Vilan van de Loo : Winnie Goldman-Schultz schreef me. Of ik haar verhaal wilde lezen. Ja, natuurlijk. Ik las het en moest het meteen herlezen, maar toen zat er een klem om mijn hart. Maar ik was blij dat ze het schreef. En om het positieve einde. Het verhaal had ze ingestuurd voor de Nusantara wedstrijd.Ik ben een Indische vrouw van 83 jaar, geboren in Semarang, Midden-Java. Omdat ik nu alleen ben, sinds 5 jaar weduwe, nemen de herinneringen een grote plaats in mijn gedachten in. Als een uitdaging zich voordoet – zoals deelnemen aan een schrijfwedstrijd – en omdat ik graag schrijf en praat, moet ik van mezelf op de uitdaging ingaan.
...................
Indisch4ever 
@@Op dit moment moet ik vaststellen dat het verleden mij heeft gemaakt tot wat ik nu ben, sterker, met meer inzicht in de gebeurtenissen van alledag. Ik heb eigenschappen in mijzelf moeten ontdekken en gebruiken om een pad te vinden dat bij mij past, waar verleden en heden met elkaar in balans zijn.@@
Bovenstaande zin die in het einde van haar verhaal werd geschreven zie ik als een synoniem van mijn vrouw, van mij en in vele andere Indo’s hier in California.