Indische Schrijfschool:

Uit: Kind van een kampkind
Carolijn is het kind van het kampkind, en dat draagt ze met zich mee:
Ik weet niet beter, maar aan de reacties om me heen merk ik dat het niet normaal is om ‘Jap’ te zeggen. Sommige mensen zie ik schrikken, anderen moeten erom lachen. Ik denk dat ze het niet begrijpen. Het voelt voor mij niet goed om ‘Japanner’ te zeggen, het is alsof ik daarmee mijn familie verraad. De Jappen, ik weet ze feilloos te herkennen in het straatbeeld. Ik heb een soort ingebouwde radar die ze detecteert, zonder dat ik me daar op het moment zelf bewust van ben en zonder dat er, anders dan bij mijn oma of moeder, angstgevoelens of vluchtneigingen naar boven komen.