stichting oorlogsgetroffenen op facebook:
2013Oct, Nagasaki Shimbun news.
An article on the 3 Japanese-Indo offspring visiting Japan.
(Translation)
Separated by the War: Travelling through Father’s land
Mutual understanding beyond discrimination and isolation
Three 2nd generation Japanese Dutch people visited Hirado city during their trip to Japan, the land of their lost fathers.
On the evening of the 23rd, they met the citizens of Hirado and spoke on their discriminative experiences and appealed the importance of peace.
With the invitation from the Ministry of Foreign Affaires, these 3 people arrived in Japan on the 21st. On the 22nd, they attended the memorial ceremony for the Dutch POW in Mizumaki City, Fukuoka. They are staying 9 nights and 10 days until the 30th in Japan.
In Hirado, the “Kokusai Koryu Hira no Kai” (international exchange Hira no Kai, represented by Mr. Takashi Inoue), organized a reception, to which about 20 people attended.
According to Hira no Kai’s explanation, the former Japanese Imperial Army occupied the former Dutch East Indies during the war. During the occupation, children were born between Japanese males and Indonesian* female. Those children and the mothers were left behind after the war and experienced discrimination and oppression.
After the independence of Indonesia in 1949, about 800 Indonesian women with Japanese children moved to the Netherlands.
Among those 3 is Alfred Leonard Augenstein (68 years old), and he told “My adoptive father (to whom my mother got married after the war) was a Dutch solder, and as POW, he was made to work at the Thai Burma Railway until the capitulation.” “When I met him for the first time, he did not hug me or even touch me.” He continued, choked up with tears, “After that, he treated me fairly, but he saw the impression of the enemy in me.”
Mr. Augenstein appealed “Someday, I would like to see a photo of my father. This way, I should be able to complete the puzzle of my life with the one last piece.”
Other 2 also had adoptive fathers who was a POW of Japanese army or a Dutch guard working at the Japanese camp, and told about their past, isolated in family and the people around them. They told, “a war is the worst thing that humankind brought to the world. Our only wish is the world peace.” “We had sad experiences, but I still believe that people can understand each other. “
They are to visit Nagasaki on the 25th and to pay floral tribute at the Peace Park.
(by Shuichiro Ogata)
...................
Indisch4ever 
Ik heb toch een andere zienswijze dan dhr. Surya Atmadja , ik heb toch de indruk dat hij zijn gelijk naar zichzelf wil trekken, teveel naar zichzelf redeneert. Gevoelens wijzigen lijkt mij toch een ingewikkelde zaak, dat gaat niet via wat praatjes.
Ik denk dat Indischen de verhouding met het huidige Indonesie in een ander perspectief zien. Zij wilden toch in Indonesie blijven maar de balans is uit zijn lood geslagen door het Nieuw-Guinea beleid en helemaal door de repatriering.
Indischen zijn tenslotte uit hun Indonesie gegooid. Zij hebben hun doden achtergelaten en deze herinneringen gaan niet over door wat praten. Vaak heeft het zwijgen van de Indischen meer betekenis dan het praten, als er hoegenaamd gepraat wordt. Soms lijkt het wel een wajangvoorstelling. Je ziet de schaduwen bewegen maar die praten niet, zoook de Indische
Deze dynamische balans dient weer in evenwicht gebracht te worden en dat kan alleen Indonesie doen tegenover de groep Indischen en niet tegenover het individu, een Gebaar maken en dan doel ik niet op wat geld maar een gebaar dat een Indische begrijpt. . Dat past ook in de traditie en de gemeenschappelijke cultuur.
Ik ken meer Indischen in mijn omgeving die niet naar Indonesie zijn gegaan dan die wel zijn gegaan. En ik ken er die na 1 keer helemaal niet meer zijn gegaan, want het was een soort vakantie, geen Terugkeer. Misschien kan dhr Surya Atmadja daar een verklaring voor geven.
Maar het blijft de balans die de verhouding beheerst. Dat is die fijne afweging die de Indische maakt, daar heb ik niks over gehoord. Het blijft toch dat gevoel dat je eruit geschopt bent, niet geaccepteert bent dat hartzeer geeft en niet goed gemaakt wordt.
Of dienen Indischen altijd na te geven. Nee, daarvoor heb ik teveel respect voor de Indische.
SiL., op 19 februari 2014 om 21:51 zei:
Maar ook zij , en dat waren er nog wat, die pro-Soekarno waren en/of pro de Republiek, of veel gevoelige aangelegenheden probeerden te nuanceren, werden met scheve ogen bekeken.
Alsof zij verraad pleegden.
Jarenlang werd het denken, doen en laten van de Indische gemeenschap bepaald door conservatieve krachten en eng denkende personen..
Dit moet ook gezegd worden.
—————————————————————————————
@ SiL
Ik heb tig jaren leuke contacten gehad met vele Indo en Belanda , in sommige gevallen hebben ze negatieve gevoelens tegen over Indonesiers / Pemuda etc .
Gezien hun nare ervaringen zoals bersiap, we zijn er uit gegooid door Sukarno etc heb ik als een gewone Indonesier begrip voor.
Maar als je in contact kan komen, in gesprek blijf , uitleg geven etc kan men die oude gevoelens mss wijzigen .
Dat is ook de reden waarom ik vaak aan het omong kosongen ben in diverse Indische fora , heb ook mijn asal usul / denken uit min of meer “nationalistische nest” nooit geheim gehouden.
Mijn ervaring met de oudjes (ma’af dese) van de generatie satu of satu setengah is goed te noemen, heb wel gemerkt dat er in het begin mensen die “haat”-liefde gevoelens hebben.
Jaren 70.
Uiteindelijk is het als je de kans hebt om met elkaar te praten NIET echt “haat” , maar teleurgesteld / verdrietig zijn .
Het is ook hun Indie , hun geboorteland .
Velen zijn ook terug gegaan met vakanties naar hun oude/ en nieuwe Indie of Indonesia .
En voelen zich senang bij .
Goede morgen meneer Olive,
Dit laatste stukje van u maakt mij veel duidelijk.
Het interesseert u niet onder welke omstandigheden mijn moeder en de vele andere jonge vrouwen hebben verkeerd. Over een uitspraak die internationaal is aangenomen hoeft u ook geen mening te hebben.
Dat u toch heeft gereageerd geeft aan dat de geschiedenis, uw eigen verleden, u wel degelijk heeft geraakt. Geldt ook voor mij natuurlijk.
Anders zouden u en ik niet onze vaders en moeders aanhalen.
Dat uw moeder en met haar vele anderen waarvan de man het niet heeft overleefd het erg zwaar hebben gehad destijds en later in Holland, kan ik mij heel goed voorstellen omdat ik dat juist wel wilde weten.
Met vriendelijke groet, Edward Lehmann.
Heer Edward Lehmann
De reden waarom ik de omstandigheden van uw moeder niet hoef te weten is om u het leed te besparen. Sommige omstandigheden zijn meer medegevoelend dan andere. Ik heb een mening over de internationale uitspraak van collaboratie omdat mijn eigen familie deze situatie niet is ontlopen. Ik ben geen gewoone bijstaander.
Mijn vader moest de eerste twee jaar gedurende de oorlog voor de Jappaners werken met salaris. Hij liep rond met een bal (Japanse vlag) op zijn mouw gespeld om te voorkomen dat hij niet zomaar van de straat werdt opgepakt. Ze werden minachtend “Ballejongens” genoemd en de Indische gemeenschap keek hem scheel aan.
Mijn tante had gedurende de oorlog een verhouding met een Duitser die met de Duitse koopvaardij vaarde. Als kind werd mij altijd verteld dat hij een Engelsman was, wist ik veel.
Mijn moeder had een nicht die die voor de oorlog getrouwd was met een Nazi Duitser en zelf actief was in de NSB partij. De familie ging dik met hun om voor de oorlog en overnachte vaak in hun groot huis.
Bij de bevrijding zijn zij en haar dochter kaal geschoren en tot hun dood toe waren ze er van overtuigd dat het beter zou zijn onder Hitler.
Ik zelf heb nooit de discriminatie ondervonden die u hebt moeten verdragen en ik kan het me alleen indenken hou erg dat is.
Ik voel met u mee.
Meneer Olive, dank dat u met mij een dialoog bent aangegaan. U en ik hebben standpunten en gevoelens bekend kunnen maken en hopelijk bent u het met mij eens dat het “verrijkend” heeft gewerkt.
U voelt met mij mee en ik, voel met u mee.
Het is onmiskenbaar een gegeven ver na afloop van de oorlog nog velen gekwetst zijn. U geeft aan dat u een sterke moeder heeft gehad.
Ook mijn moeder was een liefhebbende en sterke vrouw. Het is aan hen te danken dat wij beiden ons nu laten gelden.
Het klopt dat een aantal van ons discriminatie heeft ondervonden en dat is inderdaad heel erg. Echter veel erger is het wanneer je moet blijven verhelen dat je biologische vader een Japanner is!
Onder de lezers van ” Indisch4ever”, moeten statistisch veel personen, net als ik, afstammen van een Indische moeder en veelal onbekende Japanse vader. Die Japanse vader, daar werd zelden over gesproken want bekend is dat de Indo’s die toch al niet zo open waren, in die jaren dat zij hard moesten werken om een nieuw bestaan op te bouwen in een koud en kil Holland, dit feit tot een groot taboe verklaarden.
Veel verschillende en begrijpelijke redenen zijn daarvoor op te noemen.
Echter dat je nu na meer dan 65 jaar, via omwegen, vaak via een oude tante of oom hebt vernomen dat je van een Japanse vader bent, maar nog steeds niet uit “de kast” durft te komen, dat is pas verschrikkelijk
Dankzij deze mailwisseling heb ik de gelegenheid om te wijzen op de mogelijkheid, nu het nog kan, er achter te komen wie en wat voor persoon die onbekende vader nu eigenlijk was. Lijk ik op hem? Heb ik karaktertrekken die met hem overeenkomen. Zou het mogelijk zijn een foto van hem te bemachtigen?
Er is een plek waar je je lang geheim gehouden verhaal en gevoelens kan delen met personen die allen een eigen geschiedenis hebben, maar wel met een gemeenschappelijke ervaring.
Namelijk het opgegroeid zijn zonder de veelal onbekend biologische vader.
Het is een bekend gegeven dat juist op latere leeftijd de behoefte hem toch te leren kennen, meer van hem te weten, zich manifesteert.
Gesterkt door uw medeleven wil ik allen die zich aangesproken voelen graag verwijzen naar de Stichting Sakura , waar ik bestuurslid van ben en op de vereniging JIN.
Nogmaals dank, meneer Olive en bij dezen nodigen wij u van harte uit om als gast aanwezig te zijn op een bijeenkomst van de Stichting Sakura om de dialoog voort te kunnen zetten.
Edward Lehmann
Niet alleen heb ik respect voor uw ontboezemingen Hr. Lehmann en Hr Olive, maar daarnaast hoop ik dat de zogenaamde collaboratie van Soekarno door de “Indischen” in een ander perspectief wordt geplaatst.
Maar ook zij , en dat waren er nog wat, die pro-Soekarno waren en/of pro de Republiek, of veel gevoelige aangelegenheden probeerden te nuanceren, werden met scheve ogen bekeken.
Alsof zij verraad pleegden.
Jarenlang werd het denken, doen en laten van de Indische gemeenschap bepaald door conservatieve krachten en eng denkende personen..
Dit moet ook gezegd worden.
Heer Edward Lehmann
Hartelijke dank voor uw uitnodiging om als gast anwezig te zijn op een bijeenkomst van stichting Sakura, ik beschouw dat als een honor.
Ik woon echter in California maar ben begonnen uw website te lezen.
“Anak Djepang”, “Moffenkinderen”, kinderen van NSB-ers. KINDEREN VAN DE REKENING.
Of zij nu uit liefdesrelaties waren geboren, uit brute verkrachting of uit relaties om economische redenen, het waren relaties van de “eigen” vrouwen met de mannelijke vijand en dus in veler ogen “foute” relaties, punt uit. Zo is de mens nu eenmaal.
Zij waren gestigmatiseerd, werden gepest op school, met de vinger nagewezen. Velen voor altijd psychisch beschadigd. Gemiddeld 70 jaar na dato misschien nog dagelijks geconfronteerd met hun “foute” herkomst, al was het alleen maar voor de spiegel.
Ik heb zelf een “anak Djepang” gekend. Zij zocht en vond op een gegeven moment haar vader, in Japan. Zij was één van de gelukkigen. God weet wat hij had uitgevreten in Indië, maar hij was wél haar vader. Hij had haar moeder niet verkracht; zij had als jonge buitenkampster zijn bescherming gezocht – hij betekende voor haar veiligheid en iedere dag te eten. Hij heeft misschien voorkomen dat zij door anderen bruut werd verkracht.
Als er nu 3 anak-anak Djepang, inmiddels bejaard, bij hun volle verstand kiezen voor een bezoek aan een bepaalde plek in Japan, dan hebben wij m.i. niet het recht om daarover te oordelen, ook al vinden wij dat zij misleid zijn en misbruikt voor een twijfelachtige zaak. We moeten ze met rust laten. Full stop.
Ik wens hun de innerlijke vrede toe waarnaar zij al zo lang op zoek zijn.
Pak Pierre
Pak Pierre, volkomen met u eens. Er is echter wel een verschil tussen oordelen en veroordelen.
Oordelen doen we dagelijks met anderen, ons zelf en de omstandigheden waarin we verkeren. Oordelen heeft geen limits en kan soms pijnlijk zijn als je jezelf of anderen oordeeld.
Als u goed leest dan kan u zien dat ik geen veroordeel heb geuit over deze drie mensen personelijk en zou ook geen reden hebben om het te doen. Ik heb een veroordeel geuit over het Japanse Ministerie van Buitenlandse Zaken die hun uitnodigde OMDAT deze drie zoals u zij: Kinderen van de Rekening waren.
Om hun het onschuldige product van verkrachting en colaboratie te noemen is geen veroordeel.
Verzoening begint met het probleem te zien voor wat het is en deze mensen niet te exploiteren of te discrimineren maar als je gelijke mens te waarderen en zoals Boeroeng zegt, een stap verder gaan en mogelijk de familie willen kennen.
Personelijk hoef ik me niet met hun te verzoenen want ik heb nooit iets tegen hun gehad.
Okee, Pak Arthur, point taken. Je hebt je de voorlaatste alinea van mijn reactie, over “het recht om te oordelen over het bezoek”, persoonlijk aangetrokken terwijl mijn hele schrijfsel bedoeld was als een opkomen voor het lot van de anak-anak Djepang in algemene zin.
Het schrijfsel was, zoals je hebt kunnen constateren, aan niemand in het bijzonder gericht en v.w.b. het vermanende deel ook in de wij-vorm geschreven (“dan hebben WIJ m.i. niet het recht om daarover te oordelen, ook al vinden WIJ dat zij misleid zijn en misbruikt”).
Intussen heeft zich ook de heer Edward Lehmann geroerd in de discussie met de verzekering aan mij dat de 3 om wie het hier gaat zich op geen enkele manier hebben laten misleiden of misbruiken door hun gastheren, dus ook niet voor propaganda doeleinden. Daar ging ik ook niet van uit.
Ik ben het ook met Pak Boeroeng eens dat de Japanners niet a priori moeten worden gewantrouwd als ze iets aardigs voor anderen doen.
Pak Pierre
Meneer de la Croix,
De drie mannen hebben niet een bepaalde plek in Japan willen bezoeken, maar het land van hun biologische vader ! De ondervonden emoties tijdens dit bezoek zijn te vergelijken met die je als Indo ervaart wanneer je Indië, je geboorteland voor het eerst bezoekt. Ontzettend heftig, maar ook erg verrijkend.
Geen sprake dus van misleiding en misbruik. Integendeel zelfs. JUist door ons bezoek en de ontmoetingen met name met de jongere Japanners worden ogen en harten geopend en kan de dialoog ontstaan.
Hartelijk dank voor uw begrip.
Edward Lehmann
Heer Edward Lehman.
Allereerst wil ik u zeggen dat ik het zeer waardeer dat u voor uw moeder opkomt.
Ik ken de omstandigheden waarin uw moeder zich verkeerde niet en ik hoef het ook niet te weten.
Het is echter internationaal aangenomen dat als men gedurende de oorlog een relatie met de vijand heeft, dit een collaboratie is. Maakt geen verschil wat ik of u hier over denken.
U ziet het noemen van een relatie met de vijand als collaboratie een grove belediging. Ik kan me niet indenken dat u de Jappaners gedurende de oorlog niet als vijand zag en Ik zou ook niet weten hoe ik de situatie van uw moeder kan verzachten zonder er gewoon niet over te schrijven. Ik had ook kunnen ontkennen dat het geen collaboratie was, maar dan zijn wij beiden fout.
Mijn moeder vertelde me dat ze in opstand kwam toen de mannen van andere vrouwen, die het niet zo nauw hebben genomen, levend terug kwamen uit het kamp en mijn vader de mishandelingen niet had overleefd terwijl ze hem altijd trouw was gebleven.
Nu lijkt het alsof al die vrouwen mannen hadden, maar dat weet u toch niet.
Mijn grootmoeder en vele andere zijn geholpen door een Japanner.
Zij had geen liefdesrelatie met hem en deed geen ander nare dingen.(Kon zijn moeder zijn) Hij hielp haar kinderen aan het werk en zij. Toen hij in de kamp terecht kwam hadden de mensen die hij had geholpen op eens last van geheugenverlies en spuugneigingen en ook degene met wie hij een liefdesrelatie had. Mijn oma was de enigste die de lef had om naar hem toe te gaan en een hand te geven al was hij de bezetter of vijand. Zij was niet vergeten wat hij voor haar heeft gedaan.
Dus Meneer Olive, het is niet altijd simpel zwart of wit.
Nu u over collaboratie heeft, kan ik een beetje inleven hoe de Javanen of later de Indonesiërs naar de Indo’s keken. Zij zijn ook de nakomelingen van de bezetter, de ondrukker, de vijand.
Heer Noordin
Goed lezen wat ik geschreven heb. Ik had het niet over alle vrouwen die mannen hadden, maar over vrouwen die een man hadden en die het niet zo nauw hebben genomen.
Wat uw sugestie betreft dat de Javaan de Indo als collaboteur zag omdat ze nakomelingen van de vijand waren laat mij zien dat u nooit in Indie of Indonesia bent opgegroeid.
Pak Pierre, prachtig gesproken en ben het volledig met u eens!
Dank voor het compliment!
Het was gewoon een stukje “right from me heart”.
Pak Pierre
Deze drie Japanse Indo’s hebben niets te maken met hun geboorte en het is erg dat ze gediscrimineerd worden voor wat ze zijn. De discriminatie zal in Japan wel veel erger worden als ze daar zouden wonen.
Wat ik echter niet begrijp is waarom de memorial ceremony plaats vond in Mizumaki City, Fukuoka. Dit kan nergens anders zijn dan een ceremony bij het “Memorial Cross” waar de namen staan van alle omgekomen POW gevangenen die met de “Hell Ships” naar Japan werden overgebracht om in de mijnen te werken.
Waarom betrekken ze deze drie onschuldige mensen bij de ceremonie? Is het om te laten zien wat de Jap niet alleen in Fukuoka met onze mannen heeft gedaan maar ook met onze vrouwen in Indie?
” Is het om te laten zien wat de Jap niet alleen in Fukuoka met onze mannen heeft gedaan maar ook met onze vrouwen in Indie?”
Meneer Olive,
Zo ljikt het net alsof al die nakomelingen zijn ontstaan uit verkrachtingen. En dat is niet waar. Veel van die vrouwen hadden een relatie met Japanners.
Meneer Nordin,
Het Memorial Cross in Mizumaki City, Fukuoka werdt door de Jap haastig opgericht tegen het einde van de oorlog om een enigszins menselijke compassion te tonen.
De vrouwen in Indie die een seksuele relatie hadden met de vijand werden gezien als collaborateurs.
Om dan het onschuldige product van verkrachting en collaboratie ten toon te stellen bij een memorial voor onze vermoorde mannen en vaders die dagelijks geweld van de Jap en Koreaanse beulen moesten verduren is wat ze hier in Amerika noemen: “Insult to Injury”.
Mijn eigen vader was een van onze vaders die in Fukuoka door de kou en elende daar is vermoord.
De kinderen zijn niet verantwoordelijk voor de keuzes van hun ouders .
En het is nogal beledigend en discriminerend om hen te noemen ‘product van verkrachting en collaboratie’ . Dan laat je deze wandaden toch weer op hen neerdalen.
En het is beledigend hun aanwezigheid bij een monument te verafschuwen.
Die kinderen zijn net zo goed slachtoffers van de oorlog.
In eigen land, bijv Nederland werden ze soms agressief benaderd, vanwege hun Japanse afkomst. Men was altijd bezig die te verbergen.
Op een zeker moment wilt men vrede sluiten met hoe het ging, waarom het zo ging, vrede met hun Japanse afkomst, mogelijk de familie willen kennen.
Heer Boeroeng
Wij zijn allen het product van onze ouders en hadden geen zeggenschap over onze geboorte.
Zo is het ook met deze drie genoemde kinderen en daarom dat ik heb geschreven dat ze het “ONSCHULDIGE product” waren.
Ik laat deze wandaden niet op deze drie onschuldige mannen neer dalen, verre van dien, maar ik geloof dat ze door de Jap zijn misbruikt, met of zonder intentie.
Ik kan niet begrijpen waarom u dit beledigend en discriminerend vindt en ik ben altijd bereid om van gedachten te veranderen als u me redelijk kunt aantonen dat mijn zienswijze verkeerd is.
Nou Arhur,
Niet leuk dat je hen een product van wandaden noemt.
Dat was nergens voor nodig
Bovendien hebben zij het recht waar ook ter wereld aanwezig te zijn bij herdenkingsmonumenten van een oorlog die ook hun leven, die van hun ouders en familie zo bepaald hebben.
Ik denk niet dat Japanners die deze ontmoeting organiseerden foute bedoelingen hadden. Ook niet eens onbedoeld klunsig iets kwetsends deden.
Heer Boeroeng, ik heb het beestje bij zijn naam genoemd.
Collaboratie en verkrachting zijn wandaden, leuk of niet leuk. Hoe zou u dat noemen? En again, er is niets verkeerd om hun kinderen een onschuldig product te noemen, wij zijn allen een product van onze ouders en hadden geen zeggenschap op onze geboorte.
Hebt u moeite met het feit dat kinderen een product van hun ouders worden genoemd?
Het recht van deze drie mannen om bij een herdenkingsmonument waar ook ter wereld te zijn, al zou die vlak voor het einde van de oorlog door de Jap zijn opgericht voor dubieuze redenen, is nooit in kwestie gebracht. Wat ik me wel afvraag is de wisdom daar in.
Wij kunnen alleen raden waarom de Jappaners deze ontmoeting hebben georganiseerd.
“De vrouwen in Indië die een seksuele relatie hadden met de vijand werden gezien als collaborateurs”. Ziet u dat ook zo meneer Olive?
Uit uw verhaal blijkt dat wel. Hiermee beledigd u op zeer grove wijze niet alleen mijn moeder, maar tevens de talloze andere jonge vrouwen, die in een complexe periode liefde en respect vonden bij een Japanse man.
Heel erg wat uw vader is overkomen.
Zelf heb ik het geluk gehad een stiefvader te hebben gehad, die als krijgsgevangene de atoombom op Nagasaki overleefde, maar de kracht had mij op te voeden met de gedachte dat haat zich alleen maar tegen jezelf keert.
Edward Lehmann.
De vriendinnetjes van de Duitsers in Nederland werden als moffenhoeren gebrandmerkt. De kinderen van NSBers waren ook fout. Heel erg! De Nederlandse kindjes van de Canadezen werden vaak weggemoffeld. Deze kennis komt nu pas breed naar voren.
Bij alle ernst onder dit thema past misschien toch wel een taalkundige kwinkslag, n.a.v. het korte stukje van Pak Somers waar ik de woorden “moffenhoeren” en “wegmoffelen” tegenkwam.
Een iegelijk op I4E weet geloof ik inmiddels dat ik met een Duitse ben getrouwd, eentje die midden in de oorlog werd geboren (voor mij is dat “een jaar en twee dagen na Pearl Harbour”).
Om haar te plagen zeg ik wel eens tegen vrienden dat bij ons thuis het werkwoord “wegmoffelen” taboe is en waar van toepassing moet worden vervangen door “wegduitselen”.
Tja …. vijanden van toen, vrienden van nu. In mijn allochtonen taalklasje zitten ook een paar Russische dames die nog zijn groot geworden in de goede oude tijd van de Sowjet Unie. Af en toe zeg ik terloops wat in het Russisch, meestal een of andere Sowjet militaire term of scheldwoord, of ik zing een paar regels van een krijgshaftig liedje uit het liederenboekje “Pecenik” van de Krasnaja Armia, het Rode Leger, een halve eeuw geleden geleerd op de SMID (School Militaire Inlichtingendienst) in Harderwijk. Dan hoor ik ze giechelen en zie hun stralende gezichten en dan bekruipt mij de gedachte waarom we in hemelsnaam elkaar zo lang als vijanden hebben beschouwd.
Pak Pierre
Het heeft me altijd geïntrigeerd dat als een algemeen principe in de westerse beschaving geldt ‘innocent until proven guilty’, maar in dit soort discussies past men, als het Japanners betreft, ‘ guilty whatever the evidence.’ Ik hoor echo’s van een koloniaal verleden.
En zo worden wij heen en weer geslingerd tussen oude reeds door de tijd ingehaalde opvattingen en onze wens een vriendschappelijke relatie aan te gaan met Indonesië.
Het wordt de hoogste dat de Nederlands-Indische gemeenschap erkent dat zij alle onheil zelf over zich heeft afgeroepen door haar conservatieve en ignorante houding.
Klopt.. het zijn de echo’s van het japans kolonialisme.
Een eigenaardige redenering: het feit dat men Japan, of het klopt of niet en bij voorbaat veroordeelt, zijn echo’s van Japans kolonialisme? Dat is het soort vooroordeel dat alles zegt over hen die het koesteren en niets over Japan of die geschiedenis.
durussedjustus,
Je hebt het toch over mensen die anti-japan reageren (wel of niet te fel, wel of niet jappenhaat) door het Japans kolonialisme?
Je gaat nu toch niet ontkennen dat het kolonialisme was?
Als je het hebt over het veroordelen van de Japanse organisators uit dit topic dan kun je mogelijk wel zeggen ‘dat is bij voorbaat veroordelen’. Maar dat Japan een imperium aan het bouwen was voor 1945 is niet een mening bij voorbaat…. wel achterbaat.
Gaat dit over Indischen?
Het artikel begon goed “the 3 Japanese-Indo offspring visiting Japan.
Maar dan slaat de verwarring toe: during The occupation children were born between Japanese male end Indonesian gemalen.
After The independente of Indonesia in 1949 800 Indonesian women with Japanese children moved to The Netherlands.
Het zal wel aan de vertaling liggen