van Joty ter Kulve

Soms heb je in het leven het voorrecht bijzondere mensen te ontmoeten.

Het verzoek (januari 2013) van de Banda Adat en Cultuur Gemeenschap op Banda Neira om te helpen bij het realiseren van een replica van een ‘’Prahu Belang’’ uit de tijd van de VOC die voor het bevorderen van toerisme en cultureel-historische doeleinden zal worden ingezet heeft gehoor gevonden in het prachtige, 650 jaar oude, historische stadje Hoorn in West Friesland.
Een team in Hoorn onder leiding van Chris de Meij heeft de schouders er onder gezet en tot onze grote vreugde is dit team nu uitgebreid met jonge, getalenteerde en geinpireerde Indonesiërs zowel als een aantal afkomstig uit de Molukkse gemeenschap in Nederland.

Zo ontmoette ik Sarah-Ellen, een jonge vrouw van Molukse afkomst. Haar grootouders zijn afkomstig van de Molukken en werden na Wereld Oorlog II door omstandigheden (haar grootvader was KNIL militair) tezamen met vele andere KNIL soldaten, min of meer gedwongen naar Nederland te emigreren.
Ik heb gevraagd aan Sarah-Ellen haar verhaal op te schrijven, omdat ik heel erg onder de indruk ben van haar originele en zelfstandige manier van denken. Ook het feit dat ze in staat is haar verhaal in een wereldwijde context te plaatsen van multiculturele en etnische verscheidenheid, die toch wereldwijd aan de orde is en waarmee wij, al worstelend, mee moeten leren leven. Hier komt Sarah-Ellen aan het woord:
‘’Ik ben geboren en getogen in de Molukse wijk in Heer, Maastricht. Daar heb ik mooie jeugdherinneringen aan overgehouden. Op de basisschool zaten Molukse , Nederlandse, Turkse, Britse, Marokkaanse en Spaanse kinderen in de klas. Die diversiteit vond ik erg leuk. Na de middelbare school verhuisde ik naar Rotterdam om te studeren en heb daar ‘’ Trade Management Aimed at Asia ‘’ gestudeerd om vervolgens International Business and Marketing Management in Utrecht te studeren. De afgelopen vijf jaar heb ik me gericht op project management. Ik ga nu mijn eigen projectmanagement adviesbureau opzetten, gericht op mijn passies: innovatie, duurzaamheid en cultuur. Als derde-generatie Molukse groeide ik op met de Molukse cultuur in een Molukse wijk.
Mijn ouders leerden me dat het belangrijk is om nooit te vergeten wie je bent en waar je ‘roots’ liggen. We praatten vrij weinig over de politieke geschiedenis. Dat werd ook niet aangemoedigd. Mijn ouders gaven de voorkeur aan het overdragen van de cultuur en de geschiedenis van onze voorouders. Tenzij er een documentaire over de politieke geschiedenis op de televisie verscheen en ik er toch nog vragen over had. Dan konden we er gerust over praten zolang ik mijn concentratie op school maar behield.
Ik werd thuis altijd gestimuleerd om zelf na te denken over mijn eigen toekomst en mijn ouders ondersteunden mij waar ze maar konden.
Naarmate ik ouder werd besefte ik steeds meer dat tijd niet terug te draaien is. Dat maakt dat de tijd die je nu hebt heel kostbaar is en dat je moet beseffen dat je de vrijheid hebt om te kiezen wat je ermee doet.
Wat mij altijd is bijgebleven is wat mijn moeders vader, mijn opa over de komst naar Nederland zei: ‘In Nederland heb je nu eenmaal de kans om naar school te gaan en te studeren. Wellicht is die kennis waardevol en nuttig voor de opbouw van de Molukken’.
Mijn reis naar de Molukken in 2010 confronteerde mij met de levenswijze en levenslessen van de authentieke cultuur aldaar. Bij terugkomst dacht ik voortdurend aan hoe ik inhoud en betekenis zou kunnen geven aan de woorden van mijn grootvader. Die tijd is voor mij nu aangebroken’ ‘’

Einde verhaal Sarah-Ellen Saija, die een warm hart toedraagt aan het Banda Vriendschapsboot project.  Ongetwijfeld zullen vele migranten zich herkennen in Sarah-Ellen’s woorden. Het is ook mijn belevenis zeventig jaar geleden toen ik in Nederland een nieuw leven moest beginnen, net als de Indonesische grootouders van Sarah-Ellen.
Het geeft je visie en hoop voor de toekomst. We worden wereldwijd geconfronteerd met een multiculturele wereld, met een diversiteit aan religies en etnische groepen. Amsterdam alleen telt al meer minderheden dan New York.
Multicultureel betekent niet dat wij een etiket moeten plakken op groepen van een bepaalde godsdienst, cultuur of etnische afkomst en die ter verantwoording moeten roepen. Als we dat doen, doen we de mensheid en individuen te kort. Integendeel, hoe wij als individuen met elkaar omgaan, elkaars culturen, religies of geen religie, andere gewoontes respecteren maar ook verantwoordelijk zijn voor de hele samenleving is de grote opgaaf waarvoor we zijn gesteld.
Sarah –Ellen met haar verhaal geeft ons het goede voorbeeld. Dank dat je ons je verhaal wilde vertellen.
Joty ter Kulve- Wassenaar.