15 augustus 1945 – het einde, het begin…
De Indo, Indische Nederlander, een vreemde eend in iedere bijt,
Levert strijd en ondertussen raakt z’n land kwijt.
Maar dat land was dan ook nooit van hem, het was geleende grond,
Waar hij slechts met één been op stond.
Als het kind van de blanke kolonisator, was de Indo bij voorbaat een verrader
in de ogen van ibu Indonesia, vaak minderwaardig behandeld door die Belanda.
Dus ja, iedereen die vocht voor en stond aan de kant van de vijand,
Die wás ook de vijand, dus niet langer gewenst in het land.
Ook al was je daar geboren en lagen daar je Indische roots,
Indië was niet meer, het was verdwenen voorgoed…
Indonesië greep vastberaden naar haar zelfstandigheid en vrijheid,
Geholpen door de Jap, was het na de oorlog tijd voor een puur Aziatische wind.
Van de rekening, werd de Indo het kind.
De ene oorlog, WO2, niet de minste, eindelijk voorbij,
Mannen na jaren terug uit Jappenkampen, ja voor even was men vrij.
Maar de vrede was slechts van korte duur,
een nieuwe oorlog kwam eraan, ditmaal met Indonesisch vuur.
Het uur van de waarheid aangebroken,
Overal werd je op je afkomst aangesproken,
afgerekend, mishandeld, vermoord, sommigen zelfs onthoofd
Maar in het zogenaamde vaderland amper geloofd
Rood wit en blauw voor wie je trouw bijna 5 jaar had gestreden en geleden
Sloot haar ogen voor wat de Indonesiërs met je deden
Want NL was overtuigd: Ja, die Indo’s horen daar,
Laat ze liever niet komen, ze vormen vast een gevaar.
We zijn zelf nog in opbouw, dus we kunnen ze niet gebruiken,
Laat ze blijven in de Oost en daar naar die vreemde geuren ruiken.
Daar is waar ze thuishoren, ze passen beter in de tropen.
Maar als ze toch willen komen storen, moeten ze hun eigen overtocht maar kopen…
Tegelijkertijd was Indonesië het zat, beu en ontevreden,
dus voor hen was het duidelijk en dit was de reden:
“Weg met die Belanda’s, Indo’s en Molukkers, die horen niet bij mij!
Ze stonden al die jaren tegenover ons, zij-aan-zij”
Genoeg van de koloniale onderdrukking, keerden ze zelf het tij.
Ondanks “politionele acties” werd Indonesia vrij.
Ongelijk kun je ze niet geven, maar je staat met lege handen
als kind van beide kanten, hoor je bij beide en tegelijk bij geen van beide landen…
Tussen wal en schip, kiezen tussen twee slechten,
Wat je ook doet, met beide kanten moet je vechten.
Indonesia wil je niet en dat is heel goed te merken,
Je verliest je positie en mag nu hooguit voor hén werken.
En Nederland doet net of het je niet kent,
Tenzij je aan kunt tonen dat je grotendeels blank bent.
Erkend door je blanke voorvader? Nou dan mocht je in je handen wrijven
Want een Indo zónder die papieren moest gewoon blijven.
Maar Indonesia wilde ons net zo min; niet langer te vertrouwen.
Tja wat wil je, “Dan wit, dan bruin, loh, moeilijk toch die blauwen.”
Uiteindelijk gaf Soekarno ons de keuze, om voor altijd te beslissen ya,
“Wil je echt horen bij die Belanda’s, of kies je voor ibu Indonesia?”
Lastig, moeilijk, welke kant wil je op?
Kiezen voor de kou, of hangen in een strop?
Ja de keuze lijkt zo simpel, maar het was gecompliceerd,
Niemand was meer te vertrouwen, dat had de Indo wel geleerd.
Al met al hebben velen voor Nederland ‘gekozen’
En nooit meer teruggekeken, de foto albums bleven in dozen.
Ook al voel je je daar thuis, heb je er geen woorden voor behalve ‘senang’
In Holland staat je huis, ook al ben je daar maar een katjang.
Onze grootouders hebben gekozen, voor ons welzijn en geluk
Want in tanah air kita, ging al het Indische stuk.
Al met al denk ik “Al, het heeft zo moeten zijn.”
En op een dag als vandaag vind ik het reuze fijn,
Dat we een volk zijn van volharders, strijders met kracht,
Een mix van blanke ondernemingszin en Oosterse rust en pracht,
Rust zacht, iedereen die is heengegaan
Maar weet dat jullie voortleven zolang wij bestaan!
Want ook al is er weinig eenheid, we zijn er nog steeds,
Pukul terus, satu bangsa, vier het leven ‘tis een feest!
Edwin Linders (Edwiño do Sinyo / Indisch Edje / Indo-Eddy)
...................
Indisch4ever 
“Hr Mas Rob heeft wel veel woorden nodig voor zijn stilte en hij neemt gelijk positie in. .”
Mijn positie is dat mijn positie niet belangrijk is. Niet voor mezelf en niet voor anderen op 15 augustus. Die woorden… slechts een persoonlijke overdenking. Niets meer en zeker niet bedoeld als bijdrage in een discussie.
Juist niet.
Ach … voor deze keer, gef nèks Mas. Het werd ‘te’ stil aan de overkant na het duikgedrag op JP.
Over eind en begin gesproken, een gewichtige retorische vraag dan maar ‘zeker goed aangekomen na Lebaran?’
e.m.
Nou… het is de laatste jaren een voortdurende strijd… degene die me aanstaart in de spiegel lijkt zo weinig op die atletische jongeman die ik eigenlijk – nu ja, in elk geval in gedachte – ben.
Hr Mas Rob heeft wel veel woorden nodig voor zijn stilte en hij neemt gelijk positie in. .
Ik denk dat Japan zich eindelijk rekenschap dient te geven over de daden die zij in de oorlog begaan heeft en volmondig schuld betuigt. Misschien zou U dat eens aan de troostmeisjes dienen te vragen , soms laat het collectieve geheugen in de steek. Ik ga toch niet bij het Yasukuni-shrine doden herdenken.
Om samen de doden te herdenken dient er wel wat samen te hebben doorgemaakt. . Ik denk bvb hierbij aan de hand die de franse president Francois Mitterand gaf aan de duitse kanselier Helmut Kohl. Of dat kanselier Willy Brandt knielde bij het ghetto van Warschau. Dat is duidelijk een schuldbetuiging die geaccepteerd is. Dat zie ik nog niet bij de Japanners gebeuren, die ontjennen zelf de verkrachting van Nanking. Ik ga toch niet bij het Yasukuni-shrine Japanse oorlogsmisdadigers herdenken.
Ik denk dat we samen na de Oorlog weinig met de Japanners hebben doorgemaakt, vraagt U dat maar aan de maandelijkse betogers voor de Japanse ambassade. .
Ik denk dat de balans niet in evenwicht is, zo lang dat niet is, hoef ik niks met hen samen te gedenken. Anders zou de dood van mijn opa in de oorlog op hetzelfde niveau staan als de dood van de oorlogsmisdadiger Tojo. Is dit een ethisch dilemma?
Daarom zal ik nooit meemaken dat premier Rutte hand in hand met de Japanse premier Abe staat voor het Nationaal monument, heeft Rutten dat ooit met een Indonesische President gedaan?
Er staan nog teveel claims open bij de Japanners.
Gelukkig legt de Indonesische ambassadeur wel een krans bij het nationale Indiëmonument. Maar ja, daar staat 15 augustus 1945 als einddatum op.
@Somers. Die eind datum 15 aug.1945 is mi.bewust gekozen omwille van politieke redenen. De slachtoffers daarna….., -waardoor/door wie etc.- zou de gemoederen beroeren.( mi.toch blijven beroeren). Bij elke Indië herdenking. Vraag het aan elke bezoeker van deze herdenking. Ook in het tv.gesprek van mevr.Verbeet, die onverbloemd ‘de vinger op de wonde van haar vader legde, de Indië veteraan’ wordt de periode daarna toch genoemd. Voor mij, als buitenkamper, eindigde de oorlog niet op 15 aug. De vreugde van 15 aug. veranderde onmiddellijk daarna in een inkt zwarte periode. Zo kijk ik ook naar elke Indië herdenking. De (uw) wens voor een monument voor de slachtoffers van na 15 aug.1945 zal zeker niet door overheid in dank worden afgenomen, (Japan als boosdoener benoemen gaat makkelijker af)
“Ik denk dat we samen na de Oorlog weinig met de Japanners hebben doorgemaakt,”
Tja … we hebben wel massaal hun Toyota’s, Nikons, Sony’s, etc. gekocht.
“Er staan nog teveel claims open bij de Japanners”.
Tja … misschien moet de Stichting JES dan nog een tandje bijzetten. Twee x per maand demonstreren en petities overhandigen?
Pak Pierre
Het zou natuurlijk wel heel cynisch zijn wanneer de deelnemers aan een Indië-herdenking komen voorrijden met hun Japanse auto, mobieltje, fotoapparaat en dat soort dingen meer. Na het einde van de oorlog in Indië werden de Japanners overigens ook het doelwit van rampokkers en extreme nationalisten.
Roy
Laten we vandaag de doden herdenken van beide partijen zoals RLMertens !!!!!
Ik koester de stilte van Mas Rob. De heer Mertens brengt niet alleen hormat, maar bedrijft ook politiek. Dat is niet hetzelfde.
e.m.
Ach … de heer R.L. Mertens heeft alleen zijn stokpaardje bestegen en is daarmee, zoals ik van hem gewend ben, over de aloon-aloon gegaloppeerd. Keteplok-keteplok-keteplok.
Even een stofwolk, zakdoek voor de mond en dan is er niets meer dat herinnert aan de passage van de heer Mertens op zijn koeda kèpang.
Slechts de vredige stilte en het zachte ruisen van een tjemara in de moessonwind.
No harm done.
Pak Pierre
We hebben allemaal zo onze emoties . Ook ik, Hollandse snotneus.
En daaruit volgend komen we regelmatig terug op hetzelfde..
Mag je stokpaardje noemen…..
Rouwen en herdenken moeten mensen doen in eigen tempo, eigen wijze, wie , wat waar wanneer en hoe.
“Ook ik, Hollandse snotneus”.
Doeh … valt me tegen Boeroeng. Dacht dat je Indo was.
Pak Pierre
Zwarte Piet is toch ook maar verkleed? Maar misschien behoort u tot de gelukkigen die nog in Sinterklaas en Zwarte Piet geloven.
Herdenken is ook willen weten waarom het zo gelopen is. Want is het niet opmerkelijk, dat direct na een wereldoorlog juist een andere oorlog werd ontketend tegen hen, die ook om vrijheid vroegen?
“Herdenken is ook willen weten waarom het zo gelopen is.” Bij mij niet hoor. Ik herdenk mensen die op het verkeerde moment op een verkeerde plaats waren. En waar ikzelf tussenuit ben kunnen knijpen. Dat andere is (politieke) geschiedenis, in een apart vakje in de rugzak die ik mee sjouw.
En toch ben ik van mening dat Cartago verwoest moet worden.
Cato
Ooit zij een oudere ‘buitenkamper’ tegen mij; ‘de Jappen tijd was erg, maar de bersiap periode; verschrikkelijker!’ Zo heb ik het ook ervaren. Vandaar voor mij; ‘geen, ah soedah laat maar’.
Interessante artikel bij IAF
http://indonesie.actieforum.com/t10089-indisch-monument-niet-voor-indonesiers
Ja, het is Het Nationaal Indisch Monument. Ik denk dat de Indonesiërs wel eigen monumenten hebben. Maar de Indonesische ambassadeur heeft wel weer een krans gelegd. Bedankt! Op 4/5 mei worden in Nederland de Duitsers ook niet herdacht. In Indonesië worden de bersiapslachtoffers toch ook niet herdacht. (in Nederland bij het Indiëmonument ook niet hoor)
Tja … nu moet ik mij toch ook maar wagen aan juridische haarkloverij.
Tijdens de Japanse bezetting van NOI waren de Indonesiërs, c.q. de inheemse bevolking van de kolonie, zo geen Nederlander, dan toch wel Nederlands onderdaan, inwoner van Nederlands territorium.
Misschien tegen wil en dank, maar toch …. en voor hun veiligheid, net als totoks en Indische Nederlanders, overgeleverd aan Nederlands defensiebeleid (dat, zoals wij weten door zuinigheid en naïveteit zeer tekort schoot).
Ik zou het dan niet zo gek vinden als op 15 augustus in Den Haag bij het “Nationaal” Indisch Monument ook die vele duizenden “inlanders” zouden worden herdacht die tot 15 augustus (daarna was er ook voor hun vrede!) onder Japanse laars hebben geleden en als remoesja, of “gewoon” in hun desa’s en kampongs van honger en ziekte zijn gecrepeerd.
Pak Pierre
Citaat: Vanzelfsprekend zijn op 15 augustus Indonesiërs niet welkom. Dat gaat nooit meer samen.
Wat een walgelijke uitspraak. Als dat de gedachtegang is, wat ik ook vermoed, hoef ik daar nooit te komen.
Ik sluit mij aan bij de reactie van Pak Pierre op 15 augustus 2014 at 17:17 said
Hoeveel Indo’s hebben geen Indonesische familie? Mijn opa van Beek heeft een Indonesische moeder, ook Indonesische neven en nichten etc. Ze hebben ook geleden.
Pak Somers praat over wij en zij. Uw eigen oma is Indonesische. Hoe is het met haar familie vergaan, uw Indonesische (achter)neefjes,nichtjes. U moet niet doen alsof het Indonesische niet er bij hoort.
@ van Beek
http://www.villamedia.nl/community/blog/110906/
De columnist heeft niet begrepen dat elk jaar de Indonesische ambassadeur wordt uitgenodigd voor de herdenking in Den Haag.
De organisatie vind het vanzelfsprekend dat ook Indonesiërs welkom zijn.
Ook al zijn zij niet de doelgroep. Belgen zijn net zo welkom. Russen ook.
En ik heb ook nooit gehoord dat de aanwezigen geen Indonesiërs daar willen zien.
Japannners is een iets ander verhaal Sommige mensen hebben daar een tikkeltje moeite mee, denk ik Wbt een ambassadeur of gewone Japanners in het publiek
Wat de schrijver beschrijft is niet de gedachtegang van de Nationale Herdenking in Den Haag.
Ach.. ik ben niet zo’n denker in doelgroepen. Ik zie de 15e Augustus als de dag waarop ik de doden van toen en daar kan herdenken. ALLE doden die mij en mijn naasten na aan het hart liggen.
Dat is genoeg.
Gekrakeel over wie en wat wel of juist niet.. waarom zus en zo.. en hoe precies of misschien eigenlijk net anders…. Belangrijk, misschien….
Maar niet vandaag.
Iedereen die mijn – onze – doden eert, heet ik welkom. Nederlander blank en bruin, van hier en van daar; Angelsaks en Ghurka; Javaan, Sumatraan, Molukker en Papua – van Sabang tot Merauke -; Chinees, Arabier en Japanner.
Japanner?
Ja, ook Japanner. Ik geloof niet in een historisch overdraagbare collectieve schulden. En als de Japanse staat een krans zou leggen voor de slachtoffers? Maar is dat niet wat we graag zouden willen: dat Japan zich rekenschap geeft van het oorlogsverleden?
Ach laat ook maar… Nu even geen discussie.. geen messcherpe argumenten, evidente waarheden en ieders gelijk.
Vandaag koester ik de stilte.
Amen.
Pak Pierre
Ik herdenk de doden, die allen in Indië/Indonesië stierven. Ook die meer dan 1 miljoen Indonesiërs! En dan vooral ook, met pijn en wroeging de periode daarna, die slachtoffer werden van een naoorlogse Nederlandse regeringsbeleid. Dat tot een wreed afscheid van Indië heeft geleid.
Molukkers waren ook Inlanders/ Indonesiërs, en er waren er die Nederland door de eeuwen trouw waren en bij het KNIL dienden.
Leuk gedicht overigens.
Roy
Ja, mijn oma is een ‘Inlandse’ (Indonesisch was nog geen ‘landaard’). Erger nog, zij was Madoerees! Dat is wel wat anders. Zij is in de bersiap verdwenen. Laat mij het daar maar op houden. (Mijn grootvader was al voor de oorlog overleden.) Zelfs haar huis in Poedjon was verdwenen, ik kon nauwelijks nog de plek terug vinden. Ons huis daar tegenover trouwens ook. De twee broers van mijn moeder zijn al voor de oorlog beiden vergiftigd. Waren ambtenaren BB. De moeder van mijn tante Alice Versteegh was ook een Inlandse. Ook zij is verdwenen in de bersiap. Mijn jongste kleindochter heeft haar naam, Warisa, als tweede naam. Dat noem ik ‘hormat’! (hoeveel Indo’s zijn vernoemd naar hun Indonesische voorouders?) Zelf buig ik op Kembang Kuning mijn hoofd bij het vak massagraven Pujon. Misschien is mijn oma daar.
Mijn Inlandse voorouders horen er gewoon bij, daarom zult u er niet veel van horen. Net zomin als van mijn totok voorouders. (daar begon ik pas wat van af te weten toen mijn oudste dochter begon aan de stamboom, zij weet meer van mijn voorouders dan ik) En niet alleen mijn voorouders, baboe Soep (ja, daar heb je dat mens weer!) heeft meer invloed op mijn opvoeding gehad dan mijn ouders.
Op 15 augustus herdenk ik eigenlijk mijn familie tot 15 augustus niet. Dat wordt al volop gedaan. O.a twee ooms. Mijn herdenken begint op 15 augustus. Toen noemde Indonesië zich een staat, met naar ik meen eigen herdenkingen. Ik weet niet of de Romusha ook worden herdacht. In Indonesië worden toch ook niet de Nederlandse slachtoffers van na 15 augustus herdacht? Hoeft voor mij niet, in Nederland worden die ook niet gekend. Dat doe ik zelf maar.
De door u geciteerde uitspraak heb ik overigens niet kunnen vinden. Maar ja, ik mis wel meer. Dat heb je met die oudjes.
Heel mooi verwoord , maar de Indo blijft altijd maar hangen in zijn zieligheid , wij , en dan spreek ik voor mijzelf , hebben de knop allang omgedraaid , onze neuzen gericht naar Indonesia , en elk jaar genieten wij daar met onze Indonesische familie !!!!! En het verleden komt toch NOOIT meer terug !!!!!
Ach … je kunt zelfs de knop omdraaien en je neus niet richten op Indonesia, maar op het geluk dichter bij huis, om te beginnen bij je zelf of op een kat, die geheel ontspannen in het zonnetje ligt te slapen na een goed maal.
Nu ja … ieder z’n meug. Volgende demo van de Stichting JES staat alweer op de rol. Met spanning wacht ik op het nieuwe verslag.
Pak Pierre
Dat kan ook pak Pierre , maar als ik het vliegtuig uitstapt en ik ruik de lucht van kruiden en ik voel de warmte , dan weet ik dat ik thuis ben !!!! Mijn geboorteland !!!!!
Mijn vader heeft altijd geleden,onder de erbarmelijke omstandigheden in de oorlog in indië,was erg verbitterd,de laatje jaren van z,n leven,en had een oorlogstrauma!
Heel triest!
Xandra
Een indisch meisje!
Pak Pierre,
Pak Brijl reageerde op mijn posting met een foto van vader Otto in KNIL uniform en mijn vraag wie weet wat voor bintang hij op de borst had, Waardoor de bal ging rollen. Ik meen me jouw reactie te herinneren op een vraag van zijn kant dat je vader als milicien werd opgeroepen in actieve dienst. Hij bood je toen ook aan zo’n MOB oorlogskruis aan te vragen, maar dat wees je om principiele redenen af. Met de woorden: Too litle too late.
Dat was vorig najaar meen ik. Hij zal het er wel met Bert over gehad hebben denk ik. Mysterie opgelost haha…
Huib
@ Pak Huib,
Nou, dat zal het dan wel zijn geweest. Ik kan mij het voorval niet meer herinneren, maar ik ben blij dat jij nog weet dat ik het aanbod vriendelijk heb afgewezen met de woorden “too little, too late”. Ik had dus toen al aan duidelijkheid niets te wensen overgelaten.
Mijn papa vond zich geen oorlogsheld. Hij werd na Pearl Harbour in zijn 41ste levensjaar van zijn werk als schoolmeester de oorlog in gezogen als Landstormsoldaat, overleefde Birma/Siam en werd pas in 1947 of ’48 gedemobiliseerd in de rang (formeel was dat een “stand” in het leger, geen “rang”) van sepandri, oftewel soldaat der eerste klasse.
Hoe het ook zij, het aanbod van de heer Van Willigenburg kwam voor mij uit de lucht vallen, geheel onverwacht dus. Dat leidde tot een reactie die m.i. wel correct was, maar misschien minder verhit had mogen zijn. Ik twijfel niet aan zijn goede bedoelingen.
Wellicht zal de heer Van Willigenburg nog zo aardig willen zijn om zijn visie op de zaak te geven. Mag ook privé als hij dat liever wil, je mag hem mijn email adres geven.
Zo neen, jammer – maar ook goed. Ik toetoep de zaak.
Pak Pierre
Mooi stukje geschiedenis in gedicht.
Bernasco, Bernasco ……
Ik heb als Indisch-Haagse jonge man een toen nog kolonel (later Brigade Generaal) van de Genie (Vic) Bernasco gekend die in huiselijke kring voor vrienden pantoens voordroeg, op zijn hurken (djongkok).
Hoog gestegen, Indische jongen gebleven. Zijn 3 zonen zijn geloof ik allemaal naar de KMA gegaan. Er was ook een dochter, Vicky.
De liefde voor het gedicht zat er bij tenminste één andere Bernasco al in.
Pak Pierre
http://www.gahetna.nl/collectie/index/nt00425/e78b9f24-148f-102f-a8e2-0050569c51dd/view/NT00425_Japanseinterneringskaarten/sort_column/prs_achternaam/sort_type/asc/q/zoekterm/bernasco/q/comments/1
Ja, dat moet ‘m zijn.
Grappig ….. is zijn geboortedatum 1909-08.10 = 10 october (op z’n Amerikaans) of 10 augustus volgens ons systeem, dus vandaag?
Pak Pierre
Oeps … moet natuurlijk net andersom zijn!
Growing old.
PP
@ Pak Pierre
Als het gouvernement zijn soldaten niet eert…dan kan het gouvernement mij de bout hachelen…..etc.
Ik onderschrijf dat volledig en ook nu nog ondanks ik na niet zo lang wikken en wegen wèl ingegaan ben op het aanbod van Pak Jac.Z. Brijl.
In mijn geval kan en kon ik niet weten hoe mijn vader er zelf over heeft gedacht, maar ik weet wel, uit de spaarzame officiele stukken die mijn moeder mij heeft nagelaten blijkt dat hij zijn werk altijd erg serieus nam.
Kansarm als hij was toen hij op zijn 18e dienst nam al fuselier bij het KNIL. Zelfs zijn bevordering tot sergeant kort voor of pas tijdens de gevechten om het militair vliegveld Andir hebben ze niet waar gemaakt, zogenaamd omdat er geen officiele melding op papier van was terug te vinden.
Drie en een half jaar krijgsgevangenschap en kort na de zgn. bevrijding vermoord door terroristen zelfs nooit een gedenkkruis op het ereveld Pandu geplaatst. Of een vermelding bij het OGS. Hij was immers vermist samen met meerdere lotgenoten. Hij bestond gewoon niet. Hoe schrijnend dat is kunnen de nabestaanden van vlucht MH17 straks vertellen als er geen overblijfselen van hun geliefden zijn te traceren.
Pas door eigen inspanningen kregen hij en zijn lotgenoten een gedenkteken zo’n 50 jaar later en is hij uit de officiele vergetelheid gehaald.
Zo heb ik dan ook tegen de uitreiking van het MOB oorlogskruis aangekeken. Die uitreiking bleek althans voor ons eigenlijk pas het afscheid die we nooit hebben kunnen nemen.
Het is nu klaar. Zijn verhaal is verteld. R.I.P.
Ook al blijft de nalatigheid van het gouvernement schrijnend.tegenover hem en allen bij het KNIL
Huib
Klaar en duidelijk weergegeven Huib,ook wat betreft Pak Pierre suggereert:Waarom moeten wij altijd en steeds op aandringen en vragen om erkenning w.b.de oorlog in Indië.
Je wordt als bedelaar of als wat maar ook beschouwd als je iets opteert of om vraagt.
Er zijn dan van die Indische Ouderen die dan zeggen:Sudah laat maar toh.
En deze regeringen weten hoe onze Ouders denken en handelen,wat heel jammer is.
Maar goed dat is de Indo mentaliteit,daarom ben ik blij dat de komende generatie mondig zijn en proberen wat aan te doen.
Wij als ouderen hebben de plicht ze te pushen.
Mvg Jos H Crawfurd.
Waarde Pak Huib,
Toen ik mijn stukje schreef met MIJN mening over een postuum uit te reiken bintang aan MIJN vader heb ik voortdurend aan jou moeten denken.
Ik heb daarom ongebruikelijk lang aan de tekst zitten prutsen in een poging om toch vooral ook te laten blijken dat wat ik zou schrijven NIET TEGEN JOU, C.Q. TEGEN HEN zou zijn gericht, die de bintang voor hun overleden dierbare(n) wél hebben gewaardeerd.
Uiteindelijk heb ik er voor gekozen zonder omhaal te schrijven wat ik heb geschreven. Wees er echter van overtuigd dat ik tevens respecteer dat jij het voor je vader anders hebt gedaan.
Mijn blijken van deelname met jouw gevoelens toen de bintang voor je vader werd uitgereikt en mijn blijken van grote waardering voor het werk van Pak Oebroes b.d. Jacques Brijl om vele anderen een zelfde gevoel van voldoening te geven waren oprecht.
Ik was heel verrast door het aanbod van de heer Van Willigenburg en vooral door de stelligheid van zijn achtergrondinformatie.
Dat heeft mijn schrijven op de late avond ook beïnvloed.
Misschien krijg ik van de heer Van Willigenburg nog nadere uitleg.
Pak Pierre
Pak Pierre
Mijn gevoelens van waardering voor jouw opvattingen inzake deze kwestie die ik vrijwel onverkort deel, hebben mij genoopt tot mijn voorgaande uiteenzetting.
Niet dat ik ook maar een moment het gevoel had me te moeten verdedigen dat ik voor mijn Pa, zij het met gemengde gevoelens, wel gebruik gemaakt heb van het aanbod van PaK Oebroes zoals je kennelijk verwijst naar de militaire rang van Pak Jac.Z. Brijl.
Wel heb ik hem leren kennen en waarderen als een zeer gedreven man die plaatsvervangend opkomt voor “zijn mensen” zoals het een goede Oebroes betaamt. Ik vermoed dat hij zodra hem bekend is dat iemand, zij het overleden, nog recht heeft op zo’n MOB Oorlogskruis hij niet gauw zal rusten om de rechthebbende posthuum alsnog te doen eren.
En ook Bert van Willigenburg heeft geheel belangeloos bij de uitreiking gezorgd voor een ere-escorte van veteranen uit Apeldoorn in vol ornaat.
Ik vond het daarom een indrukwekkende gebeurtenis die ik niet heb willen missen ondanks mijn aanvankelijke twijfels.
Tenslotte dank ik je dat je gewoon recht uit je hart hebt geschreven zoals je van een vriend mag verwachten.
Trouwens ook Pak Jos dank ik voor zijn warme en sympathieke woorden.
Huib
Huib:Eens een Indo,altijd een Indo.
Op onze leeftijd,zwak en broos,zijn we verplicht elkaar te helpen en ondersteuning geven;wat vaak niet mogelijk is.
Heel veel sterkte en denk maar zo van Bovenuit glimlacht jouw(Uw)Vader.
Mvg Jos H Crawfurd.
Okee Huib, nu is er alom duidelijkheid geschapen.
Met respect ook voor wat de heer Van Willigenburg doet en voor jou heeft gedaan, ben ik toch zéér benieuwd hoe ik als gegadigde voor een bintang voor mijn vader in beeld ben gekomen bij hem en bij de ook door mij zeer gewaardeerde Pak Oebroes Brijl.
Pak Pierre
L.S.
Dit gedicht, geschreven in de nacht van 14 op 15 augustus jl., is mijn persoonlijke ode aan onze eerste generatie, voor wie ik ontzettend veel respect en liefde voel.
Tegelijkertijd is het geschreven voor de jongere generaties (zowel mijn eigen derde, als de generaties erna, maar tevens voor de tweede) en wel à la Edwiño do Sinyo; edutaining, mixing lyrical art with history lessons, street smart.
Mijn Indo poetry dateert al van de jaren ’80 en ’90 toen ik mijn eerste raps schreef waarin m’n Indische afkomst ook al aan bod kwam.
Hip Hop en Rap zit net zo in m’n bloed als Indië en Brabant.
Orang tjampoer, die z’n ding doet vanuit – in mijn ogen – het laatste stukje Indië: Suriname…
Dit even ter achtergrondinformatie… &JOY the poetry, feel the words,
and if you like: read more @ https://www.facebook.com/edwin.linders.5
Hormat dan tjienta,
Edwin Linders ~ Edwiño do Sinyo
Loh, Boeroeng Blauw… jij tjoppet flink erop los… O nee, deze had ik met je gedeeld hè, kelop…
Maar dan wadoeh, ilang copyright eronder… hierbij alsnog: © 2013-2014 Edwin Linders ~ Edwiño do Sinyo (y)
Nou Señor do Siño, dat getuigt van grote dichterlijkheid. Bent u familie van Leentje Linders, van wie ik een mooie litho heb, getiteld “Slamet siang”?
Zo maar een vraag, uit nieuwsgierigheid geboren.
Pak Pierre
Pak Pierre, niet dat ik graag naast m’n slippers loop, want dat loopt best hinderlèk, maar indodaad: dichten kun je gerust aan Indisch Edje overlaten. Ik zie dat u dit gedicht wel kunt waarderen. Da’s mooi, dank voor uw compliment!
Maar niet slechts mooi voor mij, ook voor u. Want het levert u een tip op: kijkt u eens op https://www.facebook.com/edwin.linders.5
en stuurt u me gerust een vriendschapsverzoek.
Dit geldt overigens ook voor anderen die dit gedicht wel kunnen waarderen. Waarom? Omdat er daar nog veel meer (Indo-)poetry te vinden is die u ook zeer zeker wel zult appreciëren…
Dus trek gerust die stoute slippers aan: join en &JOY!
Welkom alvast di dunia Edwiño do Sinyo!
Groetjes uit Suriname…
P.S. nee Paké, geen familie van Leentje. Geen familie van welke Indische Linders dan ook. Mijn Indische familienamen komen allemaal van moeders kant en zijn: Baume, Walter en Merkelbach.
Ben zelf een Indische Brabander yang darah ketiga en Linders is de naam van mijn Brabantse familie van vaderskant.
Heer Edwin,
Okee, geen familie van Leentje. Moet kunnen. Ik dacht dat ik met u op een hele artistieke Indische familie was gestoten.
Compliment kembali: Mooi dat u zich als generasi ketiga zo diep hebt ingeleefd in wat ik maar “het Indische” zal noemen.
Dank voor het aanbod van de tip, maar ik heb geen zin om me op FB te laten registreren. Noem het koudwatervrees, niets aan te doen. Ik ben tevreden met wat omong kosong op I4E en laat het daarbij.
Te wi miti baka.
Pak Pierre
Pak Pierre ik kreeg te horen van oud kolonel Jacques Brijl dat u toch iets wil doen voor uw vader o.a de Mobilisatie Oorlogkruis, met respect voor uw vader wil ik u daar bij helpen u kunt mij contacten als u wil b,vanwilligenburg@online.nl anders dan dit kan ik u niet bereiken
vriendelijke groet,
Bert van Willigenburg
Oeps, sounds like kinda slip of the tong tong …
e.m.
Een slibtongetje zo gezegd.
Pak Pierre
Beste heer Van Willigenburg,
Wat u van overste b.d. Jacques Brijl te horen hebt gekregen moet “salah wessel” geweest zijn, oftewel berusten op een misverstand.
Ik heb nooit met hem contact gehad over een bintang voor wijlen mijn vader en ik zou dat contact om die reden ook nooit hebben gezocht.
Ikzelf vind dat eerbetoon als het onderhavige van het gouvernement zelf moet uitgaan en als het gouvernement in gebreke blijft omdat het zijn soldaten niet eert, dan kan het gouvernement mij de bout hachelen.
Maar wat ik vind is in deze niet belangrijk. Het gaat om mijn vader. Voor zover ik hem ken zou hij zich in zijn graf omdraaien – bij wijze van spreken, want hij heeft geen graf – als ik voor hem een bintang zou aanvragen.
Dank voor uw vriendelijke aanbod om hulp, maar ik zal er dus geen gebruik van maken.
Pak Pierre