De Tweede Wereldoorlog is voorbij en in de krant staat een opvallende advertentie. Er worden oorlogsvrijwilligers gevraagd om naar Indonesië te gaan. Frans Dehue meldt zich aan, maar vraagt zich later eigenlijk af waarom hij dat eigenlijk deed.
Omroep Gelderland
...................
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
Bertha Lammerts van Bueren-de Wit
XXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
Indisch4ever 
https://www.rodi.nl/midden-delfland/nieuws/344741/interview-met-veteraan-henk-van-dorp-97-
—–
Op 30 mei 1947 vertrok Henk als dienstplichtige naar Nederlands Indië. Hij zou er drie jaar blijven. “Je had geen keuze.” Dat hij heel wat heeft meegemaakt blijkt wel uit zijn zorgvuldig ingeplakte fotoalbum uit die periode. Gekartelde zwart-wit kiekjes van stoere jonge mannen. Maar ook een serie van een rij militairen die een lijkkist dragen. “Ik ben in die tijd twaalf kameraden van mijn compagnie verloren,” zegt Henk, “meestal waren er trekbommen in het spel.” Henk was lid van Garde Regiment Jagers. ‘Onze jongens’ moesten er vrede en orde brengen. Hij verhuisde nogal eens. “Je moest patrouille lopen en ’mijnen zwiepen’. Dat was gevaarlijk.” Daarna verkasten ze naar Oost-Java. Ook daar is veel gepasseerd. “Dat was niet best. We moesten een keer een post overnemen. Midden in de nacht. Ik was toen commandant van de mortier. We werden aangevallen. Nico Hermans werd meteen doodgeschoten. Wij, de anderen, probeerden de vijand van ons lijf te houden. We moesten Nico wegbrengen maar de brug over de kali was opgeblazen. Het hele gebeuren had een enorme impact,” zegt Henk terwijl hij zorgvuldig zijn woorden kiest. “Eén keer kwamen er vijf kameraden tegelijk om. We spraken er nauwelijks over. Schreven het ook niet naar huis. Je stopte het weg.”