27 sept Nieuw boek Reggie Baay : Het kind met de Japanse ogen 

Geplaatst op 23 augustus 2018 door Boeroeng

Het kind met de Japanse ogen is een documentaire (anti-)oorlogsroman over de gruwelijke en
onontkoombare gevolgen van de oorlog.
Maar het is ook een roman over de veerkracht van de mens die,
hoe wreed het lot ook is, altijd blijft zoeken naar manieren
om te overleven.Atlas Contact

Dit bericht werd geplaatst in Boeken. Bookmark de permalink .

19 Responses to 27 sept Nieuw boek Reggie Baay : Het kind met de Japanse ogen 

  1. Boeroeng schreef:
    8 december 2018 om 18:34

    quote:
    Het duurt bijna tot het einde van het boek voor de lezer de achtergrond van de titel van Reggie Baays nieuwe boek, Het kind met de Japanse ogen, kan duiden. Zeker, al vrij snel vertelt de schrijver ons dat de titel verwijst naar zijn broer, in het boek aangesproken als Bestebroer. Maar Baay weet de spanning rondom die broer, wat er met hem aan de hand is, hoe hij in het leven staat en hoe hij nu eigenlijk aan die Japanse ogen komt, feilloos op te bouwen. Hebben die ogen, waarop hij door allerlei mensen op allerlei manieren wordt aangekeken, wel hun oorsprong bij een Japanse militair? Wie het antwoord op die vragen wil weten, zal het boek zelf moeten lezen, het antwoord hier prijsgeven zou het zorgvuldig opgebouwde verhaal onrecht doen.

    http://indisch-anders.nl/japanse-ogen/

    Beantwoorden
    • Ron Geenen schreef:
      19 november 2018 om 20:30

      @Baay’s boek is wat ongestructureerd, de grens tussen feit en fictie en geschiedenis is vaag, sommige vragen blijven onbeantwoord@
      En: ‘Het kind met de Japanse ogen’ vormt een belangrijke bijdrage aan het proces van herinnering en duiding van de koloniale tijd, een proces dat gebaat is bij meer beelden, meer verhalen, meer stemmen, meer Indische input. Pas daarna kunnen we tempo doeloe werkelijk omhelzen, een omhelzing met gemengde gevoelens.@

      Hoe kan fictie de koloniale tijd baten? Wordt tempo doeloe dan ook een fictie?

      Beantwoorden
  6. Peter van den Broek de andere generatie schreef:
    24 augustus 2018 om 17:05

    “Het kind met de Japanse ogen” doet me denken aan het boek van Jill Stolk uit 1983 (sic) “Scherven van smaragd”.

    Uit de achterflap van het boek “……..Jil Stolk ziet er een tikje Japans uit en voor haar vader, die veel van de Japanners te lijden had gehad, was de confrontatie met de eigen dochter zeer moeilijk. En daaronder leed het kind.
    Zoals zoveel Indische kinderen leerde ze dat juist zij in Nederland heel goed haar best moest doen -“dubbelbewijzen”- noemt ze het. Dit heeft haar als alles wat het accent legde op haar anders-zijn steeds tegen de borst gestuit.

    Typisch een jaren tachtig boek: anders-zijn, Indisch-zijn , ook zij is een niet gewoon Indisch meisje

    Beantwoorden
  8. Jan A.Somers schreef:
    24 augustus 2018 om 11:59

    Ik had met mijn zeephandeltje een goede klant aan een Indische mevrouw die veel bezoek kreeg van Japanse officieren. Als professioneel kreeg ze daar natuurlijk geen kindjes van. Maar ze kocht veel bij mij, als cadeautjes voor haar klanten. Misschien vond ze mij een zielige sinjo.

    Beantwoorden
    • Loekie schreef:
      24 augustus 2018 om 12:23

      Heeft ze je nooit binnen gevraagd?

      Beantwoorden
    • Hans Boers schreef:
      24 augustus 2018 om 14:33

      @ Heer Somers:

      Toevallig toch niet een dame die in de buurt van Sawahan / Cannalaan woonde?

      Beantwoorden
      • Jan A. Somers schreef:
        24 augustus 2018 om 14:58

        Ik dacht dat ze in de Daendelsstraat (Darmo) woonde. Ze bood me wel eens een glaasje fris aan, dat was natuurlijk lekker als je een hele dag in de hitte op stap was. Was een eind fietsen hoor vanuit Darmo naar Pasar Toeri en weer terug. Op een rotfiets. Op Pasar Toeri moest je wel snel handdelen, daar waren regelmatig Japanse razzia’s om de dieven van al dat gestolen spul te pakken te krijgen. Dan moest je als heler niet op het verkeerde moment op de verkeerde plaats zijn. Gelukkig wilden die lui ook snel van hun gestolen spullen af en weg wezen. Daardoor waren de prijzen laag, en hoefde je niet lang te tawarren.

      • Hans Boers schreef:
        24 augustus 2018 om 15:53

        @ Heer Somers, dank voor uw uitleg…. Mijn vraag was vanwege het feit, dat er een paar jaar geleden een persoon op een blog elders schreef – gebaseerd op een gerucht – over een “dergelijke” dame met betrekking tot “zeep en japanse officieren” en dat dit gerucht volkomen onterecht en onwaar was.

      • Loekie schreef:
        24 augustus 2018 om 15:15

        Jawel, maar je zat dus binnen met een glaasje fris en geurige stukken zeep. En toen?

      • Jan A.Somers schreef:
        24 augustus 2018 om 16:38

        Ja, Sunlightzeep, Lux en Palmolive. (al eerder op Javapost, Belanda kira kira betoel, 22-12-2011, maar ja ook dat wordt niet gelezen!) Dat werd op de Unileverfabrieken in Soerabaja gemaakt. En toen kreeg ik nieuwe ideeën over uw geestesgesteldheid.

      • Loekie schreef:
        24 augustus 2018 om 17:04

        Je begon te vertellen over een troostmeisje als zzp’er avant la lettre. Dan ook verder vertellen, anders had die mededeling geen zin.
        Goed, ze haalde je, ongetwijfeld glimlachend naar binnen, misschien met een aai over de bol, je kreeg glaasje fris, je stalde de lifebuoy en andere zeep uit en toen? Zei je toen: ik moet weer verder? Of iets anders?

      • Jan A.Somers schreef:
        25 augustus 2018 om 11:27

        “En toen?” Jammer dat u het verschil niet kent tussen leuk, dom, en krenkend. Ik heb er geen last van hoor. En ik denk dat het gewoon bij uw domheid hoort. Gewoon, u weet het gewoon niet. Een prostituee gelijkstellen aan een troostmeisje. Hoe bestaat het?

      • Loekie schreef:
        25 augustus 2018 om 13:55

        Een van de grootste Nederlandse attracties zijn de Wallen in Amsterdam. De Gemeente Amsterdam, de VVV enz maken er zelfs reclame voor. Miljoenen bezoekers per jaar. Het zijn allemaal hoeren die daar fris, vrolijk en vrijwillig zitten? Ooit van mensenhandel, uitbuiting, dwang, chantage e.d. gehoord?
        Ja, zeggen politie, justitie en overheid, als er wat mis is met de vrouwen, dan moeten ze eerst aangifte doen, anders kunnen wij niks voor hen betekenen…!
        Wil maar zeggen, als daar een Roemeens meisje van 15 jaar dagelijks tientallen heren van stand moet ontvangen (anders wordt ze in elkaar gemept), dan is er een vage grens tussen dwang en eigen wil. Zo was er ook een vage grens mogelijk tussen een troostmeisje en een glimlachend Indisch meisje in een gewoon huis dat dagelijks ook toekans aan de deur kreeg.

  9. Wal Suparmo schreef:
    23 augustus 2018 om 22:10

    Drie Indo meisjes van Makassar waren officeel met Japanse Oficieren getrouwt en dan ook gerepatrieerd naar Japan met hun kinderen.

    Beantwoorden

Laat een reactie achter op Jan A.Somers Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *