7 reacties op NICC-magazine september

1. Wal Suparmo zegt:

   11 september 2017 om 21:56

   Precies moet het zijn.Indonesiesr in Nederlandse soldaten dienst treken Djokdjakarta binnen.

   Beantwoorden
2. bokeller zegt:

   11 september 2017 om 22:45

   Hier moet een fout zijn binnen geslopen.
   Het is geen afdeling van het Nederlandse Leger,
   maar een TNI eenheid,die Djocja binnen trekt.
   Zie Japanse wapen en kleding uitrusting.
   siBo

   Beantwoorden
   • bokeller zegt:

     12 september 2017 om 00:08

     Deze tekst dient onderaan de bovenstaande foto te staan
     siBo
     Saat pasukan MA bergerak memasuki kota Yogyakarta opada tanggal 29 Juni 1949.
     Berbaris di baris depan adalah Letda R. Sunarjo dan Vaandrig Cadet Sujanadi

     Beantwoorden
3. Loekie zegt:

   11 september 2017 om 23:02

   “Ontruiming Yogyakarta
   De overeenkomst heeft ook militaire consequenties. De Nederlandse troepen moeten Yogyakarta prijsgeven en ontruimen. Terwijl zij enkele maanden eerder deze stad hebben veroverd. Dit zorgt voor grote spanningen in het leger. De ontruiming van Yogyakarta begint op 30 juni.”

   https://www.defensie.nl/onderwerpen/tijdlijn-militaire-geschiedenis/1945-1949-van-nederlands-indie-naar-indonesie

   Beantwoorden
   • RLMertens zegt:

     14 september 2017 om 14:37

     @Loekie; ‘grote spanningen in het leger’ – In het Nederlandse leger! Een gen.Spoor, die daarna aan een hartstilstand overlijd. Of toch vergif? En het Republikeinse? Dat trok triomferend Djokja binnen…
     ‘tidlijn’ – Het Atlantisch Handvest 1941? Geen zelfbeschikking 1945= geen merdeka. Dus bersiap/ ‘politonele oorlog- het einde van Indië!

     Beantwoorden
4. Jan A. Somers zegt:

   12 september 2017 om 15:54

   Het lijkt erop dat de beslissing tot de actie was genomen zonder behoorlijke politieke evaluatie van de consequenties voor de ontwikkelingen zowel binnen de Republiek, de reeds gevormde deelstaten, als internationaal. Van Mook en Sjahrir waren feitelijk de enigen geweest die, tegen de stroom oproeiend, probeerden Nederland en Indonesië met elkaar aan de praat te houden, maar beiden waren aan de kant gezet. Deze militaire actie werd dan ook voor Nederland een grote politieke nederlaag.
   Nederland had op veel punten toegegeven, maar hield in de onderhandelingen vast aan het in Linggadjati/Renville neergelegde federale patroon en de Unie. Bovendien wenste Nederland Nieuw-Guinea buiten de overdracht te houden en werd een zekere mate van zelfbeschikking voor de deelstaten geëist. De oppositie in de Republiek en het verzet vanuit het leger gingen echter uit van 100% merdeka. Soekarno had geweigerd om samen met het leger uit Djokja te ontsnappen hetgeen hem, vooral binnen legerkringen, kwalijk werd genomen. Het isolement van de republikeinse regering bleef zo ook na haar vrijlating bestaan. Alhoewel de guerrilla-activiteiten van het leger succesvol waren realiseerde vooral generaal Simatupang zich dat een blijvende kloof met de eigen regering tot een burgeroorlog zou kunnen leiden. Uiteindelijk gaf het leger toe, waarmee de impasse die de Republiek al sinds het begin van de revolutie had geteisterd werd doorbroken. De hierop volgende succesvolle afronding van de onderhandelingen met Nederland resulteerde in een ruling van de Veiligheidsraad van 23 maart 1949. In deze ‘brief’ werd de UNCI aangespoord partijen behulpzaam te zijn bij de ten uitvoerlegging van de resolutie van de Veiligheidsraad van 28 januari en het bereiken van overeenstemming over de voorgestelde conferentie in Den Haag. Deze ‘informele resolutie’ had succes. Een akkoord tussen de delegatieleiders in de Veiligheidsraad, Van Roijen en Roem, van 7 mei 1949 gaf de grondslag voor een overdracht van de soevereiniteit zonder overgangsperiode. Dit akkoord bestond feitelijk uit twee eenzijdige verklaringen: Mr. Moh. Roem verklaarde overeenkomstig de resolutie van de Veiligheidsraad van 28 januari 1949 en de ‘ruling’ van 23 maart, dat er een bevel zou uitgaan tot het staken van de guerrilla-oorlog, dat er bereidheid was tot samenwerking gericht op het herstel van de vrede, en de bereidheid tot deelneming aan een Ronde Tafel Conferentie te Den Haag, ‘teneinde de onvoorwaardelijke overdracht van werkelijke en volledige souvereiniteit aan de Verenigde Staten van Indonesië te bespoedigen.’ In antwoord verklaarde Dr. Van Roijen onder meer dat op de Ronde Tafel Conferentie besprekingen zullen worden gehouden over de wijze, ‘waarop de onvoorwaardelijke overdracht van werkelijke en volledige souvereiniteit aan de Verenigde Staten van Indonesië in overeenstemming met de Beginselen van de Renville zal kunnen worden bespoedigd.’ Ondanks alle strijd was het in deze verklaring genoemde Linggadjati-akkoord, opnieuw geformuleerd in het Renville-akkoord, overeind gebleven.

   Beantwoorden
   • RLMertens zegt:

     14 september 2017 om 14:27

     @JASomers; ‘Nederland hiel zich vast aan de Linggadjattie/Renville overeenkomst etc.’-
     Dus toch het belang van Linggadjatti….! ( de ‘overeenkomst, die nog door staten generaal is goed gekeurd’) Aan welke punten van deze overeenkomst?
     ‘Soekarno ea. had geweigerd etc.’ – Wederom een meester zet; zie hem lachend in de jeep stappen..- Zijn gevangenneming werd meteen door de VN opgemerkt/ veroordeelt en Nederland zat al meteen in het beklaag bankje. En Beel/Spoor ? De begeleidende Nederlandse officier van Soekarno feliciteerde hem; ‘meneer de president u heeft gewonnen…gefeliciteerd’.

     Beantwoorden

Geef een reactie Reactie annuleren

Vul je reactie hier in ...

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

E-mailadres (Adres wordt niet getoond)

Naam

Website

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit / Bijwerken )

Je reageert onder je Twitter account. ( Log uit / Bijwerken )

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit / Bijwerken )

Je reageert onder je Google+ account. ( Log uit / Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s

Houd me via e-mail op de hoogte van nieuwe reacties.

Houd me via e-mail op de hoogte van nieuwe berichten.