Schrijver Herman Keppy raakte ontroerd toen hij vaststelde hoeveel indo’s en Indonesiërs betrokken waren bij de strijd tegen nazi-Duitsland. ‘Er waren ook mensen bij die zeiden: dit pikken we niet.’
Jongens waren het. Indische jongens, en een enkel meisje. Tienduizenden van hen woonden tijdens de Duitse bezetting in Nederland. En ze waren oververtegenwoordigd in het verzet, zegt Herman Keppy (59) – zoon van een Molukse vader en een Nederlandse moeder. Zij vormden de grootste groep onder de 68 officieren en cadetten – meer waren het er niet – die in 1940 weigerden de zogenoemde erewoordverklaring te ondertekenen: de plechtige belofte om ‘noch direct, noch indirect’ te zullen deelnemen ‘aan den strijd tegen Duitschland’. Zij behoorden tot de eerste Engelandvaarders –mensen die vanuit bezet Nederland naar Engeland ontkwamen. En van de acht Nederlanders die ontsnapten uit het krijgsgevangenenkamp Colditz, hadden zes een Indische achtergrond.
volkskrant . Foto: senangproducties Ook te lezen op Java Post
...................
Indisch4ever 
@HermanKeppy; ‘zijn jullie nou helden lafaards etc’-Vadersliefde werd ons in Indiè ingegoten/gedoctrineerd; als petjoh sprak: jij bent toch geen inlander! Als het Wilhelmus in de klas gezongen moest worden; stonden kaarsrecht naast de banken en plechtige stem te zingen. Vooral het couplet; mijn schild en de betrouwe etc. Alsof de gg. elk moment de klas zou binnen gaan. In Holland 1950 voor het eerst op koninginnedag bij de aankondiging van de onderwijzer stond ik op. Ik was de enige. Mijn bankgenoot; doe niet stom man. Ik zei het Wilhelmus. Hij keek me geammuseerd aan; nou en? Ook de leraar glimlachte; ik stond voor paal. Nb. in het vaderland!
-Herman heeft het verhaal; van die Indische vlieger.(zijn naam is mij ontschoten), die met bravoer, het lef had om tijdens de vlucht v2 raketten met een vleugel tip de andere richting te laten vliegen!! Zodat het zijn doel mistte. Enig zoon van een oud echtpaar. Die ergens in Europa werd neergeschoten. Keppy vond zijn nalatenschap bij een bezoek aan zijn graf en bij de plaatselijke instantie; zijn oorkondes, persoonlijke zaken, maar ook een laatste brief aan zijn ouders. Die brief heeft zijn ouders nimmer bereikt. Want zij waren reeds jaren geleden overleden, toen Herman hen wilde opzoeken. Ik wordt nu nog emotioneel; toen hij deze brief op een Masoek sadja bijeenkomst in Amstelveen, jaren geleden, voorlas!- Hoe is toch mogelijk dat onze overheid/luchmacht instantie!! zoiets laat gebeuren; naamloos uit de geschiedenis laten verdwijnen. Omdat het maar een Indische jongen betreft??- Ik hoop dat hij dit verhaal eens uitlicht en op deze site plaatst; met foto’s, achtergronden etc. van deze superheld!! Lees ook dit uitstekende Volkskrant artikel van Herman. Met dank, dat na 75 jaar na dato eindelijk(!)een jonge journalist opstaat om zulke ‘vaderlandse zaken’ in het vaderland te openbaren!