Het Fotolijstje van mijn leven. door Albert van Prehn.

Het is nimmer uitgebeeld met een lijst eromheen.
Ik heb het nooit zichtbaar kunnen maken.
Mooi was ik niet altijd en eigenlijk zou ik het soms verborgen willen houden.
De momenten wanneer je zwak stond voor een ander.
Vele momenten dat je een ander pijn deed of grofweg
tekort schoot als vriend, als echtgenoot, als vader, maar veel meer, als mens.

De momenten dat je niet aan de verwachtingen voldeed.
De momenten wanneer je faalde.
De momenten dat je jezelf tegenkwam.
De momenten dat je niet zijn wilde zijn zoals je was.

Ik heb het nimmer kunnen omlijsten in een lijstje.
Ik heb het nimmer zichtbaar kunnen maken.
Als ik zielsgelukkig was met de kleine dingen van het leven.
Wanneer ik de warmte van gegeven liefde vond
die anderen ongevraagd met mij hebben gedeeld.

De momenten van gelukzaligheid en de smaak van het succes die je wordt toebedeeld.
De momenten dat iemand je waardeert.
De momenten dat ik mezelf geven kon.
Al was het maar voor een ogenblik.

De momenten waarin ik mezelf vond zoals ik ben.
Ik heb het nooit kunnen uitbeelden in een lijstje eromheen.
Ik wilde het eigenlijk ook nooit zichtbaar maken.
De momenten van pijn die je voelt van binnen.

Wanneer je afscheid moest nemen van jouw geliefden
die eens het leven met jou deelden en met wie je in het leven stond.
De momenten dat je werd verlaten en iemand uit jouw leven stapt.
de momenten waaraan je terug denkt en het niet kan begrijpen.
Dat alles zo betrekkelijk is en altijd was, en zo onvoorspelbaar.
Dat je niet alles kunt overzien en kon beheersen.
Dat wat vandaag was, morgen geheel anders was.

Ik heb het nimmer kunnen uitbeelden in een lijstje
Zoals een foto van jezelf maakt dat je zichtbaar bent
Hoe gelukkig ik ben met diegenen die mij dierbaar zijn.
Hoe intens en warm liefde kan zijn die je ontvangt.
Wat je ongevraagd en zonder voorwaarden zo uit het niets heb mogen krijgen.

Hoe mooi de wereld kan zijn als iemand je kan waarderen.