by Nama

Het Indo zijn in al zijn hoedanigheid houdt de gemoederen bezig, vanaf het verleden tot nu in het heden. En elke keer wordt er weer verwezen naar de behandeling van de gerepatrieerde en het hullen van diegene in stilzwijgen.
Nu komen er steeds meer geluiden uit deze groepering en toch zwijgt de meerderheid. Ik als tweede generatie Indo, kijkt naar het verleden en schudt mijn hoofd. De vraag komt steeds boven hoe is dat mogelijk. Edoch die vraag is gesteld in deze tijd. Het antwoord ligt in het verleden. En daar denk ik zit het grote obstakel. Nee, de Indo is niet een figuur die spontaan de straat op rent, zijn vuist omhoog heft en het uitschreeuwt. Het zit niet in zijn aard. En het heeft totaal niets te maken met zich minder voelen dan de rest. Het is in mijn ogen meer een soort innerlijke beschaving, ingebed door de genen van de oermoederskant.
Je kan en mag alles denken of zeggen, maar behoedt dat je een ander in verlegenheid brengt, aan gezichtverlies laat lijden. Het is makkelijk om met een vinger te wijzen naar diegenen die er niet meer zijn of die zich beroepen op hun zwijgrecht. Het is een keuze die is gedaan door hun en is het niet zo dat je elke keuze gemaakt door een ander dient te respecteren, ongeacht of deze nu goed of fout is?

Het grote probleem is dat de gemaakte keuze in Tempo Doeloe nu getoetst wordt aan deze tijd. Voorbij wordt gegaan, dat er een ander moraal en tijdgeest gold in die tijd. Wat nu als onrecht wordt ervaren, werd toen gepropageerd als recht. Eigenlijk als je daar overdenkt, is het niet anders dan reel. Is het niet zo, dat je zelf je eigen broek moet ophouden? Goed, het kan soms even tegen zitten en dan is het heel prettig dat je een steuntje krijgt. Maar daarna, weer vliegen op eigen vleugels en lopen op eigen benen, zorgen dat je zelfstandig bent.
Eten van het eigen verdiende brood, zodat je met opgeheven hoofd eenieder recht in de ogen aan kan kijken. Daar ligt de kern in het geheel. Je kan dan zelf een keuze maken, beslissen om rechts of links te gaan.
En dat moet ik eerlijk bekennen. Dit heeft de eerste generatie Indo, ondanks het onrecht wat zij zijn aangedaan in mijn ogen, gedaan. Zij hebben een schuld omgebogen in een ereschuld. Het is makkelijk om daar aan voorbij te gaan en nu steeds terug te verwijzen naar het verleden. Dit verleden is geschreven en uitwissen is met geen pen mogelijk. Is het niet zo dat je leert van het verleden? Het stilzwijgen van de eerste generatie heeft vechters gemaakt van de rest.
In mijn ogen kan de gehele Indische gemeenschap in deze Westerse wereld zijn eigen broek ophouden en zijn niet aangewezen op overheidssteun of een of ander vorm van aalmoes.

Daarnaast komt er weer een wijze les naar boven, nakomelingen hebben verzuimd om te luisteren naar het levensverhaal van de eerste generatie.
Het afgedaan als een TempoeDoeloe-beleving. Begrijpelijk, want ook ik werd meegenomen in de vaart der volkeren, levend in mijn eigen tijd. Het geheel onverwachtse begint zich aan te dienen, de oermoederroots beginnen te spreken en zoektocht naar deze wortelen begint. Velen zijn mij voorgegaan en volgen nu het pad. Helaas, de informatie is verloren gegaan en de frustratie viert hoogtij en mondt zich uit door het uitschreeuwen van het aangedane onrecht.