Hallo luitjes,

Vandaag de tv aangezet en toch is het vreemd om de integrale wedstrijd PSV-AZ in Bandung op de tv te kunnen volgen. De andere wedstrijden van het weekend worden samengevat. Ook volg ik de rechtstreekse uitzendingen van de Worldseries baseball tussen de Kansas City Royals en de San Francisco Giants. Tussenstand 1-1, maar zoals mijn vriend Ton in Italië zou zeggen, het had ook andersom kunnen zijn.

Elke morgen om 8 uur loop ik naar de warnet om mijn e-mail te checken. Ik ben nog steeds niet aan de I-pad gewend, want ik denk dat ik te lang met windows bezig geweest ben om een ander systeem te adopteren.
Een uur warnet kost me 3.000 rp, ca 20 eurocent. Na het bezoek aan de warnet ga ik naar de buur, dat is de Bandoengsche Melk Centrale, BMC, waar ik een portie yoghurt of bubur ayam tot me neem. Ik heb een boek over de geschiedenis van de BMC gekregen, waar mijn vader ook nog in wordt vermeld. Hij was van 1948 tot 1954 administrateur van de BMC. ( foto)
Ik heb in 2009 een brief, waarin hij wordt aangesteld tot administrateur, aan de BMC gegeven voor hun archief.

Voor de lunch ga ik meestal naar het Bandung Indah Plaza, waar ik op de 3e etage in het foodcourt elke dag het eten van een ander warung probeer, tot nu toe is de mie tolol me het beste bevallen, maar ik heb nog enkele warungs te gaan. Ook heb ik op de jl Braga enkele restaurants geprobeerd, maar de riolering van de jl Braga wordt vernieuwd, dus is het geen doen om er te lopen.

Vrijdag ben ik naar het station van Bandung gegaan om kaartjes te bestellen voor de trein van maandag naar Yogyakarta. Als je op het station komt, moet je een volgnummer trekken, vervolgens moet een
formulier ingevuld worden, waarop ingevuld moet worden het aantal personen, telefoonnummer het nummer van een identificatiebewijs, het verblijfsadres en de bestemming. Hierna is het wachten tot de lokettist het volgnummer dat je hebt getrokken intoetst. In mijn geval zou ik een uur moeten wachten tot ik aan de beurt zou zijn. Bij het invullen van het hiervoor genoemde formulier werd ik geholpen door een stationsbeambte. Toen hij zag dat ik een uur zou moeten wachten, kwam hij naar me toe en verzocht me mee te komen naar het filiaal van de supermarktketen Indomart. Hier stond een machine van de spoorwegmaatschappij, waar ik dezelfde gegevens, die ik op het formulier had ingevuld, moest intoetsen, waarna een papiertje werd geproduceerd, waarmee ik naar de kassa van de supermarkt moest gaan om daar te betalen. Ik kreeg van de cassierre een bon met een code.
Hiermee moest ik naar een bureautje, waar ik de code in een computer in moest toetsen, waarna de kaartjes die ik nodig heb, werden geprint, al met al duurde dit 10 minuten ipv het uur dat ik anders zou hebben moeten wachten.
De prijs voor een kaartje was vorig jaar 200.000 rp. Dit jaar was het 285.000 rp. Een forse prijsverhoging.

Het volgende bericht komt uit Yogyakarta.
Groetjes,  Eric.