Nu nog, meer dan 68 jaar na het eind van de oorlog, komen mensen met hun persoonlijk verhaal, herinneringen die hen blijven achtervolgen. Een van deze verhalen is een ooggetuige verslag van een jongen, toen 14 jaar, en pas kort ondergebracht in het Vrouwen Ziekenhuiskamp Solo op het eiland Java, met zijn moeder, zijn twee oudere zusjes van 15 en 18 jaar en jonger broertje van 10. Zijn verhaal gaat over Japanse officieren die, zoals een paar weken van tevoren aangekondigd, 30 Hollandse meisjes kwamen ophalen uit het kamp Solo in 1943. In zijn eigen woorden opgeschreven in 2013 in de leeftijd van 86 jaar:
Lees de gehele Verklaring voor de Raad van de Mensenrechten vertaling en origineel in Engels (pdf)
...................
Indisch4ever 
>>>>>>>>>>>>>Nu nog, meer dan 68 jaar na het eind van de oorlog, komen mensen met hun persoonlijk verhaal, herinneringen die hen blijven achtervolgen.<<<<<<<<<<<<<<<
Hoe is het mogelijk, dat er mensen zijn die zich nog steeds verbazen over het feit dat er mensen op vele oudere leeftijd met hun verhalen komen, die ze in hun jonge jaren hebben meegemaakt.
Bovenstaand gegeven/principe is juist zo normaal als het kan zijn.
Heel simpel het bovenste gedeelte van een mens hersenen beslaan het gedeelte wat men dagelijks gebruikt en daaronder bevindt het geheugen, wat is weggestopt en dat in verbinding staat met de emoties. Op oudere leeftijd gaat het bovendeel van de hersenen krimpen, waardoor men o.a. vergeetachtig begint te worden.
Het weggestopte geheugen heeft dan weer kans naar voren gehaald te worden, want dat gaat nooit verloren. En op oudere leeftijd heeft men makkelijker controle over de emoties. Daarom kunnen wij ouderen er gemakkelijker over vroeger praten.
Uitleg van mijn vriend de psychiater.
R Geenen
Ja ik denk dat dit wel juist is.
Ik sprak vroeger over van alles maar heel erg zelden of nooit over wat ik “toen” allemaal heb gezien en moest meemaken.
Mijn moeder, twee jongere zusjes en ik zaten in Banjoe Biroe Kamp 10.( De gevangenis). Daar zijn helaas wel meisjes en jonge vrouwen meegenomen. Verschrikkelijk!!!
Wij allen “binnen en buitenkampers” hebben op heel jonge en gevoelige leeftijden ontzettend veel moeten verwerken
Het was na de die vreselijke tijd; schouders er onder en en gewoon doorgaan, vooral niet zeuren.
Gelukkig was er pal na de oorlog ook overal van die heerlijke en vrolijke muziek … het heeft mij een beetje getroost.
.
Heer Geenen,en toch worden we vaak niet begrepen door onze jeugd die hier in Holland zijn opgegroeid of geboren.Misschien wel begrepen,maar dan komen ze met commentaar van:#Het is al zo lang geleden,probeer dat te vergeten.#,maar hoe kan je jouw gevoelens of waarnemingen wegdrukken. Met vriendelijke groeten,Jos Crawfurd.
Ik denk dat het grote probleem bij het luisteren naar die verhalen bestaat uit een gebrek aan inlevingsvermogen. Je kan je verhaal woord voor woord verantwoord vertellen, maar er is geen gevoel voor de situatie bij. Als ik mijn kleinkinderen vertel over gebeurtenissen in Delft op de Oude Delft, dan zien ze het gebeuren. Dat zelfde verhaal in bijvoorbeeld de Embong Sonokembang in Soerabaja is heel wat anders.