Mensen die terugkeerden uit Indië vestigden zich in Den Haag. Ook veel Indische mensen die in Nederland gingen wonen kozen voor deze stad en overleden er. Dat is te zien aan de grafstenen. Bijvoorbeeld met deze foto van de begraafplaats Nieuw Eykenduynen te Den Haag.
Leendert Vermeij was geboren in Leiden. Hij was letterzetter te Weltevreden voor zijn huwelijk in 1917.
Was employée bij Maclaine&Watson en Ruuigrok&Co in Depok en was ca 1921 letterzetter bij de landsdrukkerij te Depok. Klom daar op tot expediteur en afdelingshoofd tot aan de internering en overleefd het jappenkamp te Tjimahi.
In oktober 1917 huwden Leendert Vermeij en Amelia Albertina Loen. Amelia was ziek en daarom werd het huwelijk in haar ouderlijk huis voltrokken. Dit was het huis van spoorwegchef Mathijs Loen en Christina Jacob.
De depokgemeenschap werd gesticht door 12 slavenfamilies die een stuk land erfden van hun eigenaar Cornelis Chastelijn . 2 van die familienamen waren Loen en Jacob. Ook de moeder van de Blue Diamonds Ruud en Riem de Wolff was van deze familie Loen.
In het najaar van 1945 werd deze gemeenschap geterroriseerd, beroofd, mishandeld en sommigen vermoord .
...................
Indisch4ever 
Toen het experiment van de VOC om Europese vrouwen naar de Oost te werven, ophield te bestaan na tien jaar (het werd te duur), werd de toekomst van de kolonie door peuplering (volksplanting) in handen gelegd van de Aziatische vrouw. Batavia ontbood vanuit diverse factorijen in Azië huwbare dochters, vooral Portugees-sprekende slavinnen van de kusten van Coromandel en Malabar in Zuid-India. In tegenstelling tot de Mestiezen (menggroep), hadden de Mardijkers geen druppel blank bloed. Zij waren vernoemd naar hun Portugese slavenhouder en waren door de Portugezen gekerstend (Katholiek). Vanwege de VOC kwamen deze slaven vrij, mits zij Protestants werden (VOC-dienaren kwamen overwegend uit Calvinistisch Nederland), hetgeen geen enkel probleem gaf. Juist deze twee bevolkingsgroepen werden voorzichtig toegelaten tot de betere kringen van de stad Batavia. En juist uit deze twee groepen selecteerden de uit Nederland overgekomen mannen hun bruiden, wat ervoor zorgde dat het bloed van de Mardijkers en van de Mestiezen met dat van de Europeanen gemengd werden. Omdat de menggroepen vooral langs de vrouwelijke lijn liepen, kregen de nakomelingen uit deze gemengde relaties veel van de gewoontes en culturele uitingen mee van hun moeder. Dit zorgde ervoor dat in de Bataviase maatschappij, tot in de hoogste kringen, veel Aziatische invloeden te vinden waren.
(Bron: Family life onder de VOC. Een handelscompagnie in huwelijks- en gezinszaken. Geschreven door Carla van Wamelen, 2014)
In Museum Sophiahof te Den Haag is er een nieuwe tentoonstelling in de maak over de geschiedenis van de Depok gemeenschap. Een tentoonstelling die al te zien is geweest in Hoorn (Westfries Museum).
https://www.museumsophiahof.nl/wat-er-te-doen/nieuwe-exposities-de-maak
” het experiment van de VOC om Europese vrouwen naar de Oost te werven” Direct na de verovering van Jakatra begonnen Coens verzoeken om geld, schepen, ambachtslieden en gereedschappen, en ook om fatsoenlijke jonge vrouwen “soo U.E. geen eerlijcke getroude lieden becomen connen.
Op 26 februari 1621 werd besloten weesmeisjes te sturen die door de Compagnie “eer-lyck ende wel onderhouden sullen werden”. Maar op 7 oktober 1623 schreef Carpentier dat Hollandse vrouwen niet konden aarden en ook veel te verdorven waren. Op 1 november 1632 hadden in Batavia de 1560 manlijke Nederlanders in dienst van de Compagnie, slechts 106 vrouwen en 64 kinderen. Bij de Nederlandse vrijburgers waren er naast 229 mannen, 260 vrouwen en 149 kinderen. Mac Leod 1927, I, 284-285, 336.
Enkele graven te Depok zelf. http://www.imexbo.nl/het-andere-depok.html