Foto en vertoonlijst: https://mokumfilm.nl/als-ik-mijn-ogen-sluit/
Groene Amsterdammer :‘Ja, maar’, zegt een van de vrouwen in de documentaire Als ik mijn ogen sluit. ‘Er was altijd een ja, maar…’ Als haar moeder iets over haar oorlogservaringen probeerde te vertellen, werd ze steevast in de rede gevallen. ‘Ja maar, bij ons…’ En dan zweeg ze weer. Er was geen ruimte voor haar verhaal, want het was elders altijd erger. ‘Niemand deed dat, erover spreken’, zegt een andere vrouw. ‘Je werd hier de mond gesnoerd.’ Weer een ander geeft aan dat ze nu voor het eerst iets over haar verleden vertelt, ze was altijd in de zwijgende massa ondergedoken. Er is ook zo veel leed in de wereld, nu bijvoorbeeld met de vluchtelingen. Wat is mijn verhaal nu waard, had ze altijd gedacht.
In Als ik mijn ogen sluit van Pieter van Huystee praten ze wel, de vrouwen die als kind of tiener tijdens de Tweede Wereldoorlog in een jappenkamp zaten. Ze zijn inmiddels rond de negentig, maar ondanks decennialang zwijgen staat de oorlogstijd in hun geheugen gegrift.
...................
Indisch4ever 
Enkele loslopende citaten:
Film & opdracht documentaire: “Door de intieme verhalen van deze vrouwen te delen, biedt de film een diepgaand inzicht in hun ervaringen tijdens en na deze donkere periode”.
Strategie documentaire: “Voor deze film was het essentieel om de Indisch-Nederlandse doelgroep te bereiken en te informeren over de release. We hebben contact gelegd met het kenniscentrum Indisch Herinneringscentrum én Indisch4ever, zodat zij hun achterban intern en extern op de hoogte konden brengen van de release van de film”.
De Groene: “Toch proberen vrouwen naar de haven te komen, om het eerste het beste transportschip richting Europa te nemen.”
Dan mag ik toch de legitieme vraag stellen wat onder “Indisch-Nederlandse” doelgroep wordt verstaan?
Afgezien daarvan, werden in de documentaire vragen gesteld zoals:
• Hoe waren de raciale verhoudingen in de kampen? Werden de verderfelijke rangen- en standenmaatschappij met zijn rassenscheiding, zo kenmerkend voor Nederlands-Indië, gehandhaafd in de interneringskampen?
• Waarom was het buigen voor Japanners zo’n vernederende behandeling, inlanders bogen toch ook voor Europeanen?
Los van de koloniale context betekent zo’n documentaire eigenlijk niets.Dan is het begrijpelijk dat de boodschap toen en ook nu niet overkomt.
Natuurlijk mag een vraag over de positie van de “troostmeisjes” in de kampen niet ontbreken, werd deze vraag in de documentaire gesteld? Anders wordt het beeld van de geschiedenis wel geweld aangedaan. Er is toch geen spreke van geschiedvervalsing!
Pingback: Als ik mijn ogen sluit - Film Incompany
Zie de reacties:
https://www.facebook.com/100064899211298/posts/811307711042529/?mibextid=WC7FNe&rdid=XzRUZhKhIWqqYssa
https://www.omroepwest.nl/nieuws/4825168/eindelijk-film-over-japanse-kampen-ze-werden-nooit-gehoord-na-de-tweede-wereldoorlog?fbclid=IwAR3AG9E-SU6oAEx2cBJhXfKXspp7a4HQtaaab53m8QJ9q34D2bUSuNv2EBA