Update van 8 juni:
Er is een aparte link gezet onder de header van Indisch4ever.
De link ‘bersiapmonument’ gaat naar dit topic.
Bericht van 4 juni:
Er is een facebookpagina Stichting Herdenking Buitenkampmoeders en Bersiapslachtoffers. Voor wie een facebookaccount heeft: klik hier.
Voor mensen die geen account hebben wil men een gewone open website maken. Voor iedereen direct te lezen.
Het na 70 jaar realiseren van een Nationaal Gedenkteken in Den Haag voor de Buitenkampmoeders,oma’s, tantes en Bersiapslachtoffers in vmlg Ned. Indie
...................
Indisch4ever 
P.Lemon zegt:
12 december 2015 om 01:31
@Hr Mertens “Nu haalt u mi. alles door elkaar…”
?? U bevestigt nu dubbel het feit dat naar uw mening Nederland dwars ging liggen bij ( =voor en na ) de merdekaverklaring en dus Nederland !!! de bersiap explosie veroorzaakte.
Maar Zie de timeline…( de indonesische kepala pienters klopten ” haatgevoelens” dermate op dat er onnodig moordpartijen plaatsvonden en zij zo bewust de lont in het kruitvat staken om een revolutieoorlog te veroorzaken)
============================================
M.b.t “kepala pinters” .
Pak Lemom Yang ter Hormat ,\
ma’af ,1000 x excuses als ik nu ongevraagd mijn bescheiden mening geef.
Ter info , de “kepala pinters” , waren toen Nederlandse Onderdanen(NIET Nederlanders) die door hun asal oesoel en opleiding cq vorming “dichtbij” de Nederlandse kant ( Ned.Indische Gouvernement) staan. Omdat hun ouders vaak tot de “elite” en of Inlandse B.B behoorden.
Geldt zeker voor de regenten, pangerans , en andere kleine of grote vorsten.
Inclusief de Sundanese en Javaanse vorstenhuizen .
Trouwens, wat bedoelt men met “kepala pinter”, een Nederlands Onderdaan met AMS.HBS , en TH Bandung of Rechtenstudies in Ned.Indie plus anderen die in Leiden, Rotterdam.Delft,Amsterdam studeren ?
Dat zijn feiten die je in elke geschiedenisboeken, van voor de Merdekatijd, bij de Nederlands historiografie, de Indonesische, de plaatselijke/streekgeschiedenis (Sejarah DAERAH) en vele plaatselijke familie silsilah/stamboom.
Ik kan het herleiden uit de West Javaanse situatie en uit de reacties van vele bekenden (de generatie van mijn ouders) die de Nederlanders niet haten .
Hoogstens zijn ze teleurgesteld of voelden zich belazerd .
De groep Merdeka atau Mati , die 100% merdeka eisten zonder getawar was een klein groep die ook niet zo maar hun “volgelingen” aanspoorden tot haat .
Het is anders dan de vaak ongedisiplineerde groep ex Barisan/Laskars die tegen de regering Sukarno vechten , omdat ze door hun daden/ongeschiktheid etc gereorganiseerd werden.
Zie de ReRa operaties van Hatta regering , en uitgevoerd door Kol.Abd.Harris Nasoetion .
Ma’af , dat ik in herhaling treed , lijk wel op een oude kapotte grammofoonplaat.
Prettig week-end allemaal.
Pak S.A. ‘wie of wat zijn de kepala pinters’ ?,
Prima dat u eea detailleert en het haat aspect vd inheemse bevolking nuanceert, maar vóőr de Japanse tijd was de kiem al gelegd. Voeg daarbij de militaire training onder de Jap en de echte kaalslag onder hun bewind waarmee alle ingrediënten voorhanden waren om na de capitulatie het vuurtje tegen de Europeaan op te stoken.
*** 1901….Doordat onderwijs ook toegankelijk werd voor de inheemse bevolking, ontstond er een kleine groep intellectuelen die het begrip ‘nationalisme’ introduceerde bij de bevolking.
De bedoeling van deze politiek was om Nederlands-Indië welvarender en zelfstandiger te maken, maar dat laatste is in feite niet gerealiseerd. Op den duur kreeg men wel wat meer inspraak, maar de inspraak en de democratisering bleven beperkt tot het provinciale en lokale niveau. De ambtelijke topfuncties bleven stevig in Nederlandse handen.
Het nationalisme en het streven naar onafhankelijkheid begon te groeien onder de bevolking. Nederland zag het nationalisme opkomen en de eigen positie langzaam afzwakken. Het radicalisme groeide. De Nederlandse onwil om de macht te delen leidde tot verbittering onder nationalisten. De in 1912 opgerichte Indische partij eiste onafhankelijkheid en was hiermee de eerst groep die opkwam voor de hele bevolking van Indië. Het gouvernement vond de partij veel te radicaal en deze werd dan ook vrijwel direct verboden.
Onrust
Om de onrust die ontstaan was te beteugelen werd er beloofd dat in november 1918 Indië eindelijk een eigen parlement en regering zou krijgen. Toen deze belofte niet waargemaakt werd ontstonden er gewelddadige lokale opstanden tegen het Nederlandse gezag. Er werden allerlei partijen en clubs opgericht die zich verzetten tegen de Nederlandse overheersing. In 1927 werden alle nationalistische partijen verboden, opstanden werden met harde hand neergeslagen. Dit zorgde ervoor dat de spanningen steeds hoger opliepen, ook door de invloed van het communisme. Hoewel de welvaart ook ten gunste kwam van de lokale bevolking, bleven de onlustgevoelens bestaan..
http://www.historien.nl/van-nederlands-indie-tot-indonesie/
http://www.ad.nl/ad/nl/1013/Buitenland/article/detail/4205811/2015/12/11/Nabestaanden-executiedoden-willen-excuses-van-de-koning.dhtml
Maar NU eerst het Bersiap-monument*** toch zeker . . . ?
***in Indonesië
e.m.
@Hr E.M.
Volgens dhr Mertens hebben we de Bersiap aan ons zelf dwz de koloniale overheersing en dwarsligging bij de merdeka verklaring te danken.Vanuit de tropen dus geen excuses, medeleven of monument. Daarom zijn we hiervoor op ons zelf aangewezen. Maar het blijft een kromme redenering want in een beschaafde maatschappij hebben we afgesproken het ‘oog om oog en tand om tand’ principe taboe te verklaren. Zover was men toen niet volgens de ‘ inheemse adat’.
Dat kapitein Westerling langs die lijn opereerde en men er nu opnieuw op terugkomt geeft toch aan dat we voor de Bersiap daden maar eens ook bij Widjojo aan de bel moeten trekken.
***Westerling spreekt vrij over verliezen van zo’n 500 man bij de tegenpartij, tijdens de 15 operaties die hij uitvoerde. Het waren vijanden die waren gesneuveld tijdens de gevechten, op de vlucht waren neergeschoten of standrechtelijke geëxecuteerd, zegt hij.
‘Trouwens de juiste cijfers zijn te vinden in mijn patrouilleverslagen.’
Westerling hoefde geen moment bang te zijn voor vervolging, omdat hij de steun had van de Nederlandse regering. ‘Ik sta pal achter mijn daden, met dien verstande dat men een onderscheid dient te maken tussen oorlogsmisdaden en strenge maatregelen, consequent en rechtvaardig onder zeer moeilijke omstandigheden’, zegt hij. Hij erkent dat er oorlogsmisdaden zijn gepleegd, niet door hem maar door vier andere officieren die op ‘mijn bevel uit hun functie zijn ontheven.’ Hij voegt eraan toe dat het ‘verborgen sadisme in mensen in oorlogsomstandigheden veel sneller tot ontplooiing kan komen dan in normale situaties.’
http://www.volkskrant.nl/buitenland/kapitein-westerling-geeft-in-tv-interview-wandaden-op-zuid-celebes-toe~a3300918/
@Lemon; ‘….bersiap te danken aan ons zelf dwz koloniale overheersing en dwars ligging bij de merdeka verklaring’ Nu haalt mi. alles door elkaar. Bersiap; haatexplosie,moord en doodslag was het gevolg van Nederlands provocerende beleid(niet praten met Soekarno etc) in 1945; geen merdeka (pas later) zonder acht te slaan op de kwetsbaarheid van de Indische groep ea. buiten de kawat( kampen) Zelfs tegen de waarschuwingen der Britten in; om tot overleg te gaan!
Bij Widjojo hierover aan de bel trekken?
@Hr Mertens “Nu haalt u mi. alles door elkaar…”
?? U bevestigt nu dubbel het feit dat naar uw mening Nederland dwars ging liggen bij ( =voor en na ) de merdekaverklaring en dus Nederland !!! de bersiap explosie veroorzaakte.
Maar Zie de timeline…( de indonesische kepala pienters klopten ” haatgevoelens” dermate op dat er onnodig moordpartijen plaatsvonden en zij zo bewust de lont in het kruitvat staken om een revolutieoorlog te veroorzaken)
***Op 15 augustus 1945 geeft Japan zich over aan de geallieerden, waarmee de Tweede Wereldoorlog tot een einde komt. Op dat moment ontstond er in Indonesië een machtsvacuüm. Soekarno en Hatta riepen op 17 augustus 1945 de republiek Indonesië uit. Deze republiek werd echter niet door Nederland erkend…Eind september arriveerden de Britse troepen. Dit was de aanleiding voor de uitbraak van geweld..
Het geweld escaleert
In de loop van oktober ’45 begon het geweld te escaleren. .De maanden oktober, november en december werden gekenmerkt door steeds toenemende terreur. Ook vonden er hevige gevechten plaats tussen de Pemoeda’s en de Britse troepen. enz.
http://www.isgeschiedenis.nl/nieuws/bersiapperiode-breekt-uit-in-indonesie-na-de-woii/
***Wb Widjojo .. betrof het de topic over de excuses die onze Koning voor Zuid Celebes moest maken. Dan moeten de nabestaanden vd bersiap slachtpartijen dat voor hun geslachtofferde familie ook bij Widjojo aankaarten. Maar is dat serieus te nemen?
Ik denk dat ik dadelijk weer een Kuu-Ee-Deetje aan deze reeks kan toevoegen.
Pak Pierre
http://www.historischnieuwsblad.nl/nl/artikel/10670/geweld-tijdens-de-onafhankelijkheidsstrijd.html
Hier wordt een vrij duidelijk beeld geschetst van de periode 45-50 en dan kan ik ook zien dat er door KNIL ook enkele wraak-akties werden ondernomen. Ik kan alleen maar respect hebben voor de Indo’s die toen ook vochten. En ook besef ik wat een onrecht NL hun heeft aangedaan door hun salarissen niet uit te betalen en eenmaal in NL hun positie met een paar rangen te verlagen.
Goed gesproken (geschreven), heer Jan A. Somers. U weet, ik ben een fan van uw commentaren.
Voor sommigen (velen misschien), kan de “einddatum” van de bersiaptijd flink verschoven worden naar 1947 of nog verder.
Maar eindelijk komt er wat meer aandacht en erkenning voor de bersiap. Zoals Jan A. Somers uitlegt, “dat je Soekarno en Hatta niet direct verantwoordelijk kan stellen voor de bersiapmoorden, Dat ging buiten hen om. Zij wisten drommels goed dat ze daarmee een rotfiguur sloegen in de wereld. Indonesie zwijgt dan ook in alle talen over die bersiapperiode”. Pas sinds een paar jaren worden wij – via de media – wakker geschud met allerlei verhalen over de dekolonisatie, terwijl ik er eigenlijk vroeger bijna bovenop heb geleefd, althans gedurende een laatste periode. Met veel oral history van o.a. uit Indie aangekomen Nederlanders. In 1958 – na Zwarte Sinterklaas – vertrokken mijn ouders met hun gezin naar Nederland. Mijn ouders hebben eigenlijk niets over de bersiap verteld. Het Indische zwijgen, toch. En ik vroeg er ook niet naar. Niet overal had de bersiap geheerst (het meest op Java en Sumatra). Toch vermoed ik, dat mijn ouders wel het een en ander meegemaakt moeten hebben, want zij woonden grotendeels op Java (Bandoeng), waar de bersiap ook woedde. Mijn ouders hadden elkaar nog voor de oorlog ontmoet, en moeten bij het uitbreken van de oorlog – stilzwijgend – met elkaar afgesproken hebben om elkaar na de oorlog weer terug te zien. Omdat zij dezelfde oorlog hadden meegemaakt vonden zij steun aan elkaar. Mijn oma aan vaders kant heeft in een later opgedoken brief uit de nalatenschap iets geschreven over de bersiaptijd. Zij werd op 12/10/1945 samen met mijn opa en de twee jongste kinderen vanuit de suikerfabriek Petaroekan geinterneerd in een Indonesisch nationalistenkamp in Pekalongan. Bij elkaar hebben zij gevangen gezeten, van oktober 1945 tot mei 1947. Mijn grootvader die voor de oorlog planter van een suikerplantage (later fruitbomen) was, heeft het interneringskamp niet overleefd. Hij stierf in februari 1947 aan onbehandelde ziekte, ondervoeding en gebrek aan medicijnen. Na zijn overlijden werd oma met de kinderen overgeplaatst naar een interneringskamp in Bandoeng, waar zij pas in mei 1947 bevrijd werden. Mijn vader had nog naar hen gezocht. Misschien was het meedoen aan de Eerste politionele actie (Operatie product) onderdeel geweest van de zoektocht van mijn vader naar zijn ouders. Want alles wat hij terugvond van het ouderlijk huis – na de oorlog – was een verwoeste plantage, huis, schuren en varkensfokkerij, gerampokt en in brand gestoken door de pemoeda’s. Mijn vader zou zijn vader nooit meer terugzien.
“zwijgt dan ook in alle talen over die bersiapperiode” Dat is ook logisch om discussie over de verantwoordelijkheid voor die moorden te voorkomen. En Nederland doet daar braaf aan mee. Toen was het vrede. Uitgesproken bij het INDISCH monument!!! In Den Haag, weduiwe van Indië.
sorry, weduwe. Mijn vingers krijgen steeds meer een eigen karakter.
“Mijn vader zou zijn vader nooit meer terugzien.”
Dank voor uw verhaal. Het zoveelste bewijs van ellende veroorzaakt door de Indonesische oproei kraaiers. Het is mij dan ook een raadsel, waarom NL advocaten (geld?) opkomen voor Indonesiers en niet voor de Indische. Laat de Indonesische advocaten dat voor hun landgenoten doen, of hebben die niet het lef?
Hou me ten goede Pak Lemon en Boeroeng ik respecteer alle plaatselijke initiatieven om ook aandacht te schenken aan het gebeurde tijdens de Bersiap.
Maar vind het inmiddels wel storend dat hierin het leed dat de voltallige Nederlands/Indische bevolkingsgroep al dan niet in de kampen, de Nederland goedgezinde “Inlandse” bevolkingsgroepen en ook de Molukse, Timorese en Chinese etc. zijn aangedaan en dat dit uitsluitend het gevolg is van de ophitsing door Japan.
En ja, natuurlijk valt het ook de Nederlandse regeringen te verwijten dat ze niet tot een werkbaar compromis hebben kunnen komen met de Republikeinen. Maar al het water van de zee wast niet weg dat toen men niet snel genoeg zijn zin kreeg, vele duizenden burgers het moesten ontgelden en dat pas daarna de Engelse en Nederlandse troepen toen ze uiteindelijk geland waren orde op zaken konden proberen te stellen
Huib
De bedoeling met die plaquette is goed. Wij roepen altijd hier op de site dat Nederland te weinig aandacht heeft en te weinig weet van de bersiap en die hele periode 41-49.
Laten we blij zijn met deze aandacht. Maar wij zien aan de tekst dat het geschreven is met een hapje onwetendheid, stereotype beelden.
Ik wil dus ook niet een goed initiatief de grond in boren:
oke….initiatiefnemers….toch bedankt !!
Wiebenga, voorzitter Stichting Herdenking 15 Augustus 1945, had een openingsspeech op 15 augustus te Den Haag .
http://www.indieherdenking.nl/nl/bestuurssamenstelling
Hij zei ‘deze herdenking is er voor u’ bedoelend iedereen die de oorlog 41-45 meemaakte . Dus niet de gevallen en overlevenden in de oorlog na de oorlog werden genoemd
Tjaaaa….
.Quote uit bovenstaande tekst van de plaquette: …vooral de jongeren (pemoeda’s) van de Republiek waren door de Japanners tijdens de oorlog opgehitst tegen alles wat blank was……etc.etc.
Mede dit soort teksten die kennelijk al 70 jaar kwistig werden rondgestrooid hebben mij er toe gebracht om een Nationaal Bersiap Monument en een Monument voor Buitenkampmoeders, oma’s en tantes te realiseren. DE (bewust?) VERGETEN GROEPEN.
Alsof alleen blanke Nederlanders dus de zgn. totoks en zij die in de Japanse kampen zaten het slachtoffer werden van de Bersiap.
En er staat ook nog:
..Quote:…..Er werd overal, maar vooral daar waar geen zichtbare strijdkrachten waren gemarteld en gedood……
Wanneer kwamen die strijdkrachten over de hele archipel waar de Bersiapmisdaden hebben plaats gevonden? En werden deze alleen veroorzaakt doordat de Japanners de pemoeda’s opstookten? Of zou het kunnen zijn dat de revolutionaire leiders de bevolking zelf luid en duidelijk ophitste toen ze niet onvoorwaardelijk hun zin kregen. En wanneer begonnen die moordpartijen en hoe lang hebben die geduurd? Pas aanvang 1946 kwam er een eind aan toen er inmiddels een Ned. strijdmacht was geformeerd om aan de misdaden met geweld een einde te maken. En nu klagen dat dat gepaard ging met oorlogsmisdaden?
En dan dat bescheiden aantal van slechts 3500 Bersiap slachtoffers terwijl een veelvoud van dat aantal nog steeds als vermist geboekstaafd staan.
Na veel vijven en zessen hoop ik nou eindelijk een klein clubje mensen bij elkaar te hebben die met elkaar kunnen samen werken om de Stichtingsakte asap te kunnen laten passeren.
En dan gaat het Pukul Terus zullen we maar zeggen totdat we de nodige bobo’s hebben kunnen overtuigen en de centjes bij elkaar gecrowdfund hebben voor de eerste aanzet in Bronbeek.
En dan op naar die bankjes in den Haag.
Huib
Er staat op de plaquette:
Het werd voor onder andere de Nederlanders, die na drie jaar in een concentratiekamp waren opgesloten en nu weer vrij werden, zeer gevaarlijk,
Dit klopt wel, maar ……. geen woord over de Nederlanders buiten de kampen, die het meest slachtoffer werden, want veel geïnterneerden bleven nog een poos in de kampen, waar meer bescherming was.
En geen woord over ( min of meer pro-belanda) Indonesiërs die ook vermoord werden door extreem nationalisten.
De tekst moet uit een goedbedoelde poging zijn ontstaan die periode te herdenken omdat ‘Indiëgangers’ dwz ook vrijwilligers en dienstplichtigen uit deze streek .er heen trokken. En ws niet 100% konden weten hoe de vork in de steel heeft gezeten.
Uit pag 69 vh plaatselijke online reclamekrantje:
dinsdag 30 juni 2015
Oproep aan oud-Indiëgangers Herdenking in Ter Apel
Dit jaar is het zeventig jaar geleden dat Nederland is bevrijd.
Er kwam een eind aan de tweede Wereldoorlog op 15 augustus 1945-: Japan capituleerde.op 15 augustus a.s. worden in de Kloosterkerk in Ter Apel vanaf 10.00 uur de gebeurtenissen van toen herdacht, waaronder de Bersiap van 15 augustus 1945 tot 15 april 1946 en later.
De werkgroep ‘Ter Apel 70 jaar vrij’ wil graag in contact komen met mensen die tijdens de oorlog of erna in Nederlands-Indië hebben gewoond en geïnteresseerd zijn de herdenking bij te wonen. Er kan contact worden opgenomen met Pieter de Graeff via 0599-580 180 of pgdegraeff@gmail.com.
Klik om toegang te krijgen tot 2015-9-week27.pdf
Tekst van de plaquette:
Ter Apel:
Ter herdenking van de 3500 burgerslachtoffers van de BERSIAP van 15 september 1945 tot 15 april 1946 in Nederlands Indië zal er om 10.00 uur in de Kloosterkerk een herdenkingsdienst worden gehouden.
Aansluitend wordt in de ontmoetingsruimte bij de Algemene begraafplaats aan de Poortweg in
Ter Apel een plaquette onthuld ter nagedachtenis aan deze slachtoffers.
http://www.terapel70jaarvrij.nl/Programma/
15 Augustus ben ik er ook . Samen met mijn moeder, binnen- en Buitenkamper, ik zal een klapstoeltje voor haar meenemen. Ik kijk wel achterom richting vijver en denk: vlakbij kan mooi het Bersiapmonument staan, een lofwaardig Indisch initiatief.
De bloemen strooi ik over het water, opdat die afdrijven naar Indie, naar degenen die daar begraven liggen.
Ik ga er niet meer naar toe, wordt een beetje teveel voor ons. Wel op TV! En de week daarop gaan we in ons eentje. Stil zijn en luisteren naar wat de wind ons te vertellen heeft.
Uit de nieuwsbrief van het IHC:
Herderkingssymbool 15 augustus
Op 15 augustus 2015 herdenkt Nederland dat het 70 jaar geleden is dat Japan capituleerde in Zuidoost-Azië.
Deze dag betekende het daadwerkelijke einde van de Tweede Wereldoorlog voor het Koninkrijk der Nederlanden.
Tijdens deze dag staan we stil bij en herdenken we alle slachtoffers van de Japanse bezetting in Azië, zowel burgers als militairen.
Is dat laatste niet luid en duidelijk?
Het is zo overheersend duidelijk richting het kwaad dat de hele Nederlands indische bevolking onder Japans bestuur tot augustus ’45 ondervond, zeker en vast.
Echter , niet voor de direct betrokkenen, maar juist voor de opvolgende generaties is het goed te weten dat de daaropvolgende ‘ bevrijdingsoorlog’ vd gekoloniseerde bevolking monstrueus begon tegen de Europese burgers en andere loyale bevolkingsgroepen.
Het is een opzichzelfstaand historisch feit dat anders gauw als een soort ‘ collateral damage’ van de Japanse bezetting wordt gezien en ervaren. Tja voor de beide regeringen zijn deze massale slachtpartijen geen gebeurtenissen waar met trots op kan worden teruggekeken. Maar voor Frankrijk is bijv. ‘Le quartorze juillet’ /de Bastille bestorming toch ook gewoon een te herdenken bloederig omslagpunt in hun nationale geschiedenis.
Laat ons dan binnen onze indische historie dan maar particulier er naar streven om alle bersiap slachtoffers dmvan een afzonderlijke herdenkings dag, plaats en monument te eren en gedenken.
Ik lees in het artikel waar Pak P.Lemon naar verwijst een anonieme reactie:
Ik citeer: “De onafhankelijke onderzoeker Bert Immerzeel” is volgen Pelita anders wel sinds jaar en dag verbonden geweest aan zowel de Pensioen- en Uitkeringsraad (PUR) als Stichting Pelita. Een Pelita die jarenlang gesubsidieerd is door de overheid. En de PUR of SVB een overheids-orgaan, net als het NIOD overigens. Wiens brood men eet……Tot zover de “onafhankelijkheid” van genoemde onderzoeken en onderzoekers. Laten we niet vergeten dat dezelfde overheid weigert om een structureel onderzoek te laten plaats vinden naar een periode die ze zo snel mogelijk willen vergeten. In het belang van de schatkist is het belangrijk voor de overheid en haar loyale uitvoeringsorganen om tot een zo laag mogelijk aantal vermisten en slachtoffers te komen.”
Einde citaat.
Lijkt mij persoonlijk een zeer zinvolle verklaring. Dat is al bijna 70 jaar aardig gelukt.
Want de Indische gemeenschap en met name zij die zich als haar leiders hebben opgeworpen, hebben het zich als makke schapen laten aanleunen.
Huib
@Hr Huib ” Laten we niet vergeten dat dezelfde overheid weigert om een structureel onderzoek te laten plaats vinden naar een periode die ze zo snel mogelijk willen vergeten. ”
***Hoe komt het dat de begrippen Bersiap of Bersiaptijd in Nederland zo weinig bekendheid hebben?
Historicus Frederick spreekt van ‘post-koloniaal geheugenverlies’.
“Het begrip Bersiap (wees paraat) kent een Indonesische oorsprong en is later door de slachtoffers overgenomen. In Indonesië is het begrip, al dan niet bewust, snel verdwenen. Vreemd genoeg is dat ook in Nederland gebeurd. In de Tweede Kamer bijvoorbeeld is het voor het eerst in 1948 gebruikt en daarna tot 1950 nog twee keer, maar daarna is het verdwenen.
“Het valt me op dat Nederland zo weinig kennis over of sympathie voor de slachtoffers had. De herinnering aan die periode is levend gehouden door de Indische en Nederlandse families die onder de Bersiap hebben geleden. Ik denk dat de feiten wijder verspreid waren dan we nu aannemen, maar er werd voor 1969 niet in het openbaar over gepraat. De jongere generaties weten er niets meer van tenzij hun ouders daarover hebben verteld. Maar ik ken genoeg slachtoffers die zelfs tegenover hun kinderen weigeren daarover te praten.
“We hebben te maken met post-koloniaal geheugenverlies, waarvan we ons kunnen afvragen in hoeverre dat doelbewust is. Natuurlijk zwijgt in Indonesië iedereen erover. Mensen die na de revolutie zijn geboren, weigeren het zelfs te geloven als ik daarover begin. Ze noemen het Nederlandse propaganda.”
De Nederlandse regering heeft het verzoek van drie belangrijke instituten om een diepgravend onderzoek te doen naar de dekolonisatie van Nederlands-Indië naast zich neergelegd. Wat vindt u daarvan?
“De argumentatie van minister Timmermans van buitenlandse zaken dat instituten dit onderzoek maar uit hun eigen budget moeten financieren, vind ik zeer mager. We weten dat een grootschalig onderzoek kostbaar is en dat het Niod, het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde en het Nederlands Instituut voor Militaire Historie dat niet kunnen bekostigen in tijden dat ze bovendien van diezelfde regering hard moeten bezuinigen.
“De echte reden ligt volgens mij eerder op diplomatiek terrein. Ik begrijp dat de Indonesische regering geen zin in een onderzoek heeft, omdat ze niet trots zullen zijn op de Bersiap. Ook begrijp ik dat Nederlandse diplomaten in Jakarta van een onderzoek nerveus worden, omdat dit hun leven gecompliceerder kan maken. Waarom Timmermans zich door Indonesië iets laat zeggen over wat historici in Nederland mogen bestuderen, is me een raadsel.
“Natuurlijk is dat onderzoek hoogst noodzakelijk. Het gevaar is dat Nederland voor altijd blijft zitten met een simplistisch en volkomen verkeerd beeld van de dekolonisatie. Vanuit een historiografisch perspectief bestaat het gevaar dat de naoorlogse periode bevroren blijft in een simpel zwart-tegen-wit-, goed-tegen-slecht-tableau, dat ons werkelijk helemaal niets leert over de werkelijkheid van de van beide zijden gewelddadige dekolonisatie. Het leert ons ook helemaal niets over de rollen die voormalige koloniale grootmachten en de voormalige koloniën in de huidige wereld moeten spelen. Dat klinkt behoorlijk pompeus, maar het is wel waar.”
http://www.trouw.nl/tr/nl/5009/Archief/article/detail/3546643/2013/11/18/De-Bersiap-een-vergeten-golf-van-etnisch-geweld.dhtml
@Lemon. Voor mij is het klip en klaar, dat het Nederlands politiek beleid de oorzaak is van bersiap. De ontkenning van het zelfbeschikkingsrecht(1941) en de de provocaties te Batavia 4 okt.1945 (gesprek Hatta-vdPlas; geen merdeka, pas na 10-25jr.)) hebben de aanstoot gegeven tot ‘ongeregeldheden/doodslag’ tegen de onbeschermde buiten de kawat vrijblijvende Indo gemeenschap ea. Natuurlijk wil onze overheid hiervan geen studie. Idem al die Instituten. Mijn hoop is gevestigd op de jonge generatie journalisten/historici. (die nu al aan het roeren zijn in ‘die prut’, zie Javapost/NRC jl.20/6) Dat het Indisch monument Den Haag, de herdenkingstekst tot 15 aug.1945 aangeeft/beperkt, is mi. al een veeg teken.
“Dat het Indisch monument Den Haag, de herdenkingstekst tot 15 aug.1945 aangeeft/beperkt, is mi. al een veeg teken.”
Dat is allemaal 70 jaar geleden gebeurt, dus minder belangrijk dan het bersiap gedenkteken.
Aan het verleden kan je niets veranderen, dus lood om oud ijzer. Geef de mensen waar ze recht op hebben.
@Huib Otto.
Geachte heer Otto, beste Huib. Ik lees dit eerst nu, vandaar mijn wat late reactie. De suggestie dat mijn bevindingen gekleurd zijn door het feit dat ik lange tijd voor de (semi-)overheid heb gewerkt, mist iedere grond. In het verleden was het vooral mevrouw Molemans die mij als ex-ambtenaar betitelde, meer omdat ze geen andere argumenten had, dan dat ze me op onjuistheden kon betrappen.
Mijn artikel in de Java Post (http://javapost.nl/2014/02/07/bersiap-de-werkelijke-cijfers/) over het aantal bersiapdoden is niet bedoeld om het aantal doden te bagatelliseren, maar slechts een correctie van allerlei ononderbouwde veronderstellingen. Het lijkt erop alsof sommigen juist wíllen dat er veel doden zijn gevallen. Mevrouw Pia van der Molen lijkt mijn kritiek niet te hebben gelezen, evenmin het commentaar van het NIOD. Ze houdt vast aan 20 duizend ‘brute pemoedamoorden’ waarvan (?) 14 duizend vermisten. Moet ze vooral doen, dan wordt ze vast vaak uitgenodigd voor herdenkingsbijeenkomsten.
Bert Immerzeel, aka Buitenzorg, aka Java Post
Over Pia v.d Molen .
Moet ze vooral doen, dan wordt ze vast vaak uitgenodigd voor herdenkingsbijeenkomsten.
================================================
Dat moet ze NIET doen, ook anderen die zo maar met veel nullen rond te vertellen.
Niemand zal hun serieus nemen.
“Niemand zal hun serieus nemen.”
Denkt u dat heus?
Bijna niemand weet iets van het gebeuren 1942-1950. Dus wanneer er mensen, vooral bekenden, iets beweren, wordt het zeker door 50% als zoetekoek aangenomen.
Heeft niets maar dan ook totaal niets met
de vrijheidsstrijd te maken.
Voornamelijk afschuwelijke verminkingen en
moorden op weerloze Mannen -Vrouwen en kinderen.
Wie wilt dat uit mijn hoofd praten en of het nu
tien of twintig indoslachtoffers zijn, geen normaal
MENS is tot zoiets in staat.
Complete gekken en lafbekken.
siBo
Bo schrijft: Complete gekken en lafbekken”
Volledig mee eens, want ieder weldenken mens doet zoiets niet tegen door de oorlog verzwakte mannen, vrouwen en kinderen
Naast de bekende gepubliceerde aantallen bersiap slachtoffers:
L. de Jong 3400-3500
H,Th. Bussemaker 3500-20000
W.H. Fredericks 25000-30000
deze aantekening :
***Er is daarnaast grote discussie over het aantal mensen dat vermist werd, hoogstwaarschijnlijk in een massagraf verdween en nooit teruggevonden werd.
Wat wel met zekerheid gezegd kan worden is dat doordat deze mensen, waaronder Nederlanders, Chinezen, Ambonezen, Timorezen, Menadonezen en Indonesiërs, vlak na de Tweede Wereldoorlog en voor de onafhankelijkheid van Indonesië vermoord werden, de doden van de Bersiap, slachtoffers van moordpartijen op grote schaal, een tijd uit de publieke aandacht verdwenen.
Na de eerste Bersiap volgde een tweede periode, de zogenaamde tweede Bersiapperiode, in juli-augustus 1947, toen, mede onder invloed van de activiteiten rond de Eerste Politionele Actie, een golf van nieuwe moordpartijen plaatsvond onder (Indische) Nederlanders die na de Indonesische Onafhankelijkheidsverklaring voor de Indonesische nationaliteit hadden gekozen maar aan wiens loyaliteit getwijfeld werd.
Scènes van het moordtoneel (selectie)…..Let op: dit artikel bevat schokkende beelden.
http://www.nederlandsekrijgsmacht.nl/index.php/kl/315-overdragen/bersiap/1149-periode-van-de-bersiap
@Buitenzorg
Geachte heer Bert Immerzeel, Wat er in het verleden tussen U en mevrouw Pia van der Molen is voorgevallen zal wel zijn achtergrond hebben. Daarvan ben ik niet op de hoogte en boeit me ook niet zo. Of het “slechts” 3500 Bersiap doden zijn of 35.000 blijft nog steeds een vraag en geschilpunt blijkbaar.
Feit is dat ik er als kind persoonlijk tussen gezeten heb en dat de pemoeda’s of peloppors zoals ze toen werden genoemd de burgers in de wijk Indisch Bronbeek in Bandoeng vrij snel ( enkele weken?) na het uitroepen van de Merdeka op 17 Augustus 1945 in gijzeling hebben genomen en dat de mannen waaronder ook mijn doodzieke vader die net uit het interneringskamp naar huis is gekomen en ook vrouwen en oudere jongens op een gegeven moment uit huis werden gesleept en afgevoerd.
Officieel werd voor deze kleine woonwijk een dodenlijst van 33 personen gearchiveerd maar voor mijn vader en andere vermisten was niet eens een plakaat op het kerkhof Pandu te vinden en pas nadat ik via Rode Kruis en de Oorlogsgravenstichting om opheldering heb gevraagd bleek dat de vermisten niet eens zijn meegeteld laat staan een graf of kruis hebben gekregen. En of de Chinezen en andere etnische minderheden zijn meegeteld is ook nog maar de vraag.
Veel grotere aantallen worden gehanteerd voor de doden die onder de Indonesiers door Indonesiërs zijn omgekomen omdat ze verdacht werden van Nederlandse sympathieën.
Ik heb U al eens via Boeroeng het rapport van een politiecommissaris doen toekomen die verhaalt over een aantal gevallen in andere delen van Bandoeng.
Verder zet U “brute pemoedamoorden” tussen aanhalingstekens alsof U hiermee wilt suggereren dat al die mensen niet bruut zijn vermoord. Als ik U nu verteld dat de woorden getjingtjangd, geroentjingd, in de put of kali gegooid, of onder luidkeels gebrul Allah Akbar kelen werden door gesneden dan mag men toch wel spreken van brute moorden.
Maar ik heb zelf geen diepgravend historische studies gedaan over oorzaak en gevolg van de Indonesische revolutie noch over de schuldvraag die hiertoe aanleiding gaf. Al verwijt ik het wel de leiders van beide partijen dat het zover heeft moeten komen.
Als U of andere geleerden de aantallen doden waarover wordt gesproken overdreven vinden dan vraag ik mij in gemoede af op basis waarvan. Als er in één adem wordt gezegd dat Niod en andere historici nog geen doorslaggevende studies en onderzoeken hebben kunnen doen. Dus ook aannames.
Voorlopig hou ik het maar bij de aantallen die de Amerikaanse onderzoeker heeft gemeld.
En ik neem aan Mevrouw Pia van der Molen ook. Die zelfs de moeite heeft genomen om
ter plekke onderzoek te doen en haar documentair verslag te filmen.
Als er een vliegtuig met zo’n 300 mensen bruut naar beneden wordt geschoten in Oekraine roept het hele land er terecht schande van en dat er een herdenkingsmonument moet komen. Maar als er een Gedenkteken voor ALLE bersiapslachtoffers moet komen dan mag het op Bronbeek en niet in den Haag. En voor de kosten moet je zelf opdraaien.
Vandaar dus de oprichting van de Stichting om gezamenlijk de kosten op te brengen met giften van mensen die het streven willen ondersteunen.
Huib
Geachte heer Otto,
Ik begrijp uw gevoelens. Zou ik inhoudelijk ingaan op uw woorden: – ik zou in herhaling vervallen. Daarom laat ik het hier maar bij.
Succes met uw streven.
Dag Ron,
Je hebt helemaal gelijk. Ik heb van meet af aan de bedoeling gehad dat het een project van en voor de Indisch gemeenschap is want al die angst al die doden en uiteindelijk het land dat je desondanks lief is te moeten ontvluchten is een hard gelag. En dan te merken dat al die mensen slachtoffers en buitenkampers bijna 70 jaar letterlijk worden dood gezwegen alsof het maar wat korreltjes zand waren die door de wind zijn weg geblazen.
Wordt er een verkeersvliegtuig boven Oekraine neergehaald, het hele land is in rouw, de regering voorop. De onderste steen moet boven roepen de Ruttetjes en Timmermannetjes. Er moet een Monument komen, ja ze zijn zelfs bereid een derde wereldoorlog er voor te riskeren door Rusland te straffen met een economische boycot. Overigens die verontwaardiging deel ik ook en natuurlijk moeten de slachtoffers en nabestaanden een monument krijgen, nazorg en schadeloossteling.
Maar waarom de ook onschuldige Bersiapslachtoffers NIETS van dat al?
Huib
“Maar waarom de ook onschuldige Bersiapslachtoffers NIETS van dat al?” Wie zijn dat dan? Bestaan die dan? Waar dan? Kenudiedan? Als eerste nodig: KENNEN. Dan ERKENNEN. dan HERDENKEN. Zo eenvoudig, maar ook zo moeilijk. Als ze zelfs door de eigen Indische gemeenschap niet gekend worden op 15 augustus bij het Indisch Monument in Den Haag. Wel na afloop lekker Indisch eten.
@Hr Somers.” Wie zijn dat dan? (1)
Onderzoek naar moorden en moordenaars viel destijds onder de Netherlands forces intelligence service (Nefis) of de Opsporingsdienst Oorlogsgraven (ODO). Stukken van deze organisaties werden per definitie geklassificeerd, en kregen vaak het stempel “geheim.” Nederland was immers nog in oorlog.
Dat de stukken inmiddels echter helemaal niet meer zó geheim zijn, blijkt uit het feit dat een deel daarvan sinds enkele jaren te vinden is op de website van het Nationaal Archief Afscheid van Indië. Zo zijn hier bijvoorbeeld alle stukken te vinden over de in de documentaire toegelichte moord op de vader van Wieteke van Dort, Ir. T.K.L. van Dort, employé van de suikerfabriek Tjandi in Sidoardjo.[1]
@ Bestaan die dan? (2)
NIOD-medewerker Jeroen Kemperman zet op een rij wat over dit vraagstuk bekend is.
Het voorgaande overziend lijkt mij een Nederlands slachtofferaantal van circa 5.500 het meest reëel, namelijk de 3.500 “gedocumenteerde doden” plus omstreeks 2.000 vermisten. Dat aantal vermisten wordt ook genoemd in de in 2004 verschenen studie In Indië geworteld van Hans Meijer (pag. 245), waarbij de auteur een uit februari 1948 stammend stuk van de Minister van Overzeese Gebiedsdelen als bron opgeeft. Niet uitgesloten kan worden dat het dodental wellicht nog wat hoger is geweest, in extremis misschien zelfs wel enkele duizendtallen hoger. Ik kan echter geen overtuigende reden ontdekken om aan te nemen dat het aantal slachtoffers boven de 10.000 heeft gelegen. Een exact en onomstreden aantal mag dan misschien niet te geven zijn, maar dat vormt nog geen vrijbrief om met allerlei slecht (of in het geheel niet) onderbouwde vermoedens en veronderstellingen te komen.
http://niodbibliotheek.blogspot.nl/2014/05/de-slachtoffers-van-de-bersiap_16.html
Allemaal prachtig, maar onze slachtoffers worden in Nederland nog steeds niet gekend. Heeft u op een van de voorbije herdenkingen in Den Haag over hen horen praten? Heeft u in de Tweede Kamer over hen horen praten? Ik niet. Dar er enige kennis bestaat, zoals hierboven vermeld, dat we op dit webforum over hen spreken, zegt nog niets over de bekendheid die nodig is om tot een nationale hormat te komen. Ik was van de week nog even op het ereveld in Vlissingen, en daar dacht ik ook nog over onze slachtoffers.
Jan A. Somers. ” Als ze zelfs door de eigen Indische gemeenschap niet gekend worden op 15 augustus bij het Indisch Monument in Den Haag.”
Mee eens. Het Indisch erfgoed (Nederlands-Indie) valt onder het Nederlands cultureel erfgoed. Zolang deze laatste zijn eigen geschiedenis ontkent (om wat voor reden ook), vormt dit een bedreiging voor de erkenning en dus ook – voor de Indische gemeenschap – een belemmering voor de herdenking van de bersiap bij het Indisch Monument in Den Haag.
“Over wat er, na de (eigenmachtige) uitroeping van Indonesia merdeka (de bevrijde Republiek, omvattende geheel Nederlands-Indie) op 17 augustus 1945, door Soekarno en Hatta, in andere steden op Java was gebeurd, hoorde je regelmatig berichten, doch over de moordpartijen door de losgeslagen Indonesische benden hoorde je via de officiele kanalen praktisch niets. Ook in Nederland werden deze gruwelijke gebeurtenissen in Indie doodgezwegen. Een poging van de journalist Tiessen, om in Den Haag filmbeelden hierover te vertonen, werd door de politie verhinderd en al het materiaal werd in beslag genomen.”
(Bron: Allen zwijgen: merdeka en andjing nica tot APRA. Geschreven door S.M. Jalhay, 1983)
“Maar waarom de ook onschuldige Bersiapslachtoffers NIETS van dat al?”
Eenmaal een tweede rang volk—-blijkbaar! In navolging van India en hun kasten.
Ron Geenen, dat zou ik pas kunnen doen als de Stichting een feit is.
Op 30 Juni wordt de akte gepasseerd als er tenminste geen beoogde bestuursleden zich alsnog terug trekken. Want dan gaat het feest voorlopig niet door. Geen subsidies of donateurs,….. geen Gedenkteken.
Alleen kan ik de kar niet trekken want op mijn leeftijd krijg ik geen hypotheek of lening en zonder instemming van mijn vrouw ( we zijn in gemeenschap van goederen getrouwd) kan ik weinig doen . om aan voldoende privé centjes te komen. En die denkt dat ze het moet bestemmen voor de begrafenis(feest) omdat we niet ze hoog daarvoor verzekerd zijn
Het Gedenkteken is begroot op ca. 30.000 euro. En het huis verkopen of wat land wil ze ook niet. Jeugdfouten maak je als je toch niets bezit. Maar we hebben er wel samen voor gewerkt en ik heb haar wens te respecteren na bijna 50 jaar samen. Ze denkt zeker dat ik eerder zal gaan. Geintje…We hebben het bestemd voor onze kleinzoon als opvolger.
Huib
Dag Huib:
Een ding moet je zeker doen. Je prive leven gescheiden houden van je project. Dus alles wat je samen met je lady heb opgebouwd, gewoon zo houden. Het gedenkteken moet buiten je prive sfeer blijven. Laat daar geen twijvel over bestaan. Ik twijfel er niet aan, dat je droom project van de grond komt. Geef het tijd. En waarom zou er niet een subsidie voor zoiets moois op tafel kunnen verschijnen, niet waar! Trouwens ik merk dat er steeds meer aandacht aan de Indische kwesties wordt besteed, dus de jouwe zal ook wel die aandacht krijgen.
Huib Otto:
Toch nog even het volgende. In Nederland wordt veel belasting betaald en daarvan gaat 0,7% (van lands totale inkomsten) naar dit soort activiteiten, zoals wat jij wilt doen ter ere van de bersiap slachtoffers. Dus iedere belasting betaler heeft al betaald. Ik zou gewoon een subsidie aanvragen.
Ik kreeg bovenstaande info van iemand die in Nederland erg goed op de hoogte is van belastingen.
In elk geval, Pak Huib Otto, moet de naam van uw moeder op een passagierslijst uit 1958 staan (boot of vliegtuig). Deze lijsten zijn in Nederland gearchiveerd. De gegevens van mijn ouders en hun gezin op de passagierslijst heb ik teruggevonden via Herman van Oosten, die deze passagierslijsten verzameld heeft. U kunt hem bereiken via surupan51@planet.nl
Iboe Ellen, bedankt voor de tip. Ik heb voor de aardigheid een mail naar surupan51 gestuurd en ben benieuwd naar het antwoord.
Huib
Pak Huib Otto. Als u het niet probeert, dan wint u niets, natuurlijk. Al is het misschien niet veel, maar alles is meegenomen voor uw doelstelling. U kunt een beschrijving geven van de bezittingen die uw moeder heeft moeten achterlaten in 1958. Alles wat u weet of zich herinnert. Zwarte Sinterklaas is de bijnaam voor een diplomatiek incident in de Nederlands-Indonesische geschiedenis dat op 5 december 1957 plaatsvond. Na een al maanden durende anti-Nederlandse stemming (i.v.m. de kwestie Nieuw-Guinea), waar ook president Soekarno aan meedeed, werden op die dag de Nederlanders staatsgevaarlijk verklaard en gesommeerd Indonesie te verlaten. Nederlandse bedrijven werden genationaliseerd. Bijna 50.000 Nederlanders vertrokken in de maanden daarop, terwijl de economische banden vrijwel geheel werden verbroken. Op 17 augustus 1960, vijftien jaar na het uitroepen van de Indonesische onafhankelijkheid werden ook de diplomatieke betrekkingen met Nederland verbroken. Later kwam er een vastgelegde overeenkomst tussen beide landen. De “Indonesische herstelbetalingen” betreffen 600 miljoen gulden als compensatie voor het nationaliseren van Nederlandse bedrijven en het uit het land zetten van Nederlandse burgers in 1958. Nederland heeft nagelaten dit geld door te sluizen aan de rechthebbenden, of de Verdelingswet van 1969 is niet goed tot de burger doorgedrongen. Want het gaat vooral om deze groep burgers. Waarschijnlijk wordt, gelet op het aantal meldingen, nog het een en ander verdeeld onder de rechthebbenden en erfgenamen. Mevrouw Molemans berichtte mij, dat zij strijdt voor definitief rechtsherstel, in samenwerking met een gespecialiseerd advocatenkantoor.
“. Mevrouw Molemans berichtte mij, dat zij strijdt voor definitief rechtsherstel, in samenwerking met een gespecialiseerd advocatenkantoor.”
Er wordt wel eens gezegd, dat in een democratisch land men een regering kiest en krijgt, waar men om heeft gevraagd. Wanneer een regering dan een bepaalde bevolkingsgroep zo negatief behandeld dat het bijna op corruptie lijkt, is dan de hele kiesgerechtigde bevolking dan nalatig en corrupt?
Iboe Ellen,
Ik behoor tot diegenen die mevrouw Molemans in eerdere topics over het uitbrengen van haar boek positief met woord en daad (een kleine bijdrage) hebben gesteund, om haar in de gelegenheid te stellen haar boek uit te geven. Zonder zelf iets nadeligs in kontraktpensions te hebben beleefd. Ik was toen ook nog maar een kind van 12/14 jaar.
Als zij inderdaad een gerenommeerd advocaat in de arm heeft genomen zal ik ook weer een donatie doen. Ik zal mijn zus en broer vragen of zij zich er nog iets van kunnen herinneren. Helaas zijn de twee jongste meisjes die na Zwarte Sinterklaas met mijn moeder naar Nederland kwamen al op jonge leeftijd overleden zodat de beste informatiebronnen zijn weggevallen.
Mede gelet op de opstelling van de opeenvolgende regeringen heb ik weinig hoop.
Huib
Dus rest ons niets anders dan onze pijen ook op de politiek en regering te richten zoals Task Force schijnt te doen.
Huib
Tja … monnikenwerk voor de Stichting vergt monnikenkleding. Wees er zuinig op.
Pak Pierre
Toen ik las, dat de Nederlandse overheid het niet-terugbetaalde voorschot alsnog aan repatrianten in het buitenland wilde terugvorderen viel ik van verbazing van mijn stoel. het was zelf tijdens een kabinetsberaad ter sprake geweest. Op dat punt is de Nederlandse Staat heel formeel maar de Minister en haar ambtenaren hebben er weinig van begrepen, het gaat niet alleen in tegen het rechtsgevoel, maar ook op de wijze waarop van die voorschotten (pension/meubel etc) verplicht vrijwillig gebruikt moest worden gemaakt. De hele klucht waarbij Mevr. Klompé als Minister een schandelijke hoofdrol speelt is in het boek “Opgevangen in Andijvielucht” op hilarische wijze beschreven. Daar werd ook iets groots verricht.
ik kan me best indenken dat Indischen later de opvang van andere allochtonen met verbazing en tandengeknars bekijken. Dat niet alleen, ik herinner mij dat de Zwarte weduwe Rost van Tonningen (man oorlogsmisdadiger en collaborateur) ondanks haar verleden alsnog een pensioen kon krijgen, dit geheel volgens de Nederlandse regels. Of speelde het Arierzijn ook na de oorlog een rol.
“ik kan me best indenken dat Indischen later de opvang van andere allochtonen met verbazing en tandengeknars bekijken. Dat niet alleen, ik herinner mij dat de Zwarte weduwe Rost van Tonningen (man oorlogsmisdadiger en collaborateur) ondanks haar verleden alsnog een pensioen kon krijgen, dit geheel volgens de Nederlandse regels. Of speelde het Arierzijn ook na de oorlog een rol.”
Aan het politieke gekonkel kan men al zien en voelen, hoe de toenmalige regering inclusief de 2de kamer over de Indo’s dachten. We waren nog minder dan vuil.
Tijdens onze wekelijkse ontmoetingen hoor ik datgene wat u hier boven aanhaalt nog regelmatig.
Vooral wanneer een van deze mensen op bezoek bij familie in Nederland is geweest.
“We waren nog minder dan vuil.” En, wat deden we daartegen?
“We waren nog minder dan vuil.” En, wat deden we daartegen?
Goede vraag. Mijn moeder heeft om hulp gevraagd, maar niemand stak ook maar een vinger uit.
Mijn jongere broer was al naar Amerika vertrokken en ik zat op de wilde tankvaart. Daarnaast hield moeder de zaken voor haar kinderen geheim.
Misschien ben ik wel de Guus Geluk onder de Indo’s, maar het moet mij toch van het hart dat ik nooit het gevoel heb gehad te zijn behandeld “als minder dan vuil”. Ook in de brede vrienden- en familiekring van zowel mijn moeder als mijn vader (door scheiding en hertrouwen 2 huishoudens) heb ik niemand gehoord die zich zo behandeld had gevoeld. Allemaal Guusen Geluk in een zee van Indische paria’s?
Mijn moeder en stiefvader kwamen berooid in Nederland aan en konden in Den Haag intrekken bij een dochter van mijn stiefvader. Binnen 3 maanden kregen zij van de gemeente een flatje toegewezen, terwijl de woningnood in het hele land nog volop woedde. Een ambtenaar van de sociale dienst kwam praten over “steun”. Zij schaamden zich rot, dat wel. Maar waren zij behandeld “als vuil”?
Verder heer Geenen, wekt u op mij de suggestie, als zou u uw moeder niet hebben kunnen helpen omdat u op de wilde tankvaart zat. Tja …. het zal wel. Maar ik heb andere ervaringen.
Ik zat ook grotendeels op de wilde tankvaart en zeesleperij in de tijd dat mijn moeder met stiefvader berooid hun weg in Nederland moesten vinden. Toch heb ik maatregelen kunnen treffen om hun financieel te ondersteunen (op zee kon je toch weinig geld uitgeven; kost en inwoning waren gratis en de drank goedkoop). Zo geïsoleerd zat men in de vijftiger en zestiger jaren v.d.v.e. ook weer niet op zee. Men kon, als het moest, wel degelijk allerlei zaken op het land (doen) regelen.
Tenslotte: Mijn moeder en stiefvader vroegen mij ook niet om hulp. Zij klaagden nooit. Ik heb er gewoon voor gezorgd dat ze maandelijks wat extra kregen, boven een magere lijfrente en de gemeentelijke uitkering.
Pak Pierre
“Verder heer Geenen, wekt u op mij de suggestie, als zou u uw moeder niet hebben kunnen helpen omdat u op de wilde tankvaart zat. Tja …. het zal wel. Maar ik heb andere ervaringen.
Ik zat ook grotendeels op de wilde tankvaart en zeesleperij in de tijd dat mijn moeder met stiefvader berooid hun weg in Nederland moesten vinden. Toch heb ik maatregelen kunnen treffen om hun financieel te ondersteunen (op zee kon je toch weinig geld uitgeven; kost en inwoning waren gratis en de drank goedkoop). Zo geïsoleerd zat men in de vijftiger en zestiger jaren v.d.v.e. ook weer niet op zee. Men kon, als het moest, wel degelijk allerlei zaken op het land (doen) regelen. ”
Meneer Pierre, u moet nu wel oppassen met uw vuile suggesties. U bent wel erg persoonlijk aan het worden, terwijl u niet weet wat en hoe ik mijn moeder heb gesteund. Ik heb nog een zuster in Born, die het kan bevestigen.
Ach … meneer Geenen, waarvoor moet ik nu oppassen?
Als u, om Nederland weer eens aan te klagen, halve waarheden opdist, dan moet u niet verbaasd zijn als ik u verkeerd begrijp.
Ik geloof u wel en zal uw zuster in Born zeker niet lastig vallen met een vraag om bevestiging van wat u allemaal op I4E (off topic) beweert. Maar vertel in het vervolg meteen het hele verhaal, dan hebt u minder kans op misverstand.
Pak Pierre
Sorry, heer Huib Otto. In plaats van Indonesische ereschulden moet er staan: Indonesische herstelbetalingen. Om hiervoor in aanmerking te komen, zijn er bepaalde voorwaarden gesteld, en hebben de kinderen als erfgenamen ook recht op. Mevrouw Molemans stelde: “Voor de claim betreffende de Indonesische herstelbetalingen ben ik op zoek naar rechthebbenden die tussen 1 december 1957 en 1 september 1962 noodgedwongen Indonesie dan wel Nederlands Nieuw-Guinea moesten ontvluchten met achterlating van al hun bezittingen. Onder de zogeheten Verdelingswet konden rechthebbenden in de periode 19 mei – 19 augustus 1969 een schadeclaim indienen bij het ministerie van Buitenlandse Zaken. Indien u nooit geweten heeft van deze compensatieregeling kunt u zich melden bij TFIR”. Voorts vermeldde mevrouw Molemans: “Voor de aanmelding heb ik de volledige naam, geboortedatum en geboorteplaats van uw vader (of verzorgende ouder) nodig plus een overzicht van de verloren gegane bezittingen. Zijn er eigendomsaktes, foto’s of andere documenten overgeleverd? Aangezien uw ouders niet op de hoogte waren van de Verdelingswet van 1969 heeft het geen zin om een mogelijk dossier bij Buitenlandse Zaken op te vragen. Vanwege de hoge leeftijd van rechthebbenden dan wel hun erfgenamen is besloten om de Thaise en Indonesische claims als eerste aanhangig te maken”.
U kunt zich dus gewoon aanmelden voor claim 7, als deze – op korte termijn – aangekondigd wordt door Task Force Indisch Rechtsherstel (TFIR). Let op hun website. U heeft – als erfgenaam – ook recht op deze claim. Heeft u geen documenten of foto’s van de bezittingen, vermeld deze dan wel op uw aanvraag (b.v. achtergelaten huisraad, inboedel, voertuigen, eventueel koophuis etc.). Als het goed is, zijn de archieven in Nederland wel goed bewaard. Veel succes verder met uw bespreking.
Iboe Ellen
Bedankt voor het uitvoerige antwoord. Mijn moeder had een partikuliere School (met de Bijbel) waar ze naast haar KNIL pensioentje een aardig inkomen aan overhield maar een boekhouding of andere bewijsstukken heeft ze me nooit aten zien en is in haar nagelaten paperassen ook niet aangetroffen. Maar weet wel dat ze een schoolgebouw op het achtererf heeft late bouwen met meerdere klassen, toen ik een jaar of 12 /14 was. Dus neem ik aan dat het huis aan de Poetrilaan in Bandoeng op een gegeven moment haar eigendom is geworden. Zo kon ze in 1955 haar drie oudste kinderen successievelijk per KLM naar Nederland sturen waaruit de konklusie getrokken zou kunnen worden dat ze niet helemaal onbemiddeld was, want meen dat zo’n trip toen meer dan 5000 gulden kostte. Als Buitenkampmoeder heeft ze in verschillende etappes, meubilair en andere kostbaarheden moeten verkopen. Die schafte ze na 1946 weer aan voor de woning, haarzelf en haar kroost.
Maar ik denk dat het voor mij een heilloze weg wordt om op deze manier geld binnen te schoffelen voor dat Bersiap Monument.
Huib
Nou, uw berichten halen mij bijna over om mij te melden voor uw stichting. Maar het gaat natuurlijk niet alleen om de kleinkinderen. Als gepensioneerde (ik ben nu bijna 68 jaar oud) komen eindelijk de werkjes vrij, die je vroeger wegens drukte (werk, gezin met drie kinderen, huishouden, etc.) heb moeten laten liggen. Maar ik denk dat een bestuursfunctie niet zo geschikt voor mij is. Vergt dat niet zoiets als organisatie- en managementsvaardigheden? Daar heb ik geen ervaring mee. Ik ben – vanwege mijn vroegere werkzaamheden bij de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag – een VOORSTANDER van het bewaren van Nederlands cultureel erfgoed. Daar behoort ook Nederlands-Indie bij. Er bestaat al een Stichting Indisch Erfgoed in Apeldoorn. Daar heb ik de heer Huib Otto al eerder naar verwezen. Misschien kan deze stichting advies bieden, en is een beetje invloedrijk. Ik zie dat bekende en begaafde (Indische) wetenschappers lezingen houden via deze stichting. Het enige wat ik tot nu toe voor u heb kunnen doen, is het verspreiden van de website en de facebookpagina aan familie en vrienden, met het verzoek dit verder door te geven. Wat betreft de donatie, heb ik mij sinds januari 2014 aangemeld bij Task Force Indisch Rechtsherstel voor claim 7 (Indonesische ereschulden). Mijn vader en zijn gezin hebben Indonesie moeten verlaten n.a.v. Zwarte Sinterklaas. Mijn ouders zijn reeds overleden; hun drie kinderen – waaronder ik op 11-jarige leeftijd – hebben de uittocht in 1958 nog persoonlijk meegemaakt, als het ware als laatste generatiegetuigen. De “opbrengst” (als het niet veel is, dan pas ik bij) van deze claim zal door mij – in elk geval – worden aangewend voor uw stichting. Een symbolisch gebaar. Dit wordt allemaal via de rechter gespeeld, want mevrouw Molemans vroeg of ik in het bezit was van een rechtsbijstandverzekering.
Morgenochtend om 10 uur heb ik een afspraak met de heer Ralph. R. Kneefel, vz. van de Sticting waar U naar verwijst mevr. Ellen.
Mijn moeder en haar drie jongste kinderen heeft ook dankzij de gebeurtenissen op Zwarte Sinterklaas in 1958 het land hals over kop moeten verlaten.
Vandaag heb ik uitvoerig gesproken met een paar mensen w.a. twee een man en een vrouw, zal de namen nog niet vrijgeven want we maken nog een nadere afspraak, waarvan ik een zeer positieve indruk heb gekregen. De dame die nog studeert naast werk, is bang dat het te druk wordt want ze bekleedt al een bestuurlijke funktie.
Ik heb echter goede hoop dat Hans….. die me al met sommige dingen heeft geholpen, positief zal besluiten als we op korte termijn een nadere afspraak hebben.
U brengt me wel op een idee om me ook bij de Task Force aan te melden. Gaan ze Nederland voor de geleden materiele en immateriele schade alsnog sewen?
Maar helaas is mijn moeder in 1Januar 1962 al overleden op 51 jarige leeftijd. Dus ik kan niets meer bewijzen over de materiele schade. De voorschotten die ze had hebben haar kinderen wel tot de laatste cent moeten afbetalen.
Huib
“Maar helaas is mijn moeder in 1Januar 1962 al overleden op 51 jarige leeftijd. Dus ik kan niets meer bewijzen over de materiele schade. De voorschotten die ze had hebben haar kinderen wel tot de laatste cent moeten afbetalen.”
Heel triest om te horen dat je moeder op zulk een jonge leeftijd is overleden. De periode er voor heeft haar ook beslist niet geholpen.
Hier in Californie van diverse oude Indos vernomen, dat een Nederlandse instantie mensen heeft gestuurd om ook hier de voorschotten van toen terug te vragen. Velen hebben het geweigerd en er nooit meer iets van gehoord.
Ik ben het volledig met dhr Loekie eens. Dit vooral om het draagvlak (is dit woord nog modern Nederlands) of platform (sic) te verbreden anders wordt het monument meer een postkoloniale hobby van de eerste generatie. Daar komt nog bij dat die andere generaties meer aandacht en hebben voor en kennis van “social media” en andere dingen waarmee ik mij om privacy-redenen niet bemoei. Let op crowd-funding want we hebben realistisch gezien toch een veelvoud van € 30.000 nodig, een beetje ambitie dient het initiatief toch uit te stralen. Dat heeft die derde en latere generatie toch wel meer dan genoeg (zie dhr Ello die zijn bedrag gehaald heeft via funding).
Maar ik wil vooral andere generaties bij het project betrekking opdat de binding met het verleden niet wordt vergeten en dat deze zich niet herhaalt. wordt. Want de enigen die Geschiedenis , dus die van de Buitenkampers en Bersiapslachtoffers kunnen vergeten zijn de volgend generaties.
Tja …. als die volgende generaties zich nu eens melden bij Pak Huib?
De volgende generaties in mijn kring beginnen wazig te kijken als ik over het thema begin.
Pak Pierre
“Maar ik wil vooral andere generaties bij het project betrekking opdat de binding met het verleden niet wordt vergeten en dat deze zich niet herhaalt. wordt”
Een goed streven. Hoe wilt u het doen?
Zou het niet aan de etenstafel moeten beginnen en vervolgens in het onderwijs. Dat is immers een deel van de vaderlandse geschiedenis. En worden de jonge onderwijzers daar wel voor opgeleid? Weten ze in de straat wat een Indo is? Laat staan wat de bersiap periode inhoud.
In mijn marketing/makelaars opleiding werd gezegd dat je iets 7 tot 8 maal in een periode van een jaar moet herhalen, voordat het in de massa doordringt en ook blijft. Zou dat niet ook zo zijn met onze geschiedenis?
Pak Pierre,
Ieder richt zijn leven bewust of onbewust in en daar is alles voor te zeggen. Is totaal niets mis mee.
Maar doordat zowel Iboe Ellen als mijn persoontje op een gegeven fase in het leven koos voor de tjoe-tjoes omdat zowel dochterlief als schoonzoon in een drukke werkzame fase van hun leven verkeerden, heb ik gekozen om mijn tjoe-tjoes rust en veiligheid in hun bestaan te verschaffen, door de rol van hun ouders enigszins proberen te verlichten en ze naar en van (peuter)school te halen en op te vangen. Ben er nog steeds dankbaar voor het te hebben gedaan. Want de tjoe-tjoes gaan voor alles als ik ze gelukkig kan maken. Geldt trouwens ook voor mijn vouw.
Huib
Over tjoe-tjoes gesproken: neem een paar jongeren van niveau op in je bestuur/werkgroep/comité. Zij hebben oorlog en bersiap niet meegemaakt, maar ze zijn nog sterk en vooral: ze staan in het volle (arbeidzame) leven en hebben daarom een actuele kijk op (on)mogelijkheden. Daar heb je meer aan dan aan geflierefluit.
Pak Pierre,
Deze jongeman behoeft soms de goedkeuring van vrouwlief maar in dit geval gaat hij toch op eigen kompas. Iboe Ellen is inderdaad een vrouw naar zijn hart want al vanaf het eerste moment van het openbaar maken van mijn plannen heeft ze het gesteund, zelfs met toezegging van een donatie. Zo’n vrouw kan bij mij niet meer stuk. Heb haar ook al een “aanzoek” gedaan om plaats te nemen in het dagelijks bestuur, die ze echter tot mijn grote spijt heeft moeten afwijzen wegens het het oppas moeder- of opoeschap voor haar tjoe-tjoe’s. En dat hebben we te respecteren, mijn vrouw en ik omdat we de onze al vanaf hun geboorte ook hebben gekoesterd en nog steeds nu ze 20,16 en 13 jaar oud zijn jaar oud zijn.
Maar mocht ze zich alsnog bedenken, wat ik blijf hopen, zal ik haar met open armen verwelkomen.
Huib
Tja …. een BKV (bewust kinderloos vader) en dientengevolge ook bewust tjoe-tjoe-loos opa als ik denkt natuurlijk niet aan oppas perikelen. Ik ga op mijn oude dag vrolijk flierefluitend door het leven.
Pak Pierre
http://www.ninsee.nl/Nationaal-slavernijmonument
Ik was – zijdelings – toch benieuwd naar de manier waarop het – officiele, nationale – slavenmonument in Amsterdam tot stand is gebracht. Het was inderdaad veel werk. En ook de onthulling van het Slavernijmonument door Koningin Beatrix op 1 juli 2002 verliep niet vlekkeloos. Hooglopende emoties, verbijsterde – sussend maar ook langzamerhand agressief wordend – politie en pers, politici en koningin die hun werk ten behoeve van het monument maar snel gingen afraffelen. Kortom, chaos. Maar het publiek was vooral boos, omdat zij niet – bij de plechtigheid – bij het monument werden toegelaten.
Bedankt voor het speurwerk, Iboe Ellen.
Nou … “wij” Indo’s maken toch niet zo veel kabaal. Dus ook niet bij de onthulling van “ons” monument, ook al zou het ons worden verboden de slip van de japon van Koningin Máxima te mogen aanraken.
Overigens, ik heb gelezen dat Pak Huib nog bestuursleden zoekt. Ik denk dat hij bij gelijke geschiktheid de voorkeur zal geven aan een vrouw (met goedkeuring van de zijne).
Pak Pierre
Zowel MasRob en Pak P.Lemon zeer bedankt voor het meedenken. Ben er erg blij mee.
Hierbij stel ik beide heren voor plaats te nemen in de door hen te formeren werkgroep ter ondersteuning van het dagelijks bestuur van de stichting,
Huib
Hear, hear! Mas Rob en Pak Lemon blijken gestructureerde denkers te zijn. Ik herinner mij ook Mas Rob’s reactie op de gedachte pamflettenactie. Ik kan die zo gauw niet meer vinden. Was niet onder dit “topic” – of heb ik met de hidoeng terlaloe pèsèk gekeken?
Nochtans is het goed dat in dit stadium de lezertjes ook hun “losse flodders” neerschrijven. Brainstorm sessie via het toetsenbord zo gezegd. Hoe meer ideeën, des te beter. De positief constructieve natuurlijk. Niet de negatief afkrakende. Dan volgt de stap van het serieus evalueren van die ideeën.
Inderdaad, Pak Huib en zijn (toekomstige) bestuursleden staan een herculische taak te wachten. Maar dat was al voorzien.
Pak Pierre
Pamflettenaktie heeft Huib niet bedacht en ook niet gepropageerd, maar gewoon serieus gedachten over uitgewisseld met Pak Ron Geenen die het voorstelde. Heb zelf posters op lantaarnpalen opgevoerd en als onpraktisch en kostbaar verworpen evenals folders in brievenbussen verspreiden.
Huib
Mijn vraag was: Onder welk topic kan ik de wijze woorden van Mas Rob over “communicatie” ook weer vinden?
Pak Pierre
“maar gewoon serieus gedachten over uitgewisseld met Pak Ron Geenen die het voorstelde”
Ja dat klopt. Ik ben het ook eens dat het niet veel succes zal hebben, wanneer je brochures in brievenbussen doet. Mijn gedachten gingen meer naar de speciale gelegenheden zoals bij jullie een pasar malam of in de weekend de Indo-dansavonden met de Indo-rock. Op die avonden merk ik komen vooral de oudere Indo’s. Mijn zuster en een vriend brengen bijna iedere week-end door op zulke avonden. En dan zijn er nog vaak reünie-bijeenkomsten. Deze bijeenkomsten kan men alleen bezoeken, want de meesten van die ouderen maken ook geen gebruik van internet.
Ik heb b.v. nog regelmatig contact met Bob Schuitenmaker, die de Bangkinang reünie ieder jaar organiseert. En misschien ook een bezoekje aan een Indische toko kan helpen. Die hebben mogelijk vele ideeën.
Dit:
Pamfletten? Ik zou de communicatie nog even goed overdenken. Een communicatieplan moet een doel hebben en pas als het doel duidelijk is, kun je over de middelen beginnen. Ik kan me een paar dingen voorstellen dat je wil bereiken:
– Helder maken wat je wilt.. doelstelling en het vermijden van controverses
– bekendheid en goodwill initiatief binnen de Indische gemeenschap
– bekendheid en goodwill initatief bij politiek, schrijvende pers en omroepen
– netwerkvorming in “Indisch Nederland” (en in USA denk ik zo)
– crowdfunding – of zoals Pak Pierre in goed Nederlands zegt: met de pet rondgaan
Dit is zo uit de losse pols (binnen 5 min.) dus het is zeker niet uitputtend en goed overdacht, maar het is een begin.
De tijd dringt, want hét moment om bekendheid te geven aan het initiatief is de tijd rond de komende 15 augustus.
Dank, Mas Rob. Dat scheelt weer een jas in het uitzoekwerk.
Pak Pierre
@Hr Huib Allereerst dank voor het verzoek/suggestie. Mijn ja of nee krijgt u als het (concept) draaiboek is geschreven, iedereen het heeft kunnen lezen en erop ‘ geschoten’ is. Het idee bv is dat werkgroepen geografisch gezien niet zo ver van elkaar wonen en/of elkaars maîladres uitwisselen. Maar in deze startprocedure kan ik aan de zijlijn ‘ solo’, u of het bestuur denk ik wel behulpzaam zijn.
Misschien huist er onder de lezers een goede scenario schrijver cq iemand die het hele wordingsproces voor zich ziet en dit schriftelijk kan overbrengen. Meedenkers,supporters, activisten,donateurs etc etc bepalen dan hun rol of rollen in het verhaal en zich alvast voorbereiden op de risico’s of andere te overwinnen probleempjes.
Heel veel dan Pak P. Lemon, nogmaals, voor uw positieve ondersteuning.
Huib
@Hr Huib
Voor u tegengekomen een ( ander zie 4 juni 2015 om 23:56) behoorlijk doorwrocht studie-stuk over de indische herinneringscultuur van Marijke Schuurmans
Enkele passages uit 2 pagina’s :
***Bersiap in de vergetelheid?
In 2005 werd in Roermond voor het laatst een herdenking bij het Monument
Burgerslachtoffers Nederlands-Indië georganiseerd door de Indische Vriendenkring
Roermond en de KJBB. Volgens mevrouw A. de Bruyn van de KJBB had dit niet te
maken met een verminderde belangstelling voor de herdenking, maar lag de oorzaak in
de bestuurlijke problemen binnen de KJBB die vanaf 2006 spelen waardoor de
organisatie van de herdenking onmogelijk werd. Het enthousiasme voor de
herdenking van de burgerslachtoffers van de Bersiap en dekolonisatieoorlog nam echteral vanaf eind jaren negentig geleidelijk af.
Dit heeft naar mijn mening te maken metde opkomst van meer lokale en specifieke monumenten. Vanaf 1997 staan in Kawatberichtengeregeld berichten over oprichting van dergelijke lokale monumentenwaarbij ook aandacht wordt besteed aan monumenten voor Indië-militairen. Sinds halverwege de jaren negentig is de specifieke aandacht voor en
de profilering vansubgroepen toegenomen. Bovendien is vanwege de hoge gemiddelde leeftijd van de eerste generatie ook meer behoefte aan lokale herdenkingen, omdat ver reizen voor hen
steeds moeilijker is geworden. zie pag 84
Het burgermonument in Roermond sluit door de driehoekige constructie, door de tekst en reliëfs in de vorm van de archipel aan bij het Indisch Monument in Den Haag.
De nationale allure van de monumenten en de herdenkingsplechtigheden hebben
niet bijgedragen aan de opname in de nationale collectieve herinneringscultuur. Toen in
1995 voor het eerst een minister aanwezig was bij de herdenking in Roermond van de
burgeroorlogsslachtoffers, vond de toenmaligevoorzitter van de Commissie Herdenking
Burgerslachtoffers E. Houben dit ‘een blijk van erkenning’. In zijn toespraak roemde
minister van Binnenlandse Zaken Dijkstal de integratie van de Indische repatrianten in
Nederland als zeer geslaagd. De mythe was weer van stal gehaald.
Naar aanleiding van deze herdenking verscheen een krantenartikel in het landelijk dagblad Trouw waarinconsequent het woord ‘Bersiat-periode’ werd geschreven in plaats van bersiap-periode. Erkenning was er wel vanuit de officiële instanties , maar niet op het niveauvan de Nederlandse samenleving. zie pag 111
http://dare.uva.nl/cgi/arno/show.cgi?fid=354914
Indische oorlogsmonumenten
als begin- of eindpunt?
De Indische oorlogsmonumenten in ‘nationale stijl’ en hun rol binnen de Indische herinneringscultuur van de Tweede Wereldoorlog en dekolonisatieoorlog in Nederlands-Indië (1942-1949)
scriptie Master Cultureel Erfgoed, traject Erfgoedstudies
eerste begeleider: mw. dr. E.S.J. Captain
tweede begeleider: dhr. dr. R. van der Laarse
Universiteit van Amsterdam
april 2010
Marijke Schuurmans
Nu ik de discussie hierboven heb gelezen, heb ik voor mezelf het volgende geformuleerd:
– We nemen de tijd om het initiatief goed voor te bereiden en beslagen ten ijs te komen;
– We proberen het monument een zo groot mogelijke betekenis te laten krijgen, niet alleen voor de Indische gemeenschap, maar voor de Nederlandse samenleving als geheel;
– Het monument moet daarom voldoende impact hebben om te kunnen dienen als brandpunt van herdenking. De beoogde vorm, grootte en plaats zijn hiervan een afgeleide.
– Hieruit volgt dat het monument het best in de nabijheid van het Indisch Monument tot zijn recht komt;
– Het initiatief kan slechts slagen als het gedragen wordt door de Indische gemeenschap. We moeten er daarom bekendheid aan geven, netwerken en via een Comité van Aanbeveling er gewicht aan geven;
– Voorts moet er politieke steun worden verworven voor het initiatief. Om de politiek te helpen zich te richten op het initiatief wordt politieke drukmiddelen niet geschuwd (zie onder);
– Crowdfunding en burgerinitiatief zijn belangrijke elementen in ons streven. Beide moeten echter niet als losstaand worden gezien, maar als onderdelen van een strategisch Plan van Aanpak waarin doelen, middelen, afweging van kansen, tijdspad en communicatiestrategie zijn uitgedacht en helder geformuleerd.
Dit lijken me de eerste opgaven:
eerst
– het bij elkaar brengen van een bestuur,
dan
– het opstellen van een plan van aanpak,
en vervolgens
– het invullen van het Comité van Aanbeveling.
Andere ideeën, verbeteringen, aanvullingen?
@masrob. ‘Andere ideeën?”
Deze inventarisatie/samenvatting laat zien, wat een berg werk een comité te wachten staat. De eerste stap is aan de heer Huib die zich ontfermd heeft over de oprichtingakte en de recherche naar bestuursleden ( uit nabije kring ivm de vergaderbijeenkomsten). De 2e en volgende stappen bestaan uit het werven van supporters of opstellen v een namenlijst van vrijwilligers die bereid kunnen (!) zijn in werkgroepen te opereren ( o.a. mbt de onderdelen uitgeschreven in het plan v aanpak). Belangrijk voor die dames en heren is het tijdpad waarbinnen het e.e.a. gerealiseerd zal moeten worden.(rapportage)
Dit spoorboekje in concept kan snel via I4E als pdf ‘ je worden verspreid.Hr Huib en bestuur ‘ Pukul terus’ en sterkte…
Guernica lijkt mij geen monument wat in een museum past!!!
Het gaat om het idee en hoe dat uitgewerkt wordt. Hierboven zie ik wel uitwerkingen maar niet het idee, dat erachter zit.
ik ga ervan uit dat ideeën geld opleveren om een monument te financieren , geld levert geen ideeën op.
Van den Broek: “De kunstenaar (Zadkine) heeft op voorbeeldige en realistische wijze het lijden van de Rotterdammers tot uitbeelding gebracht. Ik verwacht ook zoiets van de kunstenaar (m/v) van het beeld voor de Buitenkamp- en Bersiapslachtoffers”.
Een idee van de heer Van den Broek. Wat mij betreft waard om over na te denken.
Zo kwam ik al denkend op Picasso en Guernica. Picasso heeft het Duitse bombardement op Guernica (ook een ramp waarbij veel onschuldigen om het leven kwamen) op zijn manier in beeld gebracht. Naar mijn smaak ook op heel indringende wijze. Kan ook over worden nagedacht. Zou iets soortgelijks (dus natuurlijk NIET een exacte copie) geschikt zijn voor het Bersiapmonument?
“Neen” schrijft de heer Van den Broek resoluut. Hij motiveert: “Guernica lijkt mij geen monument wat in een museum past!!!”. Met 3 (drie) uitroeptekens. Ik moet mij dat maar eens goed inprenten.
Maar ik had het helemaal niet over een museum en het beeld van Zadkine waarnaar de heer Van den Broek verwijst lijkt me ook geen monument “dat in een museum past”.
Tja ……..
Pak Pierre
Lijkt me een beetje te ver gaan om het ene gedenkteken met het andere te vergelijken en daarmee in overtreffende trap te willen geraken.
Een Gedenkteken ontworpen door een in de Nederlandse en Indische kunstwereld erkend beeldend kunstenaar die zich ook nauw verbonden voelt met de opgave moet voldoende zijn.
Ik wil daarbij niet in vergelijkende noch in overtreffende trap in discours geraken. Noch over de kwaliteit of de kostprijs van het Gedenkteken noch over de omvang van het ondergane leed.
Hoe kom je aan 40.000 handtekeningen als het al moeilijk is 5 handtekeningen voor het bestuur te vinden. Maar ik heb goed nieuws mede door bemoeienis van Joyce Bloem hebben we een moedig man er als bestuurslid bij die zijn nek wil uitsteken. Zijn Naam: Armand Mensingh, werkzaam bij Moesson.Ga hem daar op het komende Moesson “magazine” a.s. Zaterdag 20 juni in Amersfoort ontmoeten
Maar zo’n Burgerinitiatief resp. petitie gericht aan de regering lijkt me een prima idee zodat die ook eindelijk eens na 70 jaar haar verantwoordelijkheid neemt en dit faciliteert. Uiteraard in Den Haag en uiteraard de kosten er voor ophoest van onze belastingcentjes waar ze altijd al zo gul mee zijn in de wereld.
Huib
.
@Hr Huib O. ” het ene gedenkteken met het andere te vergelijken ”
Toch kan het zinvol zijn u te oriënteren wat er zoal aan creatief beeldhouwwerk tot stand is gebracht….van bescheiden tot monumentaal uitgevoerd.
https://www.google.nl/search?q=herdenkingsmonument&client=firefox-a&hs=r9&rls=org.mozilla:en-US:official&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0CAcQ_AUoAWoVChMIsOGM-o2NxgIVRewUCh3duAAA&biw=1366&bih=631
@P.Lemon,
Bedankt voor het attent maken van die internetpagina met al die mooie en minder mooie
herdenkingsmonumenten.
Zou er zo één twee drie geen keus uit kunnen maken. Maar mss zouden we een wedstrijd moeten uitschrijven onder de beelden kunstenaars. Maar ja dat geeft ook weer heel wat ge-oeroes.
Huib
Een goede voorbereiding is in deze ook niet weg. We hebben 70 jaar moeten wachten. Een jaartje kan er ook nog wel bij. Maar dan heb je ook wat ……
Pak Pierre
“Hoe kom je aan 40.000 handtekeningen ‘ Als dat onder nabestaanden van ‘vermisten’ al mogelijk was, dan is dat onder de veel grotere Indische gemeenschap toch wel te doen? Ik begin er niet aan, er zijn zoveel Indische jongelui! Dat is toch onze spes patriæ?
“Het [beeld] wil het menselijk lijden belichamen dat een stad moest ondergaan die slechts, met Gods genade, wilde leven en bloeien als een woud. Een kreet van afschuw om de onmenselijke wreedheid van dit beulswerk.”
Het gaat over het beeld van Zadkine, de verwoeste stad. dat staat in Rotterdam vlakbij het Maritiem Museum. De kunstenaar heeft op voorbeeldige en realistische wijze het lijden van de Rotterdammers tot uitbeelding gebracht.
Ik verwacht ook zoiets van de kunstenaar (m/v) van het beeld voor de Buitenkamp- en Bersiapslachtoffers.
Of “Guernica” van Pablo Picasso. Een oog hier, een been daar, een schreeuwende mond in de hoek.
Pak Pierre
De Rotterdammer over dat prachtige beeld van Zadkine: Dat is nou een echte Rotterdammer. Hij heeft geen hart, zijn handen staan verkeerd, en hij leeft op te grote voet. En het beeld in Delft: Naadje met de vatenkwast. En de sculptuur voor het hoofdkantoor van Unilever: de schroothoop. Wat een off-topic weer! Ik durf niet een excuus te vragen. Want die krijg ik vast niet.
Ach …. een beetje lichtvoetige leut mag toch wel tussen alle Bersiap ellende.
Ik zat in 1955 in Amsterdam op zeevaartschool en was in de kost bij een weduwe in een volksbuurt, toen het Nationaal Monument op de Dam werd ingewijd. Al gauw heette de Dam in de Amsterdamse volksmond “Penisplein”.
Pak Pierre
In de volksmond heet het ‘pijpje krijt’.
‘Penisplein’ was wellicht de benaming in de washokjes van de zeevaartschool.
Nog één bijnaam voor een standbeeld schiet mij ineens te binnen, Pak Somers.
Ruim 30 jaar geleden reed ik met de vertegenwoordiger van de Bank waar ik toen in dienst was, Jhr. Mr. Jan van Suchtelen van de Haare, op een brede allée in Jakarta. Ergens op het middenpad of op een rotonde, dat weet ik niet meer, een reusachtig beeld van een man, die op zijn hoofd een schaal torste waaruit in steen gehouwen vlammen oprezen. Ik vroeg wat of wie dat was. Dat wist Jan niet, maar wel dat het beeld onder de Nederlandse expatriates in Jakarta bekend stond als “Jan Panas”.
Pak Pierre
Ha, de Patung Pemuda Membangun, tegenwoordig ook bekend als Patung Pizza Man… zie: http://www.jakarta.go.id/web/encyclopedia/detail/3728/Pemuda-Membangun-Monumen
Hihihi ….. ja, dat is ‘m, Jan Panas.
Hij torst die schaal dus niet óp zijn grote kepala, maar er boven. Anders wordt het waarschijnlijk te panas voor zijn oetek-oetek.
Bedankt voor het aanscherpen van mijn geheugen.
Pak Pierre
Waarom-waarom —
http://slideplayer.nl/slide/2689024/
siBo
En nu wordt het zomer en zal je alle soorten (ongewassen) geuren te verwerken krijgen. Te beginnen in het openbare vervoer
Nederland van nu is niet meer het Nederland van toen u het land verliet, heer Geenen. Bijna ieder huishouden heeft een douche en de meeste inwoners van NL maken daar ook gebruik van. Zij kunnen zich zelfs zeep veroorloven.
Pak Pierre
Kan hij niks aan doen, voor het buitenland is Nederland (terecht) maar een klein landje (met een heel groot buitenland) waar ze nog op klompen lopen. Tenminste voor de Amerikaanse toeristen die in Volendam ronddwalen. Allemaal toeristen die zich laten fotograferen in onze nationale kledij.
Giethoorn gooit nu ook hoge ogen. Bij de orang-orang Tjina.
Pak Pierre
“Bijna ieder huishouden heeft een douche en de meeste inwoners van NL maken daar ook gebruik van. Zij kunnen zich zelfs zeep veroorloven. ”
Grappig dat u dat schrijft, want ik kreeg een weekje geleden een e-mail van een andere gepensioneerde Indo, die mij schreef, dat nu het warmer wordt hij minder van het openbaar vervoer gaat gebruiken, want de meesten, zegt hij, baden zich nog steeds 1x per week. Dat berichtje deed mij schrijven op dit forum.
Eén gepensioneerde Indo in de warmte maakt nog geen stinkende zomer.
Pak Pierre
“Eén gepensioneerde Indo in de warmte maakt nog geen stinkende zomer. ”
Pak Pierre
Hij niet maar blijkbaar de mensen in zijn omgeving wel. Trouwens het verbaasd mij dat er blijkbaar nog velen zijn, die nog steeds eenmaal in de week baden. En dat bedoelt mijn Indo vriend.
Tja …. meten is pas weten, meneer Geenen.
Aan de mening van die ene Indo hebben we niet zo veel. Waar loopt hij snuffelend rond en hoeveel inwoners weet hij te besnuffelen, alle 16 miljoen?
Pak Pierre
“Aan de mening van die ene Indo hebben we niet zo veel. Waar loopt hij snuffelend rond en hoeveel inwoners weet hij te besnuffelen, alle 16 miljoen? ”
Misschien bent u daar al zolang tussen de mensen, dat u er aan gewend bent. De persoon die mij het schreef heeft veel in buitenlandse functies gehad. Daarbij is de een er meer gevoelig voor dan een ander.
Trouwens in de jaren 70 was het in de tram van Den Haag ook niet erg prettig. Zeker in de spits en als de mensen in de lussen hangen.
Ik weet niet hoe het is sinds ik weg ben. U weet het beter.
Ergens gevonden:
“Elke dag douchen is de norm. Dat blijkt uit een onderzoek dat gezondNU (2009) liet uitvoeren onder 527 Nederlanders. De helft (49,3) doucht een keer per dag. Een kleiner aantal (16,1 procent) doucht bijna elke dag: vijf tot zes keer per week. Een kwart (26,4 procent) staat er twee tot vier keer per week onder. Slechts een paar mensen gaan één keer per week.
Leeftijd maakt nauwelijks verschil. Zowel jong als oud doucht zich tot de vingers gaan rimpelen. Waarom zo vaak? Omdat we het lekker vinden (66,1 procent), om wakker te worden (28,6 procent) en omdat het hygiënisch is (49,6 procent). En net zo belangrijk: anders voelen we ons vies (49,3 procent). ‘Anders stink ik’, zegt 11 procent. En een kleine 5 procent zegt ronduit: ‘Anders bén ik vies’.”
Het eens per week douchen is net zoals het prakken van de aardappelhap iets van voorbije tijden, van het Nederland van de jaren vijftig. Het is het Nederland waar de repatrianten kennis mee maakten. Sindsdien is Nederland veranderd, maar de oude beelden hebben blijkbaar een lang leven.
“Elke dag douchen is de norm. Dat blijkt uit een onderzoek dat gezondNU (2009) liet uitvoeren onder 527 Nederlanders. ”
Kijk, daar heb ik wat aan.Dank voor de info. Toch nog een vraag. Werd dit onderzoek gedaan bij mensen uit de stad alleen? De Indo vriend van mij waar de heer LaX tegen ageert woont namelijk in een klein plaatsje. Met a.w. is er verschil in het gedrag met dorpelingen. In mijn tijd in de jaren 50 was er al een groot verschil tussen een Nijmegenaar en iemand uit het dorp Beuningen.
Oeps… erg off-topic.. mijn excuses.
Nou … maar nu heeft de heer Geenen het eens van een ander gehoord (gelezen). Van een heuse doctorandus of nog hoger. Dank voor de steun!
Pak Pierre
“maar de oude beelden hebben blijkbaar een lang leven.” In ieder geval kennelijk bij de Indische gemeenschap. Leeft kennelijk nog in 1945. Niet erg, de Indische jeugd weet wel beter. De noodwoning die we in 1946 in Vlissingen kregen toegewezen had overigens een douche. Aangesloten op een boiler. Overigens is dit zweten niet helemaal off topic, dat zal vaak gebeuren bij de tot stand brenging van een nieuw Indisch Monument. Vaak onder de douche, maar dat wisten de initiatiefnemers al.
…. en ze moeten ook bestand blijken tegen een koude douche …..
Pak Pierre
Even iets rechtzetten en dan houd ik op over de bewering van een Amerindo dat de huidige bewoners van Nederland kopèt en baoe kèlèk rondlopen.
Heer Geenen, u schrijft op 14 juni 2015 om 18:27 onder meer:
“De Indo vriend van mij waar de heer LaX tegen ageert woont namelijk in een klein plaatsje”.
Als u met “LaX” mij bedoelt, dan moge ik u er op wijzen dat “ageren” volgens de dikke Van Dale betekent: 1. In rechte optreden. 2. in woord of geschrift actie voeren, strijden, vechten voor 3. optreden 4. militair optreden 5. werkzaam zijn 6. een impuls of een neurotisch conflict uitleven.
Heb ik dat allemaal gedaan jegens uw dierbare Indo-vriend? Ik heb alleen maar zijn bewering “want de meesten, zegt hij, baden zich nog steeds 1x per week” in twijfel getrokken en onder meer gevraagd waar en hoe hij zijn waarnemingen heeft gedaan. Is dat “ageren”? Ik vind in ieder geval van niet.
Dank zij de wetenschappelijke interventie van Mas Rob lijkt u overstag te gaan, want u reageert met “Kijk, daar heb ik wat aan. Dank voor de info” en met “De Indo vriend van mij waar de heer LaX tegen ageert woont namelijk in een klein plaatsje”.
Kijk, daar heb IK weer wat aan. Uw Indo vriend woont in “een klein plaatsje”. Van daaruit beoordeelt hij het sanitaire gedrag van heel Nederland en u neemt in het verre Amerika de bewering vrolijk over, terwijl u eigenlijk al weet dat uw Indo vriend door een klein gaatje de wereld in heeft gekeken, want u schrijft “In mijn tijd in de jaren 50 was er al een groot verschil tussen een Nijmegenaar en iemand uit het dorp Beuningen”.
Vervolgens levert u toch een achterhoede gevecht met de vraag aan Mas Rob “Werd dit onderzoek gedaan bij mensen uit de stad alleen?” Tja …… de vraag hebt u gelukkig aan Mas Rob gericht.
I rest my case. Terug naar het topic.
Want er zijn mensen hard aan het werk om het doel van de Stichting (i.o.) te realiseren. Mensen die van angst geen 7 kleuren ….. in de WC pot achterlaten maar iets voor de goede zaak durven te ondernemen (ik neem uw grove taalgebruik niet over; ik neem aan dat u desondanks weet waarop ik doel).
Pak Pierre
“Als u met “LaX” mij bedoelt, dan moge ik u er op wijzen dat “ageren” volgens de dikke Van Dale betekent: 1. In rechte optreden. 2. in woord of geschrift actie voeren, strijden, vechten voor 3. optreden 4. militair optreden 5. werkzaam zijn 6. een impuls of een neurotisch conflict uitleven. ”
Wanneer ik schrijf, schrijf ik met mijn kennis van het Nederlands uit de periode voor 1980. Ik heb geen van Dale woordenboek. En eerlijk gezegd hoef ik dat ook niet.
Nogmaals en als laatste aan u, mijn vriend, een gepensioneerd wetenschapper, woont in een klein plaatsje in Nederland, echter maakt veel gebruik van openbaar vervoer voor genealogische en andere onderzoeken. Ook in Amsterdam en Den Haag. Wij wisselen veel van gedachten over het familie onderzoek. Er tussen door vertelde hij mij over de mede-reizigers, hun gedragingen en ook de luchtjes.
Dat is het laatste wat ik met u deel. En daar laat ik het bij.
Heweldech dese, Bo!
Nooit eerder gehoord.
P.
Ik heb het wel eerder gehoord. Maar typeert de Indo uit de oude tijd wel vrij aardig.
Huib
Het was maar een gedachte hoe je sleutelwoorden uit de Bersiap kan uitbeelden. Ik kan er ook niets aan doen dat die muur zo lang word en ik houd het bij 3.500 geïdentificeerde doden en voor de vermisten hou ik het goedkoop bij een vlam. Na 70 jaar hebben deze doden toch recht op een gebaar om uit de vergetelheid te worden gerukt, want ze zijn eigenlijk onder de mat geschoven. Het zou voor de nabestaanden rust geven om langs die muur te lopen en dan de naam van hun geliefde(n) te lezen, toch niet tevergeefs.
Vergelijk het eens met de doden in WO2 in Nederland (muv de meer dan 100.000 Joden die in de oorlog zijn weggevoerd). Bij het bombardement op Rotterdam vielen iets meer dan 800 doden. Bij de Duitse inval in Nederland in 1940 vielen 2.332 slachtoffers aan Nederlandse zijde. Dan zijn die 3,500 doden en de weet ik niet hoeveel vermisten toch wel erg veel en dan mag er wel een geloofwaardig monument komen.
Het gaat mij niet om de grootte van een monument want die namen kan je ook op een speldeknop of chip graveren, zo nietig zijn die levens. Het gaat erom dat in Nederland gedacht wordt over de onvoorstelbaarheid van de Bersiapperiode, welk lijden dat heeft.
Er is ook nog in Indische klok in het park, ergens weggestopt. Die zou in het concept: de driehoek (Indisch monument voor, Indisch monument na , Indische klok). ook een plaats dienen te krijgen
Wart dat betreft ben ik het eens met dhr Somers, daar word je stil van en dat mag wel eens na 70 jaar.
Waarom worden alleen doden herdacht? Waarom wordt er (ook) niet GEdacht aan hen die de bersiap hebben overleefd, maar die zacht gezegd doodsangsten hebben doorstaan? Enz enz.
Slachtoffers van de Bersiap zijn niet alleen de doden, maar allen die de verschrikkingen hebben meegemaakt. Maar zouden de laatsten zich tekort gedaan voelen als een Bersiap monument werd onthuld dat hormat brengt aan de doden?
Is het niet eerder dat een dergelijk monument een belangrijke plaats kan zijn in de eigen manier van herdenken, herinneren? Het Nationaal monument op de Dam of het Indië Monument in de Scheveningse Bosjes roepen toch ook geen controverses op bij de overlevenden, ook niet bij degenen die door de hel zijn gegaan? Integendeel!
How true, good man!
Misschien ben ik wel een rare vent geworden omdat ik als kind van 7 à 8 jaar ook grote angsten heb gekend, al dan niet geïnduceerd door het gedrag en de verhalen van de volwassenen die mij omringden. Maar ik voel me niet te kort gedaan als er dadelijk een monument komt ter nagedachtenis aan hen, die het gebeuren niet overleefden en een verschrikkelijke dood zijn gestorven. Zij hebben niet van de “vrede” na 15 augustus mogen genieten. Ik wel.
Ik zal er dan ook komen met mijn eigen gedachten en herinneringen. Ook de dankbare gedachte dat ik een bofkont ben, omdat “ze” ons huis toen hebben overgeslagen terwijl er links en rechts in de buurt werd geschoten, gerampokt, gekidnapt en gemoord. Waarom overgeslagen? Ik weet het nog steeds niet. Onze huisdeuren waren gebarricadeerd met palang pintoes en meubilair, maar als ik nu aan die deuren denk, met die flinterdunne houten jaloezieën, dan weet ik zeker dat die zo waren ingetrapt.
Tja … dan toch terug naar het Monument. Het is hier en elders al vele malen en in alle toonaarden gezegd dat het gaat om vele duizenden (een poging om exacte getallen te noemen laat ik aan de geleerden over) mensen, onderdanen van het Koninkrijk der Nederlanden, wonend op Nederlands grondgebied, die onschuldig werden vermoord. Domweg omdat ze “anders” waren, tot het kamp van “de vijand” gerekend.
Menig dorp of stad in Nederland heeft zijn eigen monument ter nagedachtenis aan de plaatselijke oorlogsslachtoffers. De Surinamers hebben in Nederland hun monument ter nagedachtenis aan het slavernijverleden. Ergens in Amsterdam geloof ik, op een mooie plaats. Het zou me niets verwonderen als dat er (mede) is gekomen met subsidie van gemeente en/of Rijk.
Misschien moet de Stichting (i.o.) van Huib ook maar eens kijken hoe die Surinamers (“Westkleppen” zei wijlen mijn goede vader altijd) dat hebben geoeroest. Zijn zij zoveel slimmer dan wij, uit Indië geboren, en/of hebben ze een betere lobby en/of maken zij meer kabaal?
Think big. Misschien moet die Stichting (i.o.) ook eens kijken naar de mogelijkheden van een burgerinitiatief, om Kamersteun te krijgen voor een mooi monument op Triple A locatie (u weet wel waar). Mét subsidie. Hoeft van mij niet 100 %. Ik wil ook wel wat bijdragen.
Er zijn maar 40.000 tjakar-tjakar ajam voor nodig. Veertigduizend handtekeningetjes van hen, die uit Indië zijn geboren. Hoeveel zouden dat er nu totaal zijn? Een miljoentje? Er “repatrieerden” 50 – 60 jaar geleden zo’n 400.000. Een fractie daarvan is verder getrokken. Miljoentje in Nederland moet dus kunnen. Daarvan alleen maar 40.000 signaturen nodig. Als ik het goed heb 4 %!
The weird windmills of me mind. Misschien door de Bersiapperiode.
Pak Pierre
Tijdens de strijd om de Westerschelde, een klein stukje Nederland (Walcheren, Zeeuws-Vlaanderen en Zuid-Beveland), zijn in 1944 in enkele weken 1.440 burgers en ruim 4.000 militairen omgekomen. Mijn schoonmoeder, die ik natuurlijk nooit heb gekend, heeft het ook niet overleefd.
Ongetwijfeld zal ergens op dat kleine stukje Nederland wel een monumentje staan om aan die strijd te herinneren.
Pak Pierre
Daar zijn er meerdere van. (In Vlissingen is er in een kerk zelfs nog een monument met namen voor de Belgische burgers uit Vlissingen die in WOI in België zijn gesneuveld). Maar die Zeeuwse doden doen verder gewoon mee bij de nationale herdenking op 4 mei. Zo wil ik onze bersiapdoden ook laten meedoen op 15 augustus in Den Haag. Bij één monument, het Nationaal Indisch Monument. Pas dan worden onze doden erkend, ze bestaan echt!
Die Zeeuwse doden boffen toch maar weer. Nu die Indische doden van na 15 aug 1945 nog ……
Burgerinitiatief? U bent dé jurist in de familie.
Pak Pierre
Op zich een goede gedachte. Leer van Marokko die voor de ramadan 45 imams naar Nederland stuurt om de Marokkanen te leren hoe te deradicaliseren. (Wat een rotwoord.) Zie ik net op het journaal.
Maar voor zo’n Wall of Fame en Eeuwige Vlam voor de onbekende Indo lijkt me toch ook tamelijk megalomaan. Want de heer Bussemakers komt op een aantal van zo’n 23.500 Bersiapslachtoffers anderen op 3500. Al met al vraagt dit toch een vrij forse en dus kostbare steen en zal dus het bestaande Indisch Monument gaan overvleugelen. Daar zal niemand voor zijn en ik zeker niet.
Mr een meer kleinschalig Gedenkteken op de betreffende plek daar zijn Pak Pierre en mijn persoontje wel voor te porren.
Tenzij….ja tenzij….er een groot persoon op staat die dit kan realiseren. Wie weet of we dan nog bijbelvast blijven.
Huib
“23.500 Bersiapslachtoffers anderen op 3500” Dat is geen probleem. De geïdentificeerden liggen met naam op de erevelden en in de registers, het aantal naamloos gevonden en begraven slachtoffers is ook bekend. Er kan dus één getal worden genoemd, gevolgd door ‘vele anderen’. Maar alle namen inbeitelen is wel erg veel van het goede. Inderdaad is het dan wel een heel erg grote steen! En die namen kunt u bij de Oorlogsgravenstichting lezen. Misschien kan daar een mooie uitdraai van worden gemaakt voor het IHC in Bronbeek. Over de hele lengte van de gang. In het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk hebben ze dat ook gedaan met de slachtoffers. Heel mooi. En een doorlopende videopresentatie van kabbelend water waar die namen in oplichten. Daar word je stil van. En dat is toch de bedoeling?
Ik zou Het Indisch Monument (let op de hoofdletters) het Indisch monument laten zoals het is, dan zijn dhr Wiebenga, de kunstenares e.a. ook tevreden. Maar ik wil het monument de werkelijke en inhoudelijke Status of allure van HET INDISCH MONUMENT geven door het uit te breiden met een marmeren muur met daarin voor de eeuwigheid gebeiteld de namen van alle geïdentificeerde Bersiapslachtoffers (vgl de muur met gevallen Amerikaanse soldaten in Washington) om eindelijk Hormat te betuigen, een feit dat in Nederland tot nu toe, ondanks het onnoemlijk aantal, weinig tot geen aandacht aan is geschonken.
Dat niet alleen maar ter afsluiting van de muur een gedenksteen met een vlam voor De Onbekende Bersiapslachtoffer gelijkend aan de vlam van de onbekende soldaat onder de Arc de Triomphe , in gedachte houdend de onderhoudende en meeslepende discussies op dit blog over het precieze c.q. juiste aantal Bersiapslachtoffers in de koloniale oorlog.
Het marmeren muurtje+vlam kan bij de waterpartij staan zodat degenen die bloemen over het water willen strooien (dus niet gooien) , opdat deze (zinnebeeldend) door het water naar Indonesie worden gevoerd om zo de lotsverbondenheid met dat land uit te drukken (dit ingedachtig de wens van mijn oma dat haar as in zee zou worden uitgestrooid en zo naar Indonesie wordt gevoerd opdat zij weer herenigd wordt met haar man die in de oorlog daar is begraven).
De plechtigheid kan dan tussen deze twee symbolen plaatsvinden en eenieder kan zijns gelijk danwel zijn herinnering halen. De datum van 15 augustus kan gehandhaaft blijven want het duidt wel het einde van een oorlog aan, maar de oorlog duurde wel voort.
Think big. Dat kan nooit kwaad.
Ik ben ook voor een gedenkteken van enige allure, maar tevens ben ik niet ontbloot van realiteitszin. Die marmeren muur met al die namen en die eeuwige vlam … als dat u ernst is, dan zie ik het toch wel als een “mission impossible”.
Maar goed, als er een groot man (mag ook een vrouw zijn) opstaat die e.e.a. weet te realiseren, dan neem ik voor haar of hem mijn petje af.
Pak Pierre
“als er een groot man (mag ook een vrouw zijn) opstaat” Met 40.000 handtekeningen komt het onderwerp op de agenda van de Tweede Kamer. Die kan de minister bij zich roepen. (dit is pas nog gelukt om te proberen vermiste personen, zoals mijn Oma, een juridische status te geven, wat is de bijdrage hieraan geweest uit de Indische gemeenschap?). Pas dan kun je spreken over een Nationaal Monument met een Nationale Herdenking. Dan pas weet je of er een njet is. Opgeschreven in de Handelingen waar je naar kunt verwijzen. En ook daar is dan wat aan te doen. Hoe groot is de Indische gemeenschap in Nederland? Als je de 40.000 niet haalt, is die gemeenschap geen knip voor de neus waard. En wordt een jaarlijkse herdenking een gezellige kleine bijeenkomst van oudjes, met lekker eten. Kan je nu al een donatie ophalen bij het dichtstbijzijnde Indisch restaurant.
Waarom ben ik zo cynisch? Waarom zeur ik zo over een nationale herdenking, bij een nationaal monument? Het gaat mij niet om het herdenken. Dat kan iedereen voor zichzelf doen, ook op 15 augustus in Den Haag. Niemand kan mij daar verbieden aan mijn bersiapslachtoffers te denken. Ook al doen ze daar niet aan mee. Het gaat mij om het kennen van onze doden door Nederland als geheel. Kennen wordt gevolgd door erkennen. Dat vind ik het belangrijkst. Het nationaal herdenken bij een nationaal monument komt dan vanzelf.
Tja Pak Somers …. ik heb niets over de Stichting (i.o.) van Pak Huib Otto te zeggen. Ik ben slechts “de wilde ideeën man”, iemand die gevraagd en ongevraagd wat roept.
Maar wie weet wil Huib over zo’n burgerinitiatief nadenken en er met zijn stichting vol tegen aan. Wie weet ….. 4 % van de “Indische Gemeenschap” moet toch wel te mobiliseren zijn via al die sociale media en met al die Indische verenigingen, stichtingen, orkesten, orkestjes, koren en losse ngobrol cirkels in het land?
Kost misschien meer moeite en tijd, maar dan heb je ook wat ……..
Pak Pierre
“4 % van de “Indische Gemeenschap”
Als een ieder, die op dit forum uw opmerking lezen, handtekeningen in eigen familiekring beginnen te verzamelen, dan is er een stevige start gezet.
Alleen oppassen voor de vetvlekken van de koé lapis, spekkoek, ondé-ondé, wadjik en al het andere wat in familiekring ter tafel komt.
Pak Pierre
Nooit is – bij mijn weten – in Nederland voor de duizenden “Bersiapslachtoffers” een minuut stilte gehouden; zij worden niet “officieel” herdacht. Ook niet op 15 Augustus bij het Indiëmonument, dat alleen is voor slachtoffers van de 2de wereldoorlog in Azië, die duurde tot 15 augustus 1945. Want toen capituleerde Japan, toen was er “vrede” ………
Weinigen in Nederland weten wie die slachtoffers zijn en waarom ze slachtoffer werden. Nergens in Nederland is een prominente plek die aan hen doet herinneren. Toch waren ook zij Nederlanders of onderdanen van het Koninkrijk der Nederlanden en werden zij vermoord op wat toen nog Nederlands grondgebied was. De schattingen van hun aantal lopen uiteen van 5.000 tot 20.000. Niet te tellen dus. Velen vermist, niet terug gevonden.
Huib heeft al verschillende keren benadrukt dat zijn Stichting (i.o.) zich ten doel stelt een monument op te richten ter herdenking van ALLE slachtoffers, Nederlands, Indisch-Nederlands, Chinees, Indonesisch, Arabier, etc.
Nu een antwoord op de vraag van de heer Van den Broek, “en waarom het naast of geïntegreerd dient te zijn in Het Indisch Monument”.
Wat mij betreft – maar wie ben ik? – omdat de 2de wereldoorlog in Azië, met voor “ons” als dieptepunt de verovering en bezetting van Nederlands-Indië door Japan én de daarop volgende “Bersiapperiode” onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden (ik ga niet kibbelen over het exacte moment waarop die periode begon). Het een is uit het andere voortgevloeid. Schrandere lezertjes zullen een oorzakelijk verband zien tot Jan Coen, zoon van Pieter, maar ik wil het hier graag simpel en daarmee overzichtelijk houden.
Tja … dan kom je vanzelf in Den Haag terecht, in dat mooie park, bij dat water, waar het Indisch Monument al een poosje (sinds 1987?) staat. Bovendien claimt – dacht ik – Den Haag zelf “de meest Indische stad van Nederland” te zijn. Zij was het in ieder geval en zal tot in eeuwigheid de weduwe van Indië blijven.
Wat is dan ook logischer dan plaatsing van het door Huib gedachte monument in de nabijheid van het Indisch Monument ter nagedachtenis van de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog in Azië (tot 15 augustus 1945).
Van mij – nogmaals, wie ben ik? – hoeft het Bersiapmonument niet te worden geïntegreerd in het bestaande Indisch Monument, noch hoeft het er pal naast of dichtbij te staan, als dat om politieke of andere redenen niet kan. Maar met een beetje goede, politieke wil en een beetje respect en begrip voor de zaak zou toch ergens in dat park een mooi plekje ter beschikking kunnen worden gesteld, op loopafstand van het Indisch Monument …….
Voor de goede orde: Dit stukje schrijf ik op persoonlijke titel. Alle tekst is uit mijn hart en kepala gegrepen. Misschien ooit al in andere stukjes verwerkt, maar toch.
Pak Pierre
Een serene stijlvolle Indië herdenking die bij velen de nodige emoties heeft losgemaakt. De bersiap periode werd in woord en daad niet vergeten en zeker voor ingewijden een troost . Maar als zij later wegvallen zal deze terloops ingebrachte passage dan niet worden vergeten?
Met een tastbaar apart bersiap monument wordt in ieder geval jaar in, jaar uit voorkomen dat deze bijzondere grote groep ‘ bevrijdings-en tegelijkertijd revolutie slachtoffers’ ooit in het vergeetboek geraken.
Wat ik jammer vind van een afzonderlijk monument is dat er nooit sprake zal zijn van een nationale herdenking. Met de hotemetoten en TV. Met de Indonesische ambassadeur. Wat ook niet bekend is bij de huidige herdenking is dat krijgsgevangenen en geïnterneerden die in die kampen na 15 augustus zijn overleden, pech hebben. En dat zijn oorlogsslachtoffers, geen bersiapslachtoffers.
“Op 15 augustus herdenken we alle slachtoffers van de Japanse bezetting in Azië, zowel burgers als militairen.”
http://www.indieherdenking.nl/nl/
Er staat niet dat men uiterlijk 15 augustus 1945 moet zijn overleden als gevolg van de oorlog.
“Er staat niet dat men uiterlijk 15 augustus 1945 moet zijn overleden als gevolg van de oorlog.”
Mijn vader Eddie Geenen, werd op 19 aug. 1912 te Sawahlunto geboren en hij stierf in het CBZ ziekenhuis na een lang gevecht om de wonden te verslaan op 15 aug. 1948 Voor mij is het jaartal onbelangrijk, de maand aug. des te meer.
Op 15 Augustus gedenken we Alle slachtoffers van de JAPANSE BEZETTING zowel burgers en militairen!
Er staat niet Duitse bezetting en ook niet Bersiap of oorlog in Korea.
Huib
“Op 15 Augustus gedenken we Alle slachtoffers van de JAPANSE BEZETTING zowel burgers en militairen!”
En zo is het precies!
Ja, inderdaad. Ik zal voortaan beter lezen. Maar wel blijft het probleem met de bersiapslachtoffers. En als er geen Nationale herdenking is, heeft dit voor mij geen zin. Een Nationale Herdenking wordt bezocht door een afgevaardigde van de regering, Staten-Generaal en elke vijf jaar het Koninklijk Huis. Plus integrale uitzending op TV, voor de immobielen onder ons. Dat is pas de erkenning die ik van de staat Nederland verwacht. Zelf herdenken doe ik altijd al, bijwonen van 15 augustus in Den Haag werd een beetje te veel. En zo zullen er velen zijn, hoop ik.
“Wij staan voor een Njet, een Fait Accomplit.” Waar kan ik dat vinden, opgeschreven, en opgeslagen in welk archief? Met instemming van de Nederlandse Regering, en het Koninklijk Huis? Staat dit in de Handelingen van de Tweede Kamer? Dit is toch een zaak waar het IP werk van kan maken? Dat is teveel voor ons. En waar kan ik het njet van de Indonesische regering vinden? De ambassade moet tenslotte doen wat die regering beslist. Ik weet het, ik ben weer erg formeel. Maar een Nationale Herdenking moet formeel worden aangepakt. Wij, van I4E, zijn daar niet meer dan plebs, leuk of niet. En blijf ik de inspanningen van heer Huib c.s. hogelijk waarderen. Ik ben pas tevreden als het IP de (negatieve?) besluiten van Koninklijk Huis, regering, en Tweede Kamer kan laten zien. Uitspraken hierover van de burgemeester vind ik minder belangrijk en van de ontwerpster al helemaal niet. En de aanwezigheid van de Indonesische ambassadeur vind ik uiterst waardevol. Het gebeurde trouwens in zijn land, op de plaatsen waar zijn toenmalige regering het effectief gezag over de ingezetenen uitoefende. En hij vertegenwoordigt toch ca. de helft van onze Indonesische genen?
Pak Jan A. Somers
Het is nagenoeg een voldongen feit. De hotemetoten en katanja de ontwerpster, Haagse Burgemeester, Indonesische Ambassade zien het niet zitten.
Wij staan voor een Njet, een Fait Accomplit. Veel tijd is de generatie die wereldoorlog en bersiap hebben meegemaakt niet meer gegeven om een Nationaal Gedenkteken voor HUN slachtoffers op te richten. Veel kleinkinderen hebben opa of oma, oom of tante nooit gekend. Wat is het niet mooi voor een kind om een opa of oma te hebben die je verwent, die je leert hoe het leven in elkaar steekt. Ik zie het aan mijn eigen tjoe-tjoe’s.
Dat er op de herdenking in Breda aandacht werd geschonken en hier en daar elders waarschijnlijk ook op kleinere schaal is hartverwarmend en geeft toch wel duidelijk aan dat er behoefte bestaat aan een Nationaal Gedenkteken voor de Bersiapslachtoffers.
Maar waarom zou die Indonesische ambassadeur geen acte de presence meer willen of mogen geven ingeval ook de Bersiapslachtoffers in Den Haag worden herdacht, vraag ik me af.
Het is 70 JAAR NA DATO! En het gaat me niet om de schuldvraag maar gewoon om de Slachtoffers te herdenken die zinloos zijn omgebracht. En daar zullen we het toch wel over eens kunnen zijn.
Huib
“Het is nagenoeg een voldongen feit. De hotemetoten en katanja de ontwerpster, Haagse Burgemeester, Indonesische Ambassade zien het niet zitten.”
Who cares about de Indonesische ambassade. Laat ze weg blijven. Het is een Indische herdenking in Nederland. En die Aartsen als burger vader in de Indische stad is toch ook geen cent waard. Wat een klojo! Schud de pers in Den Haag wakker over het gedrag. Ik hoor van mijn zusje dat hij toch al niet zo populair is.
Ik heb je niet gezien, Boeroeng.
Maar desondanks …. een indrukwekkende, waardige herdenking, daar in Breda.
Dat moet vooral zo blijven. Als dat andere monument er ook maar komt. Kan meneer Jozias van Aartsen in zijn stad ook zo’n mooie toespraak houden als zijn collega in Breda.
Pak Pierre
@ PPierre/Huib. Volledig met u eens dat 15 aug.1945 en de bersiap onlosmakelijk met elkaar verbonden is. Omdat het ene in het andere is uitgelopen of te wel daaruit voort vloeit. Vraag; ‘waarom heeft men(stichting tot oprichting) het Indisch Monument afgebakend tot herdenking van de slachtoffers tot 15 aug.1945?’ Ik vermoed dat deze discussie toen ook al is gevoerd. Dat dan de Indonesië zich dan aangetrokken voelt, is natuurlijk de reinste onzin. Bij herdenken doemt altijd (meestal) een beeld/gedachte op van; waarom en waardoor al die slachtoffers.
RL Mertens probeer de hotemetoten in Den Haag er van te overtuigen dat het je reinste onzin is dat Indonesie zich dan aangetrokken voelt zoals U het formuleert.
Over het hoe en waarom zullen we het maar niet meer hebben, maar als het U lukt verdient U ook een standbeeld wat mij betreft. Met eeuwige vlam.
Huib
“—Den Haag er van te overtuigen dat het je reinste onzin is dat Indonesie zich dan aangetrokken voelt —-”
Laat Indonesie dat denken. Den Haag moet wel wat meer karakter tonen. Ze kunnen altijd zo goed met de vinger wijzen.
@Otto.Den Haag (en het oprichtingscomité) weet wel degelijk waar de schoen wringt. Dus straks ook een apart Bersiap monument.
Bij onze eerste reis naar onze geboorteland in 1980 bezocht onze groep, op verzoek van een mee reizende ex.KL’er, een begraafplaats waar zijn kameraad is begraven. Bij het aanschouwen van al die witte kruizen begon hij emotioneel te worden en te vloeken; waarom, waarvoor? Vandaar ook een aparte KL monument in Roermond (zelfs in diverse steden)
Zo heeft ieder monument toch zijn betekenis. Voor een ieder apart.
Voor mij, bij de genoemde (eventuele) Bersiap- en KL monumenten; als feit, een falend Nederlands beleid! (ten koste van zovele slachtoffers)
Het wijzen naar Indonesische gevoeligheden tekent de verkramptheid van Nederland als voormalige kolonisator richting voormalig gekoloniseerde. Ook bij een breed historische onderzoek naar de periode 1945-1950 werd dit argument gebruikt. Het lijkt erop als of Nederland ZELF invult hoe Indonesië zou reageren.
Ironisch genoeg pakt die verkramptheid ook anders uit: de verschrikkelijke canards die Nederland zich heeft gepermitteerd rond ontwikkelingsgeld richting Indonesië, een koninklijk bezoek, een Indonesische staatsbezoek aan Nederland, enzovoort, enzovoort.
Zijn er dan op het Ministerie van BuZa geen deskundigen die een coherent beleid gestoeld op realiteitszin en kennis van de Indonesische samenleving en politiek kunnen vorm geven?
Het lijkt er verdacht veel op.
Tja … als je zo vermomd gaat …..
Hopelijk geen Japans toestelletje.
Pak Pierre
“http://www.herdenking-15-augustus.nl/wp-content/uploads/2014-uitnodiging-herdenking-2014.pdf In ”
Die herdenking in Breda in 2014 vind ik persoonlijk wel mooi en hier werden, heb ik duidelijk gehoord, ook de mensen/slachtoffers van de bersiap ook herdacht. Ook hoorde ik een meisje zeggen, dat er op school over gepraat wordt. Aan het eind van de tunnel zie ik een lichtstraal.
Het herdenking monument bevalt me ook. Heel sober en eenvoudig.
Pak Pierre,
Geheel naar mijn hart gesproken!
Huib
Ik heb zo veel gezegd en geschreven. Over welk stukkie gaat het?
Pak Pierre
Het stukje dat je schreef op 11 juni om 12.50 uur. Intussen zijn er vele stukjes van later tijdstip vóór mijn reaktie op de jouwe verschenen. Maar er zijn veel meer stukken van jouw hand waar ik het inhoudelijk mee eens bent, zoals ook op die van anderen.
Ja, dat was best wel een mooi stukkie. Maar effect zeer waarschijnlijk nul. Zou Jozias het lezen, of Marc of Diederik of misschien Jesse of Silfraire?
Pak Pierre
Het verkrampte Nederlandse beleid jegens de Bersiap slachtoffers heeft natuurlijk te maken met het bewustzijn dat de opeenvolgende na-oorlogse kabinetten hebben gefaald
om een zodanig beleid te voeren dat de machtsoverdracht aan Indonesie op een realistische wijze indachtig de belofte die Koningin Wilhelmina kort voor de oorlog het Indonesische Volk heeft gedaan voor zelfbestuur in harmonie.
Maar de politici die de overdrachtsonderhandelingen moesten voeren waren blijkbaar nog teveel paternalistisch bezig zonder het ongeduld van de Indonesische politici te beseffen.
Nog steeds besefte men niet dat na die verwoestende wereldoorlog het Nederland had gesierd onvoorwaardelijk de kolonie over te dragen. Dwz. men diende natuurlijk wel afspraken te maken op zakelijke punten. Maar er was blijkbaar te weinig vertrouwen dat de Republikeinse leiders voldoende waarborgen gaven voor een veilig en welvarend land onder het nieuwe bewind.
Welbeschouwd kun je spreken dat na dit echec tot op de dag van vandaag men er de voorkeur aan geeft de Bersiap slachtoffers letterlijk dood te zwijgen. Ik zie het als een vorm van verdringing van de werkelijkheid en de eigen verantwoordelijkheid daarvoor dt men niet wil toestaan dat er een Bersiap Gedenkteken wordt toegevoegd aan het Nationaal Indisch Monument
Maar wat te denken van de opstelling van de Stichting Indisch Monument 1945?
Ja, we mogen in Bronbeek een monument(je) oprichten, maar wel zelf betalen.
Huib
Pak PLemon,
ROFFEL>>>ROFFEL>>OP TAFEL>>>als reaktie>>> (ook volgens goed Lagerhuis gebruik)
Huib
Het Indisch Monument in de Haag herdenkt de oorlog afgebakend vanaf de Nederlandse oorlogsverklaring aan Japan en de capitulatie van Japan op 15-8-1945. Die data zijn in het monument gebeiteld.
Alle slachtoffers als gevolg van het uitroepen van de Republiek op 17-8-1945 er niet
zijn vermeld en dus ook niet door middel van het Indisch Monument worden herdacht.
Alle Bersiapslachtoffers zijn gevolgd op de proklamatie en de verwikkelingen daarna en gaat de hele Indische gemeenschap aan. Blanda, Indo, Tjina, Ambon, Menado, Timor etc. en zelfs de Indonesiërs die ook het loodje hebben moeten leggen omdat ze verdacht of beschuldigd werden van Ned. sympathieën.
Dus een welbeschouwd zou een aanpassing in het opschrift voldoende moeten zijn. Maar daar schijnen de Stichting 15-8-1945 olv Wiebenga , de Burgemeester ( mogelijk de Regering) en de ontwerpster niets voor te voelen mede uit angst Indonesie kwaad te maken en de handelsrelatie op het spel te zetten. Alsof er in Indonesie niet tig Monumenten staan die voor Nederland nou ook, op zijn zachts gezegd, niet direct overlopen van respect en liefde voor Nederland.
Die situatie kennende rest dus niets anders dan het in elkaar laten knutselen van een apart Bersiapmonument en daar een goed onderkomen voor te zoeken als het mooie park in den Haag geen optie is.
Huib
@Hr Huib. HEAR, HEAR !!!! (zoals in het Brits Lagerhuis het instemmend gebrom) 😑
Dhr Atmadja, U begint weer te mekkeren. Ik dacht dat het ging om de Slachtoffers met een S , de Buitenkampers en die van de Bersiapperiode.Ik kan mij niet herinneren dat er iemand langs de weg naar Batavia/Jakarta stond met het bordje “de Bersiap begint danwel eindigt”. Op Uw manier gaat U weer op zoek naar de schuldigen/verantwoordelijken/aanstichters etc.
Ik wil het eigenlijk hebben over zoiets banaals als het Concept van het monument en waarom het naast of geïntegreerd dient te zijn in Het Indisch Monument, als dhr Atmadja het tenminste toestaat.
De bersiap-periode , althans het geweld tegen de Nederlanders is moeilijk te bepalen periode .
Wanneer is het begonnen, tegen wie , waar , en wanneer is het afgelopen ?
En door wie ?
Wat ik zeker weet is het niet voor of vlak na 17-08-1945.
Ik dacht dat velen, waaronder ikzelf, daar het een en ander over hebben geschreven. Is nog steeds te lezen.
@Pak S.A. “Wat ik zeker weet is het niet voor of vlak na 17-08-1945.”
U heeft een opfrissertje nodig ?
***Het grote geweld begon niet meteen na de Japanse capitulatie op 15 augustus 1945 en het uitroepen van de Indonesische onafhankelijkheid twee dagen later. Bijna alle ooggetuigen vertellen dat de golf van intimidatie en moord pas werkelijk losbarstte in oktober……
Op 7 of 8 oktober 1745 riepen republikeinen op Java op tot een boycot van Europeanen in de winkels. Revolutionairen wierpen barricades op en deden huiszoeking. Europeanen werden op straat aangehouden en tot hun afgrijzen gefouilleerd door gewapende Indonesische jongens. Ruyter de Wildt schrijft in zijn dagboek dat hij zich ‘het beschamende [moest] laten welgevallen door een troep schofjes gefouilleerd te worden’.
Vanaf eind september leek er pas echt iets te veranderen. Zo ook in Bandoeng. Ruyter de Wildt zag er Indonesische spandoeken die de Nederlanders opriepen weg te blijven. Steeds meer Indonesiërs verschenen op straat, gewapend met messen, stokken en bamboesperen. Veel van deze jongens waren afkomstig uit de arme stadsbuurten, waar zij gemakkelijk te mobiliseren waren.
Ruyter de Wildt beschrijft plastisch in zijn dagboek hoe ‘veel volk gewapend met messen, speren en dolken uit de dessa gangetjes kwamen opdagen’, en hij voegde eraan toe: ‘Dit uitvaagsel dacht zeker dat er geknokt zou worden, ze wilden dan bij een eventueele plundering aanwezig zijn.’ Ruyter hield het, zoals zoveel Nederlanders met hem, kennelijk niet voor mogelijk dat de Indonesiërs politiek geïnspireerd zouden zijn.
http://www.historischnieuwsblad.nl/nl/artikel/27900/het-geweld-van-de-bersiap.html
P.Lemon zegt:
10 juni 2015 om 18:36
@Pak S.A. “Wat ik zeker weet is het niet voor of vlak na 17-08-1945.”
U heeft een opfrissertje nodig ?
=======================================================
@ Pak Lemon
Zie mijn posting op ( Surya Atmadja zegt: 8 juni 2015 om 21:58)
(ook Peter v.d B dat n.a.v zijn reactie om 10 juni 2015 om 15:13 m.b.t mijn posting van 10 juni 2015 om 13:12 ).
“Wat ik zeker weet is het niet voor of vlak na 17-08-1945.”
Hoe verklaar je dan het volgende: Op 19-8-1945 werd Juliaan Morris Lavalette voor zijn huis in Malang door 3 Indonesiers van achteren aangevallen en doodgeschoten. Op dat moment stonden zijn vrouw en zijn oudste zoon, toen ongeveer 12 jaar in de deur opening en zagen het gebeuren. De 12 jarige zoon is nu ongeveer 82 en woont in Florida. De vrouw was toen ongeveer 8 maanden zwanger van mijn latere echtgenote. Ongeveer 2 jaar later stierf ook de vrouw en werd het kind meisje een wees.
Trouwens, het maakt mij niets uit wat je er van vindt. Het was en is nog steeds een laffe moord.
Misschien mag de Stichting Herdenking Buitenkampmoeders en Bersiapslachtoffers – als officiele stichting met eigen gedenkteken – op 15 augustus voortaan ook een krans of bloemetje – met bijbehorend lint met tekst of naam van de stichting – leggen bij het Nationaal Indisch Monument in Den Haag. Door middel van deze hormatbetuiging – die tijdens of na de (media)herdenking op de televisie plaatsvindt – zal de stichting dan toch een – symbolische – aansluiting vormen bij en in de nabijheid van het grote Indie-monument WO II.
Prachtig idee!
Als iemand van die andere Stichting van “toen was er vrede” die krans maar niet in het water gooit …..
Pak Pierre
Gontjeng.
Ja, Ja, bis bis.
masrob zegt:
juni 2015 om 20:11
Dit is precies het soort discussie waar het initiatief zich verre van behoort te houden. Ik ga er dus niet op in, tenminste niet nu en hier.
=====================================================
YA, 100% eens.
In andere topic , kunnen we wat mij betreft inhoudelijk verder en dieper ingaan.
Mijn excuus over mijn posting op (7 juni 2015 om 13:07)
Pak Pierre
Van vrijwel het eerste uur dat ik je via dit medium heb leren kennen via je postings heb ik je standpunten doorgaans gewaardeerd en heb ik je graag persoonlijk willen leren kennen. En dat is dacht ik aardig gelukt omdat je mijn gedachten over de bersiapslachtoffers van meet af aan hebt ondersteund. Ik heb je leren kennen en waarderen als een man die een andere niet naar de mond praat en slijmslijm, glimglim doet. Maar gewoon zijn eigen mening zegt en durft in te brengen. Niet iedereen kan er mee overweg, denk ik. Maar je komt voor je mening uit en dat doe ik ook. Soms hebben we wonderlijk genoeg dezelfde mening, maar vaak wijken we ook af. Maar dat is voor mij nooit een probleem want dat heb ik van vrienden altijd leren respecteren. Een eigen mening.
Ook met mijn persoontje zal niet iedereen door één deur kunnen, ik ben tamelijk introvert en zeker niet allemans vriend maar weet wel wat ik wil. Maar de weinige vriendschappen die ik in mijn leven gesloten heb die zijn ook voor het leven zonder dat we elkaar plat hoeven te lopen of het altijd met elkaar eens moeten zijn. Gewoon een gevoel van vertrouwen en wederzijds respect.
Daarom zullen we, ook als we ergens van mening verschillen, elkaar blijven respecteren en dat is wat ik in deze man waardeer en ik mag hopen dat het wederzijds is. En dat we ook af en toe samen een lekkere nasi rames mogen genieten. Trouwens ook Pak Bo hoop ik tot mijn nieuw verworven kontjo’s te mogen rekenen en dat is hoop ik wederzijds.
Maar laat ik ook niet Pak Brijl wegcijferen als een goede vriend die ik via deze site heb leren kennen en waarderen. Een man die voor mij veel betekent en waar ik een goede klik mee heb. Zo zullen er meer zijn op deze site, tot mijn niet geringe verwondering, want ik ben zo als mijn schoonmoeder waar ik wonderlijk genoeg ook altijd een warme relatie mee had op zijn Amsterdams zei een tamelijke “Eénmoedsganger”. Dat heeft waarschijnlijk te maken met opgelopen jeugdtrauma’s in Jappentijd en Bersiap.
Voor wie dit woord niet begrijpt, het betekent: geen allemans vriend oftewel een soort solist.
En zij was gewoon een vrouw van het volk, maar een met grote levenservaring die me heeft geaccepteerd zoals ik was vanaf het eerste moment dat ik haar leerde kennen om haar dochter mee te nemen naar Breda om voor te stellen aan mijn moeder die net uit Indonesie was gevlucht/getrapt na de Zwarte Sinterklaas.
Wie mee wil doen in onze vriendenclub zoals ik het bestuur van de stichting zie, vraag Boeroeng om mijn mailadres of telefoonnummer.
Huib
“Voor wie dit woord niet begrijpt, het betekent: geen allemans vriend oftewel een soort solist.”
Heel bijzonder om dat te lezen, want ik ben ook een eenling. De vrienden in mijn leven kan ik op de vingers van een hand tellen. Behalve de perioden wanneer ik met een paar kornuiten (een Hagenaar, een Surinamer en een Jogoslaaf) op een bar kruk zit. Want daar had ik altijd vlug heel wat gezelligheid om me heen. En ik deed wel veel werk voor grote groepen, zoals met een neef Indisch koken voor grote partijen, zoals Indische clubs/verenigingen.
Joegoslaaf inplaats van Jogoslaaf
@ Ron Geenen
Als u zoals u schrijft, de vrienden in uw leven op de vingers van een hand kan tellen dan bent u blessed.
Velen gaan door het leven zonder ooit een vriend te hebben.
Ik heb het hier niet over kenissen of cornuiten, maar over hen die door dik en dun heen je vriend blijft en die alles voor jouw overheeft, zelfs hun eigen leven als het moet.
Vaak vinden we zo’n vriend in onze ega, maar niet altijd.
“Als u zoals u schrijft, de vrienden in uw leven op de vingers van een hand kan tellen dan bent u blessed.”
Dat klopt. Ik herinner mij enkele momenten.
Over eenlingen of Einzelgänger gesproken: (Wijlen) mijn (stief)oom Barend Rader, een groot waarnemer én verteller, merkte eens op dat Indische jongens die in oorlogstijd waren opgegroeid, in een buitenkampergezin of achter de kawat en gedèk van de Japanner, Einzelgänger waren, niet geschikt voor teamsporten en kieskeurig in hun vriendschappen. Hij verwees daarbij naar zijn 2 zoons.
Ik ben er na die uitspraak eens op gaan letten en ben tot de conclusie gekomen dat oom Barend in zijn observaties goed zat. Uitzonderingen bevestigen natuurlijk de regel. Ik – van 1938 – kom uit een voetbalgezin. Pa voetbalde bij Go Ahead in Semarang en het Haagse HBS, mijn 2 halfbroers van na de oorlog ook bij HBS. Ik niet, ik was thuis het buitenbeentje. Ik ben later aan vechtsport gaan doen en was, tot mijn knieën het begaven, fervent hardloper. Allemaal inspanningen waar je in je uppie voor het resultaat moet zorgen.
Ben benieuwd naar de ervaringen van andere lezertjes.
Einzelgänger zijn daarmee nog geen zonderlingen en over het algemeen heel goed in staat om ook binnen een team grote daden te verrichten, mits zij zich voor de volle 200 % kunnen verenigen met het gemeenschappelijke doel dat wordt nagestreefd.
Pak Pierre.
Die kinderen van de anderhalve generatie groeiden op in onveilige tijden 42-50
Hoe werkte dat door. ? Depressies op latere leeftijd? Gemiddeld inkomensgroep, gemiddelde opleidingen, ziektegeschiedenis ?
Zelf bersiapslachtoffer ? Of kind van een bersiapslachtoffer ?
Hoe kwamen hun moeders uit die periode ? Met welk nadeel voor de kinderen of andersom… kinderen die onhandelbaar werden… hoe lastig werden zij voor hun moeder?
Tjaaaa.. gebroken gezinnen. Die kinderen kunnen daar over meepraten.
Er zou een onderzoek moeten komen.
“Tjaaaa.. gebroken gezinnen. Die kinderen kunnen daar over meepraten.
Er zou een onderzoek moeten komen.”
Desondanks werden en worden er velen nog steeds afgewezen door de SVB, afdelingen WUV/WUBO.
“Ik – van 1938 – kom uit een voetbalgezin. Pa voetbalde bij Go Ahead in Semarang en het Haagse HBS, mijn 2 halfbroers van na de oorlog ook bij HBS. ”
Zie het volgende artikel:
http://www.myindoworld.com/soccer-match-between-medan-and-black-diamant-sawahlunto/
Als ik naar de opstellingen van de teams kijk, dan was NOI toch niet zo gesegregeerd als men (graag) doet uitkomen. Of was dat alleen zo met voetbal? Sport verbroedert zegt men.
Ik zie in het Sawah Loento team ook de naam Theuvenet (keeper). Ik heb er eentje verscheidene keren bij bezoeken aan Bronbeek ontmoet. Hij was er vrijwilliger/parkeerwacht. Aardige man. Mede Hugenoot. Een zoon misschien?
Pak Pierre
“Ik zie in het Sawah Loento team ook de naam Theuvenet (keeper). ”
Keeper Dick Theuvenet was getrouwd en in 1942 gescheiden van mijn tante Laura Geenen, een oudere zus van mij vader Eddie Geenen. Zij was 20 jaar ouder dan mijn Pa. Tante Laura belande als een alleen staande ook in Bangkinang Jappenkamp.
Trouwens het elftal van Sawahlunto was meer het elftal van de Ombilin Steenkool mijnen en de spelers waren allen in dienst van de Ombilin.
“Trouwens het elftal van Sawahlunto was meer het elftal van de Ombilin Steenkool mijnen en de spelers waren allen in dienst van de Ombilin”.
Nou …. dan zal iedereen, blank, bruin en geel, er wel zwart hebben uitgezien. Geen gedonder over kleurverschillen.
Pak Pierre
Wat bovenstaande discussie betreft, kan ik de weloverwogen en feitelijke analyse van dhr Sommers alleen maar onderschrijven. De discussies over de Bersiap periode lopen veelal uit op een soort Rechtzaak: Beschuldigingen over het Onrech, dat is toegedaan. Maar geschiedenis is totaal anders, Geschiedenis gaat ook over de persoonlijke belevenis maar niet alleen dat. Ik waardeer daarom hoe dhr Somers de Bersiap in Surabaya persoonlijk beschrijft en e.e.a. in breder verband brengt. Dat is voor mij geschiedenis met een persoonlijke noot. Daarvan leer ik.
Het monument “Buitenkampmoeders en Bersiapslachtoffers” dient het lijden van al degenen buiten de kampen (de zgn Buitenkampers) en de Bersiapslachtoffers weer te geven, HUN lijden in HUN oorlog, Want hoeveel Buitenkampers waren daarna ook Bersiapslachtoffers? Dan wordt duidelijk dat er een continuïteit in hun lijden is , ondanks dat de oorlog was afgelopen.
Die continuïteit komt daarom het best tot uitdrukking als het op te richten monument naast het Indisch Monument komt te staan, dit om de continuïteit van het Lijden, ons lijden uit te drukken.
“Die continuïteit komt daarom het best tot uitdrukking als het op te richten monument naast het Indisch Monument komt te staan, dit om de continuïteit van het Lijden, ons lijden uit te drukken.”
Idealiter wel, maar…. als niet kan wat moet, dan moet maar wat kan.
Zo is dat. Maar de weg naar het haalbare “Next to best” kan nog heel moeizaam zijn. Daardoor moeten “wij” ons niet te snel laten afschrikken.
Zaak is dat Huib nu z.s.m. zijn Stichting kan optuigen. Ik kan mij voorstellen dat zij die zich in hun hart geroepen voelen om een bestuursfunctie te vervullen en denken de job ook aan te kunnen, te bescheiden zijn om zich op open forum te candideren.
Ik neem aan dat Huib voor gegadigden (m/v) graag zijn mailadres openstelt.
Pak Pierre
Pak Pierre,
Goed voorstel
Heb je al laten weten dat het bezoek aan de notaris werd uitgesteld naar 18 juni a.s.
Maar de concept notulen heb ik klaar en als we snel zijn zou ik de bestuursleden nog
kunnen opvoeren. Voor een ANBI stichting zijn er minimaal drie vereist maar beter is
als er vijf mensen het bestuur gaan vormen.
Als iemand de funktie van voorzitter ambieert, graag. Als gewoon medebestuurslid vind ik het ook prima.
Nogmaals ik doe het niet voor eigen eer of glorie en het is/wordt absoluut niet mijn monument maar hopelijk van de hele Indische Gemeenschap, waar ik tot nu toe weinig inbreng.
heb gehad.
Ik herhaal het nog maar eens en dan hou ik er hopelijk definitief over op: Ik werd getriggerd door de discussies over de claims van de Indonesische weduwes en kinderen.
Huib
@Hr. H. Otto Het aantrekken van bestuursleden voor een vereniging of stichting is bijna een vak apart. Qua personele bezetting is de meest natuurlijke weg te putten uit een bestaande groep vrienden, kennissen, familieleden etc Eenmaal gestart kan er voor de opvolging een beroep worden gedaan op de leden, sympathisanten, donateurs.
Overigens staat u ws een profiel of het aantal kenmerken voor ogen waar ‘het bestuurslid’ vd stichting.over moet beschikken. Zie : http://www.nieuwestichting.nl/
Nog een andere suggestie, hoewel dat misschien bij ‘professionele fondsenwervers’ meer zal spelen…
Het CBF-Keur bevordert dat het publiek er op vertrouwen kan dat met zijn gift correct wordt omgegaan.
Centraal Bureau Fondsenwerving
Anthony Fokkerweg 1
1059 CM Amsterdam
tel: 020-417 00 03
fax: 020-614 07 91
e-mail: mail@stichtingcbf.nl
http://www.cbf.nl/veel-gestelde-vragen/
http://www.cbf.nl/nieuws/#starttab
“Het aantrekken van bestuursleden voor een vereniging of stichting is bijna een vak apart.”
Misschien is Sandra Reemer een goede kandidaat, want zij heeft al Clout.
Als ik onder “clout” mag verstaan “(politieke) macht/invloed/prestige” dan moge ik vragen waaruit dat blijkt. Sandra R. heeft, voor zover ik kan nagaan, landelijke bekendheid verworven als zangeres en als (hulp)presentatrice van Tv-programma’s.
Als “clout” ook een andere voor het project relevante betekenis heeft, dan zou ik dat ook graag willen weten.
Pak Pierre
“Sandra R. heeft, voor zover ik kan nagaan, landelijke bekendheid verworven als zangeres en als (hulp)presentatrice van Tv-programma’s. ”
En die bekendheid kan een positieve keer geven aan het project, dat wordt nagestreefd. Hoe meer bekende namen je steunen, des te meer kans op resultaat. Zo wil ik ook de naam van de heer Jacq. Brijl noemen. Misschien wil hij het ook steunen. Vragen kost niets.
Heer Lemon,
Ik ben al een tijdje voor Huib bezig volgens de door u aangegeven methode, dus driftig pantjing onder vrienden en bekenden en hun vrienden en bekenden die – volgens mij – enigszins aan de “profielen” van bestuurders van de Stichting i.o. tegemoet komen. Meest logische stappen in zo’n proces. Helaas, het enthousiasme blijkt niet groot.
We hebben ook al gedacht aan een tijdelijk bestuur, om de zaak in gang te kunnen zetten om dan in alle rust verder te bouwen.
Belangrijk is dat de jongens en meisjes die de kar voorlopig of op meer permanente basis willen helpen trekken ook bij elkaar passen. We hoeven niet bij elkaar op schoot, maar we moeten elkaar aardig vinden en vertrouwen, af en toe een hapje met elkaar willen eten (niet op stichtingskosten) en hartelijk met elkaar kunnen lachen. We moeten een hecht team worden. Hoe vaak spat een bestuur na kortere of langere tijd niet uit elkaar met daverende herrie. Dat moeten we niet hebben.
Enfin, we zijn dus al hard bezig met zoeken, voorlopig in kleine kring. Taakomschrijvingen van de kernfuncties hebben we ook. Kletas-kleties gaan we verder, maar nogmaals, wie zich geroepen voelt, die luide de Tong-Tong (i.c. mail of telpon naar Huib).
Het zou heel mooi zijn als ook een paar dames zich zouden willen melden. Ik heb er wel eentje op het oog die n.m.m. veel in het bestuur zou kunnen betekenen, maar ja ….. we zitten niet in het leger waar mensen vrijwillig voor een rotklus kunnen worden aangewezen ……
Pak Pierre
Als er nieuws is over de stichting dan kan ik dit topic updaten en dateren. Dwz met de laatste datum herpubliceren en dan komt het topic weer bovenaan de pagina..
Ik ben er ook wel voor om de gebruikelijke discussies over de onafhankelijkheidstrijd niet in dit topic voort te zetten. Daar zijn genoeg andere topics voor en het is overzichtelijk dit topic en de reacties vooral te laten gaan over de stichting.
Boeroeng een goed plan.
Huib
“Kan ik het artikel die je aan de Indo hebt gezonden op je site bekijken?”
Huib
Hier is het: http://www.myindoworld.com/monument-slachtoffers-buitenkampers-en-bersiap/
Ron,
Goed verhaal Ron.
Zou je het bv ook aan andere Indische bladen kunnen sturen zoalsde Moesson en Bambu?
Huib
Ik zal vragen of Moesson en Bambu het willen plaatsen. Ook zal ik een paar anderen benaderen, zoals IndoProject, enz.
Pak Lemon,
Wat die subsidies betreft heb je kennelijk niet goed begrepen en ik zie het ook niet als bedelen, maar daarnaast wil ik ook bij de Indische gemeenschap met de pet rond voor een bijdrage.
Want het is niet MIJN Gedenkteken maar ONS Gedenkteken. Ik wil ze nadrukkelijk er bij betrekken.
Omdat het een ANBI stichting wordt hoeven over schenkingen geen belasting te worden betaald en de schenker betaalt geen schenkingsbelasting. Wordt pas interessant als het om grotere bedragen gaat en is dan zelfs aftrekbaar van de belasting heb ik begrepen. Dus eventuele nalatenschappen komen ook in aanmerking. Maar kunstvoorwerpen mag natuurlijk ook, die kunnen we gaan veilen en als het een stuk is wat ik mooi vind is het niet uitgesloten dat ik zelf ook een bod doe. Bestuursleden ontvangen GEEN salaris alleen een vergoeding voor de eventuele noodzakelijke, bewijsbare onkosten. Ik heb als zelfstandig ondernemer al eerder met dat bijltje gehakt Dus voor gelukzoekers of zakkenvullers is absoluut geen plaats.
Verder ben ik je dankbaar dat je mij attent hebt gemaakt op de slachtofferlijst van vermisten die op Javapost is gepubliceerd. Dat Gedenkteken zou alleen al voor de nabestaanden van die mensen opgericht mogen worden. Maar er zijn er natuurlijk nog heel veel meer nabestaanden die een of meer dierbaren verloren zijn.
Maar ook jou wil ik ook hartelijk danken voor je positieve benadering en hulp op de manier die je het beste ligt.
Huib
Hr Huib Otto. Las net op de Javapost site, een concrete namenlijst van bersiap slachtoffers, mogelijk is deze informatie bruikbaar bij officiële info aan autoriteiten/pers en/of onwetenden.
Zie: http://javapost.nl/2012/02/13/nog-lang-geen-vrede/
Ik heb toch een vraagje aan Pak Simon,
Welke datum mogen we dan kiezen voor het begin van de bersiap razernij als 17 augustus niet oke’ is?
Huib
Pak Simon Somers?
Pak Pierre
Dat is niet één datum, het verschilt per plaats. Dit topic ging toch niet over alleen maar de bersiapslachtoffers? Toch ook de buitenkampmoeders e.d.? Dan is de capitulatie van het KNIL een datum. U weet dat ik slechts één monument voor ogen heb. Het Nationaal Indisch Monument. Dat begint toch op een goede datum? Alleen de einddatum is fout. Ik weet dat veranderen van die datum politiek gevoelig ligt. Maar politiek dat zijn wij allen, tenminste als we ons niet van de politiek afwenden zoals ik hier vaak heb gelezen, Dat is jammer. En ik wil dolgraag dat de Indonesische ambassadeur blijft komen.
Kef…kef…Probeer eens positief te doen en niet te overdrijven. En steeds maar weer anderen onderuit te halen. Doe zelf eens wat nuttigs. Ga bv een baantje zoeken.
Huib
Huib…
Het beste is om even diep adem te halen en tot tien te tellen voordat je reageert op minder positieve reacties. Als initiatiefnemer moet je wat afstand kunnen nemen en zeker niet meegaan in een twistgesprek.
Let wel: alle kritiek moet welkom zijn, ook herken wij er ons niet in. Dat houdt ons scherp en laat ons constant nadenken over de keuzes die gemaakt worden.
Masrob,
Neem je advies ter harte. Bedankt. Ik was mogelijk wat vooringenomen vanwege het anonieme karakter van de opmerking. Maar ik ben geen politicus dus neem ook wel eens het recht om terug te slaan.
Huib
@Hr Otto. De één ziet beren op de weg en de ander geen wolkje aan de hemel.Maar u las wel uit de scriptie over de herinneringscultuur dat men alleen door politieke interesse te wekken subsidies kan genereren. U wilt deze officiële vorm van bedelarij liefst vermijden en dan rest de weg van bijdragen uit de indische gemeenschap en supporters. Wie weet schuilen er onder ons wel suikeroompjes of tantes? Informeert u bij de belastingdienst of de schenkingen aftrekbaar zijn? Mevr Molemans crowdfunding actie was toch ook succesvol? Men kreeg toen een zo’n teaser (enige blz uit het boek) te lezen en dat zou bij het bersiap monument natuurlijk ook kunnen. Donateurs en andere geïnteresseerden kunnen b v iets tastbaars opgestuurd krijgen b v een muntstuk, gipsen beeldje of ander promotiemateriaal kopen (spin-off). Pukul terus tôh. .!!
Bij Mevrouw Molemans hoopten de mensen misschien ook om alsnog een claim vergoed te kunnen krijgen. Ik heb haar ook gesteund omdat ik het sneu vond dat ze door sommigen genadeloos werd afgebrand en haar op bescheiden wijze mijn steun te laten merken. Je weet wel “Put your money where your mouth is ” heb ik ooit van mijn Amerikaanse baas van Jiddische afkomst geleerd.
Pak Huib,
Een mooi plekje, pal voor de Koempoelan.
Een ieder die daar langs gaat, kan dan even
hormat brengen aan al deze slachtoffers.
Als je even naar rechts op de foto kijkt ,
dab zie je een persoon staan bij het ”Glodok”
monument.
Een eenvoudig en treffend monument ,mss.
een idee voor het Bersiap monument
siBo
Dag Bo,
We hebben vlak bij de ingang van de Kumpulan drie of vier goede plekjes gevonden en daar ook foto’s van genomen. Bij gelegenheid zal ik je ze tonen.
De uiteindelijke plek moet wel de instemming van de commandant hebben. Zijn zijn voorletters niet M.E.? Ik heb vergeten er een notitie van te maken, maar op het bord in de hal van het museum staan de namen met voorletters van alle commandanten dus ookdie van de huidig.
Zodra ik een voorlopige schets heb ga ik zeker vooraf met je in overleg want wat je adviseert klopt precies met mijn opvatting. Het hoeft niet megalomaan te worden. Trouwens dat zouden ze bij Bronbeek ook niet willen denk ik en is ook nooit de bedoeling.
Huib.
Pak Jan A. Soomers,
Volkenrechtelijk gezien mag het uitroepen van de Bersiap dan technisch wel juist gedaan. Maar het tijdstip is uiteraard bewust gekozen omdat er een machtsvacuum ontstaan was na de Japanse capitulatie en het ontbreken van de troepen van de bestaande machthebber nl. de Nederlands Indische regering of zo U wilt de Nederlandse. En de Britse koloniale troepen staken nauwelijks een hand uit en keken de andere kant op als er burgers weden gelynched, Enkele gunstige uitzonderingen daargelaten.
Het uitroepen vaan de proklamasie ging wel degelijk gepaard met ophitsend gebrul van Soekarno c.s.
U zegt er nu gelukkig bij dat het Uw MENING is en geen feit dat Soekarno part noch deel had aan de bloedbaden ook onder zijn eigen volk. Uw mening over Sjahrir deel ik wel en niet alleen omdat hij niet heeft gecollaboreerd.
Met dat ik er de Zwarte SinterKlaas bijhaalde in 1957 wou ik de kwaadaardige aard van het beestje aantonen. Ook toen riep hij zijn volk op de resterende Nederlanders en hun sympatisanten het land uit te sodemieteren en al hun bezittingen te “NAASTEN”.
Ik was er niet bij en weet niet of deze oproep tot wederom een golf van onschuldige Indische doden heeft geleid. Voor het zelfde geld zijn er wel mensen om vermoord.
Who can tell?
Ik wil hiermee aantonen dat het in de wijze van aanpak en de aard van Soekarno ligt om een politiek geschil met geweld tegen onschuldige burgers, later zelfs tegen zijn eigen burgers proberen te winnen toen hij het met zijn invasie van N. Guinea niet kon redden.
Huib
Misschien is het verstandiger om bij het streven naar het monument ons te richten op de slachtoffers. Wat betreft ideeën rond schuldvraag en daderschap lopen de interpretaties en meningen uiteen en kunnen makkelijk voor ruis zorgen.
En die ruis moeten we vermijden. Oeverloze discussies over Soekarno en de verantwoordelijkheden en mogelijkheden van de Republikeinse regering zijn minder interessant of stelliger: contra-productief! Het leidt af van waar het ons om te doen is, namelijk het brengen van hormat aan de slachtoffers.
Huib, volgende week mail ik je nog even.
Oké Rob. Je hebt gelijk.
Huib
“Oeverloze discussies over Soekarno en de verantwoordelijkheden ” Daar ben ik het heel erg mee eens. Maar dat krijg je als je de datum 17 augustus noemt. Dat is in Indonesië terecht een nationale feestdag, en in de huidige verhoudingen moet je dat respecteren. Het is hun heilige dag, die moet je in de internationale verhoudingen niet bezoedelen met akelige gebeurtenissen in het verleden. Dat kun je vaak genoeg doen op andere momenten. Ik zie graag elke keer weer een krans gelegd door de Indonesische ambassadeur. Laat dat ongemoeid! We hebben problemen genoeg gehad.
@MR en J.S. “Wat betreft ideeën rond schuldvraag en daderschap..”
Mee eens dat de focus gericht moet zijn op de slachtoffers van die korte periode van razernij.
Echter…
Pak S.A. wijt de oorzaak aan de ‘angst’ dat de blanda weer de draad van ‘onderdrukking en uitbuiting’ zou oppakken. De zachtmoedigen verwijten de nederlandse overheid dat zij de nationalisten naar hun onafhankelijkstreven in de tijd vóór de japanse bezetting onvoldoende tegemoet zijn gekomen en nu de rekening gepresenteerd krijgen.
Maar een feit is dat de Japanse bezetter door veel te beloven en weinig geven plus de wrede bewindvoering (romusha slavernij, roof natuurlijke rijkdommen, hongersnood ) het door hen opgeleide pemuda-legertje de ogen opende en een motief gaf, zich nu maar eens definitief van iedere vreemde heerschappij te ontdoen.Dat de onderbuik vd samenleving mee reageerde was onvoorzien en mede daarmee ook de woede en onbegrip opwekte voor het onafhankelijkheidsstreven.
Zonder kennis van deze keten van oorzaken, kan de herdenking van de indische slachtoffers in een verkeerd daglicht komen te staan. De linkse politieke hoek legde sowieso de nadruk op de negatieve bijverschijnselen van een koloniale maatschappij, maar vergeet gemakshalve dat de westerse bemoeienis het land de moderniteiten (infrastructuur) bracht en culturele opwaardering. Zo slecht was alles toch niet dat men gefrustreerd de ‘europese gewortelden’ vervroegd naar tuan allah zond.
Blijft de vraag op wiens rekening de ‘bersiap-dode’ dan gezet kan worden, hoewel het ‘gepeupel’ de moordwapens hanteerde.
De tijdgeest waarin de westerse wereld op ontdekkings(handels)reizen de wereld introk en vreemd land en volk koloniseerde? De hebzucht van de mens en al zijn andere negatieve eigenschappen? Omdat bezettters en bevrijders beide behept zijn met menselijke kwaadaardige eigenschappen, was het dan die plotselinge expansiedrift vh land vd Keizer die verhinderde dat de zelfstandigheid vd archipel minder bloedig zou (kunnen)verlopen.
In ieder geval moet de algemene gedachte in dit land(de ruis) niet blijven hangen dat de inheemse bevolking zich met moord en doodslag revancheerde omdat de europeaan de (indische) samenleving onmenselijk en tiranniek leidde.Plat gezegd …hun eigen schuld, dikke bult.
“In ieder geval moet de algemene gedachte in dit land(de ruis) niet blijven hangen dat de inheemse bevolking zich met moord en doodslag revancheerde omdat de europeaan de (indische) samenleving onmenselijk en tiranniek leidde.Plat gezegd …hun eigen schuld, dikke bult.”
En alles werd veroorzaakt door de politici van de betrokken landen. En wie waren en zijn de slachtoffers? Juist, het gewone volk en dat noemen ze DEMOCRATIE.
Dit is precies het soort discussie waar het initiatief zich verre van behoort te houden. Ik ga er dus niet op in, tenminste niet nu en hier.
Het zou genoeg moeten zijn dat Indischen, maar zij niet alleen, van allerlei achtergrond en politieke overtuiging zich kunnen scharen achter het streven om een monument op te richten voor de burgerslachtoffers – voor een groot deel ouderen, vrouwen en kinderen – die vielen in een tijd van nietsontziend geweld, chaos en wetteloosheid. Ondanks de specifieke betekenis voor de Indische gemeenschap, met name degene die de tijd aan de lijve meemaakten en de nabestaanden van zij die getroffen werden door het geweld, raakt de herdenking van de Bersiap aan een breder thema, namelijk dat van weerloze burgers die knel komen te zitten in tijden van revolutionaire veranderingen en waarop de haat, angst, hysterie en moordlust van de massa zich richt of wordt gericht.
Feiten uit de geschiedenis verlopen altijd door allerlei oorzaken. Slachtoffers zijn van die feiten, die het nog kunnen navertellen, blijven zoeken naar oorzaken; waarom, waardoor? Voor mij is één feit duidelijk; het had voorkomen kunnen worden. Een ander Nederlands beleid, door een kleine groep toen ook gepropageerd, had zeker een betere resultaat gegeven dan 4 jaar strijd met zoveel slachtoffers! Die slachtoffers verdienen/moeten herdacht (te) worden. Waarbij ik zelf, zeker ook de Indonesische slachtoffers ea. erbij betrekt.
note; dit feit kwam bij mij op, toen ik Linggadjatti bezocht.
“Voor mij is één feit duidelijk; het had voorkomen kunnen worden. Een ander Nederlands beleid ……”.
Tja … u kan het niet laten, meneer Mertens. Toch maar weer effe uw mantraatje er tegenaan gooien. Kleine Cato. En toch ben ik van mening dat ………
Maar goed. Misschien kan de Stichting dadelijk een meer dan genereuze donatie voor het Gedenkteken van u tegemoet zien.
Pak Pierre
@ RL Mertens
Als u de Indonesische slachtoffers er bij wilt betrekken, waarom vraagt u dan de Republiek niet om een gulle subsidie? Aangezien de Republiek u subsidieerd om uw pijlen aangaande de Indische mythe aanhangers te richten zou dat een goede reden voor de Republiek kunnen worden, to show goodwill.
Ik vraag u dit naar aanleiding van wat u geschreven hebt op “Remco Raben bijzonder hoogleraar” 26 mei 2015 om 00.00
@PdelaCroix/Otto. -U reageert weer niet inhoudelijk op mijn ‘mantra'(?) ; ‘Het had door een gevestigde natie als Nederland toen voorkomen kunnen worden’. Het nalaten daarvan heeft grote gevolgen gehad voor de buitenkampers! Het niet verloochen van door Nederland ondertekende Atlantisch Handvest 1941; dus toezegging voor ‘merdeka’ had ons veel, heel veel ellende, bespaard. En een ….betere verhouding met de Republiek gegeven. ( dat was toch ook de insteek voor een Unie) De ‘politionele acties’ waren gewoon feiten, die niets opleverden!
-En de wijze van herdenken mag een ieder voor zich zelf bepalen.
Discussies over het dekolonisatieproces , wat deed Nederland fout , hoe had het anders gemoeten, kunnen prima in een ander topic.. Er komen nog kansen genoeg daarvoor.
Laten we dit topic reserveren voor het initiatief van een bersiapmonument
Huib Otto schrijft op facebook:
” Zaterdag 6 Juni met Joyce Bloem afgesproken op Bronbeek om te spreken over het monument ontwerp en een paar geschikte lokaties uit te zoeken nabij de Kumpulan gelegen, zoals door de commandant Dulver is aanbevolen.
Uitvoerig onder het genot van een capuccino in de nieuw geopende koffieroom bij de ingang van het museum, kwam Joyce voor een betrekkelijk klein monument ongeveer stoelformaat tot een raming van de kostprijs van zo’n 30.000 euri. En dat ligt beduidend hoger dan ik had verwacht.
Het zal nu een hele toer worden om het monument zo rond 17 Augustus als het 70 jaar geleden is dat met de Proklamatie de aanzet tot de Bersiap bloedbaden zijn gegeven.
Maar we blijven hopen op gulle donateurs en sponsors. Een plaats voor hen in de hemel kan ik niet bieden maar wel in ons hart van de nog levende nabestaanden.”
Kijk naar de foto.
FF serieus: dit boezemt vertrouwen in? Hierdoor zeg je: ja, ik ga gul doneren??
En dan nog een mini-monument ook.
Loekie,
Het is allemaal nog erg pril en veel moet nog gedaan worden voordat mensen zeggen: “ja, ik ga gul doneren”. Maar…. ik vind het enthousiasme en energie en juist het gebrek aan spin en gelikte “glossy” communicatie erg sympathiek. Een initiatief waar mensen niet het gevoel van krijgen dat veel geld opgaat aan communicatieadvies en andere deskundologen..
En dat is meteen mijn punt met de “mini” schaal van het monument. Nog even afgezien van het feit dat het werkelijke belang van een monument niet afhangt van de grootte, het bescheiden formaat is een teken dat het monument tot stand komt vanuit de gemeenschap zélf, door doodgewone Indischen en dat het geen megalomane onderneming is van mannetjesputters, interim bestuursvoorzitters met een loodzwaar ego en Indische toean besar die vooral zichzelf willen promoten.
Het echec van Het Indisch Huis en andere affaires indachtig:
Leve de kleinschaligheid en eigen initiatief!
“rond 17 Augustus als het 70 jaar geleden is dat met de Proklamatie de aanzet tot de Bersiap bloedbaden zijn gegeven.” Ik zelf zie die directe link niet. Mountbatten had een opdracht gekregen zonder de middelen daartoe. De bersiapmoorden waren niet het gevolg van het uitroepen van de staat Indonesia. De massarevolutie, gedragen door honderden ad hoc strijdgroepen, nam echter de lokale macht over waarmee feitelijk de Republiek als bestuurlijke organisatie werd geliquideerd. Het werd een explosie, massaal, spontaan, ongestructureerd en ongecoördineerd; een atomisering van de revolutie en volstrekte anarchie. Oudere nationalistische leiders, onder wie Soekarno, Hatta en Sjahrir, hadden geen enkel vertrouwen in het geweld, de moordpartijen van het gepeupel onder het banier van de revolutie zagen zij zelfs als contraproductief met het oog op internationale erkenning. Zij kozen voor de diplomasi die door de pemoeda’s als elitair, academisch/intellectueel werd afgeschilderd. Soekarno had al eerder opgeroepen de Nederlanders geen kwaad te berokkenen en de gevechten te staken; bij de veldslagen in Soerabaja en Midden-Java koos hij duidelijk de kant van de Britten. Over de pemoeda’s had hij echter geen enkele controle. Sjahrir was overtuigd van de noodzaak tot onderhandelen, het gewelddadige, anarchistische karakter van de strijd ‘has hurt our case in the eyes of the world’.
Jan A. Somers zegt:
7 juni 2015 om 12:13
1.Zij kozen voor de diplomasi die door de pemoeda’s als elitair,academisch/intellectueel werd afgeschilderd.
2.Sjahrir was overtuigd van de noodzaak tot onderhandelen, het gewelddadige, anarchistische karakter van de strijd ‘has hurt our case in the eyes of the world’.
==========================================================
1. Was het niet zo ?
De pemuda’s hadden zelf ervaren dat met de Nederlanders weinig te praten was.
2.Uiteindelijk moet Soetan Sjahrir ( vlgs een artikel in gastdocenten een Marxist ) , hij werkte samen met Tan Malaka ook erkennen dat gepraat met Nederlanders niet de beoogde doel kan bereiken( uitkomst van Linggadjati).
Veel good will gekost bij de Merdeka of Mati groep , bij de o.a de Mentenggroep plus de TNI .
“De pemuda’s hadden zelf ervaren dat met de Nederlanders weinig te praten was.” Maar Nederland had niets met de pemuda’s te maken. Nederland had te maken met de onderhandelaars namens de Indonesische regering. Sjahrir heeft toch ook nooit met Nederlandse militairen te maken gehad? Zelfs niet met generaal Spoor. Alleen met Van Mook namens de Nederlandse regering.
Ik dacht dat Sjahrir socialist was, maar voor sommigen is dat hetzelfde als een marxist, of communist of een andere …ist. Voor mij is het de man die samen met Van Mook, tegen alle tegenwerking in het akkoord van Linggadjati tot stand heeft gebracht. Dat heeft zowel Van Mook als Sjahrir de kop gekost. Maar dat akkoord is toch via Renville en Van Roijen/Roem en de RTC in de uiteindelijke akte van soevereiniteitsoverdracht terecht gekomen. En dat was toch het einddoel? Met bijna 100% politieke tegenwerking, twee politionele acties met veel slachtoffers toch in stand gebleven. In het hele politieke spel is Sjahrir voor mij aan de Indonesische kant de grootste figuur. En zijn samenwerking met Tan Malaka kan ik mij heel goed voorstellen, beiden hebben niet buigend, lachend en handen schuddend de Japanse bezetter gediend. Dat kunnen vele Indonesische leiders hun niet navertellen.
Allereerst moet mij van het hart dat ik de openlijke ondersteuning van Masrob zeer waardeer. Daardoor ben ik hem en zijn visie zeer gaan respecteren en probeer er ook rekening mee te houden. Hopelijk heeft hij dat sowieso begrepen gelet op zijn positieve maar toch opbouwend kritische benadering.
Mag ik in herinnering brengen dat ik nog binnen een jaar er in geslaagd ben sommige neuzen in de goede richting te buigen van die het voor het zeggen hebben met name die in Bronbeek zonder daar vooraf en ook daarna op mijn borst te willen kloppen. Maar ik meld dit louter en alleen in de hoop het vertrouwen van nog veel meer mensen als Masrob en Pak Pierre en Bo Keller om maar enkelen te noemen die hier goed bekend zijn, te mogen winnen. Alleen dan kan ik slagen in mijn missie. Hoop dat ze me niet kwalijk nemen dat ik hun namen heb laten vallen. Ik ben trots op deze Indo’s.
Ik put er veel moed uit om toch door te gaan, no matter what.
In reaktie op wat Pak Jan A. Somers zegt wil ik graag geloven maar in de loop van mijn lange leven doe je dat alleen in de kerk en dan nog kom je er vaak bekaaid van af. Reden waarom ik elk geloof ver van mijn bed hou. In naam van het geloof zijn de meest verschrikkelijke dingen de mensheid aangedaan. Ik moet toegeven ook goede dingen.
Hopelijk wegen die op tegen al het verderf sinds de kruistochten, de beide wereld oorlogen en meer recent de Joegoslavische oorlog en de oorlog in het Arabische en Afrikaanse kontinent met als toppunt de IS oorlogsmisdaden in naam van het geloof.
Maar ik ontzeg ieder niet het zijne en wil dat ook kunnen respecteren zo lang het niet te pas en onpas in stelling wordt gebracht Die tijd heb ik achter me gelaten in militaire dienst
Noem mij één geloof die hierin niet heeft uitgeblonken. Mogelijk Het Legers des Heils.
Het oorzakelijk verband tussen het eenzijdig uitroepen van de Republiek en het al vrij snel, was het niet al in September begonnen, uitbreken van de ongeregeldheden en de volksopstanden en bersiap moodpartijen op onschuldigen staat voor mij als een paal boven water. Ik heb het ook meer dan aan den lijve ondervonden. Was ik toen een paar jaar ouder, ik was samen met mijn Pa vermoord. Uiteraard hebben de verantwoordelijken altijd hun straatje proberen schoon te vegen. Doen ze zelfs bij onze regeringen ook nog steeds. Ik maak geen politiek statement, konstateer slechts.
Maar het valt in allen gemoede toch niet te ontkennen dat Soekarno’s oproep om alle Nederlanders op Zwarte Sinterklaas het land uit te knikkeren en alle Nederlandse bezit je toe te eigenen dat ook het laatste kontigent eieren voor zijn geld koos en zo snel mogelijk de boot of het vliegtuig nam. Bootvluchtlingen avant la lettre met dien verstande dat de meeste niet zijn gegaan om hier een beter leven op te kunnen bouwen sec maar in de eerste plaats om het vege lijf te redden.
Alle academische theorieën over het ontstaan van de revolutie ten spijt.
Huib
Goedendag Huib,
Op het moment dat ik dit begin te schrijven is het bij mij 9 uur in de morgen en dus bij jouw 6 uur laat in de middag.
Ten eerste wil ik je laten weten dat ik het eens ben met je reactie aan de heer A Somers.
De meesten belichten het genoemde onderwerp van bovenaf, dus van de politieke en/of wetenschappelijke kant. Echter er zijn vele andere factoren die je ook kan benaderen van de slachtoffers zijde.
Dan het volgende idee. Wij weten allemaal dat er vele Indo’s het slachtoffer waren van de bersiap periode en er na. Wij weten ook dat er vele Indo websites zijn.
Wij weten ook dat vooral in Nederland vele Indo organisaties zijn. Schrijf een open brief aan alle slachtoffers van bovenvermelde periode en vraagt hun of ze het belangrijk vinden dat er een monument komt ter nagedachte van hun, de vergeten groep, en hun familieleden, nog in leven of reeds overleden. Vraag de webmasters van de Indo websites en aan de organisaties om ze je artikel a priori willen plaatsen. En als laatste, vermeld hun ook de geschatte kosten en of er belangstelling bestaat ook om het te steunen. Speel gewoon open kaart.
Gisteren heb ik een kort artikel over je actie naar Rene Creutzburg van “De Indo” gestuurd en gevraagd of er plaats is in de komende editie.
Uieraard is iedere menig te respecteren. Ik wilde alleen maar mijn scheiding vertellen tussen enerzijds Soekarno (wat je dan ook over hem mag vinden) die op een volkenrechtelijke correcte manier de onafhankelijkheid van Indonesië proclameerde. Dat is 17 augustus 1945. Dat is ook de nationale feestdag van Indonesië geworden. Voor de bersiap en zijn slachtoffers komt voor mij een heel andere dag naar boven (uit vele andere dagen gekozen): 28 oktober 1945. In Soerabaja het hoogtepunt (of dieptepunt) van de moordpartijen van de bersiap. Of 10 november, mijn bevrijding uit de gevangenis. Ik zie geen koppeling tussen al die slachtoffers en 17 augustus. En dat is mijn mening, geen geloof in welke kerk dan ook. En Zwarte Sinterklaas heeft al helemaal niets met de bersiapslachtoffers te maken, laat staan met het monument voor die slachtoffers.. En als slachtoffer van zowel Kenpeitai als bersiap ben ik eigenlijk al mijn emoties en gevoelens kwijt geraakt, voor mij zijn het bijzondere gebeurtenissen in mijn leven geworden. Met mijn familie op Kembang Kuning als uitroeptekens. Misschien ook interessant te weten dat ik bij het bergen van bersiapslachtoffers in Soerabaja het Leger des Heilshospitaal als thuisbasis had. En de stoffelijke resten, of de restanten daarvan, moesten we brengen naar de snijzaal van het daartegenover gelegen RK-ziekenhuis. Maar dat had niets met geloof te maken, wij waren gewoon in dienst van het Rode Kruis, en beide ziekenhuizen werden ook door het Rode Kruis gerund. Maar ik respecteer wel uw mening. Daarvoor leven wij gelukkig in een democratisch land.
“Maar dat had niets met geloof te maken, wij waren gewoon in dienst van het Rode Kruis, en beide ziekenhuizen werden ook door het Rode Kruis gerund. Maar ik respecteer wel uw mening. Daarvoor leven wij gelukkig in een democratisch land.”
Is het niet zo, dat wij wezens allemaal het product zijn van, vaak, liefdevol echtelijk geknutsel, waarbij ieder wezen uniek is en daardoor ook unieke kronkels heeft, wat wij hersens noemen.
Daar begint gelukkig de democratie en nergens anders.
Goedenmorgen Ron,
Je zal nu nog wel slapen het is hier kwart voo 9 in de morgen, maar ik ben al ruim een uur bezig alle kontakten die ik met de vele Indo en veteranen clubs via FB teleggen en hun links met die van de FB pagina van de Stichting i.o. te delen.
Ik vertrouw er op dat nu het overgrote deel van de Indowereld die zich op FB manifesteert
nu op de hoogte kan zijn van ons initiatief om een Gedenkteken oprichten.
Op 14 Juni a.s. ga ik naar de notaris om de Stichtingsakte te laten passeren. Ook met de
uitwerking van de concept akte voor een ANBI Stichting mocht ik veel hulp van Joyce Bloem ontvangen door me een kopie van de Akte van hun Stichting toe te vertrouwen die ik aan ons eigen concept kon toetsen. Dus het zal wel lukken om de 14e zonder al te veel
problemen te laten passeren.
Ik ben je dankbaar om practische redenen als jij je met de Websites van de Indo organisaties zou kunnen bemoeien. Kan ik het artikel die je aan de Indo hebt gezonden op je site bekijken?
Huib
PS
Een aantal jaren GELEDEN geopereerd. Maar ze heeft uiteraard nog steeds medicatie.
Was ze in Nederland geopereerd dan vrees ik het ergste want mijn 3 andere zusjes waarvan twee nog jonger en mijn moeder hebben het helaas niet gered ondanks operaties.
Huib
Boeroeng: Hoe maak je een kopie van de beheerpagina van je wordpress.com?
Ik gebruik wordpress.org en als browser FireFox en die combinatie laat mij niet de “Dashboard” sitebar kopiëren. Misschien is er een andere methode?
Ron bedoel je een jpg-plaatje maken ?
Open de pagina, druk op de toets Print Screen op je keyboard. Die maakt een foto van je monitorbeeld.
Plak die foto in je fotoprogramma.
Klaar
!
“Ron bedoel je een jpg-plaatje maken ?
Open de pagina, druk op de toets Print Screen. Die maakt een foto van je monitorbeeld.
Plak die foto in je fotoprogramma.
Klaar”
Dat is bij mij niet zo makkelijk gebleken. Reden: Ik gebruik 64 bit systeem.
Ik heb met googlen het volgende bereikt. Alt+PrtScr, dan “start” en type “mspaint”, dan “paste” en vervolgens “save as” en geef het een naam als b.v. “printscreen” in jpg formaat.
Ik ben benieuwd hoe dat wordt met windows 10, want ik mag het al downloaden.
oke Ron… het is je dus toch gelukt met een omweg
Ja, het is me gelukt, maar nooit geweten, dat er vaak grote verschillen bestaan tussen 32 bit en 64 bit. Microsoft gaat langzaam volledig over op 64 bit systeem. Het gevolg dat alle aangesloten hardware zoals printers, scanners, cameras hun drivers moeten worden aangepast. Zijn de aangesloten producten oud, dan worden er meestal geen drivers meer gemaakt en ben je verplicht een nieuw apparaat aan te schaffen. Ik gebruik de 64 bit om ten eerste meer memory te kunnen in zetten en ook makkelijker met foto’s te werken en te bewerken. Hoe je het ook bekijkt, het kost altijd wel wat.
Ron,
In tegenstelling tot mijn persoontje is mijn zus, koosnaampje Bolle, een lief en zacht mens en zeker minder fanatiek. Maar ze is een aantal jaren geopereerd en heeft Chemokuren ondergaan.
Dus ik wil haar niet te veel op de huid zitten. Nu gaat het wel goed hoor voor zover mij bekend. Gelukkig ik heb mijn moeder en drie zusters al aan die ziekte op jonge leeftijd verloren. Onder de 40/50 jaar. Dus ik ga haar niet teveel pushen.
Ik heb vorig jaar Juli toen ze in Holland was tijdens de Bintang uitreiking voor mijn vader al gevraagd om e.e.a bij de Indo onder de aandacht te brengen. Kennelijk is het niet gelukt of ze is het vergeten. Ook heeft ze me de contactgegevens niet toegezonden terwijl ik toch vrijwel dagelijks kontakt met haar heb via mail (forward van mopjes) en FB.
Dus geneer je niet en doe je ding. Ze zal het mij en zeker niet jou euvel duiden.
Maar ik zal jouw email aan haar mailen.
Huib
“Vwb. netwerkvorming in Indisch Nederland en in USA kan ik melden dat ik dus via dit blog en mijn FB pagina een aanvang heb genomen. Ook Ron Geenen heeft inmiddels de FB pagina op zijn site overgenomen en zou er iets van melden in het blad de Indo, terwijl ik mijn zus Sonja die de uitgever van de Indo ook goed kent omdat ze wel een stukjes of gedichtjes schrijft zou dat ook doen. Trouwens ik heb ooit gezien dat er een gedicht van haar hand ook op dit blog is verschenen.”
Huib,
Ik wil je zus Sonja niet in de wielen rijden met haar artikel in de Indo. Dit blad heeft niet onbeperkt ruimte om iets te plaatsen. Als zij het wilt doen is het ook fijn voor mij. Wel een suggestie.
Laat het artikel ook een bankrekening vermelden voor de Crowdfunding. Als Sonja met mij contact wil opnemen is ook goed via Ron@MyIndoWorld.com
En elk artikel moet bij de redactie van Rene Creutzberg voor de 10de van de maand binnen zijn om de komende maand gepubliceerd te worden. Kort dag dus. Anders een maand wachten.
Pak Pierre,
Meende het niet serieus achter de gedèk, want ik begreep heel goed wat je bedoelde.
Want je idee heb je al eerder geponeerd en mogelijk kan je het je nog herinneren dat ik
van meet af aan zo’n plekje voor het Bersiap Gedenkteken te claimen. Maar zoals bekend
de jongens en meisjes uit de politiek die er kennelijk alles over te zeggen hebben, hebben
ons doorverwezen naar Bronbeek.
We zij het er over eens geworden dat we ons nu gaan concentreren op Bronbeek en als dat op rolletjes loopt keren we terug naar Den Haag. Mocht dat niet lukken is Almere dus je voorstel en mijn voorstel is Apeldoorn, want toen Centraal Beheer uit Amsterdam vertrok en ook Rijksinstanties als het belastingkantoor hier neerstreken, wordt er gezegd dat Apeldoorn de tweede Indische stad is van Nederland. De burgemeester kent mij al van de Bintang uitreiking en toen ik in mijn dankwoord over het Bersiap Gedenkteken sprak meende ik interesse te herkennen in zijn blik en lichaamstaal.
Maar dat is bèrès en komt pas later aan de orde. Laten we ons nu concentreren op Bronbeek,vorming van een goed bestuur, het liefst met 5 mensen, maar anders dan maar het minimum van drie, de vormgeving en de crowd funding. Hoop dat alle neuzen dezelfde kant op gaan staan en niet volgens blijkbaar oud Indische gewoonte verzand in kalang kiboet waardoor iedereen het spoor bijster raakt en er weinig tot niets van de grond komt.
Want eendracht onder de Indo’s van hoog tot laag is de sleutel tot succes wordt wel eens gezegd.
Al het andere doet nu even niet ter zake.
Huib
Pak Huib,
Ik heb in deze geen “voorstellen”, alleen wilde ideeën. Die ventileer ik. Jij en anderen kunnen die oppikken om er mee verder te gaan, of niet. No problem.
V.w.b. de te kiezen plek is mijn idee dat die optimaal zou moeten voldoen aan een set generieke eisen voor een locatie en dat die eisen optimaal in lijn moeten zijn met je doelstelling, c.q. wat je met het monument wilt bereiken.
Als je alleen een plek wilt om waardig te kunnen gedenken, dan zou ieder rustiek plekje in het land goed genoeg zijn. Wil je dat heel Nederland niet om het Monument heen kan, dan wordt de keuze alweer moeilijker …….
Een ander wild idee van mij is dat jij best de tijd mag nemen voor zoiets belangrijks als waar jij mee bezig bent en dus niet op de eerste de beste opportunity moet springen, wanneer die ver van je ideaal afstaat.
Ik geef je groot gelijk wanneer jij je nu even concentreert op het optuigen van de stichting. Niemand schijnt te trappelen, maar ……
Perseverantia vincit.
Pak Pierre
PS: Nu je mij vorige week uit de kast hebt gehaald schrijf ik jou deze dingen op “Open Forum”. Dan kunnen andere lezertjes kennis nemen van wat er leeft en waarde aan de discussie toevoegen. In dit stadium zijn alle goede ideeën welkom. Contacten met Hotemetoten die de weg kunnen banen naar de ideale locatie zijn nog meer welkom. Ik heb gelezen dat onze oud minister van BuZa mét Indië verleden zich met lobbyen in het groot bezig houdt. Nou …. wie van de lezertjes mag “Ben” tegen de oud minister en lobbyist zeggen?
PP
Hoe effectief zijn flyers of reclamefolders van Detaillisten (marketing of flyers). Het gaat dan om verspreidingsgebied (hoeveel km van de winkels) en om de boodschap van het product (bvb 2 voor de prijs van 1 en een hele korte boodschap, een soort content marketing). De vuistregel in Marketing-speak is dat 3 % reageert maar dan dien je het verspreidingsgebied goed te definieren en regelmatig flyers te sturen. Anders tendeert de reactie naar 0, er zijn betere manieren om geld over de balk of naar de TTF te gooien.
Als het gaat om een boodschap (Message) op het internet dan dienen we naar de content(Marketing) te kijken binnen de social media (vergeef me de Engelse termen want dat is gebruikelijk in Marketing (ook een Engelse term)). dan gaat het erom om followers te krijgen die de boodschap verspreiden, ik ben in de social media (Twitter, Facebook etc ) niet geïnteresseerd want het wordt gauw zo commercieel, heb ik mijn eigen channels voor. Hoe je traffic (contacten) kan genereren, dien je bij de experts te wezen. zo commercieel ben ik, ik hou me alleen bezig met biologische producten en Duurzaamheid. Alhoewel ik begin, via mijn zoon, belangstelling te krijgen voor Circulair Economy. ook Jesse Klaver kan daarover hele zinnige dingen zeggen.
Maar om terug te komen op het Nationaal Gedenkteken in Den Haag voor de Buitenkampmoeders,oma’s, tantes en Bersiapslachtoffers in vmlg Ned. Indie. ik zou het op prijs stellen als er een virtuele verbinding komt tussen de begraafplaatsen van de gevallenen in Indie/Indonesie en Nederland dmv het Internet. ik zal de eerste zijn om een (financiele) bijdrage te leveren., het originele idee van dhr Huib is het ten volle waard, of niet soms dhr van Geenen?? Ik ben benieuwd naar uw oordeel als U Initiator wilt zijn.
Voor de gevallenen is er al iets nl. het Nationaal Indisch Monument in Den Haag met de jaarlijkse herdenking. Voor de slachtoffers van de getorpedeerde Japanse schepen en de Birma spoorweg kan je in Bronbeek terecht. De Oorlogsgravenstiching daar vallen alle Japanse slachtoffers in maar ook die van de bersiap.zijn er veelal op de erebegraafplaatsen begraven voor zover ze zijn gevonden en geidentificeerd.
Ik heb de indruk dat velen helemaal niet begraven zijn zoals mijn vader. In het gunstigste geval zijn de stoffelijke resten bij elkaar geraapt en gezamenlijk in een massagraf gedaan. Dus ook zoals mijn vader.
Maar werden ze in de afgelopen 70 jaren ook herdacht? Soms wordt er naar verwezen.
Ik dacht vorig jaar door Yvonne Keuls of Gertie Verbeet. Weet het niet zeker meer.
Als er een vliegtuig met 200 Nederlanders wordt neergehaald in Oekraine maakt de politiek en heel Nederland zich druk en komt er een monument. En terecht.
In 1945/1946 zijn er hoeveel Nederlanders en ander etniciteiten ook op afschuwelijke wijze aan nhun eind gekomen, de keel doorgesneden , aan bamboe speren geregen en met kapmessen/zwaarden getjingtjangt. Who cares? De familie en nabestaanden.
Geen Gedenkteken. Geen Herdenking. Geen erkenning. De Bersiap slachtoffers, veelal Buitenkampmoeders, oma’s en tantes die met veel moeite en pijn hun gezinnen met kleine kinderen veilig door de oorlog moesten zien te loodsen zonder inkomen zonder man die gesneuveld is of in krijgsgevangenschap zware dwangarbeid moest verrichten en uiteraard de oudere mannen die niet meer in dienst hoefden.
Hoeveel mannen kwamen niet meer terug want peigerden af in de kampen door zware dwangarbeid, tropische ziekten, mishandeling of werden eenvoudig voor straf door de Jap de kop afgeslagen. En als dat nog niet genoeg is werden de schepen waarmee ze getransporteerd werden om overzee dwangarbeid te verrichten door de geallieerden getorpedeerd. Natuurlijk waren toen al velen in de strijd gesneuveld bij de Japanse inval.
Dat moeten wij het Nederlandse volk en de Regering duidelijk zien te maken en bij dat al hoort natuurlijk de koehandel waardoor de mensen nu nog steeds achter een schadeloosstelling aan moeten en ’s lands dienaren achter hun achterstallige gages en soldij. Om maar te zwijgen van de bezittingen die verloren zijn gegaan.
Dat is waar de huidige Indo’s hartzeer over hebben. Ook de kille ontvangst en het hartzeer na al die ellende niet welkom te zijn en zelfs uitgeknepen te worden want de hele mikmak moesten ze zelf betalen. De hulp was slechts een voorschot die moest worden terug betaald.
Wil je een gedenkteken? Na veel vijven en zessen mag het in Bronbeek.
Maar niet bij het Indisch Nationaal Monument want we zijn bang dat we de Indonesiers tegen het hoofd stoten. Dat kost business.
Wie het daar mee eens is moet het nu maar eens de goegemeente laten weten. Ik ben niet van plan dat langer over me heen te laten gaan en verder het zwijgen er toe te doen..
ALS HET NIET KAN ZOALS HET MOET, DAN MOET HET MAAR ZOALS HET KAN.
Voor de goede orde: ik doe het niet voor eigen eer en glorie in de Indo of Nederlandse gemeenschap of voor financieel gewin. Of rancune tegen Nederland of haar bevolking , waartoe ik me zelf zonder enig voorbehoud ook toe reken wegens aangedaan onrecht.
Ik probeer een ereschuld afgelost te krijgen aan al die vergeten Bersiapslachtoffers en hun nabestaanden die wij als Indo gemeenschap ons toch ook wel mogen aantrekken.
Het zijn onze doden. Ook wij zijn verantwoordelijk als er niets tot stand komt want eendracht maakt macht. We maken ons druk over claims op Japan, Nederland, Indonesia. En terecht. Maar nu is de kans ons ook druk te maken over onze slachtoffers die mede door toedoen van de falende Nederlandse regering tot deze treurige calamiteiten hebben geleid. Ook de toenmalige Indonesische leiders valt veel te verwijten en zeker de ophitsing van het volk om geweld te gebruiken teneinde hun doeleinden te bereiken.
Hou me ten goede. IK VERWIJT DE HUIDIGE INDONESIERS TOTAAL NIETS en draag ze het gebeurde ook niet na. Mijn oma was een Indonesische vroedvrouw: Vrouwe Rakinah staat er in de papieren.
Laat ons nu dus eens een keer samen MET elkaar optrekken om een doel te bereiken.
Huib
“Laat ons nu dus eens een keer samen MET elkaar optrekken om een doel te bereiken.”
Goed geschreven en ben het met je eens. Eigenlijk zou het voor Nederland een hele makkelijke oplossing geweest zijn als ze net als hier in Amerika een Nationale “Memorial Day” zouden hebben ingevoerd. Dan is dat een herdenkingsdag voor iedereen. Het Indisch monument is dan voor iedere gevallene zonder uitzondering.
Onderhand lijkt dat wel DE oplossing met al die naoorlogse missies in diverse oorlogen waar jongens en meisjes sneuvelen of voor hun leven lichamelijk en geestelijk verminkt.
Lijkt me een goed plan en misschien kunnen zij die er over gaan er gemakkelijker mee instemmen zonder bang te hoeven zijn voor ongenoegen met wie dan ook.
Maar dan zal denk ik de tekst op het monument wel moeten worden aangepast en net zoals in Amerika alle namen van de gevallenen op een muur worden gebeiteld.
Is dat trouwens wel zo? Geldt dat ook voor burgers zoals in die vliegtuigen en de twin towers?
Maar het idee trekt me wel aan.
Huib
@Hr Huib “Ik probeer een ereschuld afgelost te krijgen aan al die vergeten Bersiapslachtoffers en hun nabestaanden die wij als Indo gemeenschap ons toch ook wel mogen aantrekken.”.
Sluit u aan in de rij vd vaak moeizaam tot stand gebrachte monumenten in de ‘Indische’ herinneringscultuur.
***Gepolitiseerde herinneringen.
Wat de ‘actieve herinneraars’ gemeen hebben, is dat zij het vaak zijn geweest die het Nederlands-Indische verleden op de publieke agenda hebben gezet. In hun relatie tot ‘de rest van de samenleving’, lijkt een algemene tendens te zijn geweest de geleidelijke invloed van hun herinneringen in het publieke domein.
Locher-Scholten koppelt dit aan sociaal-culturele processen waaronder de emancipatie van Indische groeperingen zelf.
Dat vormt het eerste belangrijke kenmerk van de herinneringscultuur rond Nederlands-
Indië: de thema’s en collectieve herinneringen hierin concentreren zich op de eerste plaats rondom concrete groepen voor wie het verleden een identiteitsvormende functie heeft. Het ‘succes’ van deze spelers in de herinneringscultuur (qua agendering en invloed) is voor een belangrijk deel afhankelijk van de mate waarin ze zich politiek kunnen manifesteren. ‘Herinneringen ’ die op een bepaalde manier geïnstitutionaliseerd zijn, of worden vertolkt door een organisatie met politieke armslag, hebben een grotere kans zich naar een ‘hoger collectief niveau’ op te werken.
Een eerste voorbeeld van herinneringspolitiek was het optreden van de Nederlands-
Indische Bond van Ex-krijgsgevangenen en Geïnterneerden (NIBEG). Deze organisatie, die tussen 1945 en1963 actief was, bepleitte de erkenning en herdenking van de oorlog(sslachtoffers) in Nederlands-Indië.
Het moeizame proces dat ten grondslag lag aan het geïnstitutionaliseerde resultaat van de inspanningen(een ‘Indonesische urn’ in het nationaal monument op de Dam, in 1950 toegevoegd aan die van de 11 Nederlandse provincies en onthuld in 1956), illustreert twee dingen: allereerst hoezeer deze herinneringspolitiek was gekoppeld aan één collectief (Nederlanders uit Indië in plaats van alle betrokkenen) dat zich als pressiegroep manifesteerde ; daarnaast hoezeer het succes van zo’n pressiegroep op nationaal niveau afhing van de politieke context. Het dekolonisatieconflict en de daaropvolgende complexe relatie tussen Nederland en Indonesië maakten de kwestie erg politiek gevoelig. De herinnering aan de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië
kon dan ook pas publiek worden toen deze werd losgekoppeld van die aan het proces van dekolonisatie. De laatste raakte daarmee snel op de achtergrond.
Een minder beladen omgang met het verleden werd pas mogelijk nadat Indië ook echt verleden was geworden, na de overdracht van Nieuw Guinea eind 1962.
Locher-Scholten gebruikt het voorbeeld van de ‘urn’ in vergelijking met twee andere monumenten waarin de oorlogsjaren in Indonesië centraal staan, om de veranderende herinneringscontext te illustreren.
De eerste daarvan was het ‘vrouwenmonument’ (1971) ter herinnering aan het leed in de Japanse vrouwenkampen. Ook deze kwam tot stand op initiatief van een belangenvereniging , maar werd uiteindelijk zonder overheidssubsidie in Apeldoorn geplaatst.
Het Indische Monument in Den Haag(1988) kwam in een andere context tot stand: met overheidssubsidie en in samenwerking tussen herinneraars en verschillende ministeries. Dat de politieke erkenning van het monument veel groter was,laat zien wat er in de jaren tachtig in de herinneringscultuur rond Indië veranderd was. De herdenking op 15 augustus van de Japanse capitulatie was geïnstitutionaliseerd geraakt, de aandacht verbreed naar alle slachtoffers van die oorlog (ook Indonesiërs), en de pijnlijke herinneringen werden meer als specifiek Indisch erkend.
De symbolentaal was daardoor meeveranderd van ‘nationale heroïek’ (Nederlandsevrouwen in de kampen als onverzettelijke moeders) naar ‘gedeeld leed’.
Hoe complex in dit verband de relaties tussen verschillende niveaus van herinneren zijn
, illustreert Esther Captain in haar studie naar de kampervaringen en -herinneringen. Zij signaleert dezelfde ontwikkelingen, maar dan in persoonlijkemémoires. De emancipatie van slachtoffergroepen die mede door de veranderende politieke context had plaatsgevonden, was dus zowel een gevolg van (collectief geworden en gepolitiseerde) individuele herinneringen, als sterk van invloed op (de narratieve presentatie van) die herinneringen zelf.
Uit:
‘Een spiegelende oppervlakte’
Een onderzoek naar de herinneringscultuur
rond Nederlands-Indië
Scriptie Research Master Geschiedenis
Vrije Universiteit Amsterd
Daan de Lange
Klik om toegang te krijgen tot DeLangeThesis.pdf
“Sluit u aan in de rij vd vaak moeizaam tot stand gebrachte monumenten in de ‘Indische’ herinneringscultuur.”
Daarom heb ik persoonlijk een hekel aan de politiek. Je bent altijd afhankelijk van de big No No’s!
Ze doen tegen je moeilijk en naar het buitenland (Indonesie) spelen ze een politiek spelletje.
Ik ben bereid om mensen zoals Huib, Sandra Reemer en Griselda Molemans te helpen, maar verder blijf ik als een single person opereren.
Ach ja …. die 7 kleuren ……
Pak Pierre
@P.Lemon. Ik heb de scriptie snel doorgelezen. Ik mis een uitdieping van de herinneringscultuur van “blijvers” en “trekkers” . Zeg maar de in Indië-gewortelden en de ‘trekkers’ waren diegenen die net een paar jaar in Indië waren .
Zeg maar Pa en Ma Bloem versus Pa en Ma van Mark Rutte.
Twee groepen die verenigd herinneren op 15 augustus-herdenkingen, maar toch een aparte benadering verdienen in zo’n onderzoek.
En misschien duidelijker stellen dat de derde groep is “the folks back home” .. De herinneringscultuur in Nederland in het algemeen. die zijn basis vind in de Nederlandse bevolking die niet in Indië was geweest
Leuke interessante bespiegelingen in de scriptie verder.
Pak Lemon
Niets nieuws dus onder de zon. Maar hoop dat je er niet mee wil aangeven dat we bezig zijn met een mission impossible. Wat het overigens misschien wel is al het aan sommigen ligt. Maar het zou fijn zijn als de Indische gemeenschap ook voor deze betrekkelijk kleine groep slachtoffers, er wordt al gekissebist of het er nou 3000 zijn of 30.000 of zelfs veel meer en we gaan berekeningen loslaten om het juiste aantal te extrapoleren
Ook het begrip genocide is wel of niet van toepassing in het bersiap geval en we laten allerlei wetenschappers opdraven die het wel of geen genocide noemen.
Een ding is zeker de mensen zijn zonder uitzondering op gruwelijke wijze afgeslacht en getjingtjangt. Daar schijnt ieder wel over eens te zijn.
Of er een Gedenkteken moet komen idem dito . Maar ik krijg allengs toch wel de indruk dat velen bereid zijn dit doel te ondersteunen maar een oud Amerikaans gezegde luidt:
PUT YOUR MONEY WHERE YOUR MOUTH ARE
Tegen het eind van de maand hoop ik zover te zijn dat de Stichtingsakte officieel is gepasseerd zodat er een Bankrekening geopend kan worden waarop sponsors hun bijdrage kunnen overmaken.
Omdat het een ANBI Stichting is, dus voor een goed doel, hoeft geen schenkingsbelasting door de Stichting te worden betaald en komt al het geld ten goede aan het doel te weten de oprichting van het Gedenkteken in Bronbeek en in het verdere verschiet ook een landelijk Gedenkteken hopelijk op een plekje ergens bij het huidige Nationaal Indisch Monument als de Politici die het voor het zeggen hebben een akal gevonden hebben om van hun angst van een boos Indonesia af te komen.
Het bestuur zal dan mogelijk nog niet helemaal kompleet zijn maar ik heb goede hoop dat het lukt tegen die tijd.
Huib
“Ook het begrip genocide is wel of niet van toepassing in het bersiap geval en we laten allerlei wetenschappers opdraven die het wel of geen genocide noemen.” AUB niet doen. Laat die slachtoffers met rust. Alleen maar hormat brengen. Dat wordt nu praktisch niet gedaan. In ieder geval niet bij ons Indisch Monument in Den Haag op 15 augustus. U weet het, toen was het vrede. En daarna lekker eten. Op z’n Indisch.
“voor zover ze zijn gevonden en geidentificeerd.
Ik heb de indruk dat velen helemaal niet begraven zijn zoals mijn vader. In het gunstigste geval zijn de stoffelijke resten bij elkaar geraapt en gezamenlijk in een massagraf gedaan.” In mijn geval niet één slachtoffer kunnen identificeren. Wel geteld, en naamloos begraven. Soms was het niet mogelijk de stoffelijke resten uit elkaar te houden, vooral bij opgraven voor een definitieve herbegrafenis. Toch wel zoveel mogelijk geteld, en netjes in een verzamelgraf. (vroeger heette dat massagraf, is hetzelfde) Elk jaar kom ik op het ereveld in Vlissingen en ga dan speciaal langs de onbekende soldaten, known unto God. Zij krijgen nooit bezoek.
Op de benedenste foto ziet u 2 verschillende verzamel graven aangeduid. Een met namen en de andere zonder naam. http://www.myindoworld.com/field-of-honor-leuwigajah-outside-cimahi/
“een virtuele verbinding komt tussen de begraafplaatsen van de gevallenen in Indie/Indonesie en Nederland dmv het Internet” Wat moet ik me hierbij voorstellen? Er is een goede website van de Nederlandse Oorlogsgravenstichting (https://oorlogsgravenstichting.nl/) met zoekfunctie. Eventueel te zoeken via http://www.hetindischknooppunt.nl/pages/links.html. Er is de website http://en.tracesofwar.com/ met zoekfunctie zoals http://en.tracesofwar.com/article/8319/Dutch-War-Cemetery-Kembang-Kuning.htm .
Op al deze websites zelfs op naam met eigenschappen te zoeken! Met foto’s! Ook de naamlozen.
Pak Pierre,
Zoals je misschien wel weet onderschrijf elke syllabe ik je verhaal zonder enig voorbehoud.
Bronbeek blijf ik zien als eerste aanzet en ondertussen gaan we door om het Gedenkteken bij het Nationaal Indisch Monument geplaatst te krijgen. Het is daarom dat mijn eerst reaktie toen ze me een schatting van de kosten gaf die er mee gemoeid gaan dat ik wel even schrok. Was het voor plaatsing in Den Haag had ik er minder moeite mee gehad.
Dat brons een gewild object is voor het boevengilde is me natuurlijk niet ontgaan, maar elk dorp hier in de omgeving heeft opeen markant punt wel een bronzen monumentje staan. Die van Wim Kan en Corry Vonk is meen ik al een kopje kleiner gemaakt.
Maar de commandant van Bronbeek suggereerde de toepassing van brons in verband met geringer onderhoudsgevoeligheid en daar wil ik wel rekening mee houden. Want Bronbeek moet het uiteindelijk ook wel goedkeuren evenals de exakte plaats waar hij moet komen te staan.
Toen Joyce enthousiast reageerde over dat klewang verhaal van die oude Bronbeeker
heb ik er eigenlijk niet over nagedacht dat het een slecht idee was. Maar ik ben het met je eens.
Wat betreft die prijsopgave kan ik je het eigenlijk niet helemaal met je eens in dit speciale
geval van Joyce Bloem. Zij heeft erg veel affiniteit met het Indisch gebeuren.
Ze heeft de Bersiap plaquette op de muur van het Nijmeegs stadhuis ook gemaakt en op
haar projekt Sawah Blanda schuin tegenover Bronbeek in Velp gaan alle verhalen van Marion Bloem zelfs over de Indisch ellende en exodus. Het woord Bersiap komt zelf op één van de pagina’s van het stenen boek met Indische verhalen op stenen pagina’s die verspreid liggen om een verbeelding van een sawah.
Ook heeft Frans L. zoals je misschien weet een jeugdvriend, een goede recensie over haar kunstenaarschap. En ik heb een goed gevoel bij haar wat niet weg neemt dat er meer goede Indische beelden kunstenaars zullen rondlopen al ken ik ze niet
Ik verschil dus op dit punt wel met je van mening. Een kunstwerk is nmi onvergelijkbaar met het bouwen van een mooi huis.
Maar don’t worry, ze gaat een schetsontwerp maken met bijbehorende begroting want ik haar al te kennen gegeven dat de haalbaarheid valt en staat met de fondsen die we kunnen krijgen.
Huib
Sorry voor door de haast ontstane kromme fouten die er in zitten.
Huib
“gaan we door om het Gedenkteken bij het Nationaal Indisch Monument geplaatst te krijgen.” Voor mij is daar geen afzonderlijk gedenkteken nodig. Met het wijzigen van de statuten, en de teksten op en bij het monument hebben we dan één nationaal monument, met één herdenking, door de TV integraal uitgezonden, voor al onze slachtoffers! Kost minder, en dat kan waarschijnlijk door de stichting Nationaal Monument worden betaald. Detaillering van die nieuwe tekst kan iedere keer door de sprekers worden benadrukt, elk wat wils. Mits niet gesproken over vrede! Bijkomend groot voordeel: Elk jaar ontmoeten alle mensen met uiteenlopende doelstellingen elkaar. Een beetje samenhang in de Indische gemeenschap!
Dat is lijkt me een heel goed compromis idee. En gewoon een mooie plaquette erbij.
Huib
Tja … als ik mijn oor goed te luisteren heb gelegd bij de man die zich opwerpt als adviseur en vertrouweling van de Stichting Indisch Monument, dan zal een absoluut en onwrikbaar “njèt” gaan gelden voor plaatsing bij of in de buurt van het Indisch Monument, ook al is het gedenkteken maar een half A4-tje groot.
Ik ben bang dat de man in deze gelijk heeft. Hij wilde het niet beamen toen ik vroeg of hier zwaarwegende “politieke” motieven aan ten grondslag lagen, maar zijn zwijgen sprak voor mij boekdelen. Tja … als mannen en vrouwen van de Indonesische ambassade tegenwoordig ook op rij nomor satoe zitten bij de 15-augustus herdenkingen, dan moet je realistisch zijn.
“We” moeten dus al zeer tevreden zijn met een plekkie aan de overkant van het water, achter de bossages. Maar het zou toch mooi zijn … in dat openbare park van de Weduwe van Indië, met al dat groen en die uitstraling van rust en vrede …….
Pak Pierre
Ik heb persoonlijk niets tegen Joyce Bloem en ik twijfel niet aan haar integriteit, bonafiditeit en vakvrouwschap.
Het lijkt me nochtans goed zakelijk gebruik om in dit soort zaken even verder te kijken dan onze hidoeng-hidoeng pèsèk lang zijn. Voor wat betreft de kosten ben je dat – naar mijn bescheiden mening – ook verplicht aan de geldgevers die straks – als jij boft – zich in groten getale zullen melden als donateur van de Stichting en/of als eenmalig suikeroom/tante. Verder lijkt het me goed dat je dadelijk niet alleen op prijs, maar ook op ontwerp kan kiezen uit meer dan satoe sadja.
Pak Pierre
Pak Pierre,
Terimah Kasih voor je advies.
Sta open voor andere kunstenaars/beeldhouwers van Indische of andere huize.Ik ken geen andere. Als je er meer weet, leg kontakt en doe een aanvraag. Ik hoor het wel en zal er samen met jou tijd voor vrij maken. Die bronsgieterij in Maastrich wist er wel een.
Ik kan er om te beginnen een mailtje aan wijden en naar de naam informeren.
Huib.
Ik heb wel ideeën, maar we kenne het ook in de groep gooien. Vergroot de visvijver. Zoveel lezertjes op I4E (en op Facebook, maar daar waag ik mij niet op).
We moeten er ook geen haastproject van maken. 15 aug 2015 haal je zeker niet.
Ajoooo luidjes ….. help Huib nu aan ideeën (en aan goede bestuursleden m/v: secretaris, penningmeester, commissaris ICT, PR & Communicatie, Fondsenwerving – Huib heeft ook hotemetoten en BIN-ners nodig voor een Comité van Aanbeveling, hopelijk niet allemaal uit de Indische entertainmenthoek).
Nu nog effe geen tijd om met de bedelnap rond te gaan. Dat komt ietsje later.
Pak Pierre
Pak Pierre,
Daarom leg ik me er nog niet bij neer wat die hotemetoot ons heeft laten doorschemeren. Maar laten we het stap voor stap doen en geen roet in het eten gooien. Als we nu daarover te veel röhring maken wordt ons de medewerking voor Bronbeek ook nog ontnomen.
Voorlopig maar eerst die Stichting definitief in het leven roepen. Datum door de notaris is zojuist verzet naar de 18e Juni want er is daar een spoedgeval tussen gekomen,
What can you do? Andere notaris zoeken kost ook weer tijd., dus heb ik er maar genoegen mee genomen. Trouwens andere beeldhouwer ook. Joyce is aan de slag gegaan met een voorlopig schetsontwerp en we zien wel wat ze er van bakt. Ik houd de vinger aan de pols.
Als Gedenkteken in Bronbeek er staat en plechtig geopend (door wie?) dan is het tijd om
ons bij leven en welzijn te gaan wijden aan een plaats bij de weduwe van Indie.
Ja, zolang de politiek last heeft van die 7 kleuren dat ze Indonesie boos gaan maken dan
kan het nog een lange adem vergen. Voor Rusland waren ze niet bang toen het Maleisische vliegtuig werd neergehaald. Van Baalentje en Timmermannetje voorop.
Huib
Huib
Pak Pierre
Kasian een monument in den Haag achter de bossages uit het gezicht van de boze buitenwereld. Ja toch weer achter de gedèk met die lui. En daar gaan ze als makke kambings.
Huib
“Het na 70 jaar realiseren van een Nationaal Gedenkteken in Den Haag voor de Buitenkampmoeders,oma’s, tantes en Bersiapslachtoffers in vmlg Ned. Indie”
– een nationaal gedenkteken is een gedenkteken dat is opgericht met uitdrukkelijke medewerking en steun van de regering. Is die medewerking en steun niet gegeven, dan is het niet nationaal.
– waar zijn de vaders, opa’s, ooms gebleven?
– Bersiapslachtoffers. Dat zijn zij die uitsluitend ten tijde van de bersiapperiode slachtoffer zijn geworden? Niet in de periode daarna?
– Bersiapslachtoffers. Dat is eenieder die ten tijde van de bersiap slachtoffer is geworden? Ongeacht ras en nationaliteit?
Pak huib,
deze dame is ook te benaderen
http://www.greetbeeldeninbrons.nl/
siBo
Huib Otto zegt 8 juni 2015 om 13:22: “Pak Pierre – Kasian een monument in den Haag achter de bossages uit het gezicht van de boze buitenwereld. Ja toch weer achter de gedèk met die lui. En daar gaan ze als makke kambings”.
Ik heb het over die bossages gehad om die andere Stichting, die van “toen was er vrede”, niet helemaal tegen je plannetjes in het harnas te jagen.
De vele duizenden mensen wier nagedachtenis je hoog wilt houden, verdienen natuurlijk een gedenkteken op een prominente plaats in Nederland, niet ergens achter de gedèk. Mijn idee is dat het best zou kunnen in het uitgestrekte park waar ook het Indisch Monument staat, maar dan ver genoeg om niet gezien te hoeven worden vanuit het Indisch Monument, maar zeer beslist niet “uit de loop” en weggemoffeld achter de rododendrons. Ga er maar eens een keertje kijken.
Anders moet je op zoek naar gemeentes die redelijk centraal in het land liggen en die welwillend staan tegen de plaatsing van jouw monument.
Neerlands jongste gemeente Almere, 37 jaar oud en toch al 200.000 inwoners, heeft nog maar een paar jaar geleden een “Indische Wijk” gebouwd, met straatnamen die aan het voormalig wingewest herinneren, 65 jaar nadat Nederland dat wingewest verloor. Een gemeente met zo’n ruim Indisch hart zou best wel te benaderen zijn voor plaatsing van je monument, op een prominente plaats, b.v. langs “De Evenaar”, de hoofdweg in die gloednieuwe Indische buurt.
Pak Pierre
Hier in Amerika hebben ze een portable memorial wall voor gesneuvelde Vietnam Veterans.
Zoiets zou gemaakt kunnen worden voor de Bersiap memorial, met namen en/of beelden.
Het lijkt mij veel goedkoper dan een onroerend monument en het voordeel is ook dat het verplaatst kan worden naar een plek waar de plechtigheid wordt gehouden.
http://www.travelingwall.us/
Prachtig idee voor zo’n groot land met zoveel gesneuvelde militairen in zoveel missies.
Hier zou het ook nuttig kunnen zijn om herdenkingen van plaatselijke comités zoals in Breda en Rotterdam ten dienste te kunnen zijn. En zeker nu Nederland ook aan diverse gevaarvolle missies meedoet.
Huib
http://www.4en5mei.nl/herinneren/oorlogsmonumenten/monumenten_zoeken/oorlogsmonument/3322
Er bestaat toch al een verplaatsbaar Indie monument (Nijmegen), ontworpen door de kunstenares Joyce Bloem?
Het “Indie-monument” in Nijmegen bestaat uit twee delen: een plaquette en een verplaatsbaar gedeelte dat meegenomen kan worden naar bijeenkomsten voor de Indische gemeenschap.
Iboe Ellen,
Misschien ben ik wat ouderwets, maar voor de Bersiapslachtoffers zou ik toch graag een vaste herdenkingsplek willen zien. Centraal gelegen, op een plaats waar dat het beste hoort: Den Haag, de weduwe van Indië. Eens per jaar, in mei/juni gaan alle Indootjes er heen op pelgrimstocht, voor de TTF.
Waarom dan ook niet op 15 aug. Eerst naar dat ene Monument, dan hormat brengen bij het andere, of omgekeerd, aan die niet te tellen doden. Misschien krijgen “we” voor het cachet die generaals en die ene admiraal nog zo ver dat ze effe doorlopen naar het Bersiap Monument, na hun plechtige kranslegging bij dat van de oorlog in Indië TOT 15 augustus 1945.
Een mobiel monument lijkt me toch te veel op een bordkartonnen decor in de schouwburg.
Overigens ben ik van mening dat het bestuur (i.o.) van de Stichting Bersiap Monument (i.o.) best een vrouw, desnoods ééntje maar, kan gebruiken.
Pak Pierre
“Wat betreft die marketing met pamfletten doen veelal detaillisten die ze in elke brievenbus laten stoppen door verspreidingsbedrijven.”
Dat is een algemene methode, dat vermoedelijk overal wordt toegepast. Hier wordt statistisch aangenomen, dat malers ongeveer 8 maal in de brievenbus moeten gedaan worden, voordat de mensen gemiddeld je naam en doel weten te onthouden. Dat is ok zolang je de kosten van de belasting mag aftrekken.
Ik hoop altijd dat ze eenzijdig zijn afgedrukt op normaal papier. Gebruik ik voor klad in de printer. Zuinigheid geleerd van mijn Zeeuws meisje.
“Ik hoop altijd dat ze eenzijdig zijn afgedrukt op normaal papier. Gebruik ik voor klad in de printer. Zuinigheid geleerd van mijn Zeeuws meisje.”
Ik weet niet of u wel zo zuinig er mee bent. Ik weet niet wat bij u het papier kost, maar ik heb vorige maand net een doos met 10 maal 500 vellen afdruk papier bij een wholesale zaak voor nog geen $40 gekocht. Wat het duur maakt is de inkt voor een printer. Als u de hoeveelheid inkt uit een cartridge houder omrekent naar een liter dan is de prijs nog duurder dan goud. Mijn Canon kleuren printer, die ik alleen voor foto’s gebruikt, heeft 5 kleuren. Als ik een set zou kopen, kost mij dat ongeveer $75. Echter er is een goedkopere methode. Ik koop kleine flessen inkt, waarmee ik iedere inkt houder zelf vul en zo’n flesje inkt voor zeker 10 en wat meer vullingen kost mij $5.90. Kijk dat is zuinig werken. Daarnaast heb ik ook een laser printer van het merk Brother. De grafiet houder kost mij $45 en ik kan er zeker 3000 vellen mee afdrukken.
Dus als u geld wilt besparen, dan moet u beginnen met de gekleurde vloeistoffen te leren omgaan.
Misschien vergeten?: Wie het kleine niet eert, ….. Het gaat niet om direct gewin, het is een manier van leven, het wordt een automatisme. En een beetje denken aan het milieu. Ik druk nauwelijks iets af, en dan alleen zwart, klad snel.
“Misschien vergeten?: Wie het kleine niet eert”
Wat je aan de ene kant spaart, kost het je aan de kant vele malen meer. Ik druk vaak nogal wat af omdat ik ook oudere Indo’s help met aanvragen b.v. voor aow tegoeden en ook WUV/WUBO, daarnaast allerlei gegevens betreffende hun huis, zoals vormen van hypotheken en de gerelateerde kosten. En dan is een gebruikt velletje papier nu niet bepaald een vorm van service. Trouwens de “toner Cartridge” van de Brother printer komt in een doos waarin ook een gratis label is voor het terugzenden naar de company, want die wordt dan weer met grafiet gevuld en gebruikt.
Daarnaast moeten de centjes toch ook blijven rollen, want mijn vrouw en ik kunnen het toch niet in ons graf meenemen.
Je zou natuurlijk ook billboards laten drukken en aan lantaarnpalen laten ophangen.
Maar het kostenplaatje lijkt me ook erg hoog te zijn.
Huib
“Je zou natuurlijk ook billboards laten drukken en aan lantaarnpalen laten ophangen.”
Ik weet van diverse gemeenten hier, die dat niet toestaan.
Zal in Nederland ook wel zo zijn tenzij je betaalt…..
Dus wie heeft meer goed bruikbare ideeën voor de Stichting, want we ontkomen er niet
aan om fondsen te werven. Ik heb net op de FB een verhaal gepost van mijn ontmoeting op Bronbeek met Joyce Bloem en haar man om over het Gedenkteken te praten.
Ik viel bijna van mijn stoel en kreeg zware hartkloppingen (lol) toen ze me een schatting gaf wat een betrekkelijk klein monument zowat ter grootte van een stoel samengesteld uit een natuurstenen basis en een bronzen opbouw. 30.000 euri !!!!! Het is of je een huis gaat bouwen.
Dus is nu is een goede Crowd Funding aktie zeker onontkoombaar want op mijn leeftijd zal ik wel geen hypotheek kunnen lostornen. Wie heeft goede ideeën???
Helaas kan ik op deze site geen foto’s plaatsen, ik heb me nog nooit in verdiept in het trucje, dus mss is Boeroeng zo goed zoals altijd dat te delen van mijn FB pagina.
Trouwens ook nog bedankt voor het mailen van de wordpess info.
Huib
Ik ben niet zo geschrokken van de prijs. Niet omdat ik het bedrag zo uit mijn vestzak zou kunnen toveren, maar omdat een beetje monument nu eenmaal zoveel geld en zelfs nog meer kost. Denk aan de hoge uurloontjes van de ontwerp(st)er, de uurloontjes voor de uitvoering en de kosten van het gekozen materiaal.
Met respect voor Joyce Bloem en wat zij voor de Stichting zou kunnen betekenen, ik zou Pak Huib adviseren om met meerdere kunstenaars om de tafel te gaan zitten en naar hun ideeën te luisteren. Dat is volstrekt normaal, Joyce zal hem dat niet euvel gaan duiden (zo neem ik aan). Als ik een huisje zou moeten laten bouwen, dan zou ik ook met meerdere architecten en aannemers gaan babbelen.
Op materiaal zou b.v. wat kunnen worden bespaard. Als ik lees dat in het idee van Joyce B. nogal wat brons is verwerkt, dan houd ik mijn hart vast. Ook om andere redenen: Brons is bij het dievengilde zeer begeerd tegenwoordig ……..
Ik vertoon mij niet op FB en dus heb ik het hele verslag van Huib niet gelezen. Maar ik hoorde iets over een klèwang die in het monument zou moeten worden verwerkt. Oeps denk ik dan …. liever geen wapens. Daarmee zijn die mensen om wie het gaat omgebracht. Als niet met klèwangs, dan met goloks en bamboe roentjing. Ik ga niet verder op het gruwelijke detail in.
Ik weet niet hoe het precies moet worden, maar wat mij betreft moeten de slachtoffers op de voorgrond staan, de mannen, vrouwen en kinderen die het gruwelijke is overkomen. Weerloos waren zij, en angstig. Vreselijk bang. Ik zie moeders die hun kinderen proberen te beschermen. Mannen die wanhopig verzet bieden. Een kind dat zich probeert los te rukken van zijn belagers.
Verhalen te over die een kunstenaar met de juiste dosis inlevingsvermogen zouden kunnen inspireren. Het monument moet geen haat zaaien, maar wel de herinnering levendig houden aan wat “daar” gebeurde met duizenden weerloze mensen, “toen het al vrede was”. “Daar” was toen Nederlands grondgebied en die slachtoffers “daar” waren allen Nederlands onderdaan, ongeacht de noemer waaronder zij officieel stonden geregistreerd: Europeaan, gelijkgestelde, Inlander, Chinees, Vreemde Oosterling.
Deze slachtoffers mogen door Nederland niet vergeten worden, tot in lengte van dagen. Het zou dan ook in Nederland een prominente plaats moeten krijgen.
Veel plaatsen in Nederland hebben monumenten ter nagedachtenis van omgekomen inwoners van die plaatsen. De plaatsen waar Bersiapslachtoffers zijn omgekomen liggen niet meer op Nederlands grondgebied. “Het Rijk in Europa” zal dus gastvrijheid moeten bieden.
Er moet in dat Rijk tenminste één plaats zijn, die zich wil opwerpen als goed surrogaat “tehuis” voor het Monument. Logischerwijze een plaats die nauw met de Indische historie is verbonden. Bronbeek zou zo’n plaats kunnen zijn. Maar helaas, weinig Nederlanders zullen Bronbeek weten te vinden. Die locatie zal naar mijn mening dan ook in onvoldoende mate kunnen voldoen aan het criterium “prominente plaats om de herinnering aan de Bersiapslachtoffers levendig te houden bij zoveel mogelijk Nederlanders”.
Een plekje in het mooie park in Den Haag waar ook het Indisch Monument staat zou niet alleen ideaal, maar in historisch perspectief ook logisch zijn: Het formele einde van WO II in Azië op 15 augustus 1945 en de bersiapperiode gingen immers nagenoeg traploos in elkaar over.
Het Bersiapmonument hoeft niet dichtbij dat Indischmonument te staan. Zelfs niet in het zicht ervan. Het park is heel groot. Den Haag, claimt nog steeds de meest “Indische” stad van Nederland te zijn. Zij kan dat waar maken door het Bersiapmonument de waardige plaats te geven die het ruimschoots verdient.
Pak Pierre
“Ik ben niet zo geschrokken van de prijs. Niet omdat ik het bedrag zo uit mijn vestzak zou kunnen toveren, maar omdat een beetje monument nu eenmaal zoveel geld en zelfs nog meer kost. Denk aan de hoge uurloontjes van de ontwerp(st)er, de uurloontjes voor de uitvoering en de kosten van het gekozen materiaal. ”
Ik ben niet op de hoogte van alle prijzen in Nederland. Wel hoor ik van mijn zusje dat het de laatste tijd uit de hand dreigt te lopen. Een andere zaak is, dat ik met de gedachte loop, indien ik een Indo beeldhouwer ben, ik voor een Indisch herdenking monument, een speciale prijs zou aanbieden. Zoiets als kostprijs. In zo’n geval hoef ik geen geld te verdienen.
Daarnaast heb ik inderdaad gehoord dat brons enorm wordt gestolen. (Te lage straffen?) Daarom misschien beter van gietijzer.
En als Den Haag uit politiek oogpunt (business met Indonesie) geen monument met dat onderwerp wil, zijn er beslist andere steden zoals Rotterdam, die misschien er wel interesse in hebben. Of in de nieuwe stad Zoetermeer.
Ja en beslist geen steek voorwerpen omsmelten. Daar heb ik ook de meest gruwelijke verhalen over gehoord en gelezen.
Ja en dan het ontwerp zelf. Wat moet er eigenlijk worden uitgebeeld?
Door uw schrijven, kreeg ik het volgende idee. Ik heb een pleegzusje van 76, die heel alleen woont ongeveer een 150 km van mij vandaan in Apple Valley. Toen ik hoorde hoe moeilijk ze het had, heb ik mij ingezet om haar aan de WUV te helpen. Dat is mij uiteindelijk gelukt. Tijdens die periode werd ze o.a. op verzoek van de SVB ook onderzocht door een Psychiater. Ik hoorde later van haar zelf, dat ze vaak last had van nachtmerries. Ze zag steeds hetzelfde. Volwassen mensen, mannen, vrouwen met kinderen aan de hand. Allen broodmager en lompen over hun botten. Ze schuivelden allemaal in een richting. Ik dacht zo dat bovenstaande best een beeld voor een monument kan worden.
RG
Huib,
Oke…… je hebt een wizzkid . Ach…. en audoehhh hadden we allemaal maar zo’n wizzkid.
* Dit model (template) weblog heet ‘Het Twenty Ten thema’ Een brede kolom voor de topics, een smalle kolom .
* In een rechterkolom op je beheerpagina’s zie ergens een linkje ‘weergave’
* Klik daarop en vind in het kleine menu het linkje ‘header’ .
Daar kun je de header uploaden.. Dat is het brede kopplaatje met javaanse jongens en indokindjes bij de molen op deze site
* Klik op weergave , daarna ‘menu’s’ en dan kun je die aparte linkjes wegzetten onder de header.
Ik heb hier gezet: voorpagina, archipel, indischgerelateerde websites etc…
Op de beheerpagina’s vind je een link ‘berichten’ Aanklikken op berichten te maken.
Het eerste bericht kun je permanent vastpinnen .
Tot zover dan …. een eerste paar tips …
Dit is de beheerpagina “berichten” … waar je berichten kunt maken en via de linkerkolom direct naar een andere beheerpagina kunt gaan.
Boeroeng,
Ik heb begrepen van je dat je wordpress ook gebruikt als provider voor een gratis website.
Dienen bovenstaande instucties daarvoor?
Zou je zo goed zijn deze naar me te mailen zodat ik ze naar de whizzkids kan doormailen.
Als ik het probeer te kopieer schijn het me niet te lukken.
Bvb mijn dank
Huib
Huib,
Muis op het plaatje zetten, rechtsklikken, dan opent een snelmenu en daar kun je opdracht geven het plaatje op te slaan.
wordpress.com is de server. Elke weblog die je aanmaakt blijft hun eigendom en zij kunnen er mee doen wat ze willen. En men zet er reclame op. Die je kunt verwijderen door te betalen.
De tips die ik je gaf zijn een paar tips om te beginnen.
Ik mail je
Nu je het zegt…dacht er niet zo gauw aan of heb het wel geprobeerd maar die hele riedel werd niet vertoond in dit geval. Al kakeh die fen.
Huib
Huib, zeg maar als je een andere tekst in het topic wilt.
Hier verder praten over het gedenkteken.
Ik was de laatste dagen even met de TTF bezig.. Dinsdag weg, des avonds en woensdag knutselen aan de foto’s en films. Nieuwe topics maken, informatie zoeken.
Ik kon even niet bezig zijn met dit initiatief.
Dat gaan we nu inhalen.
Boeroeng, fijn dat je een speciaal topic heb geopend waarin verder van gedachten kan worden gewisseld. Maar zou het misschien mogelijk zijn ook de verhalen die elders kennelijk off-topic zijn, ook willen overhevelen naar dit topic?
Bij voorbaat dank.
Huib
Eén van de redenen waarom ik dit vraag is iemand die me er op aansprak voor de benodigde fondsen te willen gaan folderen. En dat is natuurlijk niet juist. Ik ben ingegaan op een suggestie van Ron Geenen waarom ik niet op het idee gekomen om op de TTF folders uit te delen. Volgens mij heb ik hem keuring geantwoord dat ik dat niet zo produktief vond zelfs niet op de wijze zoals de detailhandel dat doet met huis-aan-huis verspreiding. Wat bovendien ook kostbaar is en m.i. minder effectief. Maar wie dit wil doen is natuurlijk van harte welkom en zal zeer gewaardeerd worden.
Ik probeer veel meer een breed publiek te bereik via public media zoals dit blog, de Face Book pagina en een website in de hoop dat bezoekers en lezers het ook willen verspreiden. Dat is nu dank zij Masrob aardig op gang gekomen. Mijn inbox begint vol te stromen met likes en steunbetuigingen.
Huib