Trauma uit oorlog niet besmettelijk

Geplaatst op 4 januari 2013 door Boeroeng

Trauma uit oorlog niet besmettelijk:
Dat een secundair oorlogstrauma niet bestaat, is voor tweede-generatie slachtoffers een miskenning van de specialiteit van de problematiek. Vaak is de helft van het probleem van tweede-generatie slachtoffers al opgelost als ze zichzelf zo noemen, doordat ze dan de loyaliteit aan hun ouders doorbreken

Dit bericht werd geplaatst in diversen. Bookmark de permalink .

11 Responses to Trauma uit oorlog niet besmettelijk

  1. nelly schreef:
    5 januari 2013 om 14:25

    Vreselijk dit, zo easy om woorden als zielig en slachtofferrol te gebruiken…..jammer. maar….heb hier nu geen trek in, kga van m’n weekend genieten!

    Beantwoorden
  2. Pierre de la Croix schreef:
    5 januari 2013 om 13:43

    Ik heb het artikel ook gelezen.

    Kijk je naar het effect, dan lijkt mij dat er geen verschil is tussen een vader die humeurig is, mept of anderszins de stemming in huis negatief bepaalt als gevolg van zijn oorlogservaringen en eentje die dat om andere redenen doet.

    Dan is het inderdaad spannender voor de kinderen van eerstgenoemde Pa om zich “tweede generatie oorlogsslachtoffer” te noemen waarmee zij, zoals de schrijver (psychiater Arend Veeninga) stelt, status verwerven “in de vorm van aandacht, erkenning en begrip”.

    Het ene kind is het andere niet, maar belangrijk voor alle kinderen die het is overkomen of overkomt is, dat zij zich niet proberen vast te klampen aan de slachtofferrol die hen, zoals Veeninga ook schrijft, belemmert in hun persoonlijke ontwikkeling.

    Ik ben geen psychiater, maar misschien mag ik op grond van enige praktijkervaring toch een advies uitbrengen aan jonge en oude kinderen die menen het slachtoffer van de vaderlijke opvoeding te zijn:

    ” Zet die Pa letterlijk en figuurlijk zo snel mogelijk op afstand en bouw onder eigen verantwoordelijkheid aan je leven. OP JOU KOMT HET AAN, OP NIEMAND ANDERS”.

    Als je dat niet lukt en je blijft jezelf zielig vinden, laat je dan eens door een ander stevig door elkaar schudden en stijf vloeken. De homeopatische benadering helpt ook.

    Pak Pierre

    Beantwoorden
    • Pierre de la Croix schreef:
      5 januari 2013 om 14:12

      Niet typisch Indisch. Maar ben je bij mensen met Indische of Indonesische achtergrond op bezoek, dan krijg je meestal een “berkat” mee als er iets is overgebleven.

      Ik dacht dat in de US of A de “doggy bag” reeds lang een begrip is.

      Mijn lieve Germaanse vrouw heeft altijd een plastic zakje in haar tas waarin ze na verzadigd gevoelen al dan niet stiekem overgeschoten brokken vlees en ander lekkers van onze borden in schuift. Is het overschot fors, dan vraagt ze om een “doggy bag”. Een keertje in een Keuls restaurant in aanwezigheid van haar zuster en zwager, die wel door de grond konden zakken.

      Overigens nooit geprobeerd in een Michelin sterrenrestaurant, maar daar zijn we ook nooit geweest.

      Pak Pierre

      Beantwoorden
    • siLaki schreef:
      5 januari 2013 om 14:29

      Mij lijkt het dat je je jonge kinderen vooral moet behoeden voor je angsten, frustraties, nervositeit en andere ongemakken. Geduld is daarbij een schone zaak.
      Zij moeten zich veilig voelen en op hun gemak in het ouderlijk huis. Met de jaren komt wel het begrip. Ook jouw kinderen zullen later kinderen krijgen aan wie zij een veilige thuishaven moeten bieden..

      Beantwoorden
    • Jan A. Somers schreef:
      5 januari 2013 om 15:29

      Die Germaanse vrouw van je zou een Zeeuwse kunnen zijn. Daar heb ik ervaring mee.

      Beantwoorden
    • Jan A. Somers schreef:
      5 januari 2013 om 15:56

      Het lijkt mij verschrikkelijk moeilijk afstand te nemen van je ouders! Als ouders hebben ze misschien de zorg voor hun kinderen als extra zwaar ervaren. Terwijl het voor nogal wat kinderen een spannende tijd was. Gelukkig is mij dat niet overkomen, mijn ouders waren tamelijk nuchter, terwijl zij behalve hun pensioenrechten toch alle bezit hebben verloren. Zelf wat butsen, blauwe plekken, striemen, gebroken rib en tenen, maar dat ging over. Dat weten mijn kinderen niet, alleen mijn vrouw. Maar wel een ander probleem: Kenpeitai en Werfstraatgevangenis beklijft niet bij de kinderen, dus dat wordt gewoon gevangenis. Dan vertellen je kleinkinderen aan hun vriendjes dat hun opa twee keer in de gevangenis heeft gezeten. Dat zal thuis wel weer zijn doorgegeven.

      Beantwoorden
      • Pierre de la Croix schreef:
        5 januari 2013 om 21:30

        Het is ook verschrikkelijk om afstand te nemen van je ouders of één ouder. Laat daar geen misverstand over bestaan.

        Pak Pierre

  3. hansvschaik schreef:
    5 januari 2013 om 02:14

    Boeroeng, dank je wel, nu heb ik het artikel gelezen.

    Beantwoorden
  4. hansvschaik schreef:
    4 januari 2013 om 23:44

    Van wie komt deze stelling/mening?

    Beantwoorden
    • Boeroeng schreef:
      5 januari 2013 om 01:43

      open de link bovenaan het topic:
      Dat stelt psychiater Arend Veeninga
      De traumatisering is er wel, maar anders van karakter dan van de vorige generatie. Men noemt het oorlogstrauma.
      What is in a name.

      Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *