Door Joty Ter Kulve. — Gunt de Nederlandse overheid haar volk een waardig Herinneringscentrum van de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië ?
Nederland gaat zorgvuldig om met zijn verleden: het Anne Frank Huis in Amsterdam, als een heel oude boom voor het huis van Anne Frank bezwijkt onder haar oude last, treurt heel Nederland.
Het siert de Nederlandse overheid, dat het ook zijn koloniaal verleden honoreert. Dit blijkt uit de totstandkoming van het Indische Herineringscentrum gevestigd op het complex ‘ Bronbeek’ in Arnhem.
Het Ministerie van Defensie in overleg met het Ministerie van VWS heeft een heel klein gedeelte van haar eigen ruimhartige bewoning afgestaan aan het Indisch Herinneringscentrum IHC .
Het IHC heeft een klein gedeelte van een op Bronbeek gevestigde boerderij gehuurd waar zij kantoor houdt. Heel bescheiden , met een directeur en een medewerker. En toch is er al in heel korte tijd veel onder hun leiding tot stand gekomen.
Plaats om mensen te ontvangen, tentoonstellingen te organiseren is helaas nog niet beschikbaar. Het grootste gedeelte van de hen toegewezen boerderij wordt in beslag genomen door tractoren en ander landbouw materiaal en de overige ruimtes zijn nog toegewezen aan de conservator van het militair museum. Zo was er ook geen ruimte om de tentoonstelling ‘ Aanpassen’ direct gelieerd aan ons koloniaal verleden in de boerderij, ons Herinneringscentrum , ten toon te stellen, zo heb ik mij laten vertellen. Deze tentoonstelling moest daardoor helaas uitwijken naar Westerbork.
Net zoals de Tachtigjarige oorlog, Sparta, de Beeldenstorm, Leiden en hutspot, ons gevecht tegen de zee, onze dijken en waterwerken bij ons horen en ons karakter hebben gevormd, zo horen ook de grote Postweg, de cultures, Pasteur, maar ook Jan Pieter Zn Coen, Westerling, Rawagede, de Kruistocht op Bali, de Japanse concentratiekampen, Linggajati, de multiculturele Indo’s bij ons nationale verleden en heden . Zij hebben ook ons karakter, het karakter van Nederland mede gevormd.
Het Indisch Herinneringscentrum is – met grote dank aan de overheid – gevestigd in Bronbeek met zijn koloniale militaire verleden, echter het IHC omvat en bestrijkt een veel ruimer gebied dan ons militaire koloniale verleden en hoort derhalve een eigen perspectief te hebben. Nederland is dat verschuldigd aan al die hardwerkende Nederlanders die gestorven zijn in de Tweede Wereldoorlog in de Pacific, maar ook aan hen die daar sinds eeuwen begraven liggen op alle eilanden in de Gordel van Smaragd.
Het aantal migranten uit het voormalige Nederlands-Indië wonend in Nederland wordt geschat op meer dan 1 miljoen migranten en hun nazaten. Verspreid over de hele wereld komen we nog meer migranten uit het voormalige Nederlands-Indië tegen. In multicultureel Nederland nemen zij een heel belangrijke, aparte en inspirerende plaats in. Hun integratie verliep met grote soepelheid. Na de oorlog hebben zij hun politieke en economische verantwoordelijkheid heel serieus genomen en het naoorlogse Nederland helpen opbouwen.
Cultureel zijn zij niet meer weg te denken uit het Nederlandse landschap. Zij hebben hun plaats veroverd niet alleen in het Nederlandse culturele leven, maar zelfs tot ver over onze grenzen : in New York en Hollywood. Enkele namen : Jane Seymoer, broer en zuster Naaykens, Leonard Retel Helmrichs, die hun naam aan het vestigen zijn onder de grote filmers, Hella Haasse, Willem Nijholt, de Blue Diamonds, Adriaan van Dis , Wieteke van Dort, Anneke Grohnloh , enz.
Nuchter kunnen we ook vaststellen, dat de politieke rekening van het leed dat deze grote groep individueel en collectief getroffen migranten heeft getekend, door de naoorlogse diverse regeringen niet ten volle is erkend. ‘’ You were too far away baby ,sorry but…’’
Voor sommige overlevenden van de oorlog in Nederlands-Indië is het nog altijd niet mogelijk een streep te trekken onder het feit, dat zij menen slachtoffer te zijn van groot onrecht.
Echter het leven gaat door, voor de nazaten is derhalve de mogelijkheid niet alleen het Indisch Herinneringscentrum te bezoeken, maar hun steentje bij te dragen om het I.H.C. verder uit te bouwen en letterlijk ons koloniaal verleden haar toekomende waardige plaats in de Nederlandse samenleving te geven , een groot en belangrijk goed.
Het Indisch Herinneringscentrum gevestigd in Bronbeek verdient het, gezien ons langdurige verblijf in de Gordel van Smaragd, niet alleen om te kunnen groeien, maar ook te fungeren als een blijvende bezinning op onze relatie met Indonesië in het verleden en in de toekomst.
De verhouding tussen beide landen is goed. Nederland is nog altijd een grote investeerder in Indonesië. Veel Indonesische studenten kiezen weer om in ons land te komen studeren. Dit is goed voor exporterend Nederland.
Nieuwe initiatieven ook vanuit Indonesië om een blijvende relatie aan te gaan met het Indisch Herinneringscentrum te Arnhem ,Bronbeek zijn zeker het onderzoeken waard.
Joty ter Kulve Wassenaar. Oktober 2011
...................
Indisch4ever 
Mocht u het word bestand niet kunnen openen….
HEEFT HET INDISCH HERINNERINGSCENTRUM EEN WAARDIGE PLAATS IN DE NEDERLANDSE SAMENLEVING?
Gunt de Nederlandse overheid haar volk een waardig Herinneringscentrum van de Tweede Wereldoorlog in Nederlands-Indië ?
Nederland gaat zorgvuldig om met zijn verleden: het Anne Frank Huis in Amsterdam, als een heel oude boom voor het huis van Anne Frank bezwijkt onder haar oude last, treurt heel Nederland.
Westerbork, Vught, Amersfoort de aantallen bezoekers worden niet minder – integendeel.
Roermond het monument van de Indië- veteranen groeit niet met tientallen, honderden, maar met duizenden.
Nederland is trouw aan zijn verleden aan de vrouwen en mannen die de dood hebben gevonden in hun strijd voor een onafhankelijk, democratisch Nederland.
Het siert de Nederlandse overheid, dat het ook zijn koloniaal verleden honoreert.Dit blijkt uit de totstandkoming van het Indische Herineringscentrum gevestigd op het complex ‘ Bronbeek’ in Arnhem,
Het Ministerie van Defensie in overleg met het Ministerie van VWS heeft een heel klein gedeelte van haar eigen ruimhartige bewoning afgestaan aan het Indisch Herinneringscentrum IHC .
Het IHC heeft een klein gedeelte van een op Bronbeek gevestigde boerderij gehuurd waar zij kantoor houdt. Heel bescheiden , met een directeur en een medewerker. En toch is er al in heel korte tijd veel onder hun leiding tot stand gekomen.
Plaats om mensen te ontvangen, tentoonstellingen te organiseren is helaas nog niet beschikbaar. Het grootste gedeelte van de hen toegewezen boerderij wordt in beslag genomen door tractoren en ander landbouw materiaal en de overige ruimtes zijn nog toegewezen aan de conservator van het militair museum.
Zo was er ook geen ruimte om de tentoonstelling ‘ Aanpassen’ direct gelieerd aan ons koloniaal verleden in de boerderij, ons Herinneringscentrum , ten toon te stellen, zo heb ik mij laten vertellen. Deze tentoonstelling moest daardoor helaas uitwijken naar Westerbork.
Net zoals de Tachtigjarige oorlog, Sparta, de Beeldenstorm, Leiden en hutspot, ons gevecht tegen de zee, onze dijken en waterwerken bij ons horen en ons karakter hebben gevormd, zo horen ook de grote Postweg, de cultures, Pasteur, maar ook Jan Pieter Zn Coen, Westerling, Rawagede, de Kruistocht op Bali, de Japanse concentratiekampen, Linggajati, de multiculturele Indo’s bij ons nationale verleden en heden . Zij hebben ook ons karakter, het karakter van Nederland mede gevormd.
Het Indisch Herinneringscentrum is – met grote dank aan de overheid – gevestigd in Bronbeek met zijn koloniale militaire verleden, echter het IHC omvat en bestrijkt een veel ruimer gebied dan ons militaire koloniale verleden en hoort derhalve een eigen perspectief te hebben. Nederland is dat verschuldigd aan al die hardwerkende Nederlanders die gestorven zijn in de Tweede Wereldoorlog in de Pacific, maar ook aan hen die daar sinds eeuwen begraven liggen op alle eilanden in de Gordel van Smaragd.
Het aantal migranten uit het voormalige Nederlands-Indië wonend in Nederland wordt geschat op meer dan 1 miljoen migranten en hun nazaten. Verspreid over de hele wereld komen we nog meer migranten uit het voormalige Nederlands-Indië tegen. In multicultureel Nederland nemen zij een heel belangrijke, aparte en inspirerende plaats in.
Hun integratie verliep met grote soepelheid. Na de oorlog hebben zij hun politieke en economische verantwoordelijkheid heel serieus genomen en het naoorlogse Nederland helpen opbouwen.
Cultureel zijn zij niet meer weg te denken uit het Nederlandse landschap. Zij hebben hun plaats veroverd niet alleen in het Nederlandse culturele leven, maar zelfs tot ver over onze grenzen : in New York en Hollywood. Enkele namen : Jane Seymoer, broer en zuster Naaykens, Leonard Retel Helmrichs, die hun naam aan het vestigen zijn onder de grote filmers, Hella Haasse, Willem Nijholt, de Blue Diamonds, Adriaan van Dis , Wieteke van Dort, Anneke Grohnloh , enz.
Nuchter kunnen we ook vaststellen, dat de politieke rekening van het leed dat deze grote groep individueel en collectief getroffen migranten heeft getekend, door de naoorlogse diverse regeringen niet ten volle is erkend. ‘’ You were too far away baby ,sorry but…’’
Voor sommige overlevenden van de oorlog in Nederlands-Indië is het nog altijd niet mogelijk een streep te trekken onder het feit, dat zij menen slachtoffer te zijn van groot onrecht.
Echter het leven gaat door, voor de nazaten is derhalve de mogelijkheid niet alleen het Indisch Herinneringscentrum te bezoeken, maar hun steentje bij te dragen om het I.H.C. verder uit te bouwen en letterlijk ons koloniaal verleden haar toekomende waardige plaats in de Nederlandse samenleving te geven , een groot en belangrijk goed.
Het Indisch Herinneringscentrum gevestigd in Bronbeek verdient het, gezien ons langdurige verblijf in de Gordel van Smaragd, niet alleen om te kunnen groeien, maar ook te fungeren als een blijvende bezinning op onze relatie met Indonesië in het verleden en in de toekomst.
De verhouding tussen beide landen is goed. Nederland is nog altijd een grote investeerder in Indonesië. Veel Indonesische studenten kiezen weer om in ons land te komen studeren. Dit is goed voor exporterend Nederland.
Nieuwe initiatieven ook vanuit Indonesië om een blijvende relatie aan te gaan met het Indisch Herinneringscentrum te Arnhem ,Bronbeek zijn zeker het onderzoeken waard.
Joty ter Kulve Wassenaar. Oktober 2011
Ik ben blij dat de verstandhouding tussen Indonesia en Nederland verbeterd is.
Niet alleen op regerings of handelsniveau maar ook tussen Indonesiers en Nederlanders , in het bijzonder de Indische Nederlanders.
Salam.
A.M.I.S.S.Atmadja
Volgens het convenant van 15 augustus 2008 :
Het Indische karakter van Landgoed Bronbeek in Arnhem blijft behouden. Het landgoed wordt dé plaats waar het Indisch verleden tot leven komt.
Dit is vandaag vastgelegd in een bestuurlijk convenant;
Nu werd dit jaar ook pasar bronbeek geannuleerd vanwege het bezuinigingsbeleid.
Wilt de commander van Bronbeek dit convenant wel serieus nemen, als ik lees dat het herinneringscentrum toegezegde ruimte niet krijgt ?
Het Indisch Herinneringscentrum verdient zeker een waardige plaats in onze samenleving. Als erkende plek van herinnering, maar ook als een eerbetoon aan diegenen die op eigen kracht een plaats in de geschiedenis van NL hebben verworven. Het is te betreuren dat nu nog steeds die plek bevochten moet worden.
Weer zijn de (indisch)Nederlandse slachtoffers van de bersiap niet genoemd. Dezen hebben nog steeds geen waardige plaats in de samenleving. De redevoering bij het Indisch Monument op 15 augustus j.l. echoot nog steeds door mijn hoofd: “En toen was het vrede”. De spreker had het over 15 augustus 1945.
Geachte indisch4ever-lezers. Gezien het vorige en bovenstaande comm.vraag ik me af of een goed geschoold indo de bewust weggelaten gebeurtenissen [ik kan dit aantonen], punt voor punt-plaats- tijd en daders op papier kan zetten.Dit document aan H.M.de Koningin en Huidige Regering,via een open brief [krant] aanbieden Dan 1 vraag stellen,nl. .waarom,zijn 1000den MENSEN,die al eeuwen lang daar woonden-werkten en een toekomst opbouwden. totaal berooid op de boot stapten ri.Ned. Dit nb.tegen alle geuitte bezwaren van Hooggeplaatsten. Zowel mondeling als op papier.Nederland was toen geen Vetpot,1000den Ned.immigreerden in deze periode naar andere landen.O ja,voordat ik het vergeet,12jaren hierna weer een uittocht maar dan vanuit N.NW.Guinea In mijn beperkte omgeving doe ik m’n best,maar ik zie geen resultaten,soms een schrikreactie en het bekende: JA-ech-nou etc.etc.
Jan Somers drukt met het vermelden van de bersiap cq het niet vermelden van de bersiap ons weer met de neus op de feiten.
De vergelijking met het ter ziele gegane indisch Huis in Den Haag doemt na lezing van bovenstaand stuk weer bij mij op. Dat Huis wilde zowel een herinneringscentrum zijn als een cultureel centrum voor multiculti indo’s.
.
De vraag die toen rees was, “welke cultuur of cultureel erfgoed uit de koloniale periode (en nu) moest dan worden gerepresenteerd?”
De bersiapperode werd niet door alle indo’s identiek beleefd. Voorts wie van de indo’s zaten wel en wie niet in de interneringskampen? Ook hier zal de beleving anders zijn.
Wat mij betreft mag het IHC aansluiten op een nevendoel van Bronbeek: een geregistreerd museum voor de koloniale (militaire)geschiedenis met o.a. een vaste expositie van kanonnen en diverse Indische wapens, een historisch overzicht van het KNIL, en vele uniformen, wapens en schilderijen.
Duidelijk.
Met andere woorden: herkenningspunt voor herinnering en bezinning. Nooit meer oorlog, en dan pas is er vrede…
Historisch overzicht vh.KNILde vele uniformen,etc..is vandaag 2okt.2011 verleden tijd.Zie m’n commentaar op de recentie vh.vernieuwde museum en mijn verzoek aan HM.de KONINGIN, dat bij hoge uitzondering gegrond is bevonden. Vandaag bijna 1jaar verder , nog geen milimeter aan verandert Ik blijf nog steeds in geloven,dat–[IHC] een persoon-[instelling] deze onevenwichtigheid eens goed herhaal goed doorneemt.
Of heeft de Indische samenleving een waardige plaats in het Indisch Herinneringscentrum?
Het IHC bestaat sind een paar jaar en ik kan het Centrum alleeen maar beoordelen op haar daden en dan kom ik op een ander resultaat dan al het hosannageroep van boven.
Ik denk met enige onthutsing aan de tentoonstelling “Het Verhaal van Indie”. Mijn moeder loopt gebogen omhoog naar een rode vlag. Ik zie iets anders, een vrouw van 80 jaar loopt al buigend naar de Japanse vlag, dit deed zij 68 jaar geleden ook in het Jappenkamp. Dus dit is de manier van het IHC om de mensen hun kampjaren in de oorlog te laten herinneren. Dit is dus de manier van het IHC om te gaan met de gevoelens van Indische Nederlanders. Ik had daarover nog met de samenstellers op de TT gesproken en ik hoop dat ze de tentoostelling veranderd hebben. Het is een godspé
En dan het boek “De Terugkeer” uitegegeven door het IHC en bestemd voor de bovenbouw. Dit boek is het schoolvoorbeeld van hoe de geschiedenis vanuit blank, koloniaal en rassistisch oogpunt beschreven wordt. Het Indisch nichtje mag even laten zien dat ze naar een Indopartij is geweest en dan houdt de Indische bijdrage op, zij bestond wel uit 70% der Europese bevolking. Toen iemand opmerkte dat best een Indische de hoofdrol kon spelen, antwoorde de samensteller van het boek, het verlichtend voorbeeld van een onbenul en Indo-expert, dat dit omgekeerd rassisme is.
Het IHC heeft in haar korte bestaan een paar stevige uitglijers gemaakt, ik zal het maar op de rekening schrijven van “al het begin is moeilijk” en je moet moet de leek het voordeel van de twijfel gunnen.
Er wordt gezegd dat het IHC dient te fungeren als een blijvende bezinning op onze relatie met Indonesië in het verleden en in de toekomst.
Ik denk dat het IHC eerst goed en zonder storende en irriterende fouten haar eerst genoemde functie dient uit te bouw voordat zij zich stort in doldriftige avonturen, wij weten uit ervaring hoe het met vorige Herinneringsstichting (IHI) is vergaan.
Daarnaast vind ik een samenwerking tussen het IHC en Indonesie op dit moment ongepast. Er dient niet vergeten te worden dat Indischen onder zachte dwang (een eufemisme) door onze broeders uit het land zijn gedonderd en dat vele Indischen tijden de Bersiap het leven hebben gelaten. Daarom vind ik enig initiatief onzerzijds niet alleen een verkeerd signaal naar Indonesie maar ook een zwaktebod en doet af aan het respect aan onze voorvaderen.
Dit kunnen we toch niet onder de vlag van lekker exporteren en investeren zo maar bedekken. Ik verwacht van Indonesie in die zin een Gebaar en toch iets ruimhartiger als de Nederlandse, dus geen korting op de PMB Indonesia, er is al eerder iemand voor 30 zilverlingen verkocht.
Als het IHC toch ondersteuning zoekt dan lijkt me een initiatief van Vrienden van het IHC meer op zijn plaats. Ik heb daar wel € 500 voor over.
Ik ben eens dat IHC een uitglijder maakte met de uitgave van het Stripboek ..
En ook eens dat bij de Nederlands Indische geschiedenis te vaak werd beinvloedt door de Nederlandse kijk .
Gelukkig zie ik veranderingen dat vanuit de Indische gemeenschap acties werden genomen om hun geschiedenis zelf te schrijven.
V.w.b de samenwerking met de nieuwe Indonesia , ben ik van mening dat de het gebaseerd moet zijn met het oog voor de toekomst .
Het is goed dat je het (pijnlijke) verleden niet vergeet , maar je moet ook niet blijven steken in het verleden.
Salam sejahtera
A.M.I.S.S.Atmadja
Daar ik regelmatig in het ”bronbeek” museum op totaal vrywillige basis werkzaamheden doe[ reeds 20j. off.].Hoor ik regelmatig, dat slaan en buigen in Japan een normale gewoonte is [was] Mijn vraag luidt dan altyd , waar valt dan mishandeling en verplchtte buiging onder. Werd dit op bijv, scholen onderwezen en hoe hard mag[moet]je slaan bij het niet buigen of geen eerbied betuigen aan…….? Gisteren nog de 2e okt.werd me verteld,dat ik geen oude zeer moet ophalen, Het lukt me tot nu toe zeer vriendelijk te blijven.Goddank!