In het kader van de herdenking van de Japanse capitulatie op 15 augustus 1945 geeft Herman Keppy een lezing bij Athenaeum Boekhandel in Haarlem: Van bevrijding naar merdeka. Aan de hand van zijn onlangs verschenen boek ‘Pendek, Korte verhalen over Indische levens’ schetst hij een beeld van het bitter lot van de Indische en Molukse mensen die hun geboorteland moesten verlaten. Na afloop signeert de schrijver in de boekhandel.
Donderdagavond 15 augustus, 19.30 uur, Athenaeum Boekhandel, Gedempte Oudegracht 70, Haarlem. Toegang gratis. M.m.v. Frans Helling van restaurant De Lachende Javaan. Graag reserveren via e-mail: haarlem@athenaeum.nl of via telefoonnummer 023 5318755.
...................
Indisch4ever 
Ik vind de verhalen van Herman Keppy meer bij de tijd, en meer zeggend dan alle andere verhalen over brave Nederlanders die achter stoute inlanders aanjagen, en aardige inlanders die ineens achter vervelende Nederlanders gaan jagen. Herman Keppy heeft het over gewone mensen die in ongewone toestanden terecht komen. Mensen op het verkeerde moment op de verkeerde plaats.
Iets meer over Pendek op Keppy’s website :
http://www.hermankeppy.com/index.php?id=boeken
In Pendek laat Keppy Indische en Molukse Nederlanders aan het woord met verrassende, vaak pijnlijke en steeds roerende verhalen die tot een eeuw teruggaan en cruciale momenten in hun levensgeschiedenis betreffen: scholing in Indië, de Tweede Wereldoorlog, het verzet, de Bersiap, de repatriëring en de verovering van Hollandse harten. Keppy’s eigen Molukse familie komt ook in beeld – zijn grootvader was KNIL-militair, zijn vader was marinier en kwam als velen door de ongelukkige loop van de geschiedenis tegenover zijn eigen volk te staan.
Op een dag kwamen de Nederlandse troepen, de Eerste Politionele Actie. Er werd heen en weer geschoten. Meer van de Nederlandse kant, dan van de Indonesische kant. De schoten kon je van elkaar onderscheiden. Die van de Indonesiërs klonk als ‘takdoem’ en de Nederlandse ‘Pprrrrrrpprrr’, een regen van kogels en veel hoger. Oom Noya beval dat we naar binnen moesten gaan en zo plat mogelijk op de grond onder bed moesten liggen. Het schieten ging een tijdje door en toen opeens horen we buiten Molukse stemmen: ‘Hé tante tante ini ketorang ini, mogen we binnenkomen?’ En ik hoor: ‘Ik ben het; Leirissa!’ Tjaka wist dat hier de Molukse gezinnen zaten. En toen kwamen we allemaal naar buiten. Ah man, dat was zo’n mooi gezicht: die Molukse jongens in uniform, allemaal bewapend. Zij waren de stoottroepen van de Nederlanders. Ketorang semua menangis. Als ik erover praat komen de emoties weer boven.
#…boek ‘Pendek, Korte verhalen over Indische levens’ schetst hij een beeld van het bitter lot van de Indische en Molukse mensen….#
Toegang gratis in De Lachende Javaan .
Nmi blijven ze Lachen .
siBo
In café “De dronken Maleier” kan men zijn verdriet verdrinken.
Pak Pierre
Accessoires mastknop.
Een vlaggenmast is aan de bovenzijde voorzien van een mastknop (in de zeevaart ook wel mastkloot genoemd), waarin een deel van het hijsmechanisme verwerkt kan zijn. Zo niet, dan dient de knop uitsluitend ter versiering. De knop is altijd breder dan de diameter van de mast en kan doosvormig, bolvormig of uivormig zijn.
In Nederland zijn de mastknoppen meestal oranje van kleur;
in België doorgaans zwart. Zilver- en goudkleurige knoppen komen ook vaak voor.
Soms heeft de mast aan het uiteinde geen knop, maar een gesneden figuur als versiering.
Deze figuren zijn dan vaak afgeleid van het wapen dat bij de drager van de vlag hoort.
In Nederlands-Indië werd altijd rekening gehouden met de Mastknop
van Inheemse waardigheid bekleders. bijv. bij hun krijgsmacht onderdelen. ed.
Zie boven ,nog steeds onder ons koninkrijk menggibarkan.
siBo
Dus naar de knoppen gaan is dan het hetzelfde als naar de kl*ten gaan?
e.m.