Indoforum.nl:
Wil je zelf aan de slag om eenvoudig en snel saté’s te maken, bestel dan deze handige kubus, de ideale saté maker. In een handomdraai bereid je zo 100 verse sateetjes of alles wat je maar kunt verzinnen op een stokje!
-
Elke dag Indisch nieuws en wetenswaardigheden.
!
Heeft u tips, een foto, een oproep of wilt u een column/pikiran schrijven, jangan malu-malu.
indisch4ever@gmail.com
!
En ken je deze?:
en 
- Het archief van Indisch4ever
is best wel te filmen !!
...................
...................
.......... Bekijk ook
de archipelsite
met honderden topics.
Zoekt en gij zult vinden. ! -
Indische portretten
ingezonden door de lezers.
-
Thomson
Nassauschool Soerabaja
Depok
Wie is deze familie
Wolff
Tankbataljon Bandoeng 1939
Is de bruid Günther?
Wilde en Waldeck
Brouwer en Hagen
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
XXXXXXXXXXXXXXXXXX
Kerst 1930 a/b Baloeroan naar Indië
XXXXXXXXXXXXXX
Bertha Lammerts van Bueren-de WitXXXXXXXXXX zwieten 214
Bisch
!!!!!!!!!!!
Detachement Verbruiksmagazijn,
Hollandia
van Hall
Smith
Emy Augustina
Detajongens
von Stietz
de Bar
Soerabayaschool ca 1953
Wie zijn dit ?
Damwijk
Klein
IJsselmuiden
van Braam
Zuiderkruis
Foto
Koster
Versteegh
Baume
Falck
Boutmy
Otto
oma Eugenie Henriette Smith
Meliezer-Andes
christelijk lyceum bandoeng
christelijk lyceum bandoeng
Saini Feekes
Mendes da Costa
Anthonijsz
Bromostraat
Wie?
Tambaksari/Soerabaja-1946
Ornek
van Dijk
.Haacke-von Liebenstein
Theuvenet
Sollaart
Berger-de Vries
Foto's gemaakt door Henrij Beingsick
Augustine Samson-Abels
Samson
Huygens
Hartman
Otto en Winsser
Marianne Gilles Hetarie
Constance en Pauline
Versteegh
Lotje Blanken
Charlotte Hooper
John Rhemrev
Schultze
W.A. Goutier
Otto-Winsser
Bastiaans
Verhoeff
Beisenherz
Stobbe
Wendt-van Namen
Harbord
Pillis-Reijneke
Nitalessy-Papilaja
Reijneke
Oertel-Damwijk
Bruidspaar te Semarang
Daniel
Krijgsman
van Dun
Ubbens en van der Spek
Kuhr
Oertel
Nijenhuis-Eschweiler
Wie ben je
Philippi-Hanssens
Tarenskeen-Anthonijsz
Hoorn-Dubbelman
Mendes da Costa
Palembang
Indisch4ever 
Wel gemakkelijker dan aan stokjes rijgen, maar hoe nu met marineren? Met stokjes en al?
Het vlees kan gemarineerd worden voordat het de kubus in gaat
Het vlees gaat in lappen in de kubus, dan gesneden, dus niet helemaal aan alle kanten gemarineerd. 4 van ze 6 kanten zijn niet in de marinade.
Beetje creatief zijn, Hans.
De hele kubus met inhoud (vlees aan stokjes gespiest) een nachtje onderdompelen in een grote tupperware bak met marinade en smullen maar. Nu ja, eerst nog roosteren natuurlijk.
Pak Pierre
Hallo Hans, mensen die overwegen zo een ding te kopen gebruiken waarschijnlijk een gekochte marinade die ze er zo overheen gieten .Vlees voor 100 sate is immers zo gesneden. Waarom eigenlijk het vlees niet doorschuiven tot einde van het stokje, snap ik niks van, zeker niet in een reclame-filmpje.
Meer voor belanda2 of voor de luie Indo…. ;*) gewoon op de ouwe manier met de hele fam. tusuk
Tijdens de BSE-crisis, aka mad cow disease sprak men ook al heel serieus over alle ‘alle gekheid op een stokje’ …
e.m.
Op het lab hadden we af en toe samen eten. Onze Indische afdelingssecretaresse sneed zelf het vlees, met de marinade (gelukkig geen pindasaus) in een grote emmer. Elk uur kwam ze op het lab met blote armen in die prut graaien. Niks satekubus. ‘S avonds in de zuurkast roosteren. Dat waren nog eens tijden. Later kwamen de managers in dienst, toen was de lol eraf.
Wat leuk Jan Somers, ook een lab werker, ik was het ook. Wat voor lab was het?
Vroeger was het best leuk werken op een lab er was ook tijd voor leuke dingen (in je vrije tijd).
Wij verzamelden bijvoorbeeld de AgCl, die de analisten over hadden na de Cl titratie om het zilver eruit te halen en te verkopen voor de personeelspot van het lab en zo was er meer……….
Ook zelf soepje maken en koffie. Lekker.
Chemisch/bacteriologisch laboratorium van de afdeling Water en Bodem TNO
Oh, dan ben ik er wel eens geweest bij TNO water/bodem in verband met asbest onderzoek in water van PWN, ik weet niet meer wanneer, ik schat halverwege de 80-er jaren. Er werd overigens geen asbest aangetoond, hoewel het asbest cement buizen waren, die speciaal voor dit onderzoek waarbij het water langere tijd stilgestaan heeft (ook in stromend water bemonsterd). Er werden ooit Kamervragen gesteld of asbest ook in drinkwater voorkwam, niet dus.
Ja, daar konden ze mooie microfoto’s van maken en uitzoeken wat voor soort asbest het was. Asbest in drinkwater of etenswaar is geen groot probleem. Het gevaar zit in het inademen waarna in het longvlies kanker kan ontstaan. Typisch haltervormige insluitingen. Ik weet nog dat in Westkapelle een vrouw was gestorven aan asbestkanker. Haar man werkte in Vlissingen op De Schelde en vóór het wassen van zijn overalls klopte ze die uit! En asbest in autotunnels van de remschijven. Asbest in eternit is geen probleem zolang je niet gaat boren, schuren, schaven en breken.
Ja, Jan, bekende materie voor mij. maar politici en milieu groepen maakten een heleboel heibel erover, gebrek aan kennis. Mocht er asbest in drinkwater zitten dan is dan geen enkel probleem voor de consumptie.
We vonden waterleiding bedrijven in zuid Duitsland en Oostenrijk en in de USA waar heel veel asbest in het drinkwater zat. Ik heb veel onderzoeken bestudeert hierover destijds. Uiteindelijk is de paniek een stille dood gestorven.
Asbest kan alleen gevaarlijk worden als het in de longen komt, de naaldvormige kristallen “snijden” door de longwand heen, etc.
Overigens hangt ook dat weer af van welke asbest soort het is.
Dag heer Van Schaik, ieder zijn of haar vak natuurlijk. Zolang winstmaken*** als ultiem streven belangrijker wordt geacht dan de gezondheid van carnivoren, herbivoren en omnivoren ben ik als sociaal-democraat en Greenpeace-donateur op mijn beurt weer ontzettend blij en verheugd met het bestaan van milieu-organisaties die heibel maken.
Zo hoop ik dat ze met name in Indonesië ook aan de bel blijven trekken om t.b.v. het leefmilieu van ouderen, kinderen, flora, fauna en wat dies meer zij, de lucht-, water- en grondvervuiling aan de orde te blijven stellen.
Zoals gesteld, ieder zijn of haar vak … dus ik blijf u een sympatieke medelezer vinden. 😉
***echte Liberalen vinden het kapitalisme ook niet het ‘je van het’.
Selamat tidur en een goed weekend heer Van Schaik.
e.m.
P.S.
Dat er bij u op het Lab geen satéétjes werden geproduceerd, had dat te maken met die asbest-onderzoeken? Of was het gewoon ‘vier uur Cup-a-Soup !’
Beste heer Eppeson marawasin, ik heb er geen bezwaar tegen als milieu groepen ergens heibel over maken, maar soms is het ongefundeerd vanwege een gebrek aan kennis, dat kan ik niet waarderen.
Zorgvuldigheid stel ik op prijs en als dat in acht genomen wordt (soms moeilijk te controleren) dan steun ik het protest gaarne.
Zeker wat er in Indonesië gebeurd!
Wat de sate op het lab betreft, het was in de 60-er en 70-er jaren lastig als enige indische man tussen de totoks, ik heb het geloof ik maar één of twee keer gemaakt, sate was in die jaren nog niet zo bekend en populair bij de totoks als nu, ze hadden liever 4 uur soepje (terwijl wij weten dat er veel meer lekkers is).
Begreep dat je met het toestel een italiaanse variant van ‘onze sateetjes’ maakt en niet 1 waarvan je 3 of 4 mini stukjes geroosterd vlees van afhapt maar een behoorlijk aantal brokken.
Idee shaslick, berehap e.d. ?
( Italiaanse puurheid op ’n stokje : Arrosticini
Puur schapenvlees op ‘n spiesje. Een traditionele delicatesse uit Abruzzo, Italië. Met wat stukjes vet voor de smaak. Enkel met ‘n snuf zout of wat druppels hete peperoncino a l’olio. En een koel rood wijntje, een Montepulciano d’Abruzzo bijvoorbeeld.)
Maar voor de puristen … 🙂
” In Indonesië wordt saté van heel klein gesneden geiten- of kippenvlees gemaakt in Nederland vooral van brokken vetloos varken of kip. In Indonesië bestaat een portie saté uit minstens 10 stokjes door meestal een Madurees op houtskool geroosterd en opgediend vergezeld van lontong, dat is in pisangbladeren gekookte rijst, tezamen met ketjapsaus bij de saté kambing of pinda-ketjapsaus bij de saté ayam, waarbij gesnipperde rode ui, cabe rawit en atjar ketimun. In Indonesië is de verkoop van saté een monopolie van de Madurezen, hoewel er op het eiland Madura nauwelijks saté gegeten wordt, daar houdt men het op maïs en vis.
Saté is een van oorsprong Arabisch gerecht, de zogenaamde kebab, door Arabische handelaren eeuwen terug in Indonesië geïntroduceerd. In Nederland bestaat een portie saté uit slechts drie stokjes met daaraan gefrituurde of gebakken hompen vlees en opgediend met al dan niet warm stokbrood, wat groene blaadjes voor het gezonde uiterlijk, wortel of een andere salade en het geheel uiteraard bedekt met een dikke laag pindasaus, dat zich zo heerlijk van het bord laat vegen met stokbrood. Op warme zomeravonden wordt er nog wel eens tijdens de B.B.Q. in achtertuintjes iets gemaakt wat op echte saté lijkt, doordat de manier van roosteren overeenkomt. Maar aangezien er bij dit barbecuen veelal rijkelijk alcoholhoudend vocht vloeit lijkt dit gebeuren vaak meer, op een crematie opgefleurd met pindasaus ”
http://www.angelfire.com/cantina/cooky/sate.html
sate padang Asli Minang Kabau
Daar komt geen Madurees aan te pas.
siBo
Aan het stokje ook niet, meneer Keller ?
e.m.
Zoals zo vaak: Java gelijkgesteld met heel Indonesia.
Mas Rob zegt:
16 oktober 2014 om 04:43
Zoals zo vaak: Java gelijkgesteld met heel Indonesia.
————————————————————–
Of de bewoners van Java(eiland) Javanen zijn .
@ Pak Bo
Over de sate Padang , geldt ook voor de sate Ayam “Madura” , het is nog de vraag of de tukang sate echt uit Minang of Madura komen.
Zoals bij een shoarma zaak of pizzeria , de mensen die in de keuken werken zijn vaak gewone autochtone of allochtone Nederlanders.
Geen Achmet of Mario.
De tukang sate die hier in de vooravond langs komt is wel Madoerees…
@ Pak Surya: “Zoals bij een shoarma zaak of pizzeria , de mensen die in de keuken werken zijn vaak gewone autochtone of allochtone Nederlanders.
Geen Achmet of Mario”.
Tja … dat gaat dan toch niet meer op voor het wokrestaurant, dankzij het versoepelde toelatingsbeleid voor Wok-Chinezen.
Pak Pierre
Voor Idul Adha, het Islamitische offerfeest van begin deze maand, had ik een geitje gekocht. Het werd samen met andere geiten en een enkel rund voor de plaatselijke moskee geslacht. Ik kreeg een poot en het hart bij de verdeling van het vlees.De rest van “mijn” geitje was bestemd voor de verdeling onder de dorpsgenoten.
De mooie stukken waren voor de sate, van de rest werd gulai gemaakt. Bij de sate kwam – needless to say – geen kubus te pas. Niets is toch leuker om zelf met je familie het vlees te snijden, te marineren en aan stokjes te rijgen in anticipatie van het eetfestijn?
Tja … nu ga ik mij afvragen of Pak Somers en zijn collega’s ook zelf een geitje op het Lab slachtten, vooraleer de Indische secretaresse het vlees mocht snijden en marineren.
Pak Pierre
Ik geloof dat het vlees door een andere medewerker werd verzorgd. We hadden nog wel een project lijkbezorging, maar dat was geloof ik apart.
Voor dat project was geen marinade nodig, neem ik aan.
Pak Pierre