Jan Somers stuurde deze foto’s en mail naar aanleiding van mail 5 in een topic ontvangen mails
..
..
Van de briefkaart van mijn moeder aan mijn broer (en mijn vader) staan zowel de tekstzijde als de adreskant. Mijn broer zat toen in een kamp in Tjimahi, mijn vader was al verhuisd naar krijgsgevangenschap in Singapore. Die kaarten kocht je bij een postkantoor waar je ze ook weer kon inleveren. Blanda totok klopt niet, het was kira kira betoel. Mijn broer heeft die kaart ontvangen. Mogelijk Indonesische post via Japanse veldpost?
De kaart van mijn vader vanuit Singapore (N.I. Roode Kruis) voor de vergeefse zoektocht naar mijn moeder en zus dateert uit maart 1946. Zij waren in november 1945 als gijzelaars uit Soerabaja afgevoerd.
Het contactformulier van mijn moeder (inmiddels in een Rode Kruiskamp nabij Semarang) van 1 juni 1946 heeft een lange weg afgelegd naar mijn vader, wij woonden inmiddels al in Vlissingen, in een noodwoning in Havendorp, eind 1946. Zie links op het formulier. In juni wist mijn moeder nog niets over mijn broer en mij. Zij had in oktober 1945 wel te horen gekregen dat ik was vermoord in de Simpangclub of in de Werfstraatgevangenis.
Groeten, Jan S.
...................
Indisch4ever 
onderschrift op http://edepot.wur.nl/164637 :
Zo zie je hier hoe men omgaat met de voorlichting op Bronbeek. Lees hierbij de onderstaande toelichting inz. _ Het buitgemaakte Atjehs kanon etc.
Hierbij kan ik jullie vertellen,dat dit kanon nooit was buitgemaakt in Atjeh Nog sterker dat kanon was ook nooit in Atjeh geweest, mss. wel erom heen gevaren op een Nederlands oorlogsschip.
Zo (slordig) gaat men nu om met de voorlichting en een ieder slikt
het als lekkere kwee-kwee.
siBo
Wel getoond in de trappenhal van het Museum een foto van 45×40 cm
van de eerste uitwisseling van deze beschermde personen ,maar enige vermelding daarbij of een hele kleine verwijzing naar, is niet
te zien nog te vinden.
siBo
Een treffend verhaal over het na-oorlogse gebeuren,dat zeer zeker
thuis hoort in ons Indisch beeld.
In ’t Indisch herinnering centrum ”Bronbeek” komt dit niet voor en
nmi .mocht dit ooit daar te sprake komen,dan wordt het woord(en)
-gijzelaars- verandert in BESCHERMDE personen.
Want vergeet niet, dat een terzake kundig persoon na vele vele
onderzoekingen hier achter is gekomen.
Alleen wel vreemd dat deze mensen bij honderden uit hun huizen
werden gehaald en op mars gingen naar het -binnenland- van Java
terwijl de Engelse troepen op een musketschot afstand daadwerkelijk
aanwezig waren.
En werden deze personen jaren later niet uitgewisseld ?
Wel hoor je om het een beetje echter te maken om de 10 minuten
de Soerabajase held Tomo zijn opzwepende geschreeuw kraaien.
sibo
“terwijl de Engelse troepen op een musketschot afstand daadwerkelijk
aanwezig waren” Over die ‘beschermingskampen’: In Soerabaja was met toestemming van de Indonesische autoriteiten in Batavia en Soerabaja een kleine Brits-Indische troepenmacht geland voor evacuatie van (Indo)Europese geïnterneeerden. Bij ons in de Werfstraatgevangenis hadden ze daartoe, met toestemming, een kleine onderzoekspost ingericht. Vermoord! Een kleine groep Gurkha’s werd daarna binnengelaten voor verdere onderhandelingen. Vermoord! Mijn moeder en zus zaten in het door Gurkha’s beschermde Darmokamp. Ondanks toestemming werden Britse voedseltransporten niet doorgelaten. Vanwege de gevechten na de moord op het door Gurkha’s beschermde Goebengtransport naar het Darmokamp, werd de situatie voor de Brits-Indiërs onhoudbaar, zij moesten de bescherming opgeven en zich terugtrekken op hun bruggenhoofd in de haven. Mijn moeder en zus werden toen uit het Darmokamp afgevoerd, en kwamen pas in juli weer boven water in Midden-Java, na bemiddeling van het Rode Kruis.
Ontroerend!!! Dank u wel voor het willen delen meneer Somers.
e.m.
Ik sluit mij graag aan bij de woorden van Pak Eppeson.
Als goed moraalridder zou ik er aan toe willen voegen dat Pak Somers en zijn familie heel wat onplezierigs (understatement of understatements, maar dat zal Pak Somers goed doen) in en door de Japanse bezetting en de bersiaptijd hebben ervaren, maar dat hij (Pak Somers) steeds blijk geeft niet met gevoelens van wrok, bitterheid en verongelijktheid rond te lopen, noch schreeuwt om eerherstel en excuus en poen.
Ik heb daar diep respect voor.
Pak Pierre