‘Hun jonge leven is hun afgenomen’

Wanneer ik ’s nachts wakker word en niet kan slapen, gaan mijn gedachten steeds weer terug naar mijn dienstijd in Nederlands-Indië. Nu ik ouder ben geworden (89 jaar) en van andere veteranen heb gehoord wat er allemaal is gebeurd in de jaren 1946 tot 1950, word ik nog zeer kwaad, schrijft Jos van Wezel.  Telegraaf.nl

Dit bericht werd geplaatst in diversen. Bookmark de permalink .

3 Responses to ‘Hun jonge leven is hun afgenomen’

  1. P.Lemon schreef:

    Dhr van Wezel geeft terugkijkend z’n gevoelens prijs. Maar zoals bij de reacties ook te lezen is, in die tijd was je als vrijwillger of dienstplichtige niet op hoogte van het politieke spel dat in de nadagen van de kolonialisme werd gespeeld. Je kunt vd eenvoudige ‘jan soldaat’ niet verlangen dat hij het verre land ook als nederlands grondgebied moest beschouwen en dat ver terug in de geschiedenis hetzelfde zich afspeelde toen de spanjaarden ‘de nederlanden’ bezaten. Die gaven de gebieden ook pas na 80 jaar prijs. Denk niet dat de meeste spaanse soldaten met een trauma behept hun leven hebben voortgezet.

    Na het verhaal van deze nederlandse oud-soldaat, die van een indische nederlander en een indonesische vrijheidstrijder/militair.

    ***De Nederlands-Indische Robert de Rouveroy wordt kort nadat hij uit het kamp is bevrijd opgeroepen voor militaire dienst bij het KNIL. Zijn familie woont al generaties lang in Indië.
    ‘Ik beschouwde Indië als mijn land. Ik deed met volle overtuiging mee aan de politionele acties op Sumatra. Als oorlogsfotograaf nam ik de gruwelijkste taferelen op.
    Eén keer heb ik foto’s gemaakt van een kampong, waarvan de inwoners tijdens een actie allemaal vermoord waren. (…) Het heeft tot de jaren zestig geduurd voordat ik eindelijk begreep dat ook de Indonesiërs naar hun vrijheid verlangden, net zoals wij ernaar verlangd hebben.’

    Tijdens de politionele acties vecht Suhendro Sosrusowarno in het Indonesische vrijheidsleger.
    ‘Ik streed om mijn land en mijn volk vrij te maken van een overheerser. Wij waren gewapend met Japanse vuurwapens, en wapens die we hadden veroverd op het KNIL. We hadden weinig munitie. Onze regel was dan ook: ‘If you have to shoot, shoot to kill!’
    Je moest de vijand zo dicht mogelijk naderen, en dan vuren. Op het moment dat je oog in oog staat met je tegenstander, zijn er twee mogelijkheden: of je wordt gedood of je doodt. De kwestie is: wie is sneller. Op zo’n moment bestaan er geen morele afwegingen meer.’

    https://www.verzetsmuseum.org/museum/nl/tweede-wereldoorlog/koninkrijkdernederlanden/nederlandsindie/nederlandsindie,politionele_acties

    • bokeller schreef:

      Pak Lemon,
      ###in die tijd was je als vrijwillger of dienstplichtige niet op hoogte van het politieke spel dat in de nadagen van de kolonialisme werd gespeeld. Je kunt vd eenvoudige ‘jan soldaat’ ###

      Velen met mij als gewoon soldaat bij het Knil wisten
      nmm.wel wat er aan de hand was.
      Er waren ook jongere Indonesische Knil- militairen , die in het
      laatste jaar dienst namen en een geheel andere kijk
      hadden op de gebeurtenissen.
      Ook de dienstplichtige Indo keken er anders tegen aan
      en vergeet ’t niet dat wij de Maleise taal verstonden en veel
      contacten hadden met de Indonesische bewoners .[Familie’s]
      Misschien,dat het voornamelijk de KL. betrof,die onkundig[ ?]
      bleef over het politieke spel.
      siBo

  2. wal suparmo schreef:

    Juist meer kwaad wat er gebeurt is tussen 1946-50 dan die van tussen 1942-1945.Het gehele eilanderrijk met 70 duizen KNIL en 10 duizend Australische soldaden die zo vlug mogelijk naar huis willen vluchten Tegen millioenen Jap.soldaten en met verouderde wapens die alleen maar voor binnenlandse bewaking is bestemt.Een obsolete Buffalo jager moet opnemen tegen een moderne Zero. Laat de Indo’s maar crieperen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *