Mevr. Coos Ayal: “Nu nog nachtmerries”

Geplaatst op 20 juni 2012 door Indisch4ever

Naastenliefde, begrip en respect voor elkaar brengen pas echt vrede is een uitspraak van de nu 84-jarige Coos Ayal die als jong meisje vanaf 1942 3 jaar op Nieuw-Guinea heeft gevochten tegen de Japanse bezetting.   Mevr. Coos Ayal: “Nu nog nachtmerries”.
Foto: 2 overlevenden : P. de Kock en Coos Ayal. Deze foto’s  zijn van J. Mossink. Mevrouw Ayal wordt beschreven in het boek ‘Dochters van de Archipel’ van Griselda Molemans

Dit bericht werd geplaatst in diversen. Bookmark de permalink .

15 reacties op Mevr. Coos Ayal: “Nu nog nachtmerries”

  1. gio zegt:
    21 juni 2012 om 15:12

    Is de befaamde jazzsaxofonist Joop Ayal (woont in België) familie? speelde enkele jaren geleden nog op de TTFair

    Beantwoorden
    • bokeller zegt:
      21 juni 2012 om 19:13

      Mevr.C Ayal heeft als U verder het beeld volgt een Krant in haar handen waarbij de foto te zien is van de overlevenden van deze jaren durende nachtmerry.
      Deze enige ‘prent” kan ’t voor mij onbegrijpelijke redenen ,niet bij de Verzetsvlag worden bij geplaatst, zo ook niet door H.M.de Koningin persoonlijke geschreven brief [oorkonde] gericht aan deze Trouwe onderdanen van Nederland.
      In de vorige vitrine ,werd bij deze vlag zelfs een niets zeggend Nip.vlag bijgevoegd.
      Zou er toch iets aan de hand zijn… ?

      Beantwoorden
  2. eppeson marawasin zegt:
    22 juni 2012 om 02:01

    Samengevat uit het hierboven genoemde boek ‘Dochters van de Archipel’ van Griselda Molemans.

    Op 15 april 1926 wordt op het kleinste Lease eiland Nusalaut Costavina Ayal geboren. Ze is de kleindochter van een Portugese handelaar en zijn inheemse vrouw van Ambon. De Portugese naam Ayalo wordt afgekort tot Ayal. Haar onbezorgde jeugd op Nusalaut verandert als haar ouders toestemming verlenen aan haar oom en tante het Moluks echtpaar Zeth en Tina Nahuwae om Coosje te adopteren. Een nieuw leven lonkt voor Coosje op de eerste Nederlandse gouvernementspost op Nieuw-Guinea in Manokwari.

    Een gevolg van de adoptie is dat Coosje in het paspoort van oom wordt ingeschreven als ‘dochter van een gelijkgestelde Molukse ambtenaar’. Hierdoor mag ze naar de Hollands-Indische school. Op school gaat ze om met kinderen van verschillende komaf. De Indische kinderen vormden een aparte groep.

    Half maart 1942 bereikt hen bericht van de Japanse invasie op Java. De KNIL-militairen in Manokwari waren van begin af aan ingesteld op komst van de Japanse troepen. Vlak voor de capitulatie werd opdracht gegeven om voedsel, munitie en kleding naar de jungle te brengen. Er werden drie bivaks ingericht in Waserawi, Tjosi en Testega voor een groep van 62 KNIL-militairen die de binnenlanden zouden intrekken als de Japanners zouden binnenvallen. Op 12 april 1942 voeren de Japanners met een vloot van zo’n honderd schepen de haven van Manokwari binnen. Samen met haar oom en tante en de groep KNIL-militairen onder leiding van kapitein Willemz Geeroms trekt de groep in zeven dagen naar het junglehoofdkwartier Waserawi. Kapitein Geeroms was woest toen ik met mijn karabijn in de modder struikelde en mijn vinger nog aan de trekker. Coosje moest erg wennen aan het gevloek van de mannen.

    Vanuit het hoofdbivak ging een kleine groep militairen steeds terug naar Manokwari om wraakacties uit te voeren. Ze overvielen dan een Japanse bivak en maakten eten en kleding buit. Ze waren brani en zagen geen gevaar. Sommigen, niet ouder dan achttien jaar, zijn door de Japanners uiteindelijk omgebracht. Omdat hun verblijfplaats werd verraden moet de groep verder de jungle intrekken. Om de drie dagen slaan ze een nieuw bivak op. Uitputting en ondervoeding eisen hun tol. Als voor Coosje dreigt dat ze moet worden achtergelaten stelt een militair voor haar dood te schieten, opdat ze niet in handen valt van de Japanners. Dan grijpt haar oom in en gaat naar Ambonees gebruik samen met haar bidden. Terwijl de groep doorloopt, knielt Coosje naast haar oom. Hij sprenkelt water uit de veldfles over zijn handen en legt zijn handen op haar hoofd. Als Coosje opstaat is de kracht in haar benen teruggekeerd.

    Op 1 april 1943 wordt het bivak waar Coosje en haar tante verblijven aangevallen door de Japanners. Terwijl Coosje net terugkeert met water uit de kali kan ze nog net zien, dat kapitein Geeroms zijn geweer wilde pakken, maar het was al te laat. Het bivak was omsingeld. Coosje vlucht meteen in de richting van het andere bivak dat drie dagen lopen was. Na twee nachten en dagen aaneen door de jungle te hebben gelopen wijst een Papua haar de richting waar sergeant Kokkelink en de andere jongens zijn.

    In het kamp krijgt ze hartverscheurend nieuws te horen. Bij de aanval van de Japanners zijn de meeste KNIL-soldaten gedood en zijn kapitein Geeroms, haar tante en de overige soldaten naar Manokwari gebracht. Bij aankomst zijn ze direct onthoofd. Tante en kapitein Geeroms zijn in Manokwari begraven.

    Het overgebleven groepje van dertien mannen en een meisje verblijft diep in de jungle waar ze van Papua’s vernemen dat veel familieleden en echtgenotes die in Manokwari zijn achtergebleven, onthoofd zijn.

    De laatste maanden in de jungle zijn het zwaarst. ’s Nachts is de kou in de bergen nauwelijks te verdragen, overdag houdt de groep zich in leven door slangen, krokodillen en schildpadden te eten. Eind 1943 besluit sergeant Kokkelink terug te keren naar de kust. De Japanse bezetting duurt voort, maar hulp is nabij. Op 4 oktober 1944 bereikt het groepje KNIL-militairen het Nederlandse bivak waar speciaal voor Coosje een kamer is ingericht.

    Gedurende de hele jungletocht heeft ze een Nederlandse vlag bij zich gedragen, opgerold onder haar kleren. Na de bevrijding hebben de overlevenden hun naam op de vlag geborduurd en naar koningin Wilhelmina verstuurd met de tekst “Het detachement Manokwari heeft, zoals U begrepen heeft, zich nooit overgegeven. Datzelfde geldt voor de twee bestuursambtenaren die met ons waren. Deze vlag, die wij gedurende onze guerrillastrijd steeds bij ons gehad hebben, willen wij graag aan Hare Majesteit de Koningin overdragen.”

    Begin 1945 is Nieuw-Guinea bevrijd. Costavina Ayal is in het ziekenhuis in Hollandia hersteld van beri-beri en wordt naar de geallieerde basis Camp Wacol in Brisbane gevlogen. De mannen van haar voormalige verzetsgroep verblijven in Camp Colombia, maar worden op tijd ingeseind om hun ‘mascotje’ bij aankomst te verwelkomen. Ze is zo populair, dat ze in een helicopter wordt rondgevlogen en door de aanwezige militairen wordt toegejuicht.

    Op 31 januari 1946 ontvangt Costavina Ayal bij Koniklijk Besluit het Kruis van Verdienste wegens ‘Moedig en zeer verdienstelijk optreden getoond gedurende vele maanden van guerrillastrijd tegen de Japanners in het Vogelkop-gebied van Nieuw-Guinea, en daarbij alle gevaren en ontberingen van de guerrillastrijders gedeeld”.

    Samengevat uit ‘Dochters van de Archipel’ van Griselda Molemans

    Beantwoorden
    • Pierre de la Croix zegt:
      22 juni 2012 om 14:15

      Pak Eppeson,

      Dank je zeer dat je de moeite hebt genomen dit citaat voor de lezertjes van I4E – en ik hoop voor nog veel meer – over te typen.

      Tja …. welke gedachten dringen zich na (her)lezing aan mij op? Slechts één: Coosje Ayal en de haren en NIET Pim Fortuyn, groots(t)e Nederlanders aller tijden.

      Van mij mag het, verander die canon maar. Helaas, échte helden raken in de vergetelheid. They just fade away.

      Belangrijker is dat onze koopkracht niet achteruit gaat, dat we niet langer dan ons 65ste moeten doorwerken, dat André Hazes een standbeeld krijgt, dat er een aller-aller-aller laatste onderzoek komt naar ons laatste oorlogje in Azië (geef die miljoenen maar aan Coosje en de haren, voor zover ze nog leven), dat onze voetbalhelden dadelijk weer monter en uitgerust van hun welverdiende vakanties aan de nieuwe slag kunnen beginnen, de slag om het wereldkampioenschap over 2 jaar.

      Oh Volk, zeg mij wie uw helden zijn en ik zeg u wat Gij zijt.

      Ik weet niet of ik deze uitspraak moet ontlenen aan iemand, zo ja, dan heb ik niet bewust geplagieerd, ik ben geen geleerde.

      Pak Pierre

      Beantwoorden
      • Jan A. Somers zegt:
        23 juni 2012 om 12:11

        Hiervoor hoef je geen geleerde te zijn. Wel slim!

        Beantwoorden
      • Pierre de la Croix zegt:
        23 juni 2012 om 14:06

        @ Pak Somers.

        Geleerden lopen het risico dat ze te veel boeken hebben gelezen. Op een gegeven moment weten zij dan niet meer welke wijsheden uit eigen hersenpan voortspruiten en welke zij zouden moeten toeschrijven aan anderen wier werken zij ooit hebben gelezen. Daar ligt de pisangschil van onbewust plagiaat op de loer. Bewust plagiaat begint vaak als de geleerde denkt dat een ander niet heeft gelezen wat hij heeft gelezen (en veel geleerden gaan dat op den duur denken, geloof ik).

        Als ik nu maar – naar waarheid – luid verkondig dat ik niet word gehinderd door grote belezenheid, dan zal men mij ook niet gauw betichten van diefstal van andermans vondsten. Slim of pienter boesoek? Ik voorkom daarmee in ieder geval een hoop soesah.

        Pak Pierre

        Beantwoorden
    • Boeroeng zegt:
      22 juni 2012 om 14:40

      Merci voor deze samenvatting

      Beantwoorden
  3. Arthur Olive zegt:
    22 juni 2012 om 19:15

    @ Pak Pierre

    Oh Volk, zeg mij wie uw helden zijn en ik zeg u wat Gij zijt.

    Pak Pierre, ik ben ook geen geleerde, maar ik geloof dat uw gezegde veel overeen komt met de woorden van Confucius: Zeg mij wie uw vrienden zijn en ik zeg u wat Gij zijt.

    Beantwoorden
    • bokeller zegt:
      22 juni 2012 om 22:19

      Zeg mij wie Uw vrienden zijn en ik zeg U wat gij zijt.!

      Deze woorden zou nmi. heel toepasselijk aangebracht kunnen worden bij de ”Kokkelink-vlag” in het Museum Bronbeek te Arnhem.

      Beantwoorden
      • Pierre de la Croix zegt:
        22 juni 2012 om 23:57

        Pak Bo,

        Nou … mari tarik aan alle tali’s die je maar vinden kunt in Bronbeek om je idee verwezenlijkt te krijgen en vertel Coosje dat ze een paar vrienden en bewonderaars heeft op I4E.

        Pak Pierre

        Beantwoorden
    • Pierre de la Croix zegt:
      22 juni 2012 om 23:53

      Pak Arthur,

      Bedankt voor de tip, het lijkt er veel op.

      Aangezien Confucius (K’ung Fu-tse) zo’n 2500 jaar eerder leefde dan ik mag hij de eer opstrijken. Ik ben blij dat mijn verzinsel door zo’n grote Meester wordt ondersteund.

      Pak Pierre

      Beantwoorden
  4. eppeson marawasin zegt:
    23 juni 2012 om 00:23

    Zeg mij wanneer u geboren zijt en ik vertel u hoe jong u bent.

    “1950” … Ah 26!

    🙂

    Beantwoorden

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

Gravatar
WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. ( Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.