Het land van je geboorte of het land van je herkomst is een vreemde cultuur voor je. Het gevoel en de angst of je een vreemde bent voor je eigen roots. Je moet het land weer opnieuw leren kennen. artikel Natuurlijk veel over Hella Haasse in het nieuws
Haar laatste interview:
Is het conflict ooit uitgepraat?
‘Ik heb Robinson een keer aangesproken toen we in hetzelfde boekenprogramma optraden. Toen zei hij tamelijk nonchalant dat hij het allemaal niet zo had bedoeld, dat het na de oorlog niet anders had gekund dan zo venijnig te reageren op een boek als Oeroeg. Hij had het me persoonlijk nooit kwalijk genomen, zei hij.’
Dat heeft hij publiekelijk nooit zo verwoord.
‘Nee, dat niet. Hoeft ook niet. Ik begrijp het wel.’
Hoe bedoelt u?
‘Zoals ik zei, ik ben ook een Indische Nederlander
...................
Indisch4ever 
Toen ik voor het eerst Oeroeg las (jaren 70?) had ik met verbazing gelezen over een onmogelijke vriendschap tussen de zoon van een mandoer en de zoon van de grote toean.
Vandaar dat ik kon begrijpen over de opmerkingen van de vrienden van die Hollandse jongen , dat Oeroeg in feite niet geaccepteerd werd als hun “gelijke (djongos).
Ze kennen Oeroeg als de “djongos”of eigenlijk de katjoeng van die Hollandse jongen .
T.R had andere ideeen, dat als men echt vrienden waren zal die Hollandse jongen zijn Inlandse vriend zeker verdedigen desnoods er voor vechten..
Hier zie je gewoon dat er met 2 verschillende brillen werd gekeken , beiden hadden of gelijk of ongelijk.
H.H bekijkt het met Hollandse bril , bijna neutraal en T.R met een andere bril , hij voelde min of meer verwant met het figuur Oeroeg , dus met meer emotie/betrokkenheid
In zijn oude boek Piekerans van een straatslijper had hij dit geschreven:
Aan Pa en Ma van een zoon van Oost en West.
H.H voelde ze zich ook Indische Nederlander , dat zeide ze in de Tv intervieuw met Max Spam.
Ik vind dat beiden ook gelijk hebben , en de “discussie” was eigenlijk onnodig geweest.
Ze waren kinderen van Nederlands Indie , ondanks dat ze met verschillende brillen kijken houden beiden van hun Indie..
salam
Surya Atmadja
Als ik het goed samenvat:
Tjalie’s kritiek op Oeroeg was ingegeven door de politieke situatie van het moment. Hij geloofde op dat moment in een samengaan van Indonesische en Nederlandse belangen en in een Indonesië waar indo’s als spil tussen oost en west een eigen plaats zouden hebben.
Oeroeg’s verhaal stond hier haaks op: er gaapte een kloof tussen Nederland en Indonesië die niet overbrugt kon worden. Tjalie reageerde heftig omdat hij bang was dat het boek een zijns inziens negatieve impact had op de politieke besluitvorming rond Indonesië in Nederland, maar nog belangrijker, dat het een ontkenning was van wat een indo was en van zijn plaats in Indonesië – eigenlijk een ontkenning van Tjalie’s werk en gekoesterde identiteit.
Als we nu, zoveel decennia later op deze perkara terugkijken, wie had nu meer realiteitszin en wie had gelijk? Persoonlijk vind ik dat Tjalie meer kijk had op de Indische werkelijkheid van voor de oorlog, maar ondanks, maar misschien wel dankzij, dat de plank missloeg. Ook hij peilde de diepte van het nationalisme niet.
2004: videointerview Hella Haasse
‘Nogmaals Oeroeg’, de kritiek van Tjalie Robinson in 1948
en dit:
Inleidend schrijven van Siem Boon en haar artikel ‘Geworteld in Indië