Op 3 juli 2013 overleed mijn vader. Hij was de laatste link met mijn Indische roots dacht ik toen. Hij en ik hadden de laatste jaren een moeizame relatie en een jaar voor zijn overlijden hadden we helemaal geen contact meer, hetgeen zijn wens was, niet de mijne. Ik had er veel verdriet van en begreep het ook niet. Het lezen van de verslagen van Stichting Pelita over zijn ervaringen gedurende de oorlog, gecombineerd met het weinige dat hij daarover met mij had willen delen, zoals de internering in het Jappenkamp en de Bersiap periode gaf mij echter veel inzicht in zijn gedrag van de laatste jaren voor zijn overlijden. Het verdriet en zelfverwijt overheerste en voor een tijd lang was het enige waar ik aan kon denken: “Had ik maar geweten, had ik maar….” Tijdens een cursus die ik volgde, moesten we contact maken met ons innerlijk kind. Ik deed daar een beetje lacherig over, want wat moest ik daar nou mee.
Bron: Indo Deze
...................
Indisch4ever 
.## Het gemakkelijkste is natuurlijk ,dat iemand het
doet die hoog in de IP boom al goede contacten heeft.##
siBo
Tja … wat Yvonne Keuls in haar uppie is gelukt met haar Indische tantes, moet het IP toch ook lukken met de bersiapslachtoffers.
Ik heb gehoord dat de heer Ben Bot, man met Indische roots en onder meer oud minister van buitenlandse zaken, top lobbyist is geworden. Als hij zich persoonlijk en emotioneel betrokken zou voelen bij “de Indische zaak”, dan zouden “wij”, c.q. “ons” vertegenwoordigend orgaan het IP in hem een goede bondgenoot hebben bij het openen van Haagse deurtjes.
We zeuren deze keer niet om backpay en niet over andijvielucht. We willen alleen een mooi plekkie in Den Haag ter nagedachtenis aan onze bersiapslachtoffers.
Wie heeft in Indië met Ben Bot geknikkerd?
Pak Pierre
Het initiatief om tot een monument voor bersiap slachtoffers te komen is dus al in een vroeg stadium ten onder gegaan. Dat kan gebeuren.
Nu is het hoe en waarom naar buiten gekomen. Over het hoe dit kon gebeuren, kán en wíl ik geen oordeel geven. Ik reageer omdat ik Huib toch een ernstige waarschuwing wil geven. Hij heeft twee kardinale fouten gemaakt. De eerste is het onvoldoende aandacht geven aan het belang van overleg, van team building. Wat in email verkeer een heikel punt mag lijken, is vaak in een persoonlijke gesprek van tafel. Tenminste, als je elkaar vertrouwd, als je elkaar het licht in de ogen gunt. Als initiatiefnemer hoor je daarmee te beginnen: zorgen dat een verzameling individuen een team worden waarvan de leden op elkaar kunnen bouwen. Nu kan dat in de praktijk behoorlijk lastig zijn, en ik zou Huib niets willen verwijten.
Tenminste, dat zou ik als Huib niet hier had gereageerd als hij gedaan heeft. Huib had kunnen zeggen dat hij door onervarenheid het lastig vond om mensen op één lijn te krijgen, dat hij onvoldoende oog had voor het feit dat mensen die je binnen haalt hun eigen opvattingen hebben, hun eigen voorbehouden en eigen gevoeligheden. Dat het van het alllergrootste belang is om daar concensus uit te distilleren… Dat vergaderingen niet allen belangrijk zijn voor besluitvorming, maar ook als proces van ‘bonding’, zeker in het begin. Kortom, dat hij lessen had getrokken.
Helaas heeft Huib dat niet gedaan. In plaats daarvan geeft hij verwijten en beschuldigingen. Dit is drie keer fout. Ten eerste, omdat het de lezer – ook ik moet ik bekennen – de indruk geeft dat Huib de ‘people skills’ niet in huis heeft om een team te leiden. Ten tweede omdat je een sfeer van ‘gedoe’ rond het initiatief creërt. Het leidt weg van het lofelijk streven,. Voor je het weet eindig je in een publiekelijk uigevochten ruzie, gaat het over perkara’s en ego’s en niet over een bescheiden monument dat nu al vele decennia wacht om opgericht te worden.
Ten derde omdat mogelijke kandidaten die de wil, kunde en kracht hebben om zich in te zetten, zich nu wel twee keer bedenken om met het initiatief in zee te gaan. Niet alleen schrikt het gedoe af, de kans om publiekelijk aan de schandpaal te worden genageld als het allemaal wat moeilijk gaat is bijzonder weinig aanlokkelijk.
En dat is jammer. Erg jammer.
Ik denk dat Mas Rob in zijn reactie de spijker op de kop heeft geslagen en de vinger op de zere plek heeft gelegd. Ik ben ervan overtuigd dat de “beoogd secretaris uit N. Holland” die in Flevoland woont en die ik heel goed ken, er net zo over denkt.
Die “beoogd secretaris” laat bij deze weten geen behoefte te hebben aan een ordinaire rel op open forum en dat hij, indien niet meer onheus bejegend, de zaak laat rusten.
Eén ding wil hij nog kwijt aan de belangstellende lezers en lezertjes, die tot de conclusie denken te moeten komen dat het weer Indo’s zijn die altijd en eeuwig met herrie uit elkaar gaan: Er was geen “herrie”, althans niet één waarbij de “beoogd secretaris” was betrokken en wat hier is gebeurd komt in alle geledingen van de samenleving voor, of betrokkenen nu zwart, bruin, geel, groen of wit zijn.
Pak Pierre
Eén ding was me duidelijk, en is dat ook gebleven: mijn bersiapbankje komt er nooit. Niet dank zij de hierboven gemelde ruzies, maar doordat de Indische gemeenschap in Nederland (wie dat ook moge zijn) er geen belangstelling voor heeft. Net zo min als voor de nationale Indiëherdenking. Hoeveel lezertjes en reageerders van I4E en Javapost zijn daar regelmatig naar toe geweest? Soms voel ik mezelf een beetje schuldig dat ik niet meer heb gedaan voor mijn bankje, maar ik kan dat allemaal niet meer opbrengen. Zelfs die herdenking en de Pasar Malam zijn te veel voor ons. Alleen maar af en toe wat reageren, maar dat moet ook minder. En als we een keer bij dat monument zijn, staat er toch al een bankje onder de bomen. Om uit te puffen en de benen/voeten uit te laten rusten. Maar ook even kijken naar de bloemen die daar af en toe na crematie/begrafenis worden neergelegd. Mooi gebaar!
Tja ….. “we” hebben nog steeds voormannen (m/v). Het zou een schone (en voor de hand liggende) taak zijn voor het Indisch Platform, nu onder aanvoering van de heer Silfraire Delhayze, om het project “Monument ter nagedachtenis aan bersiapslachtoffers en buitenkampers” voortvarend op te starten. Het IP heeft als geen ander ook toegang tot de hogere en lagere overheden die een “say” zullen hebben in het detail van de plaatsing.
Daarbij zou het IP, namens de Indische Gemeenschap, geen genoegen mogen nemen met een plaats in de achtertuin van een Indisch bejaardenhuis, maar met een prominente plaats in de gemeente Den Haag, zijnde van ouds “de meest Indische stad”. Bij voorkeur in de nabijheid van het Indisch Monument. Desnoods uit het zicht (als het om politieke redenen niet anders kan), maar toch zeer nabij, op rollator afstand zeg maar. Dan is er tevens groter kans dat wat “daar ginds” op Nederlands grondgebied gebeurde, in moederland Nederland bredere bekendheid krijgt.
De heer Delhayze heeft zo juist op I4E van zich laten horen. Op sympathieke manier. Hopelijk blijft hij nog even “hangen” op de site en leest deze oproep. Zo neen, dan zal er toch eentje onder de lezers en lezertjes het IP formeel moeten benaderen. Het gemakkelijkste is natuurlijk, dat iemand het doet die hoog in de IP boom al goede contacten heeft . Mijn netwerkje is helaas niet rijk aan hotemetoten.
Als er iets moois van komt, dan mag wat mij betreft het bankje van Pak Somers ook in de planning worden meegenomen. Zoveel extra hoeft dat niet te kosten.
Pak Pierre
Pak PLemon
Dat is precies de bedoeling en bovendien is het me op dit forum door anderen geadviseerd. Die oprichting van een Stichting ook trouwens
Maar feit blijft dat ik zonder enige hulp van wie dan ook vooraf het voor elkaar heb gekregen zoals eerder gemeld om een vervangend monument in Bronbeek om te richten, mits zelf betaald.
Dat is de reden dat ik me heb laten overtuigen dat de oprichting van een ANBI stichting noodzakelijk was om de boer op te gaan voor de centjes.
Daarvoor werd me duidelijk dat 5 bestuursleden nodig waren. En die had ik na veel vijven en zessen in Juni bij elkaar. Twee uit Gelderland, één uit N.Holland, één uit Z.Holland en één uit Zeeland. We hebben via mail vergaderd en blijkbaar konden er twee, één uit Arnhem en één
uit Bergen op Zoom niet tegen de manier van communiceren van de beoogd secretaris uit N. Holland. De eerste vergadering stond al gepland in ’s Gravenland na wat gehakketak waar dat moest gebeuren. Toen ik uiteindelijk de secretaris vroeg of hij wilde dimmen, zegde hij ook op
en stelde verder geen prijs meer op kontakt.
Inmiddels is de man uit Arnhem uit eigen beweging weer van de partij en de bedoeling was om in September een stichting met 3 bestuursleden op te richten. Ik ben nog wel op zoek gegaan naar andere bestuursleden en het liefst een voorzitter. Kreeg drie keer nul op request, maar wel advies bereidheid om mee te blijven denken. Maar ik kreeg inmiddels mijn bedenkingen of ik wel op de goede weg was en ook wegens het totaal ontbreken van tijd sinds aanvang September omdat ik zeven dagen in de week van bakweg 8.00 tot 18.00 uur redelijk zware lichamelijke arbeid diende te verrichten vanwege mijn menagerie. Na Maart krijg ik dan weer meer tijd beschikbaar bij leven en welzijn.
Maar het is waar ik ben niet zo’n verenigingsman of vergadertijger. Altijd solo met mijn vrouw ons brood kunnen verdienen en zelf met broer samen de Pasar Malam doen heeft zich eenmlig beperkt tot ontwerp en bouw van de stand en ijsmachine en natuurlijk de efficientere manier om sateh te toesoeken.
Van meet aan en ook nu nog steeds heb ik je inbreng gewaardeeerd en zal dat hopelijk kunnen blijven doen.
Huib
Waarde Huib,
Ik heb er een nachtje over geslapen en de hele volgende dag en avond gewikt en gewogen of ik publiekelijk zou moeten reageren op je stukje van 10 dezer, 1348 uur, gericht aan Pak Lemon.
Ik doe het nu toch maar. Want wat je aan hem schreef over de mislukking van je project en met name over de mensen die aan die mislukking zouden hebben bijgedragen, was niet netjes (to say the least) en heeft context en nuancering nodig. Je ging met je beschuldigende vingertje nl. ook zeer kort door de bocht. Per e-mail heb ik je die zelfde dag de gelegenheid gegeven om zelf rectificaties in je stuk aan te brengen, in ieder geval voor wat betreft je opmerkingen over “de beoogd secretaris uit N. Holland”. Dat heb je niet gedaan.
Ik meen “de beoogd secretaris uit N. Holland” namelijk heel goed te kennen. Ik weet dus ook dat hij niet in N. Holland woont, maar in het aangrenzende groene Flevoland. Je zult je dat nu weer herinneren. Ik ken al zijn inspanningen die hij zich voor jou heeft getroost. Die zijn tot in vergaand detail netjes vastgelegd in het e-mail verkeer tussen jou en hem, omdat jij “geen vergadertijger” was.
Ik weet ook zeker dat hij – onder meer – voor jou uit zijn woonplaats in Flevoland naar Bronbeek is getogen, om je op jouw verzoek te seconderen bij het gesprek met de commandant van Bronbeek en zijn beide adjudanten over de mogelijkheden om aldaar een monument op te richten.
Ik weet ook zeker dat hij NOOIT de functie van secretaris van jouw stichting i.o. heeft geambieerd, noch enige andere bestuursfunctie. Hij voelde zich het meest thuis in een dienende functie, in een rol als “horse whisperer”, meedenker, conceptschrijver van brieven en meer. Hij schreef o.a. voor jou het eerste concept “mission statement” van de stichting i.o.
Zijn gedachte rol in het proces heeft hij meerdere malen benadrukt. De blijken van zijn bescheiden dienstbaarheid aan jou zijn eveneens in vele e-mails tussen jou en hem vastgelegd. Uit niets blijkt dat hij gaande het proces van maanden van gedachte was veranderd en toch secretaris wilde worden!
Toen jij langer lest een drietal candidaten voor je bestuur bijeen had en je eindelijk – EINDELIJK – iets zag in een heuse bijeenkomst (want je was geen “vergadertijger” zei je onophoudelijk) vroeg je hem om VOOR DE GELEGENHEID als secretaris op te treden en de kennismakingsbijeenkomst voor te bereiden. Jij wist dat hij een gestructureerde aanpak van het hele project voorstond en dus ook in de voorbereiding van de eerste vergadering weinig aan het toeval wilde overlaten. Ten overvloede heeft hij herhaald dat hij eenmalig als fungerend secretaris zou willen optreden om het vliegwiel op gang te brengen, maar dan op ZIJN manier. “I do it my way” moet hij je hebben gezegd. Jij gaf hem carte blanche.
Gaande zijn voorbereiding schreef je hem – de fungerend secretaris – dat zijn aanpak een of twee van je nieuwbakken candidaat bestuursleden niet aanstond en dat je niet graag zag dat ze zouden weglopen. Jij schrijft daarover aan Lemon dat je hem verzocht te “dimmen”, welke uitdrukking je tegenover hem niet hebt gebruikt maar die nu gemakkelijk suggereert dat hij tegen de candidaat bestuursleden flink van leer was getrokken. Dat is niet waar. De bewijsstukken over deze zaak zijn ook in e-mals vastgelegd. Hij – ik heb het nog steeds over de eenmalig fungerend secretaris – heeft je toen geschreven dat hij zich omwille van de goede sfeer en de voortgang van het project, onmiddellijk terugtrok. Dat heb je hem niet in dank afgenomen. Mag gerust, maar je moet dan voor open forum niet jammeren en doen alsof de mislukking van je project grotendeels aan hem is te wijten.
Ik meen dat ik dit verhaal voor die “beoogd secretaris uit N. Holland” heb moeten schrijven. Misschien trek je er lering uit. Lering die nuttig kan zijn als je een tweede poging waagt om namens de bersiapslachtoffers en buitenkampers iets groots te verrichten. Waarom niet eigenlijk. Het is voorwaar een loffelijk streven. Maar dan moet je er ook vol tegenaan, goed communiceren en bij tegenslag het beschuldigende vingertje ook eens op jezelf weten te richten. De ware leider staat voor zijn mensen, valt ze niet af.
Nu maar hopen dat alles niet wegens “off topic” of andere zonde wordt weggemodereerd.
Voor het off topic zijn voel ik mij niet schuldig, want niemand schijnt verder gehoor te geven aan de oproep van mevrouw Margreet Oldenburger.
Pak Pierre
jammer dat de beoogde secretaris uit het groene Flevoland, nu verloren is voor dit initiatief….denk ook dat die man nu niet meer voor zulke dingen te porren is, als ik m zo een heeeel klein beetje ken….hopelijk dat ik m toch ooit een keertje ontmoet en met hem aan de lemper of risolles zit, lijk me een gezellige vent… 😉
Ach neen, heer Ronaldo, de beoogd secretaris uit het groene Flevoland is geen verbitterd man en niet zo gauw “kapok”. Van iedere ervaring leert hij en hij staat nog steeds achter het streven om een waardig bersiapmonument op een prominente plaats in Den Haag gerealiseerd te krijgen. “Waardig” is in zijn optiek overigens niet gelijk aan “megalomaan”.
Als hij een handje kan helpen om dat streven te verwezenlijken, dan kan men nog steeds een beroep op hem doen. Hij ziet dan wel of het klusje dat hem is toebedacht past in het kader van de dingen waar hij goed in is, of hij achter het plan van aanpak staat en of de sfeer binnen het projectteam hem bevalt.
Voor wat betreft een ontmoeting ….. Ik stop nu met het vrolijke getandak in de 3de persoon en ga verder in de 1ste.
Met lemper en risolles ben ik altijd te lijmen en een gratis ritje in een mooie taxi is natuurlijk ook nooit weg. Ik heb begrepen dat u ook wel eens in het groene Flevoland bent om wat warmte op te doen. Geef in zo’n geval even een seintje. Mijn mailadres mag u bij Boeroeng ophalen. Dan zien we wel …..
Pak Pierre
@Hr Huib O.
Voor u bij Twitter gekeken of het trefwoord #bersiapmonument al in gebruik is.
Die staat nog open, maar bij het zoekwoord ‘ bersiap’ of #bersiap komen er verschillende Indonesische en Nederlandstalige tweets voorbij , waarbij de Nederlandse zich op de ‘ bersiaptijd’ richt.
Zoals deze:
De #bersiap. De “vergeten genocide”. Deze duizenden slachtoffers verdienen ook een monument en een jaarlijks moment van herdenking.
van een zekere Arnoud van Doorn, een ex-PVV er. Oordeelt uzelf…
http://tpo.nl/tag/arnoud-van-doorn/
Het maakt me niet uit wie het realiseert en wiens ego er gestreeld moet worden àls het maar monument er maar komt. Daarom heb ik in het Stichtingsgebeuren ervaren Indo’s uitgenodigd om de stichting gestalte te geven en de doelstellingen te realiseren. Met of liever nog Zonder mijn persoontje want ik heb werk genoeg. Maar toen ik er achter kwam dat nu ruim 70 jaar na dato wel iedereen zich druk maakte over die arme Indonesische weduwes van die door die djahats van KL en KNIL vermoorde en standrechtelijk geexecuteerde lieve onschuldige mannen en jongens, realiseerde ik me dat er nooit een woord vuil wordt gemaakt aan de Bersiap slachtoffers.
Toen pas heb ik tijd, energie en geld gestoken om dar verandering in te brengen.
Dat er tijdens de Indie Herdenking in Den Haag voor zover ik weet voor het eerst door sommige sprekers een paar woorden vuil werden gemaakt kan toeval zijn. Of het kan te maken doordat ik via Gertie Verbeet die op haar beurt weer met de voorzitter van die Stichting en mogelijk met anderen die het in de politiek over deze kwestie voor het zeggen hebben is gaan praten of er geen mogelijkheden zijn. Hetgeen resulteerde in het compromis Bronbeek. Maar wel zelf betalen
geachte nabestaanden.
Als er in de I4 E club mensen zijn die dit een normale gang van zaken vinden en daar genoegen mee willen nemen of eerst oeverloos met elkaar te ouwenelen, te stechelen en daarmee anderen tegen de haren in te strijken alvorens tot daden over te gaan kan in mijn ogen geen genade vinden. Het is waar dat ik geen vergadertijger ben. Ook nooit geweest. Heb de Mount Everest top nooit willen beklimmen. Het enige wat ik wil is Geen Woorden maar Daden.
Dat is de reden dat ik na een speurtocht naar een voorzitter met Naam en Ervaring in dit soort zaken besloten heb een andere weg in te slaan dan de aanvankelijk beoogde en via dit Blog door enkelen die nu ook met commentaar klaar staan geadviseerd.
Maar die opmerking over die beste stuurlui wordt soms toch treffend onderbouwd zoals een ieder kan waarnemen. Maar nogmaals ik ben dit project niet uit hobbyisme of eigen eer en glorie begonnen. Dan was ik wel een ander traject ingeslagen. Van de door mij tot nu toe benaderde BIN-er w.o. voorzitters en ex-voorzitters van grotere clubs (al waren ze niet in staat het zelf te doen) uit de Indische samenleving heb ik wel steun toegezegd gekregen waar nodig.
Maar wel moet het me nog van het hart een ieder op te roepen datgene te doen wat nuttig kan zijn voor het DOEL nl. Een BERSIAP MONUMENT! Daarvoor is een fors bijdrage benodigd.
Want met afzeiken is nog nooit iets zinnigs tot stand gebracht.
Ik gebruik maar de beproefde Indische methode van uitroeptekens- en hoofdletters om het extra
te benadrukken. Maar ik heb nooit vooraf geroepen dat het gemakkelijk zou zijn en wel zal lukken Maar niet geschoten is altijd mis.
Nogmaals IK DOE HET NIET VOOR EIGEN EER>Ik hoef me niet (meer) te bewijzen. Mijn familie en vrienden kennen me. Maar er zijn nog genoeg nabestaanden en de publiek opinie dunkt me.
Huib.
@Hr Huib O. Kunt u voor het plan als 1e forse kosteloze stap via een Facebook en een twitteraccount met een avatar “INDISCH BERSIAP MONUMENT” grotere bekendheid geven aan uw initiatief.?
Zo gaat het als een moderne ‘ kabar angin ‘ de wereld over en wie weet treft u wel een grote sponsor cq suikeroom/tante aan ??? Niet geschoten is altijd mis. 💶💰
Goed plan Hr. PLemon. Zou U dat op U willen nemen? Want ik weet er de ballen van.
Huib
@ Hr Huib O. ‘ weet er de ballen van…”
Om de accounts aan te maken wordt er bij de registratie naar een paar persoonlijke gegevens vd gebruiker gevraagd. Echter beperk dit tot het strikt minimale dwz dat uw privacy niet in de knel komt.
Maar laat u zich eerst voorlichten via deze filmpjes alvorens u actie onderneemt
En grasduin verder naar hartelust op beide sites…
Hoe werkt Facebook? – Deel 1 – YouTube
Video voor hoe werkt facebook▶
en
http://www.twitterinfo.nl/twitterhandleiding.htm
U bedoelt het goed, weet ik, maar vindt u het zelf niet een beetje triest? Ik bedoel: er is behoefte aan een bersiap-moument, een of meer goedwillende amateurs willen een begin maken maar dat lukt niet en nu het idee om digitaal te gaan….want misschien komt er dan wel een suikeroom….
Ik vind het heel erg triest dat er na ruim 70 jaar niemand zich druk wenst te maken over een Bersiap Gedenkteken terwijl Rutte c.s. in no time een gedenkteken voor de arme ca 200 vliegtuigslachtoffers heeft ondersteund en betaald uit publieke middelen.
Een suikeroom is nooit weg maar als dat zo zou zijn had ik zelf wel de knip getrokken anders dan voor notariskosten waar ik de beoogde bestuursleden ook nooit over heb lastig gevallen.
Maar vind principieel dat het door de hele Nederlandse gemeenschap gedragen moet worden dus uit de daarvoor beschikbare fondsen en niet door een paar bestuursleden van een stichting en een zee van donateurs.
Daarom ben ik de hele actie ook solo en alleen begonnen zonder met wie dan ook te vergaderen en heb een doekje voor het bloeden van de Stichting Indisch Herinneringscentrum gekregen in Bronbeek. Maar wel elf betalen. Daar hoor ik niemand over. Van Loekie heb ik overigens uit de anonimeit al helemaal niets goeds te verwachten sinds de paar jaar dat ik me op dit forum beweeg kan ik weinig opbouwends uit die hoek ontwaren. Alleen Zuur.
Is het soms eigen aan de Indo gemeenschap waarin ik me nauwelijks beweeg ?
Huib
Tja Huib ……….. ik zou niet hebben gereageerd (2 x) als je de goegemeente niet als volgt had geïnformeerd over het uiteen vallen van de FB Pagina Stichting Gedenkteken Bersiapslachtoffers, Buitenkampmoeders, oma’s en tantes i.o.: ” ……. doordat een paar bestuursdeelnemers elkaar kennelijk niet konden uitstaan, over de doelstelling gingen rollebollen en er de brui aan gaven terwijl ze elkaar nog niet eens ontmoet hebben”. Dat vond ik niet netjes.
Je had ook neutraal kunnen schrijven dat het jou na ontzettend hard werk, bloed, zweet en tranen toch niet is gelukt om de beoogde Stichting van de grond te krijgen. Klaar. Punt uit. Komt in de beste families voor. Niemand ten rechte of ten onrechte afgezeken. Iedereen had met respect zijn hoedje voor je afgenomen.
In mijn reacties was het niet mijn bedoeling jou “af te zeiken”. Ik had die reacties zelfs niet specifiek voor jou bedoeld, maar in mijn (eigen)wijsheid voor een iegelijk die de fakkel van jou zou willen overnemen. De kern van mijn boodschap, dus niet specifiek voor jou bedoeld (ik herhaal het nog maar een keer): Bereid je heel goed voor en zorg als initiatiefnemer dat je beoogde bestuursleden elkaar veel vroeger dan een week vóór oprichtingsdatum persoonlijk leren kennen, respecteren en op één lijn komen t.a.v. de doelstelling en de manier waarop het doel zal worden verwezenlijkt.
Hoe zeer ik ook sympathiek sta tegenover de oprichting van een monument ter nagedachtenis aan bersiapslachtoffers en buitenkampers, ik ben niet van plan mijn geld te steken in iets dat organisatorisch op los zand drijft. Deze mededeling is ook niet specifiek voor jou bestemd, maar voor een iegelijk die denkt zo maar in het wilde weg via Feesboek of een ander sociaal medium geld in te zamelen voor het goede doel.
Pak Pierre
@Pak Pierre “voor een iegelijk die denkt zo maar in het wilde weg via Feesboek of een ander sociaal medium geld in te zamelen voor het goede doel.”
Misverstandje heer P. ,die wilde weg via de msm is niet als collectebus bedoeld maar als ideeënbus en informatiepunt en natuurlijk reclame en discussie platform (aanvulling I4e ). Op de achterhand staat natuurlijk een officieel geregistreerde begunstigde voor de schenkingen of sponsorgelden op een website.
Pak Lemon,
Mijn opmerking over de wilde weg was niet bedoeld voor iets of iemand in het bijzonder, maar gericht “to whom it may concern”.
Net als mijn moraliserend verhaal over de beklimming van de Mount Everest, in reactie op de mededeling van Huib dat zijn stichting i.o. was ketjeboer, in het water gevallen, door onenigheid. Niemand hoeft zich daar persoonlijk iets van aan te trekken. Ik dacht er een iegelijk mee van dienst te kunnen zijn die er over denkt met anderen iets van de grond te tillen om gezamenlijk een bepaald doel te bereiken. Niet mee eens? Snel dielieten of overslaan en verder gaan met leven. Spring is in the air!
Pak Pierre
@Pak P. “Point taken” 😉😆
Hoop wel dat dhr Huib O, de beide accounts gaat tjoba2 en het initiatief
behoudt.
Ik wens heer Huib alle goeds en succes toe bij een doorstart, in welke vorm dan ook.
Pak Pierre
Dacht dat de KJJB al vele jaren geleden met ruzie uit elkaar is gevallen.
Ik vermoed dat ze teveel gefocussed waren op traumaverwerking en uitkeringen claimen.
De FB Pagina Stichting Gedenkteken Bersiapslachtoffers, Buitenkampmoeders, oma’s en tantes i.o. waarvan ik de initiator ben,valt een week voor de oprichting uiteen doordat een paar bestuursdeelnemers elkaar kennelijk niet konden uitstaan, over de doelstelling gingen rollebollen en er de brui aan gaven terwijl ze elkaar nog niet eens ontmoet hebben.
Na daarna een aantal bekende mensen vergeefs te hebben benaderd hou ik daarmee maar op. Pertjoema nog meer tijd steken in het vinden van twee ontbrekende bestuursleden.
Uit bovenstaande ontboezemingen blijf ik echter geloven in een Gedenkteken in Bronbeek en een paar parkbanken met plaquette nabij het Nationaal Indisch Monument. Maar dan zal de aanpak niet meer zijn via een Stichting, maar een Task Force om de nodige fondsen bij elkaar te krijgen en een plekje bij het Indisch monument er door te krijgen. Ik heb al kontakt gehad met
Gertie Verbeet de ex. Kamervoorzitter hetgeen resulteerde dat er in Bronbeek een Monument mag komen. Maar nu nog ergens de centjes los peuteren want Crowd Funding gaat me te lang duren. Ik werk nl. ook nog vanaf september tot en met april nog steeds full time in mijn eigen toko.
En het gaat me te lang duren.
Dus het is niet te doen om backpay of uitkeringen of traumaverwerking, maar financiering van de bouw van een monument in Bronbeek en een aantal parkbanken met plaquette in Den Haag.
Ik heb nog wat andere pijlen op mijn boog om dat proberen te realiseren.
Maar voor goede ideeën en suggesties houden we ons altijd aanbevolen.
Huib
Toen ik mij in het Jaar Onzes Heeren 1987 vanuit de veilige loondienst en een goed betaalde functie met fraaie titel voorbereidde op een ongewis leven als kleine zelfstandige, dacht ik met een partner in zee te moeten gaan. Ik had een man op het oog die ik kende als vakgenoot en die evenals ik vakidioot was die er t.a.v. “de markt” en de benadering ervan de zelfde ideeën op nahield.
Gelukkig had ik een ander vriendje dat al jaren met succes een eigen bedrijf had. Toen hij hoorde met wie ik in zee wilde gaan zei hij: “Ga met hem de Mount Everest beklimmen. Als je de top hebt bereikt en beneden bent gekomen zonder ruzie, dan moet je met hem in zee gaan”.
Die wijze raad heb ik ter harte genomen. Ik heb in de geest met de beoogde partner de hoogste berg beklommen en kwam tot de conclusie dat ik het avontuur beter alleen kon aangaan.
Zo gezegd, zo gedaan. De tent heeft van meet af aan goed gedraaid. Ik werd van ZZP-er al gauw ZMP-er en kon mijn praktijk na 15 jaar, op mijn 64ste, overdragen aan een grote jongen in de branche van Amerikaanse huize, met wat poen als bonus voor de oude dag.
De moraal van het verhaal: Men kan niet voorzichtig genoeg zijn in de keuze van zijn partners in een onderneming, maakt niet uit of het een stichting is met ideële doelstelling, of een bedrijf met winstoogmerk. Men moet met elkaar kunnen lezen en schrijven en als men in den beginne niet zeker weet of men die hoogste trede van harmonieus zakelijk samengaan kunt bereiken, dan moet men héél véél moeite doen om elkaar beter te leren kennen, ook in de privésfeer. Men kijke in die fase van het proces ook naar zichzelf. Als men van nature individualist is, probeer dan niet in partnerschap met anderen op voet van gelijkheid iets tot stand te brengen. Doet men dat wel, dan is het vaak rollebollen geblazen.
Pak Pierre
@Hr Huib O.” Openstaan voor goede ideeën…”
Kasian dat de eerste initiatieven teleurstellend zijn verlopen.Zou het misschien een slecht teken zijn als alles direct op rolletjes zou lopen. Eerste gewin is nl kattegespin
Uw motto is toch ook ….Pukul terus.
Een manier om geld in te zamelen voor een ‘goed’ doel is bv het hiervoor ophalen van sponsorgelden. De schenkers worden op een namenlijst (evt openbaar) bijgehouden en de besteding financieel aan hen verantwoord.
Heikel punt is dat van de persoon die inzamelt een eigen tegenprestatie voor het geld wordt verwacht. Bv een sportprestatie zoals een wandeltocht of proberen een record te vestigen zoals zo lang mogelijk paalzitten, de meeste lempers in een kwartier verorberen enz. en iemand vinden die zo’n recordpoging voor je wilt doen.
# #valt een week voor de oprichting uiteen doordat een paar bestuursdeelnemers elkaar kennelijk niet konden uitstaan, over de doelstelling gingen rollebollen en er de brui aan gaven terwijl ze elkaar nog niet eens ontmoet hebben.##
Pak Huib,wat een Klojangs ,ging het wel over de doelstellingen
waarover ze gingen steigeren.
Nmm. de evt.tegenprestatie [EER en Naamsbekenheid ],
dat ze elkaar niet gunden, om het voor mekaar te krijgen.
Wel jammer,dat je deze figuren tegen bent gekomen.
siBo
,
Tja … met respect …… maar als de (beoogde) bestuursleden (of “een paar” daarvan) elkaar een week vóór oprichting (van de stichting neem ik aan) niet lijfelijk hebben ontmoet, dan ben je in de verste verte nog niet bij de voet van de Mount Everest, laat staan dat je met de beklimming bent begonnen.
Heb je een initiatief en heb je een paar uitgelezen mensen nodig die met jou de kar zouden willen en kunnen trekken, investeer dan in de beklimming van de Mount Everest en de voorbereiding op die beklimming als je denkt ze te hebben gevonden: Ontmoet ze in bilateraal contact, liefst in informele sfeer. Tjotjokt het tijdens de eerste kennismaking, organiseer dan een koempoelan met alle candidaten, ook in informele sfeer. ’s Zomers in de tuin bij voorbeeld. Kijk of en hoe men met elkaar omgaat, kijk of er spontaan gelachen wordt, of men zich amuseert en zich niet verveeld afzondert. Organiseer nog iets informeels, dit keer met de partners van de candidaten erbij. Luister goed naar wat men heeft te zeggen. Is er consensus op essentiële punten? Als iedereen dan nog zegt “we gaan met elkaar door” en de partners staan ook achter het idee en jij bent happy met het resultaat en de sfeer, ga dan met ze verder, in meer formeel kader …….. beleg de 1ste formele oprichtingsvergadering.
Tja ….. niet voor niets stonden op de oude zeilvaart de beste stuurlui bij het risicovolle afmeren aan wal.
Pak Pierre
Als je op basis van een idee, een wens, een behoefte of wat anders iets van de grond wilt tillen, dan moet je beschikken over bepaalde kwaliteiten en talenten en je moet beschikken over middelen en beschikken over kennis hoe die middelen te vermeerderen. heb je die kwaliteiten, talenten, kennis en middelen niet, dan wordt het idee niet gerealiseerd, althans niet door jou. Dat geeft niet, dat is geen schande. Dan ga je iets ondernemen wat je wel kan bereiken. Maar niet blijven hangen in datgene wat door jou niet gerealiseerd kan worden.
Zo enorm herkenbaar!
Met alle respect voor de reacties en natuurlijk is het erg wat zij allemaal mee hadden gemaakt, maar wat moeten wij (ik) ermee, om alles uit te pluizen wat zo’n man heeft meegemaakt, terwijl hij het in levende lijve niets over kwijt wil….kep dan het gevoel alsof de nabestaanden (kinderen) het onderwerp gaan romantiseren van….ow hij heeft zoveel meegemaakt, dit en dat, de jap zo gemeen….dat weten we allemaal al en hij laat t eenmaal achter zich,zouden wij ook moeten doen…LET WEL !! dit is een persoonlijke mening, he…iedereen beleeft t op zn eigen manier….Mijn manier van beleven….ik beleef t niet, ik zit er niet meer mee, heb er maar geen energie mee in gestoken, want de ware verhalen die je nooit hebt gehoord, kom je ook niet achter door met andere mensen in praatgroepjes te zitten, want je praat dan over iets die je zelf niet hebt meegemaakt en gaat dan verzinnen, das mens eigen….of ik wel zo’n vader had ? ja, die man heeft jarenlang in japan als krijgsgevangene gezeten, heeft in mijn jeugd nooit wat vertelt, was 51 toen hij stierf, ik was dus als 16 jarig ventje niet zo in die verhalen geinterresseerd, later hoorde ik wel wat van mijn moeder, maar die wist ook niet alles te vertellen…het enige gevoel wat ik kreeg, als ik aan hem dacht was….medelijden ! als tienersoldaat opgepakt worden,getransporteerd naar den vreemde en martelingen moesten doorstaan, geen vader of moeder om je heen,dr na proberen wat van het leven te maken en te genieten van zn gezin, maar vroeg dood gaan, wil ik hier verder over praten ? nee want dit zijn allemaal dezelfde verhalen die al zo vaak wordt verteld, alleen de namen zijn anders….en respect, omdat hij in zn korte leven ons toch veel plezier heeft kunnen geven en niet wilde insleuren in zn malaise van vroeger….ik herinner me hem het liefst zoals hij voor ons was en meer niet…zou iedereen eigenlijk moeten doen, want dan vermijd je de geestelijke problematiek die je zelf opzoekt en mee rondloopt….en je moet laten “genezen”door spirituele heelings of wat dan ook ?….en dan zijn er nog kinderen, die voor een uitkering willen komen, omdat ze kind van een getraumatiseerde ouder zijn en dat die trauma is overgewaaid op hun en zo niet goed kan functioneren….dan denk ik zo van….had je vroeger druk om je getraumatiseerde pa moeten maken, had je toen in moeten zetten voor zijn uitkering/salaris waar hij recht op had maar nooit kreeg….ook vroeger, spraken de nabestaanden erg weinig over deze onderwerpen, maar nu social media er is, heeft iedereen opeens een heel treurig bericht en zit er mee en verdient daardoor dan een uitkering?….en het lijkt wel een wedstrijd van….mijn verhaal is veel erger dan de jouwe…!
NOGMAALS, dit is een prsoonlijke mening, wil niemand op zn teentjes trappen, dit is toch een site waar we onze dingetjes kwijt kunnen, zonder altijd met de kudde mee te lopen… 😉
@Ronaldo ” ….gevoel dat nabestaanden het gaan romantiseren…”
Voor velen blijkt het bittere noodzaak eea gezamenlijk te verwerken…
***Vanaf de jaren zeventig tachtig van de vorige eeuw worden door Indische Nederlanders verschillende kongsi’s (werkverbanden) opgericht voor oorlogsgetroffenen uit Indië. Omdat de regering niet erkent dat Indische Nederlanders psycho-sociale problemen kunnen ontwikkelen door het moeizaam verwerken van hun kampervaringen, nemen zij het lot in eigen handen. De kongsi’s zijn de voorlopers van de zelfhulpgroepen die in de jaren tachtig ontstaan. Marjoke Schepel-Verschoor, die zelf als kind in een Japans ka
….. De stichting Kinderen uit de Japanse Bezetting en Bersiap (KJBB) stimuleert mensen hun herinneringen op papier te zetten. De memoires die voor een deel onder de KJBB worden uitgebracht, construeren de oorlogservaringen van het kind en versterken het zelfbewustzijn.Naast de KJBB heeft de Indische Naoorlogse Generatie zich ook georganiseerd in twee zelfhulpgroepen: de landelijke vereniging Indische Naoorlogse Generatie (INOG) in Utrecht en de Stichting Belangenbehartiging Indische Naoorlogse Generatie (INOG) in Amsterdam. In beide zelfhulpgroepen proberen kinderen van ouders met een onverwerkt Indische oorlogsverleden hun ervaringen met de doorwerking van oorlogstrauma’s binnen het gezin met elkaar te delen en een plek te geven.
http://www.vijfeeuwenmigratie.nl/marjoke-schepel-verschoor-troost-herkenning-en-erkenning-binnen-groep-indische-oorlogsgetroffenen
Typo : zelf als kind in een Japans kamp heeft gezeten, neemt als eerste met het initiatief om een zelfhulpgroep op te richten……..
“”””””””In beide zelfhulpgroepen proberen kinderen van ouders met een onverwerkt Indische oorlogsverleden hun ervaringen met de doorwerking van oorlogstrauma’s binnen het gezin met elkaar te delen en een plek te geven.””””””””””””
Jammer dat het alleen in NL gebeurd. De artikelen zouden ook in het engels moeten zijn om er een internationaal item van te maken. Indo’s wonen over de hele wereld.
“”””””””NOGMAALS, dit is een prsoonlijke mening, wil niemand op zn teentjes trappen, dit is toch een site waar we onze dingetjes kwijt kunnen, zonder altijd met de kudde mee te lopen… ;)”””””””””””
Volkomen begrijpelijk. Als je niets heb meegemaakt, is het ook niet plezierig om naar alle ellende van anderen te horen. Ik denk daar vaak anders over en wil nu zoveel mogelijk de geschiedenis van mijn families verzamelen. Echter ik beperk mij tot de mens, de gevolgen die ze hebben ondergaan en wil niets van doen hebben met de hoge heren politici en religie. Ik besef daardoor weldegelijk dat ik een ander Indo ben dan velen op dit net.
Het verbaast mij hoe de ervaringen van kinderen zijn met hun ouders die in het voormalig Nederlands Indië zijn geboren. Opvallend vaak wordt er dan over hun zwijgzame vader (moeders gedragen zich blijkbaar anders?) gesproken, die getraumatiseerd door de oorlog, de onbereikbare en afwezige vader is.
Ook ik ben vader, 74 jaar oud, in voormalig Indië geboren, in interneringskampen gezeten, maar nog te jong om bewust de ervaringen van kampleven te beseffen. Het was voor mij als dreumes en peuter een gegeven dat ik weemoedig door de spleten van het “gedek” (gevlochten bamboe repen) dat het kamp omheinde naar een andere wereld tuurde. Bovendien waakte mijn beschermende moeder immer over mij, hetgeen ook een mate van veiligheid gaf.
Het was vooral de “bersiap” periode die mij angst inboezemde en mij in verwarring bracht.
Bij mijn weten heb ik deze ervaringen zoveel mogelijk met mijn kinderen gedeeld. Mijn indruk is zelfs dat het delen met anderen een bevrijdend werkt. Ik ben juist blij met de vragen over mijn ervaringen en vooral gevoelens en belevingen naar datgene wat ik heb meegemaakt.
Wat ik echter nooit terug kreeg, waren de indrukken die de ander van mijn openheid op deden. Wat vonden zij van mijn verhaal?
Ik was al blij met de vragen die er gesteld werden… “Er was tenminste iemand die wilde luisteren….”
Maar wat kan de ander mij ook terug geven?
“”””””””””Ook ik ben vader, 74 jaar oud, in voormalig Indië geboren””””””””””
Als 74 jarige bent u zeer waarschijnlijk van 1942. Zelf de bersiap was eind 45 begin 46 en de gevolgen daarvan duurden tot dec 49, de onafhankelijkheid van Indonesie. Dus uw ervaringen waren ook betrekkelijk, niet waar. Misschien weet u nu als 74 jarige meer te herinneren, dan als een veel jonger persoon.
Jeetje, zo herkenbaar! Mijn vader (75), geboren in Malang, overleed in augustus 2014 en ook wij hadden geen contact de laatste 2 jaar. Dat had ook te maken met het zwijgen over verleden. En ook ik heb op een bijzondere wijze, vergelijkbaar met mijn innerlijk kind, al veel kunnen helen. Het delen met anderen die dergelijke ervaringen hebben gehad, helpt mij ook. Zo kom ik ook steeds meer te weten over wat zich achter een sluier van verdriet heeft afgespeeld. Dat helpt weer om te begrijpen waarom mijn vader is geworden wie hij was. Misschien zouden wij, kinderen van die generatie onze verhalen met elkaar kunnen delen en zo nog meer ontbrekende puzzelstukjes kunnen vinden? Kunnen we bijvoorbeeld een praatgroep hiervoor organiseren?
Daarnaast heb ik als spiritueel therapeut met Familieopstellingen ook hele mooie ervaringen opgedaan. Dat zou bijvoorbeeld een mooi hulpmiddel kunnen zijn om hierbij in te zetten.
Ik hoor graag of er meer geïnteresseerden hiervoor zijn?
Ik herken het zo goed er werd thuis niet over gepraat ,myn vader is al by na 29 jaar er niet meer. Maar hy heeft nooit met ons over vroeger gepraat, myn moeder is 5 jaar geleden gestorven en zy was zo afstandelijk.
Ik ben vorig jaar in een identiteits crisis gekomen . En door veel opzoeken ,fb , therapieën ben ik het wel beter gaan begrypen maar ik sta er wel open voor om met “mede lotgenoten’ te praten graag zelfs .. Denk dat we met z’n allen heel wat kennis op kunnen doen
Ik doe graag mee groetjes Joyce Falck
“”””””””””Ik hoor graag of er meer geïnteresseerden hiervoor zijn?”””””””””””
Blijkbaar, door eigen ervaring, hebben de Indo dames meer interesse in de zwijg materie van het Indo verleden dan de huidige Indo mannen. Ik ben door mijn web al diverse keren benadert door diverse dames, die blij zijn met mijn artikelen. Dus Cynthia, als je er ook iets meer over wilt lezen, ga dan naar mijn web http://MyIndoWorld.com . Ook geeft mijn web vele links naar andere sites.
Ik ben een voorstander van het zoveel mogelijk blootleggen van de oude Indische situatie. Vooral op het persoonlijke vlak.
“”””””””Tijdens een cursus die ik volgde, moesten we contact maken met ons innerlijk kind. Ik deed daar een beetje lacherig over, want wat moest ik daar nou mee.”””””””””
Maar het heeft geholpen!