Contractpensions-Djangan Loepah

Geplaatst op 10 januari 2009 door Indisch4ever

Het filmproductiebedrijf Scarabee van Hetty Naaijkens-Retel Helmrich uit Goirle beleeft dit weekeinde in Den Haag, Amsterdam, Rotterdam en Groningen de première van de nieuwe film ‘Contractpensions-Djangan Loepah!. " ik zou willen dat de film ook gezien wordt door veel andere Nederlanders. We kunnen iets leren van het verleden. Vooral dat we beter moeten luisteren naar mensen die nieuw in ons land komen." bron

Dit bericht werd geplaatst in diversen. Bookmark de permalink .

12 reacties op Contractpensions-Djangan Loepah

kantjil zegt:

11 januari 2009 om 18:53

hey Nelly… hoe vond je de film ?
je zat een rij voor mij , 5 stoelen links van mij…
leek of je wat kleiner was geworden…zal wel door de kou komen..
Ik miste het gehele Nieuw Guinea verhaal in de documentaire..
Door de nederlandse regering geprobeerd om zoveel als mogelijk indo’s te lozen daaro….
K.

Beantwoorden
rob malasch zegt:

11 januari 2009 om 20:36

Ik zou heel graag willen weten hoeveel hollanders de zaal hebben verlaten na de eerste film in Tuschinski en waarom? Contractpensions zou wel eens een klassieker kunnen worden want vol vaart en verrassend goed gefilmd.Die oude zwartwit beelden van het indie van voor de oorlog blijven altijd boeiend en visueel adembenemend. Ook de personen die aan het woord komen ontstijgen hun status als talking heads.
Een belangwekkend onderwerp hoeft niet per definitie een belangwekkende film op te leveren…dat is Contractpensions in tegen stelling tot de eerste film over de herrinneringen van kampkinderen wel degelijk gelukt.Dus het was totaal onterecht dat de hollanders er tussenuit knepen na de eerste film….Is er in al die jaren dan nog steeds niets veranderd in de verhoudingen? Think about it.

Beantwoorden
kantjil zegt:

11 januari 2009 om 21:17

Hier in den Haag verdwenen er geen hollanders na de eerste film, althans heb t niet gezien.
Mijn jongste dochter verdween wel na de eerste film, ze ging naar een popconcert in Utrecht van een Japanse Popgroep; zou wel ironisch wezen als daar een kleinkind of achterkleinkind inzat van 1 van de japanse militairen in die film…..
In ieder geval weet ze nu dat al die jappen kromme benen hebben en allemaal scheel kijken…
k

Beantwoorden
Chris Carli (Darah Ketiga) zegt:

12 januari 2009 om 00:20

@ Rob Malasch,
Er gingen er heel veel weg hoor, ook een aantal Indische, ze waren bossan hoorde ik van Frans L, hij was er zelf ook niet echt over te spreken,viel btw ook bijna in slaap bij de eerste film, vanuit Nederlands oogpunt en voor de Nederlanders goed neergezet, maar kwam kortweg gewoon te kort (miss de indische gemeenschap) sprak de filmmaakster, vroeg haar waarom er veelal belandas en totoks te zien waren en hun verhaal over de kampen deden, kreeg een leuk antwoord:
Indische mensen/Indo’s hebben in buitenkampen gezeten, miss maken we nog een vervolg mbt de Jappenkampen waar de Indo’s in hebben gezeten, volgens haar hebben Indo’s alleen in de buitenkampen gezeten, aduh mijn broek zakte r vanaf, ben maar marah weg gelopen omdat ik met stomheid geslagen was.
Later kwam ze nog naar mij toe en zei ze dat ze veel scheve reacties had gehad.
Verder kan ik het helemaal vinden met je stuk tekst Contractpensions was Bagus sekali erg goed neergezet, en precies zo hoe mijn ouders en grootouders het ervaren hebben, applause was meer dan verdient
slmt

Beantwoorden
Blauwvogeltje zegt:

12 januari 2009 om 10:46

Nu heb ik het idee dat indo’s een minderheid waren tussen de 100.000 burgergeinterneerden en waren totoks een minderheid bij de 42.000 krijgsgeinterneerden (amerikanen, engelsen, australiers etc niet meegeteld)
Ik zou niet weten of er betrouwbare cijfers hierover zijn…
Wel heb ik 2 ouders en 3 grootouders in de kampen.. en ook 1 tante, diverse ooms, 1 broer en 1 neef. Waarvan 1 opa totok-belanda was. Hij heeft het niet overleefd.
En dat zijn de familieleden die het meest dichtbij staan.. in een verderliggende familietak ook weer een stel indo’s die in kampen kwamen.
Je ziet op oude films en foto’s van burgerkampen vooral veel blanke gezichten … maar bedenk wel dat je dan ook een paar niet-donkere indo’s ziet.
Ik dacht wel eens… had de filmer/fotograaf dan meer aandacht voor de blanke gezichten..of hebben de indo’s toch de neiging zich buiten beeld op te stellen..
Het zal wel meespelen .. een beetje ofzo..
Die buitenkampen bestonden niet… het begrip buitenkampkind komt van “buiten het kamp gebleven”

Beantwoorden
Moek zegt:

12 januari 2009 om 12:09

Dat Tuschinski na de pauze/bij aanvang van Djangan Loepah half leeg was gestroomd, heeft mij mateloos geërgerd en getuigt m.i. van je reinste desinteresse van een groot deel van het publiek, Indo of totok!
Ik had nog een aantal kennissen die zo graag mee hadden gewild naar Djangan Loepah, maar de plaatsen waren (ten onrechte bleek dus) uitverkocht.
Fout in de regie…waarom dan ook verplicht voor twee films moeten reserveren?! Het was beter geweest om voor elke film een aparte reservering te kunnen plaatsen!
Jammer voor jou Hetty! Met je zeer knap opgezette, soms hilarische, meestal trieste, maar in elk geval voor mijn moeder zeer herkenbare schets over de contractpensions verdiende je zeker een hogere opkomst!

Beantwoorden
rob malasch zegt:

12 januari 2009 om 23:57

Wordt het niet tijd om Contractpensions op de tv te krijgen; deze film is zo veel interessanter dan het jaar 2602 en die wordt wel uitgezonden; hopelijk in een zeer verkorte versie want anders wordt deze uitzending ongetwijfeld het historisch dieptepunt van het komende jaar kwa kijkcijfers…twee uur lang naar al die talking heads kijken die zich maar eindeloos herhalen ondanks het belangwekkende onderwerp. Dat houdt geen zinnig mens voor de buis vol; Indo of niet…Wat een mislukte oevervelende rot film.

Beantwoorden
Sherly Horn zegt:

13 januari 2009 om 05:55

Ik kwam speciaal voor Contractpensions, maar moest verplicht ook reserveren voor ”het jaar 2602”. Alhoewel een stuk belangrijke geschiedenis, was het zo saai verfilmd…ik ben waarachtig in slaap gevallen!! Contractpensions daarentegen was zo ontzettend mooi en boeiend neergezet!! Ik ben van de 3e generatie, maar alles wat ik zag was zo herkenbaar uit de verhalen die ik altijd van mijn ouders heb gehoord. Een lach, een traan, weemoed en herkenbaarheid. De Hollanders kunnen hier nog wat van leren! Grote complimenten voor Hetty en haar ploeg!!

Beantwoorden
frans leidelmeijer zegt:

13 januari 2009 om 10:01

Ik voelde al dat die middag niet zou verlopen,zoals ik verwacht had. De ene hotemetoot na de ander prees de film Het Jaar 2602 aan. De hoofdrolspelers werden voorgesteld. Die zaten verspreid in de zaal en als hun naam genoemd werd moesten ze gaan staan. En oh ja, na de pauze is er ook nog de film Contractpensions. Nou de film het jaar 2602 is helemaal niet goed(een gemiste kans)vooral omdat die zolang duurt.In het begin keek ik nog wel geboeid naar de verhalen van de nu bejaarde mensen die als blank kind in de Jappenkampen zaten. Maar uiteindelijk verveelde ik me en viel een paar keer in slaap.
Het was ronduit stuitend, ik heb me ook ontzettend kwaad gemaakt,dat er zoveel totoks en hun nazaten na de pauze weggingen.
Ze konden het fatsoen niet opbrengen om te blijven om naar de veel betere film Contactpensions te kijken, die naar de pauze werd gedraaid. Uitzonderingen daargelaten, zoals mevrouw Hank Heijn(van Appie Happie) die ook in de eerste film aan het woord kwam en die het hele programma heeft uitgezeten. Bravo mevrouw Heijn! Het was weer als vanouds, zo voelde ik het tenminste, de koloniale verhoudingen: aan de ene kant de totoks en aan de andere kant de indo’s die er weer bij hingen.

Beantwoorden
rob malasch zegt:

13 januari 2009 om 21:48

Hoezo “en aan de andere kant de indo’s die er weer bij hingen…” speak for your self Frans L.
dat was nou juist zo goed dat de derde generatie Indo’s gewoon naar die regisseur toestapte en tekst en uitleg vroeg; ik niet weten adoe Indo’s ook in kamp? Vergeet het jaar 2602…
Vergeet niet het boek van Ernest Hillen , de schrijver die in de film wordt geinterviewed, te lezen The Way of a Boy. Een prachtige rite de passage van hetzelfde kaliber als Bezonken Rood.

Beantwoorden
Charles van den Burg. zegt:

14 januari 2009 om 14:17

Film 2602.
In het begin zei ik tegen mijn vrouw ik herken mij hier niet in.Alle geinterviewden waren van een andere maatschappelijke hoogte hoger opgeleid.En ouder tussen 6 en 15jaar.
Maar daar komt het film materiaal ook vandaan! Want de gewone man had geen film camera. De echte toestanden in het jappenkamp heb ik niet gezien! De vertelde belevenissen kon ik plaatsen. Toch waren er ook in het kamp nog verschillen, waarom kregen bijvoorbeeld straat oudsten wel een koolblad bij de “soep” en wij niet. Zo zie ik nooit wat of hoor ook niets over alle excessen die hebben plaats gevonden. zo bijvoorbeeld dat wij moesten aantreden en buigen om een optocht van vrouwen met een fiets die op de bagagedrager een vrouw met verkoolde voeten mee moesten nemen. Hadden ze als straf gekregen. En om ons te waarschuwen! En zo zijn er nog veel meer voorbeelden, die ik mis.
Film Contractpensions.
Ook hier weer het zelfde beeld! Steeds weer die mevrouw op paleis het Loo. En de gearriveerden overal en in het buitenland. Maar zo was het niet! Weer niet het juiste beeld. Natuurlijk moesten we blij zijn voor de opvang.Want er was in 1950 n0g niets. Maar laat dan ook daar iets over zien.
Prima, dat deze films er zijn maar ik denk dat onze nakomelingen,ons verhaal er niet helemaal in kunnen vinden,het mag best wat
minder rooskleurig.
Maar o.k zo zie ik dat.
van den Burg

Beantwoorden
Nina zegt:

11 februari 2009 om 14:10

Ik ben een dochter van een Indische dame, die met haar ouders, broers en zussen(10 kinderen) opgevangen werden in Maastricht in een hotel/pension. Het verhaal van mijn moeder komt in grote lijnen overeen met fragmenten uit de film. De oorlog en de repatrieering heeft voor haar, familie en de vele andere indische mensen veel trauma’s gegeven. Ik herkende haar verhaal in deze film. De beelden van de film hebben mij geemotioneerd. Wat ik mooi vond was ook de humor waarmee men reageerden. De zaal in Utrecht zat voor 4/5 gevuld. De meesten waren 2e en 3e generaties met ogen door tranen gevuld. Zo zag ik een fragment van een aantal vrouwen in een keuken (corvee dienst). Een knappe jonge indische vrouw schepte rijst op. Hier dacht ik mijn moeder te herkennen toen zij ca. 25 jaar was. Misschien dat iemand mij de foto nog kan toelichten. Geschiedenis van de oorlog Japan/Indie, daar is in Nederland erg weinig aandacht aan besteed. Het zou zo goed zijn voor de emotionele erkenning, meer publiciteit te zoeken op de Nederlandse t.v. zenders. Het vertellen van verhalen door ook o.a. beeldvorming, geeft voor heel veel indischen erkenning en heling.

Beantwoorden