Dido Michielsen wint de Boekhandelsprijs 2020

Geplaatst op 20 februari 2020 door Indisch4ever

.

Dido Michielsen is dit jaar de winnaar van de Boekhandelsprijs 2020!
Dat werd zojuist bekendgemaakt.De Nederlandse Boekhandelsprijs is een literatuurprijs die sinds 2015 jaarlijks wordt toegekend aan een oorspronkelijk Nederlandstalig literair werk. De prijs is geen jury- of publieksprijs maar een verkiezing onder de boekverkopers van Nederland. Athenaeum Boekhandel

* Presentatie “lichter dan ik”

Dit bericht werd geplaatst in Boeken. Bookmark de permalink .

12 reacties op Dido Michielsen wint de Boekhandelsprijs 2020

Boeroeng zegt:

24 februari 2020 om 13:38

citaat
_____
Er is altijd een witte villa. Een witte villa met een veranda waarop een man in een wit linnen pak een sigaar zit te roken. De hitte is gekmakend, het personeel onpeilbaar, de tinten groen zijn ontelbaar. Romans over voormalig Nederlands-Indië zijn er, vanwege onze lange geschiedenis met ‘de Oost’, legio. Ze bevatten vaak vaste ingrediënten: het wemelt van de koelies, baby’s bungelen in slendangs, iemand wordt mataglap of maakt amok en uit donkere tuinen komen steevast vreemde geluiden.

https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/beklagenswaardige-vrouwen-in-de-oost~b72cf0ea/

Beantwoorden
- Jan A. Somers zegt:
  
  24 februari 2020 om 13:58
  
  Een schrijver moet leven van zijn boeken. Dan gaat hij toch geen roman schrijven over de communistische rellen in 1929? Of over de laatste vergadering van de Volksraad?
  
  Beantwoorden
ellen zegt:

24 februari 2020 om 14:04

https://www.historischnieuwsblad.nl/nl/artikel/45181/handelingsonbekwaamheid-van-vrouwen.html

Beklagenswaardige vrouwen in de oost.
Getrouwde vrouw te zijn in de westerse wereld was ook moeilijk. Een vrouw die trouwde bracht tot 1957 een groot offer, Ze verloor haar baan en had niets meer te zeggen over haar geld en haar kinderen., Ze behield alleen de vrijheid om in haar eentje boodschappen te doen. Ook over haar kinderen had een vrouw weinig te zeggen. De vaderlijke macht was doorslaggevend: bij meningsverschillen telde zijn stem. Kortom, een getrouwde vrouw was handelingsonbekwaam.

Beantwoorden
- Jan A. Somers zegt:
  
  28 februari 2020 om 17:21
  
  Zo ook mijn Zeeuws meisje. Die wisselde wat tussen ziekenhuizen. Elk ziekenhuis met zijn eigen pensioen. (als je al mee kon doen aan het pensioenfonds, een vrouw wordt toch door haar man verzorgd!) Als je als vrouw wegging moest je je pensioen afkopen. Maar het Pensioenfonds Zorg en Welzijn heeft er wat werk van gemaakt. Ze moest al haar plekken waar ze gewerkt had op een rijtje zetten, met de data. Zo is het toch nog gelukt wat pensioen bij elkaar te grabbelen. Een vrouwelijke ambtenaar kon zelfs haar baan verliezen bij trouwen. Haar man zorgde toch voor haar!
  
  Beantwoorden
  - Jan A. Somers zegt:
    
    28 februari 2020 om 17:23
    
    ff vergeten: Toen ik als reserveofficier trouwde met mijn meisje, moest ook zij worden gescreend. Ze zou mij wel eens staatsgevaarlijk kunnen maken!
    
    Beantwoorden
Er en Marty Vermeulen zegt:

26 februari 2020 om 11:57

Een mooi en vooral ook ontroerend boek.ed
Aanrader!
Een groet vanuit Baarn van Ed en Marty Vermeulen

Beantwoorden
eppeson marawasin zegt:

2 april 2020 om 14:55

Trouw Boekenclub: Wat vindt u van ‘Lichter dan ik’ van Dido Michielsen?

Vandaag begint de Trouw Boekenclub met ‘Lichter dan ik’ van Dido Michielsen, over een Indische njai, een bijvrouw. Een liefdevolle, onthullende roman, vinden wij. Maar wat vindt u?

Laura van Baars1 april 2020, 16:09

Dido Michielsen had de komende weken een bomvolle agenda met lezingen over haar ¬roman ‘Lichter dan ik’, maar die gaan nu niet meer door. Heel jammer, vindt de schrijfster, want ze had graag reacties ¬gehad van lezers op haar boek. Dat boek is geïnspireerd op de foto van haar eigen betovergrootmoeder. Een vrouw zonder naam, van wie Michielsen eigenlijk maar één ding weet: dat zij een njai was, de bijvrouw van een Nederlandse militair op Java in de tweede helft van de 19de eeuw, en moeder van zijn twee dochters. “En dan was er altijd nog dat familieverhaal dat zij misschien een prinses was”, zegt Michielsen. Van hoge Javaanse adel of niet? Wie zij was, is nergens gedocumenteerd.

Bastaarddochter
Bijzonder is dat deze roman een stem geeft aan vrouwen die we in de literatuur maar zelden horen: de Javaanse oermoeders van stambomen die honderdvijftig jaar ¬later grotendeels vernederlandst zijn. Hun levens blijken loodzwaar te zijn geweest.
Het verhaal gaat over Isah, die geboren wordt als Piranti en de bastaarddochter is van een Javaanse prins en een batikster. Onder zijn bescherming groeit Piranti op in een buitenring van het hof, de kraton. Als ze dreigt te worden uitgehuwelijkt, vlucht ze in een verhouding met een Knil-militair, de patriciër Rudolph Gey van Pittius, die haar als njai in huis neemt en haar ‘Isah’ noemt. Ze krijgen twee dochters. Alles lijkt goed te gaan, tot Isah steeds meer begint te horen over het bittere lot van andere njais, die als tweederangs mensen werden af¬gedankt. En dan krijgt ook Gey nieuwe plannen.

Afgesloten werelden
Tijdens lezingen merkt Michielsen vaak dat ze een gevoelige snaar raakt. “Er komen natuurlijk veel Indische mensen op af en die worden soms emotioneel. Vooral omdat voor hen die inheemse voorouders ook niet helemaal duidelijk zijn. In veel families doen verhalen de ronde over prinsessen, maar er is ook veel schaamte en verdriet. Ik heb bij lezingen trouwens ook allerlei Hollandse groepen zitten, hoor.”
‘Lichter dan ik’ is een boek voor iedereen die geïnteresseerd is in afgesloten ¬werelden uit verre en historische culturen. Michielsen liet zich inspireren door ¬‘Dagboek van een geisha’ van Arthur ¬Golden, ‘Het verboden dakterras’ van ¬Fatima Mernissi en ‘Het negerboek’ van -Lawrence Hill.

Koloniale cultuur
Het verhaal van Isah begint in de ¬Javaanse kraton en loopt dan naar het ons meer bekende Nederlandse koloniale ¬leven. Het gaat over ongelijkheden in zowel de inheemse als de koloniale cultuur. “De njai is onder Indische mensen een ¬bekend fenomeen, maar bij Nederlanders vaak niet”, zegt Michielsen. “Dit boek is ook bedoeld om meer over deze vrouwen bekend te maken bij een breed publiek.”

Vragen voor de auteur
Met ‘Lichter dan ik’ trappen wij de nieuwe Trouw Boekenclub af. Doet u mee? Dat kan door het boek te lezen en uw reactie te e-mailen naar boekenclub@trouw.nl. Wat spreekt u erin aan, wat niet? Welke vragen roept het boek bij u op? Over identiteit en afkomst, sociale ongelijkheid, geweld en moederliefde bijvoorbeeld? Begrijpt u de keuze van Piranti om de kraton te ontvluchten? Wat vindt u van het optreden van de Nederlandse mannen? En kon er in deze tijden wel vriendschap bestaan tussen vrouwen?

Heeft u vragen voor de auteur? Mail ze vóór donderdag 16 april naar -boekenclub@trouw.nl– dan leggen wij ze namens u aan Dido Michielsen voor. Het interview verschijnt op woensdag 22 april in de krant.

Beantwoorden
- e.m. zegt:
  
  2 april 2020 om 15:05
  
  De vraag van Fredy Schild: ‘Hoe voelt dat, leven in een witte maatschappij?’
  
  Lezeres Fredy Schild (76) heeft al veel over Nederlands-Indië gelezen: “Couperus, Dermoût, Ruebsamen, Haasse en ook dat laatste boek van Susan Smit. Het bijzondere aan ‘Lichter dan ik’ vind ik dat het een boek is vanuit het Javaanse perspectief en niet vanuit het blanke. Dat tref je volgens mij alleen aan bij de schrijver Vincent Mahieu. Voor niet–Indische mensen is dat heel leerzaam. De onderdrukking in de kolonie¬ is afschuwelijk geweest, maar die was er ook aan het Javaanse hof bij de sultan. Daar had ik nooit zo’n erg in.”
  
  “Ik zou van de schrijfster wel meer ¬willen weten over hoe het haar familie verder is vergaan. Wat weet ze nu precies van haar betovergrootmoeder? En ik zou haar willen vragen: hoe voelt dat aan, dat je leeft in een witte maatschappij die vroeger zo onderdrukkend was voor je eigen voorouders? Ik woon hier in een ouderenwoning en ik merk dat kleur nog altijd een grote rol speelt. Ik vind dat zelf heel pijnlijk.”
  
  Bron: trouw.nl
  
  Beantwoorden
- Jan A. Somers zegt:
  
  2 april 2020 om 15:24
  
  “familieverhaal dat zij misschien een prinses was” In onze familie zwerft er ook zo’n prinses. Die waren dan ook ruim voorhanden. En de familie was trots! Mijn dochter heeft dat in de stamboom voorzichtig tot ware proporties teruggebracht, heel diplomatiek, anders kreeg ze ruzie.
  
  Beantwoorden
  - Bung Tolol zegt:
    
    2 april 2020 om 17:02
    
    Meneer Somers ! Meneer Somers ! U haalt prinses en een keukenprinses door elkaar ! Geeft neks ,geef mij maar een keukenprinses ! Ik heb mijn nichtje op de mouw gespeld dat mijn opa ( Moederskant ) burgemeester van Bandoeng was geweest ,van A tot Z gelogen want hij was “” Maar “” een kampong kepala maar weten die nichtjes veel ,die zijn nu heel trots want hun overgrootvader was wel burgemeester van een miljoenenstad geweest ……………………………….Tja !
    
    Beantwoorden
ellen zegt:

2 april 2020 om 16:36

De Inlandse prinses was ook bij ons een familieverhaal, maar dat vertrouwde ik al niet. Het een (Inlandse adel) compenseerde het ander (donkere huidskleur). Wat wel waar bleek te zijn, zijn de aangetrouwde nazaten van Europese adel. Dat is ook een compensatie in vergelijking met de kleine boeng in de familie.

Beantwoorden
Boeroeng zegt:

2 april 2020 om 19:54

De oma van de oma van Jesse Klaver was zo’n inlandsche prinses.
Hij moet dat toch wel weten. Maar de media zoeken dat niet uit. Geen interesse in.
Ze was Raden Nganten Moedjinem en verkreeg in 1967 de Nederlandse nationaliteit,
Zij was de achterkleindochter van Mangkunegoro II
https://en.wikipedia.org/wiki/Mangkunegara_II

Beantwoorden