In het met 94 jaar oudste Indonesische restaurant van Nederland, Tampat Senang in Den Haag, werden gisteravond voor de laatste keer de befaamde gerechten geserveerd. Beide paasdagen zat het restaurant vol, alleen kwam dat te laat, schrijft het AD.
Als alle gasten zijn vertrokken doet gastheer Peter Felix, sedert 2001 betrokken bij het restaurant en sinds 2009 uitbater, de deur dicht. Voorgoed. “Met mijn vrouw Rosita en onze medewerkers hebben we er echt álles aan gedaan, maar de stekker moet eruit. Ik heb me daar vorige week al stilletjes bij neergelegd. Het is zoals het is. Maar door de enorme belangstelling van de radio, de krant en de televisie komt het nu pas écht bij me binnen.
Ik kan niet meer.” deondernemer.nl
heb daar nog in het week end geholpen…toen vroeger nog met max en oom wowwor….
Walsarie Wolff; waar ken ik die naam toch alweer van? Mijn gedachten gaan 60-70 jaar terug(Soerabaja), maar kan het niet(meer)plaatsen.
Waarom gaat een 94 jaar oud instituut op “prime location” dat “befaamde gerechten” uit de Indonesische keuken serveert ten onder?
“Met mijn vrouw Rosita en onze medewerkers hebben we er echt álles aan gedaan ……..” zegt uitbater Peter Felix.
Als eeuwig nieuwsgierige en niet gehinderd door enige inside kennis van het Horeca gebeuren ben ik dan benieuwd wat dat “alles” is geweest. Je bent een instituut, bijna rijp voor het predicaat “koninklijk” (nog maar 6 jaartjes), beroemde gasten als Yvonne Keuls frequenteren je zaak, die andere beroemde gasten aantrekken zou je zeggen, wat ging er mis?
Uit het hele verhaal maak ik op dat “Tempat Senang” een “up market” Indisch/Indonesisch specialiteitenrestaurant is geweest met “up market” prijzen. Maar dan zit je in Den Haag met je befaamde gerechten “op stand” in een chique pand, te midden van ambassades, het Internationaal Gerechtshof en andere internationale instituten met goed betaald personeel en naar ik aanneem met ook nogal wat vermogende autochtone pensionados en zakenlieden. Hoeveel potentiële klanten heb je dan? Hoeveel duizend? En heb je dan ook uitgezocht hoe je die X duizend zou kunnen benaderen en enthousiasmeren om tenminste 1 x per jaar bij je te eten?
Misschien is er een marketingdeskundige in de zaal, gespecialiseerd in het “up market” specialiteitenrestaurantwezen die licht op dit treurige gebeuren kan doen schijnen.
Of misschien is er achter de coulissen een slimmerik bezig met een doorstart …..
Pak Pierre
Ambassades, Gerechtshof, instituten…..misschien hebben die jongens anno 2016 geen behoefte aan een restaurant met koloniale uitstraling.
Pierre de la Croix zegt:
1 april 2016 om 11:22
Uit het hele verhaal maak ik op dat “Tempat Senang” een “up market” Indisch/Indonesisch specialiteitenrestaurant is geweest met “up market” prijzen.
======================================================================
Over prijzen is het geen probleem, want als het echt lekker is en de “ambiance” deftig en tjotjok /past aan de eisen van de klant , dan zal je automatisch nieuwe jonge klanten trekken. Ook buitenlanders met geld , expat, CD/CC mensen etc.
Men moet ook meegaan met de veranderde smaak/eisen .
Over de salaris v.h personeel, als gasten met dikke dompet tevreden zijn , kan men behoorlijk tip krijgen.
Dat zie ik in de nieuwe “tempo doeloe” restaurants , tenminste wat ik gezien heb ik Jakarta. In Nederland kom ik bijna nooit in (chinees)indisch restaurants.
Iedereen die bekend zijn met de tempo doeloe gebeuren , de aanbod van de menu moet toch kunnen zien dat bij de rijsttafel menu te veel oude menu / gerechten zijn .
Weer die kalio (ik zie zelden rendang padang) , sajoer lodeh , sate kambing , ayam die niet gebakar (gegrild) met arang/houtskool of versplinterde klapperdopjes.
En dan die waterige gado gado /asinan etc.
Ik vind een beetje oubollig , nieuwe menu invoeren met nieuwe gerechten uit Indonesia.
Iedereen kan sajur lodeh of “rendang” maken.
Arie de Jong had wortels in het perkeniersmillieu van Banda .
Linkje , Linkje , Linkje . Linkje, Linkje
Ik weet niet wat in Den Haag heel belangrijk is, maar zijn er andere goede restaurants in de buurt? Een nadeel van dit restaurant, als ik mij herinner, is het verhoogd gelegen. M.a.w. men moet een paar treden klimmen naar de ingang. Vele klanten die een goed diner kunnen betalen, zijn ouder. Misschien zijn ze te lang blijven hangen bij dezelfde gerechten. Variaties in de menu en updating daarvan is heel belangrijk. De variatie moet veranderen. Smaken aanpassen. En bestaande moeten er echt uitspringen. Iedereen kan tegenwoordig sate maken, maar je bestaansrecht hangt af van de uitschieter van de smaak. Dat zelfde geldt voor de rendang wat vaak een natte kalio is. Wordt pepesan gestoomd/geroosterd in pisang blad of in aluminium foil.
De meeste mensen kunnen ajam peniki maken, maar koken het alleen. De smaak springt er uit door het even 2 maal op de bbq te roosteren. Durven ze daar pete gerecht te maken.
Allemaal belangrijke zaken voor het voortbestaan, want de naam is al gemaakt.
“Misschien zijn ze te lang blijven hangen bij dezelfde gerechten. Variaties in de menu en updating daarvan is heel belangrijk. De variatie moet veranderen. Smaken aanpassen. En bestaande moeten er echt uitspringen. ”
Misschien net als mensen zouden moeten doen?
Loekie zegt:
3 april 2016 om 10:25
“Misschien zijn ze te lang blijven hangen bij dezelfde gerechten. Variaties in de menu en updating daarvan is heel belangrijk. De variatie moet veranderen. Smaken aanpassen. En bestaande moeten er echt uitspringen.
=================================================================
Ik heb toevallig “kontakten” in de restaurant gebeuren in de huidige Indonesia.
Al is het alleen maar als “stille vennoot” of proever(pengicip)
Met dezelfde opzet en mogelijkheden en uiteraard moeilijkheden zoals het niet tijdig meegaan met de veranderde tijd en klanten.
Vooral de jonge generatie klanten met (veel)geld en hun hogere eisen
Kwaliteit alleen, goed oud gevestigde naam , lekker eten/vers voorbereid zoals we vroeger bij onze oma hadden geproefd is niet meer voldoende om de verwende nieuwe generatie klanten te lokken.
Een schoolvoorbeeld hoe het moet kan men met kijken en proeven bij de Oasis restaurant Jakarta , relatief oud voor Indonesische begrippen.
Hun rijsttafel menu is niet echt groot ( geen “40” soorten menu ) , je kan andere nieuwerwetse menu krijgen.
Ambiance is (super) oke .
http://www.oasisjakarta.com/
Kijk naar hun Grand rijsttafel menu
http://www.oasisjakarta.com/grand-rijsttafel/
Het is anders dan de geijkte Indische Rijsttafel in Nederland
zie ook you tube filmpjes.
Eigenlijk heeft Tampat Senang goede basis , naam, kwaliteit etc.
Een nieuwe start, nieuw menu is altijd mogelijk.Zeker weten.
En als de klanten echt de tempo doeloe sfeer of menu willen hebben, geen probleem.
Klant is altijd koning.
Tja … zo blijven we nog even gissen en post mortem adviseren.
Ik ben niet zo thuis in het Haagse eetwezen “op stand”. Als ik eens duur wilde doen dan ging ik naar Garoeda, maar dat was voornamelijk “for old times sake”. Ik ben geen fijnproever, rijst is rijst voor mij, met een stukje gerèh en een sajoertje en nog wat al heel lekker te maken. ik zou dus niet kunnen beoordelen of Garoeda, of het belendende “Poentjak” aan de Kneuterdijk (als het nog bestaat) beter is qua smaak en diversiteit en ambiance dan wijlen Tempat Senang.
Kort geleden nog met vrienden gegeten bij Bogor in de Pan Swietenstraat, een Gang Tjioet in de Haagse zeeheldenbuurt. Huiskamerrestaurant (tegenwoordig 2 doorgebroken huiskamers), niet bepaald “op stand”, bediening serampang doch zeer vriendelijk; je zit er boven op elkaar maar wel heel gemoedelijk en het eten is lekker, volgens mij althans. Smaakt niet naar kadal.
Terug naar wijlen Tempat Senang. Zo lang de laatste (oud) eigenaar/uitbater Peter Felix niet vertelt wat “alles” heeft ingehouden in “……. met mijn vrouw Rosita en onze medewerkers hebben we er echt álles aan gedaan …..” is advies in het wilde weg pertjoema.
Niet gehinderd door enige (vak)kennis blijf ik toch moeilijk geloven dat er in een Indisch én internationaal én koopkrachtig Den Haag geen markt (meer) zou zijn voor een Indisch/Indonesisch specialiteiten restaurant in het hogere segment, met een fameuze geschiedenis bovendien. Dat er een koloniale sfeer zou heersen – ik weet het niet, ik weet ook niet precies wat ik daar nu onder zou moeten verstaan – lijkt mij eerder een pre en passend in de 94 jarige geschiedenis van het eethuis dan dat het mensen zou afschrikken.
Pak Pierre
“”””””””””Eigenlijk heeft Tampat Senang goede basis , naam, kwaliteit etc.”””””””””””
Ben daar nooit geweest. Maar ik vraag mij ook af, of daar tegenwoordig ook al die kant en klaar poederkruiden worden gebruikt. Sambal ulek uit een potje, enz. Je krijgt dan gauw een eenheid smaak.
Kort geleden nog met vrienden gegeten bij Bogor in de Pan Swietenstraat.
Het is een Huiskamerrestaurant, zeg dat wel.
Je zit daar als sardientjes en dan hebben de gasten nog de onhebbelijkheid om hun grote honden mee te nemen, waarom ze denken dat dit een uitje is voor die beesten begrijp ik niet.
Jaren geleden toen ik daar was zwaaide zo’n hond elke keer met ze’n staart tegen ons aan en de eigenaar van die hond kijkt je dan verbaasd aan als je hem zegt dat je dat niet leuk vind.
Gelukkig dat die honden Indisch eten niet lekker vinden anders zaten ze nog met je mee aan tafel.
Ik zal nou wel op mijn dak krijgen van de animal partij.
“”””””””””Ik zal nou wel op mijn dak krijgen van de animal partij.””””””””””””
In CA is het verboden dieren mee in een restaurant te nemen. Zelf in de open lucht in Duarte, waar wij iedere zaterdag elkaar ontmoeten, mag er geen hond meegenomen worden en daarnaast ook niet gerookt worden.
In CA is het verboden dieren mee ineen restaurant te nemen.
Je ziet meer en meer beesten in restaurants in CA omdat de eigenaars zo’n dekentje voor hun hond op Amazon.com kopen om te laten zien dat ze afstandig zijn van die hond voor wat voor reden dan ook, zelfs in vliegtuigen zie je ze.
Je kunt meteen de lui die de boel belaasterren er uit pikken als je merkt dat die hond niet naar hun luisterd.
Op een keer kwam iemand met een kleine python om haar nek de grocery store in bij ons. Ik heb niets tegen die slang, maar wel de eigenaar.
“”””””””””Je ziet meer en meer beesten in restaurants in CA “””””””””””
Ben nog niet tegengekomen. Wel iemand zien worden weggestuurd met hond. Ook hetzelfde met sigaret.
Toen ik in Bogor at was de tent vol, maar geen hond te bekennen. Hopelijk ook niet in de voortreffelijke saté, die mij als “kambing” werd verkocht en ook naar kambing smaakte.
Ik ben een dierenvriend, maar als er een hond zou zijn die met zijn boentoet in mijn soto zat te zwaaien, dan had ik stiekem onder zijn boentoet een dikke klodder sambal gewreven. Probleem opgelost.
Pak Pierre
“””””””””ik stiekem onder zijn boentoet een dikke klodder sambal gewreven. “”””””””””
Dat had ik wel willen zien!
Pak Pierre
Je loopt altijd de kans dat er een hond met zijn blote onder die boentoet net op dezelfde stoel heeft gezeten waar u bent gaan zitten. Wat niet weet, wat niet deert geld alleen als die kans klein is.
“”””””””Misschien net als mensen zouden moeten doen?””””””””””””
Best mogelijk. Daarom ben ik naar uncle Sam gegaan.
Helaas is dit restaurant vandaag op gezag van de Keuringsdienst van Waren per direct gesloten. De hygiëne was ver onder de maat. Dat komt overeen met mijn ervaring twee jaar geleden toen ik tot tweemaal toe in de soep lange zwarte haren aantrof. Helaas. Aan alles komt een eind.