‘Zo’n meesterwerk. Lees dit bloody boek’ zei Adriaan van Dis tijdens DWDD over de roman De tolk van Java van de Haags-Indische schrijver Alfred Birney. Inmiddels is het boek genomineerd voor de Libris literatuurprijs. Birney vertelt het verhaal van zijn vader, die tijdens de Indonesische onafhankelijkheidsstrijd vocht voor het Nederlandse leger. Vanavond gaat hij in gesprek met Hans Goedkoop. Die reconstrueerde het verhaal van zijn Indische grootvader kolonel Van Langen, die leiding gaf aan een operatie tegen de Indonesische opstandelingen, en in Nederland verdween in het gat van de geschiedenis. Paul van der Gaag (VPRO O.V.T.) leidt het gesprek. Een avond over de oorlog in Indië en wat die deed met de latere generaties in Nederland. Bron
Begin te kijken op 13.40 minuten
-
- en
Indische Soos -
- Het archief van Indisch4ever
is best wel te filmen !!
...................
...................
.......... Bekijk ook
de archipelsite
met honderden topics.
Zoekt en gij zult vinden. ! -
Indische portretten
ingezonden door de lezers.
-
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
XXXXXXXXXXXXXX
Bertha Lammerts van Bueren-de WitXXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
!!!!!!!!!!!
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
van Hall
Smith
Emy Augustina
Detajongens
von Stietz
de Bar
Soerabayaschool ca 1953
Wie zijn dit ?
Damwijk
Klein
IJsselmuiden
van Braam
Zuiderkruis
Foto
Koster
Versteegh
Baume
Falck
Boutmy
Otto
oma Eugenie Henriette Smith
Meliezer-Andes
christelijk lyceum bandoeng
christelijk lyceum bandoeng
Saini Feekes
Mendes da Costa
Anthonijsz
Bromostraat
Wie?
Tambaksari/Soerabaja-1946
Ornek
van Dijk
.Haacke-von Liebenstein
Theuvenet
Sollaart
Berger-de Vries
Foto's gemaakt door Henrij Beingsick
Augustine Samson-Abels
Samson
Huygens
Hartman
Otto en Winsser
Marianne Gilles Hetarie
Constance en Pauline
Versteegh
Lotje Blanken
Charlotte Hooper
John Rhemrev
Schultze
W.A. Goutier
Otto-Winsser
Bastiaans
Verhoeff
Beisenherz
Stobbe
Wendt-van Namen
Harbord
Pillis-Reijneke
Nitalessy-Papilaja
Reijneke
Oertel-Damwijk
Bruidspaar te Semarang
Daniel
Krijgsman
van Dun
Ubbens en van der Spek
Kuhr
Oertel
Nijenhuis-Eschweiler
Wie ben je
Philippi-Hanssens
Tarenskeen-Anthonijsz
Hoorn-Dubbelman
Mendes da Costa
Palembang
Indisch4ever 
Alfred Birney is in het interview wel op dreef. Hij maakt een paar rake opmerkingen over het spijtgevoel dat in het verlengde ligt van het excuses maken van Nederlanders. Indischen doen dat anders Dat is het cultuurverschil, Indischen zijn deels Aziaten . Dat mogen Indischen toch wel te denken geven als ze het over de Bersiap of Back Pay hebben.
Ik luister het interview op ongeveer -12:00
Alfred Birney zegt “ het is een kwestie van perspectief! aan welke kant sta je? Ben je Hollander, ben je Indonesier of ben je Indo? Want dat is ook nog een probleem, als je Indo bent!
Wat kan Alfred Birney met die laatste zin bedoelen? heeft dat met generaties te maken? Of is het louter een cultureel onderscheid?
Na het lezen van de recensie in De Volkskrant (met dank aan si Loekie) heb ik totaal geen behoefte meer om het boek aan te schaffen, laat staan het te lezen. Al die trieste ervaringen uit mijn prille jeugd, de Japanse bombardementen en gevechten om het militair vliegveld Andir bij Bandoeng, het verdwijnen van je vader uit je jonge leven vanwege zijn 3,5 jaar in Japanse krijgsgevangenschap; daarna zijn thuiskomst, meer dood dan levend want doodziek en geen arts om zijn lijden te verlichten.
En dan het uitbreken van de Bersiap waarbij ruim 34 mensen waaronder mijn doodzieke vader uit de wijk waar wij toen woonden, Indisch Bronbeek, door de peloppors werden afgevoerd en gruwelijk vermoord. De zwaar gemutileerde lijken werden gewoon in putten en kali’s gedonderd.
Zodat ze later onherkenbaar waren voor identificatie.
De evacuatie van de overlevenden veelal vrouwen en kinderen door de Japanners aangevoerd door een Engelse officier die eerst de peloppors moesten verjagen en de kogels vlogen je om de oren. Wankelend met barang die je probeerde te redden over de resten van wat eens een brug was over de kali met ver daar beneden de kolkende rivier. Daarna in een opvangkamp een oude school of zo met honderden vrouwen, kinderen en ook mannen slapen op een tikar op de harde stenen grond. Geen dekentje om je te beschermen tegen de nachtelijke kou in Bandoeng.
De hereniging vele dagen later met je moeder en jongste zusje die ten tijde van de gijzeling naar een tante was in een andere wijk om te proberen aan wat eten te komen voor haar gezin.
Na al dit te aan den lijve te hebben moeten meemaken bestaat er totaal geen behoefte om daar nog meer over te lezen in de Tolk van Java. Fictie of niet.
@Hr Huib Otto “Na al dit te aan den lijve te hebben moeten meemaken bestaat er totaal geen behoefte om daar nog meer over te lezen”
In tegenstelling tot u, had toen de kleuterleeftijd en geen besef vd roerige tijden en omstandigheden rond Buitenzorg, heeft dit autobiografisch verhaal van vader en zoon een meer levendiger verhaallijn waarmee het zich onderscheidt vde plichtmatige vertellingen in documentaires ,historische aantekeningen en fictie romans. Heb dan ook o.a. uw afschuwelijke indrukken zo toch nog beter kunnen invoelen …
@Huib: Ik zou graag je verhaal in het Engels willen publiceren. Als je het mij toe wilt sturen, plaats ik het artikel met je naam op mijn web.
@ PLemon het is U misschien opgevallen dat met name sinds mijn deelname aan deze site na de bekendmaking van de veroordeling tot schadevergoeding van de Indonesische weduwen door de Nederlandse Staat. Dus ook door de Nederlandse Bersiap slachtoffers. Dat voelt wel erg wrang aan.
Fictie verhalen over die sombere oorlogstijd gevolgd door de mogelijk nog triestere bersiaptijd kan ik slecht verwerken en heb daarom geen behoefte daarover een roman te lezen. De werkelijke gebeurtenissen zijn al erg genoeg. Daarom heb ik dit verhaal over mijn jeugdherinneringen aan de openbaarheid willen prijsgeven. Niet om zielig te zijn of te doen. Want ik en ook mijn broers en zusters zijn toch nog wel redelijk goed terecht gekomen. Een woont met haar man in SCal en de andere in Aruba want haar man werkte bij de Lago. Zelf begon zij daar kleding en souvenirzaken. Mijn broertje en zijn vrouw hadden het befaamde Indisch restaurant Semarang in Amsterdam-Geuzenveld. Behalve mijn jongste zusje Sjouke die toen al die narigheid gebeurde nog maar een baby was van nog geen half jaar. Ze ging in de verpleging en bejaardenzorg in Amsterdam. Helaas is ze nog voor haar veertigste overleden als gevolg van een slopende ziekte.
@ Ron . Ik vind het oké als je mijn verhaal overneemt. Wil het desnoods ook wel in het Engels doen, maar dat kost me nog even tijd want heb het momenteel nog erg druk met de verzorging van zo’n 26 paarden en pony’s . Door het koude weer wil het gras nog niet best groeien en moet in ze zelf in de wei bijvoeren en moeten ze ’s avonds nog naar stal.
Maar heb gisteren voor mijn verjaardag een hartversterkertje gekregen van een lief vrouwtje die een paardje bij me leaset. Nl. een fles JAVA BARU ARAC product of the Republic of Indonesia staat er op het etiket. Maar er staat ook nog A. van Wees op.
De schat dacht dat ik Indonesisch was toen ze bij de slijter die fles voor me kocht.
Van een ander vrouwtje kreeg ik een fles Scotch. Dus ik kan voorlopig voort.
Zou dat andere vrouwtje hebben gedacht dat je een Schot bent?
Overigens ….. gefeliciteerd met je verjaardag.
Pak Pierre
Wadoeh, als maar geen ‘nachtmerries’ pan die botol JAPA BARU ARAC. Proficiat Pak Huib en … eh niet ‘op hol slaan’ pan die Scotch hè 😉
Gisteren bracht mijn nichtje mij een zeer goede fles Merlot voor mijn jaardag. Hebben we de zelfde datum? In ieder geval jij ook proficiat and cheers.
@Hr Huib O. Selamats en dat bijzonder op Koningsdag. Btw achteraan uw eerste zin viel ws iets weg? Opschrijven en doorvertellen helpen vaak de traumatische herinneringen te parkeren op een vaste plek in het geheugen. Ze blijven anders getriggerd en weerhouden u ws tot het lezen van het Birney of vgl’ bare andere verhalen.
Nu ja …. je kunt ook je vrouw slaan natuurlijk.
Pak Pierre
@PakRon ,begrijp wat u bedoelt ben het er ook grotendeels mee eens maar dit verhaal is volgens mij geen fictie maar autobiografisch,het is wel een beetje herkenbaar ,Vader (Indo) zeer autoritair enorme trauma opgelopen tijdens WO 2 en de Bersiap ( mijn vader was het tegendeel,niet autoritair,geen trauma opgelopen noch tijdens WO2 noch tijdens de Bersiap) maar wat ik gelezen heb uit Indische verhalen was mijn vader een uitzondering.Wat u vertelt dat na de dood van Uw moeder allerlei familie-papieren boven water komen ja dat is ons ook overkomen,toen bleek dat mijn vader geadopteerd werd op 13 jarige leeftijd en de naam van zijn stiefvader kreeg.Wie zijn echte vader was ?? Dat weten we nog niet maar het moet wel een Europeaan zijn geweest want mijn vader was groot ( voor een Indo) en heel licht gekleurd.We zagen ook een foto van de begrafenis van zijn stiefvader ,bleek die man een secretaris van Bung Karno geweest te zijn ! ..Op een lint stond “” Dank Republiek Indonesia”” ( In het Bahasa uiteraard ) Het leek mij wijs alles maarzo te laten,wie weet wat er nog meer boven water komt! Ook mijn broers en zusters hadden geen zin om verder te spitten,dit in tegenstelling tot u,u kreeg interesse en besloot tot een actieve 2 e leven .Respect hoor! Wat dat boek van Birney betreft geloof wel dat het aanslaat in Nederland en goed wordt verkocht want veel Nederlanders ( Blanda en Indo-Belanda) willen toch meer weten over “” Die Indische tijd en strijd””
De eerste indrukken betreffende het boek geven inderdaad aan dat de vader sadistische neigingen had. Mijn ouders waren dat niet, maar zowel mijn vader op zijn ziekbed in het CBZ ziekenhuis als mijn moeder in de late jaren en zelf Oma Jacqueline Chevalier waren streng en heel duidelijk wat ze van ons kleine kinderen verlangden en eisten. En de straffen bij het niet gehoorzamen, waren naar gelang. Wat dat betreft waren ouders van toen zeer gesteld op discipline. Heb ook nooit, zeker tot mijn 20ste jaar, zakgeld gehad. Mijn zusjes kregen van mij maandelijks zakgeld van mijn eerste verdiensten op de koopvaardij.
In de jaren 90 vdve is een periode geweest waarin kinderen van oorlogsgetroffenen (ook als die kinderen na de oorlog waren geboren) een beroep konden doen op de WUBO als zij konden aantonen psychisch en/of lichamelijk geschaad waren door de oorlogstrauma’s, frustraties enz. van Pa (of Ma). Die trauma’s uitten zich bijvoorbeeld in het mishandelen van de kinderen.
In de jaren 90 woonde ik al in CA. En wat verstaat men toen onder mishandeling en wat vandaag?
De wetten en regels, heb ik begrepen, zijn tegenwoordig zo verzacht in NL. Bestaat het woord discipline nog?
De uitgever van De tolk van Java meldt op de achteromslag van het boek: Voor een Helmondse schoenmakersdochter, een Indische voormalige oorlogstolk en hun zoon bestaat er geen heden. Alleen een belast verleden. De zoon achtervolgt zijn ouders met vragen over de oorlog in Nederlands-Indie die doorwoedt in het gezin. Hun verhalen zijn spannend, hilarisch, gruwelijk, niet te bevatten, rauw, maar niet zonder (zwarte) humor.
Pak Pierre, ik ben als vrouw natuurlijk een gevoelsmens, vandaar die emoties. Ik zou de recensie afwachten van pak e.m.
http://www.volkskrant.nl/recensies/de-tolk-van-java-is-een-meesterlijke-roman~a4291913/
Tja Ellen, ook ik ben een gevoelsmens. Met respect voor de buitengewone gaven van Pak E.M., maar ook hij kan van iets gruwelijks geen engelenzang maken. Ik ben ondergedompeld in oorlog, bersiap en wat zo meer. Dat is genoeg. Ik lees voor mijn plezier liever een Bommelverhaal.
No offense of course ……
Pak Pierre
Tja dat kan ik me goed voorstellen Pak Pierre ,ik zit nog niet zo lang op deze site Indisch4Ever maar wat een ellende hebben veel mensen op deze site meegemaakt bukan main !….. Ik hoop dat de hr Birney succes heeft met dit boek maar kopen no Way .al die ellende en zo ,geef mijn pakkie maar aan Fikkie !
@Bert@: Mag ik er ook even tussenkomen? Natuurlijk is het niet nodig dat u dat boek koopt of zelf het leest. Het is trouwens een fictie. Maar doordat u nu op dit forumnet zit, heeft u in een zeer korte tijd heel wat wijsheid in u op kunnen nemen. U wist misschien haast niets van uw geschiedenis. En nu (helaas) meer van alle ellende van toen. Toen mijn moeder (2005) en mijn jongere broer 2007) vlak na elkaar overleden, kreeg ik van mijn moeder heel wat documenten, geschreven familieverhalen en oude foto’s in handen. Ik kreeg interesse in onze geschiedenis en besloot tot een actieve tweede leven. Leerde mijn eigen website te ontwerpen en begon mijn onderzoekingstocht, artikelen te schrijven oude foto’s met nieuwe software te corrigeren en te updaten. Nu ben ik ongeveer 10 jaren verder en heel wat wijzer betreffende onze vaak akelige en wrede geschiedenis. Mijn artikelen zijn vaak keihard en ik neem geen blad voor de mond. Maar bijna alle informatie heb ik ook vaak van mensen die nog in leven zijn, gekregen en met elkaar getoetst.
Daardoor krijgt alles ook een plaatst en mij stelt het tot tevredenheid. Want de Indo gemeenschap en vele niet Indo’s uit andere landen, zoals Indonesië, Maleisië, maar ook Japan en Korea en Thailand, enz. enz lezen mijn web http://www.MyIndoWorld.com Het is mijn manier om de mens te laten weten wat er voor politieke schoften en moordenaars in de periode tussen 1941 en 1968 zowel in Azië als in Europa en ook in NL waren.
Heeft iemand nog het “bloody boek” van Alfred Birney gelezen? Het is een dikke, bittere pil. Maar ik was er snel doorheen, want ik kon het boek niet opzij leggen. Zo spannend. Heel veel emoties kwamen los. Je wordt achtereenvolgens kwaad, dan agressief, en tenslotte depressief van. Met het laatste hoofdstuk, als de hoofdpersoon op 80-jarige leeftijd op zijn verjaardag eenzaam in het verre Spanje sterft en zijn overlijden via internet wordt aangekondigd – in plaats van een papieren rouwkaart – komt de opluchting. Het zou mij niet verbazen als dit boek uiteindelijk de Libris-literatuurprijs 2017 wint (wordt op 8 mei a.s. bekend gemaakt).
Ik heb het boek niet gelezen. Als boekenlezer ben ik een nationale ramp
Maar ik houd wel die librisuitslag van 8 mei in de gaten.
Ligt nog niet op m’n nachtkastje. Staat al wel startklaar op de plank, maar de pakkans(?!).
Naar analogie van Toontje Lager’s ‘Zoveel te doen’ heb ik niet de professionele discipline van Ibu Ellen en Pak Lemon.
De aanschaf van het boek leverde mij evenwel op zondag 2 april jl. een gratis 5 uur durende treinreis op. Toch weer iets van de bucketlijst af . . . 😉
Nu ja heer E.M., ik las gisteren of eergisteren van een zeer geachte lezer/leesster cum schrijver/schrijfster hier op I4E dat ik een boek had geleend dat al 8 jaar geleden was uitgekomen. De vraag waarom ik het boek niet eerder had gekocht kwam nogal verwijtend over.
Gij zijt gewaarschuwd! Gauw lezen dus.
Pak Pierre
@Mw Ellen
Een tijdje terug een exemplaar uit de bieb met tussenpozen doorgelezen, herkenbare ‘indische’ zinswendingen en gedachtesprongen. Informatief vwb de locale angstige sfeer waarin tijdens de bezetting, bersiaptijd en politionele actie werd geleefd.Vooral zich afspelend in het Soerabajaanse.
Benieuwd naar de prijstoekenning. In ieder geval kan de ‘blanda’ lezer misschien met verbazing lezen hoe een ‘gemengdbloedige’ zich ahw met doodsverachting juist inzet voor de Nederlandse zaak.Loyaliteit in een andere dimensie.
Als ik zo de recensie van Iboe Ellen lees moet ik er maar niet aan beginnen. Escapisme. Kop in ’t zand. Net doen of het allemaal niet is gebeurd.
Pak Pierre
zelfs jaren later verteld hans het niet goed over zijn opa.
slordig.
http://delaatsteman.nl/welkom/welkom/guerilla-oorlog-bronzen-leeuw/