‘Het oorlogstrauma van mijn oma werd een trauma voor mijn moeder, en daarna voor mij’ | Indisch4ever

‘Het oorlogstrauma van mijn oma werd een trauma voor mijn moeder, en daarna voor mij’

Geplaatst op 4 mei 2020 door Boeroeng

Een oorlog is niet over zodra een land is bevrijd, en ook niet als de mensen die hem hebben meegemaakt zijn overleden. Daarvan is de 23-jarige Jesse overtuigd. Jesse heeft geen oorlog meegemaakt. Zijn oma was op haar 16de in een jappenkamp terechtgekomen, maar die heeft hij nooit gekend. En toch had hij therapie nodig om de gevolgen van de oorlog te verwerken, net als zijn moeder Marianne. RTL Nieuws

Dit bericht werd geplaatst in diversen. Bookmark de permalink .

3 Responses to ‘Het oorlogstrauma van mijn oma werd een trauma voor mijn moeder, en daarna voor mij’

W. Suparmo (@WSuparmo1) schreef:

9 juni 2020 om 19:57

De Koreanen en Formosanen zijn als soldaten hardvochtiger dan de Japanners zelf. Dit is algemeen bekent omdat ze geweldiger willen doen dan de Jap zelf.Ook zoo als de Ambonesen en Menadonesen in de KNIL.Een pemoeda (tentara pelajar)en vooral als hij Hollands spreekt, is vijliger als hij door een totok KL soldaat word is gearresteerd in plaats van door een Ambonese of Menadonese soldaat die geen Hollands spreekt.Dit zijn FEITEN.

Beantwoorden
Boeroeng schreef:

4 mei 2020 om 21:49

Aduh, ik eet toch geen sushi. Alleen die geur al doet me denken aan de Jap.” Ik kan me deze woorden van mijn oma nog goed herinneren. Het was 2004, we zaten in een Japans restaurant in Vancouver om de dertigste verjaardag van mijn zus te vieren. “Omie, jangan gitu dong!” Mijn zus en ik maakten duidelijk dat ze dat niet kon zeggen. Gelukkig verstond het personeel geen Nederlands, hoewel ze het denigrerende ‘Jap’ misschien wel begrepen.
———
Reza Kartozen-Wong in
het Parool

Beantwoorden
- R Geenen schreef:
  
  4 mei 2020 om 23:00
  
  @@Aduh, ik eet toch geen sushi. Alleen die geur al doet me denken aan de Jap.” Ik kan me deze woorden van mijn oma nog goed herinneren. Het was 2004@@
  B, zij is niet de enige. Ik heb nog nooit jappen voedsel gegeten. Er zijn enkele Chinese restaurants, die ook sushi maken. Toen ik nog werkte werd er wel eens gezamenlijk gelunched bij een Chinees. Maar ook daar raakte ik dat voedsel niet aan. Mijn nicht van 91 jaar is in het jappenkamp Bangkinang ook flink in elkaar geslagen door een Koreaan in dienst van de jap.
  Zij heeft door een scheur in haar schedel een evenwicht stoornis. Zij moet ook niets van zowel de nip als de koreaan hebben. Geen voedsel en geen auto van dat volk. Zij wil niet eens over die 2 volken praten. Haar kinderen en kleinkinderen houden daarmee rekening.
  
  Beantwoorden

Geef een reactie Reactie annuleren