.
.
Mail 1
Op bijgaande foto’s staat de overgrootmoeder van mijn vrouw.
Mijn vraag is: wie kent de andere jongere personen die er bij op staan.
Vermoedelijk gaat het om vrouwen met de familienaam Djie of die getrouwd zijn met een Djie en zijn het nichtjes van mijn vrouw.
De foto’s zijn genomen in 1953 in Bandung, dl. Nakula 125.
Bijvoorbaat dank voor uw hulp. Met vriendelijke groet
J.M. Jansen jansen45@xs4all.nl
Mail 2
Goedendag,
Ik zoek oude Indische oma’s om mij te leren/ ondersteunen om te koken op hout. Heb een Esse stove gekocht en wil kook demonstraties geven hoe het werkt om op deze hout-fornuis te koken.
Echter wil ik dat het Indisch eten het showmodel voor dit type fornuis moet zijn. Daarom ben ik op zoek…. nona😀
Ik 50% Padang / Brabants, wil de Indonesische cultuur hoog houden in beschaafdheid en respect, een voorbeeld in deze trieste Corotijd!
Heb geen facebook of ….alleen e-mail.
Welke oma kan mij helpen??? Wie…
Met vriendelijke groet, Cynthia Maspaitella
cynthiamaspaitella@icloud.com
Mail 3
Persbericht “De Indische verhalen dreigen te verdwijnen” Wij zijn op zoek naar originele
Indische, Molukse en Chinees-Indische verhalen & foto’s om in dit boek op te nemen. Lezers geef uw verhaal door aan de Komende Generaties en vertel Onze Plek uw persoonlijke verhaal.
...................
Indisch4ever 
Over dat koken op hout; een (topmodel) fornuis van Esse of Atag representeert totaal niet hoe men indertijd hier kookte (of nu nog heel af en toe nog in de kampung). De kompor ungku kayu bakar had helemaal geen gietijzeren plaat met verschillende hitte zones (van centrum naar zijkant). Daarvoor organiseren de verkooppunten van Atag etc. trouwens gespecialiseerde kookcursussen, echt aan te raden met een dergelijk fornuis.
Ook is het zo dat de nenek2 van ‘nu’ die tijd van koken op hout eigenlijk niet eens hebben meegemaakt. Toch niet die uit een (grotere) stad, zoals mijn moeder en tantes. Vaak hadden die al een kompor minyak tanah (kerosine/paraffine). Maar zelfs die zijn al decennia verdwenen, tenzij voor kampeerders. Men kookt hier al lang op gas, bottel lpj zoals men dat noemt.
Anise schreef o.a. 22 okt 2020 om 05:58 :
Quote…. Ook is het zo dat de nenek2 van ‘nu’ die tijd van koken op hout eigenlijk niet eens hebben meegemaakt. Toch niet die uit een (grotere) stad, zoals mijn moeder en tantes. Unquote
Ik ben het niet met u eens indien u bedoelt “alle nenek2” van “nu”…
Uitzonderingen bevestigen de regel.
Ik leefde tot en met dec 1960 in de stadsbuurt Ketabang Gubeng Genteng te Surabaya waar mijn pleegouders een middenklasse woning hadden met 2 keukens (hoofd- en bijkeuken) en waarbij gekookt werd met gebruik van kayu bakar of een enkele keer arang.(als de tukang kayu uitverkocht was) en het kookgebeuren was toen nog steeds de methode zoals in de desa gebruikelijk, n.l. een bakstenen bak met 3 wanden op de vloer/grond/aarde buiten voor de hoofdkeuken en waarbij ik zelf de tukang kipas en tukang gerak (omroerder van het voedsel) was. De voorkant was open om het hout of arang erin te brengen en bovenop was een rooster om de pannen (en dandang) op te leggen
Het maken van gebak/taart/koek gebeurde eveneens op de ouderwetse bak/kook/pan met arang of hout onder de pan en arang bovenop het deksel en waarbij ik alweer de tukang kipas was.
Met vr.gr. een kakek en geen nenek. 😉
Het huis waar ik opgroeide (en meehielp in de keuken) en waar tegenwoordig WEL op kookplaten wordt gekookt.
https://www.google.com/maps/place/Jl.+Kaca+Piring+No.11,+Ketabang,+Kec.+Genteng,+Kota+SBY,+Jawa+Timur+60272,+Indonesi%C3%AB/@-7.2596743,112.75121,3a,90y,65.88h,94.18t/data=!3m7!1e1!3m5!1sD-6JrWlQ_ZjBNMVN0xeWqA!2e0!6s%2F%2Fgeo2.ggpht.com%2Fcbk%3Fpanoid%3DD-6JrWlQ_ZjBNMVN0xeWqA%26output%3Dthumbnail%26cb_client%3Dmaps_sv.tactile.gps%26thumb%3D2%26w%3D203%26h%3D100%26yaw%3D62.97091%26pitch%3D0%26thumbfov%3D100!7i16384!8i8192!4m5!3m4!1s0x2dd7f97b2e2063b5:0x74ebb6d82604a62e!8m2!3d-7.2596195!4d112.7513662
Wij gebruikten ook arang voor onze strijkijzer..
Wij ook. En dat strijkijzer had zo’n hanenkop om het deksel op te lichten om de arang erin te doen.
Nah itoe dia jongens (en meisje?), sweet memories en meer. Dat zijn toch leuke dingen voor de mensen.
Pierre de la Croix
Ha Pak Pierre weer aanwezig….
Inderdaad sweet memorie, leuker dan altijd dat vitten, schelden, verwensen en elkaars gelijk willen halen koste wat kost.
Ik moet opschieten nu, want de brandende asresten van de arang dwarrelen nu op de was en in pa zijn kaki broek zijn al brandgaatjes te zien… wegwezen, want de sapu lidi komt eraan.:-)
Even de kop boven het maaiveld uitgestoken voor een complimentje, sinjo Hans. Nu gauw weer als een oendoer-oendoer achterwaarts het zand in, voordat ik word afgeschoten of ketotol en opgegeten door een langs vliegende boeroeng.
Pierre
“voordat ik word afgeschoten ” Er lopen inderdaad een paar schutters rond! Maar leuk te merken dat je er nog bij hoort. Ik mis je hoor! Ik was pas nog in Harderwijk, je zult het niet meer herkennen.
Tja meneer Somers, of ik er bij hoor is de vraag en of ik er bij wil horen ook. Maar als u mij mist, dan vat ik dat op als groot compliment. Terima kasih!
Ik was jaren geleden in Harderwijk en herkende “het” toen al niet meer. Ooit kreeg ik van een Duits meisje, niet het meisje dat mijn vrouw is geworden, ten afscheid een bordje mee met dit opschrift:
Die Erinnerung ist das einzige Paradies auf Erden
Aus dem wir nicht vertrieben werden
Zo blijft die oude kazerne aan de Smeepoortstraat nummer 8, ooit depot van waar kolonialen naar Indië vertrokken, doch jaren geleden meedogenloos gesloopt, een plek in mijn geheugen waar ik veel heb geleerd dat bruikbaar bleek in de rest van mijn leven.
Pierre de la Croix
Ik mis ook onze huisAlfoer! Als niet direct-Indisch had hij een eigen stem.
“die oude kazerne aan de Smeepoortstraat nummer 8,” Ik verdeed mijn actieve tijd in legerplaats ‘T-Harde. Was niets te doen, wachten op oorlog. Maar ‘s-avonds kon je allerlei ambachtelijke cursussen volgen, ik heb er elektrisch lassen en meubelmaken geleerd. En kon op de een of andere manier één avond in de week een cursus op de SMID volgen. En een stoomcursus Bahasa Indonesia.
Tja heer Somers, die huisalfoer had een tijdje geleden – geloof ik – aangekondigd een jaar in retraite te gaan (“sabbatical” heet dat tegenwoordig). Dat jaar moet zo langzamerhand om zijn. Ons hart kan dus vol verwachting beginnen te kloppen.
Dan die oude kazerne aan de Smeepoortstraat in Harderwijk. Na op de SRO(V) tot vaandrig (“Kornet” voor tankboeren en atjeristen) te zijn gebombardeerd heb ik er 9 maanden gezeten voor 3 opleidingen. Niet om gevraagd, gewoon daarheen bevolen. Defensie had de tijd en grote plannen met mij, ik had uit geldbejag voor 6 jaar getekend als KVV-er (Kort Verband Vrijwilliger, nu “Beroeps Bepaalde Tijd geheten). Een aantal van mijn burgerleraren waren ex Nefis. Nu allemaal bij God in den Hemel, denk ik.
Na die opleiding heb ik de rest van mijn diensttijd doorgebracht bij een operationele club die 24/7 de radioverbindingen (telegrafie en telefonie) van de Sowjets in de DDR afluisterde. The real thing. Wij verveelden ons niet. Er was in de eter altijd wel wat te beleven.
Gelukkig was er op die kazerne ook een welzijnszorg die o.m. voorzag in een Doka (“donkere kamer” voor digitale fotografen, niet te verwarren met een hedendaagse “dark room”) en een amateurzendstation. Voor zover de pittige studie het toeliet heb ik er ’s avonds en in het weekend menig ontspannend uurtje doorgebracht.
Lang, lang ist’s her. Van de KVV-premie kon ik trouwen.
Pierre de la Croix
“bakstenen bak” De anglo! Met houtskool, arang. Ik mocht daar als ‘man’ niet aankomen van baboe Soep, maar zij bedoelde daarmee dat ik mijn vingers zou branden en zij ruzie met mijn moeder zou krijgen. Alleen maar kipassen. De dandang ook! Met daarin de koekoesan (zo heette dat ding toch?)
Heer Somers, de anglo (vaak van gietijzer)
is een kleinere soort die makkelijk verplaatst kan worden. De grote “anglo” staat op een vaste plaats gebouwd in de keuken of in elk geval nabij de keuken. Klopt, de kukusan is dat puntige bambu ding (kukus – stomen)…vandaar ook roti kukus (koek)