Boemboemm, boemboemm”dreunt de gong (koper klankbekken) door het stille Silondoeng. Plechtig maakt de omroeper, met luide eentonige stem bekend, dat de inboedel van den heer Karels aspirant controleur, ten huize van genoemden heer Karels, in het openbaar zal worden verkocht.
“Boemboemmm!”klinkt weer de gong en talrijke inlanders, mannen vrouwen en kinderen, die hem met belangstelling hebben aangehoord gaan weer den kampong binnen, want inlanders loopen een omroeper niet na door de gehele stad zoals vroeger in Holland gebeurde. Een honderd meter verder herhaalt zich hetzelfde tooneel.
Eene Vendutie te Silondoeng | Indische verhalen.
Opm: Oorspronkelijk verhaal van H. van Eeckenrode (deel IV uit de reeks Verhalen van Silondoeng). gedigitaliseerd door P. Lemon
...................
Indisch4ever 
Er is geen plaats di Silondoeng heet.
“geen plaats di Silondoeng heet” Typefout misschien? o en i liggen naast elkaar. Silindoeng. Bataklanden, residentie Tapanoeli.
@hrvschaik “Grappig verhaal, maar in welke periode speelt dit verhaal zich af?”
Van de auteur wordt er nog een 3e verhaal geplaatst. Helaas is er op het origineel geen datering te vinden. Maar in dat verhaal verplaatste men zich op het paard en de koelies liepen met de barang erachter aan. Net zo’n tafereel als in de Max Havelaar. Schat dat het zich in dezelfde tijd ( rond 1850-1900) afspeelde.
Ik heb deze ervaringen van vóór de oorlog. Er werd veel overgeplaatst, daarbij kon je niet alles meenemen. Anderen konden het wel gebruiken, en als zij werden overgeplaatst kwam het in de volgende handen. Eigenlijk was het een onbedoeld soort van elkaar helpen: ik help jullie van je spullen af en ik weet dat anderen tzt mij van mijn spullen afhelpen. Eigenlijk heel modern en duurzaam. Alleen heet dat nu vintage, klinkt leuker dan tweedehands. En digitaal: Marktplaats.
Grappig verhaal, maar in welke periode speelt dit verhaal zich af?
Ik herinner mij de 50er jaren dat mijn ouders soms iets kochten op een vendutie.
In die periode gingen veel mensen naar Nederland, maar er kwamen ook (minder) mensen naar Indonesië en er was regelmatig een vendutie.
Uit de gesprekken van mijn ouders begreep ik dat het vrijwel altijd “koopjes” waren, omdat men definitief naar Nederland ging en de inboedel toch kwijt moest zien te raken, terwijl er zoveel concurrerende venduties waren…