Zie ook subforum Onderzoek in IndonesiëHet Nationaal Archief organiseert op vrijdagmiddag 30 april een webinar over persoons- en genealogisch onderzoek naar burgers en militairen in Nederlands-Indië tijdens en kort na de Tweede Wereldoorlog. Stamboom Forum
Elke dag Indisch nieuws en wetenswaardigheden.
!
Heeft u tips, een foto, een oproep of wilt u een column/pikiran schrijven, jangan malu-malu.
indisch4ever@gmail.com
!
En ken je deze?:
en 
...................
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
Bertha Lammerts van Bueren-de Wit
XXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
Indisch4ever 
6 anonieme recaties op dit topic is iets te veel van het goede en lijkt mij niet toevallig. Dus ik hou het voor gezien. Welterusten
In Nederland was het in die tijd van de ‘repatriatie” ook een rotzooi maar niet zo erg om daardoor op de vlucht te slaan en al je hebben en houwen te verliezen.
Ja, maar men ging wel aan de slag. De wederopbouw. Toch wel spannend!
Maar als mijn familie al tijden lang in Indie woonde en hun voorouders daar begraven liggen, dan werd het na de oorlog wel een existentiele vraag. Je laat toch na de eerste tegenslagen, ook een Bersiap en de Souvereiniteitsovedracht, je geboorteland niet zo maar achter? Een totok kan wel denken wegwezen, maar die heeft natuurlijk een heel andere uitgangspositie en verbinding met het land.. Die kent en begrijpt de titel niet zoals “het Land van Herkomst” of “Tussen Twee Vaderlanden “, laat staan “het Land met gesloten deuren”.
Mijn Indonesische oma van moederkant, , die de oorlog uitkwam als weduwe met 4 kinderen , ging in 1950, als eerste van mijn hele familie naar Nederland waar ze hartelijk in het Durchgangslager Westerbork ontvangen werd. Je hebt dat als eenvoudige weduwe maar te accepteren. Mijn vader ging als eerste van zijn familie pas in 1955 naar Nederland. Hijzelf is nooit meer teruggegaan, hartzeer weet U wel.
Ikzelf sta best kritisch tegenover Nederland maar ik heb er niks tegen. Ik heb daar de kansen gegrepen, die voorbij kwamen. Maar dat was niet voldoende om me daar duurzaam te houden. En nu zit ik hier in Italie, een grote rotzooi. Dan begin ik maar met opruimen. Waarom niet!
Het is toch een typisch Nederlands spreekwoord dat de eersten die een zinkend schip verlaten altijd de ratten zijn?
Wij, onze Indo familie, waren vluchtelingen, en geen migranten.Wij sloegen op de vlucht na de Bersiaptijd en dachten:’Weg wezen van hier van die grote rotzooi!”
Zo erg vond ik het niet hoor. Ik had het wel gezien, en ging mijn toekomst zoeken in Nederland
Laatst was ik bij mijn biologische kippenboer. Hoorde ik een kip kakelen. De boer keek onder de kip. Ze had geen ei gelegd omdat ze kakelde als een kip zonder kop.
Had die boer een spiegel waar ie in keek en ook een mp3-tje als oproeptoon voor zijn foon?
Zo hoor ik steeds iemand kakelen, zonder een ei te hebben gelegd.
Nog geen spiegelei gelegd?. De kippen die het meest kakelen leggen geen eieren.
Om de migratiegolvenuit Nederlands-Indie/Indonesie onder één kam te scheren, er een containerbegrip van te maken, is in wezen zand in de ogen strooien. Het leek er meer op de peren ook zielig af te schilderen.
Ik heb het al gezegd, bij ons was geen sprake van repatriëring, maar migratie, wat toch iets anders was dan betaald verlof met gratis bootovertocht. De eerste migratiegolf bestond v.n.l. uit betaalde verlofgangers, de peren. Die zouden eigenlijk na het welverdiende verlof volgens contract moeten terugkeren naar het paradijselijke Indie, ze hadden tenslotte een retourticket.
Daarover ontstonden vele sprookjes. ik noem Ellemers en Vaillant in hun boek met de sprekende titel (1985) “Indische Nederlanders en Gerepatrieerden”. Ik citeer wat opmerkelijke uitspraken, meer nbiet getoetste hypotheses:
1) “Vooral deze personen (evacuées en gerepatrieerden) stond vrijwel vast dat zij na herstel en veiliger omstandigheden in Indie weer zouden terugkeren”.
Nou dat viel wel tegen. Ik heb in het Nationaal Archief (NA) naar de passagierslijsten gekeken en na digitale transformatie en verificatie kan met grote mate van nauwkeurigheid bepaald worden wie er precies van die Gerepatrieerden weer naar hun tropisch paradijs terugkeerden.
2) “Nog onduidelijker is hoe in de eerste fase de eerder onderscheiden categorien (totoks, indo-Europeanen, etc.) verdeeld zijn”.
Nu zijn er in het NA veel foto’s van vertrekkende migrantenschepen uit Indie in de periode 1945-1949. Met facial recognition is toch met een grote mate van nauwkeurigheid te bepalen wie peer en wie appel was. Het probleem zijn natuurlijk de schijn-indo’s die het beeld kunnen vertekenen, inkleuren was een beter woord in die tijd.
Ik zielig geworden? Ik ben op 42-jarige leeftijd van het Zwitsers Leven naar La Dolce Vita gemigreerd en eigenlijk op nul begonnen. Ik kon wel mijn hand ophoudenn, maar er werd toch niks ingedaan. Dan ga ik toch niet zielig doen en me vergelijken met het migrantenbestaan van mijn vader of migranten die nu in Italië binnenkomen. Die laatsten willen natuurlijk ook in een Mercedes rijden en vragen hoe ze tomatenboer kunnen worden. Ik moet nog steeds voor mijn brood werken. Als ik een briefje van €100 op straat zie liggen, ben ik wel zo nederig om me te bukken, ik hou van een goed belegde boterham. De laatste tijd heb ik last van mijn rug, dat komt merendeels door het werken in de tuin.
Als ik een briefje van €100 op straat zie liggen,
Kejenagoan hoe kwistig men strooit met de subsidie van de EU
Dat briefje van 100 euro was geen subsidie beste Anoniem maar het bruto nationaal product van Italie ! 😜 Kejenagoan .( Is dit hoog Javaans of Laag Javaans of helemaal geen Javaans ? ) 😁😎😁
lol….Bungkie, is zelfde dialect als “Slao ‘m pa.” Laagdrempelig dialect van weet ik veel
waar. 😉
“Die zouden eigenlijk na het welverdiende verlof volgens contract moeten terugkeren” Bij de GMmers gebeurde dat dan ook. Zie: Voornamelijk F.C. Backer Dirks, De Gouvernements Marine, deel 3. J.J.A. Wijn (red.), Tot in de verste uithoeken … , Hoofdstukken 8 en 9. En natuurlijk de verhalen van mijn vader en zijn collega’s die zich in mijn geheugen hebben vastgezet.
Mijn vader niet, die was tijdens recuperatieverlof volledig afgekeurd, zal wel niet de enige zijn geweest. Niks sprookje. Zijn collega’s zijn met verlof (plus terugkeer) gegaan tot eind 1962.
“De eerste migratiegolf bestond v.n.l. uit betaalde verlofgangers, de peren.” Ervaring als corveeër op de Sloterdijk, 1946: Lang niet alle families waren verlofgangers! Ook zeer veel Indo-Europese families, nog nooit in Nederland geweest.
” wel zo nederig om me te bukken,” Ik buk nog voor een stuiver, centen zie je niet meer liggen. Als ex-imker weet ik dat je vermogen druppel voor druppel binnenkomt.
Het is weer zo’n appel- en perenvergelijking. Wast zulke verhaaltjes voor nut hebben, mag Joost weten, ik word er wel zielig van. Het verhaal van mijn vader, een indo van vele generaties, is totaal anders en onvergelijkbaar met dat van een Somers, als ik de archieven erop na kijk.
Mijn vader ging niet met (recuperatie)verlof naar Nederland, van repatriëring was hoegenaamd geen sprake, hij was nog nooit in Nederland geweest. Hij betaalde voor zijn gezin (4 personen) de overtocht uit eigen zak, het moet iets meer dan hfl.4000 zijn geweest , hoeveel zou dat bedrag nu waard geweest zijn? Ik moet dat nog uitzoeken in het archief.
Hij werd met zijn gezin in het kader van het spreidingsbeleid van Werner, ongevraagd op transport naar Gorredijk gezet. Hij had i.t.t. tot geprivilegieerde koloniale verlofgangers geen recht op de wel heel voordelige verlofregeling. Ik dacht dat die verlofgangers in Nederland als verloftractement, gemiddeld 70 % van het vorstelijk koloniale salaris kregen en dat in gulden omgerekend gemiddeld hfl 500/maand, terwijl de bestverdienende arbeider bij de Haagse ‘gemeentewerken’ f38,66/week kreeg. Let wel het was een soort vakantie voor die verlofsgangers met de bijbehorende pecunia non olet!!!!
Natuurlijk kon mijn vader werk krijgen bij een melkfabriek, maar het probleem was, dat hij de taal niet sprak, een inburgeringscursus in Friesland was nog niet voorhanden. Hij ging natuurlijk niet met op zijn handen zitten, een Van den Broek houdt er niet van zijn hand op te houden en al heel gauw vond hij werk. We konden emigreren en gingen naar de Randstad naar een pension in Scheveningen, Seinpost. Maar spoedig had mijn vader zelf een woning geregeld in Rijswijk. Opgevangen in spruitenlucht, die geur in het portiek zal ik nooit vergeten.
Nu ik begrijp hoe ik de weg vind in het Nationaal Archief, wil ik best weten wat er waar is van de kille ontvangst in Nederland. De ontvangst was kil, maar hoe kil was het? Hoe waren de beoordelings-, meer veroordelingsgesprekken van DMZ? De Dienst Maatschappelijke Zorg schijnt veel voor andere familieleden gedaante hebben, hoe je een huis en werk kreeg en hoeveel meubelvoorschot e.d. moet worden afgedragen, werd netjes door ambtenaren gecontroleerd. Zou dat net zo gebeurd zijn als bij de toeslagenaffaire? Ik duik maar weer in het Archief.
“maar hoe kil was het?” Die woning in Havendorp hadden we binnen twee weken. Met dubbele distributiebonnen. En de kapelaan kwam kleding brengen. En huisraad van de buren (werkten bij de Schelde, bestemd voor de Willem Ruys in aanbouw). En hulp van de directeur van de HBS. Zou zakken voor toelatingsexamen, maar plaatsing in de tweede klas was zonder dat examen. Had hij nog speciaal voor mij uitgevogeld. Met een jaar lang gratis bijlessen, en dictaten van de klasgenoten. Werd wel een koude winter hoor. En op de fiets heel kil van Havendorp naar school. Maar ook mijn Zeeuws meisje! Staat overigens niet in de archieven hoor. En voor mijn vader kwam elke dag de wijkverpleegster om hem op te peppen. Mijn moeder ging meteen in het zangkoor van de kerk, zingen en invallend organist.
“die geur in het portiek” De Indische keuken wordt ook niet altijd door de buren geapprecieerd!
Mijn verhaal past niet in De huizen van aankomst van het IHC. Niet zielig genoeg! De enige peer tussen al die appels. Maar u bent er kennelijk wel zielig van geworden.
Eindelijk voor mij als Digi-analfabeet een heel duidelijk en informatief webinar, zogezegd in goed Nederlands een Aha-Erlebnis of eye-opener.
Ik heb aan twee panels van dit webinar met de volgende thema’s deelgenomen :
1) Hoe zoek ik naar informatie over KNIL-militairen?
2) Hoe zoek ik naar informatie over migratie/repatriëring naar Nederland?
ad1) Voor mij is nu duidelijk hoe de archieven voor KNIL-militairen precies zijn opgezet en gedigitaliseerd en hoe ik m.b.v. index en zoekhulpen gestructureerd gegevens (stamboek etc) kan opzoeken, zodat ik de loopbanen/biografie van b.v.b. mijn grootvader en overgrootvader van moederzijde, allebei KNIL-sergeant, in kaart kan brengen. Maar er bestaat ook zoiets als Stamkaart Ambtenaren!
De uitleg over de Japanse interneringskaarten was heel informatief en verhelderend. Hiermee krijg ik meer duidelijkheid over de kampervaringen van mijn moeder. Wat nog onduidelijk is waar de oorspronkelijke gegevens van mijn familie in het Landsarchief in Batavia aangaande de Japanse registratie van Europeanen, het afstammingsbewijs of Asal Oesoel, te vinden zijn. Daarnaast ben ik nog op zoek naar de archieven over de (buitenkamp)kampgegevens van mijn familie.
ad 2) Ik werd gegrepen door de enthousiaste presentatie van Erik Mul van het Nationaal Archief, hij weet er als is migratie-historicus wel wat van af.
Ik ging rechtop zitten toen hij het had over “Nationaliteitsonderzoeken” bij migratie/repatriering naar Nederland. Hierin zijn van mijn familie biografische gegevens te vinden,verzameld door NEFIS, Hoge Commissariaat en papspoortadministratie. Ik hoorde voor het eerst over het
Centraal Maatschappelijk Werkkantoor in Batavia. E.e.a. kan mij een interessant inkijkje gegeven hoe de begrippen Westers- en Oosters-georienteerden in de praktijk op mijn familie werden toegepast. Dan kan ik ook het verloop van onze migratie van de bootreis, via pensions in Gorredijk en Schevingen (Seinpost) in beeld brengen: waarom kwam mijn familie of all places in gorredijk terecht, wat hebben wij verkeerds gedaan? hoe zat precies met de meubelvoorschotten , hoe kwam mijn vader redelijk snel werk kreeg in Den Haag bij het Ministerie van Defensie , waarom werd hij (30 jaar) alsnog voor militaire dienst in Nederland opgeroepen, hoe kwamen wij uiteindelijk in Rijswijk terecht. Vragen waarop ik eindelijk een antwoord kan vinden, weliswaar gezien vanuit een overheids- of archiefperspectief, maar het geeft wel een mogelijkheid mijn familiegeschiedenis in een prespectief te plaatsen.
Daarnaast had ik een aardige discussie over de begrippen migratie en repatriering waarbij ik aangaf dat er toch wel verschillen zijn in de migratiestromen, die van 1945-1949 en die daarna en hoe ik dat kwantitatief heb vastgelegd. Daar was wel belangstelling naar, wie weet werk ik dat nog uit.
Interessant was de uitleg over actorenregister. Aangezien vele overheidsiinstanties betrokken waren bij de migratie, zijn archiefgegevens over verschillende departementen verspreid. Het actorenregister is een hulpmiddel om informatie over het migratieproces snel terug te vinden.
Al met al een zeer produktieve middag. Ik ben de medewerkers van het Nationaal Archief zeer erkentelijk voor hun heldere uiteenzettingen en nuttige presentaties.
“waarom werd hij (30 jaar) alsnog voor militaire dienst in Nederland opgeroepen” Dienstplichtigen zijn tot 45(?) jaar oproepbaar. Op die leeftijd kreeg ik eervol ontslag.
“Landsarchief in Batavia” De verdragen die vóór de oorlog in Batavia waren opgeslagen zijn na die tijd in het Arsip Nasional te vinden (wel een beetje moeilijk, gewoon doorvragen). Met de hand afgeschreven kopieën van die verdragen zijn in het NA in Den Haag opgeslagen.
“waarom kwam mijn familie of all places in gorredijk terecht” Zielig hé? Indo’s in de kampong. In een land met woningnood wordt overal naar vrije gaatjes gezocht. Je had ook zelf kunnen zoeken, zoals mijn vader. Met de trein kon je overal naar toe, en overal een gemeentehuis. Praatje maken met de bode, het was toen nog plezierig kleinschalig. Je werd meteen naar de juiste persoon doorgestuurd.