Wat ik publiceerde op 18 november 2006.
De website van het Indisch Huis is offline. http://www.hetindischhuis.nl/
Tja.. dit viel te verwachten.Er is geen geld, de vrijwilligers zitten al een half jaar thuis, een illusie armer en misschien voelen sommigen zich bedrogen.Fraai was het niet….. ineens bleek het IH geen bodem meer te hebben. Daaronder zat een put….en zo diep..zo diep…want toplui hadden niet goed op de eurootjes gelet..Toch was het niet allemaal zo negatief ..Voor mij, als buitenstaander die alleen de website kende, kwam het Indisch Huis over als een creatieve beweging.Het vibreerde van de ideetjes en de initiatieven..De vele initiatieven gingen ver voorbij de doelstelling van oorlogsherinneringscentrum .Het was een opleving van Indische cultuur.Misschien was er van hoog tot laag té veel enthousiasme ? Té veel werd het Indische reveille gevierd ?En niemand die op de rem ging staan, aan de bel trok of op de tong-tong sloeg.Geen naargeestig boekhoudertje die zei: “mensen, dit kan niet” .Toen ik eind april het slechte nieuws las werd ik er triest van en een paar weken later bekroop me het gevoel dat dit het einde was.Kasian….Terima kasih.. alle hardwerkende medewerkers, vrijwilligers of betaalde krachten..
...................
Indisch4ever 
Ik dacht dat het Indidisch huis onder gebracht is in Bronbeek of heb ik het mis?
Te bronbeek zit een hele nieuwe stichting, met allemaal andere mensen. Wel bedoeld als opvolger van wijlen dit indisch huis uit 2006
Creatieve beweging?
In 2006 werd Siem Boon in het Historisch Nieuwsblad geciteerd: ‘Ik begreep dat de directeur 35.000 euro kreeg voor een geboetseerd kunstwerk dat hij zelf had gemaakt. Dat soort keuzes vind ik ronduit shabby.’
Ideetjes en initiatieven?
Uit hetzelfde artikel: “Monique Doppert van het Indisch Netwerk verbaasde zich over de verdachte hoeveelheid reclame bij Het Indisch Huis voor de kookboeken, signeersessies en programma’s van tv-kok Lonny. De bekende kok was ondergebracht bij het productiebedrijf van de directeur van Het Indisch Huis. ‘Buitengewoon gênant,’ vindt Doppert. ‘Vooral voor de oudjes, voor wie dat Indisch Huis eigenlijk bedoeld is.’ ”
Opleving van Indische cultuur?
Tja, wat is de Indische cultuur….? Het begrip werd wel erg ruim geïnterpreteerd: “Daarnaast besteedde Het Indisch Huis veel geld aan culturele activiteiten en tentoonstellingen die niets met de herinnering aan de oorlog te maken hadden. Boon: ‘Zoals over Aletta Jacobs of over Aziatische barbies’.”
Het was een beschamende ondergang van wat het boegbeeld had behoren te zijn van de Indische gemeenschap. Zijn de verantwoordelijken ooit ter verantwoording geroepen? Ten tijde van de deconfiture liet de directie niet meer van zich horen: “En wat vindt Het Indisch Huis zelf van de gang van zaken? De telefoons zijn afgesloten en e-mails keren terug. VWS en het Indisch Platform hebben naar eigen zeggen moeilijk contact met de organisatie. De directie is spoorloos en dus niet bereikbaar voor commentaar.”
Zie: http://www.historischnieuwsblad.nl/nl/artikel/25833/indisch-huis-roemloos-ten-onder.html
Rob,
Ik zag dat er veel Indische activiteiten werden georganiseerd.
En dat mag je ‘opleving’ noemen. Dat was prima en verdient een complimentje.
The downside was dus dat niemand waarschuwde dat er geen geld was voor een aantal activiteiten.
Mensen achteraf boos enzo. En men vergeet dat vele vrijwillligers onbetaald goede dingen hebben georganiseerd en zoals vaak met vrijwilligers….. ze doen diverse uitgaven uit eigen zak.
Er zou een goed artikel gemaakt kunnen worden over deze vrijwilligers. Wat ze deden, waarom, het enthousiasme en toen ineens ……. het klappen van een droom.
Lucas, Ik dacht dat het Indisch Huis de tweede poging was ? Niet de derde?
Er was een eerste poging in Zoetermeer, waar de penningmeester er met de kas vandoor ging!
Dat klopt heer Lucas;lange tijd geleden was er herdenkings feest van een van onze kerkgangers.
Ik wist dat je voertuig moest parkeren en over een houten bruggetje naar het gebouw moest.
Een deel was afgesloten en zag je wat Indische attributen.
Dat kon ik mij voor de geest halen.
Mvg. Jos H Crawfurd.
De vrijwilligers bleven met een kater achter. Dat is waar.
Maar evengoed: de hele onderneming deugde niet, van het begin af aan. En de rot begon aan de kop.
Wat deugde niet in zijn basis ?
Het was bedoeld als oorlogsherinneringscentrum en met mate kan men er een algeheel Indisch cultureel centrum van maken.
Die combinatie kon werken, maar het oorlogsherinneringsidee werd wat verdrongen. Dat ging niet helemaal goed.
De praktijk werd ook dat de aangestelde directeur niet goed op de centjes lette.
Ken gebeuren. Helaas.
Maar het ondernemingsidee op zich was niet zo verkeerd. Ook de geslaagde activiteiten waren echt niet zo vreselijk fout
Zoals ik al zei: de rot begon aan de kop: op het niveau van bestuur en directeur. En vanaf het begin. Hoofdstuk 4 van Lizzy van Leeuwen’s Ons Indisch Erfgoed laat geen andere conclusie toe.
Aan het einde van het hoofdstuk schrijft Lizzy: “Het relaas van de opkomst en de ondergang van Het Indisch Huis laat zich uiteindelijk beschrijven als een negentiende-eeuws feuilleton van Daum: een typisch oud-Indische vertelling over ijdele potentaten, kleine knoeiers, het ‘presentkaasje’, ingedutte opzichters, trouwe bedienden, de enkele bevlogen totok en het gouvernement als doofpot.”
Presentkaasje: http://www.etymologiebank.nl/trefwoord/presentkaasje
Rob, maar dan val je terug op een eenzijdig beeld over het Indisch Huis.
Het was niet één grote graai-orgie van incompetente lieden.
Er werden ook vele goede dingen georganiseerd en de meeste medewerkers, in meerderheid vrijwilligers, worden door dit beeld onterecht belasterd.
De hele onderneming deugde wel in zijn basis. De grote meerderheid van de medewerkers deugden en deden deugdelijke dingen
Nee, niet met je eens. Het deugde niet, ONDANKS het goede werk van vrijwilligers en enkele geslaagde projecten. De teloorgang is de vrijwilligers niet aan te rekenen – niemand doet dat.
De goede inzet van de vrijwilligers ten spijt was er rond Het Indisch Huis sprake van mismanagement, nepotisme, opgeblazen ego’s en ruzie. Naast de schade die het de Indische groep heeft toegebracht, heeft het echec geleid tot het vergooien van vele honderdduizenden euro’s gemeenschapsgeld. Ik kan me – sorry – niet vinden in je losjes weg relativeren (‘Ken gebeuren. Helaas’ ‘ging niet helemaal goed’) ervan. Daarvoor vind ik de zaak te ernstig.
Het was niet allemaal mismanagement etc.
Ik heb een aantal jaren de website van het IH 2 tot 3x per week bezocht.
Ik zag vele goede initiatieven. Dat was de core-business van het IH.
En daaraan voorbijgaan is zeker wel de vrijwilligers in een fout licht zetten.
Geen licht is ook een foute verlichting, dus.
Wbt poen die er niet was uitgeven door schulden te maken. Zoals dat toeging is het mismanagement.
Maar hoeveel van dat poentotaal is wél besteed aan goede initiatieven ?
Nu is er het idee dat het allemaal gejat is. Is dat zo? Ik heb dat niet gelezen van het onderzoek Linschoten.
Als ik dit zo mag lezen van Mas Rob en verwijzing naar de site,zou ik mij flink schamen om Indo te zijn.
Elke keer gebeurt het graai mentaliteit: Van wie hebben deze rampokkers zich eigen gemaakt??
Hoe wil je het onze derde generatie enthousiasmeren over het Indisch gevoel en levenswandel van onze Ouders en Grootouders??
Ik zou mij dood schamen om deze rampokmentalitet over te nemen na vier eeuwen.
Wat voor voldoening moet je hebben: Meenemen in jouw kist en dan di makan rayaps??
Vervloekt degene die zijn naaste bedriegt c.q. besteelt.
Zijn/Haar toegeëigend roerend/onroerend goederen zullen niet van lange duur zijn.
Mvg.Jos H Crawfurd.
Het meer dan gênante debacle staat goed beschreven in het boek ‘Ons Indisch Erfgoed’ van Lizzy van Leeuwen. Dit ‘Indisch Huis’ project was al de derde poging om de Indische gemeenschap een
historische eigen plek te geven, met de financiële hulp, subsidie van de overheid. Wijlen Huib Deetman was indertijd de luis in de pels van de z.g. Indische bobo’s die dachten dat zij dat klusje wel konden klaren, gespeend van enige kennis van zaken, maar met torenhoge ambities om iets groots te verrichten. Gesneuveld door onkunde en slechte bedoelingen, heeft de laatste directeur overhaast het pand verlaten en zich tot nu toe schuil weten te houden, achterlatend een diep financieel gat en vele vragen. Het onderzoek dat daarna door Robin van Linschoten (VVD) is gedaan zou in ieder ander bedrijf als evaluatieonderzoek in de prullenbak zijn verdwenen, maar de toenmalige bewindslieden op het ministerie hadden er belang bij het niet aan de al te grote klok te hangen. De daders liggen op het welbekende kerkhof. Niemand is ooit ter verantwoording geroepen laat staan dat een en ander politieke consequenties zou hebben. Nee er werd al weer aan een 4de constructie gewerkt en zo ontstond het ‘Indisch Herinneringscentrum’ gebouwd op de puinhopen en schaamte van de vorige pogingen. Is dit nou illustratief voor het zonder meer slikken van de zoete koek door Indo’s, het achterna hollen van de voor gehouden worst?
Voortdurende accepterend dat we vanuit de eigen gemeenschap worden ‘gepiepeld’ met achteraf ‘toestemming’ van de politiek! Hoe post koloniaal. Ik hoop van harte dat het Indisch Herinneringscentrum het verschil zal maken.
De toenmalige Staatssecretaris van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, mevrouw Clémence Ross-van Dorp, schreef in haar verantwoordingsbrief aan de kamer over de omvang van het financiële wanbeheer het volgende:
“Nader financieel onderzoek liet zien dat er op 31 mei 2006 sprake was van een negatief vermogen van € 880 271. De kortlopende schulden bedroegen op die datum € 923 416 (waaronder een vordering van dit ministerie van € 300 000). Voor de totale sanering van de financiën van het Indisch Huis zou een bedrag van € 1,5 miljoen nodig zijn. Dat is meer dan drie maal de subsidie waarop deze instelling normaliter aanspraak zou kunnen maken.” Zie: https://zoek.officielebekendmakingen.nl/dossier/20454/kst-20454-79?resultIndex=61&sorttype=1&sortorder=4
Als we even de vordering van het ministerie en het negatief vermogen niet meetellen: een slordige half miljoen euro’s waren in rook op gegaan. Had beter aan I4E besteed kunnen worden, het virtuele Indische Huis. Konden wij ook eens met zijn allen in Parijs de bloemetjes buiten zetten zoals volgens de verhalen de directie op kosten van de zaak deed.
Niet menselijks is des Indo’s vreemd. Al willen hele volksstammen van Indische komaf anders doen geloven.
Huib
Maakt mij niet uit, maar wat is het nut van het ophalen van het IH-debacle?
Het onderwerp is: “8 jaar geleden Het Indisch Huis”.
Niet zinvoller om een onderwerp te maken als: “Over 8 jaar een Indisch Centrum?”
Het nut?
Omong kosong, gezelligheid kent geen tijd.?
Na 8 jaar… misschien nieuwe inzichten ?
Voor mij persoonlijk was het ook dat ik mijn schrijven gisteren tegenkwam en ik vond dat het een goedgeschreven stukje was.
Eigenroem stinkt dus nooit enzo..
Als ik in lijn 1 naar Scheveningen zit zie ik elke keer Het Indisch Huis. Ik wijs ernaar en mijn meisje knikt.
Humphrey de laCroix schreef in een recensie van Lizzy van Leeuwen’s boek het volgende over Het Indisch huis en het is aardig om het aan te halen in de discussie. Het noemt namelijk de reden waarom Lizzy vond dat het project van begin af aan tot mislukken gedoemd was: het willen zijn van zowel een cultureel instituut als een herdenkingscentrum.
“Het Indisch Huis
Met de uitvoerig beschreven casus van opkomst en ondergang van Het Indisch Huis heeft Lizzy van Leeuwen een analyse gemaakt van hoe een groepje Indische “beleidsbepalers” een pretentieus project een gênante afgang hebben bezorgd. Het is niet ongebruikelijk dat eenzelfde groep ingewijden, lobbyisten en echte experts grote en aansprekende projecten als het Indisch herinneringscentrum mogen en kunnen uitvoeren. Een zeer welwillende overheid die ruim subsidieert, geen effectief toezicht houdt (uit teveel vertrouwen en welwillendheid voortkomend) of laat houden, en zichzelf niet in de hand wetende projectleiders en andere verantwoordelijken, zijn de bestanddelen geweest die tot een Indische deconfiture hebben geleid. Een combinatie van onverantwoordelijk belastinggeld uitgeven, autoritaire verhoudingen binnen besturen en opgeblazen ambities (pretenties?) leidden uiteindelijk tot de teloorgang van wat een highbrow (“hoge cultuur”) Indisch cultureel centrum had moeten worden. Wie zeer argwanend dit heeft gevolgd kan niet anders dan spreken in aloude termen als nepotisme en coöptatie: vriendjespolitiek op zijn slechtst. Maar volgens Lizzy van Leeuwen lag de kiem van het mislukken al in het uitgangspunt: zowel een Indisch herinneringscentrum als een cultureel instituut willen zijn. Dit was namelijk een onmogelijke spagaatbeweging omdat de vraag zich dan opdringt “welke Indische cultuur of cultureel erfgoed uit de koloniale periode moest dan worden gerepresenteerd?” Het Indische was in die koloniale tijd de meerderheid van kleine Indo’s met een typische gemengde volkscultuur, die door de hogere sociale lagen (die steeds blanker werden) met dedain werden bezien. In hetzelfde Indisch Huis zouden dan de herinneringen aan de oorlog een gedeelde herinnering zijn van diezelfde heterogene maatschappelijke lagen? Die zelfde beleving bestaat niet helemaal: kijk maar naar wie er van de Indo’s wèl en niet in de interneringskampen verbleven. En denk eens aan de Indo’s in de bersiapperiode: wat was het beeld van hun loyaliteit en affiniteit? Die periode was heus niet voor alle Indo’s een identieke beleving. Velen zouden dan ook niet zijn gekend in erkenning van het ondergane leed. Het Indisch Huis zoals het was bedoeld zou een niet-representatief instituut gaan worden. De werkelijkheid heeft dat slechts bevestigd.”
Zie: http://www.indischhistorisch.nl/tweede/sociale-geschiedenis/sociale-geschiedenis-boekbespreking-lizzy-van-leeuwen-ons-indisch-erfgoed/
@ Mas Rob ” Het Indische was in die koloniale tijd de meerderheid van kleine Indo’s met een typische gemengde volkscultuur, die door de hogere sociale lagen (die steeds blanker werden) met dedain werden bezien.”
Deze erfenis en splijtzwam zal wellicht hebben bijgedragen aan het mislukken vh project.
Het is alleen vreemd dat het merendeel hier na de verdrijving uit het geboorteland en met blote voeten opnieuw een bestaan moesten opbouwen, ook status hebben verloren, die saamhorigheid niet konden opbrengen
De nieuwe generaties dragen die last niet met zich mee , bekijken het verleden van hun ouders met andere ogen en wie weet komt er nieuw elan /initiatief die mengcultuur in een permanente behuizing te (her)beleven en/of te conserveren. Want eens zullen de pasar’s, kumpulan’s, indische eethuisjes etc. van het toneel verdwijnen.
I4E ’s databestand wordt, nu al als historisch object , gelukkig dat lot bespaard :
https://indisch4ever.nu/2014/10/27/indisch4ever-is-cultureel-erfgoed/
@P.Lemon:”Want eens zullen de pasar’s, kumpulan’s, indische eethuisjes etc. van het toneel verdwijnen.”
Ik voeg daar aan toe: en ook de zo in eigen kringen bejubelde Indorock.
Want:
@P.Lemon: “De nieuwe generaties dragen die last niet met zich mee , bekijken het verleden van hun ouders met andere ogen.”
Ik vind dat niet jammer. Als onze keuken, de beste van de wereld, maar blijft bestaan.
En ja,….. ik weet zelfs van Indo’s die het criminele pad van de zware misdaad (roof, moord, drugs e.d.) hebben bewandeld. Zoals meneer Huib al anders verwoordde hiervoor: Indo’s zijn echt van het menselijke ras. Niets is hun vreemd als het aankomt op goede, maar ook slechte zaken.