100% Gila is zijn nickname op het internet. Hij is 21 jaar, moderator op Indoweb en studeert te Leiden Asianstudies “Talen en Culturen van Zuidoost-Azi” met als hoofdvak Indonesi.  In de rechterkolom is hij ‘de Singer’ op de pasar malam te Den Haag. Hij is nu terug in Nederland en wat rest is zijn laatste verhaal.   Terima kasih, mas Tommy !!

Verhaal 6 Ja, een reisje naar Madura  Verhaal 5 Bijgeloof. Verhaal 4 Een frisse neus  Verhaal 3 Terug in de schoolbanken  Verhaal 2 Nacht over Java  Verhaal 1 Grand Theft Auto in Jakarta

Pagerluyung, 18 augustus

De Indonesische onafhankelijkheidsviering besloot ik bij te wonen in een klein dorpje genaamd Pagerluyung. Het lijkt me sterk dat iemand weet waar dat ligt, ikzelf in ieder geval niet want ik werd gebracht en opgehaald door mijn tante. De avond voorafgaand aan de onafhankelijkheidsdag wordt in de meeste desas gevierd in de vorm van een kenduren, een feestje waarbij iedereen gezellig op matten op de grond zit om de speciaal voor deze gelegenheid gemaakte spijzen te verorberen. Het was een drukte van belang en zon witte harses zoals ik er n heb vormde uiteraard aanleiding tot veel gestaar. Gelukkig spreek ik de taal vrij redelijk en druk pratend begonnen we aan het fruit dat al keurig opgestapeld op pisang-bladeren was neergelegd. Toen kwamen de belangrijke gasten, te laat natuurlijk, en kon de avond officieel geopend worden. De imam, een vrolijke vent, stak een verhaal af dat erop neer kwam dat de maaltijd, de aanwezigen, het dorp en het vaderland door Allah gezegend dienden te worden of reeds waren, hij was in elk geval zeer royaal met zijn zegeningen. Daarna vielen we aan, want de vers gezegende nasi tumpang, urapan, kare tahu, peyek en ayam goreng zagen er uitnodigend uit en smaakten ook dusdanig.

De imam slaagde zijn schaapjes liefderijk gade vanuit het bamboehutje dat speciaal voor deze gelegenheid was voorzien van een karaoke-set. Toen de boel uiteindelijk was aangesloten uiteraard viel de stroom een stuk of drie keer uit haasten de dames zich naar het podium en waanden zich even Krisdayanti, Inul of Dewi Persik. Intussen hielden de heren zich bezig met echte mannenpraat of een potje schaak, dit alles met een gezellig knetterend kretekje erbij. De oude vandagen rookten nog zon ouderwetse klobot gemaakt van de bladeren van de masplant. Deze aromas vermengden zich met die van het eten en het vredig voortkabbelende openstaande riool achter ons. Behendig sprongen de kinderen overal tussendoor en deden scnes uit kungfu-films na. Eentje had, waarschijnlijk vanwege de feestvreugde, van vaderlief een klein boksbeugeltje gekregen en zag geen kans onbenut om zijn vriendjes hiermee de ogen uit te steken, gelukkig niet letterlijk. Toen de dames uitgezongen waren was het wederom de imam die een greep naar de microfoon deed. Onder instemmend gejuich en gejubel kondigde de goede man aan dat er voor de kinderen een heel programma was opgezet en dat allen elkander de volgende dag weer zouden ontmoeten.

De volgende slenterde ik na een welverdiende nachtrust richting de open plek tussen de mangga-bomen waar de festiviteiten zouden plaatsvinden. De imam, die vandaag tevens ceremoniemeester was, riep toen hij die kop van mij zag met luide stem door de microfoon: En Tom is ook weer van de partij vandaag!, nog net niet gevolgd door een staande ovatie. Het was nog drukker dan gisteren en honderden oogjes volgden mijn indrukwekkende verschijning op de voet. Ik voelde me net de hoofdattractie, wat eigenlijk het kroepoekhappen had moeten zijn maar dat werd speciaal even stopgezet toen ik mijn entree maakte. Daarna moesten de kinderen er toch aan geloven en alsof ze maanden niet gegeten hadden stortten ze zich op de krupuk uyel, die op bijthoogte was opgehangen. De winnaar van het kroepoekhappen was een heel klein ventje dat al springend en in drie happen een stuk kroepoek naar binnen kon schrokken, dit alles met de handjes op de rug. Een terechte kampioen, die werd beloond met de hoofdprijs en veel jaloerse blikken. Daarna was het tijd voor de volgende activiteit: met een tussen de benen gebonden terong een bal in een doel meppen. De kleine valsspelertjes die het waagden om hun voeten te gebruiken in plaats van de beoogde terong werden onverbiddelijk bestraft en diskwalificatie was hun deel. Ik was blij niet meer het centrum van de belangstelling te zijn, hoewel er nog steeds hevig werd gestaard als ik een foto maakte, mijn telefoon pakte of andere tekenen van beweging vertoonde.

Uiteindelijk was de fantasie een beetje op. Wat voor spelletje zullen we nu eens bedenken om de koters te vermaken? Na enig overleg waren ze eruit: een wedstrijd wie de platste neus heeft! Overigens mocht ik niet eens aan de voorrondes deelnemen, hoewel ik het waarschijnlijk ook niet ver geschopt zou hebben temidden van al die hidung peseks. Hoe test je de platheid van een neus? Een elastiekje om het hoofd binden ter hoogte van het reukorgaan en degene wiens elastiekje als eerste van de neus af is gerold kan zich de gelukkige winnaar noemen. En en ander werd ook nog gestuurd door middel van wilde bewegingen met neus, tong, lippen en hoofd om het elastiekje eerder te doen vallen, de kinders hadden dit klaarblijkelijk vaker gedaan en misschien stiekem thuis geoefend voor de spiegel. Dat heb ik immers zelf ook gedaan in een onbewaakt ogenblik en ik schat dat driekwart van de mensen die dit leest denkt: dat ga ik ook eens proberen straks, waar liggen de elastiekjes of anders meteen even naar de Hema Enfin, na enige oefening lukte het mij ook, het is vooral een kwestie van een perfecte beheersing der neusvleugels. Degene die zich de trotste bezitter van de platste en meest flexibele neus kon noemen was overigens dezelfde winnaar als vorig jaar, logisch in mijn ogen. Ik sloeg het allemaal eens gade onder het verorberen van de meest zure rujak buah die ik ooit heb mogen eten en dacht: zouden mijn familieleden en vrienden in Nederland zich ook zo vermaken?