22 april 1974 is de dag dat mijn grootvader stierf. Voor mij was hij mijn Opa Tjalie. Tot op de dag van vandaag heb ik er spijt van dat ik hem niet heb leren kennen – ik was nog maar een peuter toen hij overleed.  Van wat mijn ouders, mijn oma, mijn tantes me verteld hebben, weet ik dat hij van me hield. Hij ging graag met me wandelen en leerde me moeilijke woorden. Als tweejarige wist ik dankzij mijn opa wat een ‘condensatieteken’ was. Op dat moment noemde ik het vliegtuig dat de streep in de lucht produceerde een ‘nong nong’.
Hij gaf me ook stiekem stukjes Cadbury chocolade, het soort met noten en rozijnen. Jaren later, toen ik in Amsterdam studeerde, kocht ik zo’n chocoladereep bij de nachtwinkel om de hoek. Ik had geen bewuste herinnering aan de stukjes chocolade die Opa me gaf, maar ik was meteen verslaafd aan de zeer zoete chocolade. Toen ik mijn vader vertelde hoe ik verliefd werd op die chocolade, lachte hij en zei: “Ik weet waarom”.  The Indo Project