In februari 1942, vlak voor de Japanse bezetting van Java, vond in het diepste geheim een kapitaalvlucht plaats vanuit de kluizen van De Javasche Bank in Batavia naar de zwaarbeveiligde kluizen van de Federal Reserve in New York. Volgens het overheidsrapport, opgesteld door het NIOD, heeft deze kapitaalvlucht nooit plaatsgevonden. Het NIOD valt dan ook onder ministeriële verantwoordelijkheid.
De hele ontrafeling van het grootste bedrog uit de geschiedenis van de 20e eeuw is begonnen: de optelsom van de openstaande claims van de Indische gemeenschap. Waarvan het verzwegen weggesluisde bedrag van ruim 550 miljoen gulden – met een huidige, geindexeerde waarde van 3 miljard euro – deel uitmaakt. (Publicatie in Het Parool, 15 augustus 2015)
Bron is de facebooksite van opgevangen in andijvielucht
Griselda Molemans in de Volkskrant: Indonesië betaalde destijds 600 miljoen gulden (273 miljoen euro) ter compensatie voor de nationalisatie van bedrijven en voor geleden verliezen van particulieren en ondernemers. Gedupeerde Nederlanders die gevlucht waren, konden een schadeclaim indienen, maar de meesten hebben dat nooit geweten. Tot op de dag van vandaar zijn ze ervan verstoken gebleven.
Opiniepeiling van de Telegraaf:
De ’Indische kwestie’ moet nu maar eens geregeld worden, vinden de stemmers op de Stelling van de Dag. Slachtoffers van de oorlog in Nederlands-Indië willen genoegdoening en erkenning, maar hebben die van de Nederlandse regering nooit gekregen.
...................
Indisch4ever 
Laat ik het anders uitdrukken en laat ik vooropstellen dat ik de gebeurtenis niet als excuus gebruikt.
Verleden jaar februari kreeg ik toen ik uit het vliegtuig naar Muenchen stapte ernstig last van evenwichtsstoornissen. ik ben toen wat onhandig naar Italie teruggegaan want de Duitse ziekenhuizen vertrouw ik niet. O.a de neuroloog beweert dat ik een lichte hersenbloeding had gehad. . Tevens was mijn bloeddruk erg hoog en klopte enkele labwaarden niet. Dat kan het gevolg zijn van overwerkzijn, teveel stress, teveel reizen, te slecht eten en te weinig beweging. Ik heb mijn werkzaamheden toen wat teruggeschroefd. ik had nog wel wat met het indisch Herinneringscentrum willen toen maar de reacties van bepaalde Heren op dit blog waren zo vleiend dat ik dat niet de moeite waard vond om enig verder initiatief in die richting te ontplooien. . De veelvuldige opmerkingen dienaangaande zijn misselijkmakend en onacceptabel, ik heb er een archief voor aangelegd. ik dank de Heren hartelijk dat zij om mijn gezondheid bezorgd zijn zoals dhr Marawasin zie boven weer een duidelijk voorbeeld stelt.
Hormat. waarmee de Heren vaak schermen krijgt voor mij op die manier wel een bijzondere klank.
Voor mij is deze discussie wel gesloten. Ik voel me wat misselijk , ik ga wat overgeven.
Over uw schrijven hier boven valt niet te spotten en ik wens u wel.
hap-slik-veteren-jas-doei-berangkat,
Deze eigenschap behoud je tot hoge leeftijd.
Bijv. De weigering, na mijn vriendelijk verzoek,een brief op indisch4ever
te mogen plaatsen dat gericht was aan
de Heer P. Verhoeven
Directeur Museum Bronbeek
Velperweg 147
6824 MB Arnhem
Een brief van een persoon die de tentoonstelling bezocht
”van Indië tot Indonesië 1945 —1950”
’t Gaat over de onevenwichtigheid en onvoldoende recht aan
historische feiten ,dat zeer eenzijdig en onnauwkeurig wordt
gepresenteert,zowel in woord als beeld.
Ook een vraag, zijn opgezette tentoonstelling te willen aanpassen,
waardoor de objectiviteit gewaarborgd wordt en tevens bereid met
betreffende directeur ’n gesprek aan te gaan.
Jammer,van deze keurige brief ,dat naar mijn inziens netjes
in de bureaulade gedropt wordt en (wij) verder niets meer
over vernemen.
siBo
Ik wil nog wat verduidelijken:
Heeft U een ander woord dan ghetto voor deze Molukse woonoorden of is dit een nieuw concept om Molukkers te laten integreren in de Nederlandse maatschappij.
U geeft zelf een opstelling van de uitgaven van de Nederlandse overheid, a fond perdu. ik zeg zelf daar hadden we recht op maar u doet het voor alsof we dankbaar dienen te zijn. Laten we dhr Rutte de billen kussen.
Voor de volledigheid en objectiviteit en dat is anders dan propaganda haal ik de kosten die Nederland voor de Molukkers heeft gemaakt erbij, door U gemakshalve vergeten. Jokken, laat staan de halve waarheid vertellen is wel een schoone kunst.
Dat wordt door hem met veel aplomb aangegeven als racistisch getint, wat is daar racistisch aan en sinds wanneer is dat racistisch, waarom laat U die uitgaven buiten beschouwing? Uw woordgebruik is gewoon een schoolvoorbeeld om bij Nederlanders in het gevlei te komen, pleasen heet dat met een mooi Nederlands woord (zie Eppo Doeve In Elsevier nagedachtenis)
Welke persoonlijke wrok, waar staat dat? begint U weer de psycholoog uit te hangen? ik ben vroeger veel met Ambonezen omgegaan , zo heten ze toen in Tilburg. Voor mij waren het ook Indischen, zelfde huidskleur, zelfde mooie meisjes , zelfde voorgeschiedenis, ook verneukt door de Nederlandse Staat.
U begint wel vergeetachtig te worden maar dat heb je bij deze soort geschiedenis. Helaas weet ik wel wat af van Geschiedenis en vergeet niet zo gauw. Wat voor cijfer had U op d bemiddelbare school?
Wat Uw latijn (oratio) betreft, ik meen dat oratio een andere betekenis heeft als wat U denkt in deze samenhang (de inaugurele rede van dhr W. Willems) maar dat laat ik maar aan Uw eigen kunde over. Mijn potjeslatijn is niet meer wat het geweest is, mijn Italiaans is beter, mijn vrouw, zelf lerares Italiaans heeft daar een afwijkende mening over.
Ik heb wel eens met dhr Willems gesproken op de PMB in Den Haag, bij de presentatie van de biografie van Tjalie Robinson. ik werd aan hem door Nelly voorgesteld, een geanimeerde en genoeglijke discussie in de enge zin van het woord (uitwisseling van feiten & meningen) ontspon zich. Interessante man die Meneer Willems. Naderhand heb ik de biografie van Tjalie gekocht, herlees ik veelvuldig, Kundera is mij wat te zwaar, interpretatie is wat moeilijk maar zijn boek is heeft nul met Indischen te maken, er is geen terug naar indie.
Voor de rest van het verhaal van bovenstaande Heer heb ik geen mening anders wordt ik weer beschuldigd dat ik over mensen pies. Ik luister liever naar mijn eigen gezeik. Ik laat het hier maar erbij, anders word ik een soort Heintje Davids.
lullige opmerking Heer Masarin, laten we het fair houden, ik laat het hier maar bij.
Over lullige opmerking gesproken, wat dacht u van deze al dan niet uit persoonlijke wrok latent racistisch getinte oprisping over de Molukse gemeenschap en KNIL-Militairen @van den Broek zegt:22 augustus 2015 om 11:22
[CITAAT]
Bij de bovengenoemde opstelling wordt door dhr Marawasin de kosten veroorzaakt door de Molukse gemeenschap vergeten.
1) overtocht van de KNIL-Militairen naar Nederland
2) opvang in ex-interneringskampen
3) steunverlening aan werklozen
4) bouw van ghetto’s ookwel woonoorden genoemd
4) de kosten van de kapingen
[EINDE citaat]
Nu we opeens empathisch gaan doen, laat ik het hier verder ook maar bij.
‘hap-slik-veteren-jas-doei-berangkat!’
e.m.
Dag heer Van den Broek … ach kijk nou, u gaat verder liever in discussie met Prof.dr. W.H. Willems. Bon!
Ik kan helaas niet anders dan uw uitwijkingsmanoeuvre respecteren. Sterkte en succes!
À propos … u hebt zelf aangegeven dat u ziek in uw hoofd bent, want anders zou u uit respect voor meneer Keller het Bronbeekmuseum op de uw bekende wijze eens flink de les hebben gelezen. Dat is er dus -helaas, zeg ik erbij- niet van gekomen.
Groeten aan uw zoon; ik begrijp het.
e.m.
Geen grapjes over dat iemand ziek aan het hoofd is, schrijven. Dat is op de man spelen.
Dhr Marawasin citaat :De beelden over de kille ontvangst hebben als functie het eigene van de Indische groep af te schermen. Om met terugwerkende kracht de druk te weerstaan die de samenleving ná de oorlog heeft uitgeoefend om zo snel mogelijk ‘de kleur van Nederland’ aan te nemen
Dhr Marawasin heeft misschien het rapport van de commissie Werner uit de 50er jaren vergeten: . Het lijkt alsof dhr Werner na het ontbijt wat oude nummers van “Volk & Vaderland” las en voor het slapengaan nog even Mein Kampf doorbladerde. Op basis van het haast-zaai artikel (art 135 Wvs of zo) had dhr Werner best een enkele reis naar Westerbork kunnen krijgen en daarna door naar het Oosten voor wat meer Gehirnraum. Het is toch dat rapport wat bepalend is voor het toegangs/belemmeringsbeleid van Nederland tov haar Indische Medelanders. Ik kan dat moeilijk “kille ontvangst” noemen.
Het zgn repatrieringsbeleid (sic) strekt zich uit over meer dan 17 jaar ( grofweg 1945-1962). De keus van weggaan uit het land waar je geboren bent en waar je voorouders begraven zijn en naar een onbekend land gaan mis ik in het verhaal van dhr Marawasin, maar niet zijn pleasen naar de Nederlander toe. ik verwacht toch een Indisch standpunt.
En dan die opmerking over de neuroloog toont toch wel de negatieve kanten van dhr Marawasin, afgezien dat het een domme op de persoon gerichte opmerking is. Hij zal altijd wel een teleurstelling blijven in het discussiëren op basis van argumenten. Dit is dus niet persoonlijk bedoeld maar ik zeg het maar even.
Deze week ga ik naar Nederland, de toekomst gloort voor mijn zoon. Hij wil naar Australie.
“Hij wil naar Australie.” Ik hoop niet met een vluchtelingenboot. Maar alle nadeel hep z’n voordeel, misschien wordt hij dan op een gratis boot naar Indonesië gezet.
“Dhr Marawasin citaat :De beelden over de kille ontvangst hebben als functie het eigene van de Indische groep af te schermen. ”
Ook ik merk dat er vaak opmerkingen worden geplaatst zonder na te denken wat er in het verleden werd veroorzaakt. Ik ben het eens met uw schrijven, want de “heer” Werner was een racist eerste klas..
Dag heer Geenen, even voor de goede orde @De beelden over de kille ontvangst hebben als functie het eigene van de Indische groep af te schermen.@ zijn niet mijn woorden hoor, maar van Prof.dr. W.H. Willems.
De heer Van den Broek is wat dat betreft de laatste tijd wat in de war.
e.m.
“Dag heer Geenen, even voor de goede orde @De beelden over de kille ontvangst hebben als functie het eigene van de Indische groep af te schermen.@ zijn niet mijn woorden hoor, maar van Prof.dr. W.H. Willems.
De heer Van den Broek is wat dat betreft de laatste tijd wat in de war.”
Sinds de quote via uw schrijven op dit forum verscheen, kan ik niet anders dan dusdanig reageren. Voortaan misschien er bij aanhalen wiens woorden het waren. Een persoon met de titles Prof. dr. die zoiets durft te schrijven, is niet goed bij zijn hoofd. Immers hij gebruikt woorden als dekmantel om de echte situatie niet bloot te leggen.
@Voortaan misschien er bij aanhalen wiens woorden het waren.@
— Mee eens. Want heer Van den Broek denkt dat hij met mij een discussie heeft, terwijl hij reageert op de woorden van Prof.dr. W.H. Willems. Daar kan ik natuurlijk verder niets mee.
Nah ja, laten we er maar vanuit gaan dat hij het niet bewust doet.
e.m.
Doeh Pak Bo,
Niet zo bescheiden ja. Het is niet alleen een teveel aan oudemannetjes tijd.
Het is ook koppie-koppie, tanggan dingin en grote interesse voor opzoeken en opslaan op het WWW. Zogezegd grote interesse in vele publikaties en deze te linken met actuele situaties..
Ik doe het je niet na. Petjie af.
Huib
Adoeh Pak Eppeson,
Mijn schoenmaat wordt steeds ruimer bij zoveel eer.
Mijn enigste verdienste (!) hierbij is dat ik over veel
oude mannetjestijd beschikt.
De thema’s opzoekt en de vraagstelling hierop steeds te
veranderen en geduld.Koffie/thee en een krentemik bij de hand.
Zo ook de Nick namen op deze site.
Wanneer en hoe reageert deze persoon.kan ik hem koppelen
aan een reactie op een ander web ,geschreven door een kennis oid.
Muziek-sport-Pasar malams en zie ook op Indische familie berichten
uit bijv.2008
Tsja,oude mannekes.
siBo
BRON* http://www.ad.nl/ad/nl/1040/Den-Haag/article/detail/2322430/2006/05/17/Wijs-Wim-Willems-de-weg.dhtml
Prof.dr. W.H. Willems en prof.dr. L.A.C.J. Lucassen zijn beiden benoemd tot hoogleraar sociale geschiedenis aan de Faculteit der Letteren van de Universiteit Leiden. Willems richt zich in het bijzonder op de stad Den Haag. Zijn werkplek bevindt zich in de Lange Houtstraat, op de Campus Den Haag van de Universiteit Leiden.
Wim Willems (1951) promoveerde in 1995 op een proefschrift over de zigeuners in Nederland. Zijn specialiteit is de geschiedenis van de Indische Nederlanders, waarover hij verschillende boeken publiceerde. Behalve aan de Campus Den Haag is Willems ook verbonden aan het Instituut voor Migratie- en Etnische Studies van de Universiteit van Amsterdam.
Beknopte samenvatting ‘Oratio’ Wim Willems
/…/Zo heb ik de afgelopen twintig jaar regelmatig mijn oor te luisteren gelegd bij de Indische gemeenschap. In de decennia ná de oorlog zochten ruim 300.000 van hen een toevlucht in het tweede vaderland. Over de historische loop der dingen heeft vooral de eerste generatie uitgesproken opvattingen. Voor hun gevoel zijn zij, als landgenoten uit de Oost, kil opgevangen in Nederland. In de overlevering zijn vaste elementen te onderscheiden, zoals het uitgescholden worden voor dubbele bonnenvreters, uitbuiting door pensionhouders en het tot op de laatste cent moeten terugbetalen van de voorschotten die de overheid verstrekte voor de reis en de eerste meubels. Het zijn ervaringen die doornen hebben achtergelaten in de ziel, en met de jaren zijn betrokkenen steeds stelliger geworden over wat zij destijds hebben ervaren.
De historicus die probeert door te dringen tot de gronden waarop zulke denkbeelden gebaseerd zijn, merkt dat zeker niet iedereen onwelwillend is tegemoet getreden. De bevoordeling met dubbele bonnen voor schaarse goederen speelde alleen in de naoorlogse jaren, dus Indische nieuwkomers in de jaren vijftig en zestig zijn daar niet mee geconfronteerd. Zij kregen extra woningen toegewezen in een tijd van grote woningnood, en extra steun om te integreren in het arbeidsproces. Dat zal de nodige scheve ogen hebben gegeven, maar tot buurtprotesten of tot acties van vakbonden heeft dat nooit geleid. Ook de knipselmappen van de kranten over zulke thema’s vallen opmerkelijk dun uit. Er zijn zeker pensionhouders geweest die over de rug van de hun toegewezen gasten hebben geprobeerd om extra inkomsten te verwerven. Ook het inrichten van speciale opvangkampen zo vlak ná de Japanse bezetting en ná de Indonesische beschermingskampen, getuigde van weinig kennis over het land van herkomst. Maar in die tijd is daar niet massaal over geklaagd, en de overheid trad daarom slechts af en toe corrigerend op.
Dan de klacht dat repatrianten aan de Nederlandse overheid tot op de laatste stuiver het bedrag moesten terugbetalen dat zij kregen om hun reis te boeken en zich, eenmaal gearriveerd, in de kleren te steken en een ameublement aan te schaffen. Het is waar, velen kwamen berooid uit de voormalige kolonie en hadden elke cent nodig om zich opnieuw te settelen. De overheid had hun toch tenminste een deel van de schuld kunnen kwijtschelden, vond men. Het punt is, dat heeft zij ook gedaan, hoewel niet bij iedereen en vaak pas na vijf of tien jaar. Zeker vanaf eind jaren vijftig werd de overheid door de politieke omstandigheden gedwongen zich steeds soepeler op te stellen tegenover degenen die uit Indonesië waren verbannen of daar vanwege discriminatie moesten vertrekken. Het zou hun proces van integratie immers belemmeren als er jarenlang een staatsschuld op hen drukte. Maar elke keer als ik dit vertel in een gezelschap van oudere Indische mensen, staat er geheid iemand op die met een priemende vinger wijst: “Maar mijn familie heeft het voorschot tot op de laatste cent terugbetaald.” Waaraan men het liefst zou toevoegen: “Aan die verdomde overheid.”
… wordt hieronder vervolgd …
Intussen valt niet vol te houden dat koloniale migranten na overkomst massaal in de kou stonden. In vergelijking met Groot-Brittannië viel het beleid zelfs ruimhartig te noemen. Waarom dan toch zulke gevoelens zoveel jaar na het gebeurde, en ook nog eens overgedragen op de tweede generatie? Om daar iets over te kunnen zeggen, beroep ik mij nog één keer op Kundera. In zijn roman Onwetendheid draait het om de vraag of het mogelijk is voor een balling om terug te keren naar het vaderland, nadat er tientallen jaren zijn verstreken. Maken zij na zoveel jaar nog wel deel uit van de geschiedenis van de mensen die zijn achtergebleven? Met die vraag werden ook Nederlanders uit de voormalige Indische kolonie geconfronteerd, met dit verschil dat velen van hen niet werkelijk terugkeerden. Zij waren nooit eerder in het vaderland overzee geweest, behalve dan in hun schoolbanken en in de verbeelding. Toch wenste Nederland hen te zien als repatrianten, terugkerende landgenoten. De gedachte was dat zo’n benadering hun integratie zou bespoedigen. Maar door voorbij te gaan aan hun specifiek Indische verleden zijn zij lange tijd verbannen geweest uit hun eigen geschiedenis. Dat verklaart de gevoelens van miskenning, die zo kenmerkend zijn voor de Indische eerste generatie, maar ook de onafgebroken behoefte om te getuigen van wat hen is overkomen.
De beelden over de kille ontvangst hebben als functie het eigene van de Indische groep af te schermen. Om met terugwerkende kracht de druk te weerstaan die de samenleving ná de oorlog heeft uitgeoefend om zo snel mogelijk ‘de kleur van Nederland’ aan te nemen. Zelfbescherming is een essentieel element van beeldvorming. Dat blijkt ook uit de wijze waarop andere nieuwkomers denken over het gedrag van Nederlanders en over het reilen en zeilen in deze maatschappij. In het beeld dat zij schetsen zijn allerlei waarderende aspecten aan te wijzen. Maar zodra de problematische kanten van Nederland aan bod komen, wordt standaard gewezen op het gebrek aan warmte in de onderlinge verhoudingen. Autochtonen mogen behulpzaam zijn en vrijgevig in de sfeer van liefdadigheid, voor migranten blijft het een obstakel om intieme banden met hen aan te gaan. Het beeld dat over de inwoners van dit land bestaat, is dat er in persoonlijke relaties tussen mensen – ouders en kinderen, partners in een huwelijk, leraren en leerlingen – van alles mist, misschien wel vooral respect en aandacht. Ook ontbreekt het aan gastvrijheid, het gulle gebaar. Het zijn allemaal generalisaties, waarmee vooral de grenzen van de eigen groep worden gemarkeerd. Het spiegelbeeld van de ander levert een portret op van de normen en waarden die in de eigen gemeenschap worden nagestreefd. Dat vraagt om afscherming, vandaar het voortdurend accentueren van de negatieve aspecten van de nieuwe samenleving. De profilering van een groepsidentiteit gebeurt in reactie op confrontaties met de buitenwereld. Een proces waar doorgaans vooral minderheden zich mee geconfronteerd zien.
Maar er is meer aan de hand. Om nog even bij Indische Nederlanders te blijven. De dramatische gebeurtenissen in de jaren veertig hebben hen niet alleen beroofd van hun land van herkomst, maar ook van hun bestaan in het vooroorlogse Indië. De oorlog en de dekolonisatie sneden hen abrupt af van hun dagelijks leven en daarmee ook van hun jeugd. En doordat er, eenmaal in Nederland, geen tijd was om het verleden in het nieuwe bestaan te integreren, keerden de beelden van vroeger later met verdubbelde kracht terug. Niet voor niets ontstond er toen een dorst naar tempo doeloe die nauwelijks te lessen lijkt. De herinneringen aan het Indië van weleer zijn uitgegroeid tot verhalen met een paradijselijke allure, waaruit veel van de pijnlijke, negatieve of schaduwzijden lijken weg gefilterd. Dat maakt het ook zo moeilijk om die tijd met terugwerkende kracht in al zijn facetten te reconstrueren. Het verleden is verstild geraakt – alsof het geheugen alle beweging heeft uitgebannen.
… wordt hieronder vervolgd …
Een factor die evenmin valt te onderschatten, is de dominantie van de herinneringen van de oorlogsgeneratie. Zij bepalen in hoge mate ons beeld van de nationale geschiedenis. Zo heeft de eerste generatie Nederlanders uit Indië aan haar nazaten het verlangen naar de geuren, kleuren en beelden van het land van herkomst overgedragen. In het volgende week te verschijnen fotoboek Indisch leven in Nederland komen drie generaties schrijvers aan het woord. Als er één rode draad door hun verhalen loopt, is het wel de onontkoombare invloed van het Indië van hun ouders en grootouders – hoewel de kolonie toch al zestig jaar veranderd is in de republiek Indonesië. Uit onderzoek naar de werking van het geheugen weten we inmiddels dat bij het ouder worden de herhaling zorgt voor het slechter opslaan van herinneringen. De mentale chip in ons hoofd wordt toch vooral gestuurd door alle eerste keren dat we iets ervaren.
Door de gescheiden herinneringen van de generaties wordt ons beeld nog altijd bepaald door degenen die de oorlog hebben meegemaakt. Die generatie zag zich in de jaren vijftig en zestig weliswaar geconfronteerd met de overkomst van grote aantallen Nederlanders uit de Oost, maar over hun integratie was iedereen het al snel eens: die verliep geruisloos. Dat Indo’s zich in grote steden als Den Haag letterlijk naar binnen moesten vechten, leek te passen bij de cultuur van jeugdbendes die eind jaren vijftig opkwam en in het decennium daarna langzaam wegzakte. De verhalen over hun specifiek Indische achtergrond bleven beperkt tot de overkomst naar Nederland en het voorbeeldig hun weg vinden in de nieuwe samenleving.
Achter dit dominante beeld van de gevestigde samenleving gaat echter een veel gevarieerder werkelijkheid schuil. Zo voelde de eerste generatie uit Indië zich nogal eens misverstaan in Nederland, maar gebruikte zij al haar energie om een nieuw bestaan op te bouwen. Alleen de strijd om erkenning als slachtoffers van de Japanse bezetting is men nooit uit de weg gegaan. Die heeft pas laat, vanaf de jaren tachtig, en stapsgewijs tot uitkeringen geleid, waarmee het gat van de ontkenning overigens nooit is gedicht. De enige die zich al midden jaren vijftig, nog geen jaar na zijn aankomst in Nederland, opwierp als strijder tegen de Nederlandse roep om assimilatie, was de journalist en schrijver Tjalie Robinson. Hij begreep als geen ander dat identiteit en geschiedenis onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden, en dat repatrianten misschien wel Nederlander waren, maar eerst en vooral Indisch. Hun koloniale erfenis, hoe besmet ook in het naoorlogse, was het waard om opgetekend te worden en met zijn blad Tong-Tong heeft hij, tot aan zijn te vroege dood in 1974, de lezers opgeroepen om te getuigen van het leven van weleer. Natuurlijk waren veel verhalen doortrokken van nostalgie, omdat het land van herkomst voltooid verleden tijd was geworden. Maar intussen vormen de bijna vijftig jaargangen van het blad een unieke bron van kennis over het sociale leven in de voormalige kolonie.
… wordt hieronder vervolgd …
De pogingen die Tjalie Robinson ondernam om via de overheid uit eerste hand voorlichting te geven over Indische nieuwkomers, of om met zijn blad een rol te spelen bij het integratiebeleid, bleven ongehonoreerd. Op benefietavonden kregen uitingen van de eigen Indische groepscultuur weliswaar de ruimte, maar daarbuiten bleef de overheid gericht op een zo snel mogelijke overschakeling op de Nederlandse levensstijl. Het begrip etniciteit had nog geen ingang gevonden, zoals in de Verenigde Staten, waar Tjalie en zijn gezin in 1964 tijdelijk naartoe migreerden. Daar ontdekte hij dat de trots van een migrant op zijn nieuwe burgerschap wel degelijk viel te combineren met het openlijk profileren van zijn etnische identiteit. Die erkenning kwam in Nederland pas in de jaren tachtig op gang, en dan nog schoorvoetend. Bovendien altijd in de context van het minderhedenbeleid, dus bij groepen met een maatschappelijke achterstand. Identiteit kreeg daarmee vooral een problematisch profiel. Het behoefde zorg en extra subsidies, als compensatie voor achterstanden. Het Indische zelfbewustzijn van Tjalie Robinson zou die benadering hebben afgewezen als paternalistisch. In zijn perspectief moest het ‘anders zijn’ niet door buitenstaanders worden gedefinieerd, want daarmee verloren mensen zeggenschap over wie zij waren. Dat heeft hem en zijn blad uiteindelijk ook in een isolement geplaatst. Wat begon als een offensief om de Hollanders te laten weten wat er in Indië omging, groeide al snel uit tot een defensieve beweging van mensen die vooral herkenning bij elkaar zochten. Indisch kreeg het stempel van een heimweegeneratie, waarmee de weg naar het Nederlandse geschiedverhaal werd afgesneden.
Aan het verhaal over de koloniale migranten, Indisch én Surinaams, wordt gemakkelijk voorbijgegaan. De eersten zijn te weinig zichtbaar, en de laatsten lijken zich, na een valse start, maatschappelijk steeds beter te ontwikkelen – waarbij vooral het succes van de Hindostanen wordt benadrukt. Dat kleur in de koloniën een onderscheidend kenmerk was en hier in Nederland langzaam aan waarde ingeboet lijkt te hebben, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Verenigde Staten, is op zijn minst opvallend. Het belang daarvan is echter op de achtergrond gedrongen door de komst van migranten met een andere religieuze achtergrond. /…/
*ad.nl 17-05-2006
Met dank aan archivaris meneer Keller
e.m.
@Hr E M “Toch wenste Nederland hen te zien als repatrianten, terugkerende landgenoten. De gedachte was dat zo’n benadering hun integratie zou bespoedigen. Maar door voorbij te gaan aan hun specifiek Indische verleden zijn zij lange tijd verbannen geweest uit hun eigen geschiedenis. Dat verklaart de gevoelens van miskenning, die zo kenmerkend zijn voor de Indische eerste generatie, maar ook de onafgebroken behoefte om te getuigen van wat hen is overkomen.”
Mooie passage….maar de grauwe werkelijkheid : 😠
Botsingen tussen culturen
Armoede, weinig eten en kleding kunnen kopen en het ervaren van sociale uitsluiting door hun uiterlijk en uitspraak, evenals onbegrip en desinteresse voor hun oorlogservaringen kenmerkt de situatie van veel Indische Nederlanders in die tijd. Door het kamp hadden zij ook een sociale achterstand; vanuit gevangenschap waren zij in een hectische golf van veranderingen terecht gekomen en hadden zij geen kans gehad om zich ergens te vestigen. Veel Indische Nederlanders moesten ervaren dat de doorsnee Nederlander niks over Indië wist.
Dit zorgde voor pijnlijke en emotionele botsingen tussen de culturen. In enkele pensions kregen Indische Nederlanders geen bestek: “Jullie eten toch met jullie handen? Stel je dan niet aan!” Indische Nederlanders waren ook allemaal bruin volgens de doorsnee Nederlander. Ook de Indische Nederlanders die licht van kleur waren of meer Europese uiterlijke kenmerken hadden kregen het zwaar te verduren; “Praat toch Nederlands zonder accent, je bent toch blank!”
Nederlanders die tijdens de kolonisatie getrouwd waren met een Indische kregen na terugkomst in Nederland vaak commentaar van hun Nederlandse familie. Enkelen werden buitengesloten en kregen allerlei vragen die geen enkel begrip inhielden voor de situatie in de kolonie: “Waarom moest je met zo’n halve zwarte trouwen?” Nederlandse families kwamen niet naar gemengde bruiloften en geboorte’s. Door deze situatie gingen veel Indische familie’s steun zoeken bij elkaar. Sommigen vertrokken na de eerste maanden van de opvang naar Californië en Brazilië, die in tegenstelling tot Australië en Nieuw- Zeeland, wel Indische Nederlanders opnamen
http://www.inog.nu/?page_id=273
“uitgescholden worden voor dubbele bonnenvreters,” Daar heb ik in Vlissingen, 1946, niets van gemerkt. Alle oorlogsgedupeerden (niet alleen mensen uit Indië) konden recht laten gelden op dubbele bonnen. Voornamelijk kleding, inboedel en voedsel. Vlissingen was in 1944 in de bevrijdingsslag verwoest, gevluchte bewoners ondervoed. Mijn Zeeuws meisje heeft nog lang een deken met kogelgaten bewaard. Er werd snel vervangende noodhuisvesting gebouwd, eerst verspreid over de stad 200 noodopvangen. Later een echt dorp noodwoningen, Havendorp. Het was een complete woonwijk met 389 woningen, een politie- en brandweerpost en10 noodwinkels voor de bakker, slager, kruidenier etc. En ‘De Zonnebloem’ waarin naast filmvoorstellingen, bruiloften en partijen e.d. ook kerkdiensten werden gehouden. Wij hebben daar ook zelfstandige woonruimte gekregen. Nadat mijn vader er meteen op af was gegaan. (wachten kan lang duren).
http://www.zeelandnet.nl/weblog/opzeeuws/bericht/158840
Dat behoort tot de betere verhalen! De binnenstad van Middelburg was in mei 1940 plat gebombardeerd. Prachtig weer opgebouwd.
ik ben wat vergeten: kan dhr Marawasin uitleggen wat hij in dit kader verstaat onder “à fonds perdu”. Ik kan mij niet indenken dat de vertaling tot enige hilariteit aanleiding geeft, wel tot een stevige discussie.
Dag heer Van den Broek, vertalen kunt u zelf als de beste. U beheerst 5 talen als ik het goed heb onthouden. Ik weet niet meer of één van deze er bij zit: Maleis, Javaans, Soendaas, Boeginees atau Battaks.
Ik wil u overigens mijn interpretatie van à fonds perdu niet onthouden: geschonken !
e.m.
@Hr E.M ” geschonken”
Om ‘ niet’ gegeven of boekhoudkundig …. vh ww ‘perdre’ /verliezen
Financiering à fonds perdu
‘’ à fonds perdu’’ :gestort zonder uitzicht op vergoeding of terug betaling, met afstand van kapitaal ‘
De investering komt dus eigenlijk neer op een gift
http://www.goeievraag.nl/wetenschap/taal/vraag/107034/betekent-font-perdu
Kijk, zo kan het dus ook! Niks ‘veel geschreeuw weinig wol’, maar correct inhakend nuttige informatie zonder verdere poeha met feitelijke bronvermelding. Klasse!
Daar kan menigeen een puntje aan zuigen.
Dank u wel voor uw relevante bijdrage Pak Lemon.
e.m.
Ik weet niet of dhr. Marawasin een Middenstandsdiploma boekhouden heeft zoals ik, anders zou hij tot een hele andere optelsom komen:
1) Hij heeft vergeten mee te nemen: de niet-oninbare vorderingen van Indische Nederlanders die naar de VS en ander werelddelen zijn doorgeemigreerd, bestaande uit: passagekosten, het verblijf in een contractpension en de beruchte kleding- en meubelvoorschotten. Een bedrag van 2,5 miljoen gulden die die rakkers niet wilden betalen. Nederland heeft bijna een diplomatieke crisis uitgelokt met de VS toen zij haar ambtenaren in den vreemde opdroeg het uitstaande bedrag in te vorderen. Meneer Geenen kan zich deze onaangename gebeurtenis wel heugen. In het boek Opgevangen in andijvielucht staan enkele smakelijke passages aangaande vermeld. Wie zich voor wie schaamt zal wel afhangen van de point of view, Ik kan me de plaats van dhr Marawasin wel indenken.
2) tevens vergeet dhr Marawasin dat de Indische gemeenschap ook haar debet- en creditposten heeft zoals gebruikelijk in het boekhouden
a) Door verplicht vertrek uit Indonesie moesten velen Indischen hun have en goed verplicht verkopen en dhr Marawasin kan zich best indenken dat verplicht verkopen altijd betekent verlies lijden
b) De Indischen moesten hun Nederlandse diploma’s behaald in indie waren, in Nederland afwaarderen, wat is dat waard?
c) De Indischen moesten in Nederland van de grond af aan weer beginnen, dat kost ook geld
d) En dan praat ik niet over de claims, backpay en niet te vergeten die van van mevr. Molemans.
In boekhouden is het gebruikelijk, U vraagt maar een accountant, om voor toekomstige claims voorzieningen te treffen. Als de overheid de zaken maar laat slepen, dan zijn over een tijdje geen nabestaanden meer en dan hoeft d overheid ook niks meer uit te betalen.
e) een andere kostenpost zijn de rechtszaken van allerlei weduwes. Rawagede zal door het voortslepen van allerlei onbenullige zaken , weinig tot niks gaan kosten behalve wat advocatenkosten van mevr. Zegveld
Bij de bovengenoemde opstelling wordt door dhr Marawasin de kosten veroorzaakt door de Molukse gemeenschap vergeten.
1) overtocht van de KNIL-Militairen naar Nederland
2) opvang in ex-interneringskampen
3) steunverlening aan werklozen
4) bouw van ghetto’s ookwel woonoorden genoemd
4) de kosten van de kapingen
Al met al zal de balans er wel wat anders uitzien en dat is geen overheidspropaganda.
Ach, ach … gaat-ie weer lekker heer Van den Broek. U mag dan wel uw middenstandsdiploma hebben, maar dat wil blijkbaar nog niet zeggen dat men ‘begrijpend kan lezen’ atau weet hoe de Nederlandse parlementaire democratie werkt.
Dhr. Marawasin (c’est moi) hoeft helemaal niet @tot een hele andere optelsom komen:@
U gebruikt maar weer eens een ‘drogreden’ om ogenschijnlijk hoorbaar mencreterend leeg te lopen.
Onnodig, omdat mijn reproductie van de cijfers gewoon een weergave is van de Handelingen tijdens de beraadslagingen op 19 december 1968.
In onze parlementaire democratie controleert de Tweede Kamer het kabinet. De cijfers die ik heb opgesomd zijn doodgewoon de gegevens die het kabinet in alle openbaarheid aan de Tweede Kamer heeft voorgelegd. Meer niet. Dat is alles.
Het staat er nota bene in herhaling boven:
[CITAAT]
@e.m. zegt: 21 augustus 2015 om 13:55 De Nederlandse regering heeft eind 60-er jaren verklaard dat in de loop der tijden in het kader van terugkeer uit Nederlands-Indië/Indonesië en opvang in Nederland, ruim 1 miljard gulden bruto was betaald***, waarvan ca. 800 miljoen gulden à fonds perdu.@
— Specificatie bedragen à fonds perdu:
[EINDE citaat]
Mag u zich van de neuroloog eigenlijk wel zo onnodig om niets dus druk maken? Als het al niet belachelijk is, dan minstens een klein beetje dom. Wilders zou u adresseren met ‘doe normaal man’.
Ik hoop dat het verder goed gaat met u heer Van den Broek; wel uw handen nog even wassen. Da’s goed gebruik.
e.m.
“Nederland heeft bijna een diplomatieke crisis uitgelokt met de VS toen zij haar ambtenaren in den vreemde opdroeg het uitstaande bedrag in te vorderen.”
Ik vermoed dat deze NL ambtenaren waarschijnlijk de eersten waren die met de middel vinger werden geconfronteerd.
@Ron Geenen zegt: 21 augustus 2015 om 23:50 Geloof U wat de politiek u voorkauwt? Voor mij heeft de NL regering toen hoofdzakelijk alleen maar leugens verklaard. Money talk, speciaal voor hen die in een fauteuil zitten.
Voor mij heeft de regering heel wat geld gestolen en zij moeten maar eens bewijzen dat het niet zo is.@
— Dag heer Geenen, Ik geloof in controleerbare feiten; daarom geloof ik niet dat u 79 bent. U klinkt en oogt veel jonger …
@e.m. zegt: 21 augustus 2015 om 13:55 De Nederlandse regering heeft eind 60-er jaren verklaard dat in de loop der tijden in het kader van terugkeer uit Nederlands-Indië/Indonesië en opvang in Nederland, ruim 1 miljard gulden bruto was betaald***, waarvan ca. 800 miljoen gulden à fonds perdu.@
— Specificatie bedragen à fonds perdu:
01. Rehabilitatie Indische oorlogsslachtoffers 134 miljoen gulden
02. Uitbetalingen ingevolge de Algemene Oorlogsongevallenregeling 128 miljoen gulden
03. Afkoop Indonesische vorderingen op Nederlanders 20 miljoen gulden
04. Bijzondere voorzieningen 6 miljoen gulden
05. Betalingen door de Regering gedaan voor opvangcentra en contractpensions 188 miljoen gulden
06. Gelden voor meubelinkoop 30 miljoen gulden
07. Periodieke uitkeringen voor gerepatrieerden 232 miljoen gulden
08. Maatschappelijke en geestelijke verzorging gerepatrieerden 18 miljoen gulden
09. Uitkeringen aan gemeenten ter bestrijding van onkosten van uitvoering van maatregelen ten behoeve van gerepatrieerden 17 miljoen
10. Voorzieningen in Indonesië plus niet door particulieren terugbetaalde overdrachtskosten 110 miljoen gulden
TOTAALBEDRAG à fonds perdu: 883 miljoen gulden
***exclusief ambtelijke pensioenen en exclusief de ambtelijke overtochtskosten atau overtochtskosten die door de Nederlandse overheid op basis van redelijkheid en billijkheid moesten worden betaald.
A L
Fijn weekend semoea allemaal y’all …
e.m.
— Dag heer Geenen, Ik geloof in controleerbare feiten; daarom geloof ik niet dat u 79 bent. U klinkt en oogt veel jonger …”
Was maar waar! April 1936, reken maar.
Vervlogen of niet hier luister ik
met alle genoegen naar.
siBo
“Vervlogen of niet hier luister ik
met alle genoegen naar.”
Een film waard met NL in de hoofdrol. Genomineerd voor een oscar misschien.
“Ah, heer Geenen, hier hebt u het over Lydia and her Melody Strings.”
Ja en vandaag aan de dag speelt Barkey nog steeds. En zijn zoon en dochter spelen erg goed en zingen ook. Een vrij grote en aardig zware jongen, maar erg gezellig. Komt bijna altijd in de Hongkong Plaza op donderdag tussen 12 en 2 pm om met ons te lunchen.
Een heel leuke met goede herinneringen
Arthur Olive zegt:
20 augustus 2015 om 23:01
In 1989 zaten we in de bus vol met amerikanen vanuit de haven, Tanjung Priok, dwars door Jakarta.etc.
==================================================
Indonesia vroeg eerst 17,5 miljard US dolari , na veel tawaren werd het 223 miljoen US dolari , betaald in 1958 , in termijnen.
De regering investeerde dat in leuke zaken projecten plus de grote dam in Jatiluhur.
Vele toeristen hadden genoten van de toen 5* hotels , de Asian Games etc .
Nu nog kunnen de volgende generatie van die faciliteiten genieten.
Kort na de release van Ben-Hur , speelt de film ook in Jakarta .
Zoals de film Spartacus , ik droeg zelf een hemd met de kleur Biru Ben Hur ( blauw) , was toen echt populair .
Ondanks froeher de bekende leus : Amerika kita setrika ,Inggris kita linggis heeft USA/UK toch bepaalde invloeden in die tijd
Ondanks de tegenwerkingen van bepaalde groepen die vonden dat het een verderfelijke invloed heeft .
Si Jon Wen is super populair , kijk maar naar de cowboyachtige gedrag van die 2 acteurs in de film van Oppenheimer .Dat in een setting van 1965.
De jongeren (vooral in bepaalde wijken Jakarta) liepen weg met de muziek van de Beach Boys, de Rollende stenen, Bietels , dansen de Rok&Rol en veel goyang goyang met de Tuwist.
Denk toch niet dat die jongeren de serimpi gaan dansen.
“De jongeren (vooral in bepaalde wijken Jakarta) liepen weg met de muziek van de Beach Boys, de Rollende stenen, Bietels , dansen de Rok&Rol en veel goyang goyang met de Tuwist.
Denk toch niet dat die jongeren de serimpi gaan dansen.”
En nu zie ik op U-Tube hedendaagse Indorock filmpjes waarbij ook oudere Eurasians lijndansen met cowboy hoed op, een cowboy strikje om hun nek en een grote buckle riem om hun middel. Vaak ook nog laarzen met put schoenen. Allemaal weggelopen “rednecks van Nashville en de Texas area.
Gelukkig zie ik het de Indo’s in CA dat niet doen.
@: Gelukkig zie ik het de Indo’s in CA dat niet doen:
Ik zag meerdere malen op mijn familiebezoeken in de Bay area en LA ook oude Indo’s in hun eigen Indoclubjes (allemaal volgens mij boven de 75 jaar) vol begeestering luisteren, heupwiegen en ja hoor: ook dansen! op wegens hun hoge leeftijd knarsende Indo rockbandjes (sommige overgevlogen uit “good old Holland”) uit de 50-ger jaren v.d.v.e. Een trieste aanblik vond ik dat: Blijven hangen in een tijd die gelukkig ver achter ons ligt in NL.
De Hollanders, zelfs de Friezen, lopen ook al lang niet meer op klompen meneer Geenen.
En de windmolens zijn intussen gedegradeerd tot toeristische attracties voor hele kolonnes Chinezen uit de Volksrepubliek.
Maar menige oude indo kan maar geen afscheid nemen van die vermaledijde hoogtijdagen van de Indorock, zowel hier in NL, maar zeker ook in de USA.
Als dat het enige is wat wij Indo’s de maatschappij en ons nageslacht hebben te bieden dan is dat maar een armetierig zooitje.
Maar, …hier in NL hebben we tegenwoordig uitstekende Indo gitaristen die zich probleemloos kunnen meten met hun Amerikaanse beroemde tegenhangers zoals Larry Carlton, Steve Lukather e.d. En Eddy van Halen is zelfs een indo die de Amerikaanse topgitaristen nog wat kan leren! (zeggen ze zelf).
En ook o.h.g.v. engineering, IT en international business (om maar wat zijstraten te noemen) ken ik vanwege mijn eigen job menige Indo-afstammeling, die zijn vak uitstekend kent (ing, ir., drs., etc.) beheerst en weet uit te dragen.
Ik zal u niet verzoeken om terug te gaan naar NL, ik weet dat uw graf (hopelijk nog even uitstel ja!) definitief in de USA zal gaan liggen. Maar een bezoekje aan NL om uw mening “wat bij te stellen” zal u zeker geen kwaad doen.
De YouTube filmpjes waar u aan refereert in uw stuk zijn een paar oude Indo’s die in dezelfde categorie ingedeeld kunnen worden als die ouwe indo’s in California, die ik hiervoor beschreef.
Ik veroordeel ze niet, vind het alleen jammer dat ze zo blijven hangen aan iets wat reeds lang vervlogen is.
Oude Indischen hebben het ook altijd over Indie en niet Indonesia en zo kan het zijn met muziek en taal.
Mijn Nederlands is van 1960 en sinds het een levende taal is ben ik niet op de hoogte van de nieuwste uitdrukkingen en woorden, vele woorden zijn verbastered uit het Engels.
Voor mij is de Indische muziek ook opgehouden in 1960 en daar is niets mee verkeerd, wij hebben zelfs een expression hier, “Oldies but Goodies”.
Zij die van klassieke muziek houden staan ook stil in een tijd die ze nooit gekend hebben en het toch waarderen.
Meneer Indorein heeft iets met Indorock. Telkenkere laat hij dat blijken. Ooit heeft hij beweerd zelf een beroemde Indorocker te zijn geweest. Heb hem gevraagd in welke band. Indorock is goed gedocumenteerd en alles is te checken. Nooit antwoord gekregen. Dat komt omdat Indorein uit zijn nek kletst. Hij jokt zogezegd. En hij heeft een Indorock-trauma. Waarschijnlijk omdat hij uit een band is gegooid, omdat hij niet kon spelen. Behalve vals.
Nooit antwoord gekregen. Dat komt omdat Indorein uit zijn nek kletst.
Hij jokt zogezegd. En hij heeft een Indorock-trauma.
====================================================
Heer Loekie, denkt u dat Indorein onder een schuilnaam schrijft omdat hij iets te verbergen heeft en daarom u niet wil laten weten in welke band hij heeft gespeeld?
Tja, we zullen hierop waarschijnlijk ook nooit antwoord krijgen.
Meneer Indorein heeft dacht ik niet zo lang geleden ergens op I4E prijs gegeven hoe hij werkelijk heet. Meneer of mevrouw Loekie voor zover ik kan nagaan niet.
Ik vond de openbaring van meneer Indorein sympathiek en natuurlijk dapper. Helaas ben ik zijn achternaam vergeten, maar zijn voornaam niet. Indorein is Rein voor familie en vrienden. Niet veel voorkomende naam, makkelijk te onthouden dus voor mij.
Bovendien heette één van mijn vele bazen bij de bank ook Rein. Familienaam De Vos van Steenwijk, adellijke titel “baron”. Hij moet een papa hebben gehad met heel veel gevoel voor humor.
Pak Pierre
Vanaf het begin van internet is het gebruik van nicknames normaal.
Zelf doe ik dat ook .
Het is een kwestie van iemands privacy respecteren, als iemand aangeeft niet zijn naam te noemen.
Laat iemand in zijn waarde daarmee.
@/…/Rein voor familie en vrienden. Niet veel voorkomende naam,/…/@
— Was Rein de Vos niet een befaamde Indo?
En deez hieronder dan, Rien ne va Plus …
http://www.youtube.com/watch?v=nGrWUR1kQSg
e.m.
Rein de Vries is familie van Jan Somers, Kloppenburg-Versteegh, Multatuli, Wallis de Vriesfamilie en Frits Bolkestein.
“Rein de Vries is familie van Jan Somers, Kloppenburg-Versteegh, Multatuli en Frits Bolkestein.”
Zijn er zoveel “Rein de Vries?”
Nicknames zijn prima, op zich heb ik daar geen moeite mee. Maar …. ze heten in de Nederlandse taal niet voor niets SCHUILnamen, dus namen waarachter men zich kan verschuilen (verstoppen, verbergen).
Alle goeden niet te na gesproken – onder wie natuurlijk ALLE schrijvertjes op I4E – onder schuilnaam komt men gemakkelijker in de verleiding iets gemeens of onwelvoeglijks te schrijven, al dan niet ten koste van een ander. Dat vind ik laf. We leven toch niet in Noord Korea?
Een beetje edele ridder strijdt met open vizier.
Pak Pierre
Ook onder eigen naam zie je mensen klooien, provoceren, op de man spelen en meer onwelvoeglijks . Kijk eens naar jezelf Pierre en stop er mee mensen persoonlijk aan te vallen dat zij een nickname gebruiken.
Pak Eppeson,
Rein de Vries. Nooit geweten.
De song ken ik wel. Patsy …….
Mijn zaterdagmorgen kan nu helemaal niet meer stuk.
Pak Pierre
Boeroeng zegt 22 augustus 2015 om 10:57: “Ook onder eigen naam zie je mensen klooien, provoceren, op de man spelen en meer onwelvoeglijks . Kijk eens naar jezelf Pierre en stop er mee mensen persoonlijk aan te vallen dat zij een nickname gebruiken”.
Ach Boeroeng … ik ga een polemiekje niet uit de weg, maar word daartoe meestal verleid door iemand anders die zelf provocerend of heel erg drammerig op één thema bezig is geweest, al dan niet onder schuilnaam.
Dat op zich hoeft nog niet te leiden tot het wegmodereren van een schrijfsel of het geheel toetoepen van een thema, en zeker niet zonder verdere tekst en uitleg. Zoals ik eerder heb geschreven zijn mensen best in staat zichzelf in de hand te houden en als dat niet gebeurt, dan grijpen andere wel in.
Dus … wat mij betreft … hanteer niet te snel het virtuele rode potlood en als je het toch meent te moeten doen, doe het dan met groot gevoel voor rechtvaardigheid en tact.
Tenslotte: Ik vind het geen ramp als je me nu royeert en verdere toegang tot I4E ontzegt. Go ahead. Doe het maar. Want ik verander toch niet zo gauw.
Ik ga nu so wie so even uit de lucht. Zie vanavond of morgen wel wat het verdict is.
Hoop niet dat je deze tekst wegmodereert.
Pak Pierre
Ik voel met u mee. Als ik die ouwe mannen zo verkleed zie proberen jong te doen denk ik dat mijn Zeeuws meisje hetzelfde denkt als u en ik. Ik ben overigens niet verder gekomen dan jazz van New Orléans en Chicago. Da’s lang geleden hé?
(Midnight in;) Moscow ?
http://www.youtube.com/watch?v=2SD6qQWxMrM
e.m.
“Ik voel met u mee. Als ik die ouwe mannen zo verkleed zie proberen jong te doen denk ik dat mijn Zeeuws meisje hetzelfde denkt als u en ik. Ik ben overigens niet verder gekomen dan jazz van New Orléans en Chicago. Da’s lang geleden hé?”
Ik bezit op het ogenblik ongeveer 600 lp’s en ook een aantal cd’s allemaal merendeel jazz uit de swing periode en van combo tot big bands. Ook country oude styl, en Indorock. Maar daarnaast heb ik ook vroeger gitaar en ukulele gespeeld. Nu zie en spreek ik wekelijks vele vrienden die nu nog spelen in de Indorock bandjes zoals Donnie S, leider van de Sounds (unlimited) en ook Barkey die Lydia vroeger heeft begeleid met de song “Send me the pillow”. Ik ben blij dat ze nog spelen, want anders hadden deze oudjes helemaal geen exercise. En zoals je al zei: “Oldies and Goodies”
Ah, heer Geenen, hier hebt u het over Lydia and her Melody Strings.
Jammer dat ze toen is opgehouden met proffesional zingen.
Lydia was op het schip waarmee ik naar Amerika immigreerde, de New Amsterdam, in 1960 en ze zorgde voor een vrolijke stemming met haar songs,
“Ah, heer Geenen, hier hebt u het over Lydia and her Melody Strings.”
Ja en vandaag aan de dag speelt Barkey nog steeds. En zijn zoon en dochter spelen erg goed en zingen ook. Een vrij grote en aardig zware jongen, maar erg gezellig. Komt bijna altijd in de Hongkong Plaza op donderdag tussen 12 en 2 pm om met ons te lunchen.
Heerlijk om “Send me the pillow” van Lydia (Tuinenburg?) nog eens te horen op deze mooie zaterdagmorgen. Indisch accent duidelijk hoorbaar door haar Engels. Het viel mij vroeger niet op.
Die hele ontwikkeling van Indorock is aan mijn neus voorbij gegaan. “Zat met mijn gat op zee”, zo gezegd. Met verlof aan wal drongen flarden ervan tot mij door. Zo kwam ook Lydia in beeld en in het gehoor. Dan was er Ron Willems op de “Esso Nederland” – hij schrijft ook wel eens op I4E – die zijn gitaar bij zich had en de laatste mopjes van Elvis P. zong en speelde.
Ik ben derhalve – net als waarschijnlijk Pak Somers – blijven steken in de forties en fifties (v.d.v.e.). Pia Beck en Dutch Swing College Band toen favoriet in het Haagse circuit. De leider van DSC, Peter Schilperoort, was inderdaad student (Delft). Hij zou later toch zijn ingenieursbul halen en naar ik meen bij Fokker gaan werken. Hij woonde begin vijftiger jaren niet zo ver van mij vandaan, als ik mij goed herinner aan de Klimophof, achter het Goudenregenplein in Den Haag. Na school posten mijn vriendjes en ik wel eens voor zijn huis, om een glimp van de held te kunnen opvangen. Peter reed in die tijd op een motorfiets. Dat voegde toe aan zijn waarde als idool.
Tja …. those were my days …. voor wie geïnteresseerd is.
ik moet het eigenlijk over geheime kapitaalvlucht hebben. Moet ik voorzichtig mee zijn. FIOD liest mit.
Pak Pierre
“als ik mij goed herinner aan de Klimophof, achter het Goudenregenplein in Den Haag. ”
Toch nog even verder met de zijsprong. De fam. Geenen woonde op de hoek van Laan van Eik en Duinen en de Mient, tegenover de begraafplaats. Erg stille buren.
eppeson marawasin zegt:
20 augustus 2015 om 02:34
De feitelijke vraag luidt: ‘waarom vergoedt de regering van de soevereine staat Republik Indonesia de totale schade van 4,4 miljard gulden niet na verbeurdverklaring van privaatbezit en naasting van bedrijven?’ That’s the question !
======================================================
Sorry, ik kan geen antwoord geven.
Dan moet men alle relevante stukken over die perkara nalezen.
Hoewel ik betrokken voel met Nederlanders die hun bezit hadden verloren , weet ik veel te weinig* .
Wat ik weet is dat veel oude klas/schoolgenoten (o.a SR GIKI/IEV Tjilamaja “plotseling” na 1957 naar Nederland vertrokken.
Die lagere school en voordien de froebelschool zit in wijk Tjideng , waar veel Indische mensen tijdelijk woonden voordat ze naar Holland repatrieerden.
In Djakarta heb je bepaalde wijken waar Totoks/Indischen naast elkaar wonen .
Heb gelezen dat Luns de Indonesiers “gemats” had, coulance overweging.
Eerst 4.4 miljard vragen en dan na lang overleggen (overleggen op zijn Hollands ,de zgn poldertoestanden) zegt Luns tegen de achterban.
Weet je wat we moeten hun matsen , van een kale kip kan men niet plukken.
Of hadden de Indonesiers gezegd tegen Luns, Menir Luns als jullie moeilijk doen , dan doen we ook moeilijk, geef al die meegenomen spullen terug ( geroofd zeggen is niet netjes) , honderden duizend Indonesiers hebben zwaar te lijden , hun sawahs vernield , hun karbouwen, geiten, kippen liepen weg , hutten/huizen werden door de Nederlanders vernietigd
Of zijn de Indonesiers toen slimmer geworden ?
Of de bedrijven goed/100% gecompenseerd worden, dat weet ik niet.
Katanya werden ze gecompenseerd.
Voordat we aan allerlei fantasieen of complotten begin te denken moeten we eerst de gegevens kunnen lezen.Of overlaten aan de geleerden/juristen.
Interessant is deze passage : http://petities.nl/petitie/uitbetalen-op-basis-van-traktaat-van-wassenaar-1966
“Het Traktaat van Wassenaar is in 1966 ondertekend door de regeringen van Nederland en Indonesië. Doel: De Indonesische regering betaalt aan Nederland het bedrag van 689 miljoen gulden ter genoegdoening aan de Nederlandse staatburgers, die huis, have en goed in Indonesië moesten achterlaten ten tijde van de repatriëring tussen 1947 en 1965. De Nederlandse regering heeft dit echter nooit aan de rechthebbenden uitbetaald. ”
=====================
Als ik zo lees , dan moet men toch in Den Haag gaan claimen.
Heb een praktische vraag :
Hoe wordt de verdeling geregeld als het verdeeld en niet verjaard wordt bevonden.
Bij onroerend goed ( goud/geld/diamanten) is al moeilijk , en was er toen geen uitvoerbeperkingen geweest vanuit Indonesische kant?
Bij roerende goed (huis/grond) , alles is geregeld in de U.U.Pokok Agraria ( Agrarische wet, georven van de Nederlanders).
Vlak na de overdracht gebeurde soms bijna “wild west ” taferelen , in wijk Tjideng , Laan Trivelli /en de kleinere zijwegen en mss de Kesehatan wijk.
Wat in andere wijken gebeuren zoals Batu Tulis, Matraman, Kebon Sirih, Mester Cornelis dat weet ik niet.
Van huis ontruimingen!! omdat veel bewoners illegaal wonen in de achtergelaten Hollandse huizen.
Intimidaties van knokploegen , de recht van de sterken.
———————————-
Jammer dat deze site niet geopend kan worden.
lib.ui.ac.id/file?file=digital/20236915-S562…pdf
Vertaal deze pagina
Memudarnya Pengaruh Masyarakat Belanda Di Jakarta Pada. 1950-an. (Studi kasus: Masalah …. IV.2 Pengambilan Rumah-Rumah Belanda Oleh Pihak Indonesia………60. Memudarnya pengaruh… … Vestigings Bewijs.
——————————————-
Ik kan ook mijn persoonlijke oral kwek-kwek verhaal vertellen (wel bisa dicek-100% betoel) , hoe tig mensen in oplets/truk bij mijn ouderlijke huis in Laan Trivelli kwamen om mijn vader te intimideren.
Gelukkig maar dat ze de verkeerde persoon tegenkwam.
@Pak Surya Atmadja zegt: 20 augustus 2015 om 10:49 /…/Sorry, ik kan geen antwoord geven.@
— All right !
e.m.
“honderden duizend Indonesiers hebben zwaar te lijden , hun sawahs vernield , hun karbouwen, geiten, kippen liepen weg , hutten/huizen werden door de Nederlanders vernietigd”
En de Engelsen, Australiers en Amerikanen dan? Gaan de lijdende Indonesiers dan ook bij hun aan de deur kloppen voor hun leed. En ook op de deur van de Jappen kloppen? Daarnaast moeten ze beginnen bij hun eigen corrupte bestuurders beginnen.
De gewone mens blijft het slachtoffer, van wie? Vul maar in, bijna altijd 100% raak.
Ron Geenen zegt:
20 augustus 2015 om 17:42
En de Engelsen, Australiers en Amerikanen dan?
Gaan de lijdende Indonesiers dan ook bij hun aan de deur kloppen voor hun leed.
En ook op de deur van de Jappen kloppen?
===================================================
Moet dat dan ?
Japan heeft wel compensatie betaald, het heet Pampasan Perang .
En niemand kreeg persoonlijk iets, want het geld werd gebruikt voor leuke dingen.
Het organiseren van o.a Asian Games ?, nieuwe stadions in Senayan , prestige projecten en mooie hotels zoals Hotel Indonesia Jakarta, Samudera Beach Hotel Pelabuhan Ratu, Bali Beach Hotel Sanur Bali,de bouw van de 1ste Dept.Store Sarinah , Parlements gebouwen Senayan , Monument Nasional Koningsplein , Masjid Agung Istiqlal Jakarta,
Ze hebben ook de grote dam Jatiluhur bij Purwakarta West Java gebouwd .
https://en.wikipedia.org/wiki/Jatiluhur_Dam
De Engelsen hebben hun excuus aangeboden voor hun Surabaya avontuur.
Nu laat u mij echt hard lachen. Ja daar heeft het volk wat aan en daarom komen ze uit de armoede grens. U maakt zich wel belachelijk met het bovenstaande schrijven.
@U maakt zich wel belachelijk met het bovenstaande schrijven.@
— You shot the messenger …
Volgens mij duidt Pak Surya Atmadja slechts waaraan het Japanse geld is besteed. Ik vond het juist informatief.
e.m.
“Volgens mij duidt Pak Surya Atmadja slechts waaraan het Japanse geld is besteed. Ik vond het juist informatief.”
No, no.
Ik verkondig een vragende mening waarop hij reageerde. Goed lezen waar het om ging.
In 1989 zaten we in de bus vol met amerikanen vanuit de haven, Tanjung Priok, dwars door Jakarta.
We zagen daar iets wat we niet verwacht hadden, een monument van de chariot race uit de film Ben Hur, het zag er prachtig uit en onze gids vertelde ons dat dit was opgericht om de arme mensen iets te geven.
Ik vertelde mijn vrouw naast me dat het mij verwonderde dat ze in een moslim land een monument van een joodse jockey, Judah Ben-Hur, hadden opgericht.
Paul Newman wilde niet de rol van Ben-Hur omdat hij agnostic was en de film een christelijk verhaal was.
Kan het zijn dat dit monument was betaald met de compensatie van Japan?
@het gaat om de concrete inhoud, hoeveel schade hebben die privémensen geleden en op wie kunnen ze deze verhalen.@
– Voor het aantal van 3.345 Natuurlijke Personen [privémensen] is een schadebedrag berekend ter grootte van 200 miljoen gulden.
— Deze schade is berokkend door de soevereine staat Republik Indonesia.
e.m.
eppeson marawasin zegt:
19 augustus 2015 om 20:01
1.@het gaat om de concrete inhoud, hoeveel schade hebben die privémensen geleden en op wie kunnen ze deze verhalen.@
2.– Voor het aantal van 3.345 Natuurlijke Personen [privémensen] is een schadebedrag berekend ter grootte van 200 miljoen gulden.
3.— Deze schade is berokkend door de soevereine staat Republik Indonesia
======================================================
1. Dat moeten ze bij de rechter kunnen bewijzen.
En hun gelijk krijgen als het terecht is.
Ik dacht dat ze niet ongeveer 15% van hun schade die al naar beneden werd bepaald door de ambtenaren .
Dacht het ergens gelezen te hebben, ook het verhaal van een medelezer heeft dat bevestigd).
3. Probleem is dat Nederland tot heden nog steeds vasthoudt dat Indonesia /eigenlijk de RIS( VSI) pas op 27 december de soevereiniteit had gekregen (RTC).
Voor 27 december 1949 beweerde Nederland dat ze nog de baas waren in N.O.I
Als leek zeg ik dan , wil men claimen, ga naar Den Haag.
Indonesia heeft alle (materiele) schulden netjes betaald, toch ?
Dag Pak Surya Atmadja, ik begin zowaar te geloven dat u niet geheel onbewust zaken door elkaar haalt.
Het gaat niet om uw stokpaardje(s); we hebben het hier over het gedwongen vertrek van alle Nederlanders tussen eind tussen eind 1957 en midden 1962 en de onteigening van Nederlandse bezittingen en de nationalisatie van Nederlandse bedrijven in Indonesië door de regering Sukarno.
Onder president Soeharto is Indonesië met Nederland om de tafel gaan zitten om over een schadevergoeding te onderhandelen.
Dus niks rechter, niks probleem, niks 27 december 1949. Gewoon de schade vergoeden vanwege inbeslagname van privaat bezit en nationalisatie van bedrijven tussen eind 1957 en midden 1962. Binnen een rechtsstaat is dat een normale procedure.
e.m.
eppeson marawasin zegt:
19 augustus 2015 om 23:30
Dag Pak Surya Atmadja, ik begin zowaar te geloven dat u niet geheel onbewust zaken door elkaar haalt.
Het gaat niet om uw stokpaardje(s); we hebben het hier over het gedwongen vertrek van alle Nederlanders tussen eind tussen eind 1957 en midden 1962 en de onteigening van Nederlandse bezittingen en de nationalisatie van Nederlandse bedrijven in Indonesië door de regering Sukarno.
====================================
Saya juga , ik ook .
‘
De vraag is , waarom gaat Nederland de al moeizame betrekkingen met Indonesia laten escaleren.
Vooral dat claimen van West Irian als Nederlands grondgebied .
Terwijl ze eigenlijk goede zaken kunnen doen , veel geld kan verdienen , de “monopolie”positie van Nederland verspelen ?
Er was toen sprake van economische kolonisatie.
En de belangen van mensen , de Nederlanders en “warga negara’s in gevaar brengen /verkwanselen.
Milik R.I .’ – Eigendom Republik Indonesia .
http://dspace.library.uu.nl/handle/1874/273649
@Pak Surya Atmadja zegt: 20 augustus 2015 om 00:31 Saya juga , ik ook . De vraag is , waarom gaat Nederland de al moeizame betrekkingen met Indonesia laten escaleren.@
–Dag Pak Surya Atmadja, met alle respect maar u zwengelt een andere discussie aan. Dat is hier niet in Frage.
De feitelijke vraag luidt: ‘waarom vergoedt de regering van de soevereine staat Republik Indonesia de totale schade van 4,4 miljard gulden niet na verbeurdverklaring van privaatbezit en naasting van bedrijven?’ That’s the question !
Uw vraag is een andere discussie waard. De Bachelorscriptie van Wouter Moll kan daaraan een zinvolle bijdrage leveren.
e.m.
Nu ik toch bezig ben, wil ik voor de VOLLEDIGHEID vermelden dat de claims van het bedrijfsleven voor 100% gehonoreerd werden. Enerzijds door de ingediende claim tot x% te verzilveren en anderzijds dat het bedrijfsleven de rest 100%-x% konden compenseren door minder belasting op hun winst te betalen. , een soort backpay fo forwardpay.
Met andere woorden privé-personen werden twee keer genaaid. Enerzijds werd hun claim niet voor 100% maar tussen de 10-15% gehonoreerd en via de belastingen financierden zij de claims van het bedrijfsleven.
Indien iemand dat niet begrijpt, is de betekenis van dubbel-genaaid misschien duidelijk.
Dit geven komt vaak niet terug in de verhalen want het is wel beschamend. het stelt de bovenstaande verhalen wel in een vreemd daglicht. het gaat om de concrete inhoud, hoeveel schade hebben die privémensen geleden en op wie kunnen ze deze verhalen. Ek wens de Stichting veel sterkte, soms lijkt het een komische Grosschenopera waar veel geld omgaat.
Claim 7 olala, de Indonesische Herstelbetaling. Ik heb de indruk dat de discussie opnieuw gevoerd wordt met dezelfde argumenten. Nederland in de persoon van dhr Luns, oud-minister van BZ accepteerde de deal van 600 miljoen om toekomstige handelsbetrekkingen veilig te stellen.
M.a.w. De mensen die een claim indienden moesten vaak met veel minder genoegen nemen omdat dhr Luns zo’n mooie deal gemaakt had, dus beginnend bij 6,5 miljard om dan uit te komen op minder dan 10% vind ik wel een prestatie om de borst van dhr Luns te slaan. Natuurlijk werd dit door het parlement goedgekeurd want het ging toch om geld van andere mensen, de zgn sigaar uit andermans doos
Deze mensen leden dus schade en op wie moeten zij dat verhalen. Ik zou de respondenten het artikel over de onrechtmatige overheidsdaad erbij halen. Onrechtmatigheid in de vorm van art 1401 BW is de Alpentraum van elke rechtenstudent, dus niet van mij.
Ik denk dat mevr. Molemans, na claim 6 wel met een leuke eis komt. Alsniet dan zorgt mevr. Zegveld wel daarvoor.
eppeson marawasin zegt:
19 augustus 2015 om 13:45
@Pak Surya Atmadja zegt: 19 augustus 2015 om 09:46 Nee toch. De werkelijkheid is toch anders, tot nu toe heeft de regering(en) de rechten van de Nederlanders uit Nederlands Oost Indie of niet erkend of ……………@
–Dag Pak Surya Atmadja, ik kan niet helemaal volgen waar u met uw hierboven aangehaald citaat op reageert.
============================================
Ik zal proberen om rechtsreeks antwoord te geven n.a.v deze passages:
– van Pak E.M op 19 augustus 2015 om 02:40
1. De schade werd in het verleden toegebracht door maatregelen van Indonesische zijde.
De belanghebbenden hadden volgens Nederlandse berekening tezamen een vordering tot schadevergoeding in de orde van grootte van 4,4 miljard gulden:
2.De schadevergoeding was echter praktisch onverhaalbaar. Indonesië erkende de vordering niet, en was tot betaling ook niet in staat.
————————
1.De onderhandelingen werd duidelijk beschreven.
Alles werd geteld en beschreven.
Lambert Giebels schreef in zijn Indonesische injectie o.a :
IN DE COLLECTIEVE herinnering van ons, Nederlanders, is bewaard gebleven dat het Indonesië van Soekarno weigerde zijn schulden te betalen.
Kennelijk heeft Indonesia de “schulden”aan Nederland wel betaald, zelfs de laatste 600 of 650 miljoen gulden .
Dacht al in 1966.
* Deze schuld werd door Nederland berekend op 6,5 miljard gulden. Het betekende dat Indonesië zelfs moest opdraaien voor de kosten van de politionele acties.
Dit werd Cochran te gortig.
Knap seh , om de Indonesiers de Nederlandse oorlogskosten tegen de Indonesiers te laten betalen .
Je zou kunnen zeggen dat de Indonesiers dubbel genaaid werd.
Dankzij de Meester koopmanschap plus VOC mentaliteit van de Nederlanders.
2.Volgens mij werd Indonesia en Nederland weer “vriendjes” nadat er betaald en afgerekend werd.
De betrekkingen werd toen genormaliseerd(katanya).
De vraag is of eventuele claims richting Jakarta terecht is, mss moet men in Den Haag zijn .
En dat het moeilijk is gewoon te zien hoe de huidige regering in allerlei bochten de claims te vermijden.
Zelfs het woord ma’af kon niet eens uitgesproken.
Dag Pak Surya Atmadja, bedankt voor uw reactie. Ik had al zo’n donkerbruin vermoeden dat u zaken door elkaar aan het halen was.
— De 600 miljoen gulden waar ik het over heb, is voortreffelijk verwoord door de mij zeer geachte Ibu Ellen @ellen zegt: 19 augustus 2015 om 10:17 /…/ het bedrag van 600 miljoen gulden plus rente was bestemd voor genationaliseerde bedrijven en al diegenen die tussen 1 december 1957 en 1 september 1962 uit Indonesie en van Nieuw-Guinea zijn gevlucht met achterlating van alle bezittingen./…/
De werkelijke schade van 4,4 miljard gulden wilde Indonesië erkennen noch betalen. Dat laatste kon Indonesië ook niet; het had ook al een enorme schuld opgebouwd vanwege Russische wapenleveranties.
De hele internationale gemeenschap zou over Nederland heen buitelen atau van neo-kolonialisme betichten, als Nederland alsnog van een kale kip i.c. een voormalige kolonie wilde plukken.
Indonesië op zijn beurt kon het natuurlijk voor de internationale gemeenschap ook weer niet maken dat het te boek zou staan als een land dat zijn schulden niet wil betalen. Nederland heeft zich toen in 1966 heel coulant opgesteld.
Voor @al diegenen die tussen 1 december 1957 en 1 september 1962 uit Indonesie en van Nieuw-Guinea zijn gevlucht met achterlating van alle bezittingen.@ –geldt helaas 600 miljoen gulden schadevergoeding is in elk geval iets …
Per ultimo 2002 A.D. heeft Indonesië de schadevergoeding van 600 miljoen gulden volledig betaald.
Nu nog het antwoord op mijn volgende vraag …
e.m.
P.S.
Met dank aan wijlen Pak Ed Vos:
http://www.npogeschiedenis.nl/andere-tijden/afleveringen/2007-2008/Zwarte-Sinterklaas.html
Geachte mijnheer Somers, de crux van dit alles is dat het NIOD-rapport ontkent dat er een kapitaalvlucht vanuit Batavia naar New York heeft plaatsgevonden. Het totaalbedrag aan dollars en goud (ruim 550 miljoen gulden) is dus buiten de boeken gebleven. Het bewijsmateriaal voor deze kapitaalvlucht bevindt zich in de National Archives in College Park, Md. Overigens viel al het geoormerkte goud onder beheer van de Federal Reserve, die daar enkele procenten rente voor in rekening bracht.
Sorry, ik weet niets van een NIOD-rapport hierover. Het overbrengen van je waarden naar een veilige plek leek mij heel normaal, en was bekend. Anders zou ik het ook niet weten. Zelfs mijn moeder wist er in februari 1942 van af. Ik heb het idee dat je hiervoor niet bij het NIOD moet zijn, maar bij de (archieven van) de Javasche Bank, en inderdaad van de Federal Reserve. Dagafschriften! En dat de Amerikaanse bank daar bewaarloon over rekent is ook normaal. Als je effecten/goud bij een bank stalt wordt daar ook bewaarloon over gerekend. Dagafschriften. Dat zijn je bewijsstukken. In landen met financiële problemen vindt ook een bankrun naar het buitenland plaats. Wat er uit bijvoorbeeld Griekenland verdwijnt lees je in de krant. Gebeurt dagelijks. De FIOD is dol op de bankafschriften. Ik ben overigens in deze materie maar een eenvoudig mens. Toen mijn vader in 1946 mij opzocht in Soerabaja ging hij ook even langs de bank. Daar konden ze hem alles tot op de cent nauwkeurig vertellen. Inclusief doorberekende rente
en kosten/bewaarloon. En dat na de chaos van de oorlog en de bersiap. Ik heb nog wat van zijn afschriften, na die chaos straalt daar een wonderlijke rust van af.
“Over geheime kapitaalvlucht” Wat is hier voor nieuws aan? En geheim? Een alinea uit mijn boek, al van heel lang geleden: (citaat)
“Het in het buitenland aanwezige Indische vermogen kwam ter beschikking van de staat, het goud van de Javasche Bank dat in de Verenigde Staten, Australië en Zuid-Afrika in veiligheid was gebracht bleef onder beheer van Smits, directeur-secretaris van de Javasche Bank.”
Direct na de slag in de Javazee moest mijn moeder (ben ik meegegaan) in Soerabaja op het Gouverneurskantoor (niet ’s Lands Kas zoals gewoonlijk) drie maanden salaris ophalen. Dat was in muntgeld! Het verhaal ging dat dit te zwaar was om nog naar Australië over te vliegen. Het goud van De Nederlandse Bank is in mei 1940 toch ook naar Engeland overgebracht (per schip). Daar is toch ook niets vreemds mee? Ja, die transporten waren natuurlijk geheim, je gaat de vijand toch niet vertellen wanneer en op welke wijze dat spul wordt overgebracht?
Waar zijn deze diamanten gebleven?
https://nl.wikipedia.org/wiki/Laatste_vlucht_van_KNILM_PK-AFV
siBo
Diamonds are I4E …
m … e.m.
@Polen in ban van mogelijke vondst nazitrein vol goud@
http://www.ad.nl/ad/nl/1013/Buitenland/article/detail/4125400/2015/08/20/Polen-in-ban-van-mogelijke-vondst-nazitrein-vol-goud.dhtml
e.m.
Ik dacht, maar wie ben ik dat het goud in de VS gebruikt werd als onderpand om wapenaankopen in de VS te plegen. Er werden gevechtsvliegtuigen voor gekocht maar die kwamen te laat in Indie aan of helemaal niet aan, om ze nog tijdig tegen de Jap in te zetten. Ik dacht dat het citaat uit deel 11 van L. de Jong komt. Voor de geïnteresseerden zoek het op in Wikipedia.
De – bedoelde – claim van Griselda Molemans in de Volkskrant is ook door de Indische gemeenschap en de pers verkeerd begrepen. Het volgende schrijft zij op Tfir facebook.
DE MISLUKTE ONLINE PETITIE OVER DE INDONESISCHE HERSTELBETALINGEN. Sinds enkele dagen staat deze petitie over de Indonesische herstelbetalingen online: http://petities.nl/…/uitbetalen-op-basis-van-traktaat-van-w…
De bedoelde petitie is inmiddels verwijderd.
De petitie is een aanfluiting: het bedrag van 600 miljoen gulden plus rente was bestemd voor genationaliseerde bedrijven en al diegenen die tussen 1 december 1957 en 1 september 1962 uit Indonesie en van Nieuw-Guinea zijn gevlucht met achterlating van alle bezittingen. Het heeft dus niets met de repatriëring tussen 1946 en 1949 te maken, noch met de gedwongen vlucht van ontheemde gezinnen tussen 1950 en 1957.
De stichting Task Force Indisch Rechtsherstel maakt deze claim te zijner tijd aanhangig. Daarvoor worden alle rechthebbenden opgeroepen. Om meerdere redenen is het een goede zaak wanneer de petitie verwijderd wordt. De Indische gemeenschap krijgt hier alleen maar last van omdat ze blijk geeft van een gebrek aan feitenkennis. De bekende klok en de klepel.
Voor meer informatie zie op facebook en op de website van Task force Indisch Rechtsherstel. En eventueel kan men een donatie doen.
https://www.facebook.com/stichtingTFIR
Ik wist van die petitie, maar niet op i4e gezet, vanwege het verhaal wat niet klopte
IN DE COLLECTIEVE herinnering van ons, Nederlanders, is bewaard gebleven dat het Indonesië van Soekarno weigerde zijn schulden te betalen. In deze herinnering is iets verdrongen. Toen Indonesië in 1956 zijn schulden aan Nederland opzegde was het restant van de schuld nog 650 miljoen gulden. Dit betekent dat Indonesië tussen 1950 en 1956 bijna vier miljard gulden heeft afgelost. Het belang van dit bedrag kan worden afgemeten aan de Marshall-hulp. Nederland heeft over de periode 1948-1953 1127 miljard dollar Marshallhulp gekregen – als lening wel te verstaan.
=================================================================
OEPS,
de jongere generatie Indonesiers(na de mijne) zullen vreemd kijken als ze de artikel van Lambert Giebels toevallig lezen en zullen zorgen dat ze niet meer laten be- pardon overdonderen.
@ Pak S.A. “de jongere generatie Indonesiers(na de mijne) zullen vreemd kijken als ze het artikel van Lambert Giebels toevallig lezen …”
en de twee vervolg boeken van het Nederlands Instituut
voor Oorlogsdocumentatie (NIOD) : Indische rekening. Indië, Nederland en de
backpay-kwestie van Hans Meijer en Sporen van vernieling. Oorlogsschade, roof en rechtsherstel in Indonesië 1940-1957 van Peter Keppy.
***Lambert J. Giebels bespreking
Het recht en de rekening De roep om herstelbetalingen voor Nederlands-Indië klinkt nog steeds De Academische Boekengids 59, november 2006, pp. 9-10.
De discussie over schadevergoeding en nabetaling van gederfde inkomsten ontwikkelde zich in de naoorlogse Nederlands-Indische gemeenschap tot een echte perkara, een eindeloos durende affaire. In een poging daaraan een einde te maken, trok het kabinet-Kok in 2000 vijfendertig miljoen gulden uit voor onderzoek naar de kwestie. De eerste resultaten zijn nu in boekvorm geopenbaard.
De milde regen van uitkeringen die in de loop van de jaren op de Indische slachtoffers is neergedaald, heeft in 2000 een (voorlopig?) einde gevonden in het rijk gedoteerd Indisch Gebaar van het tweede kabinet-Kok. Onderdeel van dit Gebaar is een fonds van vijfendertig miljoen gulden voor een grootschalig historisch onderzoek naar de sociale en economische gevolgen van de Japanse bezetting en daaropvolgende dekolonisatietijd. Dit fonds heeft tot nu toe twee boeken van het Nederlands Instituut
voor Oorlogsdocumentatie (NIOD) opgeleverd: Indische rekening. Indië, Nederland en de
backpay-kwestie van Hans Meijer en Sporen van vernieling. Oorlogsschade, roof en rechtsherstel in Indonesië 1940-1957 van Peter Keppy. Meijer heeft de backpay op zich genomen, Keppy oorlogsschade en rechtsherstel, waarbij zij aangetekend dat de auteurs niet helemaal binnen hun eigen aandachtsgebied zijn gebleven. De onderwerpen zijn natuurlijk ook sterk met elkaar verweven.
….Het zal duidelijk zijn dat een inventarisatie van al deze schade nog tijdens de oorlog een onmogelijke opgave was, laat staan dat men kon vaststellen welke partij welke schade had aangericht. Er is dan ook niks van terechtgekomen, zoals Keppy duidelijk maakt. Het Nederlands-Indische bestuur ontkende overigens dat er een rechtsgrond was voor het claimen van vergoeding van oorlogsschade, hoewel het Nederland was dat Japan de oorlog had verklaard. Het Nederlands-Indische gouvernement dat onder
leiding van luitenant-generaal Van Mook na de capitulatie uit Australië naar Indië terugkeerde, was te slecht bij kas om aan vergoeding van oorlogsschade überhaupt te denken. Het enige wat Van Mook de oorlogsslachtoffers kon bieden, was een karige rehabilitatie om weer wat kleding en huisraad aan te schaffen. Voor de rest verzandde de vergoeding van oorlogsschade in commissoriaal overleg en bureaucratie. De rechtsopvolger van Nederlands-Indië, de republiek Indonesië, was er niet helemaal
zeker van of bij de Rondetafelconferentie (RTC) van december 1949 de vergoeding van oorlogsschade niet op haar bordje was geschoven. Zij maakte aan deze onzekerheid een einde door onmiddellijk na de soevereiniteitsoverdracht een noodwet vast te stellen die iedere mogelijke claim op vergoeding van oorlogsschade uitsloot.
Voor rechtsherstel bestond als rechtsbasis de ordonnantie Herstel Rechtsverkeer. Deze riep een Raad voor het Rechtsherstel in het leven, die als arbiter moest optreden tussen (civiele) eisers en degene die hun wederrechtelijk iets had ontnomen; ook niet-Nederlanders konden op deze regeling voor rechtsherstel beroep doen. De vraag bij wie en waar verhaal te halen speelde ook hier. Voor wat de Japanse bezetting betrof lag het voor de hand de schadevergoeding te claimen bij de verslagen vijand.
Maar anders dan de Duitse bezetter konden de Japanners geen systematische ontrechting worden verweten; ze waren met hun rekwisities binnen de grenzen van het Landoorlogreglement gebleven. Wat overbleef, waren claims wegens regelrechte roof door bezetters en vrijheidsstrijders, alsook door Nederlandse en geallieerde militairen.
De Raad voor het Rechtsherstel kwam al snel tot de conclusie dat het ondoenlijk was alle tijdens de bezetting en Indonesische revolutie gewijzigde vermogensverhoudingen naar de vooroorlogse toestand terug te brengen, aldus Keppy, die er voor een goed begrip van de context van deze uitspraak goed aan had gedaan erbij te vermelden dat de revolutie toen nog volop gaande was. De hoop was aanvankelijk dat
er bij het verslagen Japan wel een en ander te halen was. Maar de Amerikanen die Japan bezetten, gaven zich niet veel moeite om geroofde goederen die in Japan waren beland op te sporen en te retourneren aan moeilijk te identificeren eigenaren. MacArthur achtte behoud voor Japan van deze goederen, waaronder grondstoffen, van belang om het land er economisch weer bovenop te helpen. De enige restitutie aan particulieren die Keppy heeft weten te achterhalen, bestond uit de met edelstenen
versierde gouden kroon van de sultan van Pontianak en de schedel van de Homo Soloensis.
Door het vredesverdrag met Japan van 1952 in San Francisco werden alle verwachtingen bij Japan verhaal te kunnen halen de bodem ingeslagen. Het was een Amerikaans Diktat, opgelegd niet aan de verslagen vijand, maar aan de ondertekenaars van het verdrag – waaronder Nederland. Artikel 14 lid 1
(Keppy noemt abusievelijk artikel 15) sloot herstelbetalingen uit. Foster Dulles, de ontwerper van het verdrag, wilde daarmee een Versailles-effect (de verslagen vijand zo vernederen dat dit weer een nieuwe oorlog creëert) voorkomen.
Indonesië was al evenmin een veelbelovend adres voor Nederlandse gedupeerden om rechtsherstel te claimen. De vakbonden en strijdgroepen, die zich plantages en bedrijven van Nederlandse eigenaars hadden toegeëigend, beschouwden het hele rechtsherstel als een koloniaal project. Liever dan moeizame procedures bij de Raad voor het Rechtsherstel aan te spannen, kozen de genaaste bedrijven een
minnelijke weg om het beheer terug te krijgen. Keppy zou daaraan ter relativering hebben kunnen toevoegen dat het Nederlandse bedrijfsleven in het onafhankelijke Indonesië tot 1957, toen alle Nederlanders het land uit moesten, schatten heeft verdiend.
http://www.academischeboekengids.nl/do.php?a=show_visitor_artikel&id=553
“Keppy zou daaraan ter relativering hebben kunnen toevoegen dat het Nederlandse bedrijfsleven in het onafhankelijke Indonesië tot 1957, toen alle Nederlanders het land uit moesten, schatten heeft verdiend.”
Er is al zoveel over geschreven en als er niet voor wordt opgepast, vervalt men in herhalingen.
Is het niet zeer eenvoudig als volgt uit te leggen. Een agent die mensen vlak voor de ww2 een levensverzekering aansmeerde, doet dat toch uit pure winst. Immers wat voor kans heeft de klant voor kans in een oorlog om te overleven. Het zelfde gold voor het bankwezen. De mensen die hun geld op de banken hadden, wat voor kans hadden ze het ooit terug te zien?
Blijkbaar heeft de Nederlandse staat toen ook zo geredeneerd. Als we lang genoeg de boel vertragen, is een ieder dood en dan houden we het geld lekker in onze zak.
En voor mij zijn die levensverzekeraar, het bankwezen en ook de Nederlandse staat een stelletje dieven waar de Indische gemeenschap het slachtoffer van is.
“De mensen die hun geld op de banken hadden, wat voor kans hadden ze het ooit terug te zien?” Dat was nou net heel goed geregeld. Mijn vader spaarde o.a. met wat aandelen, maar vooral met Indische staatsobligaties. Doordat hij voor zijn werk bijna nooit thuis was had hij alles op de bank (NHM) gestald. Moest daarvoor natuurlijk bewaarloon betalen en opgeven voor de belasting. Door kennissen werd hij voor gek verklaard. Gewoon onder de bultzak, en de coupons bij de bank voor baar geld inwisselen zonder verdere administratie. Kon dan dus niet door de belasting worden gezien. Toen mijn vader na de oorlog, in mei 1946 mij in Soerabaja opzocht zijn we ook naar het al geopende kantoor van de NHM gegaan. Goede morgen mijnheer Somers, wat kan ik voor u doen? Het bleek dat vele Indische Staatsobligaties, met keurig bijgewerkte rente, in bewaring aanwezig waren. Wat bij de bank was weggestolen kon later door de bankadministratie via de belastingadministratie worden teruggerekend. Ook de rente op de spaarrekening was keurig bijgewerkt. In die tijd nog allemaal handwerk! Nog wat anders mijnheer Somers? Ja, koffie graag. Na aankomst in Nederland heeft die bank, toen ABN in Vlissingen, alles keurig op een rijtje gezet. Die kennissen waren alles kwijt geraakt. Onderweg in de Japanse kampen of van onder de bultzak weggestolen in de bersiaptijd. Niets over.
Mijn vader had ook verzekeringen bij Nederlandse maatschappijen lopen. Geen probleem bij uitbetalen na afloop van de verzekering. Ik dacht alleen een korting voor drie niet betaalde premiejaren. Anderen hadden verzekeringen lopen bij Amerikaanse en Australische maatschappijen. Veel goedkoper dan de Nederlandse polissen. Doordat ze drie jaar geen premie hadden betaald totaal geen uitkering ontvangen Kleine lettertjes!
Zijn pensioenpremies waren voor de oorlog gelukkig allemaal naar Nederland overgemaakt. Keurig verder door SAIP geregeld.
Alleen het geld dat mijn ouders vlak voor de oorlog in een huis hadden gestoken om na pensionering daar in Indië te blijven wonen waren ze kwijt. Dat was bij de verschroeide aarde van de Indonesiërs helemaal verbrand. Het hele dorp was platgebrand, ook de kadastrale gegevens. Pas na 1949 konden we er werk van maken, met alle Indonesische tegenwerking. Daardoor konden dan ook geen compensaties worden aangevraagd. Alleen voor inboedel in ons (huur)huis in Soerabaja. Is uitbetaald!
En al die mensen die hun vader en/of moeder hebben verloren? of waarvan de papieren/documenten verloren/verbrand zijn geworden? Daar rekenden de Verzekerings my en banken op. En de geschiedenis heeft dat genoeg bewezen. Het merendeel is belazerd geworden. Tot nu weet ik alleen maar een familie die perfect alles gedaan kreeg, want dat werd al vele malen op deze site verkondigd.
En nog iets meneer Somers. Heb net via BVN-TV het program “Zwarte Zwanen” gezien, waarin wordt aangetoond hoe er met de pensioenen vandaag aan den dag wordt gemanipuleerd. Daarin wordt duidelijk in aangetoond dat mensen in gewetenloze schurken veranderen, wanneer ze vrij en blij met andermans centen kunnen doen en laten wat ze willen. Dat zelfde principe gebeurde ook in de periode voor, tijdens en na de tweede wereld oorlog in Indie.
En e.m. voor uw info. de zoon van Suharto, Tomy, woont nog steeds in de beveiligde enclave Beverley Hills 2. De 300 miljoen zal dan ook ergens in diverse landen op diverse banken beveiligd zijn.
@Dhr. J.A. Somers zegt: 20 augustus 2015 om 16:59@
— Tja, jammer van het pensionadohuis-to be. Maar al met al een prachtig verhaal meneer Somers. Terima Kasih! ’n Keer wat anders dan al die overgeneralisaties …
e.m.
“waarvan de papieren/documenten verloren/verbrand zijn geworden? Daar rekenden de Verzekerings my en banken op.” In de eerste plaats gaat de administratie van banken en verzekeringsmaatschappijen boven de papieren die je kunt laten zien (kleine lettertjes). Mijn vader kon geen papieren laten zien, maar de administraties van de NHM en verzekeringsmaatschappijen waren keurig in orde. Je moest je alleen maar kunnen legitimeren. Een ander geval is dat wanneer je vóór de oorlog alles zwart had geregeld, en nooit belasting over je spaargeld had betaald, je wel moest nadenken of je van herstelbetalingen gebruik moest maken. De FIOD en het OM kijken dan mee! Ook Indonesië zou geïnteresseerd kunnen zijn als rechtsopvolger van de Indische belastingdienst. Ik weet niet hoeveel zwartspaarders er vóór de oorlog in Indië waren, maar ik denk dat die wel behoren bij de mensen die zich niet hebben opgegeven voor herstelbetaling.
Wat me toen nog het meeste trof, was dat zo kort na de bersiap het in Soerabaja weer zo normaal toeging. En een paar maanden later bleek dat de regeling in Soerabaja gewoon was opgenomen in de administratie van die bank in Vlissingen. En we zaten nog niet eens in het digitale tijdperk.
En het heeft niets met Indië te maken, maar mijn pensioen is net gewoon overgemaakt, zoals elke maand op ongeveer dezelfdetijd. Mijn ouders zijn overleden, maar zij hebben ook geen problemen gehad met hun Indisch pensioen, dank zij SAIP. En we zijn niet de enige “familie die perfect alles gedaan kreeg”, alleen zijn dat meest tevreden mensen die niet overal op reageren (zoals ik, al ben ik ook een tevreden mens).
“Wat me toen nog het meeste trof, was dat zo kort na de bersiap het in Soerabaja weer zo normaal toeging. En een paar maanden later bleek dat de regeling in Soerabaja gewoon was opgenomen in de administratie van die bank in Vlissingen.”
Nog even een stap verder en u gaat NL nog verdedigen en de Indo’s omvormen tot een stelletje uilskuikens. Immers hoe kun je zo dom zijn om in de oorlogsjaren alle documenten kwijt te raken of laten verbranden. Er waren toen maar een paar smart en intelligent en de rest zijn het niet waard om geholpen te worden. Immers het zijn maar bruine Indo’s!
@Ron Geenen zegt: 19 augustus 2015 om 20:36 En voor mij zijn die levensverzekeraar, het bankwezen en ook de Nederlandse staat een stelletje dieven waar de Indische gemeenschap het slachtoffer van is.@
— De Nederlandse regering heeft eind 60-er jaren verklaard dat in de loop der tijden in het kader van terugkeer uit Nederlands-Indië/Indonesië en opvang in Nederland ruim 1 miljard gulden bruto was betaald, waarvan ca. 800 miljoen gulden à fonds perdu. Onder hen, die in de laatste categorie vallen, zullen toch ook wel wat tevredenen ziin, vermoed ik zo.
e.m.
“De Nederlandse regering heeft eind 60-er jaren verklaard dat in de loop der tijden in het kader van terugkeer uit Nederlands-Indië/Indonesië en opvang in Nederland ruim 1 miljard gulden bruto was betaald, waarvan ca. 800 miljoen gulden à fonds perdu. Onder hen, die in de laatste categorie vallen, zullen toch ook wel wat tevredenen ziin, vermoed ik zo.”
Geloof U wat de politiek u voorkauwt? Voor mij heeft de NL regering toen hoofdzakelijk alleen maar leugens verklaard. Money talk, speciaal voor hen die in een fauteuil zitten.
Voor mij heeft de regering heel wat geld gestolen en zij moeten maar eens bewijzen dat het niet zo is.
Tja … toch even inhaken op de ervaringen van Pak Somers en zijn vader bij de Nederlandsche Handelsmaatschappij (NHM).
Ik kwam begin 1970 vrijwel direct van 7 jaar 2 maanden en 28 dagen militaire dienst bij de ABN te werken, de rechtsopvolgster van de NHM, en wel op de Centrale Buitenlandse Kantoren (CBK). Dat onderdeel van het hoofdkantoor in Amsterdam bestierde het toen al omvangrijke buitenlandse netwerk van de bank. Veel directieleden waren hun loopbaan als boedjang begonnen bij de oude Pactorij (NHM) in Batavia/Jakarta; wie van de lageren enige woordjes Maleis verstond en sprak had een streepje voor.
Voor wat betreft de degelijke communicatie en administratie waarover Pak Somers schreef: Ik was anno 1970 verbaasd te zien dat ieder telegram of telexbericht nog eens per post werd nagezonden. Voor alle zekerheid.
Als krullenjongen met al 2 loopbanen achter de rug, die van zeeman en die van militair, werd ik op een goede dag “de kluis” in gezonden om de inhoud ervan, het brievenarchief, te ordenen. Ik ben er een week ongestoord zoet geweest. Niet omdat de taak zo omvangrijk was, maar omdat er zoveel te lezen viel. Hele planken met ingebonden jaargangen brieven van en naar de buitenlandse vestigingen, you name it ….. Chittagong, Kampala, Pontianak, Kobe, Calcutta, enz. enz. De managers van die vestigingen, toen nog “Agenten” genaamd, verstonden bovendien de kunst van het schrijven. Men nam de tijd voor een brief en bloemrijke taal. Kom d’r nu maar eens om.
Pak Pierre
“De managers van die vestigingen, toen nog “Agenten” genaamd, verstonden bovendien de kunst van het schrijven. Men nam de tijd voor een brief en bloemrijke taal. Kom d’r nu maar eens om. ”
Allemaal prachtig, maar wat was het resultaat voor de mens aan de andere kant van de lijn. Werden die geholpen of afgepoeierd?
“Immers hoe kun je zo dom zijn om in de oorlogsjaren alle documenten kwijt te raken of laten verbranden.” Kennelijk de oorlogs/bersiapjaren in Indië niet meegemaakt. Geeft niet hoor, de laatste mensen met ervaring zijn aan het uitsterven, probleem opgelost, habis perkara.
Geeft niet hoor, de laatste mensen met ervaring zijn aan het uitsterven, probleem opgelost, habis perkara.”
Dat was/is toch de bedoeling van Den Haag.
Vergeten: Dat je je papieren kwijt bent is helemaal niet erg. De administraties bij de banken en verzekeringsmaatschappijen waren keurig in orde, en dat telt. Maar als je altijd zwart hebt gespaard is er bij die banken niets te zoeken. En toch maar opgeven voor herstelbetaling? De FIOD en OM kijken mee!
“En toch maar opgeven voor herstelbetaling? De FIOD en OM kijken mee!”
Ook een methode om dat middel te gebruiken en misschien hebben de banken dat wel toegepast. Ik verwijs maar weer naar het tv program “Zwarte Zwanen”
“het toen al omvangrijke buitenlandse netwerk van de bank” In de jaren zeventig studeerde mijn oudste dochter een jaar vanuit de UvA af in Chapel Hill, North Carolina. Haar studietoelage opsturen was in die tijd nogal duur. Mijn ‘mannetje’ bij ABNAMRO kende zo’n netwerk. Zij stuurden ons geld als interbancaire overboeking gratis naar een bank in Chapel Hill. Mijn dochter kreeg een soort wachtwoord en kon gratis dat geld bij die Amerikaanse bank ophalen.
“Mijn ‘mannetje’ bij ABNAMRO kende zo’n netwerk. ”
Heb persoonlijk een bankrekening bij ING-NL. Geld vandaar overmaken naar mijn bank rekening in CA kost (koers) ongeveer $30, en het maakt niets uit hoe groot het bedrag is. Door een pin te krijgen, kost het mij nu ongeveer $3 met een max van 500 per 24 uur. Ing vertelde mij dat wanneer ik in NL zou wonen zou ik over mijn savings een betaalde belasting moeten betalen, maar in US is de belastbare grens per bank boven de $86,000 dus mijn voordeel. Sinds ik gepensioneerd ben, betaal ik geen cent belasting. In dat opzicht heb ik wel medelijden met mijn zusjes in Nederland.
“Door een pin te krijgen” Dat woord bestond in de jaren 70 nog niet. Je had voor alles een mannetje nodig (vrouwtjes bij de bank waren er alleen om de vloer te dweilen en koffie te zetten. Daar waren de mannetjes te lui voor.)
In Nederland is het overigens wel zo dat wie veel belasting betaalt ook veel over houdt. Vandaar ons gezegde: elk nadeel hep z’n voordeel. (vrij naar Johan Cruijff) “betaal ik geen cent belasting” Wie betaalt dan het salaris van Obama? En van de Amerikaanse militairen? enz.?
@Griselda Molemans in de Volkskrant /…/De oproep heeft de meeste mensen nooit bereikt, omdat de Nederlandse overheid de oproep begin mei 1969 in een beperkt aantal kranten publiceerde. Binnen drie maanden diende een claim ingediend te worden. De meeste betrokkenen hebben hiervan geen weet gehad.@
–Huh …
Stand van de registratie per 1 januari 1967 (negentienzevenenzestig)
Aantal ingediende claims
A Door rechtspersonen … 636
B Door natuurlijke personen … 3889
Totaal … 4525
A Rechtspersonen
Ingediend … 636
Afgewezen … 36
Geregistreerd … 500 [536]
In behandeling …57
Nog in behandeling te nemen … 43
B Natuurlijke personen
Ingediend … 3889
Afgewezen … 685
Geregistreerd … 2325 [3010]
In behandeling … 359
Nog in behandeling te nemen … 520
Derhalve nog niet geregistreerd:
A Rechtspersonen … 100
B Natuurlijke personen … 879
Totaal … 979
e.m.
Total 4525!
UIt hoeveel? Ongeveer 300000 mensen. Bewijs maar dat die mensen, niets verloren hebben.
Het wordt tijd dat NL een voorbeeld neemt aan de andere landen, die wel zonder zeuren en “nitpicking” een ieder betaald uit alles wat toen verdonkeremaand is geworden. NL, dat zo goed met het vingertje kan wijzen naar anderen, zet zich goed voor schut als alles goed bekend wordt en het over de wereld gaat.
— De schade werd in het verleden toegebracht door maatregelen van Indonesische zijde. De belanghebbenden hadden volgens Nederlandse berekening tezamen een vordering tot schadevergoeding in de orde van grootte van 4,4 miljard gulden:
–Aantal Rechtspersonen: 600 – Bedrag 2,3 miljard
–Aantal Natuurlijke Personen: 3. 345 – Bedrag 0,2 miljard
–Staats claim: Bedrag 1,9 miljard
De schadevergoeding was echter praktisch onverhaalbaar. Indonesië erkende de vordering niet, en was tot betaling ook niet in staat. Basta !
Daarop is door beide partijen 600 miljoen gulden uitonderhandeld. Nederland is een parlementaire democratie. Het Nederlands parlement heeft bij meerderheid met het onderhandelingsresultaat ingestemd. Wat ik (e.m) achteraf in mijn eentje hiervan vind, doet er niet zoveel meer toe. Maar wat uw @Ongeveer 300000 mensen.@ TOEN ervan vonden doet er uit de aard der zaak wel degelijk toe.
Wilt u mij laten weten wanneer die @Ongeveer 300000 mensen.@ zich toen hebben laten horen, dan wel nadien hebben gestemd op de twee politieke partijen die tegen waren; te weten de Communistische Partij Nederland (CPN) en de Pacifistisch Socialistische Partij (PSP).
e.m.
“Wilt u mij laten weten wanneer die @Ongeveer 300000 mensen.@ zich toen hebben laten horen, dan wel nadien hebben gestemd op de twee politieke partijen die tegen waren; te weten de Communistische Partij Nederland (CPN) en de Pacifistisch Socialistische Partij (PSP).”
Van de 300000 waren er zeker de helft kinderen. Daarnaast waren alle Indo’s murm geslagen en ondervoed, eerst door de Jap en vervolgens door Indonesiers zoals de permudas. Ze waren uitgeput en juist een duwtje was voldoende om ze om te laten vallen. Mijn grootmoeder heeft het in Holland nog geen jaar uitgehouden. Verder waren de meesten niet eens op de hoogte van de politieke situatie.
Laat ik het kort maken, beide landen Nederland en Indonesie hebben daar op een linke manier van misbruik gemaakt. Beiden waren en zijn misschien nog corrupt.
Ik heb geen hekel aan de bevolkingen van beide landen, maar wel aan beide landen en hun stinkende politieke diefachtige beleid. Iedere keer als bovenstaande onderwerp ter sprake komt, spreek ik ook namens mijn overleden moeder en vader.
eppeson marawasin zegt:
19 augustus 2015 om 02:40
Het Nederlands parlement heeft bij meerderheid met het onderhandelingsresultaat ingestemd.
Wat ik (e.m) achteraf in mijn eentje hiervan vind, doet er niet zoveel meer toe. Maar wat uw @Ongeveer 300000 mensen.@ TOEN ervan vonden doet er uit de aard der zaak wel degelijk toe.
===============================================================
Nee toch.
De werkelijkheid is toch anders, tot nu toe heeft de regering(en) de rechten van de Nederlanders uit Nederlands Oost Indie of niet erkend of ……………
En wat doet de Indische gemeenschap ?
“Hun” vertegenwoordigers zijn al tig jaren aan het praten, en maar blijven praten.
http://wvi.antenna.nl/nl/dh/geschiedenis/ga1.html
@Pak Surya Atmadja zegt: 19 augustus 2015 om 09:46 Nee toch. De werkelijkheid is toch anders, tot nu toe heeft de regering(en) de rechten van de Nederlanders uit Nederlands Oost Indie of niet erkend of ……………@
–Dag Pak Surya Atmadja, ik kan niet helemaal volgen waar u met uw hierboven aangehaald citaat op reageert. Die 600 miljoen gulden is een historisch feit tussen Nederland en Indonesië, evenals de verdeelsleutel.
Zoudt u voorts zo vriendelijk willen zijn om uw ogenschijnlijk ‘loze’ bewering @De werkelijkheid is toch anders, enz.@ op haar minst te onderbouwen met (historische) feiten atau argumenten. Graag!
A.u.b. niet aankomen met de dooddoener, ‘ik doe alleen maar aan omong kosong’. Dank u wel.
e.m.
Hoop dat alles bloot op tafel komt te liggen en er eens en voor altijd duidelijkheid komt.