Katjang was vorig jaar 5 weken in Japan. Nu kijkt ze terug.
Een jaar na… Japan
Het is inmiddels een jaar geleden dat ik terug kwam uit Japan. En ik vond het tijd om de balans op te maken. Zoals ik over mijn laatste stukje over Japan schreef: “Ik denk dat ik pas over 5 tot 10 jaar echt weet wat ik nou van deze geweldige ervaring heb geleerd.En tot die tijd zal ik nog vaak terug denken aan de ervaring, mijn tijd in Japan en mijn geweldige gastgezin.”En dat is zo. Ik denk nog vaak terug aan mijn tijd in Japan. Niet alleen omdat de foto’s en souvenirs in mijn kamer prijken maar ook omdat het een enorme indruk op me heeft gemaakt. Ik heb er zoveel geleerd waar ik nog dagelijks wat aan heb, en waar ik dus ook dagelijks aan denk.
Ik heb ook zoveel gekke, rare, interessante dingen, die ontzettend veel met me hebben gedaan, meegemaakt, die op dat moment gewoon als een stortvloed over me heen kwamen, dat ik n pas zie wat het allemaal met me heeft gedaan.
Ik kijk -uiteraard- met andere ogen naar Japanse films of reportages dan ik deed voor ik naar Japan ging. Maar ik kijk er nu ook anders tegenaan dan toen ik net terug was. Een maand nadat ik terug was, was ik volledig in de wolken en vond ik het een geweldig land, maar ik kon nog lang niet alle indrukken bevatten en verwerken. Nu, een jaar later, vind ik het nog steeds een geweldig land, maar kijk ik objectiever naar Japan, Japanners en hun gebruiken. Ik zie nu vooral het rare, het schizofrene aan hun maatschappij.Er is geen ander land waar een westerling een grotere cult-shock kan krijgen dan wanneer hij naar Japan gaat.
.
Behalve dat ik dus het vreemde -en het, echt waar, schizofrene- aan de Japanse maatschappij zie, is dat het ik het nu ook kan verklaren. Een deel kon ik vorig jaar al. Toen gaf ik aan dat het feit dat ze altijd in uniform of pak rondlopen, ze zich op momenten dat ze wel de vrijheid hebben, extra extreem uitdrukken, waardoor je de meest rijke creaties aan kleding tegenkomt. Maar ook het opzoeken van uitersten en grenzen. In welk ander land eten ze vis waaraan je binnen 1minuut dood kunt gaan? Ik welk ander land is leedvermaak -waarbij veel pijn het meest gewaardeerd wordt- het grootste volksvermaak? In welk ander land springen er bijna dagelijks middelbare scholieren voor de trein omdat ze enkel gemiddeld presteren?
Het is in mijn ogen duidelijk dat Japan een eiland is, dat ze heel lang niet benvloed zijn door andere culturen/samenlevingen. Dat het echt een schizofrene maatschappij is van het totale onevenwicht. Strak in het pak maar toch ook wilder dan je ooit hebt gezien. Ontzettend traditioneel (neem de theeceremonies) maar wel zeer vooruitstrevend als het om techniek gaat. Ontzettend ijverig, alles willen weten en leren en altijd de beste willen zijn, maar Geschiedenis onderwijs is iets wat ze niet kennen.
,
Ik vind het nog steeds een geweldig land waar ik heel graag weer naartoe wil. Een land waar ik nog heel graag een maand of 2/3 in de cultuur wil verzuipen. Maar het ontkennen van de WOII, de kampen en de troostmeisjes blijft mij ondanks het programma van “Mutual Understanding” onder het mom van “het land van een andere kant leren kennen dat je grootouders hebben gedaan”, iedere keer weer in het verkeerde keelgat schieten.. Ik wil de strijd om erkenning niet opgeven, ik ben alleen bang dat we het nooit meer voor elkaar zullen krijgen.
Katjang
...................
Indisch4ever 
veel plezier Katjang
Hai Geertjan. Sorry dat ik zolaat reageer, maar ik zit in Spanje, vandaar. Ik begrijp nu helemaal wat je bedoelt. Ook ik ben niet trots op het Nederlandse verleden en heden. Ja, waarheid is een goed idee, en inderdaad moeilijk. Maar ik zeg dan ook: ik wil het niet opgeven, alleen ik heb het idee dat we er steeds verder van verwijderd raken. Uiteraard door tijd en natuurlijk ook doordat er steeds minder overlevenden overblijven. Helaas..
Rug rechten en vechten! Maar ja, er zijn er nog maar weinig die dat doen en er de energie voor over hebben.
ALs ik weer terug ben in Nederland zal ik je link bekijken!
Groetjes
Charlotte
Lieve Katjang, mag ik wel zeggen hoop ik.
Iinitiatieven zoals jij die hebt kunnen ondernemen zijn verrijkend en wenselijk.
Mijn wijze van rakelen wekt zo nu en dan misverstanden op, een en ander moet recht gezet worden.
Ik ben niet boos op de Jappaners mijn interesse in ongeacht welke medemens is eerder levendig.
Het streven is de perceptie en motivatie van anderen te begrijpen.
Ook mijn ouders hebben nooit enige wrok gekoesterd noch overgebracht.
Mede hierdoor maar ook door mijn aard vind ik dat ieder mens, aan bepaalde minimale waarden zou moeten voldoen, eerlijkheid compassie en moed, dat is dus in redelijkheid bestrijden van lafheid, achterbaksheid, kwaadaardigheid en leugen.
Op een gedeelte van het Nederlanderse verleden en zeker het heden kan ik derhalve niet trots zijn.
Een van de weinige wijzen waarop wij ons kunnen verheffen is, hoe moeilijk het ook mag zijn, de zoektocht naar de waarheid en het draagbaar maken van het leven voor anderen.
Leugen viert hoogtij en dus zijn die deze mening niet delen., jij gelukkig niet en zo ook jouw Opa.
Kielzog heeft niet betrekking op jouw verhaal, later zal ik toelichten.
http://icga.blogspot.com/2007/10/japans-ldp-rights-itself-by-moving-away.html
PS. Is er iemand van hier Pauzze?
Groetjes Katjang
@ Geertjan. Bedankt voor je reactie. Volgens mij geef je af op Nederland en de Nederlanders van tijdens de WOII die volgens jou zogenaamd “gezagsgetrouw” meewerkte, en ben je ondertussen boos op de Japanners. En op mij omdat ik heb genoten van dat snoepreisje van 5 weken? Begrijp ik dat goed? (Zo niet, corrigeer me.)
Wat die Japanners deden -sterven voor de Keizer- is dan toch hetzelfde als de Nederlanders die “gezagsgetrouw” meewerkte?
En wat is er mis met mijn houding jegens Japan? Mijn opa heeft de Japanners nooit gehaat, nooit een seconde. Hij heeft altijd gezegd: kijk kritisch en zo objectief mogelijk naar de geschiedenis. Nee, ik haat de Japanners ook niet, ik heb geen recht op de haat van mijn opa, zeker niet als hij ze zelf al niet haatte.
Ik probeer in niemands kielzog aan mijn trekken te komen, ik ben zo openminded als kon naar Japan gegaan en ik heb daar zo objectief mogelijk aan het land gekeken. Ik was het enige kleinkind van de 11 dat d’r mond heeft opengedaan over de oorlog. En dan loop ik niet voorop?
@ Cap van Balgooy, ook bedankt voor de reactie. Het nieuwe is er inmiddels vanaf maar het is nogsteeds “exciting”. Ja, ik heb de Moesson van Jan 2007 gelezen, hij ligt in m’n nachtkastje.
@ Claudine Meijer, bedankt voor de reactie. Ik begrijp dat het voor sommige mensen een ontzettend gevoelig onderwerp is en ik wil niemand kwetsen. Maar ik word ook niet graag gekwetst. Of mijn hele generatie reageert zoals ik dat doe weet ik niet. Zoals hierboveng enoemd, ik was het enige kleinkind van de 11 die in Japan waren die d’r mond open heeft gedaan over de oorlog. Ik ben allang blij dat er 1 schoolklas in Japan is die de ‘waarheid’ heeft gehoord. Wat kan ik meer doen? Ja, ik zal eens kijken of ik dat boek op kan sturen. In ieder geval bedankt voor de tip
Katjang
Twee adressen die Claudine bedoelde..
http://indisch4ever.web-log.nl/indisch4ever/2006/10/vader_wie_ben_j.html
http://www.djdialogue.org/engtop.htm
Katjang is te bereiken via haar weblog:
http://sjalotje.web-log.nl/
Beste Katjang, je hebt je gevoelens duidelijk omschreven, zonder mensen te kwetsen. Zo reageert jouw generatie en ik waardeer dat ten zeerste. Moedig vind ik dat je het niet opgeeft om onze (Ned-Indische )geschiedenis steeds erbij te halen. Zou je op een Ned-Japans Dialoog/conferentie over je ervaring in Japan willen vertellen? De conferenties (80/90 Japanse en Ned. deelnemers)worden eens in het jaar in Oegstgeest gehouden o.l.v. prof. Muraoka. (www.djdialogue.org/engtop.htm)
Zou je ook het boek “Watashi wa dare no ko?” (Vader wie ben je?) willen promoten bij jouw “gast-ouders” en vrienden in Japan? Blauwvogeltje heeft het ergens op deze weblog geplaatst. Er zijn 1500 exemplaren verkocht, erg veel voor zo’n zwaar onderwerp (volgens de uitgeefster!)en we hebben veel reacties van jonge mensen mogen ontvangen. Katjang, blijf positief denken! Mata aimasho, Claudine.
Alles wat ik kan zeggen aan Katjang is: Iets nieuws is altijd “exciting” tot je eens een keer de boel binnenste buiten haalt.
Heb je de Moesson van januari 2007 gelezen?
Peter en hiermede Ted,
Het ligt gevoelig, het torment is duidelijk af te lezen.
Vandaar dat ik er moeite mee heb en desondanks
een opmerking plaats.
Het klinkt raar maar het liefst zou ik Ted geruststellen en een arm om hem willen slaan.
Maar niet om het leed van anderen of de centen.
Mij lijkt het dat je niet moet fixeren op dat wat tekort is gedaan.
Omdat zoiets zichzelf en eigen/waerdigheid in de weg staat.
Hallo Geertjan
Wat eer & waardigheid betreft loopt Ted Hartman altijd voorop. Moet je maar eens bij de Japanse ambassade staan op een dinsdag. Hij is n van de weinige Indo’s (nadruk op weinig) die niet alleen op blogs zijn bek opentrekt maar ook daarbuiten. Chapeau. Ik heb daar alleen maar bewondering & respect of respect en bewondering voor. Dat geeft alleen maar hoop voor de toekomst!
Ah de strekking, overigens was de minachtende geruststeling dat voor Jappaners niet te vrezen was door de plaatsing van de ogen een vooroorlogs(wo2) verhaal
@ geeeertjan: ik heb moeite met jouw uitdrukking ‘geelbekken’ en ‘schele spleetogen’, hoezeer ik de boosheid t.a.v. Japan(-ners) ook begrijp en zelfs deel.
Geen land ter wereld is ooit zo met eigen verleden in het reine gekomen als Duitsland. Onophoudelijk tot op de dag van vandaag wordt introspectie niet gemeden.
Het is juist Nederland, hofleverantier van SS en gestapo, kampioen deportatie, die zijn toegedekte etterende zweren zou moeten blootleggen in plaats van op de fouten van anderen te wijzen.
Aan deze misselijkheid heeft nagenoeg iedere politieagent en menig burger meegewerkt.
Men noemt dat vergoeilijkend “gezagsgetrouw”
Maar zo dek je, verraad en lafhartig heulen niet toe.
De eerloosheid is nog even groot maar de huichelachtigheid neemt toe.
ik heb moeite met jouw houding jegens Japan.
Is het niet knap hoe die geelbekken ondanks hun schele spleetogen nog vliegtuigen konden besturen?, en landen ook.
De verontwaardiging over het leed de dames aangedaan, als het om eerherstel gaat, in muntjes dan, stoort mij het meest.
Als je in hun kielzog aan eigen trekken wilt komen, wees dan een heer en loop voorop.
Eerst waardigheid en dan pas eer.
Een jaar na… Japan
Ontzettend ijverig, alles willen weten en leren en altijd de beste willen zijn, maar Geschiedenis onderwijs is iets wat ze niet kennen.
Ik vind het nog steeds een geweldig land waar ik heel graag weer naartoe wil. Een land waar ik nog heel graag een maand of 2/3 in de cultuur wil verzuipen. Maar het ontkennen van de WOII, de kampen en de troostmeisjes blijft mij ondanks het programma van “Mutual Understanding” onder het mom van “het land van een andere kant leren kennen dat je grootouders hebben gedaan”, iedere keer weer in het verkeerde keelgat schieten.. Ik wil de strijd om erkenning niet opgeven, ik ben alleen bang dat we het nooit meer voor elkaar zullen krijgen.
Katjang
Reactie: INTERNATONAAL schijnt nu “gewerkt” te worden om Japan evenals Duitsland, hun oorlogsverleden te laten erkennen. Ook Nederland werkt met intern.organisaties samen speciaal om DAT voor elkaar te krijgen! Op Hoop van Zegen! Volg de media . . . volgend jaar in Nederland een Internationale vergadering van Global Alliance e.a. clubs. Op Hoop van Zegen!!!