Groeten uit Tjideng:
Na de Japanse aanval op Singapore evacueert Dicky Douw naar Batavia, waar het veilig zou zijn. Maar nee hoor. Ze wordt geïnterneerd in het Tjideng kamp in Batavia, met twee kleine kinderen. Al vanaf Singapore maakt ze aantekeningen en houdt dagboeken bij. Haar verhaal, deels in dagboekvorm, is met veel gevoel voor humor opgeschreven,
Inkijkexemplaartje: voorwoord en epiloog
15  april : Tjidengkampreünie te Bronbeek
http://tjidengkamp.timmoelard.nl/nieuwsberichten.php

Het kampverhaal van Wilhelm Paul von Grumbkow:
De Japanners begonnen de macht in handen te nemen en kwamen op de proppen met heel wat geboden en verboden. Wapens inleveren, radio’s met lange golfbereik, elektrische energieverbruik beperkt tot 50 W. De burgerambtenaren werden tijdelijk ontslagen en naderhand werden diegenen die de Jap nodig had weer aangenomen.
We kregen advies om niet leeg te lopen en ik sloot me aan bij enkele vrieden, die met een grote verhuiswagen met mankracht, zich beschikbaar hadden gesteld voor verhuizingen.
Het was echter meer raadzaam om binnenshuis te blijven, want de Japanse soldaten begonnen reeds met hun sadistische machts- betoon.
In Juni 1942 werd ik met een oudere broer van me opgeroepen voor eventuele internering in een kamp, opgericht in het ’s Lands Opvoedings Gesticht.
We werden daar voor de eerste maal geconfronteerd met de Japanse machtswellust. Als men voorlangs een Jap passeerde moest men het bovenlijf buigen als bewijs van eerbetoon.
Iemand had dat vergeten bij een schildwacht voor het kamp. Hij werd afgetuigd, met bloedend gezicht ging hij ’t kamp in. Met deze gelegenheid gingen mijn broer en ik nog vrij uit en we kregen een briefje met Japans schrift.
Van een bevriende Chinees kregen we te horen dat we nog drie maanden op vrije voeten mochten lopen: dit stond in het briefje.

De Koninklijke Luchtmacht in Nederlands Nieuw Guinea
Nederlands-Nieuw-Guinea (nu de provincies Papoea (Pulau Irian) en West-Papoea van Indonesië) was van 1949 tot 1962 een overzees gebiedsdeel van Nederland. Voor deze periode maakte het deel uit van Nederlands-Indië. Wat reden was voor Indonesië om het gebied op te eisen, waardoor de relatie tussen beide landen snel verslechterde.

De allerlaatste tijger is een autobiografisch stripverhaal, getekend door de Belg Michaël Olbrechts, van Indische komaf. Zijn overgrootmoeder Anneke Kloppenburg, was zanglerares en werd 98 jaar. Zij was de dochter van kruidendeskundige Jans Kloppenburg-Versteegh.      Enola.be:
Hij kiest voor een intrigerend aspect van zijn familieverleden, namelijk de afstamming vanuit Indonesië via zijn oma. Die oma ziet alle banden met haar verleden een voor een wegvallen. Via deze strip wil de auteur helpen om die herinneringen levend te houden en vast te leggen. Bovendien verbindt Olbrechts de familiegeschiedenis met de groeiende bewustwording van de voormalige Nederlandse kolonie in het midden van de twintigste eeuw. Dit thema wordt vooral in de Nederlandse literatuur (maar ook in strips, kijk maar naar Peter Van Dongens Rampokan) behandeld, Olbrechts moet zowat de eerste Vlaming zijn die zich eraan waagt.      Meer informatie