Kamerbrief over onderzoek dekolonisatie

Geplaatst op 14 januari 2013 door Boeroeng

IAF:
Brief van de ministers Timmermans (BZ) en Hennis-Plasschaert (Def) aan de Tweede Kamer over onderzoek naar het gebruik van geweld in de periode van dekolonisatie van Indonesië.

Dit bericht werd geplaatst in diversen. Bookmark de permalink .

26 Responses to Kamerbrief over onderzoek dekolonisatie

  1. Pierre de la Croix schreef:
    16 januari 2013 om 23:24

    Ik dank allen die de moeite hebben genomen mij uit te leggen wat een “(post) koloniaal trauma” nu eigenlijk is of hoort te zijn.

    Het ligt ontegenzeggelijk aan mijn smalle denkraam, maar het thema blijft voor mij muulek, muulek, of zoals een Britse collega van mij eens zei toen ik hem na afloop van een lezing van een groot Goeroe vroeg wat hij ervan had begrepen: “I am still confused, but now on a higher level”.

    Ik laat alles even bezinken en kom er misschien op terug. Nu tijd voor bantal en balé-balé. Reveille morgen om 0700 uur. Pak Bo de oude ijzervreterkent de melodie en de woorden zeker wel:

    Op de hei, daar zal ik je donderen
    Op de hei, daar donder ik jou
    Wil je niet opstaan, dan blijf je maar liggen
    Maar de gevolgen die zijn dan voor jou ….
    Tètterètèt

    Pak Pierre

    Beantwoorden
    • bokeller schreef:
      16 januari 2013 om 23:49

      Pak Pierre ,alleen reveilleKnil schiet me te binnen

      Kopi ,ketan
      enak rasanja
      Bini sersan
      hebat gojangnja
      Bangoen-bangoen (?)

      (?) hier gebruikte men andere woorden voor.

      sibo

      Beantwoorden
      • Pierre de la Croix schreef:
        17 januari 2013 om 21:52

        Bedankt, Pak Bo. Uit je boekoe pienter zeker. Voeg ik toe aan mijn verzameling. Ik kan mij wel voorstellen wat de bini sersan nog meer opwekte bij jonge gezonde knullen.

        Mijn Pa was sepandri bij de Landstorm en had mij bij terugkeer uit Birma het Nederlandse reveillelied overgeleverd. Ik dacht dus dat het KNIL was.

        In mijn opleidingstijd in NL werden we niet meer gewekt door de slomprèt maar door de sergeant van de week, alias “het weekdier”.

        Pak Pierre

    • Jan A. Somers schreef:
      19 januari 2013 om 15:24

      Op de dag dat we bevorderd zouden worden dachten we te kunnen uitslapen. De opper (= opperwachtmeester) dacht er anders over: Luie donders, als de sodemieter je nest uit. Officier ben je vanmiddag pas, nu ben ik nog de baas. (je werd pas luitenant met het KB en de beëdiging, feitelijk werd je kornet, maar dat is voor de liefhebbers) Een beetje offtopic, maar wel leuk.

      Beantwoorden
      • bokeller schreef:
        19 januari 2013 om 19:48

        Een beetje offtopic, maar wel leuk .Hier voor de liefhebbers ik heb een Vaandrig Kornet gekend en een Korporaal Majoor.
        Pak Pierre als ”weekdier” dien je bij het Knil.-traumabestendig- te zijn ,allereerst als functie uitmonstering een grote rode kwast aan je klewang en je maakte niemand wakker,die waren al wakker mbv. de pittige slomprét klanken en stonden voor de tampat met gajoeng etc..
        Dan het noteren van zieken en zwakken,direct daarop de Wadjik verstrekking aan de chambreewachten en thee.
        En nou komt het tact naar voren nl de Dames naar de vrouwenloods dirigeren en reken maar dat je heel wat moet slikken maar de pisang goreng in ’t vooruitzicht maakt alles weer goed. Zo tegen 10.00u kan je even je benen strekken,hoop je.
        siBo

      • Pierre de la Croix schreef:
        19 januari 2013 om 22:20

        Tja Pak Bo …. het rijke tangsileven dat ik – misschien helaas – niet heb meegemaakt maar ken uit de boeken van Fisker, Heshusius en (Lin) Scholte.

        Waarom MISSCHIEN helaas? Te laat geboren, maar daardoor ook een hele hoop ellende ontlopen. Ieder nadeel hep s’n foordeel.

        Op de reusachtige legerplaats de Wittenberg was in mijn tijd ook een wachtcompagnie Pan Heutsz gelegerd. Het weekdier daar liep als teken van zijn waardigheid rond met een klèwang aan de koppel. Het regiment Pan Heutsz houdt, zoals een iegelijk op I4E wel weet vanwege de vaandelwacht op 15 augustus bij het Indisch Monument, de tradities van het KNIL in ere.

        Over vaandrig Kornet en korporaal Majoor gesproken. Op een gegeven moment kwam in mijn peloton een nieuw contingent fillers binnen onder wie een soldaat chauffeur-telegrafist Korporaal. Zo’n dubbelfunctie gaf de vervuller ervan als “speicalist” niet alleen het (twijfelachtige) recht om langer dan de doorsnee 18 maanden te dienen, maar bovendien het uitzicht op een loopbaan tot “korporaal”, als-ie het goed deed.

        Je snapt het al, ik heb niet gerust voordat de soldaat Korporaal versneld eenpitter (sepandri) werd en vervolgens korporaal. Hij had de promotie ook ruimschoots verdiend en schiep er groot genoegen in zich met een grijns bij iedere meerdere te melden als “korporaal Korporaal”.

        Tja …. mooie herinneringen die met de afschaffing van de opkomstplicht, ruim 20 jaar geleden, aan zovele (jonge) mannen zijn ontnomen.

        Pak Pierre

  2. P.Lemon schreef:
    16 januari 2013 om 17:51

    @Pak PdlX. PK trauma ?. Verwijs u naar de tekst vd ons bekende Gert Oostindië die het bondig wist samen te vatten.

    Gert Oostindie
    Historische gebaren
    Indische geschiedenis, postkoloniaal trauma en identiteitspolitiek:

    fragment:
    TOEN DE UITTOCHT VAN IN INDIË GEWORTELDEN ZICH AANDIENDE,
    WERD DAAROVER IN NEDERLAND MET VEEL ZORG GESPROKEN. DEZE
    MENSEN PASSEN HIER NIET, ZE ZIJN TE VERSCHILLEND VAN CULTUUR,
    REDENEERDEN PROMINENTEN ALS MINISTER-PRESIDENT WILLEM
    DREES.
    Het opeisen van een duidelijker eigen plaats in de geschiedschrijving gaat niet noodzakelijkerwijs gelijk
    op met het bepleiten van een evenwichtiger interpretatie van het verleden op zich. Zo is het op zijn minst
    opmerkelijk dat de Molukse geschiedenis als een totaal ander verhaal wordt behandeld dan de Indische.
    De Molukkers konden en wilden zich niet geruisloos aanpassen. Ze werden object van intense
    overheidsbemoeienis. De Haagse antwoorden betroffen niet alleen materiële zaken. Het ging ook om
    officiële erkenning. Zo kwam er, ná de treinkapingen, een Moluks Historisch Museum. En zo wordt er nu,
    opnieuw in opdracht van het tweede kabinet-Kok, gewerkt aan een geschiedschrijving van de Molukkers
    sinds hun overtocht naar Nederland.
    Datzelfde kabinet financierde ook een monument en een onderzoeksinstituut ter herdenking van de
    West-Indische slavernij. In die hele sequens zitten allerlei interessante constanten. Allereerst het
    voortdurende onderling vergelijken. Daaruit spreekt een aanvechtbare maar niet onbegrijpelijke portie
    verongelijktheid. Indische Nederlanders die, onder verwijzing naar de ruimere tegemoetkomingen aan
    Nederlandse slachtoffers, klagen over een Gebaartje. Klachten dat de Molukse historiografie met een
    veel kleiner budget moet worden geschreven. Surinamers en Antillianen die vaststellen dat het
    slavernij-instituut een al te magere en onzekere bruidsschat heeft meegekregen. Daaraan gekoppeld
    vaak, uitgesproken of niet, verongelijkte verwijzingen naar de joden. Een arena van soms bevrijdende,
    vaak ook onverkwikkelijke debatten, door Ian Buruma treffend aangeduid als the joys and perils of
    victimhood. (Dat verhaal gaat maar door. Zo laat Stef Scagliola in Last van de oorlog zien hoe inmiddels
    ook de militairen die de politionele acties in Indonesië uitvoerden met succes hun plaats in het nationale
    geheugen hebben opgeëist, al dan niet als slachtoffers.)
    De tweede constante is het succesvolle appèl op de doorlopende verplichtingen die Nederland in de
    koloniale periode op zich heeft geladen. Wij horen bij jullie geschiedenis. Wij zijn hier omdat jullie daar
    waren. Wij hebben dus een streepje voor. De woordvoerders die deze standpunten vertolken, zijn
    inderdaad geheel thuis in de Nederlandse cultuur. Zij hebben niet alleen argumenten, zij belichamen ook
    cultureel kapitaal ontleend aan die koloniale geschiedenis. Onderling voelen zij overigens weinig
    verwantschap. Een gedeelde koloniale geschiedenis is een vrijblijvend abstractum.
    Dan is er een heikele derde constante van deze identiteitspolitiek. De meeste postkoloniale migranten, en
    zeker hun afstammelingen, zijn er mogelijk afgezien van de totok elite uiteindelijk materieel beter op
    geworden door zich hier te vestigen. De materiële vergelijking blijft daarom beperkt tot andere groepen
    Nederlanders, niet tot de achterblijvers. Tegelijkertijd wordt grote nadruk gelegd op het trauma
    aangericht door het kolonialisme en/of de uittocht. Het verlies van de geboortegrond, de Jappenkampen,
    de bersiap, de vermeend kille ontvangst en het onbegrip in Nederland. Of de traumas verbonden aan de
    slavernij en, opnieuw, de boosheid over een moederland dat daarvan niets wist en weinig lijkt te willen
    weten.
    Bij die drie constanten zijn er ook contrasten. Om te beginnen vloeit de frustratie van de Indische
    migranten niet zozeer voort uit het kolonialisme op zich, maar juist uit de Nederlandse onmacht om dit te
    continueren of tenminste ordelijk te ontmantelen. Aan West-Indische zijde domineren tegenovergestelde
    gevoelens. Boosheid over een kolonialisme dat wordt vereenzelvigd met de Afrikaanse slavernij en
    Aziatische contractarbeid. Maar daarnaast ook de paradoxale frustratie over het geforceerde afscheid
    van Suriname en het geringe Nederlandse enthousiasme voor de voortzetting van de banden met de
    Caraïbische eilanden…….
    zie: https://www.google.nl/search?q=koloniaal+trauma+landen&ie=utf-8&oe=utf-8&aq=t&rls=org.mozilla:nl:official&client=firefox-a

    Beantwoorden
  3. Boeroeng schreef:
    16 januari 2013 om 13:17

    Het woord trauma moet men natuurlijk niet in medische zin opvatten, maar in culturele zin.
    Hoe je dat verschijnsel moet omschrijven is een goede vraag.
    O.a. …. dat mensen nog steeds dat stukje geschiedenis willen verdringen en liever niet willen weten wat er gebeurde.

    Die verdringingsneiging leidt er toe dat topjournalisten zoals bij eenvandaag onvoldoende geinformeerd zijn en de term ‘politionele acties’ gebruiken als ze bedoelen de periode augustus 1945 -december 1949 . Die acties waren nauwelijks 5 weken bij elkaar.
    Hoe ging Nederland om met de kolonies, is een vraag die steeds weer opduikt. Nog steeds niet afdoende beantwoord . En de laatste 2 jaar is dat toegenomen o.a. door de verontwaardiging over Nederlandse misdaden te Rawagede

    Maar de gifbeker is nog lang niet leeggedronken.
    Het is wachten op de processen over schadevergoedingen massamoorden te Zuid-Celebes.
    Er zullen nieuwe feiten boven tafel komen en steeds weer is er de neiging dit oude lijk in de kast terug te duwen.

    Er is ook een spinoff van dat oude lijk, wat nauwelijks verwerkt is door Nederland. Hoe kan het gebeuren dat de Nederlandse leiders, legertop, ambtelijke top, politieke top bijna geen enkele moordenaar voor de krijgsraad zette. Westerling&co konden vrij rondlopen in Nederland.
    Dat kon gebeuren o.a. omdat de publieke opinie liever niets meer wilde weten daarvan.
    Nederland pretendeert een rechtsstaat te zijn en de mensenrechten en democratie te verdedigen, maar de staat is niet bereid de eigen misstappen uit het verleden goed te onderzoeken.
    Vandaar dus dat de backpaykwestie ook nog steeds speelt……70 jaar later !!! Dit is ook een deel van dat nationaal trauma.

    Beantwoorden
    • Arthur Olive schreef:
      16 januari 2013 om 19:15

      Boeroeng, koloniaal trauma is een extreme vorm van culturele trauma.
      Culturele trauma kan zich ook uiten in ontkenning en dus kan het zijn dat het nationale culturele trauma zich in ontkening openbaard bij de Nederlandse politicus.
      Misschien is dat de reden waarom de backpaykwestie ook nog steeds speelt na 70 jaar.

      Beantwoorden
  4. Arthur Olive schreef:
    16 januari 2013 om 12:19

    Pak Pierre, wat ik zo gelezen heb over koloniaal trauma is dat het een trauma kan zijn die hetzelfde is als waar mee vele soldaten terug komen uit de oorlog zoals nachtmerries, angst, verschrikking, zelfmoord, survivor schuld, enz. Daarbij kan bij kolonial trauma ook nog discreminatie komen. Ik ben echter een leek op dit gebied en kan er alleen over lezen.

    Beantwoorden
  5. David schreef:
    15 januari 2013 om 21:55

    IS er een koloniaal trauma? (Dat is dus wat anders dan dat wordt aangepraat dat er een trauma is).

    Beantwoorden
  6. Pierre de la Croix schreef:
    15 januari 2013 om 19:56

    @ Pak Boeroeng: “Nederland valt terug in haar koloniale doofpotpolitiek.Dat schiet niet op. Juist dáárdoor is dat koloniale trauma nog steeds slepend”.

    @ Pak Somers: “Af en toe flakkert het op. Een paar mensen roeren zich. Is dat een koloniaal trauma? Ik wil graag weten om mijn verleden compleet te krijgen”.

    Tja ….. wat is eigenlijk een “koloniaal trauma”?

    Ik tob nu ineens ook met die vraag en in het bijzonder met de daaruit voortvloeiende vraag: Wat betekent dat voor mij, Nederlands staatsburger, geboren in de kolonie Nederlands Indië in 1938 en dus een kind van 11 jaar toen die kolonie formeel haar onafhankelijkheid verkreeg? Dien ik gebukt te gaan onder een “koloniaal trauma” en zo ja, hoe kom ik er vanaf?

    Muulek, muulek dese. Wie waagt zich aan een antwoord?

    Pak Pierre

    Beantwoorden
    • David schreef:
      15 januari 2013 om 20:35

      Om te beginnen, kunnen we ons afvragen wat nu precies het profiel is van degenen die zeggen dat sprake is van een (koloniaal) trauma. Wie zijn zij, wat is hun leeftijd, achtergrond, opleiding, beroep, hun omstandigheden enz. .

      Beantwoorden
      • Pierre de la Croix schreef:
        15 januari 2013 om 21:42

        Tja heer David …. hier komen we denk ik bij een kip-en-ei probleem.

        M.i. moeten we eerst weten wat een “koloniaal trauma” in algemene zin precies is en dan, op die wetenschap voortbordurend, wat het k.t. is, toegespitst op het Nederlandse koloniale verleden.

        Met dat gegeven kunnen we kijken naar het profiel van de meisjes en jongens die menen er iets tegen te kunnen of moeten doen.

        Linksom of rechtsom, ik zie met spanning uit naar het antwoord op mijn hamvragen.

        Pak Pierre

    • Arthur Olive schreef:
      16 januari 2013 om 05:22

      Pac Pierre, er is definitief een post koloniaal trauma onder sommige volken zoals de Amerikaanse Indiaan of de Maori van Nieuw Zeland, waar er zelfs nu nog trauma is.
      Maar of het onder ons Indischen als een geheel is betwijfel ik.
      Onder ons, vooral de oudjes is het meer een kwestie van Genius Luci (Spirit of Place) een gevoel van belonging en attachment wat het verschillend maakt met andere plaatsen.
      Het is een heimwee, niet naar Indonesia maar naar Indie, het Indie van onze ouders wat wij voor een korte tijd in onze jeugd hebben mogen ervaren.
      Ik merk het hier in Amerika onder de oudere generaties emigranten, ongeacht waar ze vandaan komen, ze praten altijd over hun tempo dulu en vooral het eten, altijd over het eten.

      Beantwoorden
      • bokeller schreef:
        16 januari 2013 om 10:14

        Ner Olive,Ikke dese katanja van Padang dus ister andereTempo Doeloe beleving ja.
        Wij ,ik dacht eerst besilé dan adoe ajam dan pas de doekoe enz.
        De lekkerbekken onder ons Indo’s komen nmi uit Semarang,daar weten zei van iets wat beters te maken.Persoonlijk vind ik de zoete
        (suiker)smaak niet echt lekker.maar ja m’n huisgenote uit Semarang
        denkt er hier heel anders over.
        Mvg siBo

      • Pierre de la Croix schreef:
        16 januari 2013 om 11:11

        @ Arthur Olive, op 16 januari 2013 om 05:22 zei:

        “Pac Pierre, er is definitief een post koloniaal trauma onder sommige volken zoals de Amerikaanse Indiaan of de Maori van Nieuw Zeland, waar er zelfs nu nog trauma is.
        Maar of het onder ons Indischen als een geheel is betwijfel ik”.

        Tja Pak Arthur, daar probeer ik juist achter te komen: Wat is een “(post) koloniaal trauma” precies, wat zijn de symptomen. Als ik dat weet, dan kan ik in de eerste plaats voor mijzelf vaststellen of ik het heb en daarna héééél voorzichtig kijken of en zo ja wie er nog meer mee behept is.

        Niet gehinderd door enige kennis denk ik nu dat ik geen last heb van (P.) K.T. (noch van enig ander trauma voor zover ik weet, God zij dank).

        Dus nogmaals, wie helpt mij uit de brand?

        Pak Pierre

      • Arthur Olive schreef:
        16 januari 2013 om 11:33

        Pak Bo, gelukkig is er geen trauma wat eten betreft anders praten wij er niet over want dat is een kenmerk van trauma. Ik ben een orang Batawi, maar ik vind Padangse kost lekker als niet lekkerder.
        Ik geloof echter wel dat er trauma kan zijn onder ons die in grote mate geleden hebben in het Jappen kamp en later de bersiap. Daar ontstaat dan een atmosfeer thuis die een invloed kan hebben gehad op hun kinderen.

  7. P.Lemon schreef:
    15 januari 2013 om 15:45

    “Alles overwegende, acht het kabinet cofinanciering van een onderzoek niet.
    opportuun. Mochten de onderzoeksinstituten de eigen plannen voor een onderzoek
    willen doorzetten, dan staat het hen vrij om dit met de hen beschikbare budgetten
    uit te voeren”…..

    In niet ambtelijk nederlands: ” jongens bekijk het maar, de dompèt is leeg en wij vinden dat alles al bekend is en als je verder wilt kôrèk2 betaal je het maar zelf “:(

    Maar wachten op economisch betere tijden om te pukul terussen?

    Beantwoorden
  8. Boeroeng schreef:
    15 januari 2013 om 13:10

    maw…
    Nederland valt terug in haar koloniale doofpotpolitiek.
    Dat schiet niet op.
    Juist dáárdoor is dat koloniale trauma nog steeds slepend.

    Beantwoorden
    • Jan A. Somers schreef:
      15 januari 2013 om 16:34

      Af en toe flakkert het op. Een paar mensen roeren zich. Is dat een koloniaal trauma? Ik wil graag weten om mijn verleden compleet te krijgen. Het lijkt mij dat ‘Nederland’ (wat dat ook moge zijn) totaal geen belangstelling heeft voor het koloniaal verleden, voor zover ze beseffen dat we zo’n stukje verleden überhaupt hebben. Hun koloniaal benul is beperkt tot een Nederlands sprekende gids op Bali. Die weet te zingen over die blanke top der duinen.

      Beantwoorden
      • Boeroeng schreef:
        15 januari 2013 om 19:29

        Het onderwerp keert steeds terug in de publieke opinie.
        En niet bij een paar mensen, maar bij veel meer mensen.
        Uit naam van Nederland en de beschaving werden er grove misdaden begaan en niemand is berecht.
        Logisch dat generaties van daarna niet meer die schuld willen meedragen en verbergen.

  9. Pierre de la Croix schreef:
    15 januari 2013 om 11:23

    Helder besluit van een VVD en een socialistisch minister. Wat willen we nog meer.

    “Niet meer zeuren” zei mijn moeder altijd.

    Pak Pierre

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *