Peggy Stein van de website ‘Indische Nederlanders aan het woord’
was 28 juni aanwezig in Den Haag, maar ook op 30 juni in deTweede Kamer. Voor wie kan inloggen op de site kan daar meer reacties lezen  .
Je kunt haar horen in dit NOS-interview 

Verslag spoeddebat Indische Kwestie, Den Haag 30 juni 2011

We rijden weg uit Amsterdam en ik merk dat ik ballorig wordt.
Waar komt dat toch vandaan? Mijn Nederlands zijn wordt naarmate ik ouder wordt steeds meer op de proef gesteld. Ik krijg steeds meer moeite met de vorm. Het discussiemodel. Ook wel het ‘discussie-om-de-discussie-model. Van het leven in een land zonder Leiderschap. Ach alles schiet door me heen. Na een avond en nacht waarin mijn hoofd volloopt van het opgroeien in deze 2 werelden.
Mijn uitingsvorm is anders dan de vorm die er om me heen gebruikelijk is. Oh jee komt het er dan toch nog keihard uit…… het idee dat ik hier niet hoor?? Nee dat laat ik niet gebeuren, en als dat gebeurt…..dan heb ik dat zelf veroorzaakt. Dit wil ik niet, ik klaag niet graag. Als er iets te klagen valt dan wil ik dat ook direct opgelost zien. Anders gaat het knagen. En ik ken mezelf goed. Dat kan ik niet aan.

Met de tomtom heel zacht op de achtergrond komen we aan in Den Haag en parkeren we onder het plein waar we afgesproken hebben. Pal naast de 2^e Tweede Kamer. We lopen naar cafe Luden. Het is er stil. Er zijn minder mensen dan we gedacht hadden. Op het terras zien we Nelly van Indisch4ever en Ellen van Stichting Tileng. We zijn blij ze te zien. Het schept direct een band. Een diepgewortelde Indische band. Zo’n ontmoeting waarbij één blik voldoende is. We wisselen nummers uit en besluiten lekker samen te werken. Fijn. Verderop zitten Therese Willemsen, Monica Menura Schwab, Ferry Schwab van ICM Online, Alex von Ende, onze schrijver Rudy Groenewald (die ik pas herkende toen ik eenmaal zat…J, Bernadette Grondhuis en partner en Nora Schrader, Victor Alling en ik voegen ons bij hen.
Blij ze te zien. Toch een beetje het stoute clubje van de dag ervoor…
Voelt heel erg thuis.

Eenmaal in de zaal ontmoeten we de heren van het Indisch Platform. De mensen van het eeuwige gevecht om gerechtigheid.Een oudere dame loopt met haar kleindochter naar een plek in de buurt.
We zitten. Nu nog een klein beetje verspreid. Gaby Croes komt aanlopen, we houden ons enthousiasme een beetje in want dit keer willen we allemaal vooral niets verstoren. We willen het helemaal meemaken. Tot aan het eind.
En we zitten…. zitten …..zitten

De klok gaat langzaam, het indienen van alle moties daarentegen schiet razendsnel voorbij. Je moet in de politiek niet alleen een rappe lezer zijn, maar ook iemand die niets maar dan ook niets persoonlijk opvat, ook al word je ter plekke genegeerd of uitgelachen. Alles is aangepast. Een eigen mening is niet aan de orde. Het spel der politiek is begonnen. Daar is nog nooit iets beter van geworden. Een gulden middenweg…. ? …. Laat het woord goud er maar buiten.

Een korte analyse van 1 uurtje moties indienen > een verkwisting van tijd, energie, papier = geld. We hebben er nog velen te gaan zo vlak voor reces. Conclusie; de zaken zijn niet voor elkaar, debatteren is niets anders dan uitstellen > het continue wikken en wegen vermorzelt  het strategische vermogen van ieder talent ter plekke en tja dan eindig je met …hup holland hup….zonder visie voort. Waar blijft de methode van het verkapitaliseren van individueel talent en het daaraan verbonden potentiële goud? Hmmmm ik dwaal af…… ik neig te gaan klagen…… gelukkig, we zijn aan de beurt…..

Onze motie wordt ingediend door Pia Dijkstra D66. De staatssecretaris mevrouw Veldhuijzen gaat staan. Ze verwerpt de motie op een vreemde wijze. Ze richt zich tot ons. Tot de tribune. Haar ego speelt parten. Dat heeft te maken met de avond ervoor. De avond waarin ze van de wijs is gebracht en al hakkelend en stotend haar verhaal moest houden. Hierop had ze niet geanticipeerd en dat gaf haar gevoelsmatig het recht om dit keer de zaken om te draaien en zich tot ons te richten. Maar zoals Therese Willemsen prachtig omschrijft ‘….ze kwam niet binnen….’ Dat lieten we niet toe. De boodschap zelf… tja … die kenden we al. Mevrouw Eijsink gaat hierop in en uiteindelijk dwingt Pia Dijkstra een hoofdelijke stemming van de kamerleden af. Op ’t nippertje…zo voelt het..

Ik sta op voor een kleine pauze…. mijn ring dendert de kamer in…. Ik denk; ‘Nee he….hoe kan dat nou dan weer?’ Iedereen kijkt verschrikt op en ik hoor mezelf hardop zeggen ‘….per ongeluk…’

Inmiddels is bij ons op de tribune iedereen een beetje dichter naar elkaar toegetrokken. We hebben per slot van rekening allemaal hetzelfde doel. Eenheid is heel duidelijk aanwezig.. heel fijn om te ervaren. Zeker nu.
Zenuwen. Roken. Wachten. Praten. Heen en weer lopen. Sms-en met het thuisfront. Aan elkaar uitleggen hoe het zit en waarom ze voor moeten stemmen. We horen elkaar aan, maar ik weet zeker dat bij iedereen heden en verleden dwars door elkaar heen schiet. De security komt naast me staan…. een sympathieke man… in zijn ogen zie ik dat hij zich schaamt voor de vertoning in de kamer. Hij mag dat niet zeggen. Zachtjes fluistert hij; mevrouw uw ring…dat kan alleen maar geluk brengen…. Zo’n moment dat je denkt …. niet doen nu… geen emotie nu…. Na die gevoelens snel over de railing gegooid te hebben, ditmaal in gedachten…is er weer afstand…. Gelukkig.

Wachten. Wachten..

We kijken vaak tegelijkertijd op onze telefoon, er komen berichtjes binnen. We zien dat er reacties zijn op de site. Op ieders gezicht een glimlach. We voelen ons niet alleen. Mooi om te zien. We worden stiller en ik voel bij mezelf dat de ballorigheid zich omzet in een ander gevoel. Ik verman me en begin na te denken over de volgende stappen. Ik denk vooruit. Ver weg bij nu, bij straks oftewel het moment dat we de realiteit van dat moment onder ogen moeten zien. Ik voel nattigheid. Ik voelde het gisteren al en ik weet; het is niet meer dan uitstel van executie.

Die middag nog op kantoor heb ik gebeld met een bekend advocatenkantoor. Daarna heb ik de situatie uitgelegd per mail en gevraagd om advies. Volgende week verwacht ik het antwoord. Kan ik dat in mijn eentje betalen? Nee natuurlijk niet. Daar verzinnen ik later wel wat op. Eerst maar eens kijken of de zaak, het financiële geschil ‘De Backpayregeling’ interessant is voor deze advocaat. We hebben hem nodig. Hij alleen al is perswaardig. We zijn niet in gesprek. We zijn in conflict. Ik voel me verharden. Blijkbaar heb ik dit nodig om iets te kunnen doen. Ik zoek het doelbewust op.

Ik zit in de zaal. Inmiddels uren later. We zijn aan de beurt. Ineens gaat het sneller dan ik wil.
Voor. Voor. Voor. Tegen. Voor. Voor. Voor. Voor. Voor. Tegen. … ik raak de tel kwijt en merk dat ik naar mezelf toereken…. Dat wordt onbetrouwbaar….. ik tel niet meer op mijn vingers mee… en laat het aan het lot over….. na vele voors belanden we nu bij de PVV, CDA, VVD….. alle tegens knallen naar binnen.  Stand; 75 tegen – 73 voor.
Zeg gerust; we hebben gewonnen maar niet op papier. Het gros van de kamerleden van de laatste partijen kunnen niet anders. Deze coalitie heeft alleen bestaansrecht bij de gratie van een ja-knik systeem…. Je zou er maar voor getekend hebben…. In mijn ogen een duivelscontract waarbij je nooit meer jezelf in de spiegel kunt kijken. Ik zou niet in hun schoenen willen staan. De uitslag is binnen. Het raakt ons in het hart. Tijd voor wat stille kracht in de letterlijke zin van het woord, oftewel wordt vervolgd!  ……zo dat is eruit…..het zat dwars…

Voor nu….mijn jetlag weg zien te werken. En een opmaak naar de BBQ-IN a.s. zondag. Want tijdens die uurtjes in de 2^e Kamer had ik zeëen van tijd om weg te dromen naar de gerechten, de gezelligheid en het knusse gevoel van het samen indisch zijn.
Wat heb ik daar zin in!