Tempo doeloe
In mijn moeders verzorgingshuis ging het dagelijks over Indië. Mijn moeder schetste altijd een tempo doeloe-portret: felgroene rijstvelden, eeuwig bloeiende bloemen, de hoogste concentratie lieve mensen per vierkante meter. Maar in gesprekken met haar huisgenoten kwam het andere Indië naar voren en dook de koloniale maatschappij met haar onderscheid naar kleur op. Hun verhalen verklaren waarom Indische Nederlanders doorgaans minder zelfverzekerd zijn dan witte Nederlanders en hoe het komt dat ze opvallend bescheiden, autoriteitsgevoelig en risicomijdend zijn. Door hun verhalen ben ik beter gaan begrijpen waarom ik ben zoals ik ben.  De Westkrant