Geachte redactie Indisch4ever,
Geregeld lees ik op u, veel gelezen(zeker door ondergetekende) reakties waarbij, te pas en te onpas (bv door Japan) het woord “verjaard”/”verjaring” viel in relatie tot rechtzaken waar men “recht” denkt te kunnen krijgen.
U las www.volkskrant.nl “Defensie betaalt miljoenen aan Libanonveteranen met PTSS” ?
Er werd een einddatum 2007 genoemd, maar geen begindatum (1945-1946-1947?) waar men bij defensie een claim kan neerleggen. Wat vreemd was, omdat de landsadvocaat rekening houdt met oudere (Srebrenica?) zaken.
Zou op deze site niet een discussie kunnen beginnen,of die (nu (stok)oude mannen) net terug uit de Japse kampen, vaak direkt weer opgeroepen, ook in ALLE REDELIJKHEID voor een vorm van compensatie (PTSS toen onbekend begrip,maar niet ondenkbaar wel bij velen aanwezig was).
Als er sprake van “verjaring” zou zijn, zou dat (opnieuw) als vorm van discriminatie kunnen zijn (Srebrenica wel-vml.Ned.Indie niet?)
vriendelijke groeten, Rob Beckman Lapré
NNG veteraan ’60-’61 (geen PTSS,gelukkig)
...................
Indisch4ever 
Pak Huib,
Je oom,was niet de enige achtergelaten Nederlandse
Militair in Nw.Guinea 1962.
In het gedenkboek 6 Infanterie bataljon,vind je op blz 88
##Op voorstel van commandant Bcie 6bat inf,kap.Muller de gesneuvelden terug te voeren
naar Nederland werd majoor van de intendance van Westenburger, samen met
een paar soldaten de opdracht verstrekt de in Nw Guinea gesneuvelde militairen
op te graven en terug te voeren naar Nederland.
Pet af voor deze mensen, want in de tropen een helse klus.
Overigens bleek jaren later dat het lichaam van de sergeant Zuidam,die
het jaar tevoren door ziekte was omgekomen en op de zelfde kerkhof lag en
niet was meegenomen.
Hij rust nu op het Indonesisch Ereveld Candi
de Leeuw##
Het stoffelijk overschot van mijn in NNG overleden oom schijnt met de KLM wel naar Nederland te zijn gebracht, maar achteraf kwam zijn weduwe met twee dochtertjes er achter dat hij door getransporteerd is naar het ereveld in Semarang. Zonder dat ze er ooit over werd geraadpleegd terwijl ze zelf vanuit NNG naar Nederland repatrieerden. De beweegredenen van de Ned. Staat zijn ondoorgrondelijk want niemand weet waarom en op wiens gezag dat is gebeurd.
Dus het werd een haast onmogelijke zaak haar overleden man en vader van haar twee kinderen
regelmatig te herdenken bij zijn graf.
Huib
Beste Huib; een droevig verhaal ,wat duidelijk maakt in (mogelijk)welke omstandigheden de gesneuvelde/gestorven militairen (100 volgens de site van het Veteraneninstituut) in de nasleep van de overdracht aan de VN, en daarna de R.I.plaatsvond. De kleine man geeft zijn leven voor zijn vaderland,maar niet altijd worden de gesneuvelden goed verzorgd.Adviseer; neem contact met de Oorlogsgraven stichting (via internet ).Ik heb goede ervaringen met de stichting (bv ivm mijn vaders graf op Ambon).Als er één instantie is die iets kan doen,dan zijn zij het wel. succes.
Rob
Zij die(nog steeds)blijven ontkennen dat wat nu PTSS wordt genoemd al heel lang,zelfs tot de (VS) Civil War terugging, in de 1e en(zeker) in de 2e wereldoorlog,Korea,en Vietnam bekend waren-alleen onder noemer “battle fatigue”, of “combat stress reaction”(CSR)- was op te maken uit een tweetal onderzoeken http://www.ptsd.va.gov ” History of PTSD in veterans” door Matthew J.Friedman,MD,Phd en http://www.ncbi.nlm.nih.gov ” From war neurosis to post traumatic stress disorder” door Ma-A Clocq, Md., die o.a. schreef ” slechts 5% was hierna in staat hun dienst te vervullen…” De eenvoudige “Jan soldaat”/”Puppes 3” (z.v.)werd en wordt dom gehouden .Men zou eens kunnen weten/vermoeden wat hen werd onthouden gedurende decennia, en mogelijk (zonder dat men de relatie zag)misdaden (tegen de menselijkheid/ het oorlogsrecht)pleegden.
Dat een aantal (?)militairen met “geestelijke problemen” (PTSS?) vanuit NNG met de KLM naar Nederland terug gingen-wel vergezeld van een “ziekenpa”, en mogelijk platgespoten- daar deden in die dagen (onbevestigde)verhalen de ronde. Alles wordt tegenwoordig met ” de kennis van nu” en/of ” met voortschrijdend inzicht” afgedaan.Wat (vaak jonge) mannen na 1945 doorstonden daar werd of niet bij stilgestaan, of afgedaan met ” kop op, wees een (echte)kerel”.Kijk naar de ingansdata van alle “compensatie”-wetten,die zijn decennia na einde conflict 1945-1949 gedateerd, en allen tot stand gekomen door schier eindeloos hameren op “recht”.De zaak Rudolp was er slechts één van.
Anyone can stop a man’s life, but no one his death; a thousand doors open on to it. See Seneca, Phoenissae.
“Zij krijgen nooit bezoek.”.
Klopt. Ze zijn namelijk dood.
Bezoek wordt gebracht aan een graf, da’s een monumentje op een begraafplaats alwaar de overledene kan worden herdacht (net als thuis in de stoel of waar dan ook).
“Ze zijn namelijk dood” Klopt, een open deur intrappen. Die onbekende soldaten zijn vaak niet meer dan een hoopje ledematen. En ergens nog een stuk lijf. Ook geen naamplaatje te vinden. Ben ik bij het bergen van burgerslachtoffers in Soerabaja vaak tegengekomen. Liggen op Kembang Kuning vaak onder de duiding: onbekenden. Of verzamelgraf met alleen maar een aantal. In Vlissingen krijgen de graven met een naam vaak bezoek van familie, goed in het gastenregister te zien, ze komen vanuit de hele wereld! Die onbekende soldaten natuurlijk niet. Het gaat hier om Engelse/Australische/Nieuw-Zeelandse militairen. De Nederlandse oorlogsslachtoffers liggen in een rij ernaast, maar dat zijn er niet zoveel. Heb ik geen onbekende soldaten bij gezien. Mijn (toen nog a.s.) schoonmoeder heeft er een normaal burgergraf gekregen, zij was niet op slag dood, maar is aan haar verwondingen later overleden en eerst in een noodgraf in de binnenstad begraven. Herdenken doe je niet gewoon thuis, het is hormat brengen, daar mag je best wat moeite voor doen. Zij zijn ook voor ons gesneuveld. En mijn schoonmoeder heb ik natuurlijk nooit gekend. Maar mijn Zeeuws meisje weet ook hoe of je hormat aan je moeder moet brengen. Niet in je leunstoel thuis.
“what about hen die als opgroeiend kind ook de gruwelen van de oorlog van nabij meemaakte?” Dat hoeft lang niet altijd fout te gaan hoor. Terwijl wij toch maar jongens van 15, 16, 17 jaar waren. Proberen het lichaam in zijn/haar geheel op de baar te krijgen. Lukte niet altijd. Moet je wel het goede been bij het goede lijf zien te leggen. En bij de opgraving blijkt alles toch door elkaar te liggen. Rondlopend op Kembang Kuning ben ik blij te zien dat die mensen die ik heb mogen helpen bergen hier zo rustig en zo mooi liggen. Ben dan een tevreden mens! Mijn eerste collectewerk in Vlissingen was in 1946 voor de klaprooscollecte, 11 november. Ik ben misschien toch nog besmet geraakt: In mijn vrijwilligerswerk in de kerk deed ik het liefst de uitvaarten. Dat is dan nog het enigste wat je voor een dood mens kunt doen. En elk jaar een bezoek aan het Engelse ereveld in Vlissingen. Een bezoek brengen aan de onbekende soldaten, known unto God. Zij krijgen nooit bezoek.
Zij krijgen nooit bezoek.
[ Want in NNG is Nederland nalatig geweest ook. vergeten en nu daar achtergelaten begraven militairen.en ik ben ook ‘ns vermist geweest, plus persoons verwisseling.
Met hartelijke groeten Bo ]
http://www.wereldoorlog1418.nl/oorlogsnieuws/onbekendesoldaat.htm
Bij nader nadenken (overpeinzen beter geschreven),komt de vraag op of bij de nu(stok)oude dienstplichtige, reserve-en beroepsmilitairen die na 1945 in “het oostelijk deel v/h Koninkrijk der Nederlanden” dienden het fenomeen PTSS bij ” de troep(en)” een feit was.Zij die b.v.familie tijdens de “bersiap” waren kwijtgeraakt (in vele gevallen zelf gezien zoals ondergetekende in herfst 1945),hollandse jonge dienstplichtigen die ook in continentaal Nederland veel hadden meegemaakt, zou PTSS ook een rol kunnen hebben gespeeld bij zaken als “Rawagedeh” en andere verjaarde(?)oorlogsmisdaden.Is daar onderzoek naar gedaan? Zo niet, waarom niet?Of waren die “oude stompen” dan zo keihard dat het hen niets deed?Als een dpl.militair in 1979(meer dan 30 jaar na einde v/d orlog!) aangemerkt wordt als “PTSS’er”, what about hen die als opgroeiend kind ook de gruwelen van de oorlog van nabij meemaakte?
@Hr Beckman Lapre ” Is daar onderzoek naar gedaan…”
Men heeft niet stilgezeten…
***Oorlogstrauma en kampsyndroom werden algemeen bekende en erkende begrippen. In 1973 opende Centrum ’45 haar deuren, en kwam de Wet Uitkeringen Vervolgingsslachtoffers 1940-1945 (Wuv) tot stand, speciaal voor hen die vervolgd waren op grond van ras, geloof of wereldbeschouwing. Hierna werden een aantal inhaalslagen gemaakt. In 1980 kwam de Uitkeringswet Molukse ex-KNIL-militairen tot stand, en in 1981 de Uitkeringswet Indische Geïnterneerden. Vanaf 1984 was er ook de Wet Uitkeringen Burger-Oorlogsslachtoffers 1940-1945 (Wubo), voor eenieder die als burger tijdens de Duitse of Japanse bezetting getroffen was door bijvoorbeeld bombardementen, beschietingen, verplichte tewerkstelling of mishandeling. Tenslotte kwam er voor deelnemers aan het Indisch verzet vanaf 1986 de Wet buitengewoon pensioen Indisch verzet (Wiv). Het Indisch verzet was daarmee de laatste categorie oorlogsgetroffenen waar een speciale plaats aan werd toebedeeld. De ontwikkeling verliep dus van het compenseren van hele zichtbare, fysieke schade tot het erkennen van later opgemerkte psychische en emotionele oorlogsgevolgen.
http://www.oorlogsgetroffenen.nl/thema/wetgeving/01_01_Ontwikkeling_van_het_denken_over_materiele_vergoeding
Verjaring betekent hier afschrijving, en afgeschreven zijn, Blessed is the man who expects nothing, for he shall never be disappointed. Calamity is man’s true touchstone.
Bravo, word verdomme eens tijd en over erfbaar