Huib Otto schreef een mail aan de Stichting Herdenking 15 augustus 1945
Mijne Heren,
Sinds enige tijd verwonder ik me er over dat tot op heden, bijna 70 jaar na dato de Ned.Indische Bersiapslachtoffers op nationaal nivo niet worden herdacht noch dat er zelfs een gedenksteen is bijgeplaatst bij het Nationaal Indisch Monument en in Bronbeek voor deze groep oorlogsslachtoffers.
Sinds ruim een jaar wissel ik regelmatig van gedachten hierover op het blog van Indisch4ever en is me gebleken dat er ook onder een heel groot deel van de Indische gemeenschap daarover verwondering en onvrede bestaat.
Volgend jaar 15 Augustus zal de volgende Indie herdenking in den Haag wederom plaats vinden maar zullen de vele duizenden onschuldige burger slachtoffers, veelal Buitenkampers, mannen, vrouwen en kinderen die op meer dan wrede wijze door revolutionairen, ook wel pemoeda’s of peloppors genoemd, letterlijk werden afgeslacht en in stukken gehakt (getjingtjangt).
Als nabestaande van zo’n slachtoffer in de wijk Indisch Bronbeek te Bandoeng heb ik aan de lijve ondervonden hoe wreed deze lieden tekeer zijn gegaan. Maar dat zal U gevoeglijk wel bekend zijn.
Als overlevend kind van toen 7,5 jaar oud moest ik toezien hoe mijn vader na 3,5 jaar Japanse krijgsgevangenschap en nog maar een kort poosje weer thuis, werd afgevoerd en samen met 33 anderen wreed werd afgeslacht.
De stoffelijke resten werden in putten en kali’s gegooid zodat een aantal van hen niet konden worden ge-identificeerd en als vermist werden geboekt. Er bestond zelfs geen gedenksteen voor deze groep.
Toen ik in 1988 tijdens mijn bezoek aan Bandoeng een bezoek bracht aan het ereveld Pandu kwam ik er pas achter en heb me via Rode Kruis en de Oorlogsgraven Stichting er voor hard gemaakt dat er alsnog tenminste een gedenkteken werd geplaatst.
Ook al zijn de moordpartijen eerst na 15-8-1945 begonnen, de bewoners in Indisch Bronbeek werden eerst allen gegijzeld en in de loop van November 1945 werden de jongens en mannen vanaf 14/15 jaar om het leven gebracht. Dit lot trof ook enkele vrouwen. Zo zijn er natuurlijk nog veel te veel andere vergelijkbare crime-scenes en is het niet voor niets dat de onderzoeker Frederick tot de conclusie kwam dat hier sprake was van een genocide.
Gelet op de huidige leeftijd van de nog levende nabestaanden die de Bersiaptijdaan den lijven hebben meegemaakt zou het een mooi geschenk aan de Indische gemeenschap zijn dat na 70 jaar eindelijk eens die duizenden onschuldige doden ook herdacht kunnen worden. Wij zouden U graag willen oproepen hieraan te willen mee werken en Uw beste krachten te wijden. De kosten kunnen mijns insziens via crowd funding gevonden worden.
In de hoop en het vertrouwen dat Uw stichting hieraan haar medewerking zult willen en kunnen verlenen, hoop ik spoedig van U te mogen horen.
Met vriendelijke groet
Stichting Herdenking Bersiap Slachtoffers i.o
Huibert P.C. Otto
...................
Indisch4ever 
Huib het is verdomd schandalig om hiervoor te moeten bedelen c.q.smeken.
Anne Frank en de twee wagons waarmee de joodse bevolking mee vervoerd worden daar wordt aandacht aan geschonken.
De Indische problemen en slachtpartijen van toen staat nergens in de geschiedenis boeken geschreven.
Toevallig had een klant waarvan zijn Opa op een van de ondernemingen zijn jeugd heeft doorgebracht het er over; waarom dit nooit bekend is gemaakt onder de Nederlandse burgers.
Ik gaf hem te kennen dat niet alleen Japan sneaky is, maar ook het volk hier, die geschiedkundig alles probeert geheim te houden.
Hij gaf het ruiterlijk toe en vindt het jammer dat zijn Opa in Heaven is.
Mvg. Jos H Crawfurd.
Het wordt tijd dat Mevr.advocaat Liesbeth Zegveld eens opkomt voor deze wantoestanden door de peloppors gedaan in plaats van altijd de tegenpartij te kiezen.
Volgens mevrouw Zegveld zijn er reeds nabestaanden van slachtoffers van de bersiap bij haar bureau langs geweest. Maar zij heeft ze allen weggestuurd, omdat zij niet twee partijen wil vertegenwoordigen in 1 conflict. Mevrouw Zegveld heeft al partij gekozen voor de Indonesische kant door hun zaken te behandelen. Dat is logisch. Een advocate is van beroepswege partijdig.
Trouwens, ik heb begrepen, dat de Indische gemeenschap geen geld wil in ruil voor doden. Het gaat ons alleen om het gedenkteken. Net zoals heer Lucas het zegt: Natuurlijk hoort er ook een herkenbaar gedenkteken bij het Indië monument in Den Haag en in Bronbeek te staan.
Een goed opgestelde brief, heer Huib.
Geweldig Huib!!!!
Bij het Indië monument in Roermond staat al bijna 20 jaar een monument voor de Bersiap slachtoffers, ooit opgericht door de lokale vereniging Indische Vrienden aldaar, later geadopteerd door de toenmalige KJJB – Kinderen uit de Japanse bezetting en Bersiap. Zij organiseerden In augustus een jaarlijkse herdenking, in aanwezigheid van overlevenden, hun kinderen, minister, gouverneur, burgemeester, bisschop enz. De eerste jaren was er altijd een grote publiekelijke belangstelling, maar met het voortschrijden van de jaren werd dat minder. Op dit moment wordt er niet meer officieel herdacht, maar wel door particulieren.
Natuurlijk hoort er ook een herkenbaar gedenkteken bij het Indië monument in Den Haag en in Bronbeek te staan. Wellicht door o.a. crowd funding via de stinchting i.o van de heer Otto te realiseren en mogelijk in samenwerking met het Indisch Platform?
Lucas, dat is dit monument ?
Het vorig jaar heeft de organisatie van de oorlogsveteranen-herdenking een oproep gedaan deze te restaureren.
https://indisch4ever.nu/2013/02/18/monument-indische-burgerslachtoffers-te-roermond/
In mei 2013 hadden we een poll over de vraag of de 15 augustusherdenkingen zich moet beperken tot alleen WO II, dus eindigend op 15 augustus 1945
Een kleine meerderheid van de poll-deelnemers vond van niet
In 2013 en 2014 was het merkbaar bij de herdenkingen in het land dat er meer aandacht komt voor de Nederlandse slachtoffers van de Indonesische revolutie
klik op ‘view results’
Tegen een achtergrond die ws als dooddoener ( de urn) zal worden gebruikt zal zo’n collectief initiatief meer dan alle hierover geschreven artikelen het besef bij de doorsnee nederlander moeten laten doordringen dat bij een revolutionaire opstand in de Archipel vooral gewone nederlandse en loyale ‘inheemse’ burgers, buitengewoon wreed aan hun einde kwamen.
*Een nieuw monument*
Over de 12e urn, die uit Nederlands-Indië, werd nog veel gesproken. Het monument was immers bedoeld slechts ter herdenking aan de slachtoffers uit de periode 1940-1945. Een expliciete vermelding van de slachtoffers uit later jaren had nooit plaatsgevonden. Pas vanaf 1961 wordt de jaarlijkse herdenkingsplechtigheid gehouden ter herinnering aan allen die sinds mei 1940 voor het vaderland zijn gevallen, inclusief degenen die in Indië het leven lieten.
http://javapost.nl/2014/08/22/de-twaalfde-urn/
Beste Huib,
Veel succes met je initiatief gewenst, maar ik heb toch wat moeite met enige passages uit je brief.
Het is helemaal niet nodig om in een discussie verzeild te raken – ik heb mijn mening hierover al eerder op andere plaatsen gegeven – over wie precies verantwoordelijk waren voor het geweld. Ook waren het niet alleen indo’s die slachtoffer werden, maar ook Chinezen, Molukkers, traditionele bestuursambtenaren en anderen die verdacht werden van een pro-Nederlandse gezindheid. Genocide was de bersiap niet, Frederick’s woorden zijn misbruikt en de goede man moet spijt als haren op het hoofd hebben dat hij ongewild een discussie aanjaagde met een slordige formulering in een artikel.
Als je een zo groot mogelijk draagvlak wilt, dan is het zinnig om met beleid je tekst te formuleren.
Dhr Huib heeft gelijk om zijn aandacht te richten op de indische Nederlanders, dat versterkt alleen maar de betrokkenheid, maar dat sluit niet andere slachtoffers van de Bersiap uit.
Dhr Fredericks zegt zelf in een reactie op #De Indoproject over genocide : ….The whole issue of the definition of ‘genocide” is too huge to discuss here, but I think Common sense usage is defensible, at length………..Common sense Usage…. !!!!! Ik veronderstel dat de dhr Huib in deze zin het woord gebruikt.
ik kan zijn actie alleen maar onderschrijven, opdat de Bersiap in Herinnering en Herdenking blijft.
Het zou nastrevenswaardig zijn dat dit initiatief generatieoverschrijdend, Indisch erfgoed beschouwd kan worden.
Ik ken vele ‘totok’bersiapslachtoffers! Via RAPWI waren al veel ‘inwoners’ uit de Japanse kampen vertrokken.
Ik ga er maar van uit dat “Ned. Indisch” de lading voldoende dekt.
Dus dat de zgn. totoks er ook onder vallen.
Één van mijn drie beste jeugdvrienden is Hans Wohl. Een totok mss van Duitse origine. Heb nog steeds kontakt met hem. Hij organiseert de Marbella 4Days Walking met zijn vrouw. De Spaanse versie van de Nijmeegse Wandelvierdaagse.
Maar ik heb al elders melding gedaan van de richtingenstrijd die ik ervoer tijdens mijn eerste en laatste bezoek aan een KJJB bijeenkomst waarbij de indruk werd gewekt dat alleen de Kampers recht van spreken hadden want ze hadden het meest van de oorlog geleden. En zoals gezegd in deze valkuil van leedvergelijking wil ik niet trappen.
Huib
Ik begrijp het niet. Wat wil dhr Otto precies: Wil hij een stichting oprichten met het doel te komen tot een nationaal bersiap-monument en vraagt hij de Stichting Herdenking 15 augustus om zijn stichting te ondersteunen?
Of wil hij dat de Stichting 15 augustus naar de overheid stapt om te pleiten voor een monument?
Dank voor alle positief ingestelde reacties, waar ik graag op in ga
Zij die menen met negatieve reacties zand in de raderen van dit initiatief te strooien moet ik helaas teleur stellen. Want het is niet mijn bedoeling wederom in een oeverloze Indische discussie te treden en het initiatief uit handen te geven. Het is nog maar kort dag. Maar ik doe wel een beroep op de hele Indisch gemeenschap om nu eens op te komen voor hun zaak.
Over de opmerkingen tav mevrouw Zegveld.
Die zijn in dit verband niet relevant. Want het gaat niet om een schadevergoeding.
Wat betreft de KJJB
Ik heb ooit eens een bijeenkomst in de schouwburg van Ede bezocht en het viel me op dat er een grote richtingenstrijd heerste nl. kreeg ik als toehoorder de indruk dat op de voorgrond de nogal elitaire gedachte leefde dat alleen zij die in de Japanse kampen zaten de echte oorlogsslachtoffers waren en het leed van de buitenkampers kon nooit zo erg zijn. In deze valkuil van leedvergelijking wilde ik niet trappen. En heb het verder zo gelaten.
Wat het IP betreft.
Deze club heb ik vorig jaar reeds schriftelijk benaderd op advies van Pia van der Molen, de documentairemaakster om. over de Bersiap. Tot op heden wacht meneer van Dalen nog op antwoord. Ook heb ik enkele bekende Indo’s proberen te interesseren, maar nul op request.
Wat betreft al die andere Bersiap slachtoffers zoals Chinezen, Indonesiërs, etc.
Mijn actie richt zich op de Ned. Indische Bersiap slachtoffers. Dus zij die Nederlander zijn of geweest zijn. Dit is dus het speerpunt.
Ik wil speciaal de opmerkingen van de heer vd Broek memoreren en ben blij dat hij mijn schrijven op de juiste waarde heeft weten in te schatten.
Ik beschouw mijn bief aan de Stichting Herdenking 15 Augustus 1945 als een vriendelijk doch dringend verzoek om er aan mee te willen werken zo’n Bersiap gedenksteen bij te plaatsen op het Nationaal Indisch Monument. Of maw een ruimte aan te wijzen waar zo’n gedenksteen zou kunnen komen.
Een dergelijk verzoek ga ik ook doen aan IHC/Bronbeek.
Tot slot hoop ik op nog meer bijval en goede suggesties voor dit initiatief en dank ik Boeroeng dat hij hiervoor de ruimte geeft op dit blog. Uiteraard hoop ik ook op steun van andere Indische Blogs, Social media en organisaties.
Huib
“Ook heb ik enkele bekende Indo’s proberen te interesseren, maar nul op request.”
Die bekende lui krijgen een lawine van verzoeken over zich heen. Geen wonder dat zij afhoudend zijn. Wat je nodig hebt is een netwerk dat je kunt inschakelen. Daarom is het ook zo belangrijk dat je zoveel mogelijk draagvlak voor je initiatief creëert. Beelden en indrukken zijn belangrijk. Als je begint over ‘genocide’ en ‘peloppors’ dan is de kans levensgroot aanwezig dat je initiatief – hoe onterecht ook – in een bepaalde hoek wordt geplaatst – die van het koloniale ressentiment en slachtofferschap. En eerlijk gezegd heb ik ook moeite met hoe je zaken presenteert, hoe krachtig je boodschap ook is.
Verder, ik heb nog niemand hier “met negatieve reacties zand in de raderen van dit initiatief te strooien”, wel sommigen, waaronder ik, die enkele kritische noten kraken of vragen stellen. Dat is heel wat anders. In feite zijn het ‘goede suggesties’ op een indringende manier gegeven. Die krijg je allemaal gratis en voor niets. Het is aan jou om die op waarde te schatten en op basis daarvan al of niet iets te ondernemen. Verder hoef je daar niet zo geprikkeld op te reageren.
Je schrijft: “wat betreft al die andere Bersiap slachtoffers zoals Chinezen, Indonesiërs, etc. Mijn actie richt zich op de Ned. Indische Bersiap slachtoffers. Dus zij die Nederlander zijn of geweest zijn. Dit is dus het speerpunt.”
Allemaal weer bijzonder onnodig. Je vergeet de Molukkers met hun eigen herinnering (en slachtoffers!) aan die tijd. Overigens bestaat er ook een Indonesisch-Chinese gemeenschap in Nederland die altijd wordt vergeten bij dit soort initiatieven. Waarom je niet richten op de slachtoffers, punt. Helemaal niet nodig verder om te gaan specificeren, classificeren en te rubriceren. Het geeft enkel onnodige ruis.
Nog een laatste punt.. ik herhaal het nog maar: het benaderen van clubjes en instanties werkt niet. Benader PERSONEN aan met een netwerk! Zorg dat je ze te SPREKEN krijgt, maar afspraken: leg in gesprekken uit wie je bent, wat je wilt en waarom het zo belangrijk is. Dat werkt beter en sneller dan schriftelijke communicatie.
Herstel: Benader PERSONEN met een netwerk! Zorg dat je ze te SPREKEN krijgt, maak afspraken
@mas rob, sluit me volledig bij u aan. Ook het gelijktellen van ploppers, pemudas aan moordernaars. Alsof alle pemudas moordernaars zijn. Voor mij komt het weer als een hetze over tegenover de Indonesier. Desondanks wens ik De goede heer Huib alle het beste toe voor zijn doel!
Ja,er gebeurde toen extreme dingen,doch wellicht heeft men gedacht,dat een algemeen oorlogsherdenkingsmonument voor Indie voldoende was.
Waarde heer Rob,
Ik sta open voor kritiek maar als ik het gevoel krijg dat deze op de man wordt gespeeld.
Polemiek ga ik ook niet uit de weg. Anders kan ik mijn kostbare tijd wel in andere zaken steken dan met enig regelmaat mee te doen aan de uitwisseling van meningen en opinies op dit blog.
En inderdaad ben ik het met je eens dat het onderwerp erg gevoelig ligt bij menigeen en niet in de laatste plaats bij mijzelf. Zo heb ik in eerdere gedachtenwisselingen o.m. met jou al aangegeven dat ik in principe geen enkel Bersiap slachtoffer uitsluit.
Maar het gaat hier om een Nationaal gedenkteken bij het NATIONAAL INDISCH MONUMENT.
Door in een eerder reactie op jouw tekstsuggestie positief in te zijn gegaan, mag je de conclusie trekken dat ik het ook meen.
Enerzijds adviseer je mij me direct tot personen met een netwerk te richten, wie dat ook moge zijn, anderzijds geef je aan dat die zgn VIPS of BN-ers afhoudend zullen reageren omdat ze altijd door iedereen worden benaderd. En dat is inmiddels een half jaar verder ook mijn ervaring.
Kennelijk weet je precies hoe ik dit het beste moet aanpakken en dat stel ik zeer op prijs. Sta open voor concrete NAW’s van personen die ik volgens jou zou kunnen benaderen. Indien bekend is een telefoonnr. ook nooit weg.
Doel van mijn acties is tot nu toe altijd dat ik de ” men of women in charge” te spreken krijg om te zien wat ze voor het doel kunnen betekenen. Maar helaas heb ik me nooit in die kringen bewogen zodat ik ook geen lijst heb van personen die ik absoluut te spreken moet zien te krijgen, anders dan bv bepaalde politici. ( Heb altijd getracht met hard werken een goede boterham te verdienen) Maar helaas heb ik nooit de verleiding gevoeld om van welke politieke partij ook lid te worden muz mss van D66 bij de oprichting in 1966 door van Mierlo. Daarna ben ik ook op die club afgeknapt.
Kortom ik ben nooit een verenigingsman geweest en zal het dus waarschijnlijk ook nooit worden
behalve in mijn streven om al die Bersiap slachtoffers een waardige plaats in de Ned. Geschiedenis te geven. Zodat ze straks niet door iedereen verder in het vergeetboek raken.
Huib
@Pak Huib “…straks niet door iedereen verder in het vergeetboek raken.”
Inderdaad zonder particulier initiatief wordt deze gebeurtenis vooral door de bobo’s in een donker hoekje van de geschiedenis weggestopt.
Zoals crowdfunding mevrouw Molemans hielp om het ‘andijvieboek’ te publiceren kan er ook een fonds ( notarieel) voor een plaquette of gedenksteen/beeld worden geopend.
Brute moorden in Bersiaptijd
18-11-2013 | Slachtoffers aan Nederlandse en Indonesische zijde
De Bersiapperiode is zonder twijfel een zwarte bladzijde in de geschiedenis van Indonesië én die van Nederland. Ofschoon er zoveel doden zijn gevallen, krijgt die periode nauwelijks een plekje in de Nederlandse en de Indonesische geschiedenis.
‘Ik begrijp dat de Indonesische regering geen zin in een onderzoek heeft, omdat ze niet trots zullen zijn op de Bersiap. Nederlandse diplomaten in Jakarta worden nerveus van een onderzoek, omdat dit hun leven gecompliceerder kan maken.
Nauwelijks aandacht
Deze periode, die ook de Bersiaptijd wordt genoemd, krijgt nauwelijks een plekje in de Nederlandse en de Indonesische geschiedenis, terwijl het aantal doden in die periode enorm was: 25.000 Nederlanders en Euraziaten, 10.000 Chinezen en duizenden mensen uit de Indonesische minderheidsgroepen, aldus Abdul Wahid in The Jakarta Post.
In Trouw zegt de Amerikaanse historicus Frederick dat hij nog steeds de tendens bespeurt ‘bij zowel niet-Indonesiërs als Indonesiërs om die revolutie als min of meer onschuldig en, althans op wereldschaal, als niet zo gewelddadig te beschouwen’.
http://www.indonesienu.nl/nu-actueel/bersiap-nederlands-indie
25.000 Nederlanders en Euraziaten, 10.000 Chinezen en duizenden mensen uit de Indonesische minderheidsgroepen, aldus Abdul Wahid in The Jakarta Post.
======================================
@ Prof Dr Abdul Wahid .
Dapat info dari mana mas ?
(welke bronnen werd geraadpleegd en zijn ze goed onderzocht , cek dan reCek) .
Op 15 augustus herdenk ik bij het Nationale Monument in Den Haag de Nederlandse slachtoffers. Ik denk dat Indonesiërs en anderen dit op de door hun gepaste wijze ook doen voor hun eigen slachtoffers. Ik denk ook dat Indonesiërs geen Nederlandse (bersiap)slachtoffers herdenken. (Op 15 augustus in Den Haag overigens ook niet, het was toen vrede, zij bestaan dus niet).
Pak Suria,
Mijn opa ditjintjang
Mijn Ooms -Tantes- Nichten -Neven ditjintjang
Mijn Vrienden-Vriendin ditjingtjang
Mijn Kennissen ditjingtjang.
Dit zijn de bronnen.
siBo
@ Pak SA”Dapat info dari mana mas ?”
Disini ada…
Opinion News
Abdul Wahid, Leiden, The Netherlands | Opinion | Tue, November 12 2013, 11:42 AM
As a matter of fact, the killing of Dutch, Eurasian and Indonesian minority groups (Chinese, Ambonese, Timorese, etc.) civilians in Surabaya was the only dark chapter of the wave of violence against thousands of others that took place almost simultaneously in most of urban Java and Sumatra, from September 1945 until around early 1946.
This period has been recalled in Dutch historiography as bersiaptijd or “get-ready period”, which barely has a place in our national historiography, although the total lost was immense, about 25,000 Dutch and Eurasian, 10,000 Chinese and thousands of other Indonesian minority groups.
Should we wonder why there was a long silence in our history?
http://www.thejakartapost.com/news/2013/11/12/the-untold-story-surabaya-battle-1945.html
@pak Jan Somers,
“Op 15 augustus herdenk ik bij het Nationale Monument in Den Haag de Nederlandse slachtoffers. ”
Dus u herdenkt niet uw Indonesische grootmoeder?
U komt er als indo niet onderuit, u bent van Indonesische afkomst. Ik ken ook een Indische vrouw wiens moeder een Indonesische was. Haar hele Indonesische familie is afgeslacht. Die moeten we maar volgens u niet herdenken, want ze waren geen Nederlander.
@Mas Van Beek zegt: 15 december 2014 om 22:09@
— Dag Mas Van Beek, uw letterlijke interpretatie van meneer Somers’ woorden wil ik u niet ontnemen, maar u mist daardoor wel diens cynische ondertoon. Ik kan uw jeugdig enthousiasme daarom wel een plaats geven waarmee u dhr. Somers de les leest.
Dat er op 15 augustus 1945 geen vrede was in Indonesië is op z’n zachts gezegd een understatement. Voor menigeen nadien: ‘when all hell broke loose’. Dhr. Somers heeft vaak genoeg geprobeerd om ook in de media hiervoor aandacht te vragen. Diens laatste poging dateert alweer van jaren her, toen de redactie van het NRC weigerde een ingezonden brief van zijn hand te plaatsen. Het cynisme lag op de loer.
Want: ‘De Stichting Herdenking heeft als doel het organiseren van een waardige herdenking op de 15e augustus van elk jaar, zijnde de dag waarop in 1945 in Zuid-Oost Azie, voor het Koninkrijk der Nederlanden, een einde kwam aan de Tweede Wereldoorlog, zo staat het in de statuten.’
Het pijnlijke aan ‘zo staat het in de statuten’ is dat in deze context ‘de bersiap’ schijnbaar niet atau nooit heeft plaatsgevonden, dan wel niet de moeite van het vermelden waard is om de doden, die ook na 15 augustus 1945 in deze periode in Indonesië zijn gevallen, te herdenken.
Natuurlijk herdenkt dhr. Somers in stilte de slachtoffers van de Bersiap waaronder zijn Madoerese Oma, wier corpus na verdwijning nooit meer boven water is gekomen en diens twee Tantes. Maar indachtig ‘de eerste twee doelstellingen*** van de Stichting Herdenking 15 augustus 1945’ kan dat dus officieel noch formeel op 15 augustus. Dat bedoelt dhr. Somers ‘eigenlijk’ te zeggen.
Ook onder Indonesiërs zijn in de Bersiap-periode slachtoffers te betreuren. Dhr. Mertens stelt dan ook terecht @RLMertens zegt: 15 december 2014 om 23:36 Zoals MasRob het heeft verwoord; Ik herdenk alle bersiap slachtoffers! Ook als straks het monument komt, en dat hoop ik, met welk opschrift dan ook.@
In deze zin is het initiatief van dhr. Otto ‘Gedenkteken bersiap’ dan ook géén @hetze tegenover de Indonesiër.@ zoals dat blijkbaar wel als een wederom op u overkomt. Het laatste blijft overigens uw goed recht. Ik wil dat respecteren.
***Doelstellingen
— Het eerste doel van de Stichting is het jaarlijks op 15 augustus organiseren van een waardige herdenking van het formele einde van de Tweede Wereldoorlog voor het Koninkrijk der Nederlanden en van alle slachtoffers die tijdens die oorlog in het voormalig Nederlands-Indië zijn omgekomen.
— Het tweede doel is het in Nederland meer bekendheid geven aan de herdenking van deze historische dag, de in voormalig Nederlands-Indië gevoerde strijd tegen Japan, het gepleegde verzet en de ondergane vervolging tijdens de bezetting door Japan en de gevolgen daarvan voor de mensen die daar toen woonden.
e.m.
@ van Beek
Je bent wat te gedreven in het verdedigen van Indonesiërs.
Ik denk niet dat Huib Otto een gedenkteken wilt om een hetze te beginnen tegen Indonesiërs.
En Jan Somers dacht in dit topic https://indisch4ever.nu/2010/12/26/indisch-in-beeld-2-6/ aan zijn Indonesische oma Wakirah die vermoord werd in die periode.
“dus u herdenkt niet uw Indonesische grootmoeder?” Sorry dat ik niet goed heb nagedacht bij wat ik schreef. Mijn Oma is zo gewoon voor me dat ze er gewoon bij hoort, zonder nadenken. Wel een gewoonte uit de Indische gemeenschap in Indië: Mijn Oma komt op geen een foto voor. Niet verboden hoor, zo was het nou eenmaal. Van het lot van baboe Soep (ook zo gewoon voor mij) weet ik niets af. Die is al uit mijn gezichtsveld verdwenen door mijn vertrek naar de Kenpeitai. Mijn opmerking ging over al die Indonesiërs die door Nederlandse handelingen zijn omgekomen. Die worden volgens mij in eigen kring herdacht.
@Somers; ‘mijn opmerking ging over al die Indonesiërs die door Nederlandse handelingen zijn omgekomen. Die worden, volgens mij, in eigen kring herdacht’.
Door Nederlandse handelingen (de provocatie; niet praten met Soekarno etc.) ontstond de bersiap! In die periode werd vooral de Indo groep( vrouwen met kinderen, zonder vaders) belaagd. Ook Indonesiërs hebben in die periode deze groep (willen)bij (ge)staan, met gevaar voor eigen leven. Velen zijn hierdoor zelfs vermoord. Deze laatsten worden zeker niet door de ‘eigen kring’ herdacht.
Er schijnen vele grijsgedraaide platen in omloop te zijn. Hoe heette dat vroeger? Gouwe ouwe, of zoiets?
@JASomers ‘Gouwe ouwe’
Da’s de charme van I4E .We bewandelen toch steeds weer onze ‘indische’ platgetreden paden om daarbij ‘Oude koeien uit de sloot te halen ‘, (d.w.z. oude reeds lang vergeten zaken, twisten, grieven weer op te rakelen) 🙂
@Somers; Uw ‘ouwe gouwe’ was de Nederlandse propaganda uit 1945; voor orde en rust, een grootse taak te verrichten voor de inlandse bevolking etc. Anno nu klinkt mi afgezaagd en …gebleken is een onwaarheid. Zoals is verwoord door min.Bot in aug.2005 te Djakarta
Pak P. Lemon
Dank voor je bijdrage die ik volledig onderschrijf. Ga hiermee verder aan de gang.
Groet Huib
http://www.universiteitvannederland.nl/college/hoe-kon-een-doorsnee-duitser-uitgroeien-tot-een-massamoordenaar/
Interessante en begrijpbare wetenschappelijke colleges zijn te volgen op de website van de Universiteit van Nederland. Bovenstaand college is van dr. Bart van der Boom, historicus en hoogleraar aan de Faculteit der Geesteswetenschappen van de Universiteit van Leiden. Het onderwerp is en blijft actueel.
Het college gaat over de vraag waarom mensen in staat zijn tot massamoorden. Want daders zijn gewone, heel uiteenlopende, mensen.
Bersiap had nimmer moeten plaats vinden! Het is toch gebeurd. Hoe, waarom waardoor is voor mij een duidelijke zaak. Nederland had, als gevestigde natie, dit op zijn conto. Zo ook het vervolg/einde met het pijnlijke afscheid op 27 december 1949 te Batavia, toen de driekleur met het Wilhelmus door duizenden met gefluit en gejoel werd gestreken!
Zoals MasRob het heeft verwoord; Ik herdenk alle bersiap slachtoffers!
Ook als straks het monument komt, en dat hoop ik, met welk opschrift dan ook.
Een ieder die het streven naar een Bersiap gedenkteken een warm hart toedraagt en dit ook daadwerkelijk met raad en daad willen ondersteunen het volgende:
Reeds afgelopen zomer had ik mijn akties willen starten tussen de bedrijven door van mijn sportieve aktiviteiten en de trainingen daarvoor. Tot aller ontzetting was er op de derde dag van de Nijmeegse vierdaagse de ramp met de MH17 en leek het me ongepast en trouwens ook niet productief om ook met het Bersiap verhaal op de proppen te komen.
Voor de oprichting van een Stichting Herdenking Bersiap Slachtoffers dienen er ook statuten komen en tenminste 3 bestuursleden. Om fiscale vrijstelling te kunnen verkrijgen dient zo’n Stichting een zgn. Anbi of Sbi status te hebben. Dus een zgn goede doelen stichting voor het algemeen of een groepsbelang. Daartoe dien met de belastingdienst van het Team Den Bosch overlegd te worden. Voorts dienen er tenminste drie bestuursleden te zijn en ook jaarlijks jaarstukken.
Gelet op mijn leeftijd en veel tijd rovende bezigheden en aktiviteiten zou ik er de voorkeur aan geven als er zich goede en zo mogelijk ervaren gegadigden voor de bestuursfunkties zouden willen opgeven.
Met dank aan Pak Lemon heb ik hierbij een concept Stichtingsdoelstellingen gedestilleerd.
De oprichtingskosten zullen ca. 500 euro bedragen en dus nog te overzien. Ook heb ik mijn jeugdvriendje Frans zoals bekend een expert is op kunstgebied gevraagd of hij bekend is met een Indische beeldhouwer/kunstenaar om het gedenkteken te ontwerpen.
****Doelstellingen
*** Het doel van de Stichting Herdenking Bersiapslachtoffers is het oprichten van een Bersiap Gedenkteken voor alle Bersiapslachtoffers gevallen na het einde van de tweede wereldoorlog op 15-8-1945 in het voormalig Nederlands Indie bij voorkeur bij te plaatsen bij het Nationaal Indisch Monument te Den Haag en een Gedenkteken bij het IHC/Bronbeek.
*** Het bekendheid geven in Nederland aan deze zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis bij de aanvang van de Indonesische Vrijheidstrijd, en nader onderzoek te stimuleren naar de oorzaken waarom het Indonesische vrijheidsstreven zodanig heeft kunnen ontaarden.
Sta open voor goede suggesties en verbeteringen en daarom dat ik dit verhaal ter kennisname plaats.
Ook heb ik intussen mevrouw Gerdi Verbeet verzocht of zij deze aktie zou willen ondersteunen.
Huib
Wat een gedoe en sudah gaat ermee gepaard.
Je wil als nabestaande van al het leed en pijn die onder het tapijt geveegd wordt; iets voor de slachtoffers betekenen en botst je tegen deze bureaucratie.
Ik heb er geen woorden voor Huib; wel wens ik je veel succes en doorzetting toe:Pukul Terus is de credo.
Mvg.Jos H Crawfurd.
Huib, op je eentje ben je onmogelijk bezig. Veel te zware steen.
Je moet echt een groep enthousiaste mensen vinden.
Wat betreft grote namen die het initiatief ‘ondersteunen’ kun je denken aan Wieteke van Dort.
Haar vader werd vermoord 13 november 1945 op de sf.Tjandi te Sidoardjo.
Jongens, doe nu eens niet zo amateuristisch.
Het hebben van een ‘ideaal’ (gedenksteen / monument) is wat anders dan het realiseren van dat ideaal. Een ideaal is emotioneel geladen, de realisering ervan juist niet, daar komen ratio en zakelijkheid bij kijken. En dan moet je niet komen met zogenaamde bekende namen die het wel even zullen doen.
Een grote naam kunnen noemen als lid comité van aanbeveling is heel normaal.
Die mensen doen verder helemaal niks, maar ze zijn een soort ‘lijstduwer’, zeg maar
Precies. Een bekende naam geeft gewicht aan het initiatief en kunnen dienen als een soort ‘ambassadeurs’ van het project.
Het eerste wat nodig is, denk ik:
– enthousiastelingen met een klein ego maar met grote hoeveelheden energie (zoals Boeroeng zei, je kunt het niet in je eentje behappen).
– een plan. Hoe ga je het aanpakken? Wie benader je? Wat wil je van de mensen? Hoe en wat communiceer je naar de buitenwereld?
– een tijdspad. Wanneer wil je wat gedaan hebben?
Kan ook zo….
Doelstellingen
Stichting Herdenking Bersiapslachtoffers heeft als doel de herinnering aan de burgerslachtoffers gevallen gedurende de bersiap periode, de chaotische tijd na het officiële einde van de tweede wereldoorlog, levend te houden.
Zij doet dit door:
*** te streven naar plaatsing van twee Gedenktekens: één bij het Nationaal Indisch Monument in Den Haag en één bij het Indisch Herinneringscentrum/Bronbeek in Arnhem.
*** het bevorderen van kennis over deze zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis bij de aanvang van de Indonesische Vrijheidsstrijd, door brede informatievoorziening aan de Nederlandse samenleving en het stimuleren van nader historisch onderzoek naar de gewelddadige gebeurtenissen gedurende de besiap periode.
Stichting Herdenking Bersiapslachtoffers heeft als doel de herinnering aan de burgerslachtoffers gevallen gedurende de bersiap periode, de chaotische tijd na het officiële einde van de tweede wereldoorlog in Indonesië, levend te houden.
Mas Rob
Ik kan me helemaal vinden in je tekst en als het oké is ook voor anderen dan wil ik die graag adopteren met je goedvinden.
Alleen de tweede plaatsing kan ik dan weer niet plaatsen…hi..hi…
Op zich is de suggestie van Boeroeng prima en heb aanvankelijk begin van dit jaar zowel Wieteke en die twee schrijfsters Keuls en Bloem gemaild zoals trouwens ook o.a. Indisch Platform omdat ik geen andere kontakt adressen kon vinden. Maar tot nu toe geen antwoord ontvangen op mijn toch wel beleefde verzoek behalve van Frans. Maar.we kennen elkaar dan ook al van onze teenerjaren in Amsterdam en Den Haag en hebben menig fuifje gevierd.
Maar ik moet ze denk ik nu verzoeken om in een comité van aanbeveling te mogen noemen. Al doende leert men als niet professionele actievoerder.
Zal het bij Frans voorzichtig het balletje opgooien want we hebben natuurlijk ook nog die ander Indische schrijver die regelmatig op TV te zien is.
Zou dus willen vragen een goede tekst in elkaar te timmeren. Zo eentje waar ze met goed fatsoen geen nee op kunnen zeggen. En als iemand suggesties of namen heeft doe er dan ook de moeite voor om de kontakt mogelijkheden na te trekken, dus graag NAW, mailadres tel.nr.er bij.
Zou de Burgermeester van den Haag hierin mss ook geen rol kunnen spelen?
Huib
In hemelsnaam. Indisch? Iets Indisch? Een project? Wieteke en Marion. Marion en Wieteke. Wieteke en Wieteke. Marion en Marion. Telkens weer, telkens weer. Bestaat de Indische wereld uit niets en niemand anders? Werkelijk niet??
Men wil een monument voor bersiapslachtoffers. Hoe je ook over zo’n initiatief mag denken: het is wel heftig, de bersiap. Een comité van geleerden heeft in no time op basis van literatuur, bronnen en archieven een doorwrocht epistel geschreven met argumenten waarom de slachtoffers van de bersiap een gedenkteken verdienen. Met dat geschrift gaat de stichting richting overheid c.c. parlement en pers, zonder huilen, zonder gillen, zonder demonstraties, maar rustig en waardig.
Ik bedoel maar: daar heb je Wieteke of Marion niet voor nodig!
p.s.:
– ga in gesprek met prof Cees Fasseur en vraag hem om advies inzake de samenstelling van een groep geleerden.
– als je een plek voor het gedenkteken in gedachten heb, neem je contact op met het lokale College van B&W om die te polsen over zijn mening van een gedenkteken in die gemeente. Ook praat je over de financiën;
– ook met de centrale overheid praat je over de financiën rond het gedenkteken en vraag je om morele steun;
– benader een of meer kunstenaars om een ontwerp te maken;
– vraag Majesteit of hij t.z.t. het gedenkteken wil onthullen;
– bezie hoeveel geld je nog nodig hebt en ga fondsen werven.
– bepaal een datum voor de onthulling.
Nu Pak Huib’s initiatief wat duidelijker contouren begint te krijgen hebben anderen voor hem vergelijkbare pogingen verricht om de oorlogstijd en hun nasleep in de kolonie niet ten prooi te laten vallen aan de vergetelheid. Een flinke portie doorzettingsvermogen was daaarbij nodig.
***De herdenking in Nijmegen sinds 2006 is een ingetogen, waardige herdenking geworden met een eigen Indische kleur. Deze wordt gevormd door de levensgeschiedenissen die naar voren komen, de eigentijdse bijdragen van de jongste generatie en de aanwezigheid van alle generaties. Het is ook een gezamenlijke herdenking van Indische Nederlanders, Nederlanders die in Indië hebben gewoond, veteranen die in de periode 1949-1949 zijn uitgezonden en bekrachtigd door aanwezigheid van het stadsbestuur. Hoewel de vertegenwoordigers van de gemeente blijk hebben gegeven hun toespraken te voorzien van interesse en betrokkenheid bij wat die Indische geschiedenis is, blijven een juiste vernoeming van historische feiten, omstandigheden en terminologie een aandachtspunt. Het is te pijnlijk voor betrokkenen en een soort uiting van onverschilligheid wanneer het ontbreekt aan de nodige precisie daarin. Als bekend voorbeeld is er natuurlijk het niet weten te onderscheiden van Indonesisch en Indisch. Dit is overigens niet het geval geweest in de herdenkingen in Nijmegen.
Ook in andere opzichten is kritisch blijven zinvol. Een voorbeeld daarvan is te zien in onderstaand filmpje met Indië-veteraan Theo Felen.
De tweede herdenking in 2007 is opgeluisterd met de onthulling van een eigen Indisch herdenkingsmonument. Kunstenares Joyce Bloem is de maakster van het tweedelige monument dat bestaat uit een plaquette en mobiel gedeelte gevormd door een keramieken vijfhoek waarin onder meer de coördinaten staan van Indonesië en Nederland. Dit gedenkteken kan gebruikt worden op andere locaties waar de Indische gemeenschap wil herdenken maar waar nog geen dergelijke vorm is. Tevens wordt de schoonheid en vruchtbaarheid van het land en de warmte van de zon tot uitdrukking gebracht. De plaquette is aangebracht aan de wand van de Gedeputeerdenplaats waar de andere twee herdenkingsplaquettes voor Nijmeegse slachtoffers in de oorlog in Azië hangen.
http://www.indischhistorisch.nl/tweede/oorlog-en-bersiap/oorlog-en-bersiap-14-augustus-de-eigen-herdenking-van-de-indische-en-niet-indische-gevallenen-in-de-oorlog-in-het-verre-oosten-uit-het-rijk-van-nijmegen/