HoezoIndo: Wat is dat toch met ons Indo’s onderling? Dat “gevoel” van instant herkenning , de connectie die er onmiddellijk is wanneer het antwoord op de vraag “Ben je Indisch? ” met een “Ja”beantwoord wordt. “Ja, ik dacht al wat te herkennen, wat leuk! Wie is er Indisch? Jouw vader, jouw moeder of allebei.. En waar komen ze vandaan?
Ook van Jessica:
Ja zeggen, maar nee bedoelen…
Indische dame, woont alleen en zelfstandig. Geen familie om op terug te vallen.
Is enkele weken geleden geopereerd en is nu weer thuis. Ze is dagelijks afhankelijk
van de zorg die wij aanbieden. Zij is al haar hele leven erg op zichzelf, trots
en straalt een allure uit die een Indisch vrouw betaamt. Ze heeft aangegeven
dat zij het niet prettig vindt om veel verschillende ‘zusters’ over de vloer te hebben omdat zij nog steeds kampt met het overgebleven wantrouwen vanuit het verleden.
...................
Indisch4ever 
“het overgebleven wantrouwen vanuit het verleden.” Moest ik bij de Japanners op mijn werk altijd controleren of ze hun zwaard of karwats wel bij zich hadden? Moest ik de Indonesiërs op mijn werk altijd vragen of ze bersiapper waren, en of hun (groot)vader bersiapper was?
“Een bepaalde sensitiviteit……” noemt mijn Indische moeder gewoon “lange tenen”. Punt.
There is only one Race: the human race.
Het stukje van HoezoIndo spreekt van “het mystieke en mysterieuze verre Indië…”
Eerlijk gezegd hoopte ik op ironie, maar ik kan die niet ontdekken. Het doet mijn haren recht over eind staan. Fabulaties over de oriënt als tegenpool van het Westen waren wijd verspreid in de koloniale tijd en stonden aan de basis voor al die stereotypen waar ook indo’s veel last van hebben gehad.
Dat “gevoel” heb ik trouwens niet vaak met jongere generaties indo’s in Nederland. De manier van praten, gebaren, lopen… is doorgaans niet meer te onderscheiden van de Hollanders. En dat is helemaal niet erg, Nederland is immers thuisland en referentiekader.