Dit is te lezen op de site eindhoven in beeld
Het Adatrecht deed en doet dat dus ook; de man sluit het huwelijk en is bevoegd het te beëindigen zonder rechterlijke tussenkomst; de overheid legt alleen maar notarieel vast dat de man het huwelijk heeft beëindigd door de vrouw ritueel te verstoten. De rite daarbij is beslissend voor de rechtsgeldigheid. Die moet de man wel nauwgezet gevolgd hebben.
Bij gemengdbloedigen — de zogeheten “Indo’s “– kon die Adat óók ingeroepen worden als de man Nederlander was maar het huwelijk was aangegaan met een inlandse vrouw. Maar natuurlijk weer niet als de vrouw toch de Nederlandse nationaliteit had, ook al was zij van inlandse afkomst. Kwam de Indo, de halfbloedige, naar Nederland dan kon hij hier te lande uiteraard niet tot Adat-verstoting overgaan, zover ging het tolerantiebeginsel nu óók weer niet en bovendien waren dan de Indische Staatsregeling en het Regeringsreglement niet toepasselijk. Had de Indo in Nederlands Indië verstoten, en was hij vervolgens scheep gegaan naar het moederland terwijl de ex in hulpeloze toestand achter bleef,
—-
Toen Nederland verplicht was de Indonesische Onafhankelijkheid te erkennen, in 1949, gaven deze botsende wetsregelingen grote moeilijkheden toen grote aantallen indo’s die kort voor hun vertrek hun echtgenotes hadden verstoten de boot naar Nederland namen. En hier te lande pretendeerden een “nieuw leven”op te bouwen
Is het een kletspraatje of niet ?
Volgens mij , over de periode 40-60. als er een burgerlijk huwelijk was voor de Nederlandse wet dan kon de Europese man dat niet zomaar opzeggen op de wijze van een Indonesische wet. Dat gold niet voor de Nederlandse wet.
Tweede bewering is dat grote aantallen indo’s hun Nederlands huwelijk zo beëindigden in Indonesië en er vandoor gingen . Daar weet ik niks van
...................
Indisch4ever 
In Batavia was het na de Japanse bezetting nog gemakkelijker, veel documenten van de Burgerlijke Stand waren of niet bijgewerkt of verloren gegaan of gewoon weg.
Sommige echtparen besloten dat ze nooit getrouwd waren.
Mijn ouders waren in november 1942 getrouwd, ik werd in 1944 geboren.
Na de oorlog bleek het huwelijk van mijn ouders niet ingeschreven te zijn en mijn geboorte ook niet.
Eerst hebben mijn ouders opnieuw aangifte van mijn geboorte gedaan (een paar “getuigen” van de straat gepikt, die verklaarden dat ze bij mijn geboorte “aanwezig ” waren), ik moest gelegaliseerd worden.
Een jaar later in 1946 zijn mijn ouders wederom getrouwd…..
Hans, maar dan hebben de Jappen de Europesche Burgerlijke Stand niet bijgehouden..
Of je ouders zijn alleen voor de kerk gehuwd in november 1942.
Het doet me denken aan het verhaal van Adriaan van Dis over zijn ouders.
Wat hij hoorde was , dat zijn vader na de oorlog niet kon huwen met zijn moeder in Nederland, omdat hij nog islamitisch gehuwd was met zijn eerste vrouw ( voor de oorlog nog)
Misschien snap ik niet goed wat die chaos was in de oorlog, maar mijn logica is dat de vader van van Dis een Nederlander was en dat zijn huwelijk volgens vooroorlogs Islamitisch recht niet erkend werd voor de Nederlandse wet als burgerlijk huwelijk en dat hij kon huwen met moeder van Dis.
Jan Somers, wat weet je van deze huwelijksrechtdinges?
Boeroeng zegt:
31 december 2014 om 10:31
Jan Somers, wat weet je van deze huwelijksrechtdinges?
———————————————————-
Er is een verschil in rechtsbehoefte (apa itu) tussen een Nederlander ( een Indo is ook Nederlander) en een Bumiputera.
Voor de Nederlander werd geregeld in de “oude”ex B.W.
“Jan Somers, wat weet je van deze huwelijksrechtdinges?” Weinig tot niets! Bij het KITLV weten ze meer, maar dan moet je wel het goede mannetje/vrouwtje hebben. In Nederland het gangbare familierecht (specialistisch!) en in Indië ook. Maar in Indië gold (in principe!) voor de bevolking gerangschikt onder ‘Europeanen’ het gangbare Europese recht, en voor de bevolking gerangschikt onder ‘Inlanders’ het Inheemse recht. Maar er waren ook ‘Europeanen’ die vielen onder de rechtsbeginselen voor ‘Inlanders’, en andersom. Let er wel op dat het begrip adatrecht heel erg wild is en beslist niet altijd onder gangbaar inheems recht was te brengen. In Leiden was er een aparte leerstoel voor, Voor de groep gerangschikt onder ‘Vreemde Oosterlingen’ weet ik helemaal niets. Maar in Leiden zijn er sinologen. Misschien Prof.dr. J.L. Blussé van Oud Alblas? Gepensioneerd, maar hij weet erg veel!
Dat het in de oorlog en direct erna rommelig was weet ik uit eigen ervaring, iedereen deed maar wat. En je werd geloofd op je reebruine ogen. Ik kreeg naam, leeftijd enz. zoals ik dat opdreunde, zowel in Indië als in Nederland. maar dat heeft met recht natuurlijk niets te maken, wel makkelijk! Het begrip Islamitisch recht is niet bruikbaar. Net zoals het Katholieke kerkelijk recht!
“Het begrip Islamitisch recht is niet bruikbaar.”
Toch was dit belangrijk in huwelijksvoltrekking en sluiting. Voor de oorlog bestond er een klasse van Islamitische ambtenaren die door het gouvernement was aangesteld, de penghulu’s of panghulu’s. Hun taken omvatten het volgende:
1. hoofd van de islamitische rechtbank, abusievelijk ‘priesterraad’ geheten of in het maleis correcter: ‘rad agama’. Hun bevoegdheden lagen op het gebied van het familierecht (inclusief scheidingen) en tot midden jaren dertig het erfrecht.
2. het geven van adviezen aan het bestuur op het gebied van Islamitische zaken, met name aan de regent. Ook fungeerde hij als adviseur bij de Landraad (de inheemse rechtbank).
3. hoofd van de plaatselijke moskee.
4. Toezicht houden op en het registreren van Islamitische huwelijken. Bij huwelijken van aanzienlijken trad hij op als de ambtenaar die het huwelijk sloot.
5. Toezicht houden op het Islamitisch onderwijs in de pesantren.
Boeroeng vraagt zich af:
Of je ouders zijn alleen voor de kerk gehuwd in november 1942.
Nee, mijn ouders waren niet voor de kerk getrouwd, maar gewoon voor de “wet”.
Of de Burgerlijke stand werd niet goed bijgehouden door de jap of er zijn documenten kwijt geraakt. In elk geval was het een chaos.
(Mijn Indo moeder hoefde daarom ook niet in een jappenkamp, maar werd buitenkamper (twee straten verderop was het interneringskamp van de jap, waar mijn vader in zat).
Het is denk ik een kletspraatje. Mannen met de Europese status trouwden volgens het Europees burgerlijk recht, ook als de bruid Javaans was. De vrouw volgde de man. Zij kreeg door het huwelijk gelijkstelling met de Europese status.
Andersom ook: als een Javaanse man een Europese vrouw trouwde viel de laatste onder het recht dat gold voor de man. Op het document in kwestie is te zien dat dit het geval was: het islamitisch recht werd gevolgd omdat – waarschijnlijk – het huwelijk ook volgens de islamitische wet was voltrokken. De Penghulu van het Kantoor voor Godsdienstzaken was hier verantwoordelijk voor.
Maar hoe was het voor de Indonesische staat in 45-60 ?
Paste die het islamitisch recht toe op Europees afgesloten huwelijken?
Mij leek het ook van niet. .
Zoals de schrijver het formuleerde leek het alsof indo-europeanen een aparte behandeling kreeg voor het Nederlands huwelijksrecht door Nederland:
Een indo mocht een Nederlands burgerlijk huwelijk volgens islamitisch recht beëiindigen, maar dat gold alleen in het gebied Indonesië .
Geklets dus ?
@ Boeroeng
Hukum Islam heeft niks te maken met mensen die geen Moslim zijn .
Dus een Indo, Chinees, Arabier die geen Moslim is kan gewoon trouwen volgens zijn geloof (de eerste traject/stap) , daarna moeten ze laten legaliseren(inschrijven) bij de ambtenaar van de B.S
Dan wordt het huwelijk nationaal en internationaal erkend(op basis van reciprociteit).
Als je alleen trouwt met hukum adat of zelfs Islam/Christen ( penghulu/KUA /pastoor/dominee etc) werd door de staat nog niet als 100% gezien.
Want zo’huwelijk( bij de Moslim bekend als Kawin Siri) werd vaak in het verleden misbruikt, ten koste van de vrouw en (achtergelaten) kinderen.
Hoe zit dat met erfgoederen recht, met erfrecht ?
Froeher ten tijde van N.O.I gebeurt vaak dat Nederlanders een soort Kawin Siri sloten ( met grote selamatan , voor de dorpelingen/ plantage medewerkers.
Omdat het juridisch niet 100% juist is , kan toean/papa alsnog weg lopen en zijn vrouw /kinderen achter laten zonder verzorging.
Zie het verhaal van Haji Abdul Gaffar (Snouck van Hurgronje )
Dat is de reden waarom de regering en vrouwenorganisaties 100% tegen zijn (2014).
En de vrouw kan niet reclameren of alimentatie vragen voor de kinderen.
“Een indo mocht een Nederlands burgerlijk huwelijk” Een Indo bestond juridisch toen niet, en nu nog steeds niet.
We moeten een verschil maken over welke periode men spreekt.
1.Gaat het om gemengde huwelijken ten tijde van Nederlands Indie ( tot 17-08-1945 of desnoods tot de soevereiniteitsoverdracht ).
2.Na december 1949 gaat het om gemengde huwelijken tussen 2 nationaliteiten (men valt onder 2 rechtssystemen) en ook bij verschil van geloof (Moslim en Christen etc).
E.e.a werd geregeld, verbeterd-aangepast door de U.U.Perkawinan 1974.
Nu nog steeds geldig en dient gezien te worden als basis bij Perkawinan Campuran .(Mix-couple)
Bij een scheiding van een Moslim echtpaar (RM Sunjoto en Marie Flor* ) werd de scheiding gedaan volgens de Moslim wetten ( talak 1 t/m 3 , de laatste is onherroepelijk) .
Dat doet men in aanwezigheid van getuigen en formeel kan dat gedaan worden bij de aanwezigheid van iemand van de Kantor Urusan Agama.
Is het geaccepteerd dan moet de scheiding (gebeurt ook bij de huwelijk) ingeschreven zijn bij de CaPil(B.S) .
Marie Flohr kan ook de Indonesische nationaliteit van haar Indonesische man krijgen als ze dat wilde.
Marie Flohr was formeel Moslima geworden toen ze met RM Sunjoto trouwde .
Alleen de artikel/uitleg van Eindhoven in beeld behoort tot kletspraatje/rubriek omong kosong .
Vooral om hukum adat mee te betrekken.
De status van een huwelijk gebaseerd op geloof(Hukum Islam, of Christen) aangevuld met inschrijving bij de B.S is even goed en sterk zoals een huwelijk gesloten volgens Nederlandse wet.
Let op!
de huwelijksrecht (U.U. Perkawinan ) is min of meer een “copie” van de oude ex B.W .
En de Kawin Gantoeng? Zoals van Soekarno met de 15-jarige dochter van Tjokroaminoto? Volgens mij viel dat ook niet onder het geldend recht voor de bevolkingsgroep Inlanders.
Jan A. Somers zegt:
31 december 2014 om 12:09
En de Kawin Gantoeng?
——————————-
Ik zou zeggen een soort gearrangeerde huwelijk , maar (nog) niet “geconsumeerd”.
Behoort waarschijnlijk tot hukum ADAT.
Dus rechtsgeldig voor de bumiputera’s .
——————————————————————-
@ George .
Dat is ook een soort kawin Siri , soms snel “geregeld” door een plaatselijke penghulu in (plus de benodigde getuigen ) in te huren.
Werd een grote selamatan georganiseerd , de gesloten verbintenis (buiten de Moslim en ex BW huwelijk) werd “officieel”goed gekeurd door dorpsgenoten , de kepala desa , familie en vrienden.
Ook indirect goedgekeurd door Tuhan Allah (men leeft niet meer in “zonde”)door de aanwezigheid van de penghulu .
Grote aantallen Indos die hun vrouwen verstoten? What about the nog grotere aantallen paarlustige Eruopeanen die hun inlandse vrouwen, met de door hun verwekte kinderen terugstuurden naar de dessa’s zonder zichder zich verder om hun te bekommeren?
In De Groene Amsterdammer van enkele jaren geleden vertelde Peter Bouman van Pelita het volgende opmerkelijke verhaal over sommige (‘getallen weten we niet’) Indische jongens die door hun moeder of grootmoeder naar familie in de kampong of dessa (dorp) van herkomst werden gestuurd:
” ‘…het gebeurde omdat de Indische moeders ineens voor geld en eten moesten gaan zorgen, hun mannen waren immers krijgsgevangen. Zijzelf bleven buiten de kampen. Hun zonen stuurden ze naar de kampong als opvangplek en omdat dan minder monden te voeden waren. Maar ook omdat het een goede onderduikplek was. In de kampong kon je makkelijker voor Indonesiër doorgaan zodat je geen risico liep opgepakt te worden door de Japanners. Hoe donkerder je was, hoe veiliger. De Japanners wilden geen blanke gezichten meer op straat.’
In de kampong was het dagelijks leven voor de mannelijke inwoners geschoeid op islamitische leest, vooral in West-Java. ‘Jongens die in de kampong of dessa terechtkwamen werden ook besneden, ze raakten uiteindelijk gewoon moslim, zoals iedereen daar. Veel jongens zijn dat gebleven, ook door met Indonesische vrouwen te trouwen. Naar Nederland komen was bijna uitgesloten voor deze mensen, vanwege het ontmoedigingsbeleid van de regering. Als je op de repatriëringsformulieren invulde dat je moslim was sloeg de deur voor je neus dicht. Dan was je te “oosters”.’ Bouman vermoedt dat deze islamitische Indo’s hoe dan ook niet veel animo hadden om naar Nederland te vertrekken, omdat ze zich goed thuis voelden in de Indonesische samenleving.”
Zie: http://www.groene.nl/artikel/beter-geen-moslim
Nog meer achtergrondinformatie
http://dare.uva.nl/cgi/arno/show.cgi?fid=27984
Nog meer achtergrondinformatie
http://dare.uva.nl/cgi/arno/show.cgi?fid=27984
(Een huwelijk tussen een Inlandse man en Europese/Nederlandse vrouw moet wel geregistreerd worden bij de B.S)
Anders werd het niet erkend.
Zie voorbeeld van de Chinese huwelijk blz 16 -17-18-19).
Voor een kleine groep Inlanders kunnen ze bijgeschreven werden als ze tot bepaalde groep behoorden en minimaal 100 gulden verdienden.
Sinds de komst van de Islam ( na de ondergang van Pajajaran-West Java en Majapahit -Oost Java) waren de Hindu bevolking van Java en hun heersers overgegaan naar de Islam.
Het is logisch dat een Europese/Nederlandse vrouw die met een Inlandse man trouwde ( vaak met titel en of van goede huize ) het geloof van haar Moslim man gaat volgen.
Anders werd het niet erkend door de Moslim gemeenschap(familie-vrienden).
Quote:Het is logisch dat een Europese/Nederlandse vrouw die met een Inlandse man trouwde ( vaak met titel en of van goede huize ) het geloof van haar Moslim man gaat volgen.Unquote.
Het klassieke voorbeeld van een geslaagd huwelijk tussen een Europese/Nederlandse dame met een “Inlandse” man is bijvoorbeeld het huwelijk van Everdina de Graaf-Brüring met Dokter Raden Soetomo. (Graag niet te verwarren met Bung Tomo !!!).
Het voorbeeld van een Europese/Nederlandse en een “Inlandse” man en welk huwelijk niet slaagde was dat van Maria Duchateau en Soetan Shahrir, dat slechts 5 weken duurde wegens tegenstand uit zowat alle kringen destijds.
Zie: http://www.imexbo.nl/dokter-soetomo-1.html
En voor de rest wens ik een ieder bezoeker/-ster , lezer/-es het beste voor 2015.
Dank je wel, Hans. Jij ook het allerbeste voor het nieuwe jaar.
“Selamat Tahun Baru, Meneer Boers!”
Mede namens Walter, Peanut, José Jalapeño on a Stick, Bubba J, Sweet Daddy Dee and
Achmed …
e.m.
Dank allen die mij goeds toewensen/-sten. 🙂
En voor meneer E.M. een speciaaltje, geschreven voor mijn Harry van Maluku. http://www.imexbo.nl/harry-uit-maluku.html
Het ga u allen goed in 2015 en volgende jaren, incl. mijn vrinden José en Ahmed en de zuurpruim Walter en de rest
Het bijgaande uittreksel van register van verstotingen is wel opmerkelijk of de vertaling laat te wensen over.
1) de titel “het verstoten van de vrouw is een geoorloofde daad die de gramschap des Heren opwekt… dit past wel in een Christelijke context maar doet wel curieus aan in een Islamitisch land als indonesie . Wanneer in een islamitische tekst gesproken wordt over de Heer dan wordt dit voorafgegaan door Allah: Allah, de Heer …….Daarom valt de tekst mij op.
2) R.M. Sunjoto is de zoon van R.ngt. Mangusumitro: Mangusumitro is de naam van een adellijk geslacht uit het hofleven van Yokyakarta. Het gaat hierbij om een vrouw Raden ngt (de afkorting kan ik niet achterhalen). Opmerkelijk hierbij is dat de naam van de vader niet vernoemd is of is misschien gebruikelijk in de Islamitische godsdienst . Of de vader was onbekend.
Het huwelijk werd wel op niveau afgesloten.
3) De ouders van Marie Flohr worden afgedaan als Flohr en dat lijkt me wat ongebruikelijk voor een akte van verstoting. Uit niets blijkt uit het stuk dat zij Indsich/indo was.
4) Tevens is niet aangegeven in de akte van verstoting of deze met of zonder toestemming van de verstotene heeft plaatsgevonden en dat lijkt mij gegeven de literatuur (van Vollenhoven: Adatrecht) die ik erop nageslagen heb, wel belangrijk.
Het commentaar van Gerard Strijards, een kenner van het Islamitisch recht, Sharia bij uitstek, geeft aanleiding tot een reactie die ik op Eindhoven-in-Beeld zal plaatsen, want kletspraat dient met kletspraat beantwoord worden
…….Het Indonesische adatrecht is dus een transformatie van het Nederlandse adatrecht
dat een transformatie is van adat in Nederlands Indië.
@ Peter.
1.Het is zeer waarschjinlijk een vers uit de Al Qur’an.
Bij de Moslims is een huwelijk een serieuze zaak .
Een scheiding probeert men vaak te “lijmen” , dat is namelijk de de taak van de KUA (Kantor Urusan Agama- de rechters bij de Islamitische rechtbank probeert eerst het huwelijk te redden (gebaseerd op die vers : wel geoorloofd mits ……….,opm ik kan de juiste vers niet snel vinden. ) .
Waar de vrouw ook haar zegje mag doen ( ze heeft haar eigen rechten) .
2.R.M Sunjoto is Raden Mas Sunjoto , een zoon van een Javaanse vorst ( Je hebt 2 grote , Jogja-Sol plus de 2 kleinere vorstenhuizen.
Kennelijk is zijn vader al bekend , een Raden Mas zit in de zoveelste rij als mogelijke troonopvolger .
R.ngt = Raden Nganten, is de titel van de bijvrouwen van de vorst.
3. In ieder geval heeft Marie Flohr geen “inlandse”naam.
Dus moet ze wel een Belanda (of Indo) zijn .
4.De rol en de rechten van de verstoten persoon is duidelijk beschreven , en als Muslima had M.Flohr ook haar rechten.
Of ze tijdens de rechtzaak dat had gebruikt werd niet vermeld.
In deze verhaal heeft mijn inziens weinig te maken met de bestaande adatrecht (op Java) , het gaat hier om de Islam recht.
In sommige gebieden van NOI zijn de adatrecht vaak ouder dan de Islamrecht .
Op Java kwam de Islam pas tot bloei toen de 2 laatse Hindu koninkrijken( Pajajaran-West Java) en Majapahit (Oost-Java)op de 16de eeuw ten onder gegaan.
Er heerst inderdaad grote verwarring over adatrecht en Islamitisch recht! In Nederland bestaat ook kerkelijk Katholiek recht, maar daar wordt nuchter mee omgegaan. Kerkelijk recht en uiteraard ook Islamitisch recht zijn nooit bepalend in een Europese rechtsstaat. Ook niet voor Katholieken en moslims. In Nederland geldt Nederlands recht. Punt uit. Eerwraak volgens ????recht is gewoon moord! Een kerkelijk huwelijk is niet rechtsgeldig. Kerkelijke registers zijn overigens wel handig in stamboom-onderzoek.
Eerwraak is een cultureel verschijnsel dat voorkomt in vele islamitische landen, maar het wordt niet ondersteund door het islamitische recht. Sterker nog, volgens de sharia is eerwraak verboden.
In Indonesië wordt een huwelijk gesloten door een ambtenaar van het Kantoor voor Godsdienstzaken dat valt onder het Ministerie van Godsdienst als het bruidspaar de islamitische godsdienst belijdt en volgt de islamitsche rite. Een godsdienstig huwelijk en een burgerlijk huwelijk vallen dus in dit geval samen.
“Een godsdienstig huwelijk en een burgerlijk huwelijk vallen dus in dit geval samen.” Maar met zo’n kerkelijk (Islamitisch) huwelijk doe je in Nederland niets. Vroeger (?) mocht je in Nederland pas een kerkelijk huwelijk sluiten als je kon aantonen burgerlijk gehuwd te zijn. Over deze zaken in Indië weet ik eigenlijk niets. Probleem?: Als je onder het recht voor Inlanders was gehuwd (onder Islamitisch recht??) was dat geldig. Maar als je daarna opteerde voor het recht voor Europeanen of Vreemde Oosterlingen, wat mogelijk was, hoe zat het dan met een tweede huwelijk? Bigamie?
@JA Somers “Als je onder het recht voor Inlanders was gehuwd (onder Islamitisch recht??) was dat geldig.”
Uit de vgl kort samengevatte lezing kun je ws concluderen dat de islamitische geleerden zeer flexibel kunnen inspelen op ons menselijk gedrag en er bwvs er een nieuwe fatwa tegen aan gooien als er zich iets ongebruikelijks zich zou voordoen.
UiT:
FATWA’S, MOSLIMS, CHRISTENEN EN DE STAAT IN
NEDERLANDS-INDÏE EN INDONESÏE
Nico Kaptein (Universiteit Leiden)
Recht van de Islam 17 (2000),pp.15-35
Omdat deze fatwa:«werden gegeven in de tijd die onmiddellijk voorafging aan het binnenkomen in Nederlands-Indie van nieuw, reformistisch gedachtengoed, vormen zij een perfecte weerspiegeling van het soort traditionalistisch islamitisch denken van deze periode.
De methodologie die wordt gebruikt om een juridische argumentatie op te zetten om tot een fatwa te komen is die van de taqlid, i.e. het kritiekloze navolgen van de vroegere traditionele autoriteiten van de vier canonieke rechtsscholen(madhiihib), in hetgeval van de in Indonesie courante Shafi’itische madhhab, veelal de Tuhfa”Het Geschenk” van de 16e eeuwse Mekkaanse geleerde IbnHajar al-HaythamI en de Nihaya “Het Hoogst Bereikbare” van een andere 16e eeuwse geleerde, ar-Ramli (Juynboll 1930:31). Deze collectie onderstreeptdat aan het einde van de 1ge eeuw het intellectuele centrum van de Indonesische islam of, zoals de eerder genoemde C. Snouck Hurgronje het uitdrukte, “het hart van het religieuze leven van de Oost Indische Archipel,”zich in Mekka bevond, en meer in het bijzonder in de kolonie van Indonesische studenten en leraren aldaar.! De fatwa:« in deze collectie handelen over allerlei onderwerpen, zoals rituele zaken, erfrecht, huwelijks-recht voedselvoorschriften, etiquette, en lokale gebruiken. ‘In het kader van deze lezing zijn interessant de
fatwa’s uit deze collectie waarbij op de een of andere wijze de staat betrokken is. De meeste van deze fatwa’s handelen over de vraag of een mos-lim bevelen mag accepteren van een bestuurder die is aangestelddoor de ongelovige overheid(sultan kafir),bijvoorbeeld het bevel om wegen te verbeteren.Twee andere fatwa’s uit dezelfde collectie hebben betrekking op het huwelijksrecht, in het bijzonder op de vraag of een moslim die door een ongelovige overheid is aangesteld, als huwelijksvoogd (waif an-niktiJ}) mag optreden. In beide gevallen wordt deze vraag in positieve zin beantwoord (Kaptein 1997:52-54; 106)
In de praktijk, zoals deze in fatwii’s wordt becommentarieerd en geconstrueerd, blijkt de islam in feite zeer flexibel te zijn, en een grote diversiteit aan opvattingen te kunnen legitimeren.
In een tijd waarin sommige moslims vaak met veel verbaal, en soms helaas met non-verbaal geweld extreme claims op tafel leggen, wordt mijns in-ziens nogal eens vergeten dat diezelfde islam ook
tegengestelde meningen kan voortbrengen en rechtvaardigen.
Klik om toegang te krijgen tot recht17_kaptein.pdf
BOEKEN: Family life onder de VOC – [Een handelscompagnie in huwelijks- en gezinszaken]
http://www.verloren.nl/boeken/2086/252/5586/koloniaal/family-life-onder-de-voc
e.m.
Fatwa :
Als er ergens door (al dan niet door bevoegde) iemand een fatwa werd uitgesproken wil nog niet zeggen dat elke Moslim op de planeet aarde verplicht zijn het letterlijk moet volgen.
*De verwarring kwam omdat de schrijver te veel naar zijn eigen rechtssysteem( Nederlandse) kijkt , terwijl hier duidelijk over een huwelijk/scheiding van 2 mensen met waarschijnlijk 2 nationaliteiten dus onder 2 verschillende rechtssystemen huwden.
Bij 2 verschillende geloven kan zo’n mix-huwelijk in principe niet plaatsvinden ( werd vaak overtreden).
Deze misverstanden en voortkomende problemen is nog steeds aanwezig bij de huidige huwelijken van Nederlanders en Indonesiers .
Veel buitenlandse mannen (ook Nederlanders) op basis van praktische redenen vaak overgegaan tot de Islam* ( al dan niet met ge-sunat) .
* Kan ook katholiek/protestant etc.
Voordat ik trouwde met mijn Enschedese meisje(Amsterdamse ouders) ging ze over naar de Islam begeleidt door een vriendelijk oudere meneer met een korte “ceremonie”.
Erg kort , een paar minuten , het uitspreken van kalimat Sjahadat en een en de surat Alfatihah opzeggen .
Die oude meneer sprak vloeibaar Nederlands met mijn ouders en meisje tijdens een kopje thee met koekie erbij.
Later bleek dat hij een Moslim geleerde was, Prof.Dr Hamka.
Als ze geen Moslima was geworden zou het huwelijk niet doorgaan , en geen zegen(restu) van de ouders en familie gekregen.
Mijn punt is dat die Heer Gerard Strijards uitgaat van een curieus uittreksel uit het register waarbij een Indonesier, zelfs een Raden Mas, een vrouw met een Nederlandse naam verstoot . Hij legt plots, niet geremd door enige kennis van zaken en zonder enige plausibel verklaring een verbinding tussen het register en Indo’s, die als onvervalste echtbrekers voor het zingen de kerk uitgingen en met het schip richting Nederland koersten. Hij heeft het dan ook over grote aantallen Indo’s die kort voor hun vertrek nog even hun echtgenoten hadden verstoten. Indo’s duidt hij aan als gemengdbloedigen en later biedt hij op en spreekt over halfbloedigen.
Deze kwalificaties (Mischlingen) kom je ook tegen in de Neurenberger rassenwetten van 1936 waarbij uitgegaan wordt van de inferioriteit van de gemengdbloedigen, die het ras verzwakken, Untermenschen dus. Heden ten dage hoor je deze geluiden ook wel uit rechtsextremistische danwel neo-nazistische en fascistische hoek, dhr Strijards kiest zijn gezelschap wel uit.
Maar weet hij dan niet dat een Indo of Indische Nederlander of Hervormd danwel Gereformeerd was in Ned. Indie? Kan hij daarom aangeven hoeveel Indo’s hij kent die volgens de Islamitische tradities gescheiden zijn? Dat zal wel een nieuw licht werpen op de Indische Geschiedenis.
Daarnaast stelt dhr Strijards de Sharia gelijk aan de Adat. Maar heeft hij niet de geschriften van Prof. Van Vollenhoven of Hourgonje gelezen, de kenners bij uitstek, die het over Adatrecht hebben en niet Islamrecht. Heeft de Heer Strijards niet over het hoofd gezien dat stenigen en hand afhakken wel in de Sharia voorkomt maar niet in het Adatrecht. Daarnaast ist Verstoting in het wel zo islamitisch land als Turkije verboden.
Weet dhr Strijards niet dat de Indonesische wet de onbeperkte eenzijdige verstoting van de klassieke Sharia vervangen heeft door een procedure voor de Rechtbank. Dus een Moslimman (en hoeveel indo’s zijn Moslim) kan dus voor echtscheiding door eenzijdige verstoting (Talak) niet om de Rechtbank heen. Hij moet zijn verzoek met redenen omkleden waarna deze wordt getoetst. Bovendien heeft de vrouw het recht de Talak aan te vechten in hoger beroep.
Overziend bovenstaande is dhr Gerard Strijards niet alleen een kletsmajoor bij bevordering maar strooit ook onzinverhalen rond, Zwarte Piet is toch al langs geweest