Nederland slaagde erin de ellende van de oorlog in Indië van het witte doek te houden, constateert Gerda Jansen Hendriks in haar proefschrift Een voorbeeldige kolonie, een studie naar overheidsfilms tussen 1912 en 1962. ‘In de propagandafilms, die tot op de dag van vandaag bijna gedachteloos steeds opnieuw worden gebruikt als het over Indonesië gaat, zul je nooit iets zien van de hevige guerrillaoorlog die er heeft gewoed. Iconische beelden, zoals we die kennen van de Vietnamoorlog, ontbreken. Wij moeten het doen met films waarin Indonesië een land is dat het niet redt zonder de hulp van Nederland en Nederlandse militairen.’ via Java Post.
samenvatting-jansen-hendriks
...................
Indisch4ever 
http://www.radio1.nl/item/246007-Ons%20Indie%20een%20tweede%20Vietnam%20?.html
Om te luisteren
Uit het VPRO-radioarchief, Het Spoor Terug:
“Vijfde deel van de tiendelige serie ‘Afscheid van Indië’, over de strijd van Nederland om het behoud van de kolonie Indië, een strijd die tussen 1945 en 1949 werd gevoerd. In deze aflevering de rol van de Nederlandse pers tijdens de problemen rond de zelfstandigheid van Indonesië.” http://www.vpro.nl/buitenland/speel.POMS_VPRO_384591.html
Wat opviel uit de samenvatting v mevr Jansen Hendriks. Tja we zijn door onze electronische beeldcultuur zo streetwise geworden – alles is te photoshoppen bv – dat alles wat we op onze schermen nu voorgeschoteld krijgen met een korreltje zout nemen of met de nodige reserve bekijken.
Jammer dat de filmmakers en het publiek toen zich zo lieten manipuleren.
***Er bestaan al veel studies over Nederland en haar kolonie in Zuidoost-Azië in de 20 ste
eeuw, maar een onderzoek naar de films over Nederlands-Indië ontbreekt nog en dit is een poging het hiaat te vullen.
Dat deze studie zich louter richt op overheidsfilms lijkt een beperking, maar het
merendeel van de bewaarde koloniale films betreft producties van overheidswege
of is sterk door de overheid beïnvloed,zoals het naoorlogse bioscoopjournaal
van Polygoon en het NTS televisiejournaal. Films in opdracht van de overheid hebben bovendien het voordeel van continuïteit, ze bestrijken het hele tijdperk van het moderne kolonialisme. Met enig gevoel voor dramatiek kan je stellen dat ze de hoogtijdagen en de
ondergang weerspiegelen van Nederland als wereldmacht in de 20e eeuw.
Per 1 oktober 1962 werd in ieder geval staatsrechterlijk de Nederlandse koloniale aanwezigheid in Azië beëindigd .Om vervolgens vanaf 1969 als kwestie telkens weer terug te komen in de publieke sfeer, via televisieprogramma’s en andere media , vaak in de vorm van heftige discussies over het al of niet begaan van oorlogsmisdaden. Bij het samenstellen van reportages en documentaires rond dit thema stuitten makers van aanvang aan op een probleem: er waren geen beelden die ook maar wezen in de richting van het onrecht en de gruwelijke strijd waar over ooggetuigen vertelden. Hoe weinig succesvol de propaganda van de overheidsfilmdiensten in hun eigen tijd ook leek te zijn geweest, achteraf kan worden gesteld dat die propaganda op langere termijn zijn doel heeft bereikt In het filmarchief is Nederland voor eeuwig de koloniale mogendheid die het beste voorhad met zijn onderdanen