De documentaire Wat komen jullie hier doen?’ gaat over de periode na de Bersiap en de feitelijke onafhankelijkheid van Indonesië op 27 december 1949. De meeste Indische Nederlanders moesten hierna Indonesië verlaten.
Wat komen jullie hier doen?’ is gemaakt in opdracht van Omroep MAX.
De televisie uitzending is op 15 augustus 2015, NPO 2, 17.50 uur.
Lengte 50 minuten.
Pia Media BV.
...................
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
Bertha Lammerts van Bueren-de Wit
XXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
Indisch4ever 
WEER CORRECTIE:HopeliJk niet meer. Ik zal mijn best doen met de vaAk kapotte machine.
@Hr Suparmo.
Tip. Misschien is het een idee uw reacties eerst via de gewone mail aan bv Boeroeng of iemand waar u in Holland mee correspondeert te sturen. Als die het aanvult en de ” foutjes ” verbetert aan u terugstuurt enz. enz.
Wal Suparno.
Is je bahasa indonesia beter ?
Gebruik dan soms https://translate.google.nl/#id/nl/
Nog zelf goed naar de vertaling kijken of het wel juist is.
Maar de spelling van de woorden is wel juist meestal
U hebt gelijk . Ik heb en doe NOG veel schrijffouten gemaakt wegens mijn slordigheid voor dat ik het gecorrigeerd heb en terverzenden wegens tijd en kosten van mijn GEHUURDE machine( en domheid natuurlijk).Hopelik niet meer Ik zal mijn best doen met de vak kapotte machine.Maar wat MATERIE betreft vraag ik ook om REACTIE omdat ik het zelden terug krijgt.Het kan ook per email: w.suparmo@yahoo. com.Bedankt!
Laat mij heel duidelijk maken, dat ik ook fouten maakt. Maar juist daarom lees ik vaak mijn emails, voordat ik het verstuur, na. Dat nalezen neemt slechts een paar seconden in beslag. Daarnaast geef ik u het advies korte zinnen te schrijven. Die emails zijn vaak beter te begrijpen.
U geeft vaak de “machine” de schuld. Die ” machine” is slechts een elektronische potlood. En die doet precies zoals u het wilt. Wij mensen zijn verantwoordelijk voor wat wij schrijven en niet een geleende, gehuurde, kapotte machine. Het grote nadeel van het internet: Eenmaal verstuurd is weg en u en ik kunnen het niet meer wijzigen. Een gewaarschuwd mens telt voor twee, niet waar.
De Totok Hollanders wisten of willen niet weten met het begin van 19560 over Mohammadaanen uit Turkeje,Maroco,Tunisie, enz wat hun goddienst betekend met geiten slachten in hun WC, voor halal food.Weigren van mannen om vouwen de hand tedrukken( alhoewel zelfs tegen een vrouwelijke minister).Straten blokeren voor Vrijdag gebeden,de burka enz.Omdat ze harder werken en grof werk wiillen doen.Anders dan de Indo ( met Indonesische vader/Holland moeder) en Christen Indonesiers) juist geen visa kregen en het land uigezet.
Graag wat duidelijker zijn met uw schrijven. Op het ogenblik lees ik wartaal. Mag ik u verzoeken nadat u geschreven heeft, het eerst na te lezen, voordat u het stuurt. En als u windows gebruikt, kunt U nog de Nederlandse taal activeren, zodat microsoft u helpt met corrigeren. Doe ik ook. Ik gebruik 2 talen en switch tussen beide.
Pak Suparmo, u heeft hetzelfde verhaal bijna woord voor woord al eens eerder geschreven meen ik. Ik begreep het toen niet en begrijp het nu nog minder.
Dag Mevrouw Pia van der Molen,
We kennen elkaar persoonlijk n.a.v. Uw bezoek voor Uw vorige documentaire Archief van
Tranen over de Bersiap moordpartijen.
Ook daarna hebben wij nog wel eens tel. kontakt gehad met name over mijn verwondering dat nu bijna 70 jaar na dato er nog steeds geen Gedenkteken voor de ruim 20.000 onschuldige Bersiap slachtoffers bestaat bij het Nationaal Indisch Monument in Den Haag.
Op 13 December 2014 zond ik over dit onderwerp een mail naar Informatie/Stichting Herdenking
nl. en ik citeer:
” Mijne Heren,
Sinds enige tijd verwonder ik me er over dat tot op heden, bijna 70 jaar na dato de Ned.Indische Bersiapslachtoffers op nationaal nivo niet worden herdacht noch dat er zelfs een gedenksteen is bijgeplaatst bij het Nationaal Indisch Monument en in Bronbeek voor deze groep oorlogsslachtoffers.
Sinds ruim een jaar wissel ik regelmatig van gedachten hierover op het blog van Indisch4ever en is me gebleken dat er ook onder een heel groot deel van de Indische gemeenschap daarover verwondering en onvrede bestaat.
Volgend jaar 15 Augustus zal de volgende Indie herdenking in Den Haag wederom plaats vinden maar zullen de vele duizenden onschuldige burger slachtoffers, veelal Buitenkampers , mannen, vrouwen en kinderen die op meer dan wrede wijze door revolutionairen, ook wel pemoeda’s of peloppors genoemd, letterlijk werden afgeslacht en in stukken gehakt (getjingtjangt).
Als nabestaande van zo’n slachtoffer in de wijk Indisch Bronbeek te Bandoeng heb ik aan de lijve ondervonden hoe wreed deze lieden tekeer zijn gegaan. Maar dat zal U gevoeglijk wel bekend zijn.
Als overleven kind van toen 7,5 jaar oud moest ik toezien hoe mijn vader na 3,5 jaar Japanse krijgsgevangenschap en nog maar een kort poosje weer thuis, werd afgevoerd en samen met 33 anderen wreed werd afgeslacht.
De stoffelijke resten werden in putten en kali’s gegooid zodat een aantal van hen niet konden worden geidentificeerd en als vermist werden geboekt.
Er bestond zelfs geen gedenksteen voor deze groep. Graag doen wij op U een beroep hiervoor ruimte op het terrein van het Nationaal Indisch Monument beschikbaar te stellen, of nog beter dit initiatief van ons over te nemen. Zodat daadwerkelijke oprichting van onze Stichting overbodig zal zijn.
De Indische Gemeenschap zal U er dankbaar voor zijn.”
w.g. H(uib) P.C. Otto ”
Wat zou het mooi zijn als U zich ook zou kunnen inzetten voor de Stichting Herdenking Bersiapslachtoffers (i.o.) die er zich voor inzet om alsnog zo’n Gedenksteen ergens op het terrein van het Indisch monument bijgeplaatst te krijgen.
De kosten die er mee gemoeid gaan zal via Crowd Funding kunnen worden gevonden. Daarvan ben ik overtuigd. Op dit moment is de Stichting i.o. en op zoek naar mensen met ervaring in de Media en een Penningmeester en natuurlijk bekende mensen uit de (Indische) samenleving en politiek die dit initiatief willen ondersteunden.
met Hartelijke groet,
Huib
“omdat zij tijdens de kolonisatie geen geld of tijd kregen om tijdens verlof of vakantie naar Nederland te gaan.” Daar is toch niks vreemd aan? Een in Indië gesloten Indisch arbeidscontract gaat over Indië. Marokkaanse werknemers in Nederland krijgen toch ook geen verlof naar Marokko aangeboden? Jammer, maar zo is het leven.
“Nederlanders die tijdens de kolonisatie getrouwd waren met een Indische kregen na terugkomst in Nederland vaak commentaar van hun Nederlandse familie.” Mijn moeder en de kinderen werden tijdens verlof in Nederland hartelijk ontvangen.
“Waarom moest je met zo’n halve zwarte trouwen?” Nog even nagevraagd bij mijn Zeeuws meisje, zij wist van niets. Voor mijn reeds overleden zus zal zoiets ook niet bekend zijn geweest. Ook niet voor mijn al overleden broer. En de hele familie verscheen op onze bruiloften, en bij geboortes.
Wij hebben in 1958 in Rijswijk een nieuwbouwflat gekocht voor ca. ƒ20.000,–. Daar was al een premie ‘bevordering eigen woningbezit’ van af.
“Wat komen jullie hier doen zonder poen”, zei Jan Pieterszoon Coen geboren Poen. Mijn moeder kwam in 1949 met 5,000 gulden spaargeld dat verdween met de betaling van de hoge kamer huur. Voor dat geld had ze een groot huis kunnen kopen in Kijkduin. Wie belazert wie?
Heer George, zelfs in 1949 was een groot huis in Kijkduin veel duurder dan fl 5,000, een klein apartement daar was ongeveer fl 25,000 in die tijd.
In 1949 in Den Haag kon je een groot nieuw huis kopen voor $5,000. En dat was geen down payment. I am sure about that!
Een eerste studie waarin het niveau van grondprijzen geanalyseerd werd …. Commissie Grondkosten, Commissie Grondkosten (Den Haag 1963) bijlage 5 … 1949 al Woningwet-woningen voor met grondkosten van circa ƒ3.000,- tot ƒ4. 000,
Alleen de gemiddelde grondkosten zonder wooning van 3.000 tot 4000 gulden in Den Haag in 1949. Kijkduin moet zelfs duurder zijn geweest.
Even voor de duidelijkheid, een huis is iets dat staat op een stuk grond. De eigenaar bezit dat stuk grond en ook de muren van het opgetrokken huis.
Een eigenaar van een flat (condo in US) bezit alleen de lucht tussen de muren en deelt de muren met de buren. Hij bezit ook geen grond. Voor mij als gewezen makelaar is dit laatste een slechte investering. En een vrij staand huis in Kijkduin kan men dus niet vergelijken met een rijtjes huis en zeker met een etage woning in Den Haag. De verschillen in de berekende waarden kunnen enorm zijn. Daarnaast is er nog een belangrijke factor om rekening mee te houden: Een factor die je gerust boven aan de lijst kan plaatsen: “LOCATIE, LOCATIE, EN NOGMAALS LOCATIE!”
“Een eigenaar van een flat (condo in US) bezit alleen de lucht tussen de muren en deelt de muren met de buren. Hij bezit ook geen grond. Voor mij als gewezen makelaar is dit laatste een slechte investering.” In Nederland is de woongemeenschap (snapt niemand!) de eigenaar. Ook van de grond. Maar er is daarbij een wettelijke ‘Splitsing in appartementen’, die door de notaris is opgesteld op basis van een model splitsingsakte. Daarin krijgen de ‘eigenaren’ hun exclusieve gebruiksrechten. Daarin staan de rechtsregels voor dit eigendom. Daarnaast is er een verplichte ‘Vereniging van Eigenaren’ waarbij o.a. de geldzaken zijn geregeld in een wettelijk verplicht Algemeen Reglement. De ‘eigenaar’ heeft inderdaad alleen het excusieve gebruik van een aantal kubieke meters lucht, maar is in de Vereniging mede-eigenaar van het gebouw en grond. Een veilige investering gezien de wettelijke regeling. Je kunt het vrijelijk kopen en verkopen, tegen een prijs die je zelf vraagt/biedt. Met levering via de notaris.
Uw woongemeenschap wordt hier in Californie een Association of homeowners genoemd.
Vaak liggen deze complexen op prive terrein en achter een groot hekwerk, totaal prive en met hun eigen faciliteiten, zoals tennis banen, zwembad, clubhuis en bbq area. De eigenaren hebben hun eigen gekozen bestuur en betalen maandelijks een fee waarbij ook het onderhoud in aanmerking komt. Vele van deze huizen heb ik in het verleden verkocht en daarbij heb ik de C,C and R reglementen moeten geven aan de mogelijke koper, zodat hij weet wat in de verkoop is ingesloten. Deze prive woongemeenschappen kunnen hier condo’s zijn, maar ook townhomes (rijtjes huis met kleine tuin) of allemaal eengezinswoningen en vooral niet te vergeten, een private complex een laag huizen voor 55 jaar en ouder.
Nog een groot verschil. Wij betalen hier ook “property tax”, dat is wat in Holland ook jaarlijks als belasting op het huis wordt betaald. Als ik het goed heb begrepen wordt de hoogte van die belasting bij jullie door de gemeente bepaald. In CA is het 1 1/4% van de waarde van het huis bij de koop. en daarna kan de belasting verhoogd worden met niet meer dan 2% per jaar.
Ik woon in een buurt van ongeveer 200 huizen, allemaal een laag. Ze zijn gebouwd in 1962 en toen kosten ze $55000. Ik kocht mijn huis in 1984 voor $108000 en mijn buurman kocht zijn huis vorig jaar voor $500000. Reken u maar uit wat een ieder aan belasting betaald per jaar. Daarom koop ik ook geen ander huis.
Bij mij hebben ze een professor er bij moeten halen, die begreep dat ik geen woorden had voor mijn woede en mijn onmacht en vernedering en als we elkaar, herkenen, zien, dan weten we dat en wil ik eigenlijk vergeten wat er is geweest, maar iets dwingt om het niet weg testoppen
Eind ’55 zelf als knaap van 12 met ouder in een hotelachtig twents dorpspension ‘Lichtendaal’ opgevangen, onbewust vh feit dat we wel kaal en berooid een onbekende toekomst tegemoet gingen. Aan de vriendelijke en hulpvaardige pensionhoudster, de vakantieachtige bosrijke omgeving, de speelkameraadjes vd andere indische families etc. behield je in dit 1e contact met het land gelukkig nog een goede herinnering.
Dat vele anderen het slechter konden treffen is natuurlijk niet nieuw, maar dat de behandeling van ‘tropische landgenoten’ bar en boos is geweest kan niet vaak genoeg de nieuwe generaties onder de neus worden gewreven.
***Het merendeel van de Indische Nederlanders, die voornamelijk in die periode rechtstreeks uit japanse ex-interneringskampen uit Thailand, Singapore en Maleisië kwamen, had geen goed gevoel bij het idee om nog eens enkele jaren in een “kamp” te moeten verblijven voordat zij een woning kregen toegewezen. Zij maakten dus rechtsomkeert nadat zij het kampement zagen en keerden grotendeels terug naar Amsterdam en Rotterdam in de hoop daar onderdak te vinden bij doorgaans verre familieleden. Schattenberg werd na 1951 gesloten als opvangvoorziening voor Indische Nederlanders, in de periode daarna werd Schattenberg als woonoord toegewezen voor de opvang van Molukkers.
Tussen 1952-1955 volgde de derde stroom Indische Nederlanders van zo’n 45.000 personen. Deze groep vertegenwoordigde de zogenoemde ‘lagere sociale klasse’ uit het toenmalige Indië. Zij waren nog nooit in Nederland geweest, omdat zij tijdens de kolonisatie geen geld of tijd kregen om tijdens verlof of vakantie naar Nederland te gaan. Zij werden ‘verdeeld’ over Nederland door middel van de inmiddels opgezette wetten en toewijzigingen omtrent woonvoorzieningen.
Botsingen tussen culturen
Armoede, weinig eten en kleding kunnen kopen en het ervaren van sociale uitsluiting door hun uiterlijk en uitspraak, evenals onbegrip en desinteresse voor hun oorlogservaringen kenmerkt de situatie van veel Indische Nederlanders in die tijd. Door het kamp hadden zij ook een sociale achterstand; vanuit gevangenschap waren zij in een hectische golf van veranderingen terecht gekomen en hadden zij geen kans gehad om zich ergens te vestigen. Veel Indische Nederlanders moesten ervaren dat de doorsnee Nederlander niks over Indië wist.
Dit zorgde voor pijnlijke en emotionele botsingen tussen de culturen. In enkele pensions kregen Indische Nederlanders geen bestek: “Jullie eten toch met jullie handen? Stel je dan niet aan!” Indische Nederlanders waren ook allemaal bruin volgens de doorsnee Nederlander. Ook de Indische Nederlanders die licht van kleur waren of meer Europese uiterlijke kenmerken hadden kregen het zwaar te verduren; “Praat toch Nederlands zonder accent, je bent toch blank!”
Nederlanders die tijdens de kolonisatie getrouwd waren met een Indische kregen na terugkomst in Nederland vaak commentaar van hun Nederlandse familie. Enkelen werden buitengesloten en kregen allerlei vragen die geen enkel begrip inhielden voor de situatie in de kolonie: “Waarom moest je met zo’n halve zwarte trouwen?” Nederlandse families kwamen niet naar gemengde bruiloften en geboorte’s. Door deze situatie gingen veel Indische familie’s steun zoeken bij elkaar. Sommigen vertrokken na de eerste maanden van de opvang naar Californië en Brazilië, die in tegenstelling tot Australië en Nieuw- Zeeland, wel Indische Nederlanders opnamen.
Veel Indische jongeren begonnen zich af te zetten tegen de Nederlandse maatschappij en de overheid. Deze jongeren konden niet omgaan met de houding van de overheid en de tegenslagen. De groep was opgegroeid in de gevangenkampen en hadden door hun confrontatie met het Japanse gezag een hekel gekregen aan regels en vooroordelen. De kwetsende uitspraken vanuit de Nederlandse gemeenschap tegen Indische Nederlanders, zoals, ‘Blauwen’ en Indië noemen als ‘Apenland’, zorgden enkele malen voor hevige botsingen tussen Indische jongeren en de Nederlandse maatschappij in zijn algemeen. Omstreeks deze tijd waren er ook vechtpartijen tussen Indische en Hollandse jongeren in Den Haag.
http://www.inog.nu/?page_id=273
“Veel Indische jongeren begonnen zich af te zetten tegen de Nederlandse maatschappij en de overheid.”
Aan de andere kant trouwden vele Indische jongeren met niet-Indischen…. Hollandse en Indische families raakten met elkaar verknoopt. Ging dat enkel gepaard met cultuurbotsingen, afkeer en conflict? Was het afzetten tegen de “Nederlandse maatschappij en de overheid” nu iets typisch Indisch of was het een breder Nederlands fenomeen? Zelf neig ik ertoe om de Indische geschiedenis van vertrek uit Indië, opvang en aanpassing in Nederland te beschouwen als een ingewikkelder fenomeen dan de informatie van INOG doet vermoeden.
In 2006 schreef ik dit:
Generatie anderhalf. Was dit een groep jongeren die nogal wat meegemaakt.?
Plus na de oorlog opgroeien met een door de oorlog getraumatiseerd vader of moeder. Of geen vader meer .
Plus misschien beïnvloed door de anti-belandasfeer in Indonesie .
Plus bedreigd geweest zijn in Indonesië en nu ook in Holland ongewenstheid ervaren ?
Dan was er wel een neiging zich af te zetten tegen Holland, wat INOG beschreef ??
masrob zegt:
26 maart 2015 om 08:43
“Veel Indische jongeren begonnen zich af te zetten tegen de Nederlandse maatschappij en de overheid.”
Was het afzetten tegen de “Nederlandse maatschappij en de overheid” nu iets typisch Indisch of was het een breder Nederlands fenomeen?
=========================================================
Nee, mijn inziens is het typisch Indische fenomeen.*
Elke migrant hebben bijna altijd mee te maken aanpassingsperikelen , nieuwe omgeving, nieuwe buren, arbeidsmarkt en cultuur .
proberen
Velen waren niet welkom ,
Hou wel rekening mee wanneer ze gekomen zijn (6 migratiegolven).
De Indische Nederlanders als de nieuwe migranten uit NOI/Indonesia kan je NIET vergelijken met de andere groepen zoals de gastarbeiders, politieke vluchteling etc.
Ik heb bijna soortgelijke ervaringin 1968 (!) , terwijl ik een Indonesier ben.
Hoor ik vaak domme vragen van de autochtone Hollanders , jullie zijn daar arm, hoe wonen juliie daar , wat doen jullie hier etc.?
Soms geef ik een antwoord terug zoals : ja , er zijn veel arme mensen daar, ja veel wonen in de kampung , in een bamboe of houten huizen etc .
Ze eten vaak rijst , met een beetje (gedroogde/gebakken) vis en vlees (maar zelden, want het is duur).
Dat is toch waar , niet bohong (gelogen) dese.
Werd ook tijdens het uitgaan (discotheek etc) aan de deur geweigerd, zoals mijn Ambonese /Indische vrienden( de 2de gen.)
Uiteindelijk kom ik toch er in.Anders gekleed,met andere Indonesische studenten en soms met totoks medestudenten.
Bij mijn naaste medestudenten vertel ik soms andere verhaal , want ik kan niet liegen , ze weten dat ik Indonesier bent, en geen beursstudent.
En ze zien mij wel eens opgehaald door mijn vader voor week-endje terug naar Amsterdam , in een (toen) relatief grote dienstauto met een totok supir.
Komen ze wel eens mijn fotoalbum bekijken, een Rumah Belanda in Djakarta centrum, personeel etc.
* De migranten uit Middelandse zee e.o hebben weinig te maken met Nederland,
Velen spreken geen woord Nederlands , ik weet nog hoe ze geronseld werden in hun land pan erkomst.
Zag nog hoe hun gebit werd bekeken (ehwaar-soempah dese).
Tijdens mijn studie Asjosjale Akademi Personeelswerk , heb ik vaak met de gastarbeiders mee te maken gehad .
Tijdens stage, begeleiding, gesprekken in contractpensions in Twente .
Ben toevallig Moslim, en gekleurd dus is er een zekere verbondenheid.
Dus na assalmuallaikum en wallaikumsalam , handje geven en daarna je rechter hand naar je hart brengen.
Komen de zoete thee en die mierzoete “gebakjes”te voorschijn.
Wel even je handen wassen met rozenwater.
Zo is het, lees mijn verhalen, die aan sluiten bij het jouw verhaal
@MasRob “Zelf neig ik ertoe om de Indische geschiedenis van vertrek uit Indië, opvang en aanpassing in Nederland te beschouwen als een ingewikkelder fenomeen …”
Het is gewoon de wat primitieve reactie ‘van de vreemde eend in de bijt die door de bestaande groep aangevallen/verjaaagd wordt’ en dat geweld op straat atijd meer de aandacht trekt dan bv de gezamenlijke dans-feestavonden/kumpulan’s.
***Uit :Integratie Indische knokpartijen***
door: Lizzy van Leeuwen
Met ploertendoder en stiletto
DE MYTHE VAN de geruisloze integratie van Indische Nederlanders is wijdverbreid. Sinds jaar en dag wil het verhaal dat circa driehonderdduizend Indo’s zich, na de opheffing van Nederlands-Indië, bereidwillig en soepel hebben geschikt in de vaderlandse maatschappelijke orde. De aanpassingsproblemen waar een groot deel van deze migranten – onvermijdelijk – mee te maken kreeg werden verborgen, verzwegen of gebagatelliseerd, in de eerste plaats door henzelf. Indische Nederlanders hadden geen belang bij het publiek maken van hun binnenskamerse narigheid. Op de arbeids- en huwelijksmarkt deden Indo’s het immers goed in het Nederland van de wederopbouw…..
Ook opvallend is hoe diep het Indische blad Tong Tong (nu: Moesson) in 1958 de hand in eigen boezem stak om de ophef over de ‘kloppartijtjes’ te verklaren: ‘Het ONTBREEKT aan acties, die de indische groep een goede reputatie bezorgen. Kort gezegd: de indische groep staat er slecht op, omdat bepaalde mensen altijd verkeerde dingen doen terwijl daartegenover goede mensen NIETS doen.’ Een redenering die sinds enkele jaren opnieuw te beluisteren valt in de Lage Landen. Er is, kortom, nog hoop voor de multiculturele samenleving.
http://www.groene.nl/artikel/met-ploertendoder-en-stiletto–2
Ben nog steeds in het bezit van een rubberen ploert met een stalen veer er in en aan de hand zijde een kleine opening waar een leren lus aan vast zit, die je om je pols doen.
Mr. P. Lemon, veel van wat U naar voren brengt heb ik zelf ervaren. Mijn dank voor Uw
uitleg en stellingen.
Ondanks dat ik niet in dat kamp zat, wel de kou ken en wat daarna moest komen, word ik weer even heel klein en stil en wil ik in een hoekje huilen, zo als ik toen ook deed, als er niemand was