In de periode dat ik toe was aan het kiezen van een onderwerp voor mijn scriptie, raakte ik overspannen. Overspannenheid leek me een goed onderwerp. In het proces om uit mijn overspannenheid te klimmen, kwam ik echter in aanraking met een facet in mij, dat mij daarvoor nooit als problematisch was voorgekomen: mijn Indisch zijn.
Gezellig toch, dat accent, dat eten samen, die bijeenkomsten, feesten, de familie. Lekker thuis, senang, warm nest. Veel lachen, praten, muziek maken. Aangezien ik er tegenwoordig voornamelijk Nederlands uitzie, heb ik nauwelijks last van discriminatie. Vooral in tijden van toenemend racisme heeft dit Nederlandse uiterlijk zeker voordelen.
Gaandeweg mijn weg naar gezondheid kwam ik erachter dat het oorlogsverleden van mijn ouders een nadelige uitwerking heeft gehad op mijn ontwikkeling, en dat deze onverwerkte kanten van mij in tijden van stress naar boven kwamen. Lees hier.
-
- en
Indische Soos -
- Het archief van Indisch4ever
is best wel te filmen !!
...................
...................
.......... Bekijk ook
de archipelsite
met honderden topics.
Zoekt en gij zult vinden. ! -
Indische portretten
ingezonden door de lezers.
-
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
XXXXXXXXXXXXXX
Bertha Lammerts van Bueren-de WitXXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
!!!!!!!!!!!
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
van Hall
Smith
Emy Augustina
Detajongens
von Stietz
de Bar
Soerabayaschool ca 1953
Wie zijn dit ?
Damwijk
Klein
IJsselmuiden
van Braam
Zuiderkruis
Foto
Koster
Versteegh
Baume
Falck
Boutmy
Otto
oma Eugenie Henriette Smith
Meliezer-Andes
christelijk lyceum bandoeng
christelijk lyceum bandoeng
Saini Feekes
Mendes da Costa
Anthonijsz
Bromostraat
Wie?
Tambaksari/Soerabaja-1946
Ornek
van Dijk
.Haacke-von Liebenstein
Theuvenet
Sollaart
Berger-de Vries
Foto's gemaakt door Henrij Beingsick
Augustine Samson-Abels
Samson
Huygens
Hartman
Otto en Winsser
Marianne Gilles Hetarie
Constance en Pauline
Versteegh
Lotje Blanken
Charlotte Hooper
John Rhemrev
Schultze
W.A. Goutier
Otto-Winsser
Bastiaans
Verhoeff
Beisenherz
Stobbe
Wendt-van Namen
Harbord
Pillis-Reijneke
Nitalessy-Papilaja
Reijneke
Oertel-Damwijk
Bruidspaar te Semarang
Daniel
Krijgsman
van Dun
Ubbens en van der Spek
Kuhr
Oertel
Nijenhuis-Eschweiler
Wie ben je
Philippi-Hanssens
Tarenskeen-Anthonijsz
Hoorn-Dubbelman
Mendes da Costa
Palembang
Indisch4ever 
Tot mijn verrassing kwam ik er vandaag, 1 februari 2017, achter dat mijn scriptie uit 2003 op deze site staat. Ik zie dat de meeste reacties komen van mensen die de scriptie niet gelezen hebben. Onderdeel van in Indonesië geboren te zijn uit Nederlandse burgers, blank en bruin, is de kwestie van geaccepteerd voelen in Nederland. Discriminatie was en is veel voorkomend. Maar dat is niet het enige waardoor Inoggers geraakt kunnen zijn.
Even ter verduidelijking: mijn scriptie gaat over de groep mensen, Inoggers, die na 15 augustus 1945 is geboren uit ouders die de oorlog en bersiap meegemaakt hebben in Nederlands Indië. Hun ouders kunnen door die oorlog getraumatiseerd zijn. En door die trauma’s kunnen ze in de opvoeding van hun kinderen fouten hebben gemaakt, ondanks dat ze veel van hun kinderen hielden. De kinderen kunnen hierdoor psychische schade hebben opgelopen. Deze schade heeft weer invloed op hun werk, relaties, gezondheid. Sommige mensen uit de tweede generatie gaan in therapie. Om de therapie betere kans van slagen te geven, is het noodzakelijk dat er een goed probleem inzicht bestaat bij zowel cliënt als behandelaar. Omdat de problematiek van deze groep onzichtbaar is gebleven voor veel cliënten en behandelaars, is de therapie vaak onvoldoende geschikt om succesvol te kunnen zijn. De scriptie is bedoeld om de problematiek en de doelgroep zichtbaarder te maken, zodat adequatere hulpverlening mogelijk is. Maar ook voor de doelgroep zelf en hun partners en kinderen biedt de scriptie enig houvast om de Inogger te begrijpen.
Als zowel mijn Zeeuws meisje als ik een lijstje moeten maken met onze trauma’s zijn we gauw klaar. Ik wil de echt getraumatiseerden niet tekort doen,. maar het trauma-verhaal wordt altijd erg algemeen gesteld. Maar misschien had ik het te druk met al het nieuwe om mij heen.
“zich aanpassen aan een voor hen vreemde omgeving” Ik vond die nieuwe omgeving eigenlijk wel avontuurlijk. Gelukkig maar, het was tenslotte mijn toekomst. Vroeger heb ik altijd gehoord dat Indische mensen overal konden aarden, mensen van de wereld!
Dat is waar, dat Indische mensen zich overal kunnen aanpassen, dat is zowel in Nederland als in Amerika gebleken en dat ondanks de bijzonder slechte en discriminerende behandeling in Nederland. De trauma’s waar veel Indo’s op latere leeftijd van doen hebben, heeft te maken met de Japanse interneringskampen en de bersiap periode erna. Ik geloof niet dat uw vrouw iets met de Jappen heeft te maken gehad. Kijk maar eens naar de militairen die terug komen van uitzending. Er zijn velen die nergens last van hebben en anderen liggen in de kreukels.
Ik zou zeggen, wees blij dat u nergens last van heeft en het is te hopen dat het zo blijft.
Het is Uw keus en niet de mijne. U haalt Mevr. Scheffer-Baars aan maar die verantwoordelijkheid kunt U wel ontlopen. De laatste zin is meer dan grotesk, carnevalesk zou ik zeggen. U maakt zonder enige argument bagger van die scriptie, dat getuigt wel van het wetenschappelijke niveau van Uw benadering. Haar tekst… , nee dat wat U volledig willekeurig citeert. En dat aangesproken voelen lijkt meer Uw freudiaanse verschrijving. Ik ga maar naar bed.
@Hr vd en Broek. ‘ dat wat u willekeurig citeert’
Dat behoeft dan enige toelichting, want zo willekeurig was het niet. Die passages vielen op in het kader vd topic en door ze te citeren waren ze een teaser vd geïnteresseerde lezer.. ..en dat is gebleken 😆
Mocht mevr. Lincklaen Arriëns het thema als eerste hebben aangesneden dan is er uit de wetenschappelijke hoek meer aandacht voor gekomen…..
TRAUMA EN VERWERKING
PROBLEMATIEK VAN KINDEREN VAN DE OORLOG
Een aantal deskundigen stellen kenmerken vast die (kunnen) voorkomen bij alle categorieën
kinderen van de oorlog, aangevuld met een opsomming van thema’s die in Kombi
gespreksgroepen en op weekenden aan de orde zijn gesteld.
Daarna wordt kort ingegaan op de begrippen trauma en verwerking en op wat de
verwerkingsvorm ‘zelfhulp’ aan mogelijkheden biedt.
Tien kenmerken oorlogsgezin
De psychiater J.N. Schreuder stelt dat alle kinderen van de oorlog, ongeacht het gezin waaruit
zij voortkomen, een aantal kenmerken vertonen:
o.a.
3.
problemen met het leren begrijpen wat hun sociaal-culturele achtergrond is.
‘Alle kinderen van de oorlog zaten met het onontkoombare en onoplosbare dilemma dat ze
door een verstoorde ontwikkeling onvoldoende in staat waren te leren en te begrijpen
wat hun sociaal-culturele achtergrond was, terwijl zij en hun ouders daarentegen op
uitzonderlijke en tevoren niet gekende wijze juist om deze reden werden vervolgd.’
verder…..
***
de kinderen die uit Indië kwamen werden soms als ‘fout’ gezien vanwege het
koloniale verleden, maar de kinderen van collaborateurs of met Duitse ouders zijn nog
veel meer dan zij met het ‘foute’ van hun ouders geassocieerd en op grond daarvan
gediscrimineerd
–
de kinderen die uit Indië kwamen moesten al het vertrouwde en een groot deel van
hun cultuur achterlaten en zich aanpassen aan een voor hen vreemde omgeving, in
tegenstelling tot de andere categorieën kinderen van de oorlog
Drs. Gonda Scheffel-Baars
(uit Kombi boek: Dialoog als handreiking, hoofdstuk 2/ uitg. 2007)
bewerking en redactie voor website: Ineke Bekenkamp
Klik om toegang te krijgen tot Trauma_en_verwerking.pdf
http://wetten.overheid.nl/BWBR0006957/geldigheidsdatum_18-05-2015
Ik heb een vermoeden dat die wetten alleen gelden voor Nederlanders in Nederland. Of waarschijnlijk bestaan er andere maatstaven.
Wijlen mijn broer werd diverse malen, ondanks dat hij getraumatiseerd was, door de WUV afgewezen.
Bedankt voor dit buitengewoon interessante artikel. Ik heb het direct in mijn computer opgeslagen, want mijn eigen constateringen waren ook wel in die richting. Als voorbeeld: Wijlen mijn jongere broer had als 6 jarige in het jappen kamp ook gezien, net als ik, dat onze grootmoeder, vanwege de reuma, niet diep voor de Jap kon buigen. Zij is daardoor een paar keer tegen de grond geslagen en vervolgens geschopt. Hij is alleen door dit feit in zijn latere leeftijd zeer getraumatiseerd van geworden.Het verschil tussen hem en mij was dat hij daar niet over sprak en je weet dat ik niet mijn mond houd.
Nou dhr Lemon, daar gaat U wel deskundig en wetenschappelijk door de bocht.
a) U stelt dat een aantal deskundigen ….en dan haalt om wat voor willekeurige reden een psychiater aan …..en dan kiest U om wat voor willekeurige reden danook, een aantal punten die in Uw kraam passen. Een vriend de kunstschilder/restaurateur zegt dat je met een criterium te werk dient te gaan en dat is te zien aan zijn werk, zo kan ik ook een schilderij zien. Uw concept criterium is hier ver te zoeken en dat lijkt mij weinig wetenschappelijk dus niet kennisverrwervend . Uw bijdrage geeft wel Uw erudiete kennis aan maar mis toch enige richting.
Daarna stelt U dat kinderen “soms” als fout gezien werden vanwege….en op grond daarvan gediscrimineerd als algemene regel. De samenhang tussen soms en de algemene regel ontgaat mij maar dat zal U wel duidelijk zijn.
Ik vindt het wel grof en stuitend en van weinig methodiek getuigend dat U geen confrontatie aangaand met de valide redeneringen in die scriptie. het zal wel niet in uw wetenschappelijk denkkader passen.
Concluderend: wat wilt U eigenlijk met uw bijdrage zeggen: dat scripties van derden ondermaats zijn?? of U verwerpt de conclusies van bovengenoemde scriptie en geeft aan of het wel moet of U laat het erbij?
@Hr vandenBroek.
U geeft mij teveel eer. Meer dan de inleidende zin heb ik er niet aan bijgedragen. De citaten die zijn aangehaald en waarop u uw kritische noot loslaat zijn voor rekening van de auteur/samenstelster mevr, drs. Scheffel-Baars. Haar tekst vond ik mooi aansluiten op de topic …. voor wie het lezen wil. cq zich aangesproken voelt.
En niets ten nadele van een HBO scriptie, maar onderwijskundig staat een Universitaire benadering van het onderwerp een treetje hoger.
Het schijnt dat “iedereen” een scriptie heeft. Deze was niets nieuws alleen anders.
Ik sta wel verbaasd dat er de laatste tijd meer en meer scripties te voorschijn komen. Bestonden de Indos pas gisteren?
Cap 18 Mei 2015
Zij zijn de schrijfkunst nu pas meester.
Pak Pierre
Ook hadden vele Indischen daar geen tijd voor, want ze moesten eerst een bestaan opbouwen en een gezin verzorgen. Dus hard werken en dat deden de meesten.
Tja … en dan schiet het schrijven erbij in (behalve bij de enkelen die niet hard werkten).
Pak Pierre
overheen gelezen dus.
Ik heb de scriptie met veel interesse gelezen en vind er veel raakvlakken met eigen ervaringen.
Ben er alleen nog niet uit van wanneer de scriptie dateert.
Dank voor het plaatsen.
Juli 2003, staat op het voorblad.
Als er geen belangstelling voor de scriptie is, dan vraag ik me af waar bovenstaande Heren over hebben of willen hebben . In wezen gaan zij niet in op de aangedragen problematiek , zij hebben het schijnbaar over hun eigen stereotypen danwel eigen veronderstellingen (ik vermoed dat…..ik weet niet hoe, maar haast iedere Indo…..
Ze verliezen over het hoofd dat Indisch-zijn toch een doorlopend en niet een doodlopendlopend proces is, waar ook een Indische NaOorlogese Generatie als individu op reageert. Indisch houdt niet op bij de Vooroorlogse dus eerste generatie.
De scriptie gaat over INOGgers. Daar horen bovenstaanden dus niet bij . Dat kan waarschijnlijk hun wat laconieke maar enigszins oppervlakkige reactie wel verklaren.
Ik heb met de geschetste scriptie wel enige voeling mee, ik ben donateur van INOG, alhoewel ik nooit bij hun bijeenkomsten ben geweest maar lees altijd trouw hun krantje zo solidair ik ben.
Het gaat niet om de discriminatie of het uiterlijk maar hoe je het Indische als startpunt gebruikt, hoe de Geschiedenis je als INOGer conditioneert en hoe je van daaruit jezelf ontwikkelt. Daar heeft deze scriptie wel van doen. Dat is zowel een totaal andere benadering tov de Vooroorlogse generatie als die van andere Naoorlogse generaties. zij hebben niet die druk om bvb te bewijzen dat de keus van je ouders om uit Indonesie te gaan de juiste was. In dat kader past ook het dubbelbewijzen, een typische INOG-woord. Indisch zijn als last, ballast of innerlijke verrijking. Daar gaat het om.
Maar ik lees als buitenstaander, als emigrant, de scriptie toch sowieso al anders . Ik denk dat als een Indische het idee van emigrant verliest wat in wezen het anderszijn inhoudt, hij ook het voorbestemd zijn tot…verliest. Dit heeft niets met een christelijke opvatting te maken, maar ligt meer in de lijn ligt van wat de generatie, mijn ouders uit Indonesie meebrachten naar Nederland, een hoop op een beter toekomst, wel een betere wereld, voor een vrij mens (vrij naar Tjalie Robinson).
Mijn opmerking minder gedesinteresseerd te zijn in de scriptie was op meer nadruk te geven op haar ervaring. Doordat ze een blanke indo was heeft zij blijkbaar nooit de ervaring opgedaan, wat wij bruine jongens en meisjes hebben ervaren. It was smooth sailing voor haar. Toen ze het eenmaal ontdekte was het blijkbaar een shocker voor haar.
Een betere toekomst, christelijk of niet, in Nederland? Beslist niet in de eerste 10 jaren. In ieder geval niet voor de Geenen familie en met ons vele anderen.
Persoonlijk heb ik minder interesse aan haar scriptie en meer aan haar overspannenheid. Als blanke Indo had ze geen last van discriminatie. En toch raakte ze door haar verleden overspannen. Laat ik het even omkeren. Ik vermoed dat ze nooit als blanke gediscrimineerd is geworden voor haar een nadeel is geweest en daardoor in die situatie is verkeerd.
Ik weet niet hoe oud ze is, maar haast iedere Indo zal ergens in zijn ouder worden zich zelf als Indo tegenkomen. En hoe de persoon daar in de toekomst mee omgaat zal bepalend zijn voor zijn verdere leven. Ik heb daar geen studie van gemaakt, maar wel veel voorbeelden van gezien en er over gelezen, zoals bovenstaande.
Voor mij is haar ervaring het Indo zijn het bewijs dat een Indo toch iets uniek is. Vermoedelijk zullen derde en vierde generaties zichzelf ook op die manier tegenkomen.
Ook ik heb niet zo veel belangstelling voor die scriptie. Het lijkt mij dat ze de voorgeschiedenis niet helemaal op orde heeft, en dan is er over schrijven heel moeilijk.