Kijk naar de beelden. Marion Bloem spreekt op 28.20 minuten
38e Van der Leeuw-lezing: identiteit, vrijheid en herdenken in tijden van onzekerheid Marion Bloem 1e Nederlandse inleider, Daan Roovers coreferent tijdens online event op vrijdag 6 november 2020 spreekt schrijver, filmmaker en beeldend kunstenaar Marion Bloem de 38e Van der Leeuw-lezing uit. Coreferent is Denker des Vaderlands Daan Roovers.
Bloem analyseert in haar lezing de thema’s identiteit, vrijheid en herdenken en linkt deze aan de huidige coronacrisis. Rijksuniversiteit Groningen
...................
Indisch4ever 
“Zat die Belanda Boesoek toch ook weer achter die terechtstelling” Ja, wat je met niets doen allemaal kunt bereiken. Beide partijen hadden de VOC om hulp gevraagd. De VOC kon kiezen tussen twee tirannen. Ze kozen voor Mataram. Daardoor zagen kleine vorstendommetjes hun kans, versloegen de prins, en leverden die uit aan de Soesoehoenan die daarmee wel raad wist. Naderhand werd Mataram opgedeeld door de nieuwe havenvorstendommetjes waar de de VOC goed mee overweg kon voor de handel. En die zorgden voor het einde van de Soesoehoenan, zonder dat de VOC ‘één vinger hoefde uit te steken. Let ook op de etnische diversiteit van de krijgsmacht van de VOC (tik op de prent voor scherpte). En de kraaien die hun nieuwe slachtoffer ruiken.
Prent is van Jan Somers, zie zijn reactie.
Ratoe Adil Taroeno Djojo, de executie van die prins door de soesoehoenan Amangkoerat II van Mataram in 1680
Oeps ….. ergens op de achtergrond van het tafereel zie ik de Hollandse driekleur wapperen. Zat die Belanda Boesoek toch ook weer achter die terechtstelling.
Overde strijd in NG is een wat te vertellen dat Kapt ter zee van ee torpedo boot,Commandant Jos Sudarso( een RK) ex DeHelder was tot zinken gebacht na dat hij ondekt was door luitenand vlieger HARRY MOEKARDANOE die uit de Karel Doorman was gestegen.Tragisch verhaal van een Indonesisiche held waar van ook 2 broers, in bij Kolonel bij de TNI(KOSTRAD) een bij de GARUDA werkte.Harry is aan en verkeers ongelukkig gestoven in den Haag.Een zus die met een Fransman is getouwd heeft nu eenvliegschool in Indonesia.
In de jaren 60 gaf een bevriend Indisch stel hun pasgeboren zoontje ,de namen mee van Lodewijk Antonius Petrus ,leek mij moeilijk om die jongen toe te roepen Ajoh Lodewijk Antonius Petrus pulang sekarang !! Dat vond dat Indische stel dus ook ,hoe werd hij toen genoemd ? Nou gampang Lodewijk Antonius Petrus werd gewoon Lapje ,als hij groter werd zou het wel Lap worden .Als het maar geen smeerlap werd .🤣🤣
In het hoge Noorden van Noorwegen en Zweden schijnt een heel land naar hem te zijn genoemd.
Ken je na gaan ,beide ouders weggeschoten uit Nieuw Guinea produceren hier in hun nieuwe Vaderland een anak wordt meteen het hele hoge Noorden van Noorwegen ,Zweden en dacht ook Finland naar die kleine Indo vernoemd ,als hij maar niet naast zijn sepatus gaat lopen van verwaandheid .,als het maar geen lapzwans is geworden !
Dus de peetmoeder (meter) heette Antonia of Petra? Voor hen die niet zo Katolik zijn opgevoed; de voornaam bestaat uit drie delen; eigen naam, naam peetmoeder (Godmother), naam peetvader (Godfather). Gelukkig hebben ze hier die van de meter vermannelijkt.
In Indonesië wordt het nog eens lastiger door ook nog eens een doopnaam toe te kennen. En hier kent en gebruikt werkelijk niemand de eigen naam. Men noemt iemand die men al lang kent nog steeds Mba(k) / Pak, of -zoals in mijn geval- Ci. Alleen de beste vrienden en familie worden soms aangesproken met de eigen naam maar zelfs dan is ie flink verbasterd. (Mijn moeder Tan Wilan werd dus Lanneke.)
Peter van den Broek zegt 19 november 2020 om 12:16: “Maar ik verwacht dan wel reciprociteit. En dan moet het gejen over mijn marineverleden eens ophouden”.
Oeps … meneer Van den Broek, u gaat toch niet huilen? Jaren lang doet u op I4E niet anders dan andere lezertjes op hoge toon jennen, kleineren, onheus bejegenen. Wie kaatst moet dan eens een keertje de bal verwachten, vind u niet?
Wat Gij niet wilt dat u geschiedt, doet het ook een ander niet.
Ik had een tante,tante Pop was haar naam en haar dochter heette Poppetje.Poppie is hier ook een naam in mijn contrijen.
Tja, ik ben nou eenmaal een sinjo Soerobojo. Mijn stad, met de twijfelachtige eer een van de zwaarste bersiapsteden te zijn geweest. Waar ik mij dagelijks, in al mijn stommiteit, al fietsend voort bewoog. Dat vreet zich in je zoals nu corona. Naderhand schrik je je dan een rotje, ik had dood moeten zijn. Maar dat zou jammer zijn geweest voor de heer van den Broek. Maar ik houd even een pauze, kan hij een ander onderwerp voor mij vinden. Zoals de snoeptomaatjes deze zomer op mijn balkon. Of een andere medekletsmajoor.
Effe time out. Goed voor u meneer Somers. Reculer pour mieux sauter.
Iedere discussie met zelf ingenomen lieden die het gelijk altijd aan hun zijde menen te hebben is pertjoema.
@JASomers; ‘de twijfelachtige eer etc.’- De ‘eer’ dat u als eerste groep Nederlanders in de Indische geschiedenis, die in de Werfstraat in het gevang kwam! Daar waar voorheen uitsluitend alleen Inlanders werden opgesloten.
“Daar waar voorheen uitsluitend alleen Inlanders werden opgesloten.” Wat weet u eigenlijk weinig van Soerabaja. In mijn Kenpeitaitijd had ik in de Werfstraatgevangenis de luxe van een eenpersoon cel, met eigen buitenkooi. Was een flinke afdeling, vóór de oorlog meest voor Europeanen bedoeld. Ik heb er nog een oude luchtfoto van. En na mijn evacuatie, na mijn bevrijding uit die gevangenis werd ik in Batavia ondergebracht in de Struiswijkgevangenis. Helemaal bedoeld voor Europese gedetineerden.
Waar u het geduld vandaan haalt heer Somers. Chapeau.
“geduld” Leuk voor gepensioneerden die toch niets te doen hebben.
@JASomers; ‘weinig van Soerabaja etc.’- Wij arriveerden eind december 1945 uit Semarang(per boot) in Soerabaja. De geboorte-jeugd stad van mijn vader! En werden ondergebracht in een HBS school gebouw, mi. in de Darmo buurt. De stad lag geheel in puin. Uiteraard vele verhalen aangehoord wat er toen gebeurd was. En zeker over de Werfstraat. Ook van hen, die daar ‘als gasten’ zijn onder gebracht. Eind sept.1949 verlieten we Soerabja.
Heer Mertens: 17:38 / 20-11-2020….De stad lag geheel in puin.
Geheel (!!!!) in puin? Niet geheel, wel bijvoorbeeld de straten nabij het gouverneurskantoor/viaduct, Whiteaway building Toendjoenang en een paar wijk kampongs nabij de haven buurt, een paar wijkpampongs Sawahan, maar om nou te zeggen “Geheel” ???
Soerabaja was groot heer Mertens, nu nog groter.
Oh, ik kan het weten, want ik heb er tot en met begon december 1960 gewoond en daarna tig-keren terug geweest, hetzij voor werk hetzij voor vakantie.
Begon moet zijn begin
“Geheel in puin” Ja, u weet wel, de brandende kampongs (Niet van generaal Spoor!). Die Werfstraatgevangenis was niet zo spannend hoor. Het enige vertier was het eten (niet zo best), en douchen als het regende (Westmoesson!). Met je kleren aan, waren die meteen GEWASSEN.
ff vergeten. In onze zaal waren er een paar oude Indische heren die elke avond wel een paar spookverhalen wisten te vertellen. Voor mij bekende kost, als misdienaar kwam ik vaak op Kembang Koening.
“Geheel in puin” Hangt er vanaf wat je puin noemt. Ja, Paleis van Justitie, Kepandjen kathedraal, Pasar Baroe. Eigenlijk alleen in het gebied ten noorden van de Werfstraatgevangenis, de strijd van 10 november, de eerste dag. En natuurlijk de grote stadskampongs: één huisje in de fik, de hele kampong in de fik. Verder voornamelijk schade van plundering, zoals bij mijn moeder en zus in Darmo. De bouwwerken als zodanig onbeschadigd, maar wel bijvoorbeeld ingetrapte deuren. Voor de liefhebber heet dat dan in puin. Boterham voor de toekang kajoe en toekang besi die na de strijd al snel waren teruggekeerd: werkgelegenheid. Voor mij was het in ons huis een rotzooi. Maar toen mijn vader naderhand nog een schoen van mijn moeder vond was hij duidelijk aangedaan.
@HansBoers;’geheel !!!etc.’- Pasar Atoom werd toch opgericht in het plat gebombardeerde centrum! Dan bij het complex gouverneurs kantoor; achter pasar Toerie, de Perak- , Oedjoeng haven gebied etc.
“geheel in puin (…) de Werfstraat. (…) ‘als gasten’ zijn onder gebracht.(…) Uiteraard vele verhalen aangehoord wat er toen gebeurd was” U vergeet de Simpangclub nog. Precies zoals u zegt, verhalen. Was u er dan niet bij zoals ik? En al die verhalenvertellers? Of heeft u het ook over horen zeggen, zoals al die verhalen. Ja, hier en daar. Nooit hier, altijd daar. En oma bleef roeren in haar koffie toebroek. Niet meer op het platje hoor, maar binnen in de voorkamer. Je hoort tegenwoordig van die enge verhalen, een beetje oppassen met al die extremisten. Niet meer zo leuk als vroeher.
Ik geloof dat de Engelsen in hun hele oorloghistorie,de zwaarste verliezen hebben geleden in Surabaja tegen non provesssionale troepen, dat gebeurde in 21 DAGEN .Waar ze 2 generaals hadden verloren(Malaby en Simons) en 3000 van de 30.000 soldaten .Alhoewel ze de oorlog hadden gewonnen met het doden van meer dan 20 000 Indonesiers.
“het doden van meer dan 20 000 Indonesiers.” Was niet zo moeilijk. In de smalle straten renden de Indonesiërs in massa af op weinige Brits-Indische militairen. Die schoten hun stens leeg, hoefden niet eens te richten, elke kogel raak. Maar werden daarna zelf door de Indonesiërs omgebracht. Je komt dan tot het gemakkelijke rekensommetje, tien Indonesiërs tegen één Brits-Indiër.
Toen de Engelse/Brits-Indische doorgewinterde front soldaten kwamen in Surabaya, wonnen de Engelsen de strijd.Lees dat maar in de Engelse analen.
Maar ze hebben er wel bijna drie weken over gedaan. Straatgevechten zijn heel anders dan in het veld, aan het front. Heel smerig. man tegen man. En de zuivering heeft veel tijd gekost.
De Engelsen wilden onderhandelen met de opstandelingen en de generaals werden lafhartig vermoord!
Heer de la Croix? Is alles over dat “Oorlogje” Soerabaja gezegd waarbij meer dan 1500 Nederlanders en Chinezen vermoord werden en dan tel ik niet de tienduizenden Indonesische slachtoffers !!!!! Ja dat oorlogje, een misselijk en onfatsoenlijk aanduiding vooral voor de slachtoffers en hun nabestaanden.
Maar er is nog veel te onderzoeken.
Ik ben nog steeds op zoek naar het rapport van ltnt Antonissen aan zijn baas VADM Helfrich (vlagincident), rapport van BB-ambtenaar Vermeulen, die deel uitmaakte van de staf van KTZ-Huijer, de scriptie van Marjon van Pagee over Bung Tomo (is door de Leidse Universiteit onder embargo gesteld), de ODO-rapporten over de Bersiapmoorden in1945-1949 (ik weet ik welke archieven te vinden zijn maar on-line niet raadpleegbaar), het archief van de Bersiapdoden, het IEV-archief over de jaren 1942-1949 (waar o waar), de namen van de 10 Gurkha’s die deelnamen aan de reddingsoperatie in de Werfstraatgevangenis, m.n. de Gurkha die bij de actie sneuvelde. En natuurlijk archief militer in Indonesie (een beetje moeilijk, onmogelijk toegankelijk, alleen Harry Pouze heeft voor zijn dissertatie over Tan Malaka, maar dat was ook in het belang van indonesie).
Natuurlijk is hier geen sprake van vete. Is best verklaarbaar als je de verhoudingen in koloniaal Nederlands-indie kent. Maar dat lijkt mij een ander topic.
Ach meneer Van den Broek, die opmerking van mij over “dat oorlogje in Soerabaja” was satire, bedoeld als tegenwicht voor dat voortdurende zwaarwichtige gekift over wat nu wel of niet precies is gebeurd in en rond die stad tijdens de bersiap.
Maar humor en satire zijn niet aan u besteed. Mijn opmerking was dus ook niet voor u bedoeld, zoals u hebt kunnen lezen.
“en dan tel ik niet de tienduizenden Indonesische slachtoffers !!!!!” Zijn die m.b.t. de 49the en de 5th al verwezen naar de verantwoordelijken voor de voormalige SEAC? Nederland of Indië waren niet bij die ‘oorlog’ betrokken.
Als 7 jarige jongen had ik peroonlijk de vlag incident gezien.Omdat de electrische tram gestremt was voor de Yamato Hotel.Mijn ouders, broer/zuster en ik ,kwamen van de Wonokrono Dieren tuin.Het heeft inderdaad niet lang geduurt voor dat de trem weer kon rijden en wij veilig thuis kwamen.
@WalSuparmo; ‘niet lang geduurd etc.’- En wat gebeurde er toen daarna?
Lekker eten?
Idereen liet een scheet en een boer en zei “Bonjours”.
Wal Suparmo (@WSuparmo) zegt 17 november 2020 om 19:22: “Als 7 jarige jongen had ik peroonlijk de vlag incident gezien”.
Looooh …. mosok toh Wal, ik dacht dat je in die tijd ergens bij Kablook in Semarang woonde en niet in Soerobojo.
Oops. 🤥
‘Alternative fact’?
Ach ja Mr. B., rond die geschiedenis in Soerabaja is al heel wat Dichtung und Wahrheit vol geschreven. Winnetou en Old Shatterhand schijnen ook een cruciale rol te hebben gespeeld bij de bevrijding van de gevangenen in de Werfstraat pendjara. De pemoeda’s vlogen weg met kaïn omhoog en achterlating van hun sepatoes, alleen bij het zien van Winnetou’s beroemde zilverbuks.
Nu blijkt ons aller Wal ook ooggetuige te zijn geweest van het vlagincident. Wat zal hij daarover als getuige deskundige hebben te vertellen? Wie hees het rood-wit-blauw?
Als eenvoudig mens ben ik al lang kalang kaboet, c.q. de kluts kwijt. Wie en wat moet ik geloven?
“Wie en wat moet ik geloven?”
Louis Paul Boon schreef ‘Mijn kleine oorlog’. Daarvoor verzamelde hij in een Vlaams dorp alle verhalen over de oorlog. Zo zijn er in dat dorp tig oorlogen geweest.
Als de politie na een ongeluk tien getuigen hoort zijn er tien verschillende ongelukken gebeurd.
Bij het begin van de rechtszaak weet de rechter van niets. Na het horen van één getuige-deskundige weet hij alles. Na het horen van twee getuige-deskundigen weet hij niets.
Tja meneer Somers …. waarom dan al dat ellenlange gekissebis over dat oorlogje in Soerabaja? Iedereen heeft haar/zijn zegje daarover toch al lang gezegd?
“Wie hees het rood-wit-blauw?” De volgende dissertatie!
Nu ja, ik heb ooit een Duitse advocaat gehad die zich Dr. Dr. mocht noemen. Dus 2 x wetenschappelijk geridderd in verschillende disciplines.
Dus wat let u meneer Somers. U bent jong genoeg.
Ik ken een nog jongere heer in Italië daarvoor, maar ik ken de titels daar niet.
Capo di Capi, Consiglieri.
Politics is the art of preventing people from taking part in affairs which properly concern them.Politics, an occupation, bears a very close resemblance to the first oldest profession:Prostitution.
wat een “kop”!
Hoe weet je dat mijn vader in Kabluk werkte.We waren toevallig met vacantie naar mijn tante in Surabaya.Die uiteindelijk door de RAPWI later naar Holland is geevacuweerd naar Riland( Zeeland) .Haar zoon is begraven op het ereveld in Kembang Kuning.
Wal Suparmo (@WSuparmo) zegt 20 november 2020 om 04:31: Hoe weet je dat mijn vader in Kabluk werkte”.
Tja …. dat heb je zelf één of meerdere keren geschreven. Je hebt niet geschreven dat jij een keertje mentiet voor vacantie naar je tante. Kon dat wel in die tijd? Ook Semarang was in vuur en vlam (“Slag om Semarang”) en reizen was levensgevaarlijk.
Maar goed, je bent nu een waardevolle getuige deskundige voor Pak Katok. Wie hees de vlag en wat gebeurde er toen?
Ja en wat zei tante Toet over oom Boet ? si Boetie is een echt Indische jongen ! Nu is oom Boet reeds 93 jaar oud ,toch spreken die Indo,s over een Indische jongen ! 🤣🤣 Wat staat in het echte Amsterdamse Woordenboek :Mannetje : iemand die zich laat gelden een leider ( maar soms ook gekscherend bedoelt )😀😀😀
Rotterdammers over hun burgemeester: “Hij is voor geen kleinTJE vervaard. Staat werkelijk zijn manneTJE. Moet je hem zien met die potige knakkerTJES om hem heen. Hij maakt een praaTJE met iedereen, drinkt een kopJE thee met ze en eet er een koekJE” bij. Hij houdt van een avondJE uit en eet een hapJE in het tentJE om de hoek”.
Nu oogJES dicht en snavelTJES toe.
Die Rotterdamse bugemeester is een Molim. Zou het gevaarlijk kunnen zijn om hem MoslimPJE te noemen met die potige knakkerTJES om hem heen?
IslammieTJE.
“Indische jongen” En mijn Zeeuws meisje dan?
“RAPWI heeft in Soerabaja weinig te doen gehad.”!!!!!
Ik dacht dat RAPWI niet alleen met gevaar voor eigen leven maar waarbij ook Britse militairen sneuvelden meer dan 8000 Internees van Soerabaja naar veilige oorden evacueerden. Dan wordt dat ook nog eens afgedaan als niet interessant of weinig belang. Zo kan het weer.
Soms lijkt het wel dat de enige kennis die ik opgedaan heb, de organisatie van melkwijken in Nedelands-Indie is en daarvoor wordt ook nog eens een uurloon in rekening gebracht van een niet-bestaande advocaat. De Heren mogen zich plaatsvervangend schamen
Soms lijkt het wel dat de enige kennis die ik op gedaan heb…..etc….
Gossiemossie Peter toch, je wordt nog eens bescheiden, want normaliter doe je altijd alsof jij alles weet en de rest erbij bungelt aan de takken van de bomen der onkunde.
Overigens, die – volgens jou – niet bestaande advocaat, bestaat wel degelijk. Zoek maar eens op via Google naar bedrijfsjurist/rechtskundig adviseur Mr. W. Boers in Overveen. De tarieven zijn redelijk betaalbaar en lezers/schrijvers op het I4E krijgen geen reductie.
“Ik dacht dat RAPWI (…) meer dan 8000 Internees van Soerabaja naar veilige oorden evacueerden.” Lijkt mij moeilijk. De RAPWI-club en de Huyer-club zaten bij mij in de Werfstraatgevangenis. Zij zijn er door de 49the Indian Infantery Brigade Group uitgepraat, naar Batavia vertrokken, en niet teruggekomen. Ik denk dat hun opdrachtgever SEAC hier wel een rol in heeft gespeeld. Die was tenslotte hun opdrachtgever. Die Brits-Indiërs hebben ook twee keer geprobeerd ons vrij te krijgen. Beide keren is de onderhandelingsdelegatie vermoord. Die 49th heeft zich enorm ingespannen, maar daar had RAPWI niets mee te maken. Wel veel slachtoffers gehad, denk in eerste instantie aan de moord op het Goebengtransport. Maar vooral ook individuele chauffeurs. En generaal Mallaby! Maar wel veel vrouwen en kinderen in veiligheid gebracht. Internees? U memoreert toch dat RAPWI “was verbaasd toen hij begreep dat er in Soerabaja geen geinterneerden waren.”
“de organisatie van melkwijken in Nederlands-Indie ” Oh, u weet toch wel veel: in Nederlands-Indië. Zielig, ik ken alleen mijn eigen werk. Maar wel nuttig voor U. Elke dag crossend door Soerabaja, zonder problemen. Af en toe een demonstratie, maar daar moet je je niet mee bemoeien. Zoals de heer Ploegman.
Hallo Heren, kan het zo weer.
Ik kom op een redenering van dhr de la Croix terug die mij beschuldigd dat ik dhr Somers een lang wel doordacht wetenschappelijk vertoog wil laten houden. Daar heeft hij gelijk in maar zijn verwoede pogingen tot een vertoog zijn tot nu toe hopeloos mislukt , want zie zijn reactie van dhr. Somers op mijn verhaal ” Ik (Peter van den Broek) dacht dat RAPWI (…) meer dan 8000 Internees van Soerabaja naar veilige oorden evacueerden.”
Dhr Somers plaatst daar zoals gewoonlijk vraagtekens achter en komt dan met een Redenering, dat wat anders is dan feiten. Hij zegt “Lijkt mij moeilijk. De RAPWI-club en de Huyer-club zaten bij mij in de Werfstraatgevangenis”.
DE RAPWI, de branch van de SEAC had de opdracht van de opperbevelhebber Lord Mountbatten gekregen de opvang van krijgsgevangenen en geinterneerden te organiseren. Een aantal RAPWI-militairen waren gevangen genomen in de Werfstraatgevangenis, maar dat betekende natuurlijk niet dat dan de hele organisatie plat lag.
Terwijl Britse militaire bronnen aangeven dat minstens dat getal eind Oktober door de RAPWI uit Soerabaja was geevacueerd. De Britten waren juist in Soerabaja gekomen om die Allied Prisoners of War and Internees APWI naar veilige oorden te evacueren
De Heren denken toch niet dat ik die gegevens uit mijn mouw schud.
Zo worden er elke keer weer vraagtekens gezet waar geen vraagtekens zijn, als men de feiten tenminste ken, of anders wordt er verkeerd geciteerd. Eèn persoon stelt de vraagtekens maar het hele verhaal gaat over één persoon
Maar daar gaat het bij degene die de reacties geven, de reactionairen, natuurlijk niet om. Op het topic van de Van-der-Leeuw-lezing zijn tot nu toe 134 reacties gekomen. Ik heb zelf de eerste reactie geschreven en de aandacht gericht op de Bersiap, daar is toch niks mis mee, maar er werd wel misselijk, onfatsoenlijk op gereageerd.
Ik wordt eerst beschuldigd dat ik de goegemeente maant on-topic te gaan. Daarna word ik beschuldigd dat ik off-topic ga, een consequente en consistente reactie is niet te ontdekken.
Om te begrijpen wat de reactionairen willen ben ik de reacties gaan analyseren
Die meningen zoals die op Facebook of andere web sites kunnen worden gekwantificeerd en geanalyseerd, per persoon wel te verstaan zoals
1) wie reageerd op wie
2) on-topic en off-topic
3) op-de-man spelen of inhoudelijk bezig zijn
en dat kan aangevuld worden met nog meer categorien om zodoende tot een profiel te komen, dwz het profiel is wel gebaseerd op reacties, er wordt niks vezronnen.
Maar dat allemaal niet relevant, niet interessant, maar zegt het zegt toch wel wat.
“waren juist in Soerabaja gekomen om die Allied Prisoners of War and Internees APWI naar veilige oorden te evacueren” Heeft u niet uit uw mouw geschud hoor, dat is waar. Maar niet de hele waarheid! De opdracht komt uit Colombo of Singapore. Waar over Soerabaja weinig tot niets bekend was. Komt die brigade daar, dan is alles anders. Niks Allied Prisoners of War and Internees. Een onveilige situatie, mensen die zich onveilig voelen. Daar gaat die brigade gewoon mee aan de slag. Beginnen het dichts bij het havengebied in Ketabang. Trucks stoppen ergens op een pleintje, iedereen die weg wil kan instappen. Trucks vol > rijden .Na Ketabang komt Goebeng aan de beurt. Zelfde verhaal. Maar na enkele ritten begint de tijdelijke opvang in Oedjoeng vol te raken. Besloten wordt voor tijdelijke opvang in het beschermde Darmokamp te zorgen. > In de ochtend van 28 oktober 1945 vertrokken onder bescherming vanaf het Lombokplein nog twee transporten met vrouwen en kinderen naar Tandjoeng Perak. Zij kwamen daar zonder problemen aan, maar de straten waren griezelig stil.
In de namiddag waren vrouwen en kinderen voor het volgende transport (nu naar het Darmokamp waar ook mijn moeder en zus verbleven) in de nabij het Lombokplein gereedstaande trucks gaan zitten. Verder al bekend!
Met toestemming van de PRI uitgevoerde voedseltransporten naar het Darmokamp werden niet langer doorgelaten. Ondanks de escalatie van het geweld als gevolg van de moord op Mallaby wisten de Brits-Indische militairen nog een groot aantal vrouwen en kinderen naar het havengebied te brengen waarna de bescherming van het Darmokamp moest worden beëindigd. Alle militairen werden teruggetrokken op hun bruggenhoofd rond Tandjoeng Perak.
Heer Somers, als ik zo vrij mag zijn en een opmerking mag maken (ik denk dat u zich verschreven heeft door het woordje “havengebied” erbij neer te zetten).
… Beginnen het dichts bij het havengebied in Ketabang….
Ketabang ligt ver van het havengebied en is de wijk naast Goebeng/Genteng etc. … Het gemeentehuis ligt in Ketabang (a/d Ketabang boulevard grenzend).
“Ketabang ligt ver van het havengebied” Ik denk me verkeerd te hebben uitgedrukt in een ingewikkeld verhaal. Redenerend vanuit beide woonwijken, inderdaad dicht bij elkaar, richting havens. Maar die Brits-Indiérs redeneerden juist andersom.
De Brits-Indiërs hadden drie grote Europese woonwijken op het oog, Ketabang, Goebeng en Darmo. De loodsen van het marineetablissement in de marinehaven Oedjoeng boden voldoende faciliteiten voor een tijdelijk opvangkamp. Bedoeld om onregelmatigheden in de beschikbaarheid van evacuatieschepen te overbruggen. In het uitstippelen van routes waren bruggen onveilige objecten die zoveel mogelijk moesten worden omzeild. Feitelijk was alleen de Ferwerdabrug bij de Bataviastraat goed te beveiligen. Als je dan je kilometerteller over de kaart, vanuit Oedjoeng, oostelijk van de kali, zuidwaarts laat rollen kom je als eerste Ketabang tegen. Niet meer verder denken, meteen aan de slag.
Darmo was een geval apart, ver van de havens. Bovendien moest je dan, bruggen vermijdend, door de binnenstad, die steeds onveiliger werd. Vooral de gebieden rond Willemsplein , Rode Brug, en de wijken ten noorden daarvan. Maar Darmo was wel een geschikte locatie voor een blijvend, beschermd opvangkamp. Je had er bijvoorbeeld het voormalige vrouwenkamp (met mijn zus) die al tijdens de bezetting werd gebruikt als opvang van behoeftige gezinnen. Dat kamp kon goed worden beschermd. De rest van de wijk had een open bebouwing die ook nog kon worden beschermd via frequent patrouilleren. Maar dat kamp werd dor de Indonesiërs afgegrendeld door het afsnijden van water en licht, en het niet doorlaten van afgesproken voedseltransporten. Bevoorrading door de lucht mislukte, waarna de Brits-Indiërs de bescherming beëindigden en zich terugtrokken op hun bruggenhoofd in het havengebied. Maar het lukte individuele chauffeurs in eigen acties, zonder overleg met de autoriteiten waarbij zij gevaar liepen te worden vreraden, nog velen naar het havengebied te evacueren.
Sorry voor de schrijffouten, mijn vingers zijn nog steeds niet geschikt voor een tablet. Blijven oefenen!
Heer. Somers, geen sorry aub. Het is/was niet mijn bedoeling om u te rectificeren doch slechts kenbaar te maken…. Het kamp Darmo… Tja, dat was mijn op één na laatste gratis onderkomen ) helaas was het menu karig tot zeer karig). Het kamp vóór Darmo was het z.g Bergenbuurt kamp Malang waar ma het niet meer haalde en op Sukun Malang te ruste werd gelegd…Pa was al nabij Kediri te ruste gelegd ver vóór de beëindiging van de oorlog.
Na Darmo mocht ik wederom gratis naar Perak kamp alwaar ik t/m 5 dec 1948 om 10:00 ’s morgens de deur achter me dicht mocht trekken en gedag zwaaien naar de naaste buren. Ik meen me te herinneren dat u in 1946 al weg was of iets later?
Ik ben in het kamp Kawarasan Kediri geboren (van daaruit naar Semarang kamp en toen naar Bergenbuurt) en pa heeft me nooit gezien na mijn geboorte. Gelukkig dat naastenliefde van de mede “opgeslotenen” me en mijn 11-jarige zus er doorheen hebben gesleept door op ons te letten en de 150 gram rijst p.p. te delen
Ik weet wel, dat ik na 5 dec 1948 ( hoe bestaat het: op Sinterklaas notabene) mezelf vol heb zitten proppen met eindelijk goed voedsel, hetgeen me natuurlijk later behoorlijk opbrak.
Fijne dag nog en dank voor uw response.
“op Sukun Malang te ruste werd gelegd” Daar ligt mijn opa Versteegh, bij nog wat andere Versteeghen.
“Het kamp Darmo… Tja” Mijn zus zat daar in het Japanse vrouwenkamp. En samen met mijn moeder zat ze daar weer in het Britse beschermingskamp. Om na het vertrek van de Brits-Indiërs versleept te worden naar het Republikeinse ‘beschermingskamp’ in Patjet. Na hun vrijlating in juni 1946 was de gezinshereniging (behalve mijn broer in militaire dienst) en zijn we vertrokken naar Nederland.
Hoezo niks Allied Prisoners of War and Internees. Aangezien dhr Somers in de Werfstraatgevangenis gevangen zat, kon hij niet weten hoe de toestand buiten was. Zijn redenering is zeker gebaseerd op dat van Meelhuijsen, maar die zat bij hem in dezelfde Werfstraatgevangenis. Zijn argumentatie ziet er gelikt uit maar heeft niets met de feiten uitstaan.
De transporten van de geinterneerden waren georgniseerd en stonden onder coordinatie van RAPWI, zie voor functioneren van RAPWI de web site Javapost.
Het verhaal van dhr Somers is overgeschreven van het rapport van Itzig Heine, een ooggetuige van het Goebeng-transport, dat wel degelijk stond onder leiding van RAPWI. Itzig Heine relaas is vermeld in het Archief van Tranen, dossier Jack Boer n° 014.xx. Als ik zijn relaas begrijpend lees dan verwijs hij in zijn bronvermelding naar een Rapport 16 RAPWI Control Staff Lt. Col FHG Eggleton collectie Maj. S Gema Imperial War Museum: A report on RAPWI in Java app. I to chapter 2 -Goebeng transport. zo heb ik dat ook vastgelegd in mijn database.
Trouwens de Britse militaire bronnen verwijzen ook naar RAPWI, zie war reports van de 49th Indian Brigade (Group) WO….. en R. McMillan “The British occupation of Indoensia 1945-1946”, dat ook on-line te lezen is.
Peter
Ik waardeer het dat je meer zoekt en vindt over de periode najaar 1945.
Maar het is irritant als je dit verweeft met een soort vete tegen de heer Somers.
Vertel jouw mening, zoals jij de feiten heb gevonden . En dan klaar.
Dat is informatief genoeg
Maar ik verwacht dan wel reciprociteit.
En dan moet het gejen over mijn marineverleden eens ophouden. Ik kan er weinig aan doen dat ik bij de KM mijn dienstplicht vervulde. Mijn vader, een eenvoudig burgerambtenaartje op Mindef wees mij er op dat ik daar mijn dienstplicht kon vervullen. Ik heb zijn raad opgevolgd. Ik kwam in mijn opleiding van 8 weken een dertigtal ARO’s tegen die later o.a. op het ministerie geplaatst werden. Een collega dienstplichtige heeft het ver geschopt en is later ambassadeur geworden. Op zijn CV op Linkedin staat netjes dienstplicht : docent Internationaal Recht Koninklijk Instituut voor de Marine. Hij is al met pensioen. Ben ik toch een arme luis die nog steeds werkt voor zijn geld.
Iedereen kon dat doen. Ik heb een vriendje toen aangeraden hetzelfde te doen bij de KL. Werd hij docent Economie aan de KMA in Breda. Hij heeft het slim aangepakt en hoefde alleen op het KMA te komen om les te geven (4-6 uu/week) en kon gewoon thuis blijven wonen. Is hij op die manier snel Registeraccountant geworden en nu in ruste.
Het enige wat ik eraan overgehouden heb is een rang LTZ2SDKMR, een sabel en een schildje van het KIM. Toch weinig voor 17 maanden dienstplicht.
“Toch weinig voor 17 maanden dienstplicht.” Ja, dat is tegenwoordig korter dan in mijn tijd. Alleen al de opleiding, 12 maanden. Maar daarna een salaris waar we van konden trouwen. (na screening van mijn a.s.).
@Pak Olive : Nu is het mijn beurt om met de oren te klapperzwaaien ,DEROGATORY ? derogatory moest het woord even opzoeken ,betekent dus denigrerend ,nou zo is mijn uitdrukking dus niet bedoeld ,enige tijd geleden haalde een Nederlandse turner goud op de Olympische Spelen ,grote kop in de Telegraaf “” Wat een mannetje ,wat een mannetje die Yuri !!! Als ik het denigrerend bedoelde ,zou ik naar mannetje hebben geschreven en niet leuk mannetje ,trouwens een taal is altijd onderhevig aan veranderingen ,wat 60 jaar geleden “”Not done “” was is nu gewoon ,als iemand van mij zou zeggen “” Die Bung Tolol is toch wel een leuk mannetje !”” is dat gewoon een compliment misschien 60 jaar geleden niet maar we leven nu eenmaal in 2020 .😉😉😉
@ Bung Tolol
Er is dus nu volgens u geen verschil meer om iemand een leuke man of een leuk mannetje te noemen. Als dat zo is dan heb ik niet veel gemist sinds ik weg ben.
Ik kan mij nog goed herinneren dat een tijd geleden iemand het had over lezertjes van I4E inplaats van lezers en dat Boeroeng het hem kwaalijk nam. Misschien is dat omdat Boeroeng niet in Amsterdam woont en daardoor niet bij de tijd is.
Arthur, wat BT schrijft over “mannetjes” kan ik onderschrijven. Niets kwaads mee bedoeld. Ik heb b.v. een “mannetje” voor de tuin (een bonk van een kerel). Nederland is een klein popperig land en de inlandse inwoners zijn misschien daarom ook nog eens gek op verkleinwoorden. Zo kan iemand die in een grote villa woont iemand uitnodigen om zijn “huisje” met een leuk “tuintje” te bezichtigen. Misschien heeft het calvinisme, waar vooral bescheidenheid een deugd is (“doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg”), er ook mee te maken.
Ik heb de indruk dat het in de VS gebruikelijk is je zo groot mogelijk voor te doen. In gesprek met Amerikanen, zelfs met een toevallige buurman in het vliegtuig, kwam toch al gauw de vraag naar mijn werk en “corporate” rang en stand. Daarna of eerst werd mij de hunne medegedeeld: vice president, senior vice president, executive senior vice president, ga zo maar door.
Mijn aandacht werd pas gevestigd op het relatief veelvuldig gebruik van verkleinwoorden in het normale taalgebruik, door buitenlanders. Eerst door mijn Duitse aangetrouwde familie die het verschijnsel opviel, later door de nieuwkomers uit diverse landen aan wie ik als vrijwilliger de Nederlandse taal en cultuur mocht bijbrengen. Zij ontwikkelden zelfs een voorkeur voor het verkleinwoord, omdat het altijd onzijdig is en dus “het”. Lekker gampang, geen verwarring mogelijk met “de”.
Pee Es:
O ja Arthur, nog even een toelichting over het gebruik van de kwalificatie “lezertjes” op I4E, dat volgens de webmaster neerbuigend zou zijn, niet getuigend van “respect” voor de zeer geachte lezers op zijn site.
De “iemand” die aldus werd beknord was/is een fervent liefhebber van de satirische strips van Marten Toonder, over Heer Bommel en Tom Poes. Toonder, van wie geen kwaad kon en kan worden gezegd maar die de satire tot in zijn tenen beheerste, sprak en schreef ook veelvuldig over “lezertjes”.
In brede Nederlandse kring zijn Toonder en zijn stripfiguren nog steeds populair en beleven zijn werken x (iks) jaar na zijn verscheiden herdruk op herdruk. Tja …. om ervan te houden moet je je zelf in de eerste plaats niet al te serieus nemen, geen zwelbast zijn en het ridicule in de menselijke samenleving doorzien.
Ja, bij de banken in de VS bijvoorbeeld, mag je je al Vice President noemen waar je bij andere bedrijven als Manager te boek staat.
Altijd spanningen rond ‘job titles’; en wat is het verschil tussen Associate Director, Director, Senior Director en Executive Director?
Nu is het door de veramerikanisering van de zakenwereld in Nederland ook wel steeds belangrijker. Wat ik absurd vind is dat door de standaardisering vanuit de Angelsaksiche wereld, iedereen zich maar Bachelor of Master mag noemen. En dat dus ook doet. Er is totaal geen HBO / WO onderscheid meer. Dat is echt wel een deflatie geweest.
Sorry voor het zijsprong(etje).
Toen mijn moeder was overleden was ik blij in Vlissingen bij de ABN een mannetje te hebben die alles van haar rekeningen afwist. Scheelde mij een hoop reizen. Volgens mij geeft dat verkleinwoord juist een blijk van vertrouwen. En de lezertjes van Ollie B. Bommel, heer van stand, zijn trouw aan hem. Wat te denken van mijn meisje!!!!! Al 64 jaar mee getrouwd!
In de Duitse wetenschappelijke wereld ben je niets als er geen Herr Doktor voor staat. Zo is deze sinjo soerobojo een weledelzeergeleerde heer! Denk daar voortaan aan bij uw reacties! U herkent mij aan mijn schoenen die naast mij staan. En ook beleefd zijn tegen mijn meisje, zij is tenslotte de vrouw van …..
Ik had Duitse collega’s die al meer dan twintig jaar nauw samenwerkten en elkaar nog altijd Herr Doktor noemden. Die zag je in elkaar krimpen als de bezoeker uit de VS ze Johann en Bastian noemde.
“Ik heb de indruk dat het in de VS gebruikelijk is je zo groot mogelijk voor te doen.
In de VS kijkt men niet neer op wat men ook doet voor werk zolang het maar legaal is want men weet dat met hard werken en een beetje luck de mogelijkheden oneindig zijn. Je kan een arme drommel ontmoeten die potentieel een miljonair kan worden of je ontmoet een arm uitziende drommel die miljonair is. Je weet het maar niet.
Als Amerikanen in het vliegtuig u zeggen dat ze president of wat dan maar ook zijn dan kan het best waar zijn want ik meen dat u in het verleden heeft geschreven dat u business of first class vloog voor uw werk.
In de VS mag je je noemen wat je maar wil zolang het maar niet gedaan wordt om een andere kwaad te doen. Er zijn titles die beschermd zijn zoals dokter, architect of lawyer.
Dit doet me denken aan dat geval jaren geleden toen jongeren hun zitplaats moesten afstaan iaan ouderen in de tram.
Een dame kwam de tram in en een jongen moest zijn plaats opgeven voor haar waarop hij snauwde “Ouwe Hoer”
Ze keek verontwaardig en merkte op dat die tegenwoordige jeugd vreeselijk was.
De man tegenover haar keek op van zijn krant en zij haar: Ach mevrouw, ik doe al jaren lang geen praktijk meer en men noemt mijn nog steeds dokter..
” toen jongeren hun zitplaats moesten afstaan iaan ouderen in de tram.” Je wordt pas echt oud als ze in de tram tegen je zeggen: Gaat u maar zitten opa!
@Bung Tolol
Als uw beschrijfing omtrent mij als “leuk mannetje” niet bedoeld was om denigrerend te zijn dan moet ik dat aannemen.
Ik moet echter wel zeggen dat ik niet genoeg jaren over heb in mijn leven om daar gewend aan te raken.
Het wordt wel een beetje te gek voor reacties op een lezing over wat anders. En steeds bezig gehouden worden over niet relevante zaken.
Heer Somers: …En steeds bezig gehouden worden over niet relevante zaken….
Een nota sturen tegen de somma van 200 euro per uur met een mininum van…XX euro?
Het staat de heer Somers natuurlijk vrij om zich niet te laten uitdagen en niet te reageren op zaken die hij niet relevant, dan wel off topic, dan wel tot op het bot afgekloven en uitgekauwd, dan wel volslagen nonsens vindt.
Ik kan toch stomme opmerkingen niet zo laten staan? Op den duur zijn dat de ‘waarheid’.
Ik heb de zelfde neiging als u, meneer Somers.
Maar als bij herhaling stomme of vervelende opmerkingen en/of mantra’s uit één en de zelfde bron op I4E worden gedebiteerd, dan zal die bron al snel haar/zijn (als regel “zijn”) krediet bij de vele andere lezers verspelen, ook al roeren die zich om de één of andere reden niet. Ik heb contact met een aantal trouwe nuchtere lezers en lezeressen die zich zelden of nooit in het discours mengen maar toch een zeer uitgesproken mening hebben over de bijdragen van een aantal “regulars” die hun eigen gelijk altijd maar weer menen te moeten uitdragen en over de sfeer die deze op de site oproepen.
Niet alleen ik heb het idee, dat u soms ook wordt uitgedaagd om een lang wel doordacht wetenschappelijk vertoog te houden ten faveure van de uitdager die er zijn eigen doel mee voor ogen heeft. “Brain picking” zo gezegd.
Ik vind die reacties van Pak Pierre zeer en zeer kostelijk ,hij heeft ook zelfspot ! o.k o.k Pak Pierre is eigenlijk een zeer rechts mannetje ! Sorry niet denigrerend bedoeld maar de meeste Indo,s op deze site zijn boven de 80 en dus conservatief en rechts ,kom bijvoorbeeld niet aankomen bij PP dat 17 augustus 1945 de dag was dat Indonesie onafhankelijk werd ,nee dat was op 27 december 1949 ! En als je dan verklaard dat HET echt 17 augustus 1945 was ,zegt ie gewoon “” Je moet nog veel leren !”” Prachtig vind ik dat ! Ben ik het dan met hem eens ? NEE natuurlijk !!!!!! maar hij mag toch een mening hebben ? Net als Pak Olive vind ik ook een leuk mannetje ,ja o.k ook heel rechts ! so what ! Pak Olive vindt die Democraten “”LINKS”” hoe kijkt Nederland aan tegen die 2 Amerikaanse partijen ? Nou ze worden hier in Nederland allebei beschouwd als ultra-rechts ,trouwens ook in de rest van Europa .Ach ik vind het eigenlijk een beetje ontroerend hoe loyaal en vastberaden oude Indo,s zijn tegenover het wettige gezag ,uiteraard denk ik er anders over maar ……………. ja dat wist u al .😎😎😎 Toch heel en heel blij dat u weer terug bent Pak Pierre dengan hormat !! ( meen ik echt )
Ik heb uit zeer betrouwbare bron vernomen dat Pak Pierre vanaf zijn geboorte linkshandig is.
“Hoe kijkt Nederland aan tegen die 2 Amerikaanse partijen? Nou ze worden hier in Nederland allebei beschouwd als ultra-rechts, trouwens ook in de rest van Europa.”
Onze orientatie wordt niet alleen gevormd door wat wij willen geloven maar ook door wat ons wordt verteld op het nieuws.
Neem nou de verkiezingen in Amerika. Joe Biden wordt verklaard als de president-elect door de Media en Nederland geloofd dat maar in feite is hij dat nog niet. Ze zijn niet alleen nog steeds aan het tellen van stemmen in sommige Staten maar de winnaar wordt pas verklaard op december 14 door de electoral college die meestal stemt volgens de resultaten maar ze hoeven dat niet te doen en dan komt het in Congress waar er wordt gedebateerd over de outcome. Vanwege de vele onregelmatigheden en fraud gedurende de verkiezingen is er een kans dat deze keer de Federale Supreme Court de president kiest. Als men nog niet weet wie de president is dan wordt de Speaker of the House voorlopige president op jan. 20
Joe Biden is aan het dementeren dus het kan zijn dat Kamala Harris president wordt.
Bung Tolol, als u denkt dat de Democratic partij conservatief is kijk dan naar de video hier waar al de kandidaten open borders willen en healthcare for all. Geen enkel land zal lang kunnen bestaan als dat gebeurd.
Ik woon in California, een sanctuary Staat, waar de criminelen die hier illegaal zijn niet het land worden uitgezet als ze uit de gevangenis komen omdat de politie verboden is om de immigratie politie (ICE) te waarschuwen als ze vrij komen. Ik heb het hier over tienduizenden criminelen elk jaar die dan weer hetzelfde doen.
@Bung Tolol
“Net als Pak Olive vind ik ook een leuk mannetje….”
Ik ben al sinds 1960 weg uit Nederland en ben dus niet meer op de hoogte van de betekenis van sommige uitdrukkingen of beschrijfingen omdat die kunnen veranderen met de tijd.
In mijn tijd was het echter derogatory om een volwassen man een mannetje te noemen maar ik weet niet of het tegenwoordig heel gewoon is.
Als de bedoeling derogatory was dan is mijn vraag: Waarom?
Bovenstaande gaat niet over Chinezen maar over Laurens van der Post, een kleurrijk figuur en fantasierijk figuur.
Ik heb weer wat gezocht en dan kom ik op een bron die ik al eens vluchtig gelezen heb:
‘Tusschen hamer en aambeeld’.Het geweld tegen de Chinezen op Java en Sumatra ten tijde van Indonesische Revolutie 1945-194″9.
Daarbij let ik op de bronvermeldingen, want die geven aan waarop de schrijver zijn stellingen baseert. Hierbij mag het onderscheid tussen primaire (ooggetuigenverklaringen) en secundiare bronnen niet uit het oog worden verloren. Let wel er zijn historici die eigen. onderzoek doen maar er zijn er ook bij de anderen citeren. Daar is niks mis mee, maar dan moet wel waarheidsgetrouw geciteerd worden.
Apropos, deze keer heb ik “1500 Chinezen Nederlands-indie” als zoekopdracht gebruikt. Bij zoekmachines als Google is het zaak van de juiste sleutelwoorden, waarbij het laatste woord bepalend is.
Over het geweld tegen Chinezen tijdens de Bersiap is weinig onderzoek naar gedaan, maar dat betekent niet dat er geen moorden tegen Chinezne plaatsvond. Ik noem een citaat van prof. Remco Raben (Anti-Chinese Violence in the Indonesian Revolution):
August-November 1945: The Early Revolution
In publications of the period, and in later studies, it is alleged that the Chinese have not been persecuted during the early months of the revolution, and that violence started only several months after the proclamation of independence.3 In general, this is true, but there were signs of the things to come. Mohammad Hatta remembered seeing Chinese houses burn on the day he and Soekarno were brought to Jakarta after their forced retreat to Rengasdenklok on 16 August 1945. According to Hatta’s memoirs the pemuda leaders Sukarni and Wikana had called for the killing of Ambonese and the burning of Chinese properties.4 Broadly speaking, this is what indeed happened. Throughout the archipelago, fights broke out between ‘Indonesians’ and ‘Chinese’ in the weeks after the Japanese capitulation. It seems to be a repetition of the large-scale ‘rampokan’ of early 1942
Maar dat niet alleen: in het Archief van Tranen bevindt in het dossier van Jack Boer 126 documenten. In deze documenten werd niet alleen verklaringen afgegeven over het geweld tegen Nederlandse maar ook Chineze slachtoffers. Uit nieuwsgierigheid heb ik het geweld tegen Chinezen gekwantificeerd. Niet alleen in Soerabaja werden Chinezen vermoord (> 600), waarvan namen door de OorlogsDienst Overledenen in de kranten werden gepubliceerd maar dat gebeurde ook bvb in Padang (zie Olomoorden). In december 45 en januari 46 werden daar tientallen chinezen vermoord. Uit het dossier J. Boer worden vele gevallen van moorden op chinezen door het Nedelandse leger gemeld.
Maar ook d eonderzoeker Han Bin Sion meldt geweld tegen Chinezen in de Bersiap. Wat moet ik dan met de opmerking “Zelfs mijn (Chinese) ooms en tantes uit Jakarta en Surabaya die in die periode ca. 17-20 jaar oud waren, bevestigen dit niet en spreken dit zelfs tegen” ?
Ik ben niet bekend met het onderzoek op Chinese slachtoffers van mijn confrater Schepper. Ook niet via oompje google vraag krijg ik resultaat?! Dan wordt het natuurlijk lastig discussiëren. Hoe kwam hij tot deze conclusie, door interviews? Dan is ie er toch een paar ‘vergeten’.
Er is altijd geweld tegen de Chinezen geweest, of ze nu uit China kwamen of van de Strait. Je kan ze misschien zelfs wel een beetje met de Joden vergelijken door de eeuwen heen. Heeft u ooit de documentaire over de afpersers van Chinese weerloze marktkramers in Medan gezien? (En in de ‘act of killing’ de fameuze ‘preman’ uitspraken van opper-hypocriet Yusuf Kalla.)
Natuurlijk is het een gemakkelijke en vaak ook welgestelde slachtoffergroep. Jaloezie speelt altijd mee, men verzint altijd wel een goede reden waarom de Chinezen aangepakt dienen te worden.
Tevens is het zo dat chaos altijd leidt to wanstanden waar sommigen van profiteren en het slechtste naar boven komt. Zelfs nu zie je dat mensen plunderen en zich verrijken of onschuldigen aanvallen als er natuurrampen of opstanden plaatsvinden (zie de beelden van de tsunami of de plunderingen in zuid Sulawesi na de recente aardbeving).
Vergeet dit ook niet, iedereen heeft boter op het hoofd (hoeveel waren dat er in 1740, 7.000?):
Maar, dit zegt niets over de Bersiap periode. En een onderzoeker kan zeggen wat ie wil, en het is makkelijk uitspraken als “samen met de Molukkers werden de Chinezen ook aangepakt” flink te generaliseren en voor waar aan te nemen. Als mensen persoonlijk het anders hebben ervaren, wie zijn wij om te zeggen dat ze ‘het fout hebben’?!
Mijn familie heeft de andere vervolgingen veel meer als gevaarlijke anti-Chinese acties ervaren; de communistenjacht maar vooral de ’98 rellen. Waar een vriendin van mijn zus zelfmoord pleegde om maar niet verkracht te worden en de familie naar Manado verhuisde en gedeeltelijk bij Indiase vrienden onderdook. We begroeven de sieraden in de tuin.
Met de volgende uitspraak kan ik weinig. of het is een open deur intrappen.
“Een onderzoeker kan zeggen wat ie wil, en het is makkelijk uitspraken als “samen met de Molukkers werden de Chinezen ook aangepakt” flink te generaliseren en voor waar aan te nemen”.
in Google vul ik in het Engels in “chinese victims Bersiap” en kom op de “histori bersama” web site. Die verwijst naar een Volkskrantartikel en daarin worden enige massamoorden vermeld, die door ooggetuigen woren bevestigd.
Toen ik me verdiepte in de Olo-moorden in Padang (zie dhr R, Geenen) stuitte ik in de datenbank van de Oorlogsgravenstichting in de periode december 45-januari 46 op aantal moorden op met name genoemde Chinezen . Vaak zijn bij de namen foto’s van de graven geplaats. Deze chinezen zijn veeal in massagraven bijeengebracht. dan schrijf ik netjes in mijn EXCEL-sheet: x met name genomed elijken en x naamloze lijken. Het aantal Chinezne is best te kwantificeren.
Mij gaat het erom de uitspraken te toetsen en te kwantificeren.
Ik kijk altijd gelijk naar reviews op Goodreads als men boeken vermeld. En als er slechts één hard cijfer (die van 1.500 Chinezen) genoemd wordt, is het helemaal wel interessant zich in dat boek The Admiral’s Baby en de schrijver te verdiepen.
Men is echter niet mals voor de schrijver – die blijkbaar als enige! – melding maakt van de slachting en als ‘bewijs’ door o.a. De Volkskrant wordt aangehaald.
En dan krijg je o.a. dit resultaat:
“J. D. F. Jones, who in his authorised biography Teller of Many Tales: The Lives of Laurens van der Post (2001) claimed that van der Post was “a fraud, a fantasist, a liar, a serial adulterer and a paternalist. He falsified his Army record and inflated his own importance at every possible opportunity.”
En: “Some interesting points. Some humbug” (flauwekul of geleuter).
Zelfs de New York Times wijdde een artikel aan de man: https://www.nytimes.com/2002/08/03/books/master-storyteller-or-master-deceiver.html
Fraud? Fantasist? Deceiver? Hmm, zouden de journalisten die dit ‘bewijs’ presenteerden een background check op Laurens Van Der Post en de uitspraken hebben uitgevoerd? En zijn er echt geen andere getuigen? Ik zou toch moeite hebben zo’n persoon op zijn woord te geloven. En vooral zo lang geleden en mer dergelijke voorvallen is het redelijk gemakkelijk de geschiedenis te herschrijven.
@ Mw/Hr Anise : ” Ik stond echt met de oren te klapperen toen ik van Nederlandse bronnen hoorde van die zogezegde 10.000 personen die vermoord zouden zijn, hoorde. Zelfs mijn (Chinese) ooms en tantes uit Jakarta en Surabaya die in die periode ca. 17-20 jaar oud waren, bevestigen dit niet en spreken dit zelfs tegen.
#Volgt u dit eens kritisch… beelden vertellen meer dan woorden.
*** Over de bersiap-periode heeft Pia Media in opdracht van Omroep MAX een documentaire-tweeluik gemaakt, dat op televisie is uitgezonden. U kunt de uitzendingen hier bekijken:
Voor Deel 1 ‘Bevrijding zonder vrede’ klik hier >>
Voor Deel 2 ‘De onschuld vermoord’ klik hier >>
Meer informatie over Archief van Tranen en de bersiap slachtoffers is hier >> te vinden.
https://oorlogsverhalen.com/themas/bersiap/
“om zo hun legitieme gezag te vestigen.” Waar ze niet in slaagden aangezien ze geen zeggenschap hadden over de vele strijdgroepen die los van elkaar opereerden, en de groepen roofmoordenaars en plunderaars.
“probeerde ook haar gezag te herstellen. “Wat heeft dat met de KKS te maken? Tijdens de bezetting was er de Kaum Indo, een aanspreekpunt van de gemeente voor behoeftige of thuisloze Nederlandse gezinnen. Die kregen een uitkring of huisvesting in het leeggekomen Darmo vrouwenkamp. Direct na de de oorlog stroomden gebolloste mannen terug en RAPWItransporten uit de vrouwenkampen in Midden-Java, zoals mijn zus. Velen bleken geen familie/huisvesting te hebben en geen inkomen. Op 27 augustus verenigden zich enkele van hen in een Sociaal Contact Comité, of Komite Kontak Sosial. Daarin zaten ook Japanse en Indonesische gemeenteambtenaren, een Chinees. Ook deze behoeftigen kregen een uitkering of huisvesting in het Darmokamp. Via huisartsen werden ook mensen verwezen naar mijn melkerij of naar mijn moeder voor melkrantsoenen. Ik kon dat natuurlijk niet aan, maar het Darmokamp was vlak bij ons, ze konden hun melk zelf halen. Mijn moeder deed daar ook de administratie voor, die ze stuurde naar het gemeentehuis. Die betaalde het weer aan de melkerij.
” Waar ze niet in slaagden aangezien ze geen zeggenschap hadden over de vele strijdgroepen die los van elkaar opereerden, en de groepen roofmoordenaars en plunderaars” is een mantra, dat ik zo vaak hoor, dat ik er bijna in ga geloven.
Dan vallen de begrippen Bersiap, wanorde en chaos en dan is gezelschap compleet. Het verhaaltje past precies in de Nederlandse propaganda om het gewelddadig ingrijpen te rechtvaardigen.
De Republikeien kregen zodoende wel een argument in handen om hun handen in onschuld te wassen. Neem nou Abdulgani of Kecik in Soerabaja, die zeggen n iets over de bersiap, terwijl een Bung Tomo om een voorbeeld te noemen toch bloedig heeft huisgehouden in Soerabaja. Er zeggen zelfs Nederlanders dat het allemaal wel meevielt, maar bvb in Soerabaja vielen wel meer dan 1500 doden, Nederlandersen met hen sympathiserenden. Dat zijn toch 5 middelgrote vliegtuigen die naar beneden donderden.
Er zij Holocaust-ontkenners en hebben we ook Bersiapontkenners.
Maar de waarheid is anders, hoe verklaar iki anders dat minstens 13000 Nederlanders met naam het slachtoffer werden van de Bersiap
” Kecik in Soerabaja, die zeggen n iets over de bersiap,” Kennelijk het interview in de Volkskrant niet gelezen: [cit. JAS] De bersiap-periode in Soerabaja, de explosie van geweld waarbij honderden, misschien duizenden enz. (…) De kampongbevolking had helemaal geen wapens. Die vocht met wat zij hadden: messen, bamboesperen en historische speren. enz. Ook de konvooien met de krijgsgevangenen werden aangevallen. Daarbij zijn ook veel Nederlanders omgekomen, zegt Kecik. Wij vielen de trucks aan, waarin ook vrouwen en kinderen zaten, allemaal weg| Een mensenleven betekende weinig in die dagen. Kecik herinnert zich majoor Sabarudin, die als een best heeft huisgehouden in Sidoardjo, 24 kilometer van Soerabaja. Die man was een moordenaar en een sadist! Hij martelde mensen, sleepte ze achter vrachtwagens en van die dingen. Hij haalde Indo-meisjes uit de kampen enz. Aldus Hario Kecik!
Er waren vuurwapens in de kampong in Gubeng. Toen die in brand vloog ,explodeerde de munitie die in de kampong was opgeslagen.Ik ben een ooggetuige daarvan.
Citaat:” ……..Waar ze niet in slaagden aangezien ze geen zeggenschap hadden over de vele strijdgroepen die los van elkaar opereerden, en de groepen roofmoordenaars en plunderaars” is. Daarna zeggen dezelfde mensen die dit mantra aanhalen, dat de Republikeinse regering verantwoordelijk zou zijn voor deze groepen die de Bersiapmoorden pleegden.
Maar als de Republikeinse regering geen zeggenschap had over die groepen, hoe kunnen ze dan verantwoordelijk gesteld worden. voor de misdaden van deze groepen.
Lees ik bovenstaande zinnen Begrijpelijk dan lijkt me het toch geen logische en consistente redenering. Iemand mag mij toch eindelijk eens uitleggen hoe die twee zinnen zich tot elkaar verhouden om tot een zinnig geheel te komen. Met zulke onzinnen kan je toch geen Rechtzaak in Nederland noch in Indonesie beginnen? Dat blijkt wel, want er is tot nu toe nooit geprobeerd een Bersiaprechtzaak aan te spannen.
Het topic gaat over onzekerheid.
Op 15 Augustus 1945 was de Japanse capitulatie maar de Japanse militairen op Java maakten dat pas na 22 augustus bekend. Op 17 augustus was de onafhankelijkheidproclamatie, die via de radiouitzendingen over het hele land bekend raakte. Natuurlijk was er geen machtsvacuum, dat was maar een Nedelands propagandapraatje . De Indonesiers, in de bezettingstijd al aan wezig op lager- en middenkader namen razendsnel de sleutelposities van de Japanners over en organiseerden haastig bestuursstrukturen om zo hun legitieme gezag te vestigen. Japanse militairen en burgers begonnen zich langzamerhand terug te trekken uit het dagelijks leven en velen gingen in zelfinternering, een zgn lockdown.Ondanks het verbod van de Japanners werd de rood-witte Republikeinse vlag uitgestoken, vooral heel zichtbaar op overheidsgebouwenen. De Indonesiers daagden het Japanse militair gezag uit en organiseerden massademonstraties in de grote steden. Japanners grepen niet zoals ze gewoon waren gewelddadig in
Geinterneerde Nederlanders keerden naar hun huizen terug, die veelal door Indonesiers bezet waren. Er ontstonden in de grote steden schermutselingen tussen Indonesische en (Indisch-) Nederlandse jeugd die steeds gewelddadiger vormen aannamen. De Zwitserse consul in Soerabaja Keller verklaarde aan de RAPWI-officier al in September dat hij niet verbaasd zou zijn als deze gevechten zouden uitmonden in een bloedbad. Daarvoor hoefde Keller geen profeet te zijn. Hij als onafhankelijke en officiele vertegenwoordiger van het Internationael Rode Kruis IRC komn dat het beste weten.
Nederland probeerde ook haar gezag te herstellen. In Soerabaja was er eind augustus 1945 een Komitee Kontakt Sociaal KKS opgericht, die kreeg weliswaar van het machteloze Japanse burgelijk bestuur een grote zak met Nederlands geld maar dat was toch niks waard, want het werd niet door de Indonesiers als wettig betaalmiddel geaccepteerd. Ook werd het Nederlnaders verboden op 31 Augustus, toch de verjaardag van Koningin Wilhelmina de driekleur uit te steken, terwijl het Rood-Wit overal vrolijk wapperde. Toch wel een duidelijk gezichtsverlies van de Nederlanders
Toen de RAPWI in Soerabaja landde hezen Jack Boer en vaandrig Lansdorp als ondoordacht vlagvertoon weliswaar de Nederlandse driekleur op het Yamamotohotel, het vroegere Oranje Hotel, maar Indonesiers scheurde de blauwe baan er vanaf. Bij het incident werd mr. Ploegman, IEV en Koem-Indo voorman en KKS-vertegenwoordiger maar vooral de beoogde Nederlandse burgemeester van Soerabaja dodelijk gewond. Ook pogingen van KTZ Huijer om het Nederlandse gezag in Soerabaja te herstellen, mislukten, hij had voor niets een hoge BB.ambtenaar (Vermeulen?) meegenomen. Getalsmatig waren zij in de minderheid, daarbij ontbrak het hen aan geweldsmiddelen om hun gezag door te drukken. Voor de Nederlanders , ook voor de Binnenkampers werd de situatie steeds benarder.
In de ogen van de Indonesiers werkte de NICA, symbool van het herstel van het (paramilitaire) Nederlandse koloniale gezag, als een rode lap op een stier. Republikeine begionnen te begrijpen dat Nederland via humanitaire organisaties zoals het Nederlands-Indisch Rode Kruis en zelfs de RAPWI als dekmantel gebruikte om hun koloniaal gezag te veroveren en verboden deze organisaties. Niet alleen het Nederlands-Indisch Rode kruis werd verboden maar ook RAPWI-leden werden gearresteerd.
Voor de Nationalisen was het langzamerhand duidelijk dat ze niet zonder inzet van geweld hun rechtmatig gezag konden vestigen. Nederlanders keken gelaten toe toen de Indonesische nationalisten begin oktober het gebouw van de beruchte Kempeitai in Soerabaja onder de voet liepen.
Terugkerend Nederlandse en Amboneze militairen in Batavia konden alleen door bruut geweld een wankel Gezag op een heel beperkt gebied vestigen, van ordehandhaving was geen sprake.
Nederlanders dachten dat door de komst van ltnt-GG Van Mook naar Batavia de situatie zou verbeteren, integendeel . Indonesische autoriteiten begonnen over geheel Java Nederlanders te boycotteren. Het geweld was niet alleen tegen vooral Indische Nederlanders gericht , maar al vanaf het begin van de proclamaties tegen Chinezen.
Begin oktober is eigenlijk het begin van de Bersiap op Java zowel als op Sumatra, in de zin dat Nationalisten systematisch en georganiseerd jacht begonnen te maken op Nederlanders en hun sympathisanten , te beginnen in Depok.
Maar voor Indische Nederlanders begon het dodelijke net zich te sluiten.
“kreeg weliswaar van het machteloze Japanse burgelijk bestuur een grote zak met Nederlands geld maar dat was toch niks waard,” Is dat zo? Mijn zus kreeg via het KKS een kleine uitkering. Moest ze elke week op het gemeentehuis halen. Daar betaalde baboe Soep op de pasar mee. Mijn moeder moest via het KKS elke week de afgeleverde melk opgeven, werd door het gemeentehuis naar de melkerij overgemaakt. Werden de lonen van betaald. En dat in de bersiap! Machteloos Japans burgerlijk bestuur? In het KKS zaten o.m. twee Japanse en twee Indonesische gemeenteambtenaren, ik denk bij een afdeling die in de Nederlandse tijd (en in Nederland) Sociale Zaken heet. Geen zak met geld, gewoon uit de gemeentekas, zoals alle gemeentelijke uitgaven..
Op dit blog is een item gewwest over het de geldcirculatie in Nederlands-Indie tijdens de japanse bezetting:
Ik heb uit louter nieuwsgierigheid één en ander uitgezocht. Het Japans geld was in circulatie in de bezettingstijd. In Nederlands geld werd tijdens de bezetting niet gehandeld, want het was geen wettig betaalmiddel, ook kort na de Japanse capitulatie. Na de proclamatie begonnen de Republikeinen hun eigen geld te drukken, het Nederlands geld werd en bleef zodoende monopolygeld: dwz geen wettig betaalmiddel.
Bij de KKS-bijeenkomst waren Japanse burgerambtenaren aanwezig, maar de Japanse militairen, die het gezag uitoefenden waren duidelijk niet aanwezig. Daarom kan aan deze bijeenkomst weing waarde gehecht worden. Het bleef trouwens bij één bijeenkomst met het KKS, Japanse ambtenaren trokken zich terug daarna uit het dagelijks leven.
” de Japanse militairen, die het gezag uitoefenden waren duidelijk niet aanwezig.” Dat was helemaal niet relevant, die zaten niet in het KKS De Japanners in de KKS waren gemeenteambtenaren Hisiki van de afdeling die zich bezig hield met Indo-Europese zaken, en Kawada van de afdeling financiën op het gemeentehuis De zaak liep goed, daar hoefde het KKS niet meer over te vergaderen. Het ging alleen over de uitvoering door ambtenaren van het gemeentehuis. Dit soort Japanse burgerambtenaren werden in de wandeling ‘economen’ genoemd. Die vertoonden zich niet in het dagelijks leven, het waren gewoon beleidsambtenaren, met de uitvoering door Indonesische ambtenaren.
Ik weet niet meer welk geld er werd uitgekeerd, maar je kon er gewoon mee betalen. Zowel de uitkering aan mijn zus, als de betalingen aan de melkerij, waaruit de ;lonen werden uitbetaald. In ieder geval geen Nederlands geld, Nederland had er toch niet mee te maken? Het ging over augustus – november. En er was op het gemeentehuis natuurlijk de ervaring van Kaoem Indo.
“In de ogen van de Indonesiers werkte de NICA, (…). Alleen de Indonesiërs op Java en enkele delen van Sumatra!
“die veelal door Indonesiers bezet waren.” In Soerabaja veelal door Chinezen.
“Nederlanders keken gelaten toe” Wat moesten ze anders?
“van ordehandhaving was geen sprake.” Hé hé, eindelijk machtsvacuüm uit uw mond!
Nu worden niet alleen de feiten verzonnen maar ook de woorden in mijn mond gelegd. Waar schrijf ik machtsvacuum? Dhr Somers mag wel opletten, over begrijpelijk lezen laat ik me maar niet uit.
Machtsvacuüm is een veelvoudig gebruikt samenvattend synoniem voor uw ““van ordehandhaving was geen sprake.”. Ik vind uw beschrijving beter dan het algemene machtsvacuüm sadja. Een gebrek aan ordehandhaving wat in Soerabaja vele slachtoffers tot gevolg had.
Er werden in de Bersiap tijd personen als vermist opgegeven, maar niet alle vermoorde personen.werden als vermist opgegeven
“niet alle vermoorde personen.werden als vermist opgegeven” Kon ook niet. De door ons geborgen stoffelijke resten waren onbekend, en naamloos begraven. Wie zou ze als vermist kunnen hebben opgegeven? Ook was niet bekend waar dit mogelijk zou zijn. Terwijl dat bijvoorbeeld in Soerabaja zou kunnen op het gemeentehuis en het Rode Kruis. En in Batavia/Bandoeng enz. toch ook? Waarom is dat zo weinig gebeurd?
Natuurlijk werden in de Bersiap tijd personen als vermist opgegeven. In Bandoeng werden bij de Britten de vermisten opgegeven, er bestaat zelfs een lijst van.
Maar ook in Batavia maakten Nederlandse autoriteiten lijsten van vermisten op, die veelal ontvoerd waren. Eèn enkele werd levend , maar vele anderen werden vermoord teruggevonden of bleven vermist. Ik herinner me een vermiste familie waarvan het echtpaar dood werd teruggevonden en later begraven , maar waarvan de twee kinderen als vermist waren opgegeven . Dan mag ik toch ervan uitgaan dat de kinderen met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vermoord zijn. Zo heb ik deze kinderen ook geregistreerd.
Natuurlijk registreerde het Gouvernement de Gebeurtenissen in de Bersiap, ook de aangiftes, daar was de OorlogsDienst Overledenen -ODO- voor, die al in 1946 actief was. Het is toch verbazingwekkend dat veel doden geidentificeerd konden worden. In massagraven liggen er personen die met naam genoemd worden, maar er zijn ook vele naamloze lijken.
Natuurlijk zijn er vermiste mensen op die lijsten , die later levend werden teruggevonden, de lijsten zijn weliswaar niet bijgewerkt, maar dat kan alsnog gedaan worden.
Onder de vermisten zijn velen die door de Nationalisten voor hun eigen veiligheid (toch een eufemisme) in Republikeinse kampen werden geinterneerd. Het gaat om crca 50000 personen. Tel ik het aantal Republikeinse geinterneerden, Bersiapdoden en vermisten bij elkaar op en hou ik rekening met dubbeltellingen dan kom ik op 65000 tot 70000 personen. Op een Europese bevolking van 300000 is dat toch rijkelijk veel. Dat schiep natuurlijk een grote onzekerheid, maar ook een grote doodsangst onder de indische bevolking. Ook daar gaat het boeiende lezing van Marion Bloem over.
In die tijd leerde mijn vader mijn moeder kennen, hij woonde in Batavia en zij in Meester Cornelis. Het was eigenlijk oorlogstijd en ze probeerden een zo normaal mogelijk leeftijd te leiden.
Peter van den Broek zegt 11 november 2020 om 09:41: Ik heb weliswaar ook off-topic gereageerd maar ik was verplicht “alternative facts” recht te zetten. Mag het nu weer terug naar het topic de Van der Leeuw-lezing?
Tja ….. goede voornemens …… de weg naar de hel is daarmee geplaveid, katanja. Drie dagen veder en die arme Marion maar wachten op onverbloemd lovende kritieken. Het is toch niet niks, zo’n Van der Leeuw lezing.
@PierredelaCroix; ‘wachten op onverbloemd lovende kritieken etc.’- En uw lovende kritieken? Oostindisch doof geworden?
Lovende kritieken van mij over Marion, meneer Mertens? Van een “non valeur” als ik kan men die natuurlijk niet verwachten. Daarvoor moet u bij uw mede interrrlectuelen op deze site zijn, zoals de heer Van den Broek of trouwe lezers van de Volkskrant.
Van de heer Van den Broek dit citaatje, geschreven op de 11de van de 11de te 0941 uur:
“Terwijl de wasmachine zachtjes draait luister ik naar de presentatie van Marion Bloem”. Romantischer kan bijna niet. Zou een mooie eerste zin kunnen zijn van een interessante recensie, weer eens wat anders dan het eeuwige gekift over bersiap, Werfstraat gevangenis, vlagincident, Jack Boer, Boeng Tomo, Goebeng transporten en exacte aantallen in stukjes gehakte onschuldige burgers, mannen, vrouwen, kinderen, al dan niet als vermist opgegeven.
@PierredelaCroix; ‘de wasmachine zachtjes draait etc.’- Komt u verslag met superlatieven over het Nederlandse beleid, met als resultaat……
@ superlatieven over het Nederlandse beleid, met als resultaat……
# Tegen de profetie en Japan was Nederland niet opgewassen 😦
*** citaat: “Zo overtuigd van haar eigen macht was het Nederlands bestuur dat gouverneur-generaal De Jonge in 1935 opmerkte: “Als ik met nationalisten praat, begin ik altijd met de zin: Wij Nederlanders zijn hier al 300 jaar geweest en we zullen nóg minstens 300 jaar blijven. Daarna kunnen we praten.”
Profetie
De inval van Japan in 1942 gaf de doorslag. Niet alleen steunden de Japanners nationalistische bewegingen, maar ze beantwoordden onbewust ook aan de wijdverspreide ‘Djojobojo-profetie’. Volgens deze profetie zou een witte buffel komen om over Java te regeren. Deze zou lange tijd aanblijven maar uiteindelijk worden opgevolgd door een gele aap. De gele aap zou slechts aan de macht zijn voor zolang een maïsplant leeft. Dan, na een periode van chaos, zou Java weer door Javanen worden geregeerd. De profetie voorspelde ook de komst van een Messias: een Ratoe Adil (rechtvaardige heerser). Voor de Indonesiërs symboliseerde de witte buffel de Nederlanders en de gele aap de Japanners. In Soekarno zagen zij de Ratoe Adil.
De Djojobojo-profetie is uitgekomen. Na de Japanse nederlaag brak werkelijk een periode van chaos aan. Na de oorlog was voor koloniale mogendheden geen plaats meer. Onder druk erkende de Nederlandse regering de op 17 augustus 1945 uitgeroepen ‘Republik Indonesia’. Maar met twee verrassingsaanvallen op de jonge republiek werd getracht de klok terug te draaien. ‘Politionele acties’ werden de aanvallen genoemd. De rest van de wereld reageerde furieus. Na de tweede politiële actie dreigden de Verenigde Staten de naoorlogse Marshall-hulp aan Nederland te staken. Nederland moest toen wel onderhandelen. Op 27 december 1949 werd de overdracht getekend. Het Koninkrijk der Nederlanden erkende de soevereiniteit en droeg de Indonesische archipel ‘onvoorwaardelijk en onherroepelijk’ over aan de Republiek Indonesië.
https://www.nemokennislink.nl/publicaties/ruim-driehonderd-jaar-bleef-nederland-de-baas/
Tja …. ik heb nogal wat versies van de Djojobojo profetie gehoord. Mijn pa vertelde dat de krijgsgevangenen aan de Birma spoorweg hoop putten uit de uitspraak dat de overheersing van “de gele dwerg” (niet “aap”) één “djagongan” zou duren, de levensduur van de maisplant (djagong) of periode van een zwangerschap. Het werden 3,5 jaar totaal.
Daarna zou er een periode van chaos zijn; de Kali Toentang en de Kali Progo zouden rood zien van het bloed. De Brantas had Djojobojo kennelijk over het hoofd gezoen en van Jack Boer ook geen sprake :). Na de chaos zou de witte karbouw terugkeren naar zijn land (“keboh poetèh loengo kandang”) en zou Java zijn bevrijd van vreemde overheersing. De profetie vermeldt voor zover ik kan nagaan niet, dat de Javanen zelf overheerser zouden worden.
Misschien heeft Marion in Groningen ook over Prins Djojobojo en zijn voorspellingen gesproken. Dat zou nog wat zijn. Oosterse mystiek onder de Martinitoren.
Zacht ruist de wasmachine over het land. De maan door de bomen. Hoor wie klopt daar kinderen? Makkers, staakt uw wild geraas!
Waarschijnlijk denkt Prabowo dat hij de Ratu Adil is en de profetie zal vervullen. We zullen zien over 4 jaar of hij deze keer wél verkozen wordt.
Leuk al die profetieën en volksverhalen, een beetje als de teksten van Buddha (welke, dat is de vraag).
Tja ….. velen zullen zich geroepen voelen de ware Ratoe Adil te zijn, zoals velen eerder zichzelf tot de op aarde weder gekeerde Jezus proclameerden, of Toean Allah himself. Nederland had o.m. Lou de Palingboer die zich tot God verhief. Helaas voor zijn volgelingen, bleek ook hij sterfelijk.
De kapitein b.d. R.P.P. Westerling had, toen hij zijn privé legertje formeerde en het APRA (Angkatan Perang Ratoe Adil) noemde, wellicht ook gehoord van de profetieën van Djojobojo.
‘Na de Japanse nederlaag brak werkelijk een periode van chaos aan.” Samenvattend:
Op 23 oktober 1945 vond de eerste ontmoeting plaats tussen Van Mook en Soekarno c.s. Op 17 november had de eerste bespreking plaats tussen de Indische regering en het kabinet Sjahrir. Op 14 april 1946 vond vond in het jachtslot Sint Hubertus op de Hoge Veluwe de kennismaking plaats tussen de Indonesische onderhandelaars en en de Nederlandse regering.
Het kabinet Sjahrir had de controle over het leger volledig verloren en de legerleiding kreeg geen controle over de strijdgroepen. Ook had een ‘sociale revolutie’ plaats gevonden waarbij plaatselijke bestuurders waren afgezet, zoals in Solo de Soesoehoenan. De zich autonoom gedragende nieuwe regionale leiders sloten zich aaneen in de ‘Nationale Concentratie’ waar ook Soekarno zich achter schaarde. Van Mook trachtte aanvankelijk nog de positie van Sjahrir te helpen bestendigen, tevergeefs, en verzocht op 17 mei de benoeming van een nieuwe landvoogd met de ruimere bevoegdheden van een Commissaris-Generaal. Sjahrir verwierp de Nederlandse voorstellen en koos nu voor perdjuangan, op 5 juni daarin gevolgd door een kabinetsmeerderheid. President Soekarno kondigde hierop voor heel Java de ‘Staat van Gevaar’ af waarmee hij de macht aan zich trok en het leger een centrale rol kreeg. Enkele generaals verweten het kabinet de Indonesische onafhankelijkheid te hebben verraden; op 27 juni werd Sjahrir gevangen genomen. Soekarno wist hem vrij te krijgen, en na een tweede couppoging op 3 juli wisten Sjahrir gezinde troepen uit Oost-Java Solo en Djokja te bezetten, werd Soekarno’s lijfwacht door deze militairen vervangen en werden de coupplegers gearresteerd. Het gevaar van een burgeroorlog was afgewend.
Op 16 juli begon in Malino een conferentie met representanten uit die streken over verdere staatkundige ontwikkelingen. Van republikeinse kant werd deze bijeenkomst uiteraard als een marionettenvertoning voorgesteld. De deelnemers, en ook de aanvankelijk sceptisch gestemde journalisten, dachten hier anders over. Voor het eerst ontmoetten mensen uit ver uiteen liggende gebieden elkaar om in een gevoel van vrijheid de toekomst van hun land te bespreken. De gesprekken gaven alle nuances weer tussen het republikeinse merdeka en een nauw en duurzaam rijksverband. Natuurlijk was er geen sprake van een volledige representatie van de bevolking, maar anderzijds was er ook geen sprake van een door de Indische regering geregiseerd evenement. Afgesproken werd dat voor een uitwerking van het staatkundig bestel voor de Malino-gebieden een regeringscommissariaat zou worden ingesteld, ondersteund door een aantal conferentiegangers als buitengewoon lid
Besprekingen in Lingggadjati op 11 en 12 november verliepen in een rustige sfeer. Tijdens een door Soekarno aangeboden diner wist Van Mook de impasse te doorbreken door het begrip ‘vrije’ staat binnen het unieverband te vervangen door ‘soevereine’ staat en dit ontwerp-akkoord in internationaal perspectief te plaatsen. Soekarno en Hatta accepteerden deze concessie en gaven op de andere punten toe. Sjahrir had er meer uit willen halen, maar Lord Killearn kon in een communiqué bekend maken: ‘De commissie-generaal en de Indonesische delegatie hebben een basis gevonden, waarop overeenstemming mogelijk is. Bepaalde punten nopen echter tot nadere besprekingen met de Nederlandse Regering.’ Het overleg, waarbij de republikeinen ten aanzien van de unie concessies hadden gedaan, werd op 15 november in Batavia voortgezet, resulterend in een ontwerp-overeenkomst. Het was geen volmaakt stuk, maar de multi-interpretabele tekst gaf ‘Linggadjati’ een stoot in de goede richting, het getij leek gunstig. Op een voorgaande conferentie te Pangkalpinang op Bangka met afgevaardigden van minderheidsgroeperingen zoals (Indische)-Nederlanders, Indo-Chinezen en Indo-Arabieren was al instemming betuigd met de resultaten van Malino en aspecten van de ontwerp-overeenkomst van Linggadjati. Op 7 december kwamen in Den Pasar op Bali 55 gekozen en 15 benoemde afgevaardigden van alle landstreken en bevolkingsgroepen van Oost-Indonesië bijeen. Ondanks de scherpte van het debat bleef Linggadjati de tegenstellingen overbruggen’
De Nederlandse politiek wenste een aantal wijzigingen. Op 27 mei werd een pakket ‘eindvoorstellen’ aan de republikeinen overhandigd, waarin het voorstel om overleg te plegen over een interim-regering. Zowel Van Mook als Sjahrir hadden al in november gepleit voor snelle politieke beslissingen; militaire krachten zouden anders de vrije hand krijgen en de positie van de onderhandelaars worden verzwakt. In Nederland hadden zowel generaal Kruls, chef staf van het leger, als admiraal Helfrich, bevelhebber van de zeestrijdkrachten, openlijk afstand genomen van de concept-overeenkomst van Linggadjati. Het lukte hen echter niet bij koningin Wilhelmina steun te krijgen voor hun opvattingen.
Tijdens een bezoek van een missie onder leiding van Idenburg aan Djokja leek het voorstel van de commissie-generaal voor de republikeinse leiders in beginsel aanvaardbaar te zijn. Die stonden echter machteloos tegenover hun achterban, het antwoord van de Republiek, op 7 juni, was dan ook weinig hoopvol; ieder begin van samenwerking en invoeging van de Republiek in een federaal Indonesië leek uitgesloten. De republikeinse delegatie stemde echter nog steeds in met overleg over de interim-regering zoals beschreven in de Nederlandse nota van 27 mei, en Sjahrir trachtte wederom het republikeinse beleid om te buigen. Deze handreiking eindigde abrupt aangezien vanwege zijn ‘toegeeflijkheid’ zijn kabinet op 26 juni ten val werd gebracht. Het door de commissie-generaal aan Sjahrir meegegeven ultimatum dat op 27 juni zou verstrijken, gevolgd door militair ingrijpen vanaf 28 juni, kreeg een vaag en nietszeggend antwoord. Van groter belang was een aide memoire van de Amerikaanse regering van 28 juni. Hierin stelde de regering van de Verenigde Staten dat zij ‘must necessarily be concerned with developments in Indonesia because of the importance of Indonesia as a factor in world stability, both economical and political’ en drong zij aan op aanvaarding van de door Nederland omschreven interim-regering en de erkenning van de Nederlandse soevereiniteit in de overgangsperiode. Daarna zouden besprekingen kunnen volgen over financiële hulp voor Indonesië. Van Mook besefte het gewicht van deze interventie; hij gelastte de militaire actie af en stelde op 29 juni een nieuw ultimatum op met daarin enkele tegemoetkomingen. Op 3 juli formeerde Amir Sjarifoeddin een nieuw radicaal links kabinet dat op 5 juli het antwoord op het Nederlandse ultimatum overhandigde. Na een aantal uitputtende en demoraliserende overlegrondes, met Amerikaanse en Britse interventies, waarbij beide onderhandelingsdelegaties elkaar dicht waren genaderd, werd de laatst bereikte overeenstemming door de TNI en de strijdgroepen verworpen. Vanuit Batavia ging een unaniem advies naar Den Haag: militaire actie!
“Leuk al die profetieën en volksverhalen” De macht van de hindoeïstische en boeddhistische vorsten was gebaseerd op de arbeid van de onder hun gezag staande bevolking. Het moeilijke bestaan van de dorpsbewoners, zowel onder de hindoe-vorsten als in de islamitische vorstendommen, heeft blijvend het geloof in een Messias levend gehouden; een rechtvaardige vorst, de Ratoe Adil, die een einde zou maken aan alle onrecht. Bijvoorbeeld uit Mataram: Het wrede bewind van Soesoehoenan Amangkoerat I had in Mataram veel verzet doen ontstaan. De Madoerese prins Taroeno Djojo maakte hier gebruik van om een opstand te beginnen met steun van Makassaren die na het Bongaais verdrag hun land waren ontvlucht en zich met zeeroof bezighielden. Mataram verloor de noordoostkust van Java aan de opstandelingen, en een uitbarsting van de vulkaan Merapi werd samen met het naderen van het einde van de Javaanse eeuw opgevat als een voorbode van grote veranderingen. Taroeno Djojo maakte hier gebruik van door zich te presenteren als de ratu adil, de rechtvaardige vorst. Zijn uitstraling werd nog versterkt door verhalen over zijn magische krachten: een ware vorst. Op 7 november 1676 werden in Batavia gelijktijdig verzoeken om hulp ontvangen van de kroonprins van Mataram en van Taroeno Djojo; Mataram bleek wanhopig, Taroeno Djojo presenteerde zich als de nieuwe vorst die tevens bondgenoot wilde zijn.
Jan A. Somers zegt 16 november 2020 om 16:35: “Leuk al die profetieën en volksverhalen” De macht van de hindoeïstische en boeddhistische vorsten was gebaseerd op de arbeid van de onder hun gezag staande bevolking. Het moeilijke bestaan van de dorpsbewoners, zowel onder de hindoe-vorsten als in de islamitische vorstendommen, heeft blijvend het geloof in een Messias levend gehouden; een rechtvaardige vorst, de Ratoe Adil”,
Te droes en te drommel! Ik dacht dat alleen de Belanda Boesoek die arme inlandse tani’s en hun gezinnen tot op het bot hadden geknecht en uitgezogen. Nu blijkt de eigen bangsa een wrede onderdrukker te zijn geweest, lang voordat de Belanda Boesoek op de rede van Bantam voor anker ging, op zoek naar specerijen.
Ben ik nu al die jaren verkeerd voorgelicht geweest op I4E? Ik zou toch niet mogen verwachten dat op deze site stelselmatig en ongecontroleerd nonsens wordt verkondigd.
Heer de la Croix
U heeft nu dagen de tijd gehad om de lezing van Marion BLoem aan te horen, maar ogenschijnlijk is dat nog niet gebeurd, maar gaat wel inhoudelijk in op de VOC. Wanneer komt Uw lofzong op Marion Bloem. Een 2de generatie staat hunkerend op Uw weldoordachte en begrijpende bloemlezing te wachten. Ik ga de wasmachine weer aanzetten.
Ach meneer Van den Broek, als goed Non Valeur heb ik wel leukere dingen te doen dan de lezing van Marion aan te horen. U hebt uw hobbies, ik de mijne. Chacun a son gout.
Ik vind wel dat ik ook als Non Valeur het recht heb te menen dat er betere vertegenwoordigers van “de Indische Gemeenschap” genood zouden kunnen worden dan iemand die teert op de roem van dat ene boek waarmee ze landelijke bekendheid heeft verworven, 30 of meer jaren geleden. Daags vóór Marion’s lezing heb ik haar gehoord in een interview op Radio 1, waarbij ze preludeeerde op DE grote lezing in groningen. Ik heb geluisterd met kromme tenen van plaats vervangende schaamte. Moet ik mij die kwelling ten tweede male aandoen?
Wanneer ik schrijf over “Een scheepjen in den haven landt, gevuld met speheeecerijhijen” (Uit de bundel van mijn jeugd “Kun je nog zingen, zing dan mee”) dan betekent het nog niet dat ik de Indische generaties na mij wil gaan beleren over de glorie van de VOC en meer. Ik ben geen zwelbast. Die generaties hebben een mer à boire aan goede literatuur over NOI, de transitie van kolonie naar republiek en wat daarna gebeurde. Last but not least kunnen zij natuurlijk putten uit uw formidabele kennis over bersiap, Werfstraat gevangenis, Jack Boer, Vlagincident, Van Mook, Schermerhorn, Sjahrir, Soekarno, te veel om op te noemen. Naar die vervelende meneer Somers die ook telkens een duit in het zakje doet moeten ze maar niet luisteren. Op een rammelende sepèda beladen met melkbussen door Soerabaja terwijl de hele stad in vuur en vlam staat en daarna lijken pikken ….. waar haalt de man het vandaan!
@ Centraal staat het bewijs van een vordering op de werkgever, en het bewijs van de afwijzing van die vordering.
# Het thema is eerder helemaal uitgewerkt en besproken.
*** Zie https://indisch4ever.nu/2019/11/12/29-nov-boekpresentatieblauwe-brieven/
Geloof dat Loekie het ‘probleem’ aardig samenvatte.
het was een tijd van gewelddadige chaos, van moord en doodslag. Wie zou aangifte doen van al die moorden? Niemand, zelfs niet de Duivel.Daarom zijn er nog steeds mensen die denken dat er geen lafhartige genocide werd gepleegd in de Bersiap tijd op minderheden,zolas de Indos, Chinezen, etc.
Dhr Mertens spreekt over mvr .Ducel/Moesson ,zullen we het maar hebben over mvr Lilian Ducelle van het blad Moesson ,weduwe van Tjalie Robinson .Wat een vrouw die mvr Lilian Ducelle !!!! energy spatte er van af een POWERVROUW !
Op 6 augustus 2013 om 20.44 uur heeft Indisch4ever nog een Selamat Jalan Indisch Kind voor Lilian Ducelle op de website gezet ,markante vrouw ,sterke persoonlijkheid ! Het stoort mij dan een beetje als zelfs een Indo (!) haar naam niet correct spelt .
@BungTolol; ‘het stoort mij etc.’- Nou nou, ik mag toch ook wel eens tolol zijn? Meteen die lange tenen, seg!
Het luisteren naar de brontak redevoeringen van Bung Tomo was al vreeswekkend genoeg en die redevoeringen getuigden van een aanzetting tot moordpartijen van minderheden, die ook werkelijk plaatsvonden!Niet alleen in Surabaya.
@Robert; ‘redevoeringen van bung Tomo etc.’- Had u dan verwacht dat hij tot een hartelijk welkom aan de Belanda’s zou uitroepen; met lempers en kroepoek? – Ons beleid veroorzaakte bersiap/moord en molest. Om daarna de ‘vermoorde onschuld te spelen, want zij begonnen te moorden etc.’- Van Mook wist wel degelijk dat de meeste (Indisch)Nederlanders ea. zich buiten de (beschermde) kampen bevonden. Maar dood gemoederd doorging met zijn beleid; een Japans maaksel, Soekarno voor het tribunaal etc.- Wij werden geslachtofferd voor herbezetting van Indië!
Als ik redevoeringen van Wilders en Erdogan hoor, denk ik dat er in Nederland en Turkije toch ook wel gigantische slachtpartijen moeten plaatsvinden van minderheden.
Of toch niet zo?
U vertelt alles een beetje tweeslachtig; aan de ene kant zijn er uw ouders die blijkbaar een gewoon leven probeerden te leiden wat wonderwel lukte, anderzijds vinden er ongelofelijke slachtpartijen plaats. Iets klopt hier toch niet.
De laatste alinea is natuurlijk vnl. een reactie op het soortgelijke relaas van Peter van den Broek. Mijn fout, maar de twee stellingen en commentaren zijn zó gelijkwaardig dat ik wel een excuus heb.
@ Anise, die o.a. schreef: Als ik redevoeringen van Wilders en Erdogan hoor, denk ik dat er in Nederland en Turkije toch ook wel gigantische slachtpartijen moeten plaatsvinden van minderheden. Of toch niet zo? 16 nov 2020 om 5:46
Slachtpartijen in Nederland en Turkijke wegens Wilders en Erdogan? Nou in Nederland valt dat wel reuzemee. In Turkijke zitten wel een paar gevangenissen overvol gevuld met tegenhangers van de heer Recep Erdogan.
Maar er vonden recentelijk elders in de wereld (grens van Europa richting Azie) letterlijk WEL grote slachtpartijen plaats en Nederland en Turkije hadden hier mee te maken.
Nederland wegens het feit, dat de economie van de voormalige kolonie Ned.Indië enorm veel meelifte op de economie van bewerkstelligd door een etnische groep minderheden in de voormalige kolonie en de nazaten (en familieleden) van deze etnische groep minderheden recentelijk WEDEROM een genocide moest ondergaan maar dan nu in dat gebied ergens op de buitengrenzen van Europa richting Azie en aan deze genocide werd meegedaan door Turkije (die ook nog eens op de oorlogszuchtige toer bezig is in Lybie, Cyprus, Griekenland, Syria en Irak.)
En zoals het kleine land Nederland betaamt: Geen woord van piëteit en of medeleven/support, slecht gevulde pagina’s hierover in de Nederlandse kranten en slechts een enkel kamerlid die op eigen kosten en gelegenheid de boel aldaar bezichtigde en zijn conclusies trok. (Waarvoor mijn dank aan dat kamerlid).
Sorry voor dit stukje politiek over Nederland/Turkije, het was slechts mijn bijdrage aan uw vraag.
“anderzijds vinden er ongelofelijke slachtpartijen plaats.” Ja, anderzijds. Zoals in Soerabaja het Goebengtransport, Simpangclub, Werfstraatgevangenis. Hier en daar. Daar, niet hier. En ook niet altijd. In het grootste deel van Indië helemaal niet!
“uw ouders die blijkbaar een gewoon leven probeerden te leiden wat wonderwel lukte” Dat waren mijn moeder en ik. Mijn vader, broer en zus waren geïnterneerd. Niet erg gewoon hoor, maar toentertijd was dat zo. Je moest toch eten, licht en water betalen, huur betalen? Dan moet er toch geld binnen komen? Na de eerste maanden bezetting raakte het geld op, mijn moeder ging (via de Kaoem Indo) naaien en breien voor Chinezen, waar nog veel geld zat. Ik ging handelen in zeep, die was gestolen bij de Unileverfabrieken die gewoon in bedrijf waren onder Japanse leiding. Een paar maanden was ik buiten bedrijf, logeren bij de Kenpeitai. Daarna tewerk gesteld op een melkerij. Tijdens de bersiap liep dat gewoon door. Alleen had baboe Soep gezorgd voor een roodwit speldje voor mij. Je dacht er niet bij na, waarschijnlijk wel een beetje dom. Dat werkte kennelijk, ik ben er nog. ‘s-Ochtends op de melkerij werken, ‘s-middags bezorgen bij klanten in de stad. Kennelijk was er alleen bersiap op de plekken waar ik niet was. Maar op 20 oktober was ik ook de pineut: opgepakt, Simpangcllub, Werfstraatgevangenis. Het Indonesische personeel van de melkerij werkte gewoon verder (hun baas zat ook in de gevangenis!), nog steeds werd melk bij mijn moeder gebracht. Bezorgen kon dus niet meer, maar de vele nieuwe klanten, die via de KKS waren aangemeld, kwamen hun melkrantsoen zelf halen. Werd betaald door de gemeente, via de KKS. In de bersiap! Was altijd daar, niet hier. Inderdaad klopte het eigenlijk niet, maar het werkte wel. Niet bij nadenken!!!! Ik ben een bofkont. Maar ook: de meeste mensen zijn de bersiaptijd levend doorgekomen. Waren ook niet zielig, net zo min als ik. En de meeste Indonesiërs waren geen bersiappers, normale mensen, zoals baboe Soep.
ff vergeten: Ook de melkerij is niet ontkomen aan de plunderingen van de bersiap. Zie:
Een melkboer in oorlogstijd
Geplaatst op 18 november 2011door buitenzorg
Door Jan Somers
Ik citeer:
Uit telegrafisch contact met mijn vader in Singapore bleek dat mijn moeder en zus, en Mien Sigrist, niet in Singapore waren aangekomen. Gelukkig kon ik snel als corveeër – met een upgrade van mijn leeftijd naar 18 jaar – van het Rode Kruis terug naar Soerabaja, waar de slag om de stad in volle gang was: lijken bergen.
Mijn moeder en zus bleken als gijzelaar te zijn afgevoerd, het huis was leeggeroofd. Nadat de strijd was geluwd kon ik mee met een verkenning van een Rode Kruisteam in het gebied van Goenoengsari. De voorkant van het woonhuis van de melkerij lag in puin, de woningen van het personeel en de stallen waren leeggeplunderd. Van Ab Croin en Mien Sigrist was geen spoor te bekennen. In het hele gebied was niemand te bekennen, toch had je het gevoel bespied te worden. Onze chauffeur, een Sikh-militair, vond het verstandig snel naar de stad terug te keren. Hij vond waarschijnlijk alle op onze auto gekalkte rode kruizen niet voldoende.
Bovenstaand is in Javapost!
“in die tijd werden duizenden Indsiche Nederlanders vermoord.” Ja, maar wie zou daarvan aangifte kunnen hebben gedaan? Ben eind november 1945 in Soerabaja bezig geweest met het bergen van slachtoffers. Bijvoorbeeld in de woonwijk Darmo. De inwoners, waaronder moeder en zus, waren met de meeste buurtgenoten weggevoerd. Maar bij de plundering van de wijk daarna, werden achtergebleven bewoners alsnog vermoord, stonden kennelijk de plunderaars in de weg. Wij brachten die stoffelijke resten (sommige verminkt!) naar het verzamelpunt in het Katholiek Ziekenhuis aan de Reinierszboulevard. Met een briefje erop van datum en vindplaats. Zijn begraven als naamloos. Staan als zodanig in de registers van de oorlogsgravenstichting. Wie had zich daar verder mee kunnen bemoeien? Het waren smerige tijden.
“de laatste jaren van de Japanse bezettingstijd ondergedoken” Ik had mijn pendaftaran laten veranderen. Werkte ook goed.
“werd hij wel op 30 jarige leeftijd (sic) opgeroepen om zijn dienstplicht te vervullen.” Zo’n onoplosbaar probleem was dat toch niet? De opkomstplicht in die tijd was, dacht ik, tot 45 jaar. (Nu opgeschort). Ik was zoals normaal op 17-jarige leeftijd gekeurd, daarna studieverlof. Op 25-jarige leeftijd herkeurd en in dienst. Normaal binnen de opkomstplicht, niks bureaucratie. Kreeg op mijn officierssalaris wel dienstjaren toegekend. In die tijd waren we in Nederland inderdaad door Amerika opgejut tegen communisten. Maar daar had de krijgsmacht niets mee van doen. Wel de BVD (nu AIVD en MIVD). En bij oefeningen langs de grens met Oost-Duitsland radiostilte. Alleen maar om te oefenen, die Russen wisten best dat wij daar bezig waren, en konden door het inmeten van onze projectielbanen netjes uitrekenen waar wij precies zaten. Onze Artillerie MeetDienst kon meten dat de Russen en Oostduitsers aan het meten waren. En andersom natuurlijk ook.
@JASomers;’wie zou daarvan aangifte hebben gedaan etc.’- In die bersiap periode aangifte doen? Bij wie; de Indonesische politie? Als(Indo) Belanda(!) bij de politie? Je was al blij, dat je er levend van af kwam door bv. naar een bewaakte kamp te vluchten. Zelfs bevriende Indonesiërs werden belaagd; als mata moesoeh= spionnen! -Ons beleid deed alles in Belanda haat omslaan!
Soerabaja is een grote stad, waar je, met een beetje geluk, weinig van de bersiap meemaakte. Vergelijk met bijvoorbeeld Amsterdam. Als de Marechaussee het Damrak schoonveegt, gaat het winkelen in de Kalverstraat gewoon door. Het gemeentehuis in Soerabaja was gewoon open, kon je dus terecht. Ook bij het Nederlandsch-Indisch Rode Kruis tegenover het Oranjehotel op Toendjoengan. Daar ging ik bijna elke dag naar toe. Niet alleen voor melk bezorgen, maar ook om de lijsten met nieuw opgespoorden uit te kammen.
Wie maakte(n) weinig van de Bersiap mee, die zaten wel te slapen of waren horen- en Oost-Indisch doof? Soerabaja was geen Amsterdam in de jaren 60. Zo’n vergelijking is misselijk, een alternative fact en doet geen recht aan de moorddadige gebeurtenissen, want dat is de Bersiap.
15 oktober 1945 in Soerabaja wordt niet voor niets Bloody Monday genoemd. De Indonesische nationalistische autoriteiten waaronder Bung Tomo besloten toen alle Indische mannen en jongemannen op te pakken. Pemoeda’s gewapend met adressenlijsten van Nederlanders organiseerden Razzia’s, wat dat betreft geef ik het FIN gelijk, maar ik ga verder, het was niet alleen georganiseerd maar ook systematisch, welhaast genocidiaal!!!!. Meer dan 3500 (vijfendertighonderd) werden van 15 tot 17 Oktober gearresteerd, Jack Boer werd als één van de laatsten opgepakt. Aangezien er geen plaats meer was in de Werftstraatgevangenis werd hij elders ondergebracht.
De opgepakte Nederlanders werden later behandeld als gegijzelden, alleen is mij en ook later de Britten niet duidelijk voor wat de gegijzelden uitgeruild moesten worden
Van 15 Oktober tot eind November werden naar schatting 900 Nederlanders en meer dan 600 Chinezen door Indonesische nationalisten vermoord.
De overgebleven Nederlanders werden door de nationalisten uit “veiligheidsoverwegingen”, maar ik veronderstel als gegijzelden, naar de Republikeinse kampen gedeporteerd. Ook hier is niet duidelijk tegen wat de gegijzelden uitgeruild moesten worden Ik wil daarmee zeggen dat de Bersiap linea recta doorloopt naar de Republikeinse kampen.
Na 10 November waren er weinig tot geen Nederlanders meer in Soeranbaja, er was hier sprake van ethnic cleansing (een kernmerk van Genocide). Nadat de Britten Soerabaja heroverden en van sluipschutters gezuiverd , druppelden overlevenden van de Werfstraatgevangenis, die na de reddingsactie van Jack Boer en zijn Gurkha’s niet naar Batavia of Singapore wilden evacueren, naar de stad terug. Ze vonden een verwoeste stad, zie foto’s bij R. Klaessen “macaber Soerabaja”.
Maar Soerabaja was natuurlijk niet de enige plaats waar de Indonesische Nationalisten vnl Indische Nederlanders oppakten, deporteerden en vermoordden.
Dit is wel de realiteit waarin de Indische Nederlanders zich bevonden, de onzekere tijd met doodsdreiging. Daarentegen zaten totoks merendeels beschermd in interneringskampen bewaakt door Japanners of stonden al onder bescherming van de Britten, m.u.v. de slachtoffers van het Goebengtransport.
Dit was de Bersiap. Maar er gebeurde nog veel meer . Van Mook en later Beel deden de Indische Nederlanders ook in de uitverkoop bij hun onderhandelingen met de Indonesische Nationalisten, pardon Federalisten. Marion Bloem heeft het lot van de KNILmilitairen bij de aanloop tot de souvereiniteitsoverdracht al aangestipt, maar voor de Indische en Nederlandse burgers hadden Onze politici andere verrassingen in petto.
“Zo’n vergelijking is misselijk” Hoezo? Allebei een grote stad waar hier en daar opmerkelijke dingen gebeurden. Het meeste weet je van ‘horen zeggen’. Een mens lijdt dikwijls ’t meest Door ’t lijden dat hij vreest. Zelf fietste ik dagelijks van Goenoeng Sari, via de Setailstraat tot aan Toendjoengan, totdat ikzelf werd opgepakt. Het is dat ik van baboe Soep zo het een en ander hoorde.
“wordt niet voor niets Bloody Monday genoemd. ” De meeste mensen hoorden hier pas later over. Gebeurde op één plek, Simpangclub. Ik was daar! En neem het Goebengtransport: van die moordpartij kwamen de meeste inwoners pas later, na 10 november, op de hoogte.
“Meer dan 3500 (vijfendertighonderd) werden van 15 tot 17 Oktober gearresteerd” Waren toch geen “moorddadige gebeurtenissen”? Ik was daarbij!
“alle Indische mannen en jongemannen ” Hoezo “alle”?
” werden later behandeld als gegijzelden” Zou kunnen. In de Werfstraatgevangenis werd je niet “behandeld”. Eigenlijk werd daar niets met je gedaan. Dat mensen dat levensbedreigend vonden is hun opvatting. ’t lijden dat hij vreest. Het begrip ‘gijzelaar’ ken ik alleen uit de instructie aan de 49th Brfigade: 11 The Indonesians are THREATENING [kap. JAS] to use Dutch internees as hostages to extract political concessions from the Dutch Govt. Waren toch geen “moorddadige gebeurtenissen”?
” werden naar schatting 900 Nederlanders en meer dan 600 Chinezen door Indonesische nationalisten vermoord.” Dat werd pas later bekend, maakte geen deel uit van het toenmalige bevinden.
uit “veiligheidsoverwegingen” Het zou voor de Indonesiërs veel handiger zijn geweest hen over te dragen aan de Brits-Indische militairen een wijk verderop. Nu is er met hen (incl. mijn moeder en zus) gesjouwd vanuit Soerabaja via Patjet naar Midden-Java > Semarang. Waren toch geen “moorddadige gebeurtenissen”?
“Na 10 November waren er weinig tot geen Nederlanders meer in Soerabaja,” dat viel wel mee hoor. Bij onze bevrijding liepen we door een woonwijk waar alle huizen normaal waren bewoond met Nederlandse mensen. En uit eigen ervaring weet ik dat er eind november maar enkele honderden vrouwen en kinderen waren weggevoerd. In de ambulancedienst hadden we het druk genoeg met de mensen die in Soerabaja woonden.
Samenvattend: Van die “moorddadige gebeurtenissen” kwamen de meeste mensen pas op de hoogte na de bevrijding op 10 november. Sterker nog: Pas naderhand in Nederland, de verhalen van anderen. Maar doet natuurlijk niets af aan de ernst van die gebeurtenissen. Heeft u al hormat gebracht op Kembang Kuning?
@JASomers; ‘weinig van bersiap meemaakte etc.’- Toch wel typisch, want zo’n doc.film Merdeka; Abdulgani; over Soerabaja maakt toch duidelijk dat het zgn. vlagincident en wat daarna gebeurde als een lopend vuurtje door het gehele land ging. Er zijn zelfs een 3 tal boeken over Soerabaja verschenen. Ooggetuige als mevr.Ducel/Moeson raken bijna niet uitgepraat. Zie ook de film doc. Soerabaja/Surabaja
ff vergeten: “Daarentegen zaten totoks merendeels beschermd in interneringskampen” Er waren al meerdere RAPWI-transporten in Soerabaja aangekomen, waaronder mijn zus. En vele mannen waren gebollost! En hadden zich gemeld in hun vroegere werk, en aan de slag gegaan. Voor al deze mensen was er het KKS. En gehuisvest in het Darmokamp als ze geen eigen onderdak hadden.
“die zaten wel te slapen of waren horen- en Oost-Indisch doof” Ik was wel aan het werk hoor. Van ‘s-ochtends zeven tot ‘s-middags zes. Zeven dagen in de week.
“het zgn. vlagincident” Heeft niets met bersiap te maken. Die begon in Soerabaja pas toen een hoge Nederlandse marineofficier de Japanners toestemming had verleend te vertrekken naar hun verzamelpunten voor repatriëring. En de Indonesische politie niet ingreep.
Dat vlagincident was de aanleiding tot een knokpartij tussen opgefokte Indonesische en Indische jongelui. In een mum van tijd door de Japanners uit elkaar geslagen. En de boel opgeruimd door gemeentereiniging. De tram reed weer. Hario Kecik, commandant van de Indonesische militaire politie, schreef daarover in de Volkskrant: “Het ging allemaal heel snel. Mijn hoofdkwartiet was vlakbij, 5 minuten lopen. Toen ik rapport kreeg van het vlagincident ging ik er meteen heen. Toen ik aankwam was alles al voorbij.” De dag daarna werd toestemming gegeven voor een demonstratie in de Stadstuin. Overzichtelijk voor de Japanners, en niemand had er last van. Doen we in Nederland toch ook: Malieveld. Kan het winkelen in de Spuistraat gewoon doorgaan.
Prachtige boeken noemt u. Spannend!. Wel veel slechteriken: Extremisten!!!!! Thuiskomend wisten ze van niets. Dat vuurtje liep kennelijk niet zo snel.
@JASomers; ‘het vlagincident etc.’- Niets van doen met bersiap? Zo maar gebeurd? Niet zo maar een incident voor de pemoeda’s maar een daad van patriotisme; haat tegen de Belanda’s; hun vlag verscheuren tot rood/wit. Voor de Nederlanders (niet voor Somers?) een grove daad/belediging! Pemoeda Henk Wurangian ; ‘ toen die Nederlandse vlag op het dak toren verscheen, begon de massa naar de hotel ingang op te dringen,
zonder zich te storen aan de Japanse schildwachten! In de lobby kwam het tot een gevecht. Het lukte enkelen de toren te beklimmen en de vlag te strijken en het verscheuren tot onze rood/wit. Uit de omliggende kampongs kwamen drommen mensen. Vanaf dat moment leefden wij onder zeer grote spanning. In de hele stad werden buurtwachten georganiseerd, waarbij wij slechts met bamboe roentjings waren bewapend. Harun Zain ex. KW3.gov.Sumatra’s Westkust; ‘deze gebeurtenis veroorzaakte een uitbarsting van strijdlust. De gebeurtenis verspreidde zich vuur naar alle hoeken en gaten van Java, door het hele land. Het Yamato hotel incident was de kristallisatie van het beeld en de geestdrift van het Indonesische volk’.
“@JASomers; ‘het vlagincident etc.” Uw verhaal is in flarden wel bij mij aangekomen, sommige pas in Nederland. Zo blijf ik leren. Hierbij mijn eigen ERVARINGEN in Soerabaja..
Een uurtje na het voorval was ik op die plek. Niks bijzonders. Maar de verhalen kreeg ik van de dames (mijn klanten) van het Rode Kruis, tegenover het hotel.
Toen ik terug naar huis fietste niets bijzonders. Hier wisten ze van niets. In de dagen erna was ik daar zoals gewoonlijk bijna dagelijks. Niets nieuws. Alleen verhalen die baboe Soep op de pasar had opgevangen. Op 20 oktober (een maand na 19 september!) werd ik opgepakt (geen bersiap, maar een georganiseerde actie). Pas daarna begon in Soerabaja de bersiap op volle toeren, waar ik dus in de gevangenis niets van merkte. Uit de latere verhalen van mijn moeder en zus (en anderen) begreep ik dat er in de wijk Darmo, waar we woonden, niets van de bersiap was gebeurd. Pas toen ze in de slag om Soerabaja (na 10 november) waren weggevoerd begonnen daar de bersiapplunderingen, waarbij achtergebleven bewoners werden vermoord (ben ik nog met bergen bezig geweest).
In de tijd dat ik in de gevangenis zat kon ik natuurlijk mijn werk in de melkerij niet doen. ook mijn baas zat in de gevangenis. Maar het Indonesische personeel werkte gewoon door. De melk die ik dagelijks mee naar huis bracht voor bezorging, kwam nu met een van die mensen bij mijn moeder, Bezorgen was natuurlijk niet mogelijk, maar die klanten kwamen het nu bij mijn moeder ophalen. Dwars door de bersiap heen! Gelukkig zaten de meeste klanten nu in het Darmokamp, dichtbij.
Let wel, deze ervaringen vonden plaats tijdens de bersiap in Soerabaja. Fietsroute: Melkerij in Goenoeng Sari. Via mijn huis, Setailstraat 5, Hele Darmoboulevard af, Kali Asin, Toendjoengan. Alles met zijstraten. Dat is toch een aardig stuk Soerabaja. Niks boeken lezen.
Sorry, anoniem ben ik!
Zoals de heer Somers zegt is het toch wel van horen zeggen. Ik stond echt met de oren te klapperen toen ik van Nederlandse bronnen hoorde van die zogezegde 10.000 personen die vermoord zouden zijn, hoorde. Zelfs mijn (Chinese) ooms en tantes uit Jakarta en Surabaya die in die periode ca. 17-20 jaar oud waren, bevestigen dit niet en spreken dit zelfs tegen. Er zullen zeker misstanden geweest zijn en moorden en berovingen gepleegd zijn, maar dit?
Bloody Monday? Hier nooit over gehad en gecommuniceerd of onderwezen. Wel ooit gehoord -opnieuw van Nederlandse bronnen- over een ‘black monday’ na de oproep van Sutomo. De woede leidde tot het beroven van inwoners van Depok en het oppakken van Molukkers en Belanda Hitam door de Pemuda. Maar of dit een massamoord was of occasioneel was en meer te vergelijken valt met de moord op de gebroeders De Witt, is de vraag.
Dan krijgen we natuurlijk gelijk het verwijt dat de Indonesische regering en het leersysteem geen baat heeft bij de waarheid en dit in de doofpot steekt, maar zulke verhalen over ‘massamoorden’ beginnen wel een eigen leven te leiden. Zie maar wat er nu in de Amerikaanse verkiezingen gebeurt. En hetzelfde als bij het Trump kamp, is iedereen overtuigd van z’n gelijk en totaal verontwaardigd als men het in vraag durft te stellen.
Tja, het vlagincident bij het Oranjehotel. Het zijn veelal van horen-zeggen verhalen van mensen die buiten het hotel waren of na een half uurtje op de fiets of in de tram voorbij kwamen. In Nederland zijn de verhalen over het vlagincident daarop gebaseerd, over de ongeloofwaardigheid bestaat geen twijfel.
In het Archief van Tranen van Pia van der Molen is er een interview met sergeant Bals, éèn van de Nederlandse militairen aanwezig in het Hotel. Hij vertelt een tot tranen geroerd verhaal maar geeft geen details. Er was ook een ltnt Antonissen, de hoogste Nederlandse militair en inlichtingenofficer, officieren maken normaliter een verslag van die gebeurtenissen, ik heb in de archieven geen spoor van zijn verslag gevonden. Jack Boer vertelt wel dat hij met vaandrig Lansdorp de vlag in top hezen, maar breidde daarover niet uit. Het is ook niet zo’n daad, onverantwoordelijke daad, om mee te geuren.
De RAPWI-missie in Soerabaja bestond uit 3 Britten en 4 Nederlanders en stond onder leiding van de Britse captain A.I.D. Prentice MCC Royal Army medical Corps RAMC, de andere Britse leden waren Allan Mirehouse British military Intelligence officer en Cpl Groome RAMC.
Opmerkelijk is dat in de Nederlandse geschiedsschrijving niks vermeld wordt over deze Britse militairen van de RAPWI, alhoewel deze wel de leiding hadden over de missie. Er bestaat zelfs het rapport van Captain Prentice en is te vinden in het Nationaal Archief in Den Haag . Wellicht strookt zijn relaas niet met met verhaal wat Nederlanders zo graag willen horen.
“niks vermeld wordt over deze Britse militairen van de RAPWI, alhoewel deze wel de leiding hadden over de missie.” Wel door mij vermeld, 2005!: [cit JAS]”Op 18 september werd op het vliegveld het eerste RAPWI-team geparachuteerd, bestaande uit drie Nederlandse en vier Britse militairen. Zij werden door de Japanners ondergebracht in het Oranjehotel aan de winkelstraat Toendjoengan, tegenover de Vrijmetselaarsloge waar het Nederlandsch-Indische Rode Kruis onderdak had gevonden. (…) Op 21 september werd een tweede RAPWI-team eveneens in het Oranjehotel ondergebracht. Op 23 september arriveerde kolonel D.L. Asjes als hoofd van het RAPWI-kantoor Soerabaja begeleid door een Japans ere-escorte in het Oranjehotel.” Dat RAPWI-team had niet veel te doen. Die ‘Recovery’ was al eind augustus door het KKS geregeld, uit te voeren door het gemeentekantoor. Ik dacht dat het KKS op 19 september in het Oranjehotel een kennismakingsgesprek had met het RAPWI-team.
De enige actie van RAPWI in Soerabaja waren de transporten van vrouwen en kinderen uit de kampen van Midden-Java naar Soerabaja. Ik weet niet of dat zo’n geslaagd idee was. Tussen 29 september en 2 oktober arriveerde per trein een aantal voormalige burgergeïnterneerden uit de kampen in Midden-Java; zij werden door de pemoeda’s agressief bejegend en voor zover mogelijk onder bescherming van de achtergebleven Japanners geplaatst. Zo werd mijn zus door de Japanners netjes bij ons thuis afgeleverd. Om tijdens de slag om Soerabaja weer te worden weggevoerd. In goed Nederlands; Van de regen in de drup. Van den wal in de sloot mag ook..
Heer Somers, het waren 4(vier) Nederlandse en 3 Britse militairen., waarvan captain Prentice hoogste in rang, oorlogsveteraan en medicus was. Alleen van Prentice hebben we een rapport. Hij geeft een beschrijving van de gebeurtenissen in het Yamamotohotel, het vroegere Oranje Hotel. In het hotel waren ook Japanse militairen gehuistvetigd, onder wie een generaal voor de besprekingen met RAPWI. Het hotel werd bewaakt door een compagnie soldaten.
Prentice en niet alleen hij was wel verbaasd toen hij begreep dat er in Soerabaja geen geinterneerden waren. De Britten hadden op aanwijzingen van de Nederlandse autoriteiten een RAPWI-team naar Soerabaja gestuurd.
Tijdens de bespreking vond het vlagincident plaats. Prentice vertelt dat de Japanners zich voor schut voelden gesteld, zij leden gezichtsverlies tov RAPWI want zij waren verantwoordelijk voor de orde en Gezag in en buiten het hotel. En de jonge en onervaren ltnt Antoinissen stond voor schut, dat hij zonder toestemming van de Japanners, maar ook van de Britten de Nederlandse vlag liet hijsen. De zendinstallatie van de RAPWI bleek niet te werken en RAPWI moest de normale telefoonlijnen gebruiken. Uit afgeluisterde telefoongesprekken tussen de Nederlandse militairen in Soerabaja en Batavie/Jakarta bleek dat het incident in scene was gezet om de publicitaire aandacht af te leiden van een grote nationalistische demonstratie in Batavia/Jakarta
Capt. Prentice geeft ook aan dat hij een bezoek bracht aan de vertegenwoordiging van het (Internationale) Rode Kruis in aanwezigheid van de Zwitserse ( Keller) en Zweedse (? dit is nieuw voor mij) consuls. Van Nederlands-Indische Rode kruis is geen sprake, zie ook Javapost (relaas van Mr. Schouten over RAPWI en ik dacht in samenhang met het Nederlands-Indisch Rode Kruis).
capt. Prentice meld niks over een bijeenkomst met de KKS. Wel geeft hij aan dat ltnt Antonissen veelvuldig kontakt had met Nederlanders uit Soerabaja. dat kennismakingsgesprek tussen hem en KKS berust op een Nederlands fabeltje. Ik heb in de archieven geen verdere initatieven van de KKS in Soerabaja gevonden, rekening houdend dat de beoogde burgemeester mr. Ploegman op 23 September 1945 stierf aan zijn verwondingen opgelopen in het voormalig Oranje Hotel. Zodoende had Nederland geen aansprekingspunt meer.
Dat tweede “RAPWI”- team bestond louter uit LTZ1 de Back, een verslag van zijn kijk op de gebeurtenissen bevindt zich zowel in het dossier van Jack Boer, ik dacht document 9A als bij R. Klaessen “Macaber Soerabaja”. Meelhuijsen vond het zeker niet de moeite waard dit verslag te vermelden.
Wat er daarna met de Nederlanders, afgezien de operette van KTZ Huijer, gebeurde is weinig relevant. Nederland wilden niet met de Republikeinse autoriteiten samenwerken, ze erkenden niet het feitelijke Indonesisch Gezag. Aangezien de Indonesiers de controlle hadden over de spoorwegen en andere vervoersmogelijkheden, stonden de Nederlanders machteloos, KOL. Asjes kwam in Soerabaja aan, overzag de sitiatie en keerde per omgaande terug naar Batavia, EXIT Asjes, toch een hoge Nederlandse autoriteit. Asjes wordt weliswaar voorgesteld als Hoofd RAPWI, in de RAPWI-archieven maar ook bij Schouten in zijn verhandeling over RAPWI-organisatie is daarover niks te vinden, zelfs een verslag van kol. Asjes over Soerabaja heb ik nergens kunnen traceren. Daar komt nog bij dat Nederland niet de mankracht noch de autoriteit had om iets te organiseren in Soerabaja, tegenover al die Republikeinen, hun vroegere onderdanen.
Eerst toen de Britten, tegen de zin van Van Mook en de Nederlandse regering, de Republikeinse autoriteit erkenden, kwamen de RAPWI-transporten op gang.
” 4(vier) Nederlandse en 3 Britse militairen., “Kan me verschreven hebben. Ook niet zo interessant, de RAPWI heeft in Soerabaja weinig te doen gehad. In ieder geval sorry.
“toen hij begreep dat er in Soerabaja geen geïnterneerden waren.” Dat RAPWIkantoor was er voor heel Oost-Java. En daar was nauwelijks informatie over.
“of na een half uurtje op de fiets of in de tram voorbij kwamen.” Ik kwam niet voorbij, maar moest er zijn. Met als enige belangrijke vaststelling, dat dat incident in een mum van tijd voorbij was. Vakkundig uit elkaar geramd door de Japanners. Afgezien van de dood van Ploegman (KKS) verder niet van belang. Alleen al dan niet door de Japanners toegestane demonstraties. (vandaag hebben de boeren weer in Den Haag gedemonstreerd. Afgezien van hinder, niets aan de hand).
“In het hotel waren ook Japanse militairen gehuistvetigd,” Ik had toch al vermeld dat dit een Japans officiershotel was?
“Ik heb in de archieven geen verdere initatieven van de KKS in Soerabaja gevonden,” Kan kloppen. De opvang van de ex geïnterneerden was eind augustus al geregeld, werd verder uitgevoerd door ambtenaren Sociale Zaken op het gemeentehuis. Daarmee was het initiatief van het KKS voltooid. Vergeet daarbij niet dat het KKS niet meer was dan een groepje ex-geïnterneerden die wat wilden regelen voor hun lotgenoten, en daarbij gehoor kregen van gemeenteambtenaren. Volgens mij met de Kaoem Indo als voorbeeld. En het kind moest een naam hebben. Het was snel geregeld, waarmee deze club feitelijk ophield te bestaan. Maar waarbij die gemeenteambtenaren dat clubje hadden genoemd in hun inspanningen voor de recovery van RAPWI.
“namen razendsnel de sleutelposities van de Japanners over en organiseerden haastig bestuursstrukturen om zo hun legitieme gezag te vestigen.” Maar als je dan geen zeggenschap hebt over politie, strijdgroepen, bersiappers enz, heb je ook geen feitelijk gezag als ‘staat’.
“De Republikeien kregen zodoende wel een argument in handen om hun handen in onschuld te wassen.” “Maar als de Republikeinse regering geen zeggenschap had over die groepen, hoe kunnen ze dan verantwoordelijk gesteld worden. voor de misdaden van deze groepen.”
1. De republikeinen betoogden dat de RI een staat was. Pak ik het boekje erbij: criteria van het staatzijn: Er moet een territorium zijn, op dat territorium moet er een bevolking woonachtig zijn, er dient een regering te zijn die effectief en daadwerkelijk gezag uitoefent over die op dat territorium woonachtige bevolking.
Wat dat laatste betreft is het dus duidelijk niet het geval geweest, het is zelfs Soekarno en Hatta in Soerabaja niet gelukt.
2. Maar in geval van bijvoorbeeld revolutie geldt een andere redenering: Er is in dit geval sprake van dat de RI weliswaar geen staat is, maar als ‘subject of international law’ een National Liberation Movement. En in het gebied waarin die NLM effective control heeft (Java en grote delen van Sumatra), is die NLM verantwoordelijk voor veiligheid, orde en rust. Een verantwoordelijkheid die doorwerkt in de nieuwe staat na de revolutie..
Ik heb de link van de Federatie Indische Nederlanders FIN gelezen : ” Een relaas van een zekere Al……. Indonesiers werden van HOGERHAND bij elkaar geroepen……. Ook kregen ze adreslijsten mee”
Om op basis van een onbekende getuige “Ali” (who) d adreslijsten de Bersiap af te doen als iets georganiseerd en/of gecoordineerd lijkt mij toch een te simplistische voorstelling van zaken.
Er zijn aanwijzingen dat groepen Indonesiers op 15 Oktober 1945 in Soerabaja gewapend met adreslijsten razzia’s uitvoerden op (Indische) Nederlanders en hun sympathisanten , maar of dat ook gold voor andere steden zoals Batavia, Bandoeng of Semarang laat staan op het platteland waag ik te betwijfelen, althans ik heb geen documenten daarover gevonden.
Als de razzia’s georganiseerd waren, dan mag toch aangegeven worden wie wat organiseerde, van “Hogerhand” lijkt me toch rieken naar “alternative facts”. Wel herken ik patronen in het Bersiap proces. Mensen werden niet willekeurig opgepakt (razzia’s) . Personen werden niet willekeurig gescheiden om hetzij naar Republikeinse kampen te worden gestuurd (deportaties) of collectyief werden vermoord (een vorm van genocide) Personen werden ook niet willekeurig gedood.
Wat ik in het verhaal van de FIN mis, is dat Indoneische nationalisten, pemoeda’s of hoe ze genoemd mogen worden sexueel geweld pleegden tegen (Indische) Nederlanders. Dhr Geenen kan daarover wel wat vertellen over de gebeurtenissen in Padang, Olomoorden Onderzekers van het dekolonisatie-onderzoek richten zich op het sexueel geweld van Nederlandse militairen tegen indonesische vrouwen, maar schenken geen aandacht van dit geweld tegen Indischen. Als dat geen bevooroordeeld zijn heet, hoe heet het dan?
De achterstallige salarissen was één ding, waarover allang gediscussiereed wordt, . Maar de lezing van Marion Bloem gaat niet alleen daarover. In de Bersiaptijd werden honderden, duizenden laat ik me beperken to Indische Nederlanders opgejaagd en vermoord/vermist. Als families hun dierbaren misten, bij wie konden ze dan terecht met hun aanklacht? Dat kan toch niet ongemerkt voorbij zijn gegaan? En dat schiep toch veel onzekerheden.
Veel (Indische) mensen werden vermist en ik heb dat voor Batavia eens uitgezocht. Als mensen meer dan 30 dagen als vermist waren opgegeven, dan mag ik ervan uitgaan dat vermisten hoogstwaarschijnlijk vermoord werden, rekening houdend met de omstandigheden en tijdstip waaronder ze vermist werden. Daar komt nog bij dat ik een profiel gemaakt heb van Bersiapslachtoffers. Zoals ik al stel op basis van een aselecte steekproef waren het niet merendeels vrouwen, kinderen of jongemannen die het slachtoffer werden van de Bersiap.
Ik blader wat vluchtig wat kranten door uit die tijd, eind 1945, begin 1946 en dan kom ik weinig berichten tegen over Bersiapmoorden, toch wel opmerkelijk want in die tijd werden duizenden Indsiche Nederlanders vermoord. Ook lees ik verhalen van Johan Fabricius, die in die tijd correspondent was in Nederlands-Indie. Hij heeft wel de gebeurtenissen in Depok in de schijnwerpers gebracht , maar ik mis toch van hem gedetailleerde berichten over moorden in Batavia, Semarang of Bandoeng. Het lijkt wel alsof hij zelfcensuur heeft toegepast.
Mijn moeder kwam na de oorlog uit het interneringskamp in Sumatra via Padang naar Java, waar zij met haar moeder en broetjes en zusje in Meester Cornelis kwam te wonen. Ik heb tot nu toe niets van haar over de Bersiap gehoord. Dat betekent natuurlijk niet dat het niet gebeurde. Daarover wordt nog steeds gezwegen. Marion Bloem licht wel een stukje van de deksel op maar de lucht van de beerput is nog niet te ruiken.
Ik weet met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid dat toch minstens 13000 Indische Nederlanders werden vermoord. Het gaat mij niet louter om het aantal. Dat is te simpel en dan hebben we alleen de nullen. Mij gaat het erom wanneer, in welke dorpen/steden en onder welke omstandigheden deze mensen werden vermoord, dit om duidelijkheid te krijgen wat er precies in de Bersiap gebeurde. De mythe van de bloeddorstige opgehitste pemoeda’s mag toch eens als een ballon doorgeprikt worden.
Marion Bloems lezing is het verhaal van de Indische Nederlanders, de bruine Nederlanders en ik heb de indruk dat de geschiedenis, althans de geschiedsschrijvende deskundigen i.c. Nederlandse historici daarmee grote moeite hebben.
Ik zit nog met een onopgelost probleem. Mijn vader is van 1925 en was de laatste jaren van de Japanse bezettingstijd ondergedoken, zijn moeder wilde niet dat toen hij meederjarig werd, door de Japanners op transport werd gesteld richting interneringskamp in Birma. Na de bevrijding (sic) heeft hij niet zijn dienstplicht vervuld in Nederlands-Indie. Dat hoefde niet want hij had twee broers die de dienstplicht vervulden en “onbetaald verlof” hadden in Birma. Net zoals Marion Bloem heb ik na zijn dood documenten gevonden van zijn eerste jaar in Nederland. Bij aankomst in 1955 werd hij wel op 30 jarige leeftijd (sic) opgeroepen om zijn dienstplicht te vervullen. Ik lees dat hij alsnog werd afgekeurd. Zal ik aan mijn moedre vragen hoe dat precies zat. Nederland moet wel in hele hoge nood zijn geweest (communistenangst) om mensen van zijn leeftijd op te roepen. Maar ja, zo werkte de Nederlandse bureaucratie.
“Ik blader wat vluchtig wat kranten door uit die tijd, eind 1945, begin 1946 en dan kom ik weinig berichten tegen over Bersiapmoorden” In Soerabaja (maar een relatief korte tijd bersiap) vielen de meeste slachtoffers in een paar relatief grote groepen. Niet een voor een verspreid over de stad. Denk aan het Goebengtransport, 83- 125? Simpangclub 50 – 200?, Werfstraatgevangenis 40? Dat zijn er drie waarvan ik betwijfel of dat krantennieuws is geweest. En dan die losse slachtoffers bij roofmoorden en plunderingen. Welke journalist was elke dag op pad om die te tellen? Als ze al in een krant zouden zijn vermeld, door wie? Van de Chinezen zou ik ook niet weten hoe of een krant aan dat nieuws zou moeten komen. Volgens mij hadden die moorden op Chinezen ook niets met nationalisme te maken, daar zat nog veel geld! En wie zou zich moeten bekommeren over al die vermoorde Japanners? Bij mijn moeder meldde zich iemand met het bericht dat ik dood was (Simpangclub). Ging ze toch niet in een krant zetten? Hij wilde ook geld, baboe Soep knikte, doe maar. Toen mijn moeder en zus na hun vrijlating aankwamen in Semarang konden ze kiezen .tussen transport naar Soerabaja of Batavia. Mijn vader dacht dat ze wel zouden kiezen voor Soerabaja, en hij kwam naar mij toe om ze op te halen. Maar mijn moeder wist dat ik dood was, en wilde naar mijn vader, en koos Batavia = richting Singapore.
” Ik heb tot nu toe niets van haar over de Bersiap gehoord.” Heeft ze wel persoonlijke ervaringen met de bersiap gehad? Volgens mij komen de meeste bersiapverhalen van ‘horen zeggen’. Wat zijn nou mijn persoonlijke bersiapervaringen? Lijken ruimen. Ben ik gauw klaar mee. Als u er tijd voor heeft zou u beide grote interviewrondes (SMGI en IHC) moeten napluizen. (Jaren werk hoor, maar u bent nog jong).
“dit om duidelijkheid te krijgen wat er precies in de Bersiap gebeurde” Krijgt u volgens mij nooit een ondubbelzinnig antwoord op. Verschilt van plaats tot plaats. In grote delen van Indië helemaal geen bersiap! In Soerabaja juist wel, opgehitste fabrieksbevolking. Vanaf half 1944 begonnen de Japanners grote aantallen militairen terug te trekken op Japan zelf. Met grote werkloosheid tot gevolg. > eind 1945 grote armoede, honger. Op 29 september werd door een groep voormalige PETA-, Heiho- en Seinendan-soldaten een actieplan opgesteld: het mobiliseren van de grote fabriekskampongs voor acties. Overigens zonder beloning, zij moesten zelf hun kostje maar verzamelen: bersiap. Maar op andere plaatsen zal het heel anders zijn verlopen. Hoe is mijn grootmoeder aan haar eind gekomen? Zal ik nooit antwoord op krijgen.
ff vergeten: zie ook Bersiap: de werkelijke cijfers
Geplaatst op 7 februari 2014door buitenzorg
Door Bert Immerzeel
en:
Aan de dood ontsnapt
Geplaatst op 1 februari 2011
Boeroeng, bedankt dat je die link geeft naar de Volkskrant, dat maakt het wat gemakkelijker om op de lezing van Marion Bloem te reageren
Op een gegeven moment zegt mevr. Bloem heel nadrukkelijk en ik vertaal dit in mijn eigen woorden :——-Er was geen vrijheid op 15 augustus 1945 integendeel het werd voor Indische Nederlanders angstiger dan voorheen….”——-Nederland had toch moeten leren van de Duitse bezetting dat Nederland deze koloniale oorlog niet had Moeten, niet had Kunnen en niet had Mogen winnen. Om die reden is het ongepast om 15 augustus 2020 als datum te nemen om 75 jaar vrijheid te vieren——”.
Wat zij bedoelt is dat die viering louter en alleen van Nederlands-centrisch en wit oogpunt wordt bezien. Alweer wordt hetgeen wat (Indische) Nederlanders in hun Moederland meemaakten (Bersiap) miskend. Daarom is de combinatie 15 augustus 1945 en bevrijding een gotspe
Maar er is ook iets anders. Bloem zegt verder:—–“Na de Japanse bezetting hadden de KNIL-militairen geen bezwaar gemaakt toen hun soldij over de jaren dat ze in Japanse krijgsgevangenkampen hadden gezeten, niet werd uitgekeerd. Bij terugkeer uit de kampen betaalden ze zelfs braaf voor hun eigen militair uniform en meldden ze zich gehoorzaam aan om zich in te zetten voor ‘orde en rust’ in hun geboorteland.
Hier is iets raars aan de hand. Direct na de oorlog kwam ook de Evacutie op gang, dwz vnl totoks, de witte Nederlanders, want van Indische Nederlanders was toen geen sprake, deden een beroep op (recuperatie)verlof en circa 50000 repatrieerden naar Nederland,
Daarentegen hadden de Indische Nederlanders, veelal in de lagere rangen in het KNIL niet dit recht en juist zij werden opgezadeld met het herstel van de Orde en Rust zodat de gerepatrieerde totoks hun tropische luxeleventje met al hun privileges konden behouden . Deze gerepatrieerden konden zichzelf daarna wijsmaken dat de politionele acties (voor Indonesiers agresi militer belanda) –eufemismen voor oorlogen – gehouden werden voor het vullen van de Nederlandse schatkist, en niet tevens om ervoor te zorgen dat zij zich op de veranda van hun grote woningen hun tropisch nirwana in Nederlands-Indie konden continueren.
Allengs werd deze groep van Repatrianten duidelijk, dat een terugkeer naar het paradijs niet meer mogelijk was (Paradise Lost) en een groot deel besloot in hun Vaderland te blijven,dat is niet zo verwonderlijk, zij hadden niet alleen een louter economische binding met Nederlands-Indie, maar ook veel van hun kinderen hadden in Nederland een opleiding gevolgd. Zij verloren al niet zo veel, maar er was niks meer te winnen in Nederlands-Indie-
De lasten, maar niet de lusten drukten zo op de schouders van de Indische Nederlanders, die ook het meest van de Bersiap te lijden hadden. Over het wel en wee van die Andere Nederlanders gaat het verhaal van Marion Bloem.
Onderzoekers van het dekolonisatieproject gebruiken naast de term ‘Bersiap’ voor soortgelijke geweldsuitbarstingen in de Indonesische historiografie ook de term ‘berdaulat’. Op zo’n manier wordt een ingeburgerde term als Bersiap wel van haar brisante lading ontdaan, want Bersiap is het structurele geweld gericht tegen (Indische) Nederlanders en hun sympathisanten. Dat mag door het gebruik van de term Berdaulat niet verwart worden met het geweld tussen Indonesiers in diezelfde periode (1945-1949).
Trouwens ik als tweede generatie migrant vindt het verhaal van Marion Bloem wel herkenbaar
“ongepast om 15 augustus 2020 als datum te nemen om 75 jaar vrijheid te vieren” Wordt dan ook niet gevierd. In 2020 herdenken we samen met Nationaal Comité 4 en 5 mei het beëindigen van de Tweede Wereldoorlog, 75 jaar geleden.
Enkele teksten op ‘ons’ monument in steen gebeiteld: 8 DEC.1941 – 15 AUG. 1945; TWEEDE WERELDOORLOG NEDERLANDS-INDIE; HET iNDISCH MONUMENT IS TEKEN VAN HET ONDERGANE LEED EN SYMBOOL VAN DE STRIJD TEGEN ONDERDRUKKING EN TERREUR; NA DE JAPANSE OVERVAL OP PEARL HARBOR WERD NEDERLAND OP 8 DECEMBER 1941 BETROKKEN IN DE OORLOG IN ZUID-OOST AZIE DIE EINDIGDE MET DE JAPANSE CAPITULATIE OP 15 AUGUSTUS 1945. U ziet, niks bevrijding, niks “Daarom is de combinatie 15 augustus 1945 en bevrijding een gotspe.” Dat wij op 15 augustus bij ons zelf ook de ellende daarna herdenken is een ander verhaal.
“Hier is iets raars aan de hand.” Hoezo raar? De door u genoemde ‘evacuatie’ was een bevoegdheid van Recovery of Allied Prisoners of War and Internees. (zoiets als de verkoeverkamer na een zware operatie, met daarin verwijzing, kan naar huis, moet naar de verpleegafdeling of moet naar de I.C.) Zo lees ik in een brief (3 December 1945) van de Dienst Scheepvaart in Batavia (= werkgever) aan mijn vader in het Juliana Camp in Singapore, gericht aan Personeel Scheepvaart (dus niet aan mijn vader alleen): 1. Personeel Scheepvaart, dat door een dokter (met R.A.P.W.I. bevoegdheden tijdelijk (6 maanden, 1 jaar of langer) is afgekeurd en moet evacueren naar Holland dient zich (…) te wenden tot de R.A.P.W.I. Singapore (…). En in een brief (1 Juli 1946) van de Dienst Scheepvaart in Batavia (= werkgever) aan mijn vader: Van de RAPWI werd bericht ontvangen (…). Zoals ik al zei: Personeel Scheepvaart. Niks totoks of Indo’s. Dat kon niet meespelen, was bij de administratie niet bekend, en in de arbeidsovereenkomst niet genoemd. De Indo-collega’s van mijn vader zaten ook in Singapore, waren ook Personeel Scheepvaart..
Als ze tijdens dat recuperatieverof (of naderhand periodiek verlof ) niet ontslag hadden genomen vanwege een andere baan, gingen ze gewoon weer terug naar Indië of de inmiddels ontstane nieuwe werkgever RIS. Dat waren voornamelijk de wat oudere GMmers die in Nederland geen ander werk konden vinden en vastgeklonken zaten aan hun pensioenopbouw. Zo bleven velen tot aan rond 1962 gewoon in Indonesië in dienst. Met hun oude arbeidsovereenkomst inclusief periodiek Europees verlof. Mijn vader werd in Nederland volledig arbeidsongeschikt verklaard en keerde uiteraard niet terug naar Indonesië. Mijn vader kreeg nog enkele jaren een invaliditeitsuitkering van zijn werkgever (Indonesië!) en werd met eervol ontslag (door werkgever Indonesië) overgedragen aan het ABP (via SAIP). Nog steeds Personeel Scheepvaart (sorry het departement Djawatan Pelajaran) dat ook niets afwist van totok of indo.
” en juist zij werden opgezadeld met het herstel van de Orde en Rust zodat de gerepatrieerde totoks hun tropische luxeleventje met al hun privileges konden behouden .” Ik zie mijn invalide vader zich nou niet bemoeien met herstel van orde en rust.
“niet alleen een louter economische binding met Nederlands-Indie” Mijn ouders niet hoor. In 1939 een huis laten bouwen in Poedjon om na hun laatste Europees verlof daar te blijven wonen. Schuin tegenover het huis van mijn grootouders.
Tekst van Marion Bloem is te lezen in de Volkskrant
@ Bloem : ” Na de Japanse bezetting hadden de KNIL-militairen geen bezwaar gemaakt toen hun soldij over de jaren dat ze in Japanse krijgsgevangenkampen hadden gezeten, niet werd uitgekeerd. ”
# Vreemd ? Berust dit op feiten, dan is de Indische kwestie/backpay toch onnodig aangekaart?P
“Berust dit op feiten” Ja, in dit geval niets doen, ook een feit. Recht is een normatieve bezigheid, volgt (op afstand) de maatschappelijke ontwikkelingen. Als er tig jaren geen vordering op achterstallig loon bij de werkgever is ingediend (met dus ook geen negatief antwoord) mag in beginsel worden aangenomen dat er geen waarde (> norm) meer aan wordt gehecht. Na een aantal jaren wordt dit dan afgevoerd van de juridische agenda, is verjaard. De kwestie Indische backpay is dan omgezet in Nederlandse ‘ereschuld’, geen recht. Af en toe worden er een paar Euro’s in je hand gedrukt, moet je dank u wel zeggen tegen de belastingbetaler. Ik kan het niet leuker maken.
U dient bij militairen ook een verschil te maken tussen salaris en soldij! Naar mijn gevoel dient achterstallig soldij gewoon mee te liften met achterstallig salaris. Maar ik weet niet of de dienstplichtige KNILlers bij de capitulatie meteen ook zijn gedemilitariseerd. De mensen van de Gouvernements Marine wel. En hebben dus ook zitten wachten op hun achterstallig burgersalaris, in tegenstelling tot hun toenmalige collega’s van de KM. U dient dan ook geen onderscheid te maken tussen KNILlers en Indisch burgerambtenaren. Zitten in hetzelfde schuitje, een arbeidsovereenkomst met de Indische overheid. De KMmers hadden een arbeidsovereenkomst met de Nederlandse overheid. Die achterstallige salarissen waren dus geen juridisch probleem, gewoon arbeids/ambtenarenrecht. Staat in de juridische boekjes.
@ Ja, in dit geval niets doen, ook een feit.
# Dat is meer een veronderstelling want …
De militairen gingen mogelijk uit van ‘ goede trouw’ zoals andere landen vanzelfsprekend hun soldaten achteraf compenseerden.
Maar toen die compensatie uitbleef zal er niet onmogelijk door 1 of meerdere kniller’s mondeling of schriftelijk gereclameerd zijn.
De doofpot heeft een diepe bodem.
Net als uw nietsdoen is dit ook een ‘ feit’.
Zie: de Indischekwestie.nl
3,5 jaar achterstallig soldij voor KNIL’ers 1942-945 nooit
uitbetaald door Nederlandse Staat.
-Voorbeeld hoe een gezin nadat pa in ‘ 47opnieuw onder de wapenen werd opgeroepen en sneuvelde tevergeefs wachtte op die nabetaling.
75 jaar goede trouw doet me toch wel twijfelen aan die goede trouw. Ja, paatje gouvernement zorgde altijd goed voor ons. Ja, tot 27 december 1949. Daarna was paatje gouvernement overgedragen aan de RIS. En op vanzelfsprekend valt nooit te rekenen. Centraal staat het bewijs van een vordering op de werkgever, en het bewijs van de afwijzing van die vordering. Dan is het een, twee drie gepiept bij de rechter.
“door 1 of meerdere kniller’s mondeling of schriftelijk gereclameerd zijn.” Laat hem dan opstaan. Met de brief waarin de afwijzing wordt gemeld. Dat is het allerbelangrijkste stuk in de procedure.
“nooit uitbetaald door Nederlandse Staat.” Klopt helemaal. Zie de uitspraken van de Hoge Raad. En daar dient een overheid naar te handelen. Er wordt hier regelmatig verwezen naar de rechtsspraak. Die is er toch al meerdere keren geweest?
Waarom weer die beperking tot “De militairen gingen ” Er zijn veel meer burgerlijke ambtenaren dan militairen die daar recht op hebben! Het gaat om de ambtenaren met een Indische arbeidsovereenkomst. Doet er niet toe of dat burgers zijn of militairen.
Met de periodieke Europese verloven in de arbeidsovereenkomsten is het heel anders gegaan. Tijdens de oorlog en kort daarna was er daarvan natuurlijk een stuwmeer ‘achterstallig’ ontstaan. Aangezien RAPWI bij de toewijzing van transportcapaciteit uiteraard voorrang verleende aan ‘kneusjes’, kwamen deze verloven pas vanaf ca half 1946 weer op gang. Maar ze kwamen in elk geval weer op gang. Door de werkgevers werd daarbij wel gesjoemeld, zoals het combineren van recuperatieverlof met Europees verlof. Volgens mij ging ook de telling van de dienstjaren tijdens de bezetting gewoon door. Mijn vader bleek naderhand tijdens de bezetting er een periodiek bij gekregen te hebben.
Aan dhr de la Croix. SETENGIK is een HALVE CENT. Tien cent is een SEKETIP.
Over de KIM gsptroken.Mijn vriend PAUL NAJOAN( Haagse moeder, Menadonese vader/apotker) heeft 1 maan in zijn Marine cadetten uniform voordat men ondekt dat hij e Indonesier is.
Nog erger. Bedankt heer Wal. Het is alweer zo lang geleden.
Zeg nu maar gauw iets aardigs over Marion, want je moet “on topic” zijn, zo vermaant ons de heer Van den Broek. Ik ga tidoeren, “toeroe” op z’n Javaans.
Ik heb weliswaar ook off-topic gereageerd maar ik was verplicht “alternative facts” recht te zetten. Mag het nu weer terug naar het topic de Van der Leeuw-lezing? Terwijl de wasmachine zachtjes draait luister ik naar de presentatie van Marion Bloem.
@PetervandenBroek; ‘om vrijheid te vieren etc.’- Zeker! Ik vier het ook niet, maar herdenk alleen maar, die massa slachtoffers! Want de ellende die erna kwam is mi. nog vele malen erger dan de Japanse tijd. Het begon; zie merdeka 1 niet direct na 15/8; zie het winkelende; publiek blanke- en bruine publiek, de Britse officieren waarvoor Japanse schildwachten een salut brachten etc. -Dus hoezo; een chaos direct na 15/8’45? Wel een stad vol leuzen; Independence now; merdeka etc. -Ons provocerend beleid; geen zelfbeschikkingsrecht= geen merdeka!; niet praten met de Republiek, een Japans maaksel, Soekarno voor het tribunaal etc. bracht een kokende massa op de been; bersiap: dood aan de Belanda’s! In weerwil van de Britten om tot een gesprek te komen met de Republiek. – Ook een Progressieve groep Nederlanders 1946(!); publicist DM Koch, W.Wertheim, J de Kadt, E.van Tijn ea; ‘voor het kleine Nederland, dat terecht groot gaat op zijn gevoel voor vrijheid en voor recht…staat nu voor de keuze , eerlijk en royaal dezelfde gevoelens te erkennen en te bevredigen voor het miljoenen volk van Indonesië en zodoende de vriendschap van dit volk te verwerven…. of klein en beneden te ageren…dusdanig wantrouwen inboezemend en vijandschap kwekend in Indonesië en daarbuiten’.(!), deed een klemmend verzoek tot onze regering. Echter ….vol stupide politieke handelingen stevenden we af op het einde van Indië!
“Let even niet op dhr Somers,” Zie:
Peter van den Broek zegt:
9 november 2020 om 15:45
Peter van den Broek, ook dat moment viel mij meteen op. Ik dacht toen nog…oh oh daar denken de kolonialen anders over. Want….een land van gekleurde mensen inpikken en uitbuiten heet koloniseren en dat was toen heel normaal. Een land van blanken inpikken heet bezetten en dat kon en kan niet.
Zo, na anderhalve week wist u het al? Ze waren wel efficiënt dan.
Bij ons in de lichting waren er twee Indo’s: De eerste was wapendeskundige. Hij kwam vooral (negatief) in het nieuws omdat ie na een oefening zich aan de loop van de mitrailleur optrok om op de koepel van de tank te geraken. Er was net flink mee geschoten dus zware brandwonden aan de hand. De andere droeg zijn trouwring dus was zijn vinger kwijt toen hij van de tank sprong (slecht voor de knieën dus ook niet toegestaan). Op weg naar het ziekenhuis verloor hij drie keer het bewustzijn, niet door bloedverlies maar na het zien van zijn vinger [sic]. Altijd in ijs doen trouwens, niet in de mond steken.
Nu werden er zoveel blunders gemaakt (verloren Uzi na plassen in het bos, lantaarnpalen uit de grond getrokken door het niet deactiveren van het automatisch richtsysteem, een luchtaanval waarschuwing van de ‘Rit’ waardoor de zigzag beweging van de rupsbanden een prachtig golfterrein volledig verwoestten, ..) dat het niet echt op bepaalde ethnische groepen kon worden gestoken.
Die insprong na ‘Beantwoorden’ werkt niet altijd zo goed. Dit was een reactie op Bong Tolol natuurlijk
Twee sukkelindo’s dus. Zoals gewoonlijk bij Indo’s? Is de kwaliteit van het eskadron beter geworden na de afvoer van beide Indo’s?
Integendeel. Het gemiddeld IQ van het eskadron ging significant omlaag
Je wordt een ware sukkel als je te lang in militaire dienst blijft en wordt rond gecommandeerd door een stelletje buffels en loeiende koeienherders. Indos hebben er niets mee te maken(geen sukkelindos, maar sukkels in het algemeen die de (water)leiding hebben,)
@Anoniem; ‘gecommandeerd door een stelletje buffels etc.’- Dat overkwam in ‘die politionele periode’ in Indië, de door Marion Bloem gememoreerde Piet van Staveren. Die, als Poncke, overliep naar de Republikeinse kant. In nazi tijd verzetsstrijder tegen het facisme en in 1946 tegen zijn vaderland. Hij schreef zijn familie in Holland, dat na de overdracht hen wederom in het Haagje zou terug zien. Hij werd echter tijdens de overdracht ’s periode door 2 man van de MP met revolvers in aanslag gearresteerd. Arriveerde inderdaad in het Haagje, echter wel in het huis van bewaring.
Dat is natuurlijk per definitie het probleem in een leger; daar heb je het eerste management niveau, wat zich ook wel uit in “bek dicht en doen wat gezegd wordt”. Initiatief en meedenken worden niet geapprecieerd.
Je kan natuurlijk beredeneren dat dit daar noodzakelijk is; als je onder vijandig vuur ligt wil je geen groepsdiscussie over hoe je het nu het beste gaat aanpakken.
In de VS gaan personen uit politie en leger heel vroeg met pensioen. Dus kiezen ze vaak voor een job als burger; als ze als 50-jarige op de arbeidsmarkt komen, hebben ze het wel moeilijk met de volledig andere mentaliteit.
“door 2 man van de MP met revolvers in aanslag gearresteerd.” Dat is toch normaal bij de aanhouding van een persoon die gevaarlijk wordt geacht? Het is dan toch: Schiet jij, of schiet ik? Ik dus! Waarschijnlijk zullen het geen revolvers zijn geweest, maar pistolen. Revolvers worden gebruikt in een Russische roulette.
Altijd in ijs doen en als er geen ijs is, steek de vingers in de mond van de commanderende officier!
Mond of kont?
Revolvers, in vele kalibers worden hier in the VS vaak gebruikt, niet alleen voor Russisch roulette ,maar ook voor zelf-verdediging, jacht, schijfschieten, etc. Voor arrestaties gebruiken de autorteiten meestal pistolen,(Sig Sauer,Glock, Smith and Wesson,etc.) machine pistolen, shotguns, etc.
@Zelfs met de handen in de broekzakken lopen was niet toegestaan ,eh zelfs ? Dit was en is een doodzonde .En iedereen wist het . Tot zover het relaas van Mister Bule .Nou nou mister Bule ,iedereen ? Ik heb zelf anderhalve week in dat rare legertje gezeten ,begin jaren 70 ,hoefde er eigenlijk niet in maar dan moest ik mijn broer nr 3 verraden ,nou dacht ik ,ze ( Het Leger houdt mij toch niet lang vast ) .Liep ik daar met mijn handen in de zakken ,riep er een of andere mongool “”Handen uit je zakken !”” Ik draai me om jawel hoor was het een of andere Indo ,klein miezerig mannetje ,wat is dat toch met die Indo,s ? Minderwaardigheid gevoel ? Willen ze beter zijn dan Hollanders ? Ik stond op het punt om die gestoorde Indo aan te vallen maar een oudere sergeant of zo ,gebaarde met zijn handen “”Laat maar !”” Ach zei die sergeant later “” Die jongen is het type schoppen naar beneden en likken naar boven !”” Helaas zijn veel Indo,s zo de meeste allochtonen hebben dan ook een pesthekel aan Indo,s .Ik ook ? Beste mister Bule ik ben ook een Indo ! maar een beetje gelijk hebben ze wel ! Die gestoorde Indo was een vaandrig of zoiets .
Gedurende de Vietnam oorlog vlogen twee C-41 airplanes vanuit Amerika via Vietnam om de wereld elke week in tegenovergestelde richting. Ik kon toen gratis meevliegen naar Seville en vandaar uit naar Frankfurt waar ik de trein pakte naar Den Haag. Dit was in 1966 en ik moest in mijn uniform vliegen.
In de trein zat ik dus in mijn Amerikaanse paratroep uniform en ik merkte op dat de Nederlandse leger sodaten in de trein niets gaven om hoe ze eruitzagen, wij noemden dat “out of uniform”. Ik heb het niet gezien maar mij werd verteld dat ze zelf lang haar mochten hebben zolang ze maar een netje hadden en dat ze zelf een unie hadden.
@ArthurOlive; ‘in mijn Amerikaanse paratroep uniform etc.’- U als Vietnam veteraan in Den Haag, terwijl heel Nederland toen jelde; ‘Nixon moordenaar, weg uit Vietnam etc.’ Ene gen. Westmoreland, die om meer troepen vroeg om de vietcong (vc’s) te verslaan. En uiteindelijk…….filmbeelden uit Saigon; paniek; alles moest in zee worden gedumpt, het doodschieten van vc. verrader op straat, vluchtenden voor het hek van de US ambassade, op het vliegveld etc.
@R.L.Mertens
Uw timeline is verkeerd.
Ik schreef dat dit in 1966 gebeurde. U heeft het over de periode 1973/75
@ArthurOlive; ‘time line Vietnam oorlog etc.’- Is van 1955 t0t 1975. In de jaren ’60 kwam het afbranden van een dorp Mai Lay in Vietnam is het nieuws. Na de jellen; Nixon moordenaar etc. kwam in 1969 Indië veteraan Hueting op tv. met zijn verhaal over de misdaden/afbranden van kampongs in Indië. Groete woede bij de veteranen over zin verraad etc.; ‘maten naaier’.
@R.L.Mertens
Nederland backed officieel de oorlog in Vietnam toen ik in mijn uniform in 1966 in Den Haag was.
Uw timeline is nog steeds verkeerd. Nixon werd pas president in 1969 en de Mai Lay massacre gebeurde in 1968.
De Vietnam oorlog is niet goed te praten maar u probeert mij te plaatsen in een andere periode van die oorlog. Waarom?
“hoefde er eigenlijk niet in” Gezien uw schuilnaam waarschijnlijk S5?
@Pak Somers ,ha ha S5 had ik zonder het Leger ook wel gehad ! Nee hoor ik ben zoon nr 4 ,de eerste ging in het leger ( Echte Indo plichtsgetrouw) de 2e ging naar de koopvaardij ( ietsje minder plichtsgetrouw) de 3e was op de loop voor het Leger ( Helemaal niet plichtsgetrouw) Nou vertelde een dame op het Stadhuis ,dat ze mij helemaal niet wilden inlijven ( Zo schijnt het te heten ) maar de broer voor mij ,of ik wist waar hij uithing ? Ja dat wist ik wel maar die broer was net getrouwd en een baby op komst ,dus ik nam die hele soesa maar op mijn nek en ging voor hem de Dienst in .Nou was ik in die tijd al een moeilijke jongen en heb waarschijnlijk in Indie een grote klapper op mijn kepala gekregen ,dus echt geschikt om het geliefde Vaderland te verdedigen was ik ook niet echt !😎😎😎
[Zelfs met de handen in de broekzakken lopen was niet toegstaan.]
Eh, zelfs? Dit was en is een doodzonde. En iedereen wist het.
@deLezing; ‘ coreferent etc.- Toch wat vreemd dat coreferent( = 2e verslaggever) totaal voorbij gaat aan het onderwerp, zoals door Marion (prima) is verwoord. Er werden dus mi. 2 lezingen gehouden. De denker des vaderlands die voorbi gingj aan de kern van Marion’s lezing; identiteit, vrijheid en herdenken. Terwijl ik de aankondiging vernam, dat Daan Roovers een reflex zou geven van Marion’s verhaal.
@Anoniem= RLMertens.
Tja …. dan zou u toch aan Daan Rovers moeten vragen waarom hij niet is ingegaan op de kern van Marion’s boodschap.
Ik heb beide lezingen niet gevolgd, maar het zou natuurlijk kunnen dat Daan met gekromde tenen naar Marion heeft zitten luisteren en vervolgens net heeft gedaan of hij niets had gehoord. Zoiets heet Indisch distantiëren.
Just my 2 gobangs. No offense.
Beide lezingen niet gevolgd, het boek “Geen gewoon Indisch meisje” was niet om door te komen en dan de opmerking “No offense”, maar wat is het dan wel? Lof der Zotheid, daar heeft een ander denker al over geschreven!
Nou, om dit op maandagochtend te lezen is wel een verademing, het vergroot mijn denkkader voor de week. Het lijkt meer op de ideologische mijmeringen van de Oost-Indische Navelstaarder, pardon Denker, Zo kan het weer. Ik zal maar een loopgraaf maken, een schutterpetje voor zulk ego lijkt mij wel te klein.
Maar nu terug naar mevr. Daan Rovers. Zo te lezen is zij de Denker de Vaderland, la Penseuse des Pays-Bas, maar dan met de handen in het haar, luisteren naar anderen, lijkt mij niet haar sterkste punt. Bij mij als volledig buitenstaander heet dat Oost-Indisch doof.
Maar hoe was haar lezing?
Ach meneer Van den Broek, u hebt mij nog niet zo lang geleden onder dit topic getypeerd als “Non valeur”. In de stad van mijn jeugd Semarang zou men dan van mij zeggen “Orak pajoe setengik”, oftewel “geen dubbeltje waard”. Toch iets meer dan niets.
Nu lijkt het er op dat u mij promoveert van “waardeloos” tot “ideologische mijmeraar , Oost-Indische Navelstaarder, pardon Denker”.
Nou …. dan heb ik het in uw ogen toch maar gebracht van “niets” tot “iets”. Dat overkomt weinigen op wie u op deze site uw pijlen richt. Ik voel me dus vereerd.
P.S. 1: Het schiet me ineens te binnen dat ooit onze gemarineerde trots, het vliegdekschip “Karel Doorman”, een “baby flat topper” volgens de Amerikanen, op open Noordzee een vissermannetje heeft overvaren. De officier van de wacht (ik herinner mij ook nog zijn naam) werd met pek en veren overladen. Maar dat was kennelijk nog vóór de tijd dat op het KIM aan adelborsten en ARO’s het verschil werd onderwezen tussen een oorlogsschip en een civiel vaartuig. Ik krijg dadelijk een oud adelborst op bezoek. Ongeveer leeftijdgenoot. Zal hem toch eens vragen hoe het zat met die lessen.
P.S. 2: Ik heb nog geen antwoord gekregen op mijn vraag: Hoe lang bent u?
Prettige voortzetting van uw maandag, al zo mooi begonnen.
“dat op het KIM aan adelborsten en ARO’s het verschil werd onderwezen” Dan bent u meteen aan het juiste adres. Maritieme verplaatsingen tussen leslokaal en koffieautomaat in de gang. Waarbij uiteraard de jonkers conform het regelement van orde moeten groeten.
Ik heb het al een paar keer eerder verteld, maar op het KIM waren in mijn tijd geen koffie-automaten. De jonkers (aanspreektitel voor adelborsten, dus als de vriend van dhr de la Croix langskomt, wel de juiste term gebruiken, anders heeft hij ook met hem een woordenwisseling) gingen naar hun zaaltje en de docenten gingen naar de long-room om koffie of thee te drinken, we werden wel (aan de bar) bediend.
Ik weet niet hoe dat bij de Landmacht was, maar bij de Marine was er gewoon de groetplicht en er wordt alleen gesalueerd als iemand een pet op heef, anders staat men in de houding. Treedt iemand een gebouw in dan gaat de pet af, of regent het binnen?
Als een docent het leslokaal binnenkomt, dan staan de jonkers op en gaan in de houding staan. De klasse-oudste meldt de klas af aan de docent die ook in de houding staat . De docent zeg dan dank U wel en de klas gaat zitten. Er wordt wel in de wandelgangen gegroet maar dat gaat zo: goedendag meneer…….. goedendag jonker.
De groetplicht is duidelijk omschrijven. t.o vlagopfficieren (commandeur, schout-bij-nacht en hoger is groeten verplicht. Ik kwam eens van Den Helder en liep in uniform op het Lange Voorhout en kwam 3 hoge officieren tegen, een SBN met links en rechts van hem 2 kolonels (KTZ). Ik wist niet wat ik moest doen, ik keek naar hen en zij keken naar mij. Ik kon wel lullig me omdraaien en weglopen, maar dat vond ik toch wel onfatsoenlijk. Toen dacht ik, ik groet maar, kan nooit kwaad. Toen ik naderde, groette ik al lopend en de drie oifficieren groetten mij terug. Nadat ze passeerden hield ik met groeten op en vervolgde opgelucht mijn weg.
Op zo’n opleidingsinstituut als het KIM wordt wel op je let, hoe je vooral als dienstplichtige officier gedraagt, eerst ARO en later KMR. Zelfs met de handen in de broekzakken lopen was niet toegstaan. Na dat een jonker mij opmerkzaam maakte, heb ik dat daarna niet meer gedaan. Nu maakt mijn vrouw op- en aanmerkingen over mijn kleding en mijn gedrag.
“Ik wist niet wat ik moest doen,” Eenvoudig toch? Is toch in de officiersopleiding ingepompt? Gewoon salueren. Als gewoon letnan sadja zou ik ook die hoge marineofficieren hebben gegroet. En lage ook.
Als je niet kon salueren, omdat je bijvoorbeeld iets in je handen had of geen uniform of geen pet/baret op had, dien(de) je een vlakke ‘aanmarcheerpas’ te maken en met het hoofd een beweging te maken naar de persoon.
Dit werd er bij ons toch ingestampt hoor. En in de opleiding was er nog altijd groetplicht.
Gedurende de Vietnam oorlog was het makkelijk om tweede leutenant te worden omdat de life expectancy van een infantry lieutenant in minuten werd gerekend en er daardoor een groot tekort was. De opleiding op de “Officer Candidate School” was alleen 12 weken. Als we dan zo’n leutenant in ze’n eentje zagen aankomen gingen we in een rij lopen zodat deze arme man telkens moest salueren.
“Treedt iemand een gebouw in dan gaat de pet af” En de handschoenen uit. En de baton onder de linkerarm. Daar was een boekje van: vertrouwelijk. In de kast met vertrouwelijke stukken achter mij op mijn kantoor. Op mijn vraag hoezo kreeg ik als antwoord: Als dat niet als zodanig is geclassificeerd, wordt het niet gelezen. Dat riedeltje is ingewikkeld wanner je met je bruid het gemeentehuis, kerk en zaaltje binnen komt. Dan is er de extra toevoeging om je bruid conform de regels binnen te leiden.
Marion Bloem heeft het in de lezing ook over de Bersiap en zegt op een gegeven moment “vooral jongemannen van gemengde afkomst moesten het ontgelden”
De Federatie Indische Nederlanders FIN beweert dat vooral vrouwen en kinderen het slachtoffer waren van de Bersiap.
Ja, dan heb ik wel een probleempje. Ik heb wat Bersiapslachtoffers vastgelegd op basis van archiefgegevens die on-line te raadplegen zijn. Het is een steekproef van iets meer dan 1500 slachtoffers, de nullen meegerekend. IK heb zoveel mogelijk naam-voornaam-geboortedatum, sterfdatum, plaats van overlijden, geslacht, leeftijd etc verzameld in een EXCEL-sheet Daarnaast heb ik ook wat kwalitatieve gegevens over de slachtoffers verzameld en deze in mijn sheet verwerkt.
Ik kom tot de voorlopige conclusie dat meer dan 65 % van de slachtoffers mannen waren, mannen ouder dan 30 jaar. Iemand kan tegenwerpen dat de steekproef niet representatief is. Dat kan best waar zijn. Maar een onderzoeker heeft mij op het spoor gebracht dat er meer namen te vinden zijn die mijn conclusie kunnen bevestigen. Ik heb zijn redenering uitgewerkt en ik kan best aannemelijk maken dat er minstens 13000 Bersiapslachtoffers met naam en toenaam bekend zijn. Hun gegevens zijn in bepaalde archieven te vinden. Ik heb min of meer achterhaald welke archieven dat zijn, maar er is één probleem: die archieven bevinden zich in Nederland en ik woon in Italie. Met COVID wordt het gezien de risico’s problematisch om naar Nederland te gaan, maar hoe kom ik terug in Italie.?
Doe maar even niet internationaal reizen, Peter. Er komen betere tijden.
Maar hoeveel bersiapnamen heb je nu in excel staan ?
Alleen Europese namen of ook Indonesische en Chinese namen?
Als je toch bezig ben moet je deze 2 groepen ook meenemen, voor zover genoteerd.
Ik vrees dat ook met deze 2 laatste groepen de namen van de doden door Indonesisch extremistisch/ etnisch geweld heel veel niet genoteerd zijn
Heb je een goed contact met https://www.ind45-50.org/geweld-bersiap-berdaulat-transitie-1945-1946 ?
Ook al moet je nog veel doen… Het is toch wel nuttig dat je je notities doorgeeft aan hen.